Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας ένα σοβαρό μυστικό... Εδώ και καιρό είχα κάποιες υποψίες που σήμερα επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Θα σας τα πω γιατί μόνο εσείς με καταλαβαίνετε....λοιπόν ακούστε....... Ο άντρας μου θέλει να με ξεκάνει....να με βγάλει απ'τη μέση....να με ξεφορτωθεί!....... Μη γελάτε καλέ, σοβαρολογώ!... και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω. Όταν το πρωί πηγαίνουμε στη δουλειά με το μηχανάκι, φοράμε όπως καταλαβαίνετε τα κράνη μας. Όταν φτάνουμε στο γραφείο παίρνει το δικό μου κράνος και το βάζει στη θήκη που υπάρχει γι'αυτό κάτω από το κάθισμα του οδηγού, εντάξει μέχρι εδώ;... Σήμερα το πρωί λοιπόν, μ'αυτόν τον ψόφο που έκανε, βγαίνοντας το πρωί απ'το σπίτι γυρίζει και μου λέει τάχαμου τάχαμου αναστατωμένος... "αμάν, ξέχασα το κράνος σου χθες στο γραφείο, δεν το έφερα!...." Προς στιγμήν έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, το αμέσως επόμενο λεπτό κι επειδή είχαμε ψιλοαργήσει για το σχολείο των παιδιών, πέταξα ένα "δεν πειράζει" κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού. Αυτό το "δεν πειράζει" το ξαναθυμήθηκα όταν βρέθηκα στη σέλα του συνοδηγού και με χτύπησε το πρωινό αγιάζι! Όσο κι αν τύλιξα γύρω από το πρόσωπό μου το κασκόλ σαν τους ταλιμπάν, όσο κι αν κρατούσα την κουκούλα του μπουφάν στο κεφάλι μου, έφτασα στο γραφείο παγοκολόνα! Κατέβηκα μονοκόματη απ'το κάθισμα και προχώρησα προς την είσοδο της πολυκατοικίας έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα....σαν τους χιονάνθρωπους!..... Ανέβηκα στο γραφείο κι έκατσα κάτω ακριβώς απ'το aircondition μέχρι που έλιωσαν οι πάγοι κι άρχισα σιγά σιγά να ζεσταίνομαι. Μέχρι τότε απαντούσα στις καλημέρες μ΄ένα μουγκρητό... Μου φέρανε καυτό καφέ που έπινα κρατώντας το φλυτζάνι μέσα στις παλάμες μου για να τις ζεστάνω κι όταν πια τα κατάφερα, ξέσπασα... "γιατί δεν λες χριστιανέ μου πως θες διαζύγιο;....είναι ανάγκη να με πεθάνεις;...τσ τσ τσ!"
δεν το περίμενα, ...ειλικρινά μ'έχεις αφήσει μ'ανοιχτό το στόμα. Τα λόγια ανήκουν στην "παλιά" που ανέλαβε να με μάθει την δουλειά και ειπώθηκαν σήμερα το πρωί κάνοντάς με να νιώσω όπως τότε....παιδί ακόμα στο σχολείο, όταν ο δάσκαλος έκανε κάποια επαινετική αναφορά στ'όνομά μου.... Μέσα σε μια βδομάδα που είμαι στη δουλειά, κατάφερα να συντάξω μόνη χωρίς κανένα απολύτως λάθος, έγγραφο δέκα σελίδων γεμάτο με ειδικές ορολογίες, ποσά επιταγών και άλλα στοιχεία, καταφέρνοντας να μπουν τα σωστά και στο σωστό σημείο! Όλη την προηγούμενη βδομάδα κρατούσα σημειώσεις στις πληροφορίες που έπαιρνα κι έτσι σιγά σιγά άρχισα να γράφω χωρίς να ενοχλώ με συνεχείς ερωτήσεις, ρίχνοντας απλώς ματιές στα .."σκονάκια" μου. Γύρισα σπίτι σχεδόν πετώντας από χαρά κι ήταν το πρώτο που είπα στους δικούς μου όταν συναντηθήκαμε. Όταν μάλιστα τους άκουσα να σχολιάζουν - έλα ρε!...σοβαρά;...μπράβο!......φούσκωσα ξανά από χαρά και περηφάνεια! Σας έχω πει πως από μικρό παιδί ονειρευόμουν να κάνω ακριβώς μια τέτοια δουλειά;.... Τελικά κάποια όνειρα μπορεί ν'αργούν απελπιστικά να πραγματοποιηθούν, αλλά ακριβώς γι'αυτό τον λόγο, όταν υλοποιούνται σε γεμίζουν με απεριόριστη χαρά κι ευτυχία!
Ήσυχα κύλησε το σαββατοκύριακο. Το πρώτο μου σαββατοκύριακο σαν εργαζόμενη του ΙΚΑ, που λέει πειραχτικά κι ο άντρας μου! Το Σάββατο το πρωί, την ώρα που τ'αστροπελέκια είχαν πάει κολυμβητήριο με τον μπαμπά τους, εγώ ξαμολύθηκα στα μαγαζιά για ψώνια. Τόσα χρόνια στο μαγαζί, η γκαρνταρόμπα μου περιελάμβανε ως επί το πλείστον φόρμες και πουλόβερ. Χρειαζόμουν επειγόντως κανα δυο φούστες, μερικά μπλουζάκια της προκοπής και μια τσάντα. Τα βρήκα όλα, έτσι ακριβώς όπως τα ήθελα και σε καταπληκτικές - λόγω εκπτώσεων - τιμές και επέστρεψα σπίτι ευτυχισμένη! Σήμερα Κυριακή πήγα στην κολλητή μου εδώ δίπλα το πρωί για καφεδάκι και για να της πω τα νέα της νέας δουλειάς και μετά που γύρισα σπίτι ανάψαμε το τζάκι κι αράξαμε. Το μεσημέρι φαγητό και μετά "σιέστα" για να καναδυό ωρίτσες και το απόγευμα πάλι καφεδάκι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και μπόλικη τηλεόραση.. Αύριο ξεκινά μια νέα βδομάδα, εύχομαι νά'ναι όμορφη και δημιουργική για όλους μας! Καλό σας βράδυ!
Τηλεφώνησα σ'ένα φίλο ασφαλιστή που το πατρικό του είναι δίπλα στο μαγαζί που είχαμε...το ψιλικατζίδικο. Με το που με άκουσε ξέσπασε... - καλά βρε κοπελιά έτσι κάνουν; - τί έκανα δηλαδή; - πήγα τις άλλες στο πατρικό μου και πέρασα απ'το μαγαζί να σου δώσω κάτι ατζέντες της εταιρίας κι είδα μέσα δυο ...γκάου... - τί...γκάου;... - γκάου βρε παιδί μου, πώς το λένε;...μάλλον μάνα και γιος πρέπει νά'ναι.... - α! λες για τους νοικάρηδές μου...γι'αυτούς που αγόρασαν το μαγαζί! - αυτούς ναι.....άσε που δεν με είχε ενημερώσει κανείς και μού'ρθε ο θάνατος όταν μπήκα! Δεν τα κάνουν αυτά κορίτσι μου, δεν τα κάνουν....ελέγχουν πρώτα...κοιτάνε...δεν παραδίδουν την πελατεία στο έλεος του Θεού! - έτσι....έτσι....να δείτε τί είχατε και τί χάσατε!.... (Επιτέλους, έστω κι αργά αναγνωρίστηκε η αξία μου! χεχε)
Χρόνια τώρα οδηγάω μηχανάκι κι εκτός απ'την αρχή, ποτέ μα ποτέ (ούτε τον καιρό που έσκασα με την μούρη στην άσφαλτο χωρίς κράνος κι ήρθα και παραμορφώθηκα, (ευτυχώς προσωρινά) δεν είχα φοβηθεί. Tελευταία όμως συμβαίνουν περίεργα πράγματα και να σας εξηγήσω πάραυτα... Στο γραφείο που δουλεύω, εργάζεται κι ο άντρας μου (σε άλλο τμήμα εκείνος και σε άλλον όροφο), έτσι τα πρωινά ακολουθούμε το εξής πρόγραμμα Ξεκινάμε όλοι μαζί απ'το σπίτι, εγώ με το αυτοκίνητο έχοντας μέσα τ'αστροπελέκια κι εκείνος με το μηχανάκι. Πηγαίνουμε στο σχολείο παρκάρω εκεί το αμάξι, αφήνουμε τα παιδιά και φεύγουμε με το μηχανάκι για το γραφείο που είναι στο κέντρο. Το μεσημέρι επιστρέφω με μετρό και λεωφορείο στο σχολείο των παιδιών τα παραλαμβάνω και πηγαίνουμε σπίτι. Ο άντρας μου σχολάει πολύ αργότερα. Έτσι λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά...από δήμαρχος...κλητήρας, που σημαίνει από οδηγός.....συνοδηγός και ξαφνικά ανακάλυψα πως σ'αυτή τη θέση φοβάμαι....τί φοβάμαι δηλαδή!.....στην κυριολεξία τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Έχω στο μάτι ένα πανικό, στα χείλη ένα τρέμουλο και στο στομάχι ένα σφίξιμο, όλα από ένα, αλλά όλα μαζί είναι αρκετά για να με αρρωστήσουν για κείνο το εικοσάλεπτο που είμαι στη σέλα του συνοδηγού κάθε πρωί! Τις πρώτες μέρες παρακολουθούσα την κάθε κίνηση σα να οδηγούσα η ίδια, ήμουν όλη την διαδρομή σε κατάσταστη ετοιμότητας με τσιτωμένα τα νεύρα και την ψυχή στο στόμα! Οι παρατηρήσεις δε πήγαιναν σύννεφο..."πρόσεχε, κόψε, μη τρέχεις, μη χώνεσαι, δεν σε χωράει..." κι άλλα τέτοια άκρως εκνευριστικά κι ικανά να φτάσουν τον άλλον στο "μη παρέκει". Ευτυχώς που τ'αγόρι μου είναι ήπιων τόνων και τόσα χρόνια μαζί μου έχει-αν μη τί άλλο- εκπαιδευτεί να δείχνει κατανόηση στις υστερίες μου! Επειδή όμως όλο αυτό καταντάει πολύ ψυχοφθόρο, πρωτίστως για μένα την ίδια, αποφάσισα πως υπήρχαν δυο λύσεις. Η μία είναι να με πηγαίνει o άντρας μου το πρωί μέχρι την κοντινότερη στάση του μετρό και να κατεβαίνω από κει μόνη μου στο κέντρο ή..... να προσπαθήσω να λογικευτώ και να ηρεμήσω. Προτίμησα το δεύτερο. Έτσι πίεσα τον εαυτό μου να μην επεμβαίνει με παρατηρήσεις στην οδήγηση του. Για να τα καταφέρω μάλιστα σταμάτησα να παρακολουθώ τον δρόμο σα να είμαι εγώ ο οδηγός! Αντίθετα άρχισα να χαζεύω τα μαγαζιά που περνάμε, τον κόσμο, τα κτίρια.....οτιδήποτε άλλο εκτός της οδήγησης! Κι όταν περνάει ανάμεσα απ'τα αυτοκίνητα.....κλείνω τα μάτια μου. Τί να κάνω βρε παιδιά;....σας είπα....φοβάμαι!
Προχθές το απόγευμα ανέβηκε ο μεγάλος γιος να μου δώσει να τους πληρώσω τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Στάθηκε δίπλα μου έχοντας τον Δία να τον ακολουθεί κατά πόδας κι έβγαλε απ'το πορτοφόλι του τα χρήματα. - λοιπόν μαμά, αυτά εδώ για το ρεύμα κι αυτά για το τηλέφωνο. τελειώνοντας τη φράση του γυρίζει και βλέπει στο πλάι του τον Δία να παρακολουθεί με προσοχή τις κινήσεις του. - κι εσύ πάρε αυτό να πας να φας έξω, του λέει και πλησιάζει στο στόμα του ένα πενηντάευρο. Ο Δίας ανοίγει το στόμα και κλείνει ανάμεσα στα δόντια του το χαρτονόμισμα. Ο Ν. προσπαθεί να το πάρει πίσω χωρίς να τα καταφέρνει... Τον παρακαλάει, τον αγριεύει, τον απειλεί....άδικα...ο κόπρος κρατά γερά ανάμεσα στη μασέλα του τα λεφτά και μας κοιτά με απορία για τις φωνές και τα βροντερά γέλια! Λέτε να βαρέθηκε την ξηρά τροφή και να ήθελε να πάει για κοψιδάκια;
Σήμερα, που δεν προλαβαίνω πάλι να γράψω γιατί οι δουλειές περιμένουν, θυμήθηκα την πρόσκληση της roadartist να προσθέσω ένα αγαπημένο ποίημα στο μπλογκ. Έτσι θα γράψω ένα αγαπημένο απ'την μακρινή εφηβεία μου ποίημα του Pablo Neruda, μόνο που θα παραθέσω κάποια αποσπάσματά του μιας κι είναι πολύ μεγάλο. Αγάπη, πόσους δρόμους, ώσπου να φτάσεις σ'ένα φιλί τί μοναξιά περιπλανώμενη ως την συντροφιά σου! Συνεχίζουν το δρόμο τους τα τραίνα, μοναχικά κυλώντας μες τη βροχή. Στην Ταλτάλ δεν ξημερώνει ακόμα η άνοιξη. Αλλά εσύ κι εγώ, αγάπη μου, είμαστε μαζί ενωμένοι απ'τα ρούχα ως τις ρίζες ενωμένοι απ'το φθινόπωρο, απ'το νερό, από τους γοφούς ώσπου να είμαστε μόνο εσύ, μόνο εγώ, ενωμένοι. Σ'αγαπάω χωρίς να ξέρω πώς, ούτε πότε, ούτε από πού, σ'αγαπάω έτσι ίσια χωρίς προβλήματα ούτε αλαζονεία έτσι σ'αγαπάω γαιτί δεν ξέρω ν'αγαπάω αλλιώς. Έτσι μονάχα, μ'αυτό τον τρόπο, όπου ούτε είμαι ούτε είσαι, τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω απ'το στήθος μου γίνονται ένα, τόσο κοντά που κλείνονται τα μάτια σου με τον ύπνο μου. Φιλιά πολλά σε όλους σας και καλό βράδυ!
Σήμερα ένιωσα ....πρωτάκι! Πήρα μια καρέκλα κι έκατσα σεμνά και ταπεινά δίπλα στην "παλιά"...κι άρχισε το μάθημα. Στην αρχή όλα φάνταζαν ....κινέζικα, αργότερα....εκεί γύρω στα μισά άρχισαν να αποσαφηνίζουν σιγά σιγά κάποια απ'αυτά. Πολύ μεγάλος όγκος γραφικής δουλειάς και με πολλά και διαφορετικά σκέλη. Μου τόνιζαν συνέχεια να μην αγχώνομαι και πως όλοι έτσι ξεκίνησαν.....με άγνοια του αντικειμένου... "Τα πάντα θέλουν τον χρόνο τους", μου είπαν πολλές φορές καθησυχαστικά. Στο τέλος πήρα και homework.....ένα έντυπο με πληροφορίες για τα διάφορα σκέλη της δουλειάς που θα μου δώσουν μια παραπάνω ιδέα για το όλο αντικείμενο... Είμαι όμως ευχαριστημένη και γεμάτη! Η "παλιά" που ανέλαβαβε να με μυήσει στα μυστικά της δουλειάς είναι μια κοπέλα με γλυκό χαμόγελο που συμπάθησα αμέσως μόλις την γνώρισα. Αυτό είναι σημαντικό καθώς στην πορεία οι δυό μας θα είμαστε στο ίδιο γραφείο και θα έχουμε άμεση συνεργασία. Έφυγα στις τρείς (μειωμένο προς το παρόν το ωράριο λόγω των αστροπελεκιών) κι έτρεξα στο Μετρό να προλάβω να είμαι στις τέσσερεις παρά τέταρτο στο σχολείο να πάρω τα παιδιά απ'το ολοήμερο. Επειδή ήταν η πρώτη μέρα κι ακόμα δεν ήξερα τί χρόνοι χρειάζονται για να φτάσω....ψιλοαγχώθηκα, αλλά τελικά έφτασα στην ώρα μου και περίμενα κιόλας λίγα λεπτά! Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς είναι για μένα να κυκλοφορώ.... Φτάνει να σκεφτείτε πως για δέκα χρόνια έκανα μια μικρή διαδρομή από το σπίτι στο μαγαζί (πέντε λεπτών με το αυτοκίνητο), έχοντας στα μάτια τις ίδιες ακριβώς παραστάσεις, χωρίς ουσιαστικές εναλλαγές! Το ρεζουμέ τώρα.......είμαι πάρα ...μα πάρα πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη για την δουλειά μου! Ελπίζω να μπω γρήγορα στο νόημα και να τους αποζημιώσω που μ'εμπιστεύτηκαν. Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και τα καλά σας λόγια στο νέο αυτό ξεκίνημα που κάνω. Με το που γύρισα σπίτι η πρώτη μου δουλειά ήταν να τρέξω να διαβάσω τα σχόλιά σας και σας μιλώ ειλικρινά πως συγκινήθηκα απ'την αγάπη και την ενθάρρυνση που πήρα! Συγχωρέστε με που, στην αρχή τουλάχιστον, δεν θα έχω χρόνο να απαντώ προσωπικά στον καθένα σας. Θα προσπαθώ όμως να γράφω έστω και δυο λόγια και να σας διαβάζω όλους, ακόμα κι αν δεν προλαβαίνω να αφήσω σε όλους σας κάποιο σχόλιο. Καλό απόγευμα!
Kυριακή απόγευμα και σας γράφω εν συντομία τα νέα... Την Παρασκευή είχα ραντεβού για την νέα δουλειά. Όλα πήγαν τέλεια κι είμαι πολύ χαρούμενη. Η συνέντευξη κινήθηκε σε πολύ φιλικό επίπεδο, με καθαρές κουβέντες πάνω στις απαιτήσεις ημών και υμών και με ξεκάθαρες διαθέσεις. Αύριο το πρωί ξεκινάω..... Το περιβάλον είναι πολύ ευχάριστο και τα πρόσωπα - σαν πρώτη εντύπωση - φιλικά και χαμογελαστά.. Το πόστο που θα έχω είναι το ιδανικό για μένα....στον υπολογιστή!.. Άντε να δούμε...... Θα σας γράψω σύντομα εντυπώσεις "εκ των έσω" πια..... Σήμερα πήγαμε βόλτα οικογενειακά στην εξοχή. Μην ανασηκώνετε τους ώμους με στυλ "και τί έγινε;", ... Είπαμε, για μας όλα αυτά τα χρόνια, μια απλή βόλτα στην εξοχή ήταν κάτι άπιαστο,. γι'αυτό και τώρα την απολαμβάνουμε σαν κάτι πρωτόγνωρο που μας χαρίζεται! Η μέρα ήταν υπέροχη.....ανοιξιάτικη και μ'ένα υπέροχο ήλιο να ζεσταίνει τις καρδιές μας. Στο δρόμο σιγοτραγουδούσαμε....τα δε αστροπελέκια ζωγράφισαν πάλι με τις ατάκες τους και μας έκαναν πολλές φορές να κοιταχτούμε με απελπισία για τό τί άκουγαν τ'αυτάκια μας! Αύριο ξεκινά μια νέα βδομάδα, μια νέα δουλειά, μια νέα ζωή! Καλή βδομάδα σε όλους μας!
Aπό χθες είμαι στενοχωρημένη, αναστατωμένη και πολύ θυμωμένη. Στενοχωρημένη κι αναστατωμένη γιατί βλέπω πως η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Και δεν μιλάω για κάτι οργανικό, αλλά για τα γεράματα που φυσιολογικά του έχουν χτυπήσει την πόρτα.... Και θυμωμένη για την παραίτηση που διακρίνω να τον έχει κυριέψει. Δεν κάνει τίποτα....αφήνεται στην ανημπόρια του και μιζεριάζει. Δεν θυμάμαι ποτέ ...μα ποτέ όμως, να τον ρώτησα τί κάνει και να μου είπε καλά. Πάντα πονάει...πάντα κάτι έχει....πάντα υποφέρει. Αυτόματα στο νου μου έρχεται η μάνα. Μια μάνα που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Μια μάνα φιλάσθενη, που όποτε την ρωτούσες τί κάνει θα σου απαντούσε "καλά, δόξα τω Θεώ"...και πάντα με χαμόγελο. Μια μάνα που μέχρι το τελευταίο πρωινό της ζωής της φρόντισε να μας μαγειρέψει για να "φύγει" ήσυχη! Κι ασυνείδητα κάνω την σύγκριση.....και θυμώνω! Θυμώνω με τους ανθρώπους που είναι σε μια διαρκή μίρλα, που δεν κάνουν τίποτα, που αφήνονται, που περιμένουν απ' τους άλλους να τρέξουν για κείνους. Θυμώνω με την παραίτηση και την έμμεση ενοχοποίηση....θυμώνω με τον εαυτό μου που αφήνω να με θυμώνουν και να με ενοχοποιούν... Θυμώνω!
Τί τό'θελα σήμερα το πρωί κι υπέκυψα στον πειρασμό;.... Καλά να πάθω! Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, μέρες τώρα έβλεπα την κατρακύλα μου αλλά τό'παιζα κινέζος, δεν ξέρω.....δεν είδα....δεν νομίζω.... Έχω και τον κακό σύμβουλο, τον άντρα μου που είναι όλο "μια χαρά είσαι, ....εμένα έτσι μ'αρέσεις,.....γυναικάρα μου εσύ!", κι άλλα τέτοια καθησυχαστικά, πολύ θέλει ο άνθρωπος;.. Μ'έτρωγε όμως η περιέργεια...και μιας κι έβλεπα τα σημάδια.... είπα να κάνω το απονεννοημένο....ν'ανέβω στην ζυγαριά! Την οποία ζυγαριά μέχρι σήμερα περιφρονούσα επιδεικτικά κι όταν καμμιά φορά ξεπρόβαλλε κάτω απ'το ντουλάπι του μπάνιου, έσπευδα να την κλωτσήσω για να χαθεί πάλι από τα μάτια μου! Σήμερα όμως μου είχε καρφωθεί ν'ανέβω......κι ανέβηκα.....και τον έπαθα τον ντουβρουτζά!! Έτσι είναι κυρά μου, όταν καταβροχθίζεις ό,τι μπορεί να φαγωθεί χωρίς κανένα περιορισμό, θά'ρθει η ώρα να το πληρώσεις! Τί τα θέλαμε Καλιστάκι μου τα παϊδάκια, τις τυροκαφτερές και τα σπέσιαλ παγωτά στις 12 το βράδυ;...οι γουρουνιές πληρώνονται......νάτα τώρα! Πανικός! Πρέπει να δράσω και μάλιστα άμεσα. Φέρτε μου δίαιτες....φέρτε μου διαιτολόγους.....φέρτε μου διατροφές... Μέχρι κι εκείνο το στατικό ποδήλατο θυμήθηκα που καιρό τώρα, έχει κατέβει στο κάτω σπίτι των μεγάλων γιων κι έχει μετατραπεί σε μια ωραιότατη κρεμάστρα για τα μπουφάν τους. Μήπως να φέρω πάνω και ν'αρχίσω τα χιλιόμετρα;... Βοηθάτε γειτόνοι! Προς το παρόν πάω να φάω για πρωινό το 2% γιαουρτάκι μου κι εσείς μήν κάθεστε.... Ψάξτε συρτάρια, ξεθάψτε δίαιτες, συμβουλές, διατροφές και καταθέστε τα.....πάσα προσφορά δεκτή! Υγ. μη τολμήσει κανείς σας να ρωτήσει πόσα κιλά πήρα ή πόσα κιλά είμαι....τον σκότωσα!
Mες τη φούρια της χαράς για την πώληση του μαγαζιού δεν σας μίλησα καθόλου για τη νέα ιδιοκτήτρια. Η κυρία Θ. λοιπόν είναι περίπου 57-58 χρονών και το μαγαζί το αγόρασε για τον 27χρονο γιό της που εδώ και τρία χρόνια παραμένει άνεργος κι αφού είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειες της να τον τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (κλασσικά...)... Η κυρία Θ. ήρθε ..είδε....ξανάρθε...ξανάδε...διαπραγματεύτηκε, έκανε τα παζάρια της,.....ο γιός πουθενά! Από κουβέντες κατάλαβα πως τον είχε μονάκριβο και....καλομαθημένο!..(ή κακομαθημένο)... Ήθελε να της δείξω το τί και το πώς...για να τα μεταφέρει με την σειρά της στον κανακάρη. Ο οποίος κανακάρης είχε γίνει κάτι σαν μαγική εικόνα....όλο γι'αυτόν άκουγα, αλλά ποτέ δεν τον είχα δει! Απ'την αρχή δε, η κυρία Θ. δεν παρέλειψε να με ενημερώσει πως είχαν για είκοσι χρόνια δικό τους μαγαζί, το οποίο δούλευαν μαζί με τον άντρα της, ότι πέρασαν πολλά λεφτά (αυτό το τόνιζε ιδιαιτέρως) από τα χέρια τους κι ότι τά'χασαν όλα με την αρρώστεια του άντρα της και τον μετέπειτα θάνατό του... Την ιστορία την άκουσα τόσες φορές όσες ήταν κι αυτές που την σύστησα....στο τέλος μου θύμιζε την παραδουλεύτρα σ'εκείνη την ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα..."άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει κύριε Πετροχείλο μου..".... Μου είχε τονίσει λοιπόν ότι ο κανακάρης είχε μάθει με δικό τους μαγαζί και δεν του ήταν ευχάριστο να πάει υπάλληλος....ήθελε την δική του δουλειά! Υπογράψαμε τα συμβόλαια του μαγαζιού μ'έκείνη(!) και την τελευταία μέρα μου τηλεφώνησε να με παρακαλέσει να πεταχτώ στον Δήμο γιατί ζητούσαν να υπογράψω παρουσία τους. Πήρα το αμάξι και πετάχτηκα. Βρήκα την κυρία Θ. να με περιμένει μες το άγχος...με οδήγησε στο γραφείο που έπρεπε να υπογράψω το έγγραφο παρουσία του υπαλλήλου....μέσα σε δυο λεπτά είχαμε τελειώσει. - σ'ευχαριστώ πολύ, μου είπε, δεν χρειάζεσαι άλλο μπορείς να φύγεις. - ο Α;.(ο κανακάρης..)...ρώτησα εγώ η περίεργη ... - έχει πάει επάνω στο μητρώο, όπου νά'ναι θα κατέβει, μου απάντησε Αυτό ήταν....ξεκόλλαγα μετά εγώ;....γυρόφερνα πιάνοντας της κουβέντα για την ..άτιμη την γραφειοκρατία (προσφερόταν το θέμα καθώς ήταν επίκαιρο) και θέλοντας να καθυστερήσω για να δω επιτέλους από κοντά την ..μαγική εικόνα. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ...σε δυο λεπτά φάνηκε στο διάδρομο μια αδύνατη φιγούρα νά'ρχεται κατά πάνω μας. Ο κανακάρης!.... Έδειξε κάτι χαρτιά που κρατούσε στη μάνα του, ρωτώντας την πού να τα πάει...Εκείνη με σύστησε κι εκείνος απάντησε στην καλημέρα μου με κάτι ακατάληπτο έχοντας πάντα τα μάτια στραμμένα στη μάνα του.... Μπροστά μου βρισκόταν ένα ανώριμο παιδί, ένα αγόρι (κι όχι ένας νεαρός 27χρονος άντρας όπως θά'πρεπε) που για την παραμικρή του κίνηση ζητούσε την έγκριση-επιβεβαίωση της μητέρας του.... Ερώτηση κρίσεως: πόσο καιρό νομίζετε πως θα κρατήσουν το μαγαζί;....
H blog+o-σφαιρα με κάλεσε να γράψω σε ποιά πλευρά του ποταμού κατοικώ. Σ'εκείνη του συναισθήματος ή στην απέναντι της λογικής;.....κι εγώ θα δηλώσω....τσιγγάνα. Ναι, ναι..... τσιγγάνα, που πάει πότε δω και πότε κει. Που αλλάζει τόπο διαμονής ανάλογα τις περιστάσεις... Η αλήθεια βέβαια είναι πως μένω λιγουλάκι παραπάνω στο συναίσθημα, γυναίκα γαρ....... Αφήνομαι περισσότερο καιρό να με διαφεντεύει και να με κυβερνά. Όμως επιστρατεύω συχνά και τη λογική που μου κουνά το δάχτυλο μπρος τα μάτια και με επαναφέρει σε τάξη. Με μαλώνει και μου δείχνει το δρόμο που βγάζει στην απέναντι όχθη...Κι είναι αλήθεια πως περνώ για λίγο από κει, για να ξαναγυρίσω όμως γρήγορα στην πρώτη, που γνωρίζω καλύτερα τα κατατόπια και τις συνήθειες... Κι έτσι, περνώντας απ'την μια στην άλλη όχθη, πορεύομαι σ'αυτή τη ζωή. Τα πέντε πράγματα που εμπιστεύομαι στο συναίσθημα...και τα αντίστοιχα της λογικής δεν θα τα αναφέρω. Για το μοναδικό λόγο πως όλα εξαρτώνται απ'τη στιγμή. Την κάθε στιγμή, την διαφορετική και τη μοναδική....... Έτσι σαν από ένστικτο, αποφασίζω αν τη συγκεκριμένη ώρα θα εμπιστευτώ το συναίσθημα ή θα επιστρατεύσω τη λογική μου.....κι η αλήθεια είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι ανάλογα μ'αυτά της αποτυχίας. Που σημαίνει πως το ένστικτο δεν είναι κι αυτό αλάνθαστο!! Κι ότι όλα σ'αυτή τη ζωή είναι 50-50!...Κάτι κερδίζεις...κάτι χάνεις.....ΠΑΝΤΑ!
Δεν έχω μπει στη νέα σειρά πραγμάτων ακόμα. Δεν έχουν καταχωρηθεί στον "σκληρό" τα νέα δεδομένα, το μόνο που έχω καταφέρει να βάλω σε σειρά είναι το πρωινό ξύπνημα-ετοιμασία για τον πηγαιμό των παιδιών στο σχολείο. Όλα τ'άλλα είναι ένας αχταρμάς.... Κατ'αρχάς μονίμως ξεχνάω να αγοράσω γάλα, βλέπετε το παίρναμε καθημερινά απ'το δικό μας μαγαζί.... Αμ, το άλλο;...περνάω μπροστά απ'το σούπερ μάρκετ γυρίζοντας απ'το σχολείο όπου έχω αφήσει τα παιδιά και δεν σταματάω. Το φως της μέρας δεν με εμπνέει, είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να πηγαίνω μετά τις έξι το απόγευμα.. Σήμερα πάλι τα ίδια...μόλις μπήκα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν ψώνισα. Τώρα δεν ξαναβγαίνω, βαριέμαι....άσε που βρέχει κιόλας. Θα ψωνίσω το μεσημέρι που θα πάω να πάρω τ'αστροπελέκια. Κι όχι τιποτα άλλο....αλλά είμαι άτομο που έχω ανάγκη για να λειτουργήσω τον προγραμματισμό, αλλιώς τα χάνω, είμαι έξω απ'τα νερά μου. Το πρωί πέρασα απ'το μαγαζί να δώσω ένα χαρτί στη νέα ιδιοκτήτρια. Ένιωσα σα να είχα αφήσει άλλους στο πόδι μου. Ασυνείδητα ίσιωνα τα κουτιά και διόρθωνα τις τοποθετημένες στο ράφι εφημερίδες. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως δεν είναι πια δικό μου. Λογικό είναι.....πέρασα δέκα χρόνια εκεί μέσα, πώς να τα ξεχάσω σε μια βδομάδα! Πείτε με χαζή, πείτε με ψώνιο....αλλά εμένα μου φάνηκε σα να ασχήμηνε το μαγαζί, σα να χάλασε. Δεν είχε τη ζεστασιά που θυμόμουν. Εντάξει, εντάξει....μη βαράτε...σταματάω!
Είπαμε...τώρα που μένω τα πρωινά σπίτι, αποκτώ μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Πίνω χθες το πρωί το καφεδάκι μου και διαβάζω τα μπλογκ σας....ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ακούω γαύγισμα. Ναί...είναι αλήθεια...μέχρι χθες δεν είχε τύχει να ακούσω το γαύγισμα του Δία, εξ'άλλου σας έχω πει ότι είναι ένα εξαιρετικά ήσυχο σκυλί. Σηκώνομαι από περιέργεια και πάω να δω. Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα είχε βγει έξω στο μπαλκόνι. Μέχρι να φτάσω το γαύγισμα είχε σταματήσει κι άκουγα μόνο ένα παραπονιάρικο γρύλλισμα. Βγαίνω έξω και τί να δω;...στο μπαλκόνι του διπλανού σπιτιού υπάρχει μια θηλυκιά σκύλα που ο δικός μας έχει εντοπίσει (μαζί μ'αυτήν κι ό,τι θηλυκό υπάρχει σ'όλη την περιοχή) και συχνά πυκνά κλαψουρίζει κάτω απ'το μπαλκόνι της όταν βγαίνουμε βόλτα. Χθες λοιπόν, είχε πάει στην άκρη του μπαλκονιού, είχε καθήσει κάτω και της γρύλλιζε με παράπονο....το μάτι μου "γύρισε"... Τον φώναξα με αυστηρή φωνή, τον έμπασα μέσα στο σπίτι...και του έκανα συστάσεις.... "κρίμα τα νιάτα, την τσαχπινιά κρίμα το μπόι σου καλέεεεε, άντρας δυο μέτρα σαν το κουκλί να ζητιανεύεις το φιλί. Μια γυναίκα σε φέρνει βόλτα και σε κάνει να κλαις κάνε πέρα γυναίκες θά'βρεις να σ'αγαπήσουν πολλές!"..... Εγώ τά'πα....εγώ τ'άκουσα....εκείνος συνέχισε να κάθεται πίσω απ'την κλειστή πια μπαλκονόπορτα και να γρυλλίζει παραπονιάρικα. Πώς τον κάνει τον ...σκύλο ο έρωτας βρε παιδί μου! .....αλοιφή!
Tέλειωσαν όλα και τυπικά. Τα τελευταία πράγματα πάρθηκαν χθες το απόγευμα απ'το μαγαζί (κομπιούτερ, κλασέρ με τιμολόγια κλπ), τα κλειδιά παραδόθηκαν στην νέα ιδιοκτήτρια κι είμαι κι επίσημα πια, μια .....άνεργη! Το σπίτι τα πρωινά μου φαίνεται περίεργο....οι θόρυβοι της μέρας εδώ μου είναι άγνωστοι κι αυτή η αίσθηση του να έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου.....πρωτόγνωρη! Χθες το απόγευμα είχε έρθει το Καλιστάκι με τον άντρα της, ήπιαμε καφεδάκι και μετά βγήκαμε για φαγητό. Μεγαλεία σας λέω! Μέχρι τώρα όταν πηγαίναμε κάπου, πήγαινε πάντα ο ένας γιατί ο άλλος ήταν στο μαγαζί και μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Τώρα ποιός μας πιάνει! Τ'αστροπελέκια είναι κι αυτά μπερδεμένα. Σήμερα πάλι ρωτούσαν αν θα τα πάω εγώ σχολείο....φαίνεται δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει την αλλαγή.... Και μέσα σ'όλα έχω χρηστεί και ως πρωινός "βόλταμαν".... Αν εκεί γύρω στις επτά το πρωί δείτε μια τρελή να την πηγαίνει καρότσι ένας μούργος.....εγώ είμαι!
Καλημέρα σε όλους! Μια γλυκειά καλημέρα,.... μια χαλαρή καλημέρα πίνοντας το καφεδάκι μου στο σπίτι. Για πρώτη φορά τα παιδιά με είδαν σπίτι το πρωί που ξύπνησαν, "εσύ θα μας πας σχολείο;" με ρώτησαν, "εγώ" τους απάντησα με πλατύ χαμόγελο. Και κινήσαμε για το σχολείο κι αφού τα άφησα εκεί, συνέχισα να πληρώσω τον λογαριασμό του νερού και μετά σούπερ μάρκετ για ψώνια. Στον Βασιλόπουλο η κοπέλα στα τυριά παραξενεύτηκε ..."πώς και τέτοια ώρα εδώ;" με ρώτησε. Εμ, βέβαια, πάντα μ'έβλεπαν το απόγευμα, πάντα με την ψυχή στο στόμα πηγαίνοντας για το σπίτι κι έχοντας τ'αστροπελέκια να με ακολουθούν κατά πόδας....ποτέ μέχρι τώρα πρωί και μάλιστα μόνη! Το πρωί αφού άφησα τα παιδιά στο σχολείο βρήκα την λογίστρια. Πήγαινε στην εφορία για το "κλείσιμο". Καλώς εχόντων των πραγμάτων σήμερα θα κλείσει το μαγαζί και τυπικά. Χθες το απόγευμα ήταν το πρώτο μετά από δέκα χρόνια που ήμασταν σπίτι όλοι μαζί. Κοιτούσα τον άντρα μου και δεν το πίστευα. Συζητούσαμε μάλιστα πως κάτι καθημερινό και δεδομένο για χιλιάδες οικογένειες, εμάς μας φαινόταν σαν κάποιος παράδεισος που ξαφνικά μας προσφερόταν. Αν δεν τό'χει ζήσει κανείς δεν μπορεί να νιώσει τί ακριβώς εννοώ.... Τέλος πάντων.. Η ζωή μας αλλάζει και νομίζω πως αυτή η αλλαγή μόνο θετικά έχει...την απολαμβάνω, την χαίρομαι, ρουφώ την κάθε της στιγμή.... Σήμερα περιμένω νέα για την καινούργια μου δουλειά, για να δούμε..... Και πάλι ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!
Θέλω να δείξετε ανοχή και κατανόηση αυτές τις μέρες. Το "κλείσιμο" του μαγαζιού, απαιτεί μια διαδικασία που δεν μου αφήνει χρόνο να μπω και να απαντήσω προσωπικά στα σχόλια του καθένα σας. Σήμερα απ'το πρωί κάνουμε καταγραφή των πραγμάτων για να κοπούν τιμολόγια πώλησης στον νέο ιδιοκτήτη, παράλληλα κάνω επιστροφές περιοδικών έτσι ώστε να ξεκαθαρίσω με το πρακτορείο και να ξεκινήσουν απ'αρχής με τον καινούργιο. Ειδοποιώ τους προμηθευτές, τηλεφωνώ σε άλλους για διάφορες εκκρεμότητες (πχ. στην εταιρεία του συναγερμού για την διακοπή του) και εν ολίγοις υπάρχει ένα τρέξιμο που δεν μου αφήνει χρόνο. Πιστεύω πως σε κανα δυο μέρες θα τελειώσουμε. Συγχωρέστε με που δεν θα απαντώ προσωπικά. Σας ευχαριστώ όλους όσους μπαίνετε, με διαβάζετε και κάνετε τον κόπο ν'αφήσετε δυο λόγια. Σας φιλώ!
Ήταν επτά και τέταρτο περίπου το πρωί. Μες τον ύπνο μου άκουσα ένα συνεχόμενο τακ τακ τακ τακ τακ.....ανοίγω τα μάτια μου ταυτόχρονα με τον άντρα μου. - τί είναι αυτό; - δεν ξέρω Μέ το που τελειώνουμε τα λόγια μας αρχίζει το κρεββάτι να κουνιέται, πέρα δώθε.....πέρα δώθε.... Σεισμός! Για να'μαι ειλικρινής ψιλοχέστηκα.... Όταν σταμάτησε να κουνάει κατάλαβα τί έκανε τακ τακ τακ. Ήταν μια γυάλινη μπαλίτσα που είχα κρεμάσει στην πόρτα του έπιπλου που έχω για γραφείο στην κρεββατοκάμαρα. Φαίνεται πως χτυπούσε πάνω στο ξύλο. Ευτυχώς ο σεισμός σταμάτησε γρήγορα. Σκεπαστήκαμε πιο καλά κι αλλάξαμε πλευρό. Τότε θυμήθηκα τα λόγια της κυρίας που μας είχε δώσει τον Δία. - και στους σεισμούς, έννοια σας....θα σας ειδοποιεί. Τον είχαμε πάρει το καλοκαίρι μαζί μας στην Κεφαλλονιά και πριν τον σεισμό είχε αρχίσει να γαυγίζει και να μπαινοβγαίνει ανήσυχα στο σπίτι. Ανασηκώνομαι στο κρεββάτι και κοιτάω προς το καθιστικό. Ο Δίας κοιμόταν μακάρια, ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο στρώμα του. Γυρίζω στον άντρα μου. - Θυμήσου να πάμε πίσω τον Δία - γιατί; - σκατά προειδοποίηση μας έκανε.....παραλίγο να τον ξυπνάμε κιόλας για να τον βγάλουμε έξω!
Tελικά αύριο -κι όχι την Τρίτη- θα είναι η τελευταία μέρα στο μαγαζί! Χθες βράδυ ζήτημα να κοιμήθηκα 2-3 ώρες....στριφογυρνούσα στο κρεβάτι έχοντας στο μυαλό χίλιες δυο αγωνίες. Ούτε τον καιρό που το άνοιγα δεν ήμουν τόσο αγχωμένη. Δεν είναι εύκολο μετά από δέκα χρόνια να ανατρέπεις την καθημερινή σου ρουτίνα. Ξαφνικά πρέπει να μάθουμε να περπατάμε σε νέους δρόμους και θα περάσει καιρός για να χαράξουν τα βήματά μας τα καινούργια μονοπάτια! Μέχρι τώρα οι καθημερινή δραστηριότητα γινόταν σχεδόν στα τυφλά. Το πρωί με το που ξύπναγα, οι κινήσεις γίνονταν μηχανικά,..σαν να έμπαινε μπρος ένας αυτόματος πιλότος και με πήγαινε χωρίς εγώ να κάνω καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Τώρα; ...... Από την άλλη έχω μια τέτοια έξαψη!...τόση χαρά!! Σκέφτομαι πως το επόμενο Σάββατο που δεν θα δουλεύει τ'αγόρι μου θα είναι το πρώτο πρωινό που θα ξυπνήσουμε και θα πιούμε καφεδάκι παρέα. Πού θα μπορέσουμε να πάμε μια βόλτα οι τέσσερεις μας. Κι ύστερα το μυαλό μου τρέχει στη δουλειά που με περιμένει....νέα πρόσωπα, άλλες συνθήκες,....όχι πια αφεντικό του εαυτού μου αλλά υπάλληλος με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Πρέπει να βρω ένα τρόπο να ηρεμήσω και ν'αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους.
Eίναι ώρα τώρα που κάθομαι και κοιτάζω την άσπρη σελίδα της εγγραφής , μη ξέροντας πώς να αποτυπώσω όλα τα περίεργα συναισθήματα που με κατακλύζουν! Τα κυριότερα είναι η χαρά κι η ανακούφιση, αλλά είμαι επίσης μπερδεμένη και αγχωμένη για την πορεία και την μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου....την ζωή όλων μας. Σας μπέρδεψα ε;....μη νομίζετε...κι εγώ έτσι μπερδεμένα τά'χω στο μυαλό μου. Λοιπόν να σας τα πω με τη σειρά για να μη σας σκοτίζω το κεφάλι με σπαζοκεφαλιές. Το μαγαζί πουλήθηκε! Σήμερα το πρωί κάναμε τα συμβόλαια με τον νέο ιδιοκτήτη και οδεύουμε ολοταχώς προς την ολική μεταβίβαση. Λογικά τα "ψωμιά μου" είναι λίγα ακόμα εδώ μέσα. Την επόμενη Τρίτη θα είναι η τελευταία φορά που θα ανοίξω το πρωί με το κλειδί μου την πόρτα που άνοιγα για δέκα χρόνια κάθε πρωί στις επτά παρά κάτι..... Αυτό και μόνο μου δημιουργεί ένα σφίξιμο στο στομάχι...ένα περίεργο συναίσθημα απώλειας. Δεν θά'ναι εύκολος ο αποχωρισμός το νιώθω.....κι ας είχα κουραστεί πολύ...κι ας τον περίμενα πώς και τί!........ Το μόνο σίγουρο είναι πως .."δεν πήγαινε άλλο". Έπρεπε να δοθεί το μαγαζί έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε λίγο σαν οικογένεια....να βιώσουμε το "μαζί" που τόσο στερηθήκαμε αυτά τα δέκα χρόνια. Nα ξυπνήσουμε μαζί, να περάσουμε χρόνο μαζί, να πάμε μια βόλτα ή ένα ταξιδάκι μαζί.....να χαρούμε ο ένας τον άλλον! Είμαι μ'ένα ηλίθιο χαμόγελο στο στόμα κι έχω στην ψυχή μου πολλά και ανάμικτα συναισθήματα. Ευχηθείτε μου να πάνε όλα καλά!
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς τ'αστροπελέκια πήραν πάλι αμπάριζα τα σπίτια των θειών και των γιαγιάδων και μάζεψαν στα κάλαντα πενήντα κάτι ευρώ. Τα αντίστοιχα των χριστουγέννων τα είχαμε καταθέσει αυθημερόν σε μεγάλο παιχνιδάδικο (όχι που θα χάναμε..). Αυτή τη φορά λοιπόν ακούγοντάς τα να προβληματίζονται για το τί παιχνίδι θα πάρουν, τόλμησα να πω..διστακτικά ...διστακτικά.. - να προτείνω εγώ κάτι; - για πες - να...... λέω... πως αφού την προηγούμενη φορά πήρατε παιχνίδια, τώρα θα μπορούσατε να αγοράσετε βιβλία. Να πάμε δηλαδή στο βιβλιοπωλείο μαζί και να διαλέξετε όποιο βιβλίο θέλετε. Τό'πα και περίμενα με σφιγμένο στομάχι ν'ακούσω μουρμουρητά αποδοκιμασίας και γκρίνια ταυτόχρονα. Αντί αυτού με έκπληξη τα άκουσα να ζητωκραυγάζουν και να μου λένε ενθουσιασμένα "ναιιιιιιιιι" Έβαλα την παλάμη μου στο κούτελό τους να δω μην είχαν πυρετό κι αφού βεβαιώθηκα πως ήταν καλά ...τα σταύρωσα κι έφτυσα τρεις φορές πίσω απ'τον κόρφο μου. Μη με ρωτήσετε γιατί...δεν ξέρω...το μόνο που ξέρω είναι πως όταν οι αντιδράσεις δεν είναι οι αναμενόμενες, εγώ..... σκιάζομαι...... Εν τέλει πήγαμε στο βιβλιοπωλείο κι εκτός των βιβλίων ,(ένα απ'αυτά αφορούσε τα έντομα, φαίνεται τους είχε μείνει κατάλοιπο από τότε που δεν τους άφησα να πάρουν το κορνιζαρισμένο έντομο του περιοδικού), πήραμε κι ένα μικροσκόπιο για να παρατηρούν, λέει, τις μύγες, τα μυρμήγκια και τα υπόλοιπα ατυχή έντομα που θα πέσουν στα χέρια τους. Επειδή όμως χειμωνιάτικα ούτε μύγα είναι εύκολο να βρουν, αλλά ούτε και μυρμήγκι, έχουν ξαμολυθεί και περνούν απ'το μικροσκόπιο ό,τι μπορείς να φανταστείς! Χθες πχ είχαν πάρει ένα κορνφλέικ απ'αυτά που τρώει ο δεύτερος γιος και το παρατηρούσαν με τις ώρες....για να βγάλουν στο τέλος το συμπέρασμα πως εμπεριείχε πολύ ζάχαρη (πού στα κομμάτια το είδαν αυτό θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου) κι ότι τελικά είναι πιο υγιεινά τα δικά τους κορνφλέικς που δεν έχουν ζάχαρη! Tα συμπεράσματα αυτά, εν τω μεταξύ, έρχονται και μου τα ανακοινώνουν σε άσχετες στιγμές που εγώ μπορεί να γράφω κάποιο σχόλιο και προσπαθώ να συγκεντρωθώ μη γράψω μπαρούφα ή που μιλάω στο τηλέφωνο με τον τεχνικό της τελάς και προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει το πρόβλημα που υπάρχει... Εκείνη την ώρα θα διαλέξουν οι "μικροί εξερευνητές για να κάνουν τις ανακοινώσεις των αποτελεσμάτων των ερευνών τους.....με στεντόρια φωνή!! Πόσο κουράγιο να κάνω πια η δόλια η μάνα;.....
Kαλέ τί οικογένεια είμαστε εμείς! Όχι έπρεπε να μας βλέπατε χθες από μια μεριά. Μες την τεχνολογία και την διαδυκτιακή επικοινωνία! Σχεδόν όλοι είχαμε κι ένα πισι μπροστά μας... Ο δεύτερος γιος είχε πιάσει το μεγάλο πισι στο γραφείο μου κι έπαιζε ένα καινούργιο παιχνίδι το οποίο τον είχε τόσο απορροφήσει που παρά λίγο να του δώσουμε το φαγητό σε ορρό. Εγώ είχα το καινούργιο λαπτοπάκι μου στο σαλόνι (το παλιό παρουσίασε πρόβλημα μέσα στον χρόνο της εγγύησής του και την παραμονή της πρωτοχρονιάς μου το αντικατέστησαν με καινούργιο, που είναι πιο καλό και πιο ωραίο!) και του πέρναγα απ'την αρχή τα διάφορα σεα του και μεα του και παραδίπλα είχαν απλώσει τ'αστροπελέκια τα κομπιούτερ spiderman! Τα οποία κομπιούτερ εκτός όλων των άλλων είχαν και μουσική σε κάθε πλήκτρο και συννενοούνταν μεταξύ τους..."τώρα το 3"...και πατούσαν ταυτόχρονα το 3 κι έπαιζε το τραγούδι σε στέρεο εκτέλεση και χορεύανε αυτά σαν παλαβά....κι ο Δίας τέντωνε με απορία τ'αυτιά του χοροπηδώντας κι αυτός ανάμεσά τους. Μια τρέλλα δηλαδή! Αυτός ο ..οίστρος της τεχνολογίας.....τί να πω;....σε καλό μας!!!
To 2007 μέχρι τελευταία στιγμή την έκανε την κουτσουκέλα του. Φτιάχνω χθες το απόγευμα την βασιλόπιττα, μοσχομυρίζει όλο το σπίτι, την κοιτάω στο ταψί....δείχνει υπέροχη! Και πάω να την αναποδογυρίσω στην πιατέλα. Κουνάω το ταψί, το ξανακουνάω, το ματαξανακουνάω.....τίποτα. Την φέρνω στα ίσα και περνάω ένα μαχαίρι απ'τα τοιχώματα, την αναποδογυρίζω πάλι στην πιατέλα κι η βασιλόπιττα γίνεται .....θρύψαλα! Όταν λέω θρύψαλα εννοώ....θρύψαλα....που σημαίνει νιανιά....., δηλαδή ψίχουλα......, στάχτη και μπούρμπερη....πώς αλλιώς να το περιγράψω; Από γεύση εκπληκτική, αλλά όλη η υπόλοιπη μια άμορφη μάζα. Την κοιτούσα κι ούτε να απελπιστώ δεν είχα όρεξη. Δίχως πολλές πολλές κουβέντες στρώθηκα κι ετοίμασα καινούργια. Σιγά μη κάτσω να σκάσω σκέφτηκα. Μεταφέρω το νόμισμα στην καινούργια πίττα και την φουρνίζω. Στο σπίτι λιποθυμάς από την μυρωδιά. Φτάνει 12 η ώρα, όρθιοι όλοι γελαστοί και χαρούμενοι αγκαλιαζόμαστε ενθουσιασμένοι για την πολυπόθητη αλλαγή. Τα τηλέφωνα αρχίζουν να χτυπάνε-κινητά και σταθερά- σε σημείο που να μη προλαβαίνουμε να κόψουμε την βασιλόπιττα. Όταν τελικά τα καταφέρνουμε, την κάνουμε φύλλο και φτερό αλλά το φλουρί άφαντο! Εγώ εν τω μεταξύ έχω μια εμμονή με το φλουρί κάθε χρόνο, αν δεν δω πού θα "πέσει" μπορώ να σκάσω. Τελικά τα κομμάτια του μεγάλου γιού που δούλευε, το δικό μου (που δεν ήθελα να το φάω εκείνη την ώρα), του "σπιτιού", του Χριστού, της Παναγίας και του άγιου Νικόλα (έχουμε τον μεγάλο γιό που είναι ναυτικός), διαμελίστηκαν σε μικρές μικρές μπουκιές αλλά το φλουρί πουθενά! Σήμερα το πρωί το βρήκα σε ένα μικρό κατακρεουργημένο κομματάκι και βέβαια έτσι που την είχα καταντήσει ούτε λόγος για να ξέρω σε ποιόν έπεσε. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
