Καλή Σχολική Χρονιά!

Σπάνια πια μπαίνω εδώ μέσα..
Πάντα σας διαβάζω όλους μη νομίζετε..
Όμως διάθεση να αποτυπώσω σκέψεις και γεγονότα ... ούτε για δείγμα.
Κι όχι πως δεν υπάρχουν..
Ας είναι καλά η ζωή...
Πάντα κάτι συμβαίνει...
Σήμερα τ'αστροπελέκια πήγαν μόνα τους στον αγιασμό του σχολείου.
Δεν ήθελαν να τα συνοδέψω.
Μεγάλωσαν βλέπεις..
Πρώτη γυμνασίου ο μικρός ... δευτέρα ο μεγάλος..
Τους άκουγα το πρωί που τα συζητούσαν ενώ ετοιμάζονταν.
Το ζελέ στο μαλλί πήγαινε κι ερχόταν και οι εναλλαγές μπλουζών μπροστά στον καθρέφτη κατάφεραν να με ζαλίσουν..
Τελικά ο μεγάλος κατέληξε σε πένθιμη επιλογή (μαύρη βερμούδα με μαύρη μπλούζα) που ταιριάζει απόλυτα με την εφηβική του διάθεση (πότε πάνω πότε κάτω)  κι ο μικρός - ευτυχώς - αποφάσισε να σπάσει το χακί με λευκό μπλουζάκι.
Ούτε λόγος φυσικά να με ρωτήσουν ή να πάρουν την γνώμη μου.
Κι έτσι έμεινα πίσω..
Και νιώθω παράξενα να μην είμαι εκεί μαζί τους
Ας είναι...
Τα παιδιά μεγαλώνουν κι ανοίγουν τα φτερά τους..
Χρόνια τώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης..
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν σε όλους, μαθητές, δασκάλους, καθηγητές και γονείς!!
Τα φιλιά μου!

Καλή Σαρακοστή!

Kαθαρά Δευτέρα σήμερα.
Βροχερή και κρύα!
Αρχή μιας μακράς περιόδου νηστείας.
Δεν με ενοχλεί να νηστεύω.
Δεν με δυσκολεύει να στερούμαι το κρέας, το αυγό, το τυρί..
Εκεί που δυσκολεύομαι είναι το να προχωρήσω ένα βήμα παραπάνω.
Σ'αυτό που είναι η ουσία της νηστείας.
Να συγχωρέσω όσους με πείραξαν.
Να παραβλέψω κακίες και πισώπλατες μαχαιριές.
Να αγαπήσω τον συνάνθρωπο.
Να γίνω καλύτερη σαν άνθρωπος.
Ας είναι...
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα κάνω και πάλι την προσπάθειά μου.
Βοηθάτε όμως κι εσείς..
Μη με πολυτσιγκλάτε...
Μη με προκαλείτε...
Αφήστε με...
Θέλω ν'αγιάσω και δεν μπορώ

Καλή Σαρακοστή σε όλους!!

Φεύγεις..

Σαν παιδί σε λάτρευα.
Σαν ενήλικας είχαμε τρομερές κόντρες.
Και στην μια και την άλλη περίπτωση πάντα σε φοβόμουν.
Τα τελευταία δέκα χρόνια απλά .. με απογοήτευες ολοένα και περισσότερο.
Και οι κόντρες έγιναν μεγαλύτερες κι εντονότερες.
Κάθομαι και σε κοιτάω βυθισμένο στον κόσμο σου.
Παρακολουθώ με αγωνία το στήθος σου να ανεβοκατεβαίνει προσπαθώντας να πάρεις ανάσα.
Ένα αδύναμο κουβαράκι από κόκκαλα πάνω στο κρεββάτι.
Προσπαθώ να σε ταίσω.
Καταπίνεις με δυσκολία την αλεσμένη τροφή και σε κάθε κουταλίτσα πνίγεσαι.
Τα μάτια είναι συνεχώς κλειστά και η ανάσα δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο.
Φεύγεις....