Τεστ..

Τεστ.... τέστ.... τεστ...
Καθημερινά κάνω πρόβες.
Λέω στον εαυτό μου "σήμερα θα γυρίσεις σπίτι και θα είσαι ήρεμη και χαμογελαστή".
Εδώ δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν ή δεν τον πείθω ή εγώ τα λέω κι εκείνος με γράφει κανονικά.
Γιατί ενώ για κάποιο περίεργο λόγο μέχρι να φύγω απ' τη δουλειά είμαι καλά ή τουλάχιστον "την ...  παλεύω",  μόλις  παρκάρω το αυτοκίνητο και μπω σπίτι είναι σα να μεταλλάσσομαι  από τη μια στιγμή στην άλλη σε κακιά μάγισσα.
Με τη σιγουριά πως "παίζω" πια στην έδρα μου ξεχνάω τις ασκήσεις υπομονής και εγκαρτέρησης κι αφήνω να ξεδιπλωθεί ο χειρότερός μου  εαυτός.
Τα μάτια σκανάρουν τον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού και ξεκινά ο εξάψαλμος.
Για τα πιατοπότηρα που είναι παρατημένα στο σαλόνι, για τα παπούτσια που είναι πεταμένα, για το δωμάτιό τους που είναι αμάζευτο, για την τηλεόραση που παίζει δίχως να την παρακολουθεί κανείς η αν την παρακολουθεί ακόμα χειρότερα γιατί τότε "κανένα βιβλίο δεν ξέρουμε να ανοίξουμε μόνο τηλεόραση και υπολογιστή απ' το πρωί μέχρι το βράδυ" και τελειωμό δεν έχει..
Κι αφού κάνω ολόκληρο τζέρτζελο.. στο τέλος στενοχωριέμαι που τα στενοχωρώ και σκέφτομαι πως εκείνο που θα θυμούνται από μένα είναι η γκρίνια μου.. και ξαναστενοχωριέμαι μ' αυτή τη σκέψη.
Και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα το επαναλάβω.
Πως θα αλλάξω.
Πως θα κάνω τις παρατηρήσεις με γλύκα και ήπιο τόνο φωνής.
Σαν εκείνη την μανούλα που σκάει στα πόδια της το άσπρο καλτσομάνι των φυντανιών της που έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδια μπάλα - και κατά συνέπεια σε μαύρη μαυρίλα - κι εκείνη χαμογελά γλυκά και τους την πετά πίσω για να συνεχίσουν να την κλωτσοβολούν  στις λάσπες.
Όποτε βλέπω αυτή τη διαφήμιση σκέφτομαι το ίδιο πράγμα... "τί πίνει και δεν μας δίνει;"
Γιατί δεν μπορεί με κάτι χαπακώνεται η δικιά σου αλλιώς δεν εξηγείται..
Κι εν πάσει περιπτώσει καλά κάνει και πίνει, εμάς γιατί δεν μας λέει τί παίρνει να πάρουμε κι εμείς τα ίδια να τρώμε στη μάπα την σκατόκαλτσα και να χαμογελάμε ηλίθια;
Τεστ...τεστ...τεστ...

Χάθηκε Αναγνώστης.. Στοπ

Ήθελα νά' ξερα ποιός ήταν ο κιαρατάς που αυτομόλησε.
Διότι μέχρι χθες οι αναγνώστες τούτου δω του υπέροχου και αξιοζήλευτου μπλογκ (άκουσα κάτι γελάκια ή μου εφάνη; ) ήσαν - συνεχίζω -  235.
Μετρημένοι και τσεκαρισμένοι   έ-ν-α-ς   έ-ν-α-ς !
Αγώνες έδωσα η γυναίκα γι' αυτούς τους αναγνώστες.
Στα πόδια τους είχα πέσει και με δάκρυα στα μάτια τους εκλιπαρούσα για την εγγραφή τους.
Τί για τα παιδάκια μου τους είπα που θα μεγαλώσουν δακτυλοδεικτούμενα για τη μάνα μπλόγκερ που ο μόνος αναγνώστης που έχει είναι ο εαυτός της (κι εκείνος τελευταία της κάνει απιστίες με κάτι νέα μπλογκς κατασκευών), τί για τα ψυχολογικά μου προβλήματα τους είπα και το αίσθημα απόρριψης που καταρρακώνει την ψυχή και το είναι μου, τί για τα άσχημα παιδικά μου χρόνια τότε που γυρνούσα τις γειτονιές με το κασελάκι μου κι έβαφα παπούτσια ..... και τί δεν τους είπα!
Άσε τα θελήματα που έκανα για να τους πείσω..
Το τί γριά πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο δεν λέγεται..
Κι είναι και βραδυκίνητες οι γιαγιάδες .. μέχρι να περάσουμε τον δρόμο κόντεψαν να μας περάσουν από πάνω σαράντα δυο νταλίκες και εκατόν εξήντα πέντε μηχανάκια, οι υπόλοιποι απλά μας μουτζώνανε.
Φουσκάλες βγάλανε τα πόδια μου να τρέχω στη μια να αγοράσω φάρμακα, στην άλλη να πάρω την πίεση και στην τρίτη να της κλείσω εισιτήρια για Αιδηψό.
Και μπαίνω σήμερα και τί νa δουν τα μεγάλα και ωραία μου μάτια;
234 οι αναγνώστες.
Μια ταραχή - θα σας το πω - την πήρα.
ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΕΝΑΣ;
Ε...μπαρκαρούτσος...πώς το βλέπεις;
Θα γυρίσεις με το καλό ή θα σε βουτήξω απ΄τον γιακά;.

Πλύση Εγκεφάλου

Όλες τις μέρες που έμεινα κλινήρης δεν είχα άλλη απασχόληση από το ίντερνετ και τα μπλογκ σας.
Περισσότερο χάζευα τα μπλογκς που είχαν να κάνουν με κατασκευές γενικά.
Εντός και εκτός Ελλάδος.
Έτσι  είμαι εγώ... είναι να μη πάρω φόρα, έτσι και πάρω δεν περιορίζομαι... γίνομαι απ' την μια στιγμή στην άλλη ... ιντερνάσιοναλ !
Μπαινόβγαινα που λέτε, διάβαζα, έκανα τσ τσ τσ, γούρλωνα τα μάτια από ενθουσιασμό, θαύμαζα και κάπου εκεί άρχισε να μου γεννιέται η επιθυμία της τρελής.
Τί;;
Να φτιάξω κι εγώ, να δημιουργήσω, να μιμηθώ.
Ότι κι αν έβλεπα, μα ό,τι!!
Ανεξαιρέτως !
Όλα μου άρεσαν, όλα τα ήθελα, όλα τα μπορούσα, όλα τα έσφαζα, όλα τα μαχαίρωνα.
(Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό μου αν η ολική νάρκωση έχει τέτοιου είδους παρενέργειες ).
Και όλα ανάκατα.
Και δεν μου έφταναν οι τωρινές αναρτήσεις, είχα πάρει αμπάριζα να διαβάζω και τις προηγούμενες, όλων των χρόνων !!!
Και σημείωνα και πρόσθετα στο pinterest....
Κι επειδή είμαι του "άντρα θέλω, ΤΩΡΑ τον θέλω" ότι κι αν έβλεπα το μετέφραζα σε ψώνια.
Καθημερινά έφτιαχνα λίστες.
Έχω ψωνίσει άπειρα πράγματα τα οποία δεν ξέρω πότε και αν θα τα φτιάξω.
Πάντως τα έχω.
Διότι η οργάνωση είναι το παν.
Έχω  ό,τι χρειάζεται για να διακοσμήσω γυάλινα βαζάκια, να βάψω γυάλινα βαζάκια,  να φτιάξω σαπούνι και  παντός είδους αλοιφές,  να φτιάξω μαυροπίνακα, να δημιουργήσω παντός είδους στεφάνια, να ζωγραφίσω,  να ράψω, να κεντήσω, να πλέξω, να κολλήσω, να τρίψω, να γυαλίσω, να ποτίσω, να κλαδέψω, να ψήσω, να μαγειρέψω, να  ...
Αυτό δεν ήταν ανάρρωση, αυτό ήταν.... "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή" !!




Υγ. αν χρειαστείτε οτιδήποτε για κατασκευές, μα ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, ρωτήστε με πριν το αγοράσετε, όχι τίποτα άλλο μη πάνε χαμένα τόσα πράγματα, τουλάχιστον να εξυπηρετηθεί κάποιος.....

 

Ο Μισθός

 - Πώς πας;

- Κάθε μέρα που περνάει και καλύτερα.

- Πόσο καιρό λείπεις από την δουλειά σου;

- Σχεδόν δεκαπέντε μέρες.

- Και πότε γυρνάς;

- Δυστυχώς την Δευτέρα.

- Δεν σου λείπει; παλιά έκανες σαν τρελή μετά από διακοπές να γυρίσεις στο γραφείο.

- Παλιά...

- Τώρα τί άλλαξε;

- Ο μισθός μου....

 

 

"Συγκαμένη" βόλτα

Το σχολείο τέλειωσε ουσιαστικά από χθες.
Τ' αστροπελέκια άδειασαν τσάντες κι ήδη ονειρεύονται διακοπές και αραλίκι.
Προς το παρόν έχουν άλλες δυόμιση βδομάδες με γραπτά διαγωνίσματα κι έπειτα .. ποιός τα πιάνει..
Το πρωί ξύπνησαν αργότερα απ' το συνηθισμένο και μετά από το μπρέκφαστ που ετοίμασε ο καθείς μόνος του, στρώθηκαν για διάβασμα.
Πέρασε κανα δίωρο εσώκλειστος ο Παναγιώτης να σιγομουρμουράει στο δωμάτιό τους κι ο Βασίλης αυτοεξορίστηκε στην κουζίνα καθώς τον εκνεύριζε να ακούει τον μικρό να μουρμουράει.
Εδώ που τα λέμε δεν είχε κι άδικο.
Μόλις τέλειωσαν πρότεινα βόλτα.
Ήθελα να βγω έξω στον ήλιο, στον καθαρό αέρα να περπατήσω λίγο, έστω και .. "συγκαμένα"...
Πέταξαν την σκούφια τους.

Ο Βασίλης πήρε και τον Δία και ξεκινήσαμε για ένα δασάκι που είναι κοντά στο σπίτι.

Βγήκαμε από τα χαραγμένα μονοπάτια και περιπλανηθήκαμε στο πράσινο , χάνοντας πολλές φορές τον προσανατολισμό μας.

Έσκυβα βογγώντας να κόψω κανα λουλουδάκι κι άρχιζε ο καυγάς.
- ρε Παναγιώτη, πήγαινε βοήθα τη μαμά.
- εσύ τί κάνεις;
- εγώ ρε κρατάω τον Δία
Και πήγαινε λέγοντας.
Όρεξη νά'χεις...
Άσπρο ο ένας , μαύρο ο άλλος...

Κάποια στιγμή πραγματικά δεν ήξερα σε ποιο σημείο βρισκόμασταν κι ούτε προς τα πού να κινηθώ για να βγούμε στον δρόμο.

Μέχρι κι ο Δίας έδειχνε να μη ξέρει πού βρίσκεται.

Η βλάστηση μπροστά μας ήταν πυκνή και δεν φαινόταν κανένα άνοιγμα απ' το οποίο θα μπορούσαμε να περάσουμε.

Τότε ήταν που η "συγκαμένη" άνοιξε αποφασιστικά τον δρόμο.
Μπήκα μπροστά, πάτησα κάτι θάμνους, έκανα στο πλάϊ κάτι κλαδιά που μας έκλειναν τον δρόμο και ως άλλος Ροβινσώνας Κρούσος τους έβγαλα στον... πολιτισμό.

Όχι τίποτα άλλο αλλά είχα αρχίσει να κουράζομαι και δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο κρεββατάκι μου.
Γυρίσαμε σπίτι χαζολογώντας τα κοτόπουλα στο pet shop της λεωφόρου, αυλές και .. τοίχους κι επιτέλους φάνηκε το σπίτι μας.

Μοιράσαμε τα λουλούδια που φέραμε σε ποτηράκια και βαζάκια,

παρακαλώ δώστε ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή τη φωτογραφία καθώς δίπλα στα μικρά βαζάκια με τα λουλούδια είναι η φωτογραφία του Πρίγκηπα (αν δεν παινέσεις το σπίτι σου.. )

για το τραπέζι της κουζίνας "έστρωσα σ' ένα δίσκο κάποια μεγάλα φύλλα που μάζεψα από την αγριοσυκιά που βρίσκεται στο διπλανό απ΄ το σπίτι μας οικόπεδο, έβαλα σε μια γυάλα τα λουλούδια κι... εβουαλά !

Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και ... τεζάρισα !