Οι.. Δρακόμαρκες

O λογαριασμός του ΟΤΕ είναι ένα στάνταρ ποσόν για μας.
Αυτός του πακέτου που έχουμε επιλέξει και περιλαμβάνει απεριόριστες αστικές, μια ώρα προς κινητά και ίντερνετ.
Έτσι ξέρω πως κάθε δίμηνο θα πληρώσουμε στάνταρ χ ευρώ.
Ούτε λιγότερα ... ούτε περισσότερα.
Μέχρι προχθές.
Που ήρθε ο καινούργιος λογαριασμός και μου έπεσε από τα χέρια.
Διακόσια πενήντα ευρώ!
Τά'χασα...
Κοιτάω την σελίδα με την ανάλυση και βλέπω πάνω από εκατό ευρώ χρεωμένα σε "άλλες κλήσεις"..
Παίρνω τηλέφωνο στον ΟΤΕ.
-τί είναι ρε παιδιά οι "άλλες κλήσεις"; ρωτώ..
-κλήσεις σε τηλέφωνα που αρχίζουν από 901 .. μου απαντούν.
Κλείνω το τηλέφωνο κι αρχίζω τις ανακρίσεις στ'αστροπελέκια οι οποίες -βεβαίως βεβαίως - για να έχουν αποτέλεσμα κρύβουν στοιχεία εκφοβισμού (άτιμη μάνα.. )
-πείτε μου πού τηλεφωνήσατε γιατί ο μπαμπάς θα πάει αύριο στον ΟΤΕ και θα του πουν ακριβώς τί έχει γίνει. Και ποιά τηλεφωνήματα έγιναν και πού έγιναν..και ποιός τα έκανε! Πείτε λοιπόν μόνοι σας να ξέρω...
Και η (δίκαιη) απορία των αστροπελεκιών...
-καλά βρε μαμά, το ποια τηλεφωνήματα έγιναν, τί ώρα έγιναν, σε ποιόν έγιναν το καταλαβαίνουμε. Πώς όμως βρίσκουν από ποιόν έγιναν;.......
Η απορία τους φυσικά δεν λύθηκε διότι σ'αυτό το σημείο αγριεύεις το βλέμμα παίρνεις αυστηρό ύφος και λές... "εγώ ρωτάω τώρα.."
Έτσι... τελείως δημοκρατικά..
Ομολόγησε λοιπόν ο μεγάλος πως έπαιζε ένα παιχνίδι στο ίντερνετ και πήρε κάποιο τηλέφωνο για να αγοράσει "δρακόμαρκες" για το παιχνίδι.
Αυτό ήταν... αμέσως κατάλαβα.
Την επομένη που πήγε ο άντρας μου στον ΟΤΕ και έβαλε φραγή για τέτοιου είδους κλήσεις ο υπάλληλος του είπε πως είμαστε πολύ τυχεροί που καθαρίσαμε με 150 ευρώ παραπάνω στον λογαριασμό... διότι ένα λεπτό νωρίτερα είχε φύγει μια κυρία η οποία είχε 2500 ευρώ από τέτοια τηλεφωνήματα!
Κι εγώ απλά ρώτησα "η κυρία έφυγε μόνη της ή την πήρε ασθενοφόρο;"

Το Σαφρακιασμένο

Χθες το πρωί έζησα την πρώτη (ελπίζω και την τελευταία) live ληστεία!
Να σας τα πω όμως απ'την αρχή.
Είχα η γυναίκα μια πιστωτική κάρτα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου την οποία δεν χρησιμοποιούσα κι αποφάσισα να πάω να την ακυρώσω για να μη πληρώνω άδικα την ετήσια συνδρομή.
Ως εδώ καλά.
Σηκώνομαι που λέτε χθες το πρωί και πάω στο Ταχυδρομείο.
Η ουρά μικρή.
4-5 άτομα μπροστά από μένα τα οποία εξυπηρετιόνταν σχετικά γρήγορα από τις δυο υπαλλήλους.
Υπήρχε και μια τρίτη υπάλληλος στο βάθος η οποία θα πρέπει να ήταν η προισταμένη γιατί μας κοιτούσε χωρίς να μας βλέπει (χαρακτηριστικό δημοσιουπαλληλικό)και κλασσικά ..μιλούσε στο τηλέφωνο.
Ξανά ως εδώ καλά.
Έρχεται λοιπόν η σειρά μου.
Δίνω την πιστωτική, συμπληρώνω το έντυπο, η υπάλληλος την κόβει μπροστά μου και μου λέει περιμένετε να πάρετε τον αριθμό πρωτοκόλλου.
Τον οποίο αριθμό θα τον έβγαζε η .. χάι προισταμένη.
Ακουμπάω λοιπόν την πλάτη στον κισέ και κάνω ελαφρά προς τα πίσω για να συνεχίσει η ουρά να εξυπηρετείται όσο εγώ περίμενα να τελειώσει το τηλεφώνημα η έτσι.
Και τότε ακούω μια φωνή... "μην κουνηθεί κανείς ληστεία".
Γυρνάω πίσω μου και βλέπω κάποιον με κουκούλα και γυαλιά ηλίου να έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας όπλο.
Η πρώτη σκέψη της τρελής ήταν "πλάκα μας κάνουν"..
Η δεύτερη..... "τί εποχή έχουμε, πέρασαν οι απόκριες;"
Κι η τρίτη..."έχουν τα αληθινά όπλα γκριζοπράσινο χρώμα όπως αυτό που κρατά τούτος;"
Γυρνώντας μπροστά μου και βλέποντας την υπάλληλο που με εξυπηρέτησε να τρέμει κατάλαβα πως δεν ήταν πλάκα και γινόταν ληστεία.
Ο ληστής - ένα σαφρακιασμένο γύρω στο 1,65 - πηδούσε από κισέ σε κισέ σα ζουλάπι κι έτρεμε πιο πολύ απ'τις υπαλλήλους.
Φώναζε από μακριά πως ήταν πρωτάρης!
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω τον κόσμο να βγαίνει έξω από το κατάστημα.
Ο ληστής - τρομάρα του!- ούτε που ασχολιόταν.
Εκείνος είχε το νου του στα δυο ταμεία.
Βγαίνω κι εγώ μαζί με τους άλλους.
Στα δέκα μέτρα είναι σταματημένη η μοτοσυκλέτα με τον συνεργό, χωρίς πινακίδες κι έχοντας ακάλυπτο το πρόσωπο!
Στα τριάντα μέτρα το αστυνομικό τμήμα.
Το οποίο αστυνομικό τμήμα ειδοποιήθηκε άμεσα από τους πρώτους που βγήκαν.
Όμως τα όργανα μήτε που κουνήθηκαν από τη θέση τους।
Θα είχαν ως φαίνεται σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν।
Φωτοτυπίες, υπεύθυνες δηλώσεις, ταυτότητες....
Αυτό έλειπε να αφήσουν όλα αυτά τα σοβαρά για ένα τυχάρπαστο σαφρακιασμένο!
Από τα διπλανά καταστήματα βγαίνουν και μας ρωτούν τί συμβαίνει.
Ο ληστής είναι ακόμα μέσα κι ο συνεργός λίγο πιο κει ...
Μιλάμε μεταξύ μας και παροτρύνουμε τους γείτονες να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία (αυτό το πείσμα του έλληνα να θέλει να αλλάξει τον ρουν.... ποτέ δεν θα το καταλάβω)..
Μέχρι τη στιγμή που το .. ζουλάπι βγήκε απ'το Ταχυδρομείο, καβάλησε την μοτοσυκλέτα κι εξαφανίστηκαν υπήρχε ά φ θ ο ν ο ς χρόνος όχι μόνο έναν αλλά δέκα ληστές σαν και του λόγου του να συλλάβουν!
Λέμε τώρα...
Συμβουλή προς το σαφρακιασμένο!
"Ξέρω η μπάζα ήταν μικρή όμως χαλάλισε μερικά από τα ευρώ που άρπαξες και πάρε καμμιά βιταμίνη, κανα τονοτίλ.... κανα δυναμωτικό, διότι σε είδα και σε λυπήθηκα! "
Κρίμα!
... και δεν πρόλαβα να πάρω και τον αριθμό πρωτοκόλλου, φτουυυυ!!

Αδειεύομαι..

Κι από σήμερα.... αδειεύομαι!
(πού'σαι Μπαμπινιώτη ...)
Για μια βδομάδα μόνο, μη φανταστείτε।
Αλλά θα ξεκουραστώ, θα κοιμηθώ, θα κάνω τα μπανάκια μου και θα ξεχάσω τιμολόγια και πιστωτικά।
Μεγάλο πράμα η άδεια।
Και μάλιστα όταν έρχεται σε στιγμή που όλο σου το σύστημα έχει βαρέσει μπιέλες (ούτε που ξέρω τί σημαίνει αλλά μου ακούγεται τρομαχτικό και νομίζω πως ταιριάζει σ'αυτό που θέλω να περιγράψω) κι έχεις φτάσει "στο μη παρέκει".
Βέβαια την βδομάδα που μας πέρασε, προκειμένου να κλείσω όλες τις εκκρεμότητες, βάρεσα ατέλειωτα δωδεκάωρα δουλειάς, αλλά δε βαριέσαι....
Από σήμερα ξεκινά μια βδομάδα ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς και δεν σκοπεύω να τη χαλάσω με μαύρες σκέψεις।
Μάλιστα ξεκίνησα από χθες το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι।
Με το που μπήκα μέσα μου λένε τα αστροπελέκια।
-μαμά, πάμε για μπάνιο ή είσαι κουρασμένη;
Προς στιγμή ταλαντεύτηκα... βλέπεις όταν είσαι από τις 5 το πρωί στο πόδι και γυρίζεις στις 5,30 το απόγευμα, μια λιποθυμιά σου έρχεται... πώς να το κάνουμε;
Παρ'όλα αυτά..
-βάλτε μαγιό, τους είπα, φύγαμε...
Κι έτσι κάναμε το πρώτο καλοκαιρινό μας μπανάκι..
(Δεν ξέρω αν σας είχα ενημερώσει, αλλά το τελευταίο μπάνιο που έκανα ήταν στις... 9 Ιανουαρίου!!
Τα καλά του να μένεις κοντά σε θάλασσα..)
Αδειεύομαι και τρελαίνομαι λοιπόν..
Και στα δικά σας.... οι μη έχοντες!!!!

Η Συνάντηση!

Ήταν τέλη Μαϊου του '77.
Δύο πούλμαν με μαθητές της τρίτης λυκείου ξεκινούσαν για την καθιερωμένη "πενταήμερη".
Στον γυρισμό υποσχεθήκαμε, πριν πάρει ο καθένας τον δρόμο του, να βρισκόμαστε κάθε χρόνο..
Και το τηρήσαμε...
Χθες κλείσαμε 34 ολόκληρα χρόνια..
34 χρόνια που κάθε..... μα κάθε χρόνο μαζευόμαστε για να δούμε ο ένας τον άλλον.
Να μάθουμε τα νέα μας..
Να θυμηθούμε...
Να αναπολήσουμε...
34 χρόνια που διατηρήσαμε εν ενεργεία το απουσιολόγιο εκείνης της τελευταίας τάξης του λυκείου.
Κάποιες χρονιές κάποιοι έλειπαν...
Άλλες,  κάποιοι έρχονταν μετά από χρόνια για πρώτη φορά...
Και τότε άρχιζαν οι απορίες κι οι ερωτήσεις..
-κάτι μου θυμίζεις... πες μου τ'όνομά σου.. με ποιόν καθόσουν; α, ναι βρε.. τί γίνεσαι; πού χάθηκες; γιατί δεν ερχόσουν τόσα χρόνια;...
Από έφηβοι γίναμε πια ... μεσήλικες...
Κι όμως, χθες βράδυ,  όταν ανάμεσα από ατέλειωτα γέλια θυμόμασταν  εκείνες τις στιγμές ... μας φαινόταν τόσο κοντινό εκείνο το .. "τότε"..
Να... έτσι ν'απλώναμε το χέρι θα το πιάναμε...
Κι όλοι συμφωνούσαμε πως πρέπει  να είμαστε οι μοναδικοί που τηρούν να συναντιούνται κάθε ....μα κάθε χρόνο...
Και πολύ το χαιρόμαστε!...
Γι'αυτό,  όταν ξημερώματα χωριστήκαμε,  η ευχή ήταν απ'όλους η ίδια...
Και του χρόνου!