Νέα Αρχή

Οι 'Άρες μάρες-Ημερολόγιο" έκαναν την αρχή πριν επτά χρόνια και ήταν για μένα το ξεκίνημά στο blogging.

Ένα ξεκίνημα άτσαλο, αμήχανο, που βάδιζε τις περισσότερες φορές σε μονοπάτια άγνωστα..

O κύκλος όμως ολοκληρώθηκε.. ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι..

Οι "Εικόνες και Ψίθυροι" γεννήθηκαν στο μυαλό μου σχεδόν πριν ένα χρόνο.

Το ύφος ίδιο..

Στιγμές πολύτιμες, στιγμές δικές μας, στιγμές της καθημερινότητάς μας.. στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας εμπλουτισμένες όμως πια και με εικόνες!

Ελάτε λοιπόν.. σας θέλω όλους μαζί μου γιατί χωρίς παρέα το ταξίδι δεν έχει γούστο!

Σας περιμένω όλους στο καινούργιο blog.

Ελάτε στο.. "Εικόνες και Ψίθυροι"

Αναφιώτικα Ένα Νησί Δίχως Θάλασσα

Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν κατεβήκαμε  με το μετρό στην Ακρόπολη.

Οπλισμένες με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανηφορίσαμε για λίγο τον φαρδύ πλακόστρωτο δρόμο για να στρίψουμε λίγο πιο πάνω  δεξιά  τον ανήφορο.

Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά ο βράχος της Ακρόπολης ορθωνόταν επιβλητικός και σου προκαλούσε δέος.

Στο τέλος της ανηφόρας αντικρίσαμε το πρώτο σπίτι με την μικρή ταμπέλα στον τοίχο του.. «Αναφιώτικα»..

Με τα πρώτα βήματα ήταν σαν να μας ρούφηξε μέσα της μια μηχανή που μας πήγε πίσω στο χρόνο,  στην δεκαετία  του ’50 και του ‘60.

Η παλιά Αθήνα που βλέπαμε στις ασπρόμαυρες ταινίες αναβίωνε μπροστά στα μάτια μας.

Τα σπίτια μικρά και χαμηλά,  με μικρές ασβεστωμένες αυλές γεμάτες λογιών λογιών λουλούδια φυτεμένα σε τενεκέδες.

Τα δρομάκια στενά, ίσα να χωρά ένας άνθρωπος,  ασβεστωμένα κι εκείνα ακολουθούν  μια φιδίσια διαδρομή δίχως να βλέπεις που οδηγούν.

Μια σταλιά γης που θαρρείς πως κλείνει μέσα της ολόκληρες τις Κυκλάδες.

Εκτυφλωτικό άσπρο και αιγαιοπελαγίτικο μπλε..

Έτσι που σε κάθε στροφή να νομίζεις πως θ’ αντικρίσεις την θάλασσα..

Οι λιγοστοί κάτοικοι μας καλησπερίζουν  φιλικά..

Η εγκατάλειψη όμως είναι παντού τριγύρω..

Πιο κάτω οι καλλιτέχνες του γκράφιτι  έχουν δημιουργήσει πάνω στους τοίχους εγκαταλειμμένων  σπιτιών,

 άλλοτε με μια δόση ρομαντισμού

 κι άλλοτε με χιούμορ..

Ένα δρόμο πιο κάτω ξεκινά  η Πλάκα..

Εδώ η ατμόσφαιρα  και τα σπίτια αλλάζουν.. γίνονται  πιο .. αρχοντικά..

Η δική μου καρδιά όμως έμεινε πίσω, σ’ εκείνα τα χαμηλά ασβεστωμένα σπιτάκια  που με ταξίδεψαν δεκαετίες πίσω..

Σε μια άλλη γειτονιά..

Εκεί  που γεννήθηκα κι απ’ όπου έφυγα πεντάχρονο κοριτσάκι..

Εκεί που έκανα τα πρώτα μου βήματα..

Εκεί που έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια σε δρομάκια στενά όπως αυτά των Αναφιώτικων..

Εκεί που έκανα τους πρώτους μου φίλους..

Εκεί που μύρισα για πρώτη φορά γαζία και γιασεμί φυτεμένα σε τενεκέδες..

Εκεί που φεύγοντας άφησα την καρδιά μου ..

Εκεί που  πάντα θα αγαπώ και πάντα θα νιώθω πως ανήκω ..

Στην  παλιά Καισαριανή με τα προσφυγικά..

Απογευματινή Βόλτα

Οι βόλτες με τον Πρίγκηπα δεν είναι συχνές.

Τα εξαντλητικά ωράρια της δουλειάς   έχουν σαν αποτέλεσμα να περνώ τα απογεύματά μου σε κατάσταση αποσύνθεσης και ελάχιστα από αυτά να έχω κουράγιο για βόλτες.

Παρ’ όλα αυτά για τον Πρίγκηπα ξεχνώ την κούραση και απολαμβάνω κάθε λεπτό μαζί του.

Έτσι έγινε και τις άλλες..

Τα αστροπελέκια τώρα που έκλεισαν τα σχολεία ακολουθούν το «καλοκαιρινό πρόγραμμα» τους το οποίο τηρούν με θρησκευτική μπορώ να πω ευλάβεια.

Αυτό  περιλαμβάνει:  πρωινό ξύπνημα αργάμιση, στην συνέχεια «σάπισμα» μπροστά σε υπολογιστή και playstation και νωρίς το απόγευμα (σχεδόν μεσημέρι) συνάντηση με τους φίλους στη θάλασσα για μπανάκι και τρέλες.

Επιστρέφουν  σπίτι όταν έχει πια νυχτώσει  …

Οπότε τα απογεύματα είμαστε μόνοι  με τον Χρήστο.

Ένα τέτοιο λοιπόν απόγευμα  πήραμε τον Πρίγκηπα για να τον βολτάρουμε.

Ο κλασικός προορισμός ήταν φυσικά το Smart Park..

Ο Πρίγκηπας ήταν αγουροξυπνημένος από την μεσημεριανή του σιέστα και κατά συνέπεια  λιγομίλητος, ήσυχος μέχρι σημείου ανησυχίας και λακωνικός.

Ό,τι κι αν του έλεγα απαντούσε μονολεκτικά μ’ ένα «νιε»..

-         -  Θέλεις να πάμε στις κούνιες;

-          - Νιε

-           - Πάμε να καθήσουμε κοντά στο συντριβάνι να πιούμε χυμό;

-         -  Νιε

-          - Θέλεις να πάμε στ’ αυτοκινητάκια;

-          - Νιε

-          - Την αγαπάς την γιαγιά;

-          - Νιε

(την τελευταία ερώτηση την έκανα εκμεταλευόμενη  την θετική του διάθεση!)

Περάσαμε λοιπόν απ’ τις κούνιες, από τα διάφορα καρουζέλ, τρενάκια, αυτοκινητάκια

 κι ότι τέλος πάντων ανεβοκατεβαίνει, γυρίζει, σφυρίζει και τραγουδάει ρίχνοντάς του το ανάλογο κέρμα.. για να κάνουμε μετά μια στάση στην καφετέρια να πιούμε καφέ και χυμό.

Ο Πρίγκηπας  κάθισε κύριος στο τραπέζι (όχι επάνω.. στην καρέκλα του τραπεζιού εννοώ) και απόλαυσε το χυμό του.

(δεν έκανε κανένα παράπονο που του τον είχα παραγγείλει χωρίς παγάκια)..

Κοίταξε λοξά και επιτιμητικά ένα άλλο παιδάκι που ήρθε κοντά και του έβγαζε την γλώσσα και συνέχισε να πίνει το πορτοκάλι του  παρακολουθώντας γύρω του σιωπηλός.

Επειδή δεν τον έχω συνηθίσει τόσο ήσυχο, ομολογώ  ότι είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι τι δεν πάει καλά..

Σε μια τελευταία λοιπόν προσπάθεια να τον διασκεδάσουμε αποφασίσαμε πριν φύγουμε  να  τον πάμε στον διπλανό από την καφετέρια παιδότοπο.

Εκεί δυο τινά μπορεί  να συνέβησαν.

Ή ο Πρίγκηπας συνήλθε επιτέλους απ’ τον ύπνο και «πήρε μπρος» ή του άρεσε το περιβάλλον…

Σημασία έχει πως ανέβηκε σε όλα τα τραμπαλίζοντα ζωάκια του παιδότοπου δίχως την βοήθειά μου, τρέχοντας χαρούμενος από το ένα στο άλλο..

Και μετά ανακάλυψε τα ξύλινα σπιτάκια που τα ένωναν μεταξύ τους  διάφορα τούνελ κι απ’ όπου κατέβαινε κάνοντας τσουλήθρα!

Εξαφανίστηκε λοιπόν εκεί ψηλά στα διάφορα «λαγούμια» κι ενώ εγώ – στην αρχή και μέχρι να βεβαιωθώ πως όλα είναι καλά και δεν φοβάται – έπαθα ένα ψιλοπανικό που τον έχανα απ’ το οπτικό μου πεδίο και δεν ήξερα πού ακριβώς βρίσκεται.. εκείνος φάνηκε πως διασκέδαζε, δεν φοβόταν και κυρίως αρνιόταν με πονηρό χαμόγελο να κατέβει απ’ την τσουλήθρα  φοβούμενος  πως αν κατέβει μπορεί και να φεύγαμε.

Έτσι αποφάσισα να καθίσω στο παγκάκι δίπλα στον Χρήστο και να τον αφήσω να διασκεδάσει  όσο ήθελε!

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να αποφασίσει πως χόρτασε παιχνίδι και να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.

Κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του, έπεσε με λαχτάρα στην αγκαλιά της μαμάς του σφίγγοντας την και χτυπώντας την συγκαταβατικά στην πλάτη, σα να είχε λείψει μήνες..

«με ντύνεις, με ταϊζεις.. όμως ξέρω ποια είναι η μάνα μου», έτσι δε λέει η παροιμία;

Έτσι!

Καλοκαίρι, Mες Τα Κόκκινα Της Δύσης Του Ανατέλλει..

Καλοκαίρι

η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

καλοκαίρι

καρεκλάκια, πετονιές μες  το πανέρι

μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει

καλοκαίρι

πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι

καλοκαίρι

με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

την κοψιά μιας προτομής μες  το παρτέρι

καλοκαίρι

μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Τραγουδά  ο Νιόνιος  και η χροιά της φωνής του παράλληλα με τους στίχους, στέλνουν κύματα συγκίνησης στην ψυχή μου..

Κι είναι αληθινά περίεργο να λατρεύω ένα τραγούδι ύμνο στο καλοκαίρι ενώ δεν είναι απ’ τις εποχές που προτιμώ..

Γιατί τι δουλειά έχω εγώ με το καλοκαίρι;

Τι  θέλει η αλεπού στο παζάρι;

Μια αλεπού που είναι κατ’ εξοχήν χειμερινός τύπος;

Που λατρεύει το κρύο, την βροχή,  τα χρώματα και  την μυρωδιά του χειμώνα;

Ναι, τ’ ομολογώ…  δεν τρελαίνομαι για το καλοκαίρι.

Την θάλασσα προτιμώ να την αγναντεύω (ή να την φωτογραφίζω)  απ’ το να κολυμπώ..

Τα φρούτα μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορη (όχι πως τρελαίνομαι για τα χειμωνιάτικα .. anyway..).

Το έντονο φως μ’ ενοχλεί, όπως και η κοσμοπλημμύρα των παραθεριστών στην πόλη μας, το ίδιο κι η ζέστη.

Γεροντοκορισμός στο έπακρον ή απλά προσωπικές προτιμήσεις;

Όπως το βλέπει κανείς..

Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως  δεν με χαλάει που μπορούμε να καθόμαστε έξω στην βεράντα  τα απογεύματα.

Ειδικά όταν φυσάει εκείνο το ελαφρύ καλοκαιρινό  αεράκι,  την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι κάτοικοι της πρωτεύουσας  ψάχνουν ανάσες δροσιάς στο απέραντο καμίνι της Αθήνας.

Απολαμβάνω τις μικρές κοντινές οικογενειακές αποδράσεις μας 

που συνοδεύονται  από παραδοσιακό  ή παγωμένο καφεδάκι,

φρέσκους φυσικούς χυμούς ή γρανίτες με τα παγάκια να κροταλίζουν στο ποτήρι

 και μπόλικη κουβεντούλα ανάκατη με γέλια..

Και μ΄ αρέσει που οι άντρες «μου» δείχνουν την απαραίτητη κατανόηση για την γυναίκα/μάνα της οικογένειας που δεν χάνει ευκαιρία να φωτογραφίζει πράγματα αλλόκοτα σε κείνους..

Ας ζήσουμε λοιπόν και τούτο το καλοκαίρι..

Ας κλείσουμε στην καρδιά τις στιγμές του..

Ας φυλακίσουμε, σε όσο περισσότερα κλικ γίνεται, τις εικόνες του..

Ας αγαπήσουμε την κάθε μέρα..

Γιατί περνά και .. πίσω δεν γυρνά!

Καλοκαίρι

στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη

αλλά εν τέλει

με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι

την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει

καλοκαίρι

στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει

καλοκαίρι

τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει

μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι

στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι

καλοκαίρι

μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Υγ. στον Νίκο μου που έχει σήμερα τα γενέθλιά του και (σε αντίθεση με την μάνα του) λατρεύει τα καλοκαίρια!

Είθε Να Γίνεις Άνθρωπος

Μοιάζει σαν χθες που σε συνόδευα την πρώτη μέρα σου στο γυμνάσιο.
Μ' εκείνο, το γνώριμο σε όλους τους γονείς, σφίξιμο στην καρδιά.. και την αγωνία..
Για τις παρέες, για τους κινδύνους, για όλα τα καινούργια που θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις, να "φιλτράρεις"...
Νέες συνήθειες και πράγματα που έπρεπε άλλα να τα αποδεχθείς και άλλα να τα απορρίψεις...
Κατά την κρίση σου!
Κι αναρωτιόμουν πόσα απ' όσα σου εμφυσήσαμε όλα αυτά τα χρόνια σαν γονείς θα λειτουργούσαν, θα γίνονταν ασπίδα από σένα τον ίδιο για να προστατευτείς..
Και πέρασαν σαν νεράκι τα χρόνια..
Και άλλαξες..
Το μικρό αγόρι μεταλλάχθηκε σε νεαρό έφηβο.
Κοιτώ πώς ήσουν το καλοκαίρι πριν την Α΄ γυμνασίου..

Ένα εκτάκι .. ένα αγόρι που μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό..
Και τις άλλες σε συνόδευσα στην γιορτή για την αποφοίτηση από το γυμνάσιο..
Στάθηκα διακριτικά λίγο πιο πίσω, να μην ενοχλήσω τις στιγμές που μοιραζόσουν με τους φίλους και συμμαθητές.

Και φούσκωσα από χαρά και περηφάνια για τα εγκώμια που άκουσα από τους καθηγητές σου για τον χαρακτήρα και το ήθος σου.
Και ναι... δάκρυσα..
Δεν έκλαψα.. όμως δάκρυσα..
Ήταν από χαρά που κατάφερες να μείνεις αλώβητος, να μείνεις αληθινός, να μείνεις ΕΣΥ!
Κι όταν έπαιξε το βίντεο με τις φωτογραφίες που είχες τραβήξει και τίτλο (άκου σύμπτωση.. ) "συναισθήματα", τότε είμαι σίγουρη πως όλοι θα άκουσαν πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου..
Και το χειροκρότημα ήταν δυνατό.. και παρατεταμένο..
Για σένα γιε μου!

Κι απ' τον Σεπτέμβρη.. λυκειόπαιδο!
Ίδιες οι αγωνίες, ίσως και περισσότερες.
Γιατί δεν αλλάζει ο γονιός μάτια μου..
Όσα χρόνια και να περάσουν.. όσο και να μεγαλώσει το παιδί του.. πάντα στα νέα του ξεκινήματα θα αγωνιά και θα προσεύχεται.
Καλή πρόοδο νά' χεις αγόρι μου..  όχι μόνο στα μαθήματα αλλά κυρίως στην προσωπική σου εξέλιξη.
Είθε να γίνεις ο άντρας που πάντα ονειρευόμουνα.
Πονετικός για τους αδύναμους, αμείλικτος για όσους δυναστεύουν, δίκαιος για τους συνανθρώπους σου.
Είθε να γίνεις αληθινός..
Είθε να γίνεις  ΑΝΘΡΩΠΟΣ!