Το Μωρό Μου!

Δεν θα σχολιάσω τί έγινε χθες.
Ειπώθηκαν τόσα πολλά και από τόσους πολλούς που φαντάζομαι πως η δική μου άποψη των πραγμάτων απλά ... περιττεύει.
Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματα και την συγκίνηση που ένιωσα βλέποντας το μικρό μου αστροπελέκι να παρελαύνει.
Παραστάτης παρακαλώ!
Και δεν συγκινήθηκα απλά.
Ένας λυγμός μου έκλεινε το λαιμό και με έπνιγε.
Μνήμες έρχονταν κι έφευγαν.
Τότε που το πρωτοείδα.
Ένα μικροσκοπικό ξανθό αγοράκι που οι βρεφοκόμες το είχαν ντύσει, χτενίσει και στολίσει λέγοντάς του πως θά'ρθει η "μαμά" του να το πάρει σπίτι.
Και για καιρό πολύ μετά νόμιζε πως έτσι γεννιούνται τα μωρά.
Σε ένα μεγάλο σπίτι μαζί με άλλα και κάποια στιγμή πάει η "μαμά" κι ο "μπαμπάς" και τα παίρνει....
Όταν μου το είχε πει είχα μείνει άφωνη!
Και τώρα εκτάκι πια παρελαύνει γεμάτο καμάρι!
Και είμαστε όλοι εκεί..
Ο μπαμπάς του, η μαμά του, ο αδελφός του, ο νονός κι η νονά του, όλοι...
Και του στέλναμε μηνύματα αγάπης.. που ξέρω πως τα ένιωσε..
Από την σφιχτή αγκαλιά και το χαμόγελο της ικανοποίησης στο προσωπάκι του μόλις τέλειωσε η παρέλαση.

Θυμώνω..

Ανταγωνιστική δεν ήμουν ποτέ.
Απλά προσπαθούσα να κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα μπορούσα.
Και πάντα αθόρυβα, ήσυχα, χωρίς περιττές φανφάρες.
Ξέρω πως το να "πλασάρεις" τον εαυτό σου είναι ταλέντο.
Το να δείχνεις πως όλα περνούν και εξαρτώνται από σένα κι αυτό είναι ταλέντο.
Ειδικά όταν το καταφέρνεις κάνοντας ακριβώς τα ίδια με τους άλλους συναδέλφους σου.
Το να "χτίζεις" γύρω από το όνομά σου τον μύθο της απαραίτητης και της κεφαλής όλων, μου είναι κατανοητό αν ο μικρόκοσμός σου έχει ανάγκη τέτοιας επιβεβαίωσης.
Δεν μπορώ όμως να δεχτώ την ρετσινιά αυτής που δεν κάνει τίποτα.
Ούτε να μη με αγγίξει το γεγονός πως επιβραβεύεται το δήθεν και όχι η πραγματικότητα.
Θυμώνω.