Άλλος με την βάρκα μας;....

Τα "ύστερα" του κόσμου!......(που έλεγε κι η συγχωρεμένη η γιαγιά μου).

Τί έγινε καλέ;
Θα ψηφιστεί λέει νομοσχέδιο και θα μπορεί πια το κράτος με νόμο να μου απαγορεύει να γράφω στο blog μου, ό,τι θέλω;

Και πού θα εναποθέτω εγώ μετά, τον πόνο και τον καυμό μου για τα όσα τραβάω η δόλια η μάνα;

Και θα με λογοκρίνουν κιόλας;

Γιατί καλέ;....τί είπα;

Βρε μπας και το "αστροπελέκια" ήταν πολύ ....τολμηρό;

Να δείτε που αυτό φταίει, αυτό έκανε όλη τη ζημιά!

Παρντόν κύριε νομοθέτα μου .....δεν θα το ματαγράψω.....σχωράτε με κι αφήστε με να λέω το ντέρτι μου η ταλαίπωρη η μάνα.

Αμ, το άλλο;

Πρέπει λέει να ορίσω διαχειριστή κι υπεύθυνο του blog.

Να ορίσω, αλλά ποιός θα δεχτεί να μπει υπεύθυνος σε ένα blog που ονομάζεται "άρες, μάρες...κουκουνάρες";

Βρε μπελάς που με βρήκε!

Δεν μού'φταναν τα όσα τραβάω σε δουλειά και σε σπίτι, θά'χω τώρα και τον πέλεκυ της λογοκρισίας πάνω απ' το κεφάλι μου!

Τα άστρα..προβλέπουν!

Χθες είχαμε σκοτωμούς, φωνές, καυγάδες, αναποδογυρίσματα τραπεζιών και μετά απ' όλα αυτά μια κατήφεια, μια μουγγαμάρα και μια παγωμάρα στην ατμόσφαιρα του γραφείου.

Το μεγάλο αφεντικό δεν μιλιόταν κι αφού εκείνος ήταν μες τα νεύρα, οι υπόλοιποι κάναμε σιγά και ταπεινά τη δουλειά μας, αποφεύγοντας να περάσουμε ακόμα κι έξω από το γραφείο του.

Τέτοιες ώρες δεν παίζεις με το θεριό....το αφήνεις να ηρεμήσει.

Και ηρέμησε....και σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα και μας έσκασε μύτη το πρωί και ήταν μες τα χαχαχά και τα χουχουχού......

Έτοιμη ήμουν να σχηματίσω σταυρό με τα δάχτυλα και να τον ξορκίσω....

σιξ σιξ σιξ! ....πίσω γορίλλα!

Βέβαια η συνάδελφος που διώχτηκε κακήν κακώς, ούτε λόγος για να γυρίσει.

Και μέσα σ'όλον τον πανικό, νά'χω και την άλλη, να μου λέει εμπιστευτικά το πρωί, πως όποτε έχει έκλειψη - ή δεν ξέρω τί άλλο - της σελήνης, του Άρη, του Ποσειδώνα ή του Μήτσου (δεν τα θυμάμαι και καλά) το μεγάλο αφεντικό παθαίνει ένα κατιτίς...μια αντράλα....έναν ντουβρουτζά και τα σαρώνει όλα στο πέρασμά του.

Κι επειδή από αυτά έχω μαύρα μεσάνυχτα, ας αναλάβει κάποιος να με ειδοποιεί βρε παιδιά όποτε θα πρόκειται να λάβει χώρα μια έκλειψη, ένα γέμισμα ή οτιδήποτε άλλ0 παθαίνουν τέλος πάντων αυτοί οι άτιμοι οι πλανήτες!

Θα το κάνετε αυτό για μένα;....ε;.....φφφφφφφφφανταστικά μου φιλαράκια;.....

Μάτι...μάτι!

Mπαίνει η συνάδελφος το πρωί στο δουλειά και λέει:
- τί ωραία μέρα!..
Δεν περνά μισή ώρα και στον κάτω όροφο, όπου είναι άλλο team του γραφείου, γινόταν σκοτωμός.
Τραπέζια αναποδογύριζαν, καφέδες χύνονταν πάνω σε έγγραφα, φωνές, βρισιές και τέλος η αποχώρηση μιας εργαζόμενης κακήν κακώς.
Είχε "πλακωθεί" στα λόγια με το μεγάλο αφεντικό και την πέταξε έξω απ'το γραφείο.

Ο λεκές απ' την μάσκαρα..

- μαμά σου έφερα τα άπλυτα.
- εντάξει, αλλά δεν θα στα πλύνω τώρα, το πλυντήριο είναι ήδη γεμάτο κι έτοιμο για πλύση με τα δικά μας.
- δεν πειράζει, εξ'άλλου δεν τα βιάζομαι, μόνο μια μπλούζα θέλω απ'αυτά.
- δώστην, θα βγάλω κάτι άλλο και θα την βάλω.
Ανοίγει το καλάθι και βγάζει μια θαλασσιά μπλούζα.
- να εδώ, έχει μια μαυρίλα.
Κοιτάω με προσοχή στο σημείο που μου δείχνει,όντως έχει ένα μικροσκοπικό μαύρο στίγμα, εκεί κοντά στο στήθος.
- τί είναι αυτό;
- μάσκαρα.
- φοράς μάσκαρα;....ο πατέρας σου το ξέρει;
- μμμμμ, κρυάδες.
- κρυάδες ε;...τότε να την πας σ'αυτήν που στη λέρωσε με την μάσκαρα που φορούσε, να στην πλύνει.
- δεν γίνεται.....την χώρισα, γι'αυτό και ο λεκές στην μπλούζα......έκλαιγε!..

Άντρες....σου κάνουν την καρδιά σου κομμάτια κι εκείνοι σκέφτονται τον λεκέ στην μπλούζα!

Μιράκολο!

Τις τελευταίες μέρες είχε πάρει το μάτι μου στα διάφορα μπλογκς ένα νέο παιχνίδι με κάποιο βιβλίο αυτή τη φορά.
Αυτό το βιβλίο λέει, το ανοίγεις σε κάποια συγκεκριμένη σελίδα και μετά κάτι κάνεις, αλλά δεν ξέρω τί;...γιατί εγώ πάντα "πηδούσα" όλες τις οδηγίες κι έφτανα στο τέλος για να κοιτάξω με τρόμο μπας κι υπήρχε το όνομά μου στην πάσα που έδινε ο εκάστοτε "μπλογκοπαίχτης"!
Μέρες τώρα την γλύτωνα, αφού για να καταλάβετε,ούτε καν σχόλια δεν άφηνα μη τυχόν και με θυμηθούν.....
Πάνω λοιπόν που άρχισα να ελπίζω πως πάει την γλύτωσα, αφού ήδη παιζόταν αρκετές μέρες κι έλεγα πως όπου νά'ναι θα σταματήσει, τσουυυυυπππ...παίρνω την πάσα από την πρίνσες!
Γιατί ρε Βιβίκα μου το κάνεις αυτό;....σκέφτηκα, η μόνη μου ελπίδα ήταν μια φράση της που είχε προσθέσει δίπλα στο όνομά μου...."αν προλαβαίνει..."..
Ωραία, είπα μέσα μου, θα πω "παρντόν αλλά δεν προλαβαίνω, σχωράτε με", διότι να σας εμπιστευτώ εδώ και μη βγει παραέξω,πως πολύ μου την δίνουν τα διάφορα μπλογκοπαίχνιδα.
Και κάνω το μπανάκι μου χθες βράδυ κι αποφασίζω να πάω να χωθώ στο κρεββάτι μου και να συνεχίσω το διάβασμα από το τελευταίο βιβλίο που τυραννάω εδώ και κανα δίμηνο και δεν λέω να τελειώσω.
Χώνομαι που λέτε κάτω από το ζεστό παπλωματάκι μου και παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο.
Βρίσκω τον σελιδοδείχτη και ανοίγω στη σελίδα που έχω μείνει την τελευταία φορά για να συνεχίσω το διάβασμα και τότε θυμάμαι το παιχνίδι.
123 σελίδα δεν έλεγαν;...κοιτάω τη σελίδα που βρίσκομαι....είναι η 123!!!!!!!!!!!
Τζίζους....μιράκολο!!
Πού να το πω και να με πιστέψουν!...
Μιας λοιπόν και κατά κάποιο τρόπο, όλα ήρθαν μόνα τους, ας γράψω τις τρείς περιόδους μετά την πέμπτη, να ανταποκριθώ και στο κάλεσμα της Πρίνσες μη τυχόν και κακοκαρδιστεί....
Λοιπόν το βιβλίο είναι το: "όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom και στη συγκεκριμένη σελίδα στην έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο γράφει:
"Το κάθε βιβλίο περιείχε εκατοντάδες αριθμημένα μέρη, που τα περισσότερα είχαν λίγη σχέση μεταξύ τους.
Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δυο ή τρεις παράγραφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις και μια φορά απλώς ένας αφορισμός: " Οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας-πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές".
"Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ από θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας- υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα!".

Άτιμα γηρατειά!

O παππούς γύρισε στο σπίτι του σήμερα το απόγευμα!
Τον πήγα μετά την δουλειά. Μόλις βγήκαμε στην Αττική οδό, έλαμψε το πρόσωπό του.
Δεν έβλεπε την ώρα να βρεθεί στο κονάκι του, το ίδιο κι εγώ!
Δύσκολη η συγκατοίκηση για όλες τις πλευρές,δεν το συζητώ!...
Ο καθένας κουβαλά τις δικές του καθημερινές συνήθειες που πολλές φορές έρχονται σε κόντρα μ'εκείνες του άλλου συγκάτοικου και τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν ο ένας είναι άτομο ηλικιωμένο που είναι σαφές πως θα έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες.
Τέλος πάντων.....προσωρινά τα δύσκολα πέρασαν.
Καταφέραμε να διανύσουμε τις τελευταίες δυο βδομάδες σχετικά "αναίμακτα".
Με μόνη εξαίρεση το βράδυ της χιονόπτωσης που είχε ξεσηκωθεί ντε και καλά να φύγει και μας είχε αναστατώσει όλους!
Είχε πάρει τηλέφωνο όλους τους γνωστούς του και τους παρακαλούσε να έρθουν να τον πάρουν για να τον πάνε σπίτι του.
Θα νόμιζε κανείς πως τον είχαμε φυλακισμένο!
Τελικά αφού του έβαλα τις φωνές, κατέβασε τα μούτρα και κουκουλώθηκε στο κρεββάτι του.
Εξέλαβα σαν σύμπτωση το γεγονός πως εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ, άρχισε να κρυώνει, να μη μπορεί να πατήσει τα πόδια του και αναγκαστήκαμε να τον πηγαίνουμε σχεδόν σηκωτό κάθε δέκα λεπτά στην τουαλέτα.
Την άλλη μέρα ήταν και πάλι "καλά" κι η δική μου η ψυχή πήγε στη θέση της, που προς στιγμήν έβαλα με το νου μου από εγκεφαλικά μέχρι δεν ξέρω τί άλλο!
Πάντως, γεγονός είναι, πως περιμένει με ανυπομονησία το καλοκαίρι που θα ανέβουμε να μείνουμε μαζί του.
Έχει ανάγκη πια την φροντίδα και την προσοχή μας και αυτό φαίνεται!....
Αααχχχ! άσχημο πράγμα τα γηρατειά!

Στα διάλα...όλο Ζήκο και Ζήκο!

Χαζή δεν είμαι...μπαίνω στο νόημα γρήγορα και κάνω και πολύ καλά τη δουλειά μου, ...
Αρκεί να με αφήνουν!
Γιατί στο γραφείο φαίνεται πως ο καινούργιος είναι το παιδί για όλες τις δουλειές!
Πάνω που κάθομαι να γράψω κι αρχίζω να συγκεντρώνομαι για να θυμηθώ πού πάει τί;...και πώς γίνεται το τάδε, πετάγεται η συνάδελφος:
"βρε Νιόβη για δες στο φωτοτυπικό, έχουν βγει κάποια έγγραφα που έδωσα;"...
Το ίδιο επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές.
Σηκώθηκα μια.....σηκώθηκα δυό....την τρίτη άρχισα να ανεβάζω στροφές.
Σήκω μαντάμ απ' τη θέση σου και πάνε δες!...δεν θα σου πέσει ο ποπός...
Εξ' άλλου για δικά σου έγγραφα πρόκειται........ άιντε!
Έτσι με το σήκω κάτσε πέρασε σχεδόν όλη μέρα.
Ώσπου το μεσημέρι μου δίνει μια λίστα με νούμερα και με στέλνει να ψάξω στο γραφείο του αφεντικού για τους αντίστοιχους φακέλους.
Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω, αρχίζω να κοιτάω έναν έναν τους φακέλους που είναι ντανιασμένοι σε κάποιο ράφι.
- τί ψάχνεις; με ρωτάει το "αφεντικούλι".
- κάτι φακέλλους
- γιατί τους θες;
Έτοιμη ήμουν να του πω "για να τους βγάλω μια βόλτα να ξεσκάσουν", αλλά είπα να μη το τραβήξω, αντί αυτού του απάντησα.
- δεν μου είπαν, η εντολή ήταν απλά να τους βρω.
Δεν μίλησε.....ευτυχώς!!

Μουργέλα!

Μέχρι και σήμερα τ'αστροπελέκια δεν είχαν σχολείο!
Ελπίζω από αύριο να λειτουργήσουν κανονικά, γιατί παράγινε το κακό!
Αυτές τις μέρες τους άφηνα σπίτι μαζί με τον παππού.
Τα αστροπελέκια τον πρόσεχαν ....γιατί το αντίθετο δεν "παίζει" με τίποτα.
Εκείνος είναι όλη μέρα στο κρεββάτι. Τον κοιτάω κι απορώ, αφενός πού στο καλό "τον βάζει" τόσο ύπνο κι αφετέρου πώς δεν πιάνεται η μέση του με τόσες ατέλειωτες ώρες ξάπλας.
Σήμερα το απόγευμα που γύρισα βρήκα τα πιάτα και τα ποτήρια που είχαν φάει το μεσημέρι κι είχαν πιεί, να είναι σε παράταξη πάνω στον πάγκο της κουζίνας.
Το ένα δίπλα στο άλλο!....Δεν μίλησα....έδειξα κατανόηση. Ξέρετε τί δύσκολο πράγμα είναι να βάλεις τα πιάτα μες τον νεροχύτη;...δεν το συζητώ...θέλει μεγάλα αποθέματα δύναμης!
Ενώ απλωμένα πάνω στον πάγκο της κουζίνας, σου δίνεται η δυνατότητα να ελέγξεις το σερβίτσιο, να δεις μπας και λείπει κάποιο κομμάτι να σκεφτείς μήπως και πρέπει να το ανανεώσεις......αμέεεε!
Εννοείται, πως πριν φύγω το πρωί για τη δουλειά, είχα σερβίρει το φαγητό στα πιάτα και τα παιδιά το πήραν και το ζέσταναν στο φούρνο μικροκυμάτων. Εκείνος απλά κάθησε μαζί τους στο τραπέζι!
Τις πρώτες μέρες που του έλεγα πως το φαγητό είναι εκεί, αλλά δεν το σέρβιρα, γύριζα και τον έβρισκα νηστικό να περιμένει.
Βαριέται ακόμα και την πιο απλή δραστηριότητα.
Όλα τα θέλει στα χέρια!
76 χρονών άνθρωπος και νομίζεις πως είναι 90!

Όχι άλλο...χιόνι!

Σιχάθηκε η ψυχή μου το χιόνι και το "μέσα"...
Μπήκα στο σπίτι την Παρασκευή το απόγευμα και βγήκα σήμερα το πρωί.
Βαρέθηκα να περιφέρομαι στο σπίτι με τις φόρμες και να κοιμάμαι ώρες ατέλειωτες.
Αφού για να καταλάβετε η επιδερμίδα έχει γίνει "χαρτί" απ' τον πολύ ύπνο!.. Τρελή χαρά έκανα σήμερα το πρωί που θα πήγαινα επιτέλους στη δουλειά.
(Για να είμαι ειλικρινής και χτες θα πήγαινα, αλλά είχα τον άντρα μου που φώναζε "είσαι καλά;...δεν κυκλοφορεί τίποτα, πώς θα φτάσουμε μέχρι το μετρό;".....άντρες! ...σε μια κουταλιά νερό πνίγονται!)
Σήμερα είχαμε και μια απώλεια- λόγω του πάγου- στη δουλειά. Μια συνάδελφος έπεσε το πρωί μόλις βγήκε από το σπίτι της στο παγωμένο πεζοδρόμιο και τό'παθε το καταγματάκι της.
Στο σπίτι κάποιος σωλήνας εξωτερικός έχει σπάσει και το νερό στάζει ακριβώς πάνω από την πόρτα εισόδου, παρ'όλο που έχουμε κλείσει την παροχή.
Το πρωί που αφήσαμε το αυτοκίνητο κι έπρεπε να περπατήσουμε μέχρι το μετρό, βαδίζαμε μετά "φόβο Θεού"...
Να πάει στο καλό το χιόνι και να λείπει το βύσσινο!
Προσωπικά πιο πολύ βαρεμάρα και έξοδα (του υδραυλικού που θα επισκευάσει τον σωλήνα) μου δημιούργησε, παρά χαρά!

Sex στα χιόνια!

Ο κακός χαμός από χιόνι.
Χιόνι πολύ που τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει λίγο λίγο να το συνηθίζουμε και στην Αθήνα!
Το πρωί υπήρξε προβληματισμός όσον αφορά την βόλτα του Δία.
Το να τον πάει κανείς κρατώντας τον με το λουρί, ήταν αδύνατον καθώς ανά πάσα στιγμή θα κινδύνευες να σαβουρωθείς.
- βγάλτον χωρίς λουρί, είπα στον άντρα μου, πού να πάει;....θα κάνει την ανάγκη του και θα γυρίσει.
Έτσι κι έγινε, έτσι κι αλλιώς εκ των πραγμάτων δεν γινόταν και τίποτα περισσότερο!
Φεύγουν λοιπόν άντρας και Δίας κι επιστρέφει μετά από κανα εικοσάλεπτο μόνο ο άντρας.
- πού είναι καλέ το ζωντανό;
- δεν ξέρω, έφυγε .....τον έχασα!
Δεν χάνω την ψυχραιμία μου.
- σώπα καλέ,....θα γυρίσει. Πού να πάει;..μην ανησυχείς.
Παρ\'όλα αυτά ο άντρας δεν ησυχάζει. Ξαναβγαίνει στο δρόμο να ψάξει.
Χάνω και τον άντρα....Περνάει γύρω στη μισή ώρα και πουθενά .....
Δύο απώλειες μέσα σε ένα πρωινό, μου πέφτουν βαριές.
Αρχίζω να ανησυχώ. Βρε λες να τον χάσουμε στ\'αλήθεια τον Δία;....Άραγε όποιος τον βρει θα δει το τηλέφωνο που υπάρχει χαραγμένο στην κονκάρδα που κρέμεται απ\'τον λαιμό του;...θα μας ειδοποιήσει ή θα τον κρατήσει;...
Τ\'αστροπελέκια αρχίζουν τα μουτσοκλάμματα και την γκρίνια. \"πού είναι ο Δίας; κι αν δεν ξέρει να γυρίσει; ...κι αν μας τον πάρουν;\"....
Κι εκεί που έχω αρχίσει να αντιμετωπίζω το ενδεχόμενο να χάσαμε οριστικά τον Δία, ακούω στη σκάλα την φωνή του άντρα που μαλώνει.
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον Δία να ανεβαίνει με την ουρά κάτω απ\'τα σκέλια, αλλά με μάτι που λάμπει από ικανοποίηση.
- πού τον βρήκες;
- το κοπρόσκυλο! είχε πάρει από πίσω μια θηλυκιά και τον περίμενα να \"ολοκληρώσει\" την πρώτη φορά και να ρίξει κι ένα \"επαναληπτικό\" στο παρκάκι για να δεηθεί να μαζευτεί πια!......
Τού 'φεξε του Δία! :)))

Ο βρόχινος...

Λέξεις της καρτέλας, "βροχή, βρόχινος, βροχερός",...με αυτές πρέπει το αστροπελέκι να φτιάξει μια ιστορία.
Ακούστε την:
"Σήμερα ο καιρός ήταν βροχερός. Η βροχή έπεφτε όλη μέρα.
Μπήκα στο σπίτι κι είχα γίνει ..............βρόχινος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Να μείνω ή να φύγω;

Αναρωτιέμαι ποιόν νοιάζουν αυτά που γράφω.
Γιατί το κάνω;....γιατί επιμένω να διατηρώ αυτό το μπλογκ;....
Όταν το άνοιξα τον Αύγουστο που μας πέρασε ήμουν ενθουσιασμένη.
Κάθε εγγραφή μου έδινε χαρά και κάθε σχόλιο, κάθε καινούργιο άτομο που με ανακάλυπτε και μ'επισκεπτόταν μ'έκανε απέραντα ευτυχισμένη.
Τότε είχα πολύ χρόνο ν'ασχοληθώ, να επισκεφθώ, να διαβάσω, να γνωρίσω και να σχολιάσω πολλούς από σας.
Τώρα τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνω να απαντάω καν στα σχόλιά σας.
Κι αυτό το θεωρώ μεγάλη αγένεια.
Τί εξυπηρετεί λοιπόν η ύπαρξή του;....
Δεν κάνω αυτή την εγγραφή για να εκμαιεύσω καλά λόγια και παρακάλια για να μείνω από σας, όχι.
Την κάνω μόνο και μόνο γιατί όταν βλέπω γραμμένες στο "χαρτί" τις σκέψεις μου, ξεκαθαρίζουν, αποσαφηνίζονται,.....
Δεν ξέρω......τον τελευταίο καιρό όμως, από τη μια, όλο και συχνότερα σκέπτομαι να το "κλείσω" κι από την άλλη πάλι να το αφήσω να υπάρχει κι όποτε έχω χρόνο και κέφι να κάνω κάποια εγγραφή.
Είμαι και παρορμητικό άτομο, μπορεί να μου την δώσει και να πατήσω το delete, εκεί που δεν θα το περιμένω ούτε καν εγώ η ίδια....
Δεν ξέρω....θα δώ!

Γιαλαντζί αδιαθεσία!

Δουλεύω ήσυχα και καλά σήμερα το πρωί όταν ξαφνικά ακούω το κινητό μου να χτυπά.
Κοιτάω την οθόνη και διαβάζω "δασκάλα Π.",... ταράζομαι. Για να με παίρνει η δασκάλα του αστροπελεκιού, δεν είναι για καλό.
- παρακαλώ
- καλημέρα σας, είμαι η δασκάλα του Π. ξέρετε ο μικρός πονάει στην κοιλιά κι έχει τάση εμετού, θα πρέπει να έρθετε να τον πάρετε.
Πανικοβάλομαι,..... αρχίζω να σκέφτομαι ποιός θα μπορούσε να πάει να τον πάρει .
Κλείνω κι αρχίζω να ψάχνω απεγνωσμένα το τηλέφωνο μιας θείας του άντρα μου που μένει σχετικά κοντά.
Στο κινητό μου δεν το έχω. Θυμάμαι πως είναι γραμμένο στη λίστα του τηλεφώνου στο σπίτι.
Τηλεφωνώ στον πατέρα μου και προσπαθώ να τον καθοδηγήσω για να μου βρει το πολυπόθητο νούμερο .....άδικος κόπος!
Το πώς εκνευρίζομαι με ανθρώπους που δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια δεν λέγεται. ....μου πέταξε ένα "δεν μπορώ" κι από δω πάν κι οι άλλοι.
Άστην τώρα την άλλη να χτυπιέται!
Τέλος πάντων, μετά από δεκάδες τηλέφωνα και δια της τεθλασμένης οδού,(κι αφού εν τω μεταξύ μ'έχει ξαναπάρει η δασκάλα να ρωτήσει γιατί αργούμε) βρίσκω τελικά το νούμερο. Την ειδοποιώ να πάει να πάρει το παιδί απ'το σχολείο και τηλεφωνώ μετά από λίγη ώρα για να μάθω τί γίνεται.
Αποτέλεσμα: ο μικρός, απ'ότι μου είπε η θειά, ήταν μια χαρά. Το ίδιο διαπίστωσα κι εγώ το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι να πόνεσε κάποια στιγμή η κοιλιά του, να το είπε στη δασκάλα του κι εκείνη με τη σειρά της, προκειμένου να φύγει η ευθύνη από πάνω της, τηλεφώνησε με τη μία να πάμε να τον πάρουμε.
Κι εγώ απλά αναρωτιέμαι. Δεν μπορούσε να περιμένει δέκα λεπτά να δει πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση;, Έπρεπε να τηλεφωνήσει αμέσως και να ξεσηκώσει μια μάνα που βρισκόταν στην δουλειά της στην άλλη άκρη;....
Κι αν δεν έβρισκα κάποιον, θα έπρεπε να με φέρει άρον άρον από τη δουλειά να πάρω το παιδί απ'το σχολείο για μια αδιαθεσία .....γιαλαντζί;....
Έλεος!!!

Γιατί μόνο επτά;

Πήρα εντολή απ'τους γειτόνους να γράψω τα 7 σημεία στα οποία είμαι κακή.

Το μόνο εύκολο!...Αλλά βρε παιδιά, αυτόν τον αριθμητικό περιορισμό δεν τον κατάλαβα.

Γιατί μόνο επτά;....Τί να πρωτοχωρέσω η γυναίκα;

Είμαι και large τύπος εγώ...., ακόμα και στα στραβά και τα ανάποδά μου. Όλα τα έχω σε αφθονία!

Ας είναι....για να δούμε θα μας φτάσουν τα επτά ή θα ζητήσω ενισχύσεις και παράταση;

Πρώτα απ'όλα είμαι "ζοχάδας", δεν θέλω και πολύ για να πάρω φωτιά κι έτσι και στραβώσω ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Δεύτερον επειδή έχω ένα θέμα με την τάξη γενικότερα, γίνομαι γκρινιάρα στους άλλους, περιμένοντας από κείνους να λειτουργούν με το δικό μου τρόπο.

Τρίτον, έχω ένα ύφος που όταν το χρησιμοποιώ, (σε περιπτώσεις που "τα παίρνω") ο άλλος που το εισπράτει ή που θέλει να φύγει άρον άρον ή που θέλει να με πλακώσει στις σφαλιάρες, ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει.

Τέταρτον, δεν έχω καμμιά απολύτως σχέση μ'αυτό που λένε "διπλωματία", ότι έχω να σου πω θα στο πω κατάμουτρα και μετά ή που θα τρέχεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου ή που θα ψάχνεις για ψυχολόγο.

Πέμπτον, έχω κάκιστες σχέσεις με τα μαθηματικά.

Στα δώδεκα χρόνια των μαθητικών μου χρόνων η σχέση μας ήταν ισότιμη, τα αγνόησα και με αγνόησαν επιδεικτικά, ακόμα και τώρα για τις πιο απλές πράξεις θα χρησιμοποιήσω κομπιουτεράκι.

Έκτον, είμαι ανυπόμονη.."άντρα θέλω, τώρα τονε θέλω", που λένε...κι

Έβδομον είμαι αγχώδης, μπορεί να χάσω τον ύπνο μου για κάποια θεωρητικά απλά πράγματα, που όμως εμένα θα με προβληματίσουν και θα με κρατήσουν ξάγρυπνη μέχρι να βρω τη λύση.

Ουφφφφ....αυτό ήταν, τά'πα κι ηρέμησα.

Βέβαια, θα έχουν μείνει κι άλλα που δεν θυμήθηκα, αλλά δεν πειράζει.

Σας αφήνω να χωνέψετε πρώτα αυτά και να δείτε με τί απόβρασμα συναναστρέφεστε και τα υπόλοιπα.....εν καιρώ!

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα ....είμαστε!
Από χθες το μεσημέρι έχουμε φέρει τον πατέρα μου στο σπίτι. Προς το παρόν εκτός από κάποια πικρόχολα σχόλια, είναι συνεργάσιμος.
Ελπίζω να μείνει μέχρι να περάσει η βαρυχειμωνιά, αν και χλωμό το κόβω.
Αύριο θα είναι τα δύσκολα, που θα φύγουμε όλοι το πρωί και θα μείνει μόνος του!
Ελπίζω να μη την "κοπανίσει" και φύγει.....
Θα σας κρατώ ενήμερους!.... (προς το παρόν πάω να πάρω μια πίεση...)

Είμαι στα όριά μου..

Τελευταία το έχω παραμελήσει το μπλογκ μου.
Η αλήθεια είναι πως έπαιξε ρόλο η αλλαγή της δουλειάς. Πριν ήμουν όλη μέρα μπροστά σε ένα κομπιούτερ, στη δική μου δουλειά, που σήμαινε πως είχα την άνεση να γράφω και να ασχοληθώ.
Τώρα μπορεί να είμαι πάλι μπροστά σε ένα κομπιούτερ , αλλά είμαι σε ξένη δουλειά και τί δουλειά!
Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε! Οι προθεσμίες παράδοσης πιέζουν και αγχώνουν όλους μας στο γραφείο και βέβαια ούτε λόγος για σερφαρίσματα στο ίντερνετ.
Προέκυψαν και κάποια προβλήματα με τον πατέρα μου, με πολύωρες εξετάσεις στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, για να "διαγνωστεί" το ήδη γνωστό, ότι δηλαδή δεν τρέφεται σωστά και όλα όσα έχει δεν είναι τίποτα περισσότερο από δημιουργήματα της κακής διατροφής του!
Οι προσπάθειές μου να τον κάνω να καταλάβει πως για το καλό του θα πρέπει να "ξεβολευτεί" λίγο καιρό και να έρθει να μείνει μαζί μας, τουλάχιστον μέχρι να περάσει η βαρυχειμωνιά, δεν απέδωσαν.
Δεν μπορεί λέει να φύγει απ'το σπίτι του γιατί ....έχει δουλειές!
Οι δουλειές που έχει είναι να κάθεται όλη μέρα και να καπνίζει, ειλικρινά σας λέω....δεν κάνει τίποτα άλλο.
Όλες οι φλέβες και οι αρτηρίες είναι βουλωμένες από το κάπνισμα χρόνων (τρία πακέτα τη μέρα!) κι αυτή τη στιγμή όντας 76 χρονών, βαδίζει με μαγκούρα σα να είναι εκατό!
Απορρίπτει τις προτάσεις μας να έρθει να μείνει μαζί μας για λίγο, αλλά κατά τ'άλλα παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο και παραπονιέται πως πονάει, πως δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, πως έχει τούτο, πως έχει κείνο......έλεος!
Σήμερα το πρωί πάλι τον ίδιο καυγά είχαμε απ'το τηλέφωνο...
Πέρσυ που πήγα και τον πήρα σχεδόν με το ζόρι έμεινε λίγες μέρες κι αφού μας έκανε τα νεύρα όλων κρόσσια με την γκρίνια και τις ιδιοτροπίες του, στο τέλος παραλίγο να με χτυπήσει κιόλας για να φύγει.
Έχω φτάσει στα όριά μου, ειλικρινά σας το λέω!

Το σκέφτεται...

Πάμε χθες το απόγευμα στο κολυμβητήριο.
Αλλάζει ο μικρός στα αποδυτήρια και φεύγει για την πισίνα.
Παίρνω τον μεγάλο και του λέω "πάμε στο γραφείο να πληρώσουμε για τον Π. τα δίδακτρα του μηνός", "πάμε" μου λέει.
Πάμε που λέτε και λέω στη γραμματέα πως θα πληρώσω μόνο για τον Π. γιατί ο Β. θα σταματήσει. Παράλληλα της κάνω και κάτι νοήματα με τα μάτια, πιάνει εκείνη το υπονοούμενο κι αρχίζει τις ερωτήσεις στο μεγάλο αστροπελέκι.
- γιατί Β. θες να σταματήσεις, βαρέθηκες ή σε πείραξε κάποιος;...μήπως σε πιέσανε, θες να το κουβεντιάσουμε;
Τα μάτια χαμηλά το αστροπελέκι και μουρμουράει ..."όχι, δεν με πίεσε κανείς, δεν ξέρω γιατί....ίσως...."
- κρίμα Β.έκανες όλο τον χειμώνα με τα κρύα και τώρα που σε λίγο θ'αρχίσει ν'ανοίγει ο καιρός θα σταματήσεις; συνεχίζει το ψηστήρι η κυρία γραμματέας.
Το αστροπελέκι κοιτάει το πάτωμα και μουρμουράει κάτι ακατάληπτα.
Τον "κόβω" πως είναι έτοιμος να "πέσει", αλλά δεν επεμβαίνω καθόλου, τηρώ "σιγήν ιχθύος".
- εγώ λέω να το σκεφτείς μερικές μέρες, δίνει τη λύση η κυρία γραμματέας, Κάτσε και σκέψου το....με την ησυχία σου μη βιαστείς. Ας μη πληρώσει η μαμά ακόμα, σκέψου το και αποφάσισε ελεύθερα τί θά'θελες να κάνεις, δεν θέλω να κάνεις κάτι με το ζόρι, εντάξει;
- εντάξει, απαντά το αστροπελέκι με χαμόγελο.
Οι ελπίδες μου αναπτερώνονται....φεύγουμε..
Τελειώνει κι ο μικρός την προπόνηση και την ώρα που αλλάζει,του λέμε τα νέα.......
- και τελικά τί αποφάσισες Β.; γυρίζει και ρωτά τον μεγάλο.
- θα σας πω μεθαύριο, η κυρία είπε να μη βιαστώ ν'αποφασίσω!!!!
...............................................................................................................

Μόνη...

Σήμερα η συνάδελφος που συνεργαζόμαστε στο γραφείο έλειπε.
Η μικρή της ψηνόταν στον πυρετό κι έμεινε σπίτι κοντά της.
Στην αρχή ψιλοπανικοβλήθηκα.
Βλέπετε εκείνη με μαθαίνει, εκείνης τις οδηγίες ακολουθώ.
Μετά με πήρε τηλέφωνο, κοίταξα με την βοήθειά της τις εκκρεμότητες της μέρας.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν...
Έτσι μου είπε να κάνω την προετοιμασία σε τέσσερεις φακέλους, ώστε να τους ολοκληρώσουμε μαζί αύριο.
Τους είχα έτοιμους γύρω στις 11 και μετά μου φορτώθηκε η άλλη συνάδελφος να της γράψω κάποιες περιγραφές....αυτό ήταν εκτός της δουλειάς μου, κάτι σαν εξυπηρέτηση.
Δεν με πειράζει μιας και δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω.
Εκείνη όμως το παράκανε.
Βρήκε παπά κι είπε να θάψει καμμιά δεκαριά.....
Έγραφα από τις 8,30 στον υπολογιστή μέχρι τις 3,00, μ'ένα μικρό ολιγόλεπτο διάλειμμα για να πάω στο μπάνιο.
Όταν σηκώθηκα να φύγω, το κεφάλι μου βούιζε κι από κείνη την ώρα ο τένοντας στο δεξί μου χέρι μου δίνει σουβλιές πόνου
Ας μη με πιάσει πάλι το χέρι μου.....

Καλή Κυριακή!

Τί όμορφη λιακάδα η σημερινή!...
Μπαίνει μέσα σου και σε ζεσταίνει, σε κάνει να χαμογελάς και να χαίρεσαι που είσαι καλά και την απολαμβάνεις!
Κάτω στην αυλή των μεγάλων γιων έχουμε στήσει την ψηστιέρα κι οι άντρες ετοιμάζονται να ψήσουν. Εγώ ετοίμασα ένα ταψάκι με πατάτες και τις έβαλα στο φούρνο να ετοιμάζονται για να μη κάθομαι να τηγανίζω με τις ώρες...
Όταν έρθει η ώρα θα κόψω και μια σπέσιαλ σαλάτα κι έτοιμο το κυριακάτικο γεύμα!
Καλή Κυριακή σε όλους μας!

Η αποφασή του ..είναι σεβαστή!

Moυλάρωσε το μεγάλο αστροπελέκι...δεν θέλει λέει να ξαναπάει κολυμβητήριο.
Είχε τσινίσει και παλιότερα, αλλά είχα καταφέρει με την κουβέντα να του αλλάξω γνώμη.
Τώρα όμως φαίνεται πως το εννοεί....κι εγώ στενοχωριέμαι γιατί ξέρω πόσο καλό του έχει κάνει στην υγεία και το σώμα του.
Όμως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το ζόρι...και δυστυχώς εκείνος δεν θέλει, κουράστηκε λέει, ...βαρέθηκε.
Ξέρω...ξέρω...είναι αντιπαιδαγωγικό να τον αναγκάσω ή να τον πιέσω.
Ο μικρός συνεχίζει βέβαια. Το πρωί τους πήρα και πήγαμε γιατί είχαν προπόνηση. Ο μεγάλος κάθησε στις κερκίδες μαζί μου κι "έπεσε" στην πισίνα μόνο ο μικρός.
Κάποια στιγμή γύρισε και με ρώτησε "είσαι στενοχωρημένη;"...μπήκα στον πειρασμό να του πω ναι, αλλά αμέσως σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό να του δημιουργώ τύψεις για τις αποφάσεις που παίρνει.
Πως είναι δικαίωμά του να μη θέλει να συνεχίσει, να βαριέται, να θέλει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και χάζεμα.
Δεν παύει να είναι ένα μικρό παιδί οκτώμιση χρονών!...και το βούλωσα...όχι, του είπα.

Έγειρε, έτσι όπως καθόμασταν δίπλα δίπλα, το κεφαλάκι του στον ώμο μου κι εγώ γύρισα και τον φίλησα.
Επιζητούσε την κατανόηση και την συγκατάθεσή μου για να ηρεμήσει και να ησυχάσει η ψυχούλα του!....

Η αργία

Ξεκινήσαμε το πρωί για την δουλειά και βρεθήκαμε να διανύουμε άδειους δρόμους μέχρι το κέντρο.
Η Αθήνα θύμιζε Αύγουστο!...Ο Χριστός κι η Παναγία! Πού πήγαν όλοι καλέ;....
Αμέσως θυμήθηκα την αργία των δημόσιων υπηρεσιών....
Τότε εξηγήθηκαν όλα ως δια μαγείας...
Μόνο εμείς και μερικοί φουκαράδες ακόμα ιδιωτικοί υπάλληλοι είχαμε βάλει ρότα για τις δουλειές μας.
Όλοι οι υπόλοιποι ήταν αραχτοί στις κρεββατάρες τους.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η χώρα πάει κατά διαόλου.
Εμ, όταν τα 3/4 του πληθυσμού είναι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι υπόλοιποι.... προσπαθούν να γίνουν, τί περιμένεις;