Comeback Και Βραβείο..

Με τα βραβεία έχω μια σχέση πάθους.
Θυμάμαι στο πρώτο που μου δόθηκε προ αμνημονεύτων χρόνων, το μόνο που δεν έκανα ήταν να βαρέσω τα κανόνια στον Λυκαβηττό.
Στα επόμενα δυο ήμουν πιο ψύχραιμη ομολογώ.
Τούτο δω με ξάφνιασε.
Τον τελευταίο χρόνο έμπαινα ελάχιστα στο blog μου και σεργιανούσα ακόμα λιγότερο στα άλλα ιστολόγια.
Με λίγα λόγια είχα χαθεί.
Όταν - πρόσφατα - επέστρεψα στις επάλξεις, βρήκα άγνωστα αλλά πολύ ενδιαφέροντα νέα πρόσωπα και λίγους απ'τους παλιούς.
Έτσι στην αρχή ένιωσα λίγο "άβολα" και αμήχανα, όπως όταν βρίσκεσαι σε μια κοινωνική σύναξη και δεν γνωρίζεις κανένα.
Ας είναι όμως...
Μου αρέσουν τα ξεκινήματα και ποτέ δε λέω όχι σε νέες γνωριμίες και γιατί όχι .. φιλίες.
Κατερίνα ευχαριστώ πολύ για το βραβείο και παρ'όλο που δεν το συνηθίζω θα παίξω το παιχνίδι με τις ερωτήσεις.
Ερώτηση πρώτη λοιπόν.
Γιατί δημιούργησα το blog  μου
Γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω κι όπως όλοι όσοι γράφουν,  αρέσκονται και να τους διαβάζουν.
Έτσι τον Αύγουστο του 2007, εν τω μέσω των καλοκαιρινών διακοπών, μ'ένα λαπτοπ στην βεράντα του εξοχικού,  βραδάκι και με την καρδιά έτοιμη να σπάσει από αγωνία και τρακ πάτησα το  "δημοσίευση" στο πρώτο μου ποστάκι.
Από κείνη τη στιγμή και μετά έκανα άπειρα refresh στη σελίδα για να δω αν θα σχολιάσει κάποιος.
Και σιγά τα ωά θα μου πείτε, συμφωνώ απόλυτα, όμως υπήρξα μια ψωνάρα γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Ερώτηση δεύτερη.
Ποιά blog επισκέπτομαι συνήθως
Πολλά, πάρα πολλά.
Όλα όσα έχω στο blogroll  και ακόμα περισσότερα που δεν έχω προλάβει ακόμα να προσθέσω και άλλα που καθημερινά ανακαλύπτω.
Blog ειδήσεων, blog συνταγών, blog προσωπικά, blog δημιουργιών και πάει λέγοντας.
Ερώτηση τρίτη.
Ποιά είναι τα αγαπημένα μου θέματα
Εδώ η απάντηση είναι αυθόρμητη και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τα αστροπελέκια μου.
Ήταν και παραμένουν πηγή έμπνευσης για μένα και μάλιστα πηγή αστείρευτη .
Όπως επίσης και η καθημερινότητά μου.
Κάθε τι που θα με απασχολήσει, που θα με κάνει να χαρώ, να λυπηθώ, να κλάψω, να συγκινηθώ, να εξοργιστώ, να θυμώσω και πάει λέγοντας.
Ερώτηση τέταρτη και τελευταία
Ποιά λέξη χρησιμοποιώ συνήθως στο blog μου
Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ή μήπως υπάρχει;.
Εσείς θα μου πείτε
Τέλος, επιτρέψτε μου να παραβώ τον κανόνα που θέλει να το δίνω σε άλλα πέντε (ή μήπως είναι περισσότερα;) ιστολόγια.
Αυτό το βραβείο θέλω να το προσφέρω στη φίλη μου τη Μαριλένα που πρόφατα η Ισημερία της μπήκε αισίως στον έβδομο χρόνο ζωής στην μπλογκόσφαιρα.
Mαριλενάκι ξέρω πως δεν σου αρέσουν τα παιχνίδια και δεν περιμένω φυσικά να παίξεις, όμως αυτό το εικονικό βραβείο είναι το λιγότερο που μπορώ να δώσω σαν ευχαριστώ για τα "ταξίδια" που μας χαρίζουν οι γαλάζιες σελίδες της Ισημερίας και στο αφιερώνω με πολύ αγάπη!

Τα φιλιά μου!

 

Η Γκουμούτσα..

Aχ αυτός ο άντρας μου!
Πάντα της υπερβολής.
Γιατί τί ζήτησα εγώ;
Πείτε μου τί;
Πείτε μου ντε..
Εντάξει θα πω εγώ..
Μια μικρή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή να την έχω στην τσάντα μου και να μπορώ να τραβάω τις φωτογραφίες που θέλω για τις αναρτήσεις μου.
Και τί πήγε και μου πήρε;
Μια, πολύ καλή βεβαίως και φιρμάτη φωτογραφική μηχανή, γκουμούτσα δε....
Μόλις την είδα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Άσε που κόστιζε κι έναν περίδρομο άτοκες δόσεις...
Όσο για να την έχω στην τσάντα ούτε συζήτηση.
Αυτή θέλει μια τσάντα μόνη της.
Και μπήκε στο ντουλάπι κι εκεί έμεινε.
Βαριέμαι να την χειριστώ ακόμα και σε οικογενειακά event.
Κι αφού το έχω εξηγήσει χιλιάδες φορές.
Δεν με νοιάζει η ποιότητα, δεν με αφορά η λεπτομέρεια, φωτογραφίες που να βλέπονται θέλω και πέραν τούτου ουδέν.
Εγώ τα είπα ... εγώ τα άκουσα.
Κι έτσι τραβάω τις λίγες φωτογραφίες που θέλω με το κινητό μου.
Κι όταν θέλω να τις περάσω στον υπολογιστή (κι επειδή συνήθως βαριέμαι να ψάχνω το usb) δηλώνω άσχετη.
- και τώρα πως θα μεταφέρω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή; αναρωτιέμαι φωναχτά.
Τσακίζονται τ'αστροπελέκια να μου βρουν το καλώδιο και να πάρουν τα εύσημα των γνώσεών τους.
- μπράβο αγοράκι μου, τσ τσ τσ.. όλα τα ξέρεις πια!!
Tί να κάνω η γυναίκα;
Τους καλοπιάνω...
Φωτογραφική πάντως δεν έχω..
(τώρα που το σκέφτομαι... βρε μήπως ν' αρχίσω να χρησιμοποιώ την γκουμούτσα;)

Mαθήματα Κιθάρας

Τα αστροπελέκια είχαν - εδώ και καιρό - εκδηλώσει ενδιαφέρον  να μάθουν κιθάρα.
Τό'παν μια... τό'παν δυό,  την τρίτη ένιωσα την υποχρέωση να δραστηριοποιηθώ και να σταματήσω να κωφεύω.
Γιατί στην αρχή τό'παιξα και λίγο χαζή.
Λίγο δεν ξέρω, δεν άκουσα, δεν είδα, μπόρα είναι θα περάσει.
Μετά όμως μ'έπιασαν οι τύψεις.
Κρίμα είναι, σκέφτηκα και παράλληλα ξύπνησε μέσα μου το καθήκον της μάνας που στερείται, της μάνας που αγωνίζεται, της μάνας που θυσιάζεται κι άλλα τέτοια πατριωτικά.
Έτσι για αρχή έκανα μια έρευνα .. αγοράς.
Ρώτησα μαμά φίλου τους που ξεκίνησε τα μαθήματα το φθινόπωρο που μας πέρασε και πήγα να δω από κοντά και να πάρω πληροφορίες σε κανα δυο ωδεία που διαθέτει η μικρή μας πόλη.
Τελικά βρήκα ένα δάσκαλο που έρχεται σπίτι και ξεκίνησαν τα μαθήματα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Τις πρώτες φορές όλα πήγαιναν ήρεμα και ήσυχα.
Εκεί γύρω στο τρίτο με τέταρτο μάθημα κι ενώ ο πατέρας τους κι εγώ καθόμασταν κάτω στο σαλόνι και παρακολουθούσαμε τηλεόραση , ακούμε από τον επάνω όροφο ποδοβολητά.
Γυρίζω κοιτάω το ταβάνι στο σημείο που υπολόγιζα πως ήταν το δωμάτιό τους, κοιτάω τον άντρα μου, με κοιτάει κι εκείνος, ανασηκώνουμε τους ώμους και ξαναγυρίζουμε στην οθόνη της τηλεόρασης.
Δεν περνάνε πέντε λεπτά κι ακούμε μαζί με το ποδοβολητό και τον ήχο από παλαμάκια που κρατούσαν ένα συγκεκριμένο ρυθμό, και τη φωνή του δάσκαλου βροντερή και στεντόρεια.
-τί κάνουν; ρώτησα τον άντρα μου
-ξέρω γω; μου απάντησε με απορημένο βλέμα.
Αυτό δεν ήταν πια μάθημα, τρικούβερτο γλέντι ήταν.
Συνέχισα να βλέπω τηλεόραση αλλά ήμουν πια σε ετοιμότητα.
Δεν μπορεί, σκέφτηκα, όπου νά'ναι θα σκάσουν οι παραγγελιές, κανά κρασάκι, κανά μεζέ, κανά τσιπουράκι, βρε αδερφέ, να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Έτσι συνεχίστηκαν αδιαλείπτως τα μαθήματα δυο φορές την εβδομάδα.
Κι αφού περάσαμε το στάδιο της θεωρίας, άρχισαν πια να εξασκούνται πάνω σε κάποια τραγούδια.
Μικρά κομμάτια και απλά, καταλαβαίνετε...
Μέσα σ'αυτά όμως τα απλά κομμάτια  συγκαταλέγονται τα κάλαντα και η άγια νύχτα.
Είναι δηλαδή -λέω εγώ, δεν ρώτησα κιόλας- απλές μελωδίες για τα πρώτα μαθήματα κάποιου εκκολαπτόμενου κιθαρίστα.
Το τί κάλαντο έχω ακούσει αυτές τις μέρες δεν λέγεται.
 Αφού έχω μπερδευτεί πια..
 Ας μου πει κάποιος.
Σαρακοστή διανύουμε ή έρχονται τα Χριστούγεννα;
Να ανεβάσω το δέντρο από την αποθήκη ή να βγάλω τη σούβλα;
Να βάψω αυγά ή να πλάσω μελομακάρονα;.

Μανάβισσα..Λουλουδού

Πριν  πέντε χρόνια, που πέρασα την πόρτα της εταιρείας στην οποία εργάζομαι για συνέντευξη, δεν φανταζόμουν ποτέ την εξέλιξη που θα είχα στο θέμα ωραρίου.
(και την εξέλιξη του μισθού που πήρε την κατιούσα δεν φανταζόμουν, αλλά αυτή είναι άλλη πικρή ιστορία και δεν θα την πω τώρα γιατί θα σας στείλω αδιάβαστους και δεν είναι στις προθέσεις μου).
Τότε λοιπόν, μου είχαν εξηγήσει πως οι βάρδιες ήταν τρεις:  07:00 - 15:00, 08:00 -16:00 και 10:00 -18:00 και πήγαιναν εκ περιτροπής και στις τέσσερις εργαζόμενες του γραφείου.
Η δουλειά ναι μεν ήταν πενθήμερη αλλά δουλεύαμε και  Σάββατα, που σημαίνει πως παίρναμε μεσοβδόμαδο ρεπό.
Μια χαρά μου φάνηκαν όλα και δε με χάλαγαν  και καθόλου μάλιστα.
Ίσα ίσα που με βόλευε καθώς μπορούσα να κάνω δουλειές που δεν γίνονταν Σάββατο όπως πχ. να πάω στο σχολείο των παιδιών για ενημέρωση, σε μια τράπεζα ή ακόμα ακόμα και κάποια δημόσια υπηρεσία.
Τά'παμε λοιπόν, τα συμφωνήσαμε, μου έδειξαν  το γραφείο μου, στρώθηκα, τακτοποιήθηκα κι έπιασα δουλειά.
Για ένα δυό χρόνια τα πράγματα κύλησαν σ'αυτούς τους ρυθμούς και χαχαχά και χουχουχού!
Μετά από δύο χρόνια σχεδόν,  μάθαμε πως δημιουργείται ένα καινούργιο τμήμα (η εταιρεία είναι προμηθευτική τροφίμων) το τμήμα της μαναβικής.
Για να πω την αμαρτία μου δεν πήγε ο νους μου στο κακό.
(τελικά αυτό που ποτέ δεν υποψιάζομαι και πάω όπου με πάνε θα πρέπει να το κοιτάξω..)
Οι παραλαβές όμως της μαναβικής θα ξεκινούσαν νωρίτερα καθώς η λαχαναγορά και οι μανάβηδες τό'χουν το κουσούρι, λέει, να ξεκινούν αχάραγα.
Ξανά υπεράνω εγώ και  δεν έδωσα σημασία.
Πέντε μήνες μετά από τη σύσταση του νέου τμήματος μου πρότειναν να το αναλάβω.
Το ωράριο ήταν 05:00-13:00
Bάρβαρο θα μου πείτε.
Δεν βαριέσαι, είπα εγώ η τρελλή.
Έτσι κι αλλιώς το πρωϊνό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για μένα κι απ'την άλλη σκέφτηκα, θα γυρίζω  νωρίς στο σπίτι και θα τρώμε μαζί με τα παιδιά για μεσημέρι, θα έχω όλη τη μέρα μπροστά μου, που λέει ο λόγος.
Και είπα το ναι.
Και ανέλαβα το τμήμα της μαναβικής.
Κι έγινα μια μανάβισσα κι εγώ.
Και συνήθισα να φεύγω νύχτα για τη δουλειά.
Και συνήθισα να τιμολογώ ντομάτες, κολοκυθάκια, πατάτες και κρεμμύδια.
Και να ανεβοκατεβαίνει η τιμή στο σέσκουλο σαν το ντάου τζόουνς ένα πράμα!
Η τιμή του χρυσού και η τιμή του πράσσου ένα και το αυτό!
Κι όλα καλά και χαχαχά και χουχουχού!
Και πέρασαν σχεδόν δυό χρόνια έτσι.
Μέχρι δυο μήνες πριν.
Που αποφασίστηκε η αποθήκη να μη δουλεύει πια Σάββατα.
Έτσι λοιπόν οι παραδόσεις του Σαββάτου προστέθηκαν στις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας, που σημαίνει πως αυτές αυξήθηκαν και πλήθυναν για την κάθε μέρα χωριστά κι εκεί άρχισαν να σβήνουν τα χαχαχά και τα χουχουχού μαζί.
Και φυσικά για να προλάβουμε και να μη φτάνουν οι οδηγοί να παραδίδουν στις 10 το βράδυ έπρεπε το ξεκίνημα να γίνεται ακόμα νωρίτερα.
Που σημαίνει πως δυό φορές την εβδομάδα πάω στις 03:00, ναι, ναι.. καλά διαβάσατε στις 03:00.. μία στις 04:00 και δύο φορές στις 05:00.
Kαι τώρα πια έχει παγώσει το γέλιο στα χείλη μου.
Κι έχω και τον γιό να μου λέει "έλα μαμά, παραδέξου το, λουλουδού στα μπουζούκια δουλεύεις  και δεν μας το λες γιατί ντρέπεσαι"......

 

Θα Με Πεθάνει Ο Google!

Μα τί έχουν παθει στο google και τα καταργούν όλα;.
Η  αρχή έγινε με το i-google (που τόσο είχα βολευτεί)...ώσπου μια ωραία πρωϊα (μπορεί να ήταν και απόγευμα, όρκο δεν παίρνω) μπαίνω στη σελιδούλα  που τόσο όμορφα είχα φτιάξει -με τα λουλουδάκια της, με τα γκατζετάκια της, με τα σέα της, με τα μέα της και τί μαθαίνω;
Πως σε λίγο καιρό θα καταργηθεί......
Έμεινα να την κοιτάω αποσβολωμένη  και μ'ένα αίσθημα πανικού.
Τώρα;...
Τί θα κάνω τώρα;...
Κι ένιωσα σα τον πρόσφυγα..
Που τον ξεριζώνουν απ'το σπίτι του.
Και πήρα τους δρόμους μ'ένα δισάκι στον ώμο που περιείχε όλες τις διευθύνσεις και τα λινκ μου.
Για μέρες τριγυρνούσα εδώ κι εκεί και λύση δεν έβρισκα.
Ώσπου στο τέλος αποφάσισα να βάλω στους σελιδοδείχτες μου όλες τις διευθύνσεις που είχα στη σελίδα του i-google.
Όσο για τα υπόλοιπα που υπήρχαν (κάτι sudoku, κάτι εορτολόγια, κάτι κομπιουτεράκια, κάτι "ποιός γιορτάζει πότε" και "δες ποιός σου τηλεφώνησε"  κι άλλες τέτοιες χαζομαρίτσες που "κοσμούσαν" τη σελίδα μου,  τά'φαγε όλα η μαρμάγκα.
Και ξώμεινα με τους σελιδοδείχτες..
Μ'άρεσε δεν μ'άρεσε, ήθελα δεν ήθελα, το κατάπια και εντέλει το συνήθισα.
Άτιμο πράμα η συνήθεια!
Και τώρα βιώνω τον ξεριζωμό για δεύτερη φορά.
Καταργείται, λέει, από τον Ιούλιο ο google reader! 
Πάτε καλά ρε;
Κι εγώ από πού θα παρακολουθώ τα μπλογκ των φίλων;..
Και μη βιαστείς να πεταχτείς να πείς μέσα από τον blogger, γιατί θα συγχυστώ και είμαι ήδη σε κακή κατάσταση, μη με αποτελειώνεις λοιπόν!
Ρωτάς γιατί;
Γιατί απλούστατα ΔΕΝ Μ'ΑΡΕΣΕΙ να μπαίνω στα ιστολόγια μέσω του blogger.
Μ'άρεσε ο google reader.
Τόσα χρόνια τον είχα βολευτεί.
Έμπαινα κι έβρισκα πάνω πάνω να με περιμένουν όλες οι νέες αναρτήσεις των φίλων.
Όμορφα τακτοποιημένες, boldαρισμένες και νοικοκυρεμένες.
Κι άν έλειπες καιρό (βλέπε διακοπές) και μαζευόντουσαν ένας σωρός,  πάταγες στο τσακίρ κέφι κι ένα "mark all as read" και ξεμπέρδευες.
Τώρα;...
Τί θα κάνω τώρα;
..............................................................................................................................