Όσο πλησίαζαν οι μέρες για την πολυπόθητη καλοκαιρινή μου άδεια (η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε σήμερα) η διάθεσή μου είχε αρχίσει να ανεβαίνει.
Το μικρό σπιτάκι στο Ναύπλιο ήταν άδειο και μας περίμενε.
H αγαπημένη μου ξαδέλφη μας το παραχωρούσε να μείνουμε όσο θέλαμε μιας και ήταν ξενοίκιαστο.
(το μικρό λατρεμένο σπιτάκι)
Ο Χρήστος κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια τις ίδιες μέρες με μένα και όλα έβαιναν καλά.
Μέχρι προχθές...
Που έστειλα τον Παναγιώτη να δει αν υπήρχε κάτι στο γραμματοκιβώτιο.
Κι αφού το ξέρω πως τα γραμματοκιβώτια δεν γεμίζουν πια με τίποτα καλό, τί την ήθελα την εξερεύνηση παραμονές αδείας;
Και γυρίζει ο Παναγιώτης και ακουμπά στο τραπέζι ένα πάκο λογαριασμούς.
Με κοιτά, τον κοιτώ και στρέφουμε κι οι δυο το βλέμμα στο τραπέζι.
Ο πάκος εκεί.
Όχι δεν ήταν οφθαλμαπάτη...
Παίρνω βαθειά ανάσα κι αρχίζω αργά και μεθοδικά να ανοίγω τους φακέλους.
Τον Παναγιώτη τον έστειλα να φέρει νερό, ήξερα πως θα το χρειαστώ.
Και
να η ΔΕΗ (με το χαράτσι μέσα προσαυξημένη) και να η εφορία (της οποίας η
πρώτη δόση πρέπει να εξοφληθεί 30 Αυγούστου) και να ο ΟΤΕ και να τα κινητά και να τα ακίνητα και να οι
κάρτες και να η Άρτα και τα Γιάννενα μαζί!
Λιποθυμιά μου ήρθε.
Πίνω το νερό, τον στέλνω να φέρει άλλο ένα ποτήρι και "κόβω"
με το μάτι τους λογαριασμούς.
Με ένα γρήγορο υπολογισμό πρέπει μέχρι
το τέλος του μήνα να πληρωθούν περίπου 1000 ευρώ και σχεδόν άλλα τόσα
μέχρι τις 10 του επόμενου μήνα.
Μου έμεινε το χαμόγελο παγωμένο στα χείλη.
Πάει η καλή διάθεση, πάει η χαρά κι άρχισαν οι υπολογισμοί και τα ξεφυσήματα της απελπισίας.
Την Παρασκευή (τελευταία μέρα στη δουλειά) κυκλοφορούσα με τα μούτρα να σέρνονται στα πατώματα.
Οι συνάδελφοι απορούσαν, τί έχεις; έγινε κάτι; βρε μπας και δεν θες να μας αποχωριστείς;...
Κρυάδες, απαντούσα αλλά τα μούτρα.. μούτρα.
Η πρώτη αντίδραση ήταν "δεν πάμε πουθενά", μετά όμως, αφού είχαν μεσολαβήσει τα απαραίτητα τηλεφωνήματα προς τους ενήλικες γιους (διότι εγώ έτσι κάνω, οτιδήποτε χαρούμενο ή στενάχωρο μου συμβαίνει πρέπει απαραιτήτως να το μοιραστώ με τα μεγάλα αγόρια μου, τα αστροπελέκια προς το παρόν δεν παίζουν διότι πιο πολύ θα με συγχύσουν με τίποτα κουφό που θα μου πουν παρά που θα με παρηγορήσουν ...) το ξανασκέφτηκα λοιπόν.
Το
σπίτι το έχουμε, σκέφτηκα, αν δεν τρώμε έξω και μαγειρεύω θα είναι το
ίδιο όπως και να μέναμε εδώ, το μόνο πρόσθετο έξοδο θα είναι τα έξοδα
κίνησης πήγαινε-έλα.
Ε, τί στο καλό δεν αξίζουμε μετά από τόσο
δύσκολο χειμώνα που είχε αρρώστειες, νοσοκομεία, αγωνίες, ξενύχτια,
εγχειρήσεις ένα βρωμοέξοδο κίνησης πήγαινε-έλα;
Το αξίζουμε πάει και τέλειωσε.
Το αποφάσισα.
Όλα θα γίνουν.
Και οι υποχρεώσεις θα πληρωθούν κι εμείς θα πάμε διακοπές.
Γιατί τις έχουμε ανάγκη.
Και γιατί έχουμε άλλον ένα δύσκολο χειμώνα μπροστά μας.
Ετοιμαζόμαστε λοιπόν.
Την ερχόμενη Πέμπτη πρωί πρωί αναχωρούμε!
Ναύπλιο σου' ρχόμαστε!!
(Η μικρή αυλή και το μποστανάκι μπροστά απ' το σπίτι)
