Είναι τόσο τρυφερά τα...σκασμένα!

Mε συγκίνησε το μεγάλο αστροπελέκι σήμερα.

Ακούστε τον λόγο.

Το σχολείο απ' το σπίτι έχει μια άλφα απόσταση για την οποία είναι απαραίτητο το αυτοκίνητο.

Το απόγευμα σχολώντας απ'την δουλειά, τους παίρνω απ'το ολοήμερο και τις τρεις μέρες της βδομάδας, ο μεγάλος (8 1/2 χρονών) έχει αγγλικά αμέσως μετά, δηλ. 4-5.

Το φροντιστήριο τώρα, βρίσκεται στα μισά της διαδρομής απ'το σχολείο προς το σπίτι.

Αυτό σημαίνει πως το πρωί φεύγοντας πρέπει να πάρει και την τσάντα των αγγλικών μαζί, η οποία μένει μες το αυτοκίνητο.

Έχει συμβεί λοιπόν τρεις-τέσσερεις φορές να ξεχάσει να πάρει την τσάντα, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να περάσω μπροστά απ'τα αγγλικά να γυρίσω σπίτι να την πάρουμε και να ξαναπάμε πίσω.

Επόμενο είναι να θυμώνω, γιατί κάνω διαδρομές άδικα και πηγαίνω μπρος πίσω επειδή ο πιτσιρικάς......ξεχνάει τις υποχρεώσεις του.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, συνέβει το ίδιο.

Εγώ είχα ήδη μια άσχημη μέρα στο γραφείο κι όταν είδα πως η τσάντα είχε ξεχαστεί σπίτι, έγινα έξαλλη.

Άρχισα να φωνάζω πως είναι ανεύθυνος, πως λυπάμαι για λογαριασμό του, να εξαπολύω τιμωρίες και στερήσεις και γενικά "έβγαζα καπνούς" απ'τα νεύρα μου.

Γυρίσαμε σπίτι, ανέβηκα τρέχοντας πάνω, πήρα την τσάντα την οποία κυριολεκτικά του πέταξα στη μούρη και γυρίσαμε πίσω για να τον αφήσω στο φροντιστήριο.

Στις 5 πήγα να τον πάρω.

Ο μικρός μπαίνει στο πίσω κάθισμα και με κοιτάει στα μάτια μέσα απ'τον καθρέφτη.

- είσαι ακόμα θυμωμένη; με ρωτά.

- ναι, του απαντώ κοφτά.

Και τότε με πολύ τρυφερή φωνή, μου λέει το κορυφαίο.

- σε παρακαλώ μαμά μου. Δεν με νοιάζει να με συγχωρέσεις, γιατί το ξέρω.... πως σού'χω κάνει πολλά, αλλά δεν θέλω να είσαι θυμωμένη!

Πέστε μου τώρα.

Μπορείς μετά απ' αυτό να κρατήσεις κακία και να μη τον φιλήσεις;....

Είμαι εδώ κι ας λείπω...

Eδώ είμαι....αλλά η διάθεση παραμένει.....κλινήρης!

Δεν έχει αναρρώσει ακόμα, γι'αυτό και δεν γράφω.

Μπαίνω όμως και σας διαβάζω....

Ευχαριστώ και για τα χέρια φιλίας που μ'απλώσατε.

Σε κανα δυο περιπτώσεις μπήκα στον πειρασμό ν'απαντήσω με κάποιο ιμειλ, αλλά μετά με σταμάτησε η σκέψη πως το λιγότερο ...καταντάω γραφική!

Κουράστηκα να διεκδικώ φιλίες και στο τέλος να μένω παρέα μ'εκείνο το απαίσιο συναίσθημα της μοναξιάς να με τυλίγει γι'άλλη μια φορά.

Πειράχτηκε κι η φιλενάδα μου η καλίστα και μού'κανε παράπονα.

- εγώ δεν είμαι φίλη σου; μου είπε.

Είσαι βρε καλιστάκι, αλλά δυστυχώς μεσολαβούν πολλά χιλιόμετρα ανάμεσά μας και μου λείπει η παρουσία σου.

Δεν σ'έχω κοντά μου όταν θέλω να μιλήσω σε κάποιον και το τηλέφωνο αδυνατεί ν'αντικαταστήσει τη ζωντανή παρουσία, το χάδι, το φιλί, την αγκαλιά.....

Θα μου περάσει, πού θα πάει;....

Φιλιά σε όλους σας!

Πονάει πολύ η ..μοναξιά!

Αυτή η βδομάδα κύλησε πολύ γρήγορα.
Πότε ξεκίνησε, πότε τέλειωσε ούτε που το κατάλαβα!
Τα βράδια άνοιγα για λίγο το λαπτοπ να σας διαβάσω, να μάθω τα νέα σας, αλλά τις δυο φορές που είχα τον χρόνο να γράψω δυο λόγια...κόπηκε το ρεύμα κι έτσι το ρίξαμε στο κουβεντολόϊ.
Όταν το δωμάτιο φωτιζόταν ξανά, εγώ έτρεχα να μαγειρέψω για την επομένη και πού καιρός για εγγραφές!
Σας έχω διαβάσει όμως όλους.
Επειδή όμως γενικά τις τελευταίες μέρες δεν είμαι και στα πολύ καλά μου, θα εξαφανιστώ για λίγο.....ή για πολύ....
Για όσο πάρει τέλος πάντων.
Είναι αυτό το απέραντο συναίσθημα της μοναξιάς που με θυμήθηκε πάλι.
Κι αυτός ο κόμπος στον λαιμό που ανεβαίνει και με πνίγει.
Κι η συνειδητοποίηση πως πάνε χάθηκαν οι φίλοι....κι οι καινούργιοι άνθρωποι που γνωρίζεις μοιάζουν να αγνοούν επιδεικτικά το απλωμένο σου χέρι και τις προσπάθειες για πιο ουσιαστική επικοινωνία!
Θα μου περάσει .....δεν είναι τίποτα....
Μόνο..να....λείπει πολύ απ'τη ζωή μου η παρουσία μιας αδελφής κι οι άπειρες προσπάθειες να την αντικαταστασήσω στο πρόσωπο κάποιας φίλης, στέφθηκαν όλες με παταγώδη αποτυχία.
Κι όσο κι αν υπάρχουν τα παιδιά κι ο άντρας σου...το κενό δεν καλύπτεται και κάποιες στιγμές πονάει πολύ.........
Κάτι τέτοιες στιγμές......
Όπως τώρα...

Η συνάντηση και η παλιά συμμαθήτρια!

Κυριακή χθες.
Είχα πρόσκληση απ'την κερασοζουζούνα για συνάντηση bloggers στο Θησείο.
Τ'αγόρι μου έπρεπε να πάει στην Ακράτα σε μνημόσυνο στενού συγγενή του, οι δυό μεγάλοι γιοί "την είχαν κάνει" κι εγώ είχα μείνει με τα δυό αστροπελέκια κι έπρεπε να διαλέξω.....
Ή δεν θα πήγανα, ή θα τα έπαιρνα μαζί μου. Αποφάσισα το δεύτερο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με χαρούμενη διάθεση και πολλές ερωτήσεις κι απορίες εκ μέρους τους απ'το σπίτι, για να φτάσουμε γρήγορα κι ευχάριστα στο "chocolat" στον πεζόδρομο του Θησείου.
Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο και προχώρησα προς το μεγάλο τραπέζι με τα πολλά - άγνωστα σε μένα - άτομα.
Χαμογέλασα αμήχανα και συστήθηκα.
- καλημέρα, είμαι η Νιόβη.
Κι ενώ έχουν αρχίσει κι εκείνοι με την σειρά τους να μου συστήνονται, ακούω τη γυναίκα που κάθεται ακριβώς μπροστά μου έχοντας στραμμένη σε μένα την πλάτη, να με ρωτά, κοιτώντας με πλάγια.
- σε λένε Τ..... Β....... ;
Τα χάνω.
Ποιά είναι η άγνωστη που με ξέρει;
Έχετε ακούσει το ρητό "βουνό με βουνό δεν σμίγει";....
Η άγνωστη αποδεικνύεται πως είναι συμμαθήτρια απ'τα χρόνια τα γυμνασιακά με την οποία μάλιστα είχαμε μοιραστεί και μια χρονιά το ίδιο θρανίο!
Τρελλάθηκα απ'την χαρά μου....
Χθες συνάντησα είκοσι "αληθινά" (κι όχι δήθεν) χαμογελαστά άτομα και μια αγαπημένη φίλη απ'τα παλιά!
Τί καλά που πήγα τελικά!

Εναποθέτω!

Γυρίζω απ'τη δουλειά.
Πρώτη στάση το σχολείο για να παραλάβω τους μικρούς απ'το ολοήμερο και στη συνέχεια σούπερ μάρκετ.
Κάνουμε τα ψώνια της μέρας και επιστρέφουμε σπίτι κουβαλώντας εκτός απ'τις σχολικές τσάντες και τις σακούλες απ'το σούπερ μάρκετ.
Τ'αστροπελέκια βοηθούν.
Προτιμώ να πάρω τις τσάντες τους και σε κείνα δίνω μια - δυο απ'τις σακκούλες με τα ψώνια.....τις πιο ελαφρές.
Ανεβαίνουμε ασθμαίνοντας τις σκάλες (μά τί στο καλό κουβαλάνε μέσα στις τσάντες τους, πέτρες;) και επιτέλους μπαίνουμε στο σπίτι.
- μαμά πού να βάλω τις σακκούλες;
με διάθεση χιουμοριστική απαντώ.
- "εναπόθεσέ" τις στον πάγκο της κουζίνας.
Τ'αστροπελέκι "με χάνει" και γυρίζει στον άλλο όλο απορία.
- πού είπε να τις βάλω;
- δεν άκουσες;....είπε να τις.....αποθηκεύσεις στον πάγκο της κουζίνας!
...............................................................................................................

Σσσσσ μυστικό!

Θα σας το εκμυστηρευθώ αλλά μη δω κανένα να χαχανίζει κοροιδευτικά ....την έβαψε!
Λοιπόν..... δουλεύω πάαααρα πολλά χρόνια, τα τελευταία δέκα μάλιστα, με ωράριο 6,30 το πρωί με 6,00 το απόγευμα συμπεριλαμβανομένων και των Σαββατοκύριακων.
Που σημαίνει, πως τώρα που έχω πια μια δουλειά με ανθρώπινο ωράριο, θα έπρεπε να πετάω απ' τη χαρά μου.
Τότε γιατί όταν πλησιάζει η ώρα να σχολάσω εμένα χαλάει η διάθεσή μου;....
Γιατί όταν φτάνει η Παρασκευή, θέλω να σπρώξω τις ώρες να ξανάρθει η Δευτέρα;...
Δεν είμαι καλά τ'ομολογώ!
Μου αρέσει τόσο, μα τόσο πολύ αυτό που κάνω που δεν θέλω να έρχεται το Σαββατοκύριακο.
Αν δεν είχα πίσω μου οικογένεια και υποχρεώσεις θα ξημεροβραδιαζόμουν εκεί μέσα.
Το χειρότερό μου ήταν τότε με τα χιόνια, που πάλι δεν μπορέσαμε να πάμε την Δευτέρα στην δουλειά και τούτο δω το τριήμερο.
Αφού χθες το βράδυ που πέσαμε για ύπνο, γύρισα κι είπα του άντρα μου μ'ένα τεράστιο χαμόγελο,
"άντε, κι αύριο.... δουλειά!".

Με κοίταξε χωρίς να μιλήσει.

Μιλάς στον τρελλό;......

Η γιαγιά

T'αστροπελέκια δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν γιαγιά, βλέπετε η μητέρα του άντρα μου όπως κι η δική μου "έφυγαν" πολύ νωρις.
Είχαν όμως την τύχη να έχουν τη θεία του άντρα μου που αντιπροσωπεύει γι'αυτά τη "γιαγιά" που έχουν όλα τα παιδιά.
Τα νοιάζεται, τα φροντίζει με αγάπη όταν χρειαστεί να τα κρατήσει, τα κακομαθαίνει και σαν όλες τις γιαγιάδες τα μπουκώνει λες και πρόκειται να πέσει λιμός τις αμέσως επόμενες μέρες.
Σήμερα το μεσημέρι στο τραπέζι η κουβέντα ήρθε στη μάνα μου κι εκείνα άρχισαν να με ρωτούν για κείνη.
Τους είπα κάποια πράγματα κι αμέσως μετά συμπλήρωσα.
- ήταν πολύ τρυφερή γυναίκα, κρίμα που δεν την γνωρίσατε....πάλι καλά που υπάρχει κι η γιαγιά Α.... κι έχετε κι εσείς μια γιαγιά όπως όλα τα παιδιά.
Εκεί πετάχτηκε το μικρό αστροπελέκι.
- ναι, αλλά κι αυτή δεν θά'ναι για πολύ.
- τί εννοείς;
- ε,.... έτοιμη είναι κι αυτή.

Μετά απ' το παρ'ολίγο πνίξιμο με την μπουκιά που έτρωγα,κατάλαβα πως ο μικρός εννοούσε πως αφού είναι "γιαγιά" κι είναι μεγάλη γυναίκα, κάποια στιγμή θα πεθάνει και το εξέφρασε με τον αυθορμητισμό που χαρακτηριζει τα παιδιά της ηλικίας του.:))

Τυχερά αυτοκίνητα!

Eίμαστε όλη η οικογένεια στο σπίτι χθες βράδυ, όταν ξαφνικά για άλλη μια φορά, κόβεται το ρεύμα.
Σηκώνομαι στα σκοτάδια κι ανάβω τα κεριά.
Τ'αστροπελέκια μιας και δεν έχουμε φως, έρχονται κι εκείνα απ'το δωμάτιό τους και συγκεντρωνόμαστε στο σαλόνι.
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που επικρατεί στη γειτονιά, ο μικρός μας δρόμος φωτίζεται για λίγο από τα φώτα ενός περαστικού αυτοκινήτου και τότε εκφράζεται Η... απορία απ' το μικρό αστροπελέκι.
- μαμά τα αυτοκίνητα πώς έχουν ρεύμα;
- τα αυτοκίνητα αγάπη μου δεν λειτουργούν με ρεύμα, έχουν μπαταρία.
Σκέφτεται για λίγο και μετά μονολογεί....
- τυχερά αυτοκίνητα!!!
.......................................................................................




Υ.γ Να περάσετε καλά όλοι. Καλό τριήμερο! :))

Υγιαίνουμε!...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια συμπαράστασης και τις ευχές σας στην περιπέτεια του Δία.
Ο λατρεμένος μου κόπρος πάει κάθε μέρα και καλύτερα.
Τρώει με όρεξη, βγαίνει την πρωινή και την βραδινή του βόλτα χωρίς να "τραβάει" και να μας "τρέχει" (ακόμα....) και σηκώνεται - κουρασμένα μεν αλλά σηκώνεται - όρθιος να μας κάνει χαρές όταν γυρίζουμε σπίτι.
Κάθε απόγευμα που γυρίζουμε με τα παιδιά περιμένω να τον δω στο μπαλκόνι να μας κουνάει την ουρά.
Ακόμα δεν τα έχει καταφέρει...Θα γίνει κι αυτό σιγά σιγά.
Εν τω μεταξύ οι τελευταίες ηλιόλουστες μέρες μου έχουν φτιάξει την διάθεση και μ'έχουν γεμίσει χαρά κι αισιοδοξία.
Μυρίζει άνοιξη ή εμένα μου φαίνεται;
Ξέρω ξέρω....θα χαλάσει είπαν από αύριο πάλι ο καιρός, παρ'όλα αυτά αρκεί λίγη λιακάδα για ν'ανέβει η διάθεση κι η ψυχολογία!
Ηλιόλουστα φιλιά σε όλους σας!

Άσχημα μπήκε ο Μάρτης.

Άσχημα,...πολύ άσχημα μπήκε ο Μάρτης για μας.
Κοιμόμουν ακόμα χθες το πρωί, γύρω στις επτάμιση, όταν μπήκε έντρομος ο άντρας μου στην κρεββατοκάμαρα και μου είπε:
- ο Δίαςέχει μείνει στο πάρκο (τον είχε βγάλει την πρωινή του βόλτα) δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, βγάζει σάλια και αφρούς απ'το στόμα κι έχει κατουρηθεί.
Πετάχτηκα έντρομη, φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου και πριν τρέξω κοντά του, τηλεφώνησα στην κτηνίατρο.
- Έχει φάει κάποιο δηλητήριο, μου είπε, βρες από ένα φαρμακείο ατροπίνη, κάντου μια ένεση και μετά σε κάποιο γιατρό,
Η ίδια ήταν εκτός Αττικής....
Τρέχω κοντά του, μαζί κι ο γιός μου...βλέπουμε το σκυλί σε άθλια κατάσταση γεμάτο ακαθαρσίες και σάλια να ψυχορραγεί.
Ο άντρας μου φεύγει με το μηχανάκι να ψάξει για φαρμακείο.
- φέρε το αυτοκίνητο, λέω στον γιό μου, δεν θα τον προλάβουμε, χάνουμε χρόνο.
Φέρνει το αμάξι και κακήν κακώς βάζουμε το ζωντανό μέσα τυλιγμένο σε ένα μεγάλο σεντόνι.
Στην πρώτη προσπάθεια να βρούμε κτηνίατρο πέφτουμε πάνω σε δρόμο που γινόταν λαΪκή και χάνουμε κι άλλο πολύτιμο χρόνο.
Θυμάμαι μια μεγάλη κτηνιατρική κλινική που είναι πολύ κοντά με μια δεύτερη. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί, σε μια απ'τις δυο θα υπάρχει κάποιο τηλέφωνο ανάγκης.
Το σκυλί,, όσο πάει και χειροτερεύει κι πανικός μου μεγαλώνει.
Φτάνουμε έξω απ'την κλινική κι ευτυχώς υπάρχει τηλέφωνο στην πόρτα, ο κτήνίατρος μας λέει πως έρχεται όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Πραγματικά φτάνει μετά από κανα δεκάλεπτο με μοτοσυκλέτα.
Την ώρα που φτάνει κοντά στο αμάξι, ο Δίας έχει σχεδόν πάψει να αναπνέει.
Μου φεύγει μια κραυγή κι αρχίζω να κλαίω.
Ο γιος μου κοιτάει τον γιατρό ερωτηματικά, εκείνος του κάνει ένα νεύμα πως όλα είναι μάταια πια, αλλά παρ'όλα αυτά κατεβάζουν το σκυλί από το αμάξι και το πηγαίνουν μέσα στην κλινική για να προσπαθήσει έστω κι "επί ματαίω".
Του βάζει οξυγόνο, ορρό και του κάνει πέντε ενέσεις με διάφορα φάρμακα.
Το σκυλί έχει επανέλθει κι αγωνίζεται.
Μετά από καμμιά ώρα δείχνει πως θα ζήσει.Ξεθαρρεύουμε, σκάνε τα πρώτα χαμόγελα.
Για τέσσερεις ώρες ο γιατρός παλεύει να τον σώσει. Πολεμάει με την ταχυκαρδία που έχει το σκυλί και με τον πολύ ψηλό πυρετό που ανεβάζει.
Γύρω στις δώδεκα ο πυρετός έχει πια πέσει, τον κατεβάζουμε απ'το κρεββάτι και με τον ορρό ακόμα στο πόδι τον αφήνουμε ξαπλωμένο στο πάτωμα.
Δείχνει να μας αναγνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να σταθεί καθόλου στα πόδια του.
Μετά από κανα δίωρο, με οδηγίες απ' τον γιατρό φεύγουμε για το σπίτι.
Τον κουβαλάμε σηκωτό κι η πρώτη μας δουλειά είναι να τον κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο για να καθαρίσει απ'όλες τις βρωμιές.
Μετά τον στεγνώνουμε πολύ καλά και τον αφήνουμε να ηρεμήσει.
Είμαστε όλοι γύρω του, τον χαΙδεύουμε και τον παρηγορούμε.
Του βρέχω το στόμα με νεράκι.
Το βράδυ μετά από προτροπή καταφέρνει να πάει τρεκλίζοντας μέχρι το μπαλκόνι και να κατουρήσει.
Ξαναγυρίζει και ξαπλώνει.
Την νύχτα τον άκουσα να ανοιγοκλείνει το στόμα μ' εκείνο τον τρόπο που δείχνει πως έχει ξεραθεί και θέλει νερό.
Πετάχτηκα κοντά του, του πήγα το νερό κοντά, σηκώθηκε πάλι με κόπο και ήπιε.
Τώρα που γράφω- πριν καμμιά ώρα- έφαγε και λίγο λαπά με κοτόπουλο που του είχα φτιάξει.
Την γλύτωσε, απλά χρειάζεται χρόνο για να συνέλθει και να ανακτήσει τις δυνάμεις του.
Δόξα τω Θεώ!!