Νομίζω πως σας οφείλω μια εξήγηση για την "αποχή" μου.
Την οφείλω στην αγάπη και το ενδιαφέρον που δείξατε όλοι σας.
Λοιπόν γκάις... όταν η κατάθλιψη σου έχει χτυπήσει μια φορά την πόρτα, αν μη τί άλλο, αναγνωρίζεις τα συμπτώματα και ξέρεις αμέσως από τί πάσχεις.
Έτσι έγινε και με μένα.
Έκανα αμέσως τη διάγνωση και μετά αφέθηκα.
Καμμιά προσπάθεια να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Αντίθετα θα έλεγα, πως έκανα ότι περνούσε απ'το χέρι μου για να βυθίζομαι μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο στην απελπισία και να βουλιάζω κάθε ώρα που περνούσε όλο και πιο βαθειά στη μελαγχολία και το κλείσιμο στον εαυτό μου.
Πέρασα μέρες ατέλειωτες κλεισμένη στο δωμάτιό μου με τα παντζούρια κλειστά.
Κουκουλωμένη στο κρεββάτι από την ώρα που γυρνούσα απ'τη δουλειά μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξανάφευγα.
Έριχνα στα γρήγορα ένα φαγητό στον φούρνο ή την κατσαρόλα κι έτρεχα να χωθώ στα σκεπάσματα.
Αρνιόμουν οποιαδήποτε επαφή και βοήθεια κι έκλαιγα με λυγμούς όταν προσπαθούσαν να με πλησιάσουν.
Ώσπου έπιασα πάτο.
Ξαφνικά μια μέρα κατάλαβα πως αν δεν έκανα κάτι, οτιδήποτε, θα ήμουν χαμένη.
Αρνιόμουν - κι αρνιέμαι ακόμα - να πάω σε γιατρό, γιατί είμαι πεισματικά ενάντια σε οποιαδήποτε θεραπεία που θα βασίζεται σε χάπια.
Δεν τα θέλω πώς το λένε.
Όταν όμως αποφάσισα πως κάτι πρέπει να κάνω, άρχισα να ψάχνω και να ενημερώνομαι.
Έτσι οδηγήθηκα στα φυτικά βοηθήματα.
Έψαξα, ρώτησα φίλη φαρμακοποιο κι αποφάσισα να πάρω κάποια χάπια από βότανα.
Κοντεύει ένας μήνας που τα παίρνω.
Είμαι καλύτερα, αλλά όχι τελείως καλά ακόμα.
Νιώθω σαν να προσπαθώ να βαδίσω μπροστά κι ώρες ώρες κάτι να με τραβάει πίσω.
Εκεί που μόνο σκοτάδι κι απελπισία υπάρχει.
Και προσπαθώ να μην ξαναγυρίσω.
Προσπαθώ με νύχια και με δόντια.
Γι'αυτό μη με παρεξηγήσετε αν θα εξαφανίζομαι χωρίς λόγο ή δεν θα μπαίνω να σας διαβάσω.
Η ανάρρωση δεν είναι εύκολη, πιστέψτε με.
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ από καρδιάς για το ενδιαφέρον και την αγάπη που δείχνετε :)
