Aντίο..

Αυτή είναι η τελευταία εγγραφή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με τιμούσατε με τις επισκέψεις σας όλους αυτούς τους μήνες.

Μη ξαφνιάζεστε.....

Είχα κάνει την ίδια κρούση και παλαιότερα όμως τότε δεν είχα βρει το κουράγιο να το πραγματοποιήσω.

Σας είχα εκμυστηρευθεί κάποια στιγμή πως ο χρόνος μου είναι πια μετρημένος και τούτο δω το μπλογκ έχασε τον ρόλο του.

Απ'το να μου δίνει χαρά κατέληξε να με αγχώνει για όσες φορές δεν έγραφα όσο θα ήθελα, δεν προλάβαινα να απαντήσω στα σχόλιά σας, δεν κατάφερνα να γράψω δυό λόγια στα δικά σας ποστ!

Όπως καταλαβαίνεται δεν έχει νόημα πια...

Σας ευχαριστώ που με κάνατε να νιώσω σαν κομμάτι μιας μεγάλης παρέας.

Σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση στο πόνο αλλά και την χαρά.....

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να απαντήσετε, να παρηγορήσετε, να χαρείτε και να στενοχωρεθείτε μαζί μου!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΑΤΕ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΦΙΛΗ ΣΑΣ!

υ.γ. Δεν θα διαγράψω το μπλογκ, ποιός ξέρει....ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να επικοινωνήσω πάλι μαζί σας! 

Η πατάτα!

Aπανωτά μου έρχονται τα xτυπήματα της μοίρας.

Πάνω που πληρωθήκαμε και πέρασε η μπόρα των προστίμων χωρίς να γίνει καν κουβέντα, ήρθε η καταστροφή!

Την επόμενη ακριβώς μέρα ανακαλύφθηκε μεγάλη "πατάτα" δική μου.

Τέτοια πατάτα που μέχρι κι εγώ η ίδια σκέφτηκα "τώρα θά'χει δίκιο να με απολύσει"!

Κόπηκαν τα πόδια μου και με πήραν τα ζουμιά στο γραφείο....αφήστε, ένα μάτσο χάλια η δικιά σας.

Να κλαίω απαρηγόρητη και να μη μπορώ να συνέλθω!

Πήρα τους φακέλους και πήγα στο γραφείο του.

- Έχω κάνει ένα λάθος...ψέλισσα.

- Όχι τώρα, έχω δουλειά, τα λέμε αργότερα, μου απάντησε.

Αργότερα όμως και πριν τελειώσει η δουλειά που είχε, εγώ έπρεπε να φύγω για να προλάβω να πάρω τ'αστροπελέκια απ'το ολοήμερο.

Γύρισα σπίτι κι ήμουν να με κλαίνε οι ρέγγες.

Το απόγευμα επικοινώνησα με μια συνάδελφο.

Μου είπε πως η υπεύθυνη του τμήματός μας του εξήγησε περί ποίου μεγέθους πατάτα επρόκειτο, αλλά δεν είδε καμμιά έντονη αντίδραση ούτε άκουσε φωνές!

Ρωτάω τον άντρα μου, που γύρισε πολύ αργότερα από μένα κι είχε κιόλας meeting μαζί του, αν έγινε κάποια κουβέντα και παίρνω αρνητική απάντηση.

Πηγαίνω την άλλη μέρα στη δουλειά σα βρεγμένη γάτα.

Δεν τολμώ να ρωτήσω τίποτα, κάθομαι στο γραφείο μου και κάνω αμίλητη τη δουλειά μου.

Μετά από καμμιά ώρα, "σκάει μύτη" ο big boss.

Έρχεται στο τμήμα μας και καλημερίζει έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά!

Μαζεύομαι περισσότερο....

Όταν πια τελειώνουν οι καλημέρες και τ'αστεία, μαζεύω το κουράγιο μου και ψελίζω...

- Β. θέλω να σου μιλήσω.

Ταυτόχρονα κάνω την κίνηση να σηκωθώ απ' το γραφείο μου για να πάμε στο δικό του όπου ήθελα να ζητήσω συγνώμη και να θέσω την παραίτησή μου στη διάθεσή του.

Δεν πρόλαβα να κουνηθώ.

Άπλωσε το χέρι του κάνοντας μια καθησυχαστική κίνηση και λέγοντάς μου: "όλα καλά, όλα καλά...", έχοντας το ίδιο τεράστιο χαμόγελο στο στόμα!

(Μαμά μου....φοβάμαι!!!!!!)

(απ' ότι άκουσα στη συνέχεια, βρέθηκε τρόπος και κάλυψαν εν μέρει την πατάτα μου με μικρές απώλειες.......ουφφφ!!)

Το πρόστιμο..

Μερικές φορές αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι για τη λογική κάποιων...

Γιατί δεν μπορεί.....κάπου βασίζονται όταν σου λένε ΤΑ παράλογα.

Αν μή τί άλλο, στο δικό τους μυαλό υπάρχει κάποια "λογική" εξήγηση.

Αυτή τη λογική ψάχνω......την δική τους λογική.

Τη λογική του παραλόγου!

Πας τώρα εσύ να εργαστείς κάπου. Το αντικείμενο σου είναι τελείως άγνωστο και το δηλώνεις.

Δεν πειράζει σου λένε, κανείς δεν ήξερε...θα μάθεις.

Και μαθαίνεις,.....όμως, όπως είναι φυσικό, κάνεις και λάθη.

Μια ωραία μέρα λοιπόν, σου ανακοινώνουν πως για το λάθος που έκανες, (όταν ήσουν δεν ήσουν δέκα μέρες στη δουλειά), θα πληρώσεις λέει πρόστιμο!!!

Μένεις εμβρόντητη κι αναρωτιέσαι αν σοβαρολογούν.

Μαζί με το δικό σου βέβαια πέφτουν κι άλλα πρόστιμα για λάθη σε συναδέλφους.

Πιο μεγάλα, γιατί εκείνων τα λάθη είναι μεγαλύτερα και σοβαρότερα.

Το δικό σου μπροστά τους είναι πταισματάκι.

Και επιστρέφει μετά τις διακοπές Πάσχα και Πρωτομαγιάς το "αφεντικό".

Και περιμένουμε να πληρωθούμε γιατί έφτασε κιόλας πέντε ο μήνας κι είμαστε απλήρωτοι έχοντας πάρει μόνο το δώρο του Πάσχα.

Και μας παραγγέλνει πως πληρωμές μισθών δεν θα γίνουν αν δεν δοθούν πρώτα τα πρόστιμα από τους οφειλέτες!!!!!

Κι αναρωτιέμαι....καλά ρε φίλε κι αν δεν έχω "μία";...δεν πρέπει να με πληρώσεις κρατώντας (αφού έτσι προστάζει η "λογική" σου) απ'τον μισθό μου το πρόστιμο που αυθαίρετα "μου έκοψες";

Κι η άλλη απορία μου είναι: αν τελικά δεν "τα βρει" με τους δυο συναδέλφους που έκαναν το χοντρό και σοβαρό λάθος το οποίο "κόστισε" ένα σοβαρό ποσόν στο γραφείο, θα μείνουμε κι οι υπόλοιποι απλήρωτοι;

Πάει καλά ο άνθρωπος ή να βάλω τις φωνές;

Αύριο θα πάω να διευθετήσω το θέμα, γιατί μέχρι τώρα δεν τα άκουσα απ'τον ίδιο αλλά μέσω της γραμματέας του.

Αλήθεια το επίδομα ανεργίας πόσο είναι;.. :)) 

Τρίχες...

Είπα να βάψω το μαλλί σήμερα.

Κάτι ο μήνας που πέρασε, κάτι η άσπρη η ρίζα που ξεπρόβαλλε, κάτι η βραδινή έξοδος...όλα συντελούσαν στο να πραγματοποιηθεί το "beaute".

Μέχρι τον προηγούμενο μήνα (και επί σειρά ετών) πήγαινα στο κομμωτήριο.

Ώσπου "την είδα" στραβά κάποια στιγμή (ένα πέρασμα τη ρίζα κι ένα λουσιμο 40 ευρώ!) κι είπα θα το κάνω μόνη μου....

Τώρα αυτό δεν είναι και το απλούστερο πράγμα στον κόσμο, μη νομίζετε.

Κι ας μην αρχίσουν οι γυναίκες να μου τα χώνουν στο στυλ "σιγά τα ωά, εγώ ανέκαθεν βάφω τα μαλλιά μου μόνη!" κι αυτό γιατί μαλλί με μαλλί έχει διαφορά.

Το δικό μου μαλλί ας πούμε είναι πολύ (πάρα πολύ) και σγουρό.

Πώς να το τιθασέψω και πώς να το κάνω ζάφτι;....Παρ'όλα αυτά πείσμωσα κι είπα "πεταμένα λεφτά δεν ξαναδίνω" κι άρχισα να το παλεύω.

Σήμερα το πρωί λοιπόν έχω στηθεί στον καθρέφτη του μπάνιου και παλεύω με τις τρίχες μου.

Μέχρι τα μισά, τα ορατά..., όλα βαίνουν καλώς. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν φτάνω στο πίσω μέρος του κεφαλιού....τέλος πάντων..

Είμαι που λέτε στο μπάνιο και βάφω το μαλλί φυσώντας και ξεφυσώντας όταν χτυπάει το κουδούνι.

Κοιτάω τον άντρα μου έντρομη, ποιός νά'ναι; του λέω.

Ξέρω γω;, μου λέει, αν δεν ανοίξω πώς να ξέρω;....

Κι ανοίγει....κι είναι ο πεθερός μου!

Και μένω εγκλωβισμένη μές το μπάνιο μη τολμώντας να ξεμυτίσω από κει.

Βέβαια κάποια στιγμή μου πέρασε απ'το μυαλό να βγώ και να του κάνω.."μπουουουουουου!", γιατί μια συμπάθεια και μια αδυναμία του την έχω.(μπας και τα τεζάρει απ'τον τρόμο του), αλλά είπα να μη γίνω κακιά!

Περιμένω που λέτε μες το μπάνιο και παρακαλάω να μη κάτσουν στο σαλόνι, γιατί η πόρτα του μπάνιου είναι φάτσα και δεν θα μπορούσα να βγω από κει παρά μόνο όταν θα έφευγε.

Ευτυχώς οι προσευχές μου εισακούστηκαν και τους άκουσα που μιλούσαν στην κουζίνα, οπότε βγήκα απ'το μπάνιο με τις μπογιές στο κεφάλι και κλείστηκα στο δωμάτιό μου.

Στρώθηκα στο κρεβάτι και περίμενα.

Πατέρας και γιός έπιναν καφεδάκι και τα έλεγαν του καλού καιρού!

Βαρέθηκα!

Ανοίγω μια χαραμάδα την πόρτα μου και βλέπω απέναντι το μεγάλο αστροπελέκι, του κάνω νόημα.

Έρχεται κοντά και του λέω ψιθυριστά.

- φέρε μου αγοράκι μου το λαπτοπ απ'το σαλόνι.

(τουλάχιστον να περάσει η ώρα μου ..)