Πότε πρόλαβε ρε παιδιά να παλιώσει;
Σαν χθες ακόμα γιορτάζαμε την έλευσή του.
Και δώστου χαρές..
Και δώστου γλέντια..
Και δώστου ευχές..
Και τώρα .. πάει..
Πέρασε..
Πάλιωσε..
Κι ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε λέει..
Όχι ότι ήταν κι ότι καλύτερο..
Στριμμένος ήταν κι ανάποδος.
Μη σου πω ότι ήταν και ό,τι χειρότερο μας έχει βρει τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Παρ'όλα αυτά επιμένω πως πέρασε πολύ γρήγορα.
Μέχρι να πούμε καλή χρονιά, βρεθήκαμε να τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά κι αμέσως μετά να αερίζουμε τα μάλλινα.
Και μεθαύριο...δεύτε τελευταίον ασπασμόν.
Χαρήκαμε που σε είδαμε, άντε στο καλό και εις άλλα με υγεία.
Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε πια.
Η υγεία..
Παρηγοριά... μιας και δεν έχουμε τίποτα άλλο.
Στραγγίξαμε..
Και φοβάσαι πια και να αρρωστήσεις.
Ανεβάζεις πυρετό κι ανεβαίνει κι ο τρόμος σου.
Θα βρω γιατρό ή θα πέσω πάνω σε απεργία;
Θα μου καλύψει τα φάρμακα το ΙΚΑ ή θα τα πληρώσω κι αυτά απ'την τσέπη μου;
Η οποία τσέπη, παρεπιπτόντως, είναι όχι μόνο άδεια αλλά και τρύπια.
Ουστ λοιπόν παλιοχρόνε..
Και καλού κακού μην αρχίσετε τα "καλώς ήρθες" και τα "πόσο χαιρόμαστε που σε βλέπουμε" και τα "σας περιμέναμε πως και πως" κι άλλες τέτοιες αηδίες στον καινούργιο.
Γιατί ένα είναι βέβαιο..
Κλώνος του προηγούμενου θά'ναι κι αυτός..
Να μου το θυμηθείτε...
