Μύρισε... Καινούργιο!

Είναι αλήθεια πως έχω πολύ καιρό να γράψω.
Έτρεχα όμως και δεν έφτανα...( κι ακόμα τρέχω).
Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την τελευταία φορά που σας έγραψα, έγιναν πολλά!
Με σημαντικότερο όλων την μετακόμισή στο καινούργιο μας σπίτι!
Αυτό σήμαινε πάααααρα πολύ κούραση για μένα (μη ξεχνάτε πως ο ανάπηρος συνεχίζει να μένει στον "πάγκο"), αλλά και μεγάλη, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ χαρά για όλους μας.
Για μέρες έτριβα, καθάριζα, κουβαλούσα, τακτοποιούσα, πήγαινα κι ερχόμουνα ασταμάτητα.
Κι έκανα ατέλειωτα ψώνια...
Όλα καινούργια!...
Για να καταλάβετε.... εκείνα τα δυό μεγαλοκαταστήματα στο αεροδρόμιο μόνο προτομή που δεν μου έστησαν στον προαύλιο χώρο τους!
Λίγο ακόμα και θα με ανακήρυσσαν .. "πελάτη της χρονιάς"!
Πήρα μια βδομάδα άδεια απ τη δουλειά και γύρισα.. κατάκοπη!
Άξιζε όμως ο κόπος!
Επιτέλους σπιτάκι μας... στον χώρο μας.
Στη δική μας σειρά και με τις δικές μας συνήθειες.
Το Σάββατο που μας πέρασε στολίσαμε κιόλας!
Έγινε κουκλί!!
Βέβαια, οφείλω να σας ενημερώσω πως ήρθε μεν το καινούργιο τηλέφωνο, αλλά η σύνδεση με το ίντερνετ δεν έχει γίνει ακόμα..
Προς το παρόν μπαίνω λαθραία με την ευγενική χορηγεία κάποιου γείτονα που εν αγνοία του μου προσφέρει την πολυτέλεια να επικοινωνώ μαζί σας!
Νά ναι καλά ο χριστιανός!

Περιττό να σας πω, ότι δεν έχω προλάβει να σας επισκεφτώ ακόμα και να μάθω τα δικά σας νέα.

Ξέρω όμως πως δεν μου κρατάτε κακία.

Κάντε λίγη υπομονή ακόμα να "βρω τη σειρά μου" και θα περάσω να τα πούμε.

Προς το παρόν σας φιλώ γλυκά!


Υγ. τη χαρά μας σκίασε η χθεσινή επίσκεψη στο νοσοκομείο, όπου ενώ ήταν να αφαιρέσουν την.. "σιδεροκατασκευή", πήραμε παράταση άλλον ένα μήνα.... σιτ!

Λάκης ....

To μικρό αστροπελέκι τό'χει πιάσει ο οίστρος να μας δείξει πόσα έμαθε στο σχολείο για την αυριανή γιορτή.Το στόμα του λέει.. λέει.. λέει..Ανακατεύει τα ακούσματά του, τα γαρνίρει με μεγάλη δόση φαντασίας και τα σερβίρει με ακαταμάχητη παιδική αφέλεια.- και που λες μαμά ο Χίτλερ αυτοφτόνησε (έτσι όπως το γράφω το είπε) γιατί δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.Και ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Λάκη... τον Λάκη.... να δεις μωρέ πώς τον λέγανε... δεν τον θυμάμαι, μάλλον αυτός της τηλεορασης θα είναι.-ποιός; ο γλυκούλης;-ναι, αυτοί οι δυό που λες κατέβασαν απ'την ακρόπολη την γερμανική σημαία και ο Γλέζος ζει ακόμα.....


(τυχερός ο Σάντας που δεν ζει γιατί έτσι και τον άκουγε θα είχε αυτοκτονήσει)....

ΑΤΜ και.. μέτρημα

Παρασκευή απόγευμα στο ΑΤΜ.
Πληκτρολογώ το pin (σκεπάζοντας με την παλάμη μου, για τον φόβο των Ιουδαίων).
Πατάω "ανάληψη".
Συμπληρώνω το ποσό και περιμένω ακούγοντας το μηχάνημα να μετράει τα χαρτονομίσματα.
Μου τα "ξερνάει".
Μου επισημαίνει να μην ξεχάσω να πάρω την κάρτα και την απόδειξη.
Τραβάω απ΄την σχισμή τα χρήματα και τα μετράω.
..................................

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑΩ;
Πέστε μου γιατί;
1ον: υπάρχει περίπτωση να κάνει λάθος το μηχάνημα;
και
2ον: άντε κι έκανε..... τί θα κάνω; θα του ζητήσω εξηγήσεις;


Παρ΄όλα επιμένω κάθε φορά που παίρνω χρήματα απ΄το ΑΤΜ να τα μετράω....
Ξέρω.... ξέρω.... η περίπτωσή μου είναι ανίατη!


......................................................................................................... 

Σ'αγαπάω!

Είναι μουντά και βροχερά σήμερα.Τότε... - πριν από έντεκα ακριβώς χρόνια - ήταν μια ηλιόλουστη και ζεστή φθινοπωρινή μέρα.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 1998.Η μέρα που ένιωσα - για πρώτη φορά στη ζωή μου - πώς είναι η ευτυχία!Ευχαριστώ το Θεό που σ'έφερε στο δρόμο μου.Σ'ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια.Στα καλά και στα κακά..Σ'ευχαριστώ για την απεριόριστη αγάπη σου.Σ'ευχαριστώ για την ζεστή αγκαλιά σου.Σ'ευχαριστώ για την υπομονή σου όταν έχω τις "ανάποδές" μου.Τότε, πριν από έντεκα χρόνια, σ'εκείνο το μικρό εκκλησάκι με λίγους αγαπημένους φίλους να μας συντροφεύουν, ξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή.Εύχομαι να τη συνεχίσουμε για πολλά χρόνια ακόμα.Σ'αγαπάω!


................................................................................. 

ΔΕΗ...ΕΥΔΑΠ Και Το Κακό Συναπάντημα

Δεν πάμε καλά...Καθόλου καλά για την ακρίβεια.
Τά'χω "πάρει" κανονικά.
Ο λόγος;
Τα τρελά ποσά που ζητά η κάθε δημόσια εταιρεία (βλέπε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) για να σου κάνουν την τιμή να σε συνδέσουν στο δίκτυό τους.
Ας ξεκινήσω απ'την ΔΕΗ η οποία μας δήλωσε πως για να έχουμε τη χαρά να μας φέρουν το ρολόι για τη παροχή ρεύματος στο καινούργιο σπίτι, χρειάζονται 1300 περίπου ευρώ.
-συγνώμη, ψέλισσα, δεν το θέλουμε από χρυσάφι το ρολόι, φέρτε μας κάτι απλό.
Ο υπάλληλος δεν συμμερίστηκε το χιούμορ μου και με κοίταξε στραβά.
-τόσο στοιχίζει κυρία μου, μου είπε.
Τόσες νά'ναι οι ώρες σας κι αυτές μέσα σε γενικό μπλακάουτ... σκέφτηκα, ρεμάλια ε ρεμάλια! Συνέχεια είχε η εταιρεία ύδρευσης της περιοχής μας (δεν έχουμε ΕΥΔΑΠ εδώ), στην οποία πήγα έκανα την αίτηση και μου είπαν πως σε λίγες μέρες θα περάσει ο τεχνικός να κάνει μια πραγματογνωμοσύνη του χώρου για να μας κόψουν το "κουστούμι".
Οι μέρες όμως περνούσαν κι ο τεχνικός πουθενά!
-δεν παίρνεις κανα τηλέφωνο να τους ενοχλήσεις; λέω στον άντρα μου
-να πάρω, μου λέει.
Και παίρνει και του λένε πως ναι, βέβαια και θά'ρθουν αλλά θα πρέπει να πάει κάποιος από μας να πάρει τον τεχνικό να τον φέρει στην οικοδομή, να κάνει τον έλεγχο και να τον ξαναγυρίσει πίσω.
-ποιός να έρθει χριστιανέ μου; ρωτά ο "αναπηρος", εγώ είμαι με σπασμένο πόδι κι η γυναίκα μου δουλεύει.
-δεν υπάρχει άλλος στο σπίτι; επιμένει ο τεχνικός.
Ρε πάνε καλά;.... Πού ακούστηκε να κάνουμε τον ταξιτζή στον κάθε τεχνικό που στο κάτω κάτω τη δουλειά του κάνει και την οποία δουλειά στο τέλος είναι βέβαιο πως - με το κουστούμι που θα μου κόψει- θα την πληρώσω και πάρα πολύ ακριβά;
Για το τέλος σας κράτησα τα καλύτερα.... τον Δήμο!
Διότι για να γίνει η κάθε σύνδεση θέλουν και τα χιλιάδες χαρτιά, έντυπα, σφραγίδες, παρασφραγίδες.... τί νομίζατε έτσι απλά θά'ταν;
Να μην έχει μια πλοκή η ιστορία;... ένα σασπένς;...
Η ΔΕΗ λοιπόν μεταξύ όλων των άλλων μας ζήτησε κι ένα ΤΑΠ από τον Δήμο.
(Να ξέρετε πως όλοι αυτοί μεταξύ τους αλληλουποστηρίζονται. Στέλνει "πελάτες" ο ένας στον άλλον!).
Ξεκινάω λοιπόν χθες το πρωί πριν την δουλειά και πάω στο Δημαρχείο.
Βρίσκω -ρωτώντας- το αρμόδιο γραφείο και λέω του υπαλλήλου "το και το" .. θέλω ένα ΤΑΠ για να γίνει παροχή ηλεκτροδότησης σε καινούργιο σπίτι.
-Μάλιστα, μου λέει, θα χρειαστώ την άδεια και.... αλήθεια πόσα μέτρα είναι η πρόσοψη;
-γιατί ρωτάτε; του λέω..
-γιατί πρέπει να βγάλετε και μια άδεια χρήσης πεζοδρομίου, η οποία αν η πρόσοψη είναι μέχρι 15 μέτρα στοιχίζει 430κάτι ευρώ, αν όμως είναι πάνω από 15 μέτρα τότε θα πρέπει να πληρώσετε 640κάτι ευρώ.
-μα δεν έχουμε πεζοδρόμιο, του λέω, ένας χωματόδρομος υπάρχει κι από πεζοδρόμιο... ούτε στα σχέδια.
-δεν έχει σημασία, μου απαντά εκείνος, αυτό πρέπει να το πληρώσετε όπως και νά'χει. Καταλάβατε;... χαράτσι δηλαδή!
Έσκασα κι εκεί τα 640κάτι ευρώ διότι έχουμε την ατυχία η πρόσοψη να είναι πάνω απ'τα 15 μέτρα κι έφυγα νιώθοντας το στόμα να στραβώνει ελαφρά.

(Να δείτε πως μόλις βγει το "μπουγιουρντί" της ΕΥΔΑΠ θα στραβώσει εντελώς).

 

Μεγαλεία!

Χθες ζήσαμε ιστορικές στιγμές με τον "ανάπηρο".
Πέρασε μεγαλείο!
Γιατί;
Επειδή τον πήγα βόλτα....Ήθελα βρε παιδί μου να πάω στο ΙΚΕΑ να δω κάποια πράγματα που χρειαζόμαστε για το καινούργιο σπιτικό.
Όμως δεν ήθελα να πάω μόνη μου.
Ήθελα να τα δούμε μαζί, να μου πει κι εκείνος τη γνώμη του, να διαφωνήσουμε και στο τέλος να πάρω αυτά που εγώ θέλω.
Εν ολίγοις να ακολουθήσουμε την συνηθισμένη διαδικασία όλων των ζευγαριών που σέβονται τον εαυτό τους.
Όπως λοιπόν χάζευα τον καινούργιο κατάλογο στο ίντερνετ, πήρε το μάτι μου πως το εν λόγω κατάστημα διαθέτει αναπηρικές πολυθρόνες τις οποίες δανείζεσαι.
Γυάλισε το μάτι μου!!!
- σήκω, του λέω του "ανάπηρου", θα πάμε στο ΙΚΕΑ.
- δεν είσαι καλά, μου απαντά, που θα κάθομαι στο αυτοκίνητο να σε περιμένω να γυρίσεις. - μικρό ανόητο αγόρι.... υπάρχει βρε περίπτωση να σε άφηνα ποτέ στο πάρκινγκ να με περιμένεις;.... σήκω θα πάμε μαζί!
Τον βάζω που λέτε στο αυτοκίνητο και μια και δυό φτάνουμε στο ΙΚΕΑ.
Παρκάρω στις ειδικές θέσεις για αναπήρους και πάω στην εξυπηρέτηση πελατών που υπάρχει στην είσοδο.
Το και το τους λέω.... Ο σύζυγος "σαβουρώθηκε" και σεργιανάει με ένα ζευγάρι πατερίτσες.
Χαμόγελα κατανόησης απ την άλλη πλευρά και μια ω-ραι-ο-τά-τη αναπηρική πολυθρόνα στη διάθεσή μας.
Γυρνάω στο πάρκινγκ... εναποθέτω τον "ανάπηρο" στο αμαξίδιο κι αρχίσαμε το τουρ στο ΙΚΕΑ. Τις δυο φορές που μπήκαμε στο ασανσέρ (μια για να ανέβουμε και μια για να κατέβουμε), συνταξιδέψαμε με γονείς που είχαν παιδάκια σε καροτσάκι.
Ανταλλάξαμε χαμόγελα κατανόησης και σχόλια του τύπου: "τί τραβάμε οι δόλιοι γονείς.. "
Ενώ τα πιτσιρίκια βλέποντας τον "ανάπηρο" αναφωνούσαν "μιμί, μιμί.. "
Αφού λοιπόν κάναμε όλη τη περιοδεία κι αφού (κλασικά) τον κέρασα χοτ ντογκ και κόκα κόλα στο φεύγα, γυρίσαμε στο πάρκινγκ για να μπει στο αυτοκίνητο και να επιστρέψω την πολυθρόνα στο κατάστημα.
Βλέπω το παρμπρίζ του δικού μου αυτοκινήτου, αλλά και των διπλανών, να κοσμείται από έναν λευκό φάκελο.
-για τις εκλογές θα είναι, μου λέει ο "ανάπηρος".
Επιστρέφω την πολυθρόνα και μπαίνοντας στο αμάξι παίρνω τον φάκελο στα χέρια και τον ανοίγω.
Ήταν απ το ΙΚΕΑ...Με πολύ ευγένεια μας επεσήμαναν πως η θέση που είχαμε παρκάρει ήταν για αναπήρους, ότι τα αυτοκίνητα των αναπήρων έχουν κάποιο ειδικό σήμα (το οποίο το δικό μας και των άλλων δεν διέθετε) κι ότι δεν είναι σωστό να καταλαμβάνουμε τη θέση κάποιου που την έχει ανάγκη.
Δεν ξέρω για τους διπλανούς βρε παιδιά, αλλά δεν είχα εγώ ανάπηρο;;;;;
Όχι, πείτε... Εντάξει ...δε λέω... δεν είμαστε μόνιμοι ανάπηροι.
Είμαστε ... περιστασιακοί.
Αλλά δεν δικαιούμαστε να παρκάρουμε στην ειδική θέση εμείς;


Υγ. Αναρωτιέμαι.... το Leroy Merlin, νά χει άραγε κι εκείνο αναπηρικές πολυθρόνες;
Θέλω να δω για κουρτίνες.....


.................................................................................................. 

Καλή Σχολική Χρονιά!

Θά'ταν μεγάλη παράλειψη να μην πω δυό λόγια για τον χθεσινό αγιασμό.
Με ελαφρά "σκοτεινή" διάθεση ξύπνησα το πρωί.
Οι αναποδιές και τα προβλήματα που ξεπηδούν απ'το πουθενά σε ό,τι αφορά το καινούργιο σπιτικό, μου έχουν ρίξει τη διάθεση.
Παρ'όλα αυτά ντυθήκαμε με τ'αστροπελέκια και μπήκαμε στ'αυτοκίνητο να πάμε στο σχολειό τους.
Δεν ξέρω καμμιά απ'τις άλλες μαμάδες, μιας και οι εδώ αποστάσεις είναι μεγάλες και στο σχολείο πήγα μόνο όταν ήθελα να συναντήσω την δασκάλα κι αυτό μετά από ραντεβού μεταξύ μας. Έτσι κάθησα σε μια άκρη και τα χάζευα να συναντούν τους φίλους τους και να συζητούν χαρούμενα.
Στάθηκα πίσω απ'την "γραμμή" της τάξης τους και τους καμάρωνα (βλέπε "μαμά-κουκουβάγια")....
Τα μάτια μου τα ξεχώριζαν χωρίς καμμιά δυσκολία μες τον συρφετό.
Ήταν τα πιο όμορφα.... με τα πιο γλυκά μουτράκια.
Ήταν τα δικά μου παιδιά!!!


Καλή κι ευλογημένη σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά του κόσμου!!!Καλή χρονιά στους δασκάλους.Καλή χρονιά και σ'εμάς τους γονείς.


...................................................................................................... 

Βδομάδα Αδείας

Διακοπεύω από σήμερα.
Μου έχουν μείνει άλλες δυο βδομάδες από την καλοκαιρινή μου άδεια κι είπα να πάρω τη μια τώρα.. Οι προοπτικές αυτής της αδείας είναι κα-τα-πλη-κτι-κές!!!! Πρώτα απ'όλα τη Δευτέρα έχουμε προγραμματισμένο ραντεβού στο νοσοκομείο, να βγάλει καινούργιες ακτινογραφίες ο ανάπηρος και να μας πουν πόσο καιρό ακόμα θα διατηρήσουμε τη σιδεριά.
Μετά το νοσοκομείο έχουμε ραντεβού με τη διακοσμήτρια για να μας βοηθήσει στην επιλογή των χρωμάτων του σπιτιού.
(Εγώ το'πα του συζύγου, θα τον βάλω στην είσοδο του καινούργιου σπιτιού να πατήσουμε σίδερο και να μπούμε. Διότι άλλο σίδερο εύκαιρο δεν έχουμε... Ας απλώσει λοιπόν το ποδάρι να τελειώνουμε!)
Τρίτη απόγευμα πάω να παραγγείλω τα ηλεκτρικές συσκευές (κουζίνα, πλυντήρια, απορροφητήρα, ψυγείο κου λου που.. κου λου που, για τα οποία έχω κάνει ενδελεχή έρευνα (τσ τσ τσ τί είπα πάλι η γυναίκα!) αγοράς μεταξύ μεγάλων καταστημάτων κα ίντερνετ και κατέληξα να βρω αυτά που ήθελα στις καλύτερες τιμές και πολλές άτοκες δόσεις!
Δοξάστε με!!
Την Τετάρτη έχω να τρέξω στο ΙΚΑ για τα ένσημα των εργατών.
Την Παρασκευή θα πάω με τα αστροπελέκια στον αγιασμό....
Μούρλια θα την περάσω τη βδομάδα μου.
Τύφλα νά'χουν τα ταξίδια, τα νησιά και οι εξωτικοί προορισμοί!!
Ζηλεύετε;


...................................................................................................... 

 

Φθινόπωρο

Eπιτέλους φθινόπωρο!
Αγαπημένη εποχή.
Aγαπημένες μυρωδιές!
Τα τελευταία βράδια στη βεράντα κάνει ψύχρα.. αλλά μ'αρέσει. Παιδί του χειμώνα βλέπεις, περιμένω μ'ανυπομονησία τον ερχομό του.
Βάζω σα προθεσμία το τέλος του Οκτώβρη (πάντα απαισιόδοξη) κι αρχίζω να μετράω αντίστροφα για την ολοκλήρωση του σπιτιού μας και την εκεί εγκατάστασή μας.
60 και σήμερα :)

Το Βιβλιάριο

Χθες περάσαμε απ'το ίδρυμα που είχαμε πάρει τον Π. μας.
Ήθελε η εκεί παιδίατρος να τον δει.
Η αλήθεια είναι πως είχε περάσει πάρα πολύς καιρός απ'την τελευταία φορά που τον είχα πάει.
Έτσι κι αλλιώς όταν παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα υγείας προτιμούσα να τον πηγαίνω στον δικό μας παιδίατρο.
Είναι ο παιδίατρος και του μεγάλου αστροπελεκιού, τον εμπιστεύομαι απεριόριστα και μπορώ να τον βρω ακόμα και Σαββατοκύριακα.
Έτσι λοιπόν σχεδόν ποτέ δεν απευθυνόμουν στο ίδρυμα για τον Π.
Επειδή όμως είχαν καιρό να τον δουν κι επειδή αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να έχουν μια εικόνα του και να ξέρουν την γενική του κατάσταση και μου το είχαν ζητήσει τηλεφωνικά, αποφάσισα να τον πάω.
Ανοίγει λοιπόν η γιατρός τον φάκελό του να ενημερωθεί και διακρίνω μέσα το βιβλιάριο υγείας που μας δίνουν στο μαιευτήριο και συνοδεύει όλα τα παιδιά απ'τη στιγμή της γέννησής τους.
Γι'αυτό το βιβλιάριο είχα έρθει πολλές φορές σε δύσκολη θέση.
Βλέπετε το παιδί κάθε φορά που πηγαίναμε στον παιδίατρό μας έβλεπε το αντίστοιχο βιβλιάριο του Β. και με ρωτούσε επίμονα γιατί δεν είχε κι εκείνος.
Δεν ήξερα τί να του πω και συνήθως άλλαζα κουβέντα λέγοντας αόριστα πως δεν έχουν όλα τα παιδιά το ίδιο.
Πως άλλα είχαν βιβλιάριο σαν τον Β. κι άλλα καρτέλλα όπως εκείνος.
Βλακείες θα μου πείτε.
Συμφωνώ, αλλά και τί να του έλεγα;
Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία την ώρα που έστειλα τον Π. έξω στο αυτοκίνητο να ενημερώσει τον μπαμπά και τον αδελφό του που μας περίμεναν, πως θα αργούσαμε, για να της το ζητήσω.
- δεν θα μπορούσατε να μου δώσετε το βιβλιάριο υγείας του; την ρωτάω ευγενικά και συνεχίζω,
-ξέρετε όταν τον πάω στον παιδίατρο καλό θα ήταν να έχει μια εικόνα των εμβολίων και της σωματικής του κατάστασης.
Με κοιτά σχεδόν βαριεστημένα και μετά από δευτερόλεπτα σιωπής μου απαντά.
- είναι αρχή μας να μη δίνουμε στις ανάδοχες οικογένειες τα βιβλιάρια, περιέχουν προσωπικά στοιχεία (!!!!!)
Αυθόρμητα απάντησα:
-ξέρετε για μας ο Π. είναι ότι κι ο Β. που είναι πραγματικό μας παιδί, δεν τον ξεχωρίζουμε κι αυτή η κουβέντα σας "ανάδοχες οικογένειες" μου θύμισε μια πραγματικότητα που όλη η οικογένεια έχει ξεχάσει!
Με κοίταξε περίεργα κι επιχείρησε να διορθώσει
-ξέρω πως είναι λάθος, κανονικά θα έπρεπε να το έχετε.
Κι αμέσως μετά:
- Θα το συμπληρώσω και θα σας το δώσω.
Ένιωσα ικανοποίηση, όχι για το βιβλιάριο που κατάφερα να πάρω αλλά γιατί ήξερα πως θα χαιρόταν ο μικρός που τώρα πια θα είχε κι εκείνος κάτι ίδιο με τον Β.
Είναι βλέπετε κάποιες λεπτομέρειες που για τα μικρά παιδιά είναι τόσο .. μα τόσο σημαντικές.
Κι είχα δίκιο.
Θά'πρεπε να βλέπατε από μια μεριά τη χαρά που ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι του όταν μπήκε και με είδε να το κρατάω στα χέρια μου!!

Mήνυμα

Μήνυμα στους εμπρηστές:

Έχουν μείνει κάτι γλάστρες με βασιλικά στο μπαλκόνι.
Κάφτε τα κι αυτά να τελειώνουμε.

Αγορομάννα!

Το μεγάλο αστροπελέκι κάθεται πάνω στο κρεββάτι μαζί μου.
Κρατά στα χέρια το psp και μου αναλύει το παιχνίδι που έχει μέσα.
Με όλες τις λεπτομέρειες...
Οι οποίες λεπτομέρειες - μεταξύ μας - μ'αφήνουν παντελώς αδιάφορη!
Επειδή όμως δεν πρέπει να το πληγώσω το σπλάχνο μου, προσπαθώ να δείχνω ενδιαφέρον, μα χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Κοιτάω - φαινομενικά γιατί ουσιαστικά το μυαλό μου τρέχει αλλού γι'αλλού - το psp και χαμογελάω θέλοντας να δείξω πως καταλαβαίνω και με τον τρόπο μου συμμετέχω.
Εκείνος συνεχίζει με ενθουσιασμό την περιγραφή!
(Να τις κόψω τώρα τις φλέβες μου ή να τ'αφήσω για αργότερα;)

Υγ1. ρε τί τραβάμε κι εμείς οι δόλιες μάνες αγοριών!!
Υγ2. χάθηκε ο κόσμος να μας "κάτσει" κι εμάς μια κόρη;
Υγ3. στο πηγάδι κατουρήσαμε;

Οι Ελιές

Φακές είχε το μενού σήμερα.
Στο τραπέζι λοιπόν υπήρχαν και τί άλλο;
Ελιές! Καλαμών παρακαλώ!
Σερβίρω και καθόμαστε.
Το μικρό αστροπελέκι πιάνει μια μια τις ελιές, τις κοιτάει προσεκτικά γυρίζοντάς τες απ΄όλες τις πλευρές και τις αφήνει πίσω στο πιάτο.
- Τί κοιτάς Π; τον ρωτά ο πατέρας του.
- Είναι όλες ανοιγμένες ....
(οι ελιές ήταν "χαραγμένες" κι έψαχνε προφανώς να βρει....κλειστή).

Βρείτε μου μια κόχη να το χτυπήσω το κεφάλι μου, πλιιιιιιιιιιιιιιζ!

Tροχαίο Στον Ασπρόπυργο

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 6-8-09 ΣΤΙΣ 8.30 ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟ ΣΗΜΕΙΩΘΗΚΕ ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΔΙΚΥΚΛΟ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ 43 ΧΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΜΕ ΤΟ 6977807492.
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ BLOGGERS ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ

http://kostasanagnostopoulos.blogspot.ΡΟcom/2009/08/blog-post_8302.html

Ο Βρωμοπόντικας

Χθες βράδυ μπήκε ένα σιχαμερό ποντίκι στο σπιτικό μου.
Κόπρισε κι έφυγε.
Ανώνυμα, έτσι όπως κάνουν όλοι οι δειλοί και κομπλεξικοί, μπήκε να βρίσει.
Αποφάσισα λοιπόν για όσο καιρό κρίνω να ελέγχω τα σχόλια.
Είναι κάτι που δεν μου αρέσει και δεν το ήθελα.
Αναγκάζομαι όμως γιατί η αισθητική μου - σε αντίθεση με εκείνη του ποντικιού - είναι υψηλή και ο σεβασμός μου σ΄όλους εσάς που μπαίνετε για να διαβάσετε τα καλά ή κακά που γράφω, είναι μεγάλος.
Επειδή λοιπόν δεν είμαι όλη μέρα στο ίντερνετ, όπως με κατηγόρησε κι έτσι δεν μπορώ να προλάβω τα σιχαμερά του σχόλια, γι αυτό καταφεύγω στη λύση του έλεγχου των σχολίων. Θά'θελα όμως να πω κάτι στον βρωμοπόντικα.
Λυπάμαι που θα σε στενοχωρέσω αγαπητέ/ή μου αλλά το λεξιλόγιό σου είναι πτωχό και οι βρισιές σου στερούνται έμπνευσης!..
Μέχρι την επόμενη φορά που θα μπεις σε κάποιο μπλογκ να βρίσεις (γιατί για να γράψεις έστω και μια πρόταση, χλωμό το κόβω), άνοιξε κάποιο βιβλίο, ένα λεξικό, κάτι που θα σε βοηθήσει τέλος πάντων να συντάξεις μια πρόταση περισσότερο ενδιαφέρουσα απ' τις γελοιότητες που άφησες στο μπλογκ μου.
Και μη στενοχωριέσαι βρε που δεν μπορείς να αρθρώσεις δυο λέξεις σωστά, μπορείς κάλλιστα να μουγκρίζεις.
Άλλωστε νομίζω πως σου ταιριάζει απόλυτα!

Βραβείο Νάμπερ Θρι (και το λουρί της μάνας)

To ψώνιο της μπλογκογειτονιάς έχω καταντήσει.
Όπου βραβείο και γιορτή η Μαλάμω πρώτη!Η γαστεροπλήξ κατάλαβε λέει την "αδυναμία" που έχω στα βραβεία και μου έδωσε άλλο ένα.
Βραβείο νάμπερ θρι, παρακαλώ ... (και το λουρί της μάνας).
Ανοίγει παρένθεση (αυτό πάλι με το λουρί και μάλιστα της μάνας και ουδόλως του πατέρα, του ξάδελφου ή του μπατζανάκη, ποτέ δεν κατάλαβα τί σημαίνει, ας μου το εξηγήσει κάποιος και μια και θα μπει στον κόπο ας μου πει γιατί η προτίμηση στην μάνα κι όχι σε κάποιον άλλον απ'το σόϊ.. ) κλείνει η παρένθεση.
Το βραβείο το παρέλαβα μόλις προχθές.
Άντε πάλι συγκινήσεις, χαρά, φούσκωμα υπερηφάνειας... Ξέρετε... άλλος κανείς δεν έκανε μόνο η Μαριώ τον Γιάννο...
Είπα και τα δέοντα, ως είθισται...
"σας ευχαριστώ, δεν έπρεπε, με υποχρεώνεται".. κι άλλα τέτοια και μετά έσπρωξα τα προηγούμενα πάνω στο ράφι για να στριμώξω ανάμεσά τους το καινούργιο.
Τώρα κάθομαι και τα κοιτώ.
Κι αναρωτιέμαι αν πρέπει να τ'αφήσω στο ράφι που βρίσκονται ή να τα βάλω πάνω απ'το τζάκι....
Επίσης σκέφτομαι (λέμε τώρα.. ) πως για να ξεσκονίσω το συγκεκριμένο ράφι θα πρέπει να μετακινώ περισσότερα πράγματα....
Βρε μπελάς!

Υγ. Γαστεροπλήξ θενκς ελοτ ντίαρ (δεν θα κλάψω γιατί θα "τρέξει" η μάσκαρα...), σ'ευχαριστώ επίσης που δεν ζήτησες να το δώσω με την σειρά μου κάπου αλλού. Επιτέλους κάποιος με κατανόηση στα ελαττώματά μου!

Η Μαστοράτζα

To μικρό αστροπελέκι τρελαίνεται για δουλειά.
Ναι, ναι.. μη σας κάνει εντύπωση.
Το καλύτερό του είναι να του λες να κάνει διάφορα.
Απ΄το να κουβαλήσει τις σακούλες με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, να στρώσει και να μαζέψει το τραπέζι.... μέχρι να ποτίσει, να σκουπίσει ή ακόμα ακόμα και να σφουγγαρίσει.
Του αρέσει τόσο πολύ να κάνει δουλειές που σχεδόν σε παρακαλάει.
(ξέρω... ξέρω... κάτι έχει το παιδί και πρέπει να το κοιτάξω).
Τον τελευταίο καιρό έχει διπλαρώσει τους μαστόρους που μας φτιάχνουν το σπίτι.
Πώς τους έριξε και τί τους είπε δεν ξέρω γιατί έλειπα στη δουλειά.
Αυτό που πληροφορήθηκα όμως είναι πως τον "προσλάβανε" λέει στην οικοδομή.
Πετάγεται απ'το κρεβάτι (ποιός ο Π.. που κοιμόταν μέχρι τις δέκα!) απ'τις εξήμισυ και τους περιμένει να έρθουν.
Τον στέλνουν να τους αγοράσει τσιγάρα, μπύρες και τον βάζουν να βγάζει τις πρόκες απ'τα ξύλα της οικοδομής.
Κλείσανε και το μεροκάματο.
Δέκα ευρώ τη μέρα.
Τα πρώτα του λεφτά τα πήρε την προηγούμενη Παρασκευή.
Το Σάββατο λοιπόν που τον έστειλε ο μπαμπάς του στον φούρνο να πάρει τυρόπιττες για όλους, πήγε να του δώσει λεφτά κι εκείνο αρνήθηκε:
-άστα μπαμπά, θα σας κεράσω εγώ απ'τα λεφτά μου, είπε.
Κι εγώ συγκινήθηκα η μάνα.
Μωρό μου!
(Σήμερα μου τον έστειλαν με mms φωτογραφία στη δουλειά.
Καμαρώστε τον με την ποδιά για τις πρόκες ζωσμένη στη μέση!)

Αρχίσαμε :)

Το μεγάλο αστροπελέκι απαντάει στα σχόλια που έχουν φτάσει στο μπλογκ τους.
Το μικρό είναι δίπλα και παίζει φιδάκι με τα γειτονόπουλα.
Ο μεγάλος φτάνει στο σχόλιο της Σμάρως που τους λέει κολακευτικά λόγια για τα χρώματα και το μπλογκ τους.
Προβληματίζεται για δευτερόλεπτα και μετά γράφει:
"Σμάρω σ'ευχαριστούμε .....και το δικό σας (ο πληθυντικός είναι ευγενείας, έχουμε και αρχές δεν είμαστε ότι ... ότι.. ) μπλογκ είναι πολύ ωραίο". - τό'χεις δει; τον ρωτάω.
- όχι αλλά δεν μπορεί, ωραίο θά'ναι... γιατί να μην είναι;
Πώς να του πω τώρα εγώ πως η Σμάρω δεν έχει μπλογκ;...........

 

Nτεμπούτο

T'αστροπελέκια έχουν πια τον δικό τους χώρο στη γειτονιά.
Κάτω από το άγρυπνο μάτι της μαμάς και την δική της εποπτεία θα επιχειρήσουν να κάνουν τα
πρώτα δειλά τους βήματα ως bloggers.
Με αγαστή συνεργασία ετοίμασαν το πρώτο τους κείμενο και περιμένουν με ανυπομονησία τα
σχόλιά σας.
Κάντε τους μια επίσκεψη... 

Για Σένα!

Σε σένα μωρό μου που σήμερα γίνεσαι δέκα χρονών.
Σε σένα το τρυφερό "αστροπελέκι" μου, που με κοιτά πάντα στα μάτια κι ανησυχεί όταν τα βλέπει σκοτεινιασμένα.
Σε σένα που ρωτάς πάντα μ'ενδιαφέρον "τί έχεις μαμά μου;"
Σε σένα που σε κάποιο καυγά μας μου είπες "δεν με νοιάζει που με μαλώνεις γιατί έχεις δίκιο, όμως δεν θέλω να είσαι θυμωμένη γιατί σου κάνει κακό.. "
Χρόνια σου πολλά μωρό μου!
Χρόνια σου καλά!
Νά'σαι πάντα γερός.
Να μεγαλώσεις και να γίνεις άντρας.
Άντρας δίκαιος με τους καλούς, σκληρός με τους άδικους, αδυσώπητος με όσους δυναστεύουν!Κι εγώ στη σκιά της ζωής σου να καμαρώνω!

Υπάρχουν Και e-Γαϊδούρια

Aυτού του είδους την συμπεριφορά δεν την καταλαβαίνω.
Το μπλογκ του καθένα μας είναι ο χώρος του.
Το "σπίτι" του στο οποίο μάλιστα αφήνει την πόρτα ανοιχτή νύχτα μέρα για τους περαστικούς.
Ο καθένας λοιπόν με το προσωπικό του γούστο και την προσωπικότητά του "διακοσμεί" το "σπιτικό" του και ξετυλίγει εκεί μέσα κομμάτια της ψυχής του για να τα μοιραστεί με τους υπόλοιπους.
Οι υπόλοιποι τώρα (όλοι εμείς δηλαδή) είτε μας αρέσει η παρέα και μένουμε και πηγαινοερχόμαστε και "τα λέμε", είτε δεν ξαναπατάμε.
Απλά τα πράγματα.
Κανείς δεν έσυρε κανέναν με το ζόρι να τον "διαβάσει".
Όταν λοιπόν μπούμε σε "ξένο" σπίτι πρώτη φορά και τυχαίνει να μην συμφωνούμε με τα γραφόμενα του "νοικοκύρη", απλά "την κάνουμε" με ελαφριά πηδηματάκια.
Το να πετάμε την ειρωνία και να την αφήνουμε μάλιστα αναπάντητη είναι ...γαϊδουριά!
Ή εν πάσει περιπτώσει, αν ντε και καλά θες να ειρωνευτείς, τουλάχιστον στάσου να απαντήσεις στην απορία του άλλου που δεν καταλαβαίνει (ειλικρινά) προς τί η όλη συμπεριφορά σου κι έχει μείνει.. μαλάκας!
Όχι βρήκαμε την πόρτα ανοιχτή, μπήκαμε , φτύσαμε και φύγαμε.....
Άει σιχτίρ!

Η .. Φύτρα

Βραδάκι.
Ζέστη.
Έχω βάλει το φαγητό στη χύτρα και βγαίνω στην βεράντα. - Αν ακούσεις την βαλβίδα να σφυρίζει φώναξέ με, λέω στον άντρα μου, να την χαμηλώσω.
Εκείνος βλέπει, στο διπλανό δωμάτιο απ'την κουζίνα, τηλεόραση.
Περνά κανά πεντάλεπτο κι ο "ανάπηρος" στέλνει το μικρό αστροπελέκι να με ειδοποιήσει.

Κι εκείνο με δυνατή φωνή:
- μαμά, η .... Φύτρα σφυρίζει (!!!!!)


Υγ. Οι γείτονες που ήταν κι εκείνοι έξω στην βεράντα τους κι έτρωγαν, κόντεψαν να πάνε από πνιγμό!

Βραβείο Νάμπερ Του!

O λαός λέει : "όταν σού'ρθει τό'να.. περίμενε να σού'ρθει και τ'άλλο".
Και πολύ σωστά τα λέει..
Διότι ήταν να μη γίνει η αρχή στα βραβεία.
Τώρα ποιός με πιάνει!
Κάντε χώρο να περάσει, που λένε....
Πήρα το ένα και νάσου ο blueprints (άραγε είναι τυχαίο ότι εκείνος μου έδωσε και το πρώτο βραβείο;... Βρε μπας και με ψυχοπόνεσε και το κάνει από συμπόνοια; Σου λέει ο άνθρωπος για να χοροπηδάει από χαρά αυτή και να γράφει τόσες τρέλες, ας της δώσω άλλο ένα να την δω να κάνει και κωλοτούμπες στον αέρα, καιρό έχω να γελάσω..).
Δεν υπολόγισε όμως, πως πάντα την πρώτη φορά είναι .. διαφορετικά.
Μετά το παίρνεις πιο ψύχραιμα το πράμα..
Το αντιμετωπίζεις πιο χαλαρά.
Έχεις τον αέρα του..... έχοντος και κατέχοντος βρε παιδί μου!
Βέβαια η κορώνα έχει άλλη χλιδή, άλλο κύρος...
Γι'αυτό και δεν πέρασε απαρατήρητη , η αλήθεια να λέγεται...(μη σας το παίζω και τελείως κουλ, διότι θα έλεγα ψέμματα κι εμένα τα ψέμματα δεν μ'αρέσουν).
Και πρέπει λέει τώρα να αναφέρω πέντε ταινίες, βιβλία ή μουσικές που μου αρέσουν.
Εγώ παιδιά να τ'αναφέρω, αλλά (συγνώμη κιόλας) ποιός χέστηκε για το τί μ'αρέσει εμένα;
Σιγά το ενδιαφέρον δηλαδή στις προτιμήσεις μου.
Εδώ βαριόμουν να τα γράψω στο προφίλ μου κι ανέφερα ένα δυό πράγματα επιγραμματικά, θα κάτσω να γράψω ολόκληρο ποστ;
Μην είμαστε και πλεονέχτες!
Κλείνοντας να πω πως το κουσούρι μου το ξέρετε.
Βραβεία δεν δίνω σε άλλους που να κοπανιέστε όλοι κάτω.
Δικό μου είναι και δεν το μοιράζομαι με κανέναν.

Υγ. Blueprints σ'ευχαριστώ πολύ... ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όμως ....
(πες μου βρε, γιατί το κάνεις;... θα σκάσω!)

Ραντεβού Για Βαφή Και Χτένισμα

Μετά τα ψώνια, σειρά στις μεγάλες μου απέχθειες έχει το κομμωτήριο. Το καλό μ'εμένα είναι πως έχω σπαστό μαλλί που πέρα απ'το λούσιμο και λίγο αφρό δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.....ή σχεδόν τίποτα.
Βλέπετε τα χρόνια έχουν περάσει και το μαλλάκι έχει ασπρίσει, ως εκ τούτου πρέπει, θέλω δεν θέλω, μ'αρέσει δεν μ'αρέσει,να πηγαίνω άπαξ του μηνός στο κομμωτήριο για βαφή.
Την οποία βαφή, αν τα μαλλιά μου ήταν πέντε τρίχες που λένε, πολύ ευχαρίστως θα την έκανα και σπίτι, αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με προίκισε με πλούσια την κόμη, πέφτω στην ανάγκη της κομμώτριας.
Η οποία κομμώτρια παρεπιπτόντως ποτέ δεν λέγεται Μαρία, Σουλτάνα ή Κική. Κάθε κομμωτήριο που σέβεται τον εαυτό του "βαφτίζει" το προσωπικό με χολυγουντιανά ονόματα, έτσι η Μαρία γίνεται Μάϊρα, η Σουλτάνα Σαμάνθα κι η Κικίτσα Κορίνα.
Παίρνεις τώρα εσύ τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού για βαφή και χτένισμα (πας που πας ας κάνεις κι ένα χτενισματάκι να σου βρίσκεται...δεν είναι κακό).
- Κομμωτήριο , λέγεται
- Ναι, καλημέρα θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για βαφή και χτένισμα
- για πότε θέλετε;
- για το επόμενο Σάββατο
- ποιά κοπέλα σας περιποιείται; (αυτό δεν θα το σχολιάσω τώρα, γιατί θα συγχιστώ κι είναι νωρίς ακόμα,..... έτσι λες το πρώτο όνομα που θυμάσαι να υφίσταται στο καστ των κομμωτριών.)
- η Μάϊρα
- λυπάμαι αλλά η Μάϊρα είναι κλεισμένη, να σας βάλω με την Σαμάνθα; αλλιώς θα πρέπει να κλείσετε το μεθεπόμενο Σάββατο (σιγά μη κλείσω τον μεθεπόμενο μήνα)
- ας είναι, βάλτε με με την Σαμάνθα (την βαφή στο μαλλί θα περάσει τί διαφορά έχει αν την λένε Μάϊρα, Σαμάνθα ή Αφροξυλάνθη;....)
-τί ώρα θέλετε;
- στις δώδεκα
- α, στις δώδεκα δεν γίνεται είναι κλεισμένα όλα (τότε τί με ρωτάς κοπέλα μου;....πες εσύ τί ώρα σας βολεύει να τελειώνουμε)
- οπότε τί ώρα μου προτείνετε; (ρωτάς με διπλωματικότητα)
- μπορείτε στις 7,30;
- το απόγευμα; ρωτάς εσύ εντελώς ηλίθια
- όχι, το πρωί
Τί στα κομμάτια για κυνήγι θα βγείς και δεν το είχες καταλάβει;
- άλλη ώρα δεν υπάρχει;....
Από την άλλη μεριά ακούς θρόισμα φύλλων που γυρίζουν με νευρικότητα και περιμένεις αμίλητη μη τυχόν και συγχιστεί περισσότερο η ρεσεψιονίστ και σου κλείσει ραντεβού με την καθαρίστρια .....
- Δεν βλέπω άλλο κενό, εκτός κι αν ερθετε το μεσημέρι αργά και σας πάρει κάποια κοπέλλα "σφήνα"
Το οποίον σημαίνει πως έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να πας με την μπουκιά στο στόμα και να περιμένεις σε μια άκρη, λες και σε έχουν βάλει τιμωρία, ενώ κάθε φορά που μια απο αυτές θα περνά από μπροστά σου , θα σε θυμάται...και θα ρωτά την άλλη με αγχωμένη φωνή "μπορείς να πάρεις την κυρία μετά απ'το λούσιμο που κάνεις;"
κι η άλλη, χωρίς καν να κοιτάξει προς το μέρος σου, να απαντά με έμφαση "απαπα, έχω χτένισμα και να περάσω ανταύγειες...",
Ώσπου στο τέλος θα σε αναλάβει η πιο "καλόβολη" που συνήθως της φορτώνουν όλα τα έκτακτα και τρέχει και δεν προλαβαίνει ....κι ως εκ τούτου έχει μια ξινίλα στην μούρη που μέχρι κι εσύ την δικαιολογείς.
Κι όταν πια έχει περάσει μιάμισυ ώρα αναμονής... (έχεις ξεφυλίσσει όλα τα περιοδικά που υπάρχουν κι έχεις ενημερωθεί για το πώς θα τον σαγηνέψεις , ποιά μάσκα ενδείκνυτα για το τύπο δέρματος πού έχεις και τί τσάντα πρέπει να κρατάς όταν φοράς φλατ παπούτσι.).......έρχεται πια η σειρά σου, νιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν. Και την ώρα που σ'εχουν στον λουτήρα κάνεις τάχαμ δήθεν πως απολαμβάνεις το μασάζ για να κλείσεις λίγο τα μάτια από την νύστα που σ'έχει κυριέψει.
Η άλλη επιλογή είναι.....να κλείσεις ραντεβού για τον επόμενο μήνα, μέρα Δευτέρα και νά'ναι και αχάραγα.....εκεί γύρω στις έξη το πρωί μια χαρά το βρίσκω....
Τί λες;

Το Όνειρο Και Το Πάθημα

T'αστροπελέκια πάνε κάθε μέρα για μπάνιο με την... ευγενική χορηγεία του γείτονα που τα παίρνει μαζί με τα εγγόνια του.
Ο γείτονας τώρα έχει "την καρδιά του".
Ως εκ τούτου πάνε για μπάνιο αχάραγα, έτσι ώστε στις 10,00 που αρχίζει η ζέστη να έχουν γυρίσει.
Τα παιδιά . παιδιά είναι και σιγά που τα πειράζει να σηκωθούν στις 7,00 για να πάνε στη θάλασσα.
Ίσα ίσα που βάζουν μόνα τους ξυπνητήρι, ντύνονται, παίρνουν απ'το ψυγείο ό,τι τους έχω ετοιμάσει, την τσάντα με όλα τα της θαλάσσης αξεσουάρ και δεν μ'ενοχλούν καθόλου.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Για να σας διηγηθώ παρακάτω το σημερινό μου πάθημα.
Τ'ακούω, που λέτε, που σηκώνονται σήμερα το πρωί, ακούω τις ετοιμασίες τους και μετά τις ομιλίες τους έξω στην αυλή με τους φίλους τους.
Ήσυχη συνεχίζω τον ύπνο μου.
Μετά από λίγη ώρα αισθάνομαι να με σκουντά ο άντρας μου.
- τα παιδιά τα ξύπνησες; με ρωτάει
- ναι, φύγανε, του απαντώ εγώ και γυριζω πλευρό.
Τί τό'θελα;
Διότι εκεί, πάνω στο πλευρό που γύρισα έγινε όλο το κακό.
Φαίνεται, που λέτε, πως βυθίστηκα για κάποια λεπτά σε βαθύ ύπνο.
Ανοίγει παρένθεση παύλα όνειρο.
Βλέπω απ'το παράθυρο τα παιδιά να κοιτούν στο διπλανό σπίτι - του γείτονα - και τ'ακούω που λένε:
- όχι ρε γαμώτο, φύγανε..δεν προλάβαμε.
Μετά μπήκαν - λέει - σπίτι και πήγανε στον πατέρα μου που έβλεπε τηλεόραση και τα ακούω να του ζητούν να τα πάει εκείνος μέχρι την παραλία με το αυτοκίνητο.
Ο παππούς τους απαντά :
- όχι, δεν μπορώ να σας πάω εγώ, δεν είμαι καλά.
Κλείνει η παρένθεση παύλα όνειρο.
Σηκώνομαι απ'το κρεββάτι σιχτιρίζοντας μέσα μου την μαύρη μου τη μοίρα κι αποφασισμένη να τα πετάξω μέχρι την παραλία, μη τυχόν και χάσουν την διασκέδαση και το μπάνιο τους.
Περνάω μπροστά απ'τον πατέρα μου που κάθεται στο καθιστικό και βλέπει τηλεόραση και βγαίνω έξω στη βεράντα.
Πουθενά τα παιδιά..
Πάω γύρω γύρω την αυλή φωνάζοντας τα, απάντηση καμμία.
Πανικοβάλλομαι.
Φύγανε, σκέφτομαι, μόνα τους.
Αφού ρώτησαν τον παππού κι εκείνος τους αρνήθηκε, θα αποφάσισαν να πάνε να βρουν τους φίλους τους με τα πόδια.
Η απόσταση μέχρι τη θάλασσα είναι γύρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο κι υπάρχουν δυο διαδρομές.
Η μία είναι από "περιφερειακό" δρόμο κι η άλλη απ'την λεωφόρο.
Αντί η τρελή να μπω στο σπίτι και να ρωτήσω τον πατέρα μου
- μπαμπά σου ζήτησαν τα παιδιά να τα πας στη θάλασσα; όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, όοοοοοοοοοχι.
Όπως ήμουν με τις πυτζάμες μπαίνω στο αυτοκίνητο και κάνω την πρώτη διαδρομή.
Πουθενά τα παιδιά.
Γυρίζω και βγαίνω στη λεωφόρο.
Έχω πανικοβληθεί πια για τα καλά.
Στα μισά βλέπω κάποιους εργάτες που δουλεύουν σε έργα του οδοστρώματος.
Σταματάω και τους ρωτάω.
- είδατε δυό μικρούς να κατεβαίνουν προς την θάλασσα;
-όχι, μου απαντάνε.
Ο πανικός διπλασιάζεται.
Αρχίζω να σκέφτομαι παλαβά πράγματα, οτι δηλαδή μπορεί και να πήραν το λεωφορείο να πάνε κάτω στη θάλασσα.
Ότι βαδίζοντας στη λεωφόρο κάποιο αυτοκίνητο θα σταμάτησε και θα τα βούτηξαν.
Κι άλλα πιο παλαβά που θέλω σελίδες αμέτρητες να σας τα μολογήσω.
Γυρίζω σπίτι.
Βλέπω στην βεράντα τον άντρα μου.
Σιχτιρίζω άλλη μια φορά τη μαύρη μου τη μοίρα που τώρα βρέθηκε να έχει σπάσει κι εκείνος το πόδι του και να μη μπορεί να τρέξει μαζί μου να ψάξει.
-ήρθαν τα παιδιά; τον ρωτάω χωρίς να το εννοώ.
(Βέβαιη πως έχει παιχτεί κάποιο απ'τα προηγούμενα σενάρια που πέρασαν απ'το μυαλό μου, μη σας πω κι όλα μαζί σε συνδυασμό!)
- όχι, αλλά ρώτησα τον πατέρα σου και μου είπε πως τα παιδιά ποτέ δεν του ζήτησαν να τα πάει κάτω κι ότι έφυγαν κανονικά.
Τον κοιτώ αποσβολωμένη χωρίς να μπορώ να καταλάβω.
Όλα μου τα σενάρια έγιναν συντρίμια σε μια μόνο στιγμή!
Κάθομαι σε μια καρέκλα και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.
Και παίρνω την χαριστική βολή απ'τον άντρα μου.
- τηλεφώνησα και στον κύριο Τ. (τον γείτονα) στο κινητό του και το επιβεβαίωσα.
Καταλάβατε;
Ο .... "ανάπηρος" χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του με δυό απλές κινήσεις μου έκανε...ρουά ματ!!

Το Μπούστο

Σήμερα στη δουλειά μας συγκέντρωσε όλους ο διευθυντής να μας μιλήσει.
Μας ανακοίνωσε λοιπόν πως απαγόρευσε σε συγκεκριμένο delivery που μας "εξυπηρετεί" με καφέδες και σάντουιτς, να ξανάρθει.
Θα πρέπει, μας τόνισε, να βρούμε άλλο μαγαζί να παραγγέλνουμε.
Ο λόγος ήταν πως ο συγκεκριμένος ντιλιβεράς πιάστηκε από κάμερα να χαράζει με τα κλειδιά του, αυτοκίνητο εργαζόμενου στον προαύλιο χώρο.
Φυσικό επακόλουθο λοιπόν το "εμπάργκο" από μεριάς επιχείρησης, παράλληλα με την μήνυση που έφαγε και τα δικαστικά επακόλουθα της πράξης του.
Το γέλιο όμως είναι αλλού.
Έχει τελειώσει η "μάζωξη" κι αφού μαθαίνουμε τα γιατί και τα πως, γυρίζουμε στις δουλειές μας. Στο γραφείο η καινούργια συνάδελφος (τ'αστροπελέκι ντε) είναι έντρομη.
- έχουμε κάμερες; με ρωτά με αγωνία στη φωνή.
- ναι, γιατί δεν το ξέρεις;
- όχι, πού είναι;
- σχεδόν παντού, δεν έχεις δει τις ταμπέλες που λένε πως ο χώρος εποπτεύεται από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης;
- όχι, πού έχει;
- δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς να σου πω
- θυμήσου, είναι ανάγκη
- γιατί παιδάκι μου;
- γιατί εγώ όταν βγαίνω από την τουαλέτα, στον διάδρομο κάνω έτσι.. (και μου κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουμε οι γυναίκες όταν θέλουμε να ανασηκώσουμε το μπούστο μας).
Μ' έπιασαν τρελλά γέλια λέμε...
Μέχρι δακρύων....

Το Βραβείο Μου!

Moύ'δωσαν βραβείο!
ΜΟΥ'ΔΩΣΑΝ ΒΡΑΒΕΙΟ!!
Τί χαρά ήταν αυτή η χθεσινή!
Μπήκα να διαβάσω το καινούργιο ποστ του φίλου μου blueprints κι εκεί ανάμεσα στους πολλούς πήρε το μάτι μου και το δικό μου όνομα.
Στην αρχή το προσπέρασα.
Απ'το σοκ δεν κατάλαβα ότι με αφορούσε η συγκεκριμένη αναφορά.
Διότι τό'βλεπα αυτό το βραβείο να περιφέρεται από blog σε blog και μόνο στο δικό μου δεν ερχόταν.
Λες κι ήταν καταραμένο.
Βρε τί συγύριζα, τί αέριζα το μπλογκόσπιτό μου, τί τού'βαζα διάφορα κεντίδια και στολίδια.
Τί έβγαινα τ'απογεύματα στην ξώπορτα κι έστηνα καραούλι μη τύχει και περάσει ξώφαλτσο κανα βραβείο να το βουτήξω.
Τίποτα.
Το βραβείο περνούσε απ'έξω και γύριζε επιδεικτικά τη μούρη του απ'την άλλη μεριά.
Με περιφρονούσε το σκασμένο, κατάλαβες;.
Έτσι για να μου σπάσει τα νεύρα.
Εν τω μεταξύ σ'όποιο μπλογκ κι αν έμπαινα υπήρχε εκεί, σε κάποια γωνιά του να με κοιτά ειρωνικά.
Άσε που οι πιο πολλοί το έχουν πάρει διπλή και τριπλή φορά.
Εγώ ούτε για δείγμα!
Ούτε από σπόντα.
Έτσι κι εγώ χθες το αγνόησα για λίγο, για μερικά δευτερόλεπτα.
Ελάχιστα, μην φανταστείτε. Ίσα να μου περάσει το σοκ του "είναι , δεν είναι, βλέπω καλά ή με γελούν τα μάτια μου" και τα συναφή.
Και μετά βέβαια το πήρα με χίλια δυό "ευχαριστώ" και "δεν έπρεπε" και "πολύ με συγκίνησες" κι άλλες τέτοιες τσιριτσάντζουλες και τό'φερα εδώ.
Τώρα ψάχνω θέση περίοπτη να το .. εναποθέσω!
Δεν πάει να το βάλω σ'ότι κι ότι ράφι.
Θέλει τον χώρο του, τη μεριά του, τη γωνιά τη σωστή, τον φωτισμό του!
Έτσι νομίζετε θα τ'αφήσω εγώ το βραβειάκι μου;
Πάω να μελετήσω τον χώρο μέσα και ν'αποφασίσω.

Υγ. Εν τω μεταξύ, σας τό'πα; δεν σας τό'πα. Δεν το δίνω σε κανέναν! Πάτε καλά ρε; Είδα κι έπαθα να το πάρω και τώρα θα πρέπει να το δώσω αλλού;... Ξεχάστε το!

Τα Εννιά..Κακά

Το μικρό αστροπελέκι είναι κλεισμένο στο μπάνιο.
Το μεγάλο απ'έξω "επείγεται" κι αυτό με τη σειρά του...
- άντε ρε Παναγιώτη, τέλειωνε
- περίμενε
- τί περίμενε; δεν μπορώ..
- τώρα
- τέλειωνε ρε, αργείς;
- ναι
- πόσα έχεις ακόμα;
- εννιά!.................

Πάμε Για Ψώνια;

Αποφάσισα να .. μεταφέρω απ'το παλιό μπλογκ, τα ποστ εκείνα που - κατά τη γνώμη μου - έχουν γέλιο.
Έτσι γιατί μ'άρεσαν, αφ'ενός και αφ'ετέρου γιατί θέλω να τα μοιραστώ και με όλους εσάς που "γνωριστήκαμε" πρόσφατα.
"Πάμε για ψωνια" λοιπόν;
Δυο πράγματα σιχαίνομαι να κάνω σαν γυναίκα, να ψωνίζω ρούχα και να πηγαίνω στο κομμωτήριο.

Στην πρώτη περίπτωση εκείνο το ατέλειωτο μπες-βγες στο δοκιμαστήριο μπορεί να με κάνει τρελή......και όχι μόνο αυτό.

Πας τώρα εσύ στο μαγαζί που πουλάει ρούχα, έχεις δει στην βιτρίνα μια ωραιότατη μπλούζα που πολύ σου αρέσει κι απευθύνεσαι στην πωλήτρια.

Η οποία πωλήτρια μπορεί να είναι απόφοιτος ανωτάτης παιδαγωγικής και να βλαστημά μέσα της την μαύρη της την μοίρα που την έριξε στην ανάγκη να εξυπηρετεί το κάθε ψώνιο, ως εκ τούτου έχει κάτι μούτρα που αναρωτιέσαι αν της έχεις σκοτώσει την μανούλα και σου διαφεύγει.

Πλησιάζεις λοιπόν δειλά και λες ευγενικά ....

"θα ήθελα σας παρακαλώ να δω την μπλε μπλούζα με τα κίτρινα σχέδια που έχετε στην βιτρίνα".

Η απόφοιτος....σε κοιτά από πάνω ως κάτω , σε ζυγίζει με το μάτι, σου κάνει στα γρήγορα και μια λιπομέτρηση και σου λέει με παγερό ύφος

"δεν έχουμε στο νουμερό σας μαντάμ".

"έχει τελειώσει; ..μήπως πρόκειται να ξαναφέρετε;" επιμένεις ηλιθιωδώς εσύ...

για να πάρεις την απάντηση πληρωμένη...

"όχι μαντάμ δεν έχει τελειώσει, αλλά το ντιζάιν αυτής της μπλούζας είναι για πιο λεπτές κυρίες"......

γκντουπ, πάρτα άρρωστη, που απ'τον καιρό που έκοψες το τσιγάρο έχεις πάρει δέκα κιλά, έχεις φτάσει αισίως τα εβδομήντα κι έχεις το θράσος να θες ακόμα να ψωνίζεις στα νορμάλ μαγαζιά αντί ν'απευθυνθείς εκεί που ράβουν τ'αλεξίπτωτα....

Οπότε κι εγώ την βρήκα την λύση, επειδή είμαι τύπος νευρικός και δεν τό'χω σε τίποτα να την βουτήξω απ'το μαλλί την απόφοιτο και να την πάρουν κουρούπα απ'τα χέρια μου....ψωνίζω πια απο τα μεγάλα μαγαζιά όπου ψάχνεις μόνη σου, ανακατεύεις με την ησυχία σου τις κρεμάστρες, παίρνεις ένα σωρό από δαύτες και κλείνεσαι στο δοκιμαστήριο να τα προβάρεις, χωρίς να έχεις απ'έξω την ξινή να σε ρωτάει κάθε δυο λεπτά "εντάξει μαντάμ;...σας κάνει;".....

Την μεγάλη απόφαση βέβαια, την παίρνω μόνο αφού φτάσω στο έσχατο σημείο, να αμολάω τον σκώρο στην ντουλάπα μου κι εκείνος να ψοφάει από ασιτία.....αλλιώς ούτε που να τ'ακούσω....

Προσεχώς θα κουβεντιάσουμε για την άλλη μεγάλη μου αγάπη....το κομμωτήριο (και τα δυο μαζί δεν γίνεται, με πιάνει κρίση πανικού...).

Νεύρα

Nεύρα...πολλά νεύρα.
Μη μου μιλήσει άνθρωπος....δαγκώνω. Μη ρωτήσετε γιατί και πώς.
Δεν ξέρω. Ή κι αν ξέρω δεν θέλω να το αναλύσω.
Το αποτέλεσμα μετράει. Κυκλοφορώ όλη μέρα με τα μούτρα κατεβασμένα, μου φταίνε όλοι και όλα και με το παραμικρό βάζω τις φωνές.
Είμαι καλά γιατρέ μου;
(σιγά μην είμαι, τα χάλια μου έχω και το ξέρω).

Το #$%@* Ίντερνετ

Aυτές τις μέρες, που η μόνη μου παρηγοριά είναι το μπλογκ και η επικοινωνία μαζί σας, ο ΟΤΕ έχει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα.
Εκεί που κάθομαι ωραία και καλά και σας διαβάζω τσουπ κόβεται το ίντερνετ.
Κι όταν κόβεται κάνει ώρες να επανέλθει.
Όλες , μα όλες αυτές τις μέρες το ίντερνετ κι εγώ παίζουμε το κρυφτούλι.
Τσα!
Πούντο μωρέ;...
Μην είναι δω;...μην είναι κει;....μην είναι παραπέρα;..
Πούντο πούντο το ιντερνετάκι, νάτο νάτο δεν θα το βρεις!
Τα νεύρα μου κρόσια...
Οι υπάλληλοι και οι τεχνικοί του 121, απ'τις πολλές φορές που έχω επικοινωνήσει μαζί τους, έχουν γίνει πια κολλητάρια μου.
-καλημέρα
-καλημέρα
-σας παίρνω απ'το 22........8 -α! τί κάνετε καλά; ο σύζυγος;
-καλά δόξα τω Θεώ, λίγο τη νύχτα τον ενόχλησε το τραύμα, αλλά ήπιε ένα μεσουλίντ και ηρέμησε.
-χαίρομαι, τα παιδιά καλά;
-μια χαρά, τα δικά σας; η σύζυγος;
Παρ'όλα αυτά αποτέλεσμα μηδέν.
Το κρυφτούλι με το ίντερνετ έχει γίνει το αγαπημένο μου game σ'αυτές τις διακοπές.Χθες το απόγευμα κάθομαι στη βεράντα με το λαπτοπ.
Ξαφνικά (οποία πρωτοτυπία!) κόβεται η σύνδεση.
Επειδή αυτή η κατάσταση είναι συνηθισμένη πια για μένα, κρύβω τα νεύρα που ανεβαίνουν να με πνίξουν και κοιτάω πάνω απ'το λαπτοπ...το άπειρο.
Με βλέπει ο μεγάλος μου γιός να χαζεύω και ρωτά: - τί έγινε μαμά κόπηκε το ίντερνετ;
- ναι, απαντώ συνεχίζοντας να κοιτάω σ'ένα συγκεκριμένο σημείο του ορίζοντα.
Κι ο γιός μου
-και γιατί κοιτάς εκεί;....από κει θα έρθει;..

Δεύτερη Βδομάδα Αδείας

Tην προηγούμενη βδομάδα δεν την κατάλαβα πώς πέρασε.
Τρίτη βγήκαμε απ'το νοσοκομείο.
Τετάρτη και Πέμπτη τρέχαμε σε ΙΚΑ.. ΜΙΚΑ.. ΣΥΚΑ.
Ήρθε το Σαββατοκύριακο χωρίς καν να το καταλάβω.
Πάει η πρώτη βδομάδα της άδειας.
Πέρασε άδοξα, χωρίς ν'αφήσει καμμιά γεύση.
Άνοστη!
Ή μάλλον όχι,.... είχε γεύση.Πικρή.....
Η δεύτερη μόλις άρχισε και προβλέπεται να έχει γεύση βαρεμάρας και πλήξης.
Και μου τό'λεγε τ'αστροπελέκι στη δουλειά.
-μη λες για την άδειά σου, θα σε ματιάσουν!
Σιγά μην άκουγα εγώ.
Όλη την ώρα, λες και είχα καταπιεί κασέτα, επαναλάμβανα:
-22 του μήνα ποιός βγαίνει σε άδεια;
Και μετά από λίγο άντε πάλι..
-ποιός θα λείπει 22 του μηνός;...
Λείψε μαντάμ, όχι λείψε να δω τί θα καταλάβεις.
Που σ'έφαγαν τα νοσοκομεία, οι γιατροί και τα τρεξίματα.
Πότε θα μάθεις επιτέλους να κρατάς το στόμα σου κλειστό, ε;
Κάτσε τώρα στη βεράντα ν'αγναντεύεις τη θάλασσα.
Και νά'ναι η βόλτα σου σπίτι-σούπερ μάρκετ, σούπερ μάρκετ-σπίτι.
Έτσι για να μάθεις...
Τί ώρα είναι;....
Έχω να κάνω και την αλλαγή στο πόδι του ανάπηρου σήμερα.
Ορούς, betadine, αποστειρωμένες γάζες, επιδέσμους....
Σκέτη ομορφιά!