Τρικολόρε...

Tί λαχτάρα ήταν κι αυτή σήμερα!

Είπα κι εγώ μετά από 3-4 χρόνια να ξανατολμήσω τις ανταύγειες στο μαλλί. Έτσι για αλλαγή που λένε, για ανανέωση.

Κλείνω που λέτε το ραντεβού και πάω φορτσάτη σήμερα το πρωί στο κομμωτήριο.

Μου φτιάχνουν καφεδάκι και παίρνω ένα περιοδικό  να "ενημερωθώ" γύρω από τη μόδα περιμένοντας την .....αλλαγή στο λουκ μου.

Όλα καλά.

Μετά από λίγο έρχεται η κομμώτρια "φίρμα".

Ανασηκώνει μια τούφα μαλλί και το κοιτά με κριτικό μάτι.

Στρέφεται στον πίνακα με τα δείγματα, παίρνει ένα από αυτά, το βάζει πάνω στο μαλλί μου κι αποφασίζει...."αυτό θα κάνουμε".

Συμφωνώ κι αποχωρεί.

Σε λίγο καταφθάνει μια από τις κοπελίτσες.

Σέρνει ένα τρόλει με διάφορα τζάτζαλα πάνω του, μεταξύ των οποίων ένα μπολάκι με το γνωστό θαλασσί μίγμα, κομμάτια αλουμινόχαρτου χτένες και βούρτσες (οι οποίες- άσχετο -  δεν χρειάζονται επί του παρόντος) κι αρχίζει το έργο.

Μου τυλίγει το μαλλί σα το ψητό έτοιμο για το φούρνο και με αφήνει να απολαύσω τον καφέ μου.

Διαβάζω το περιοδικό,....το τελειώνω.

Στο ενδιάμεσο έρχεται η "φίρμα" ξετυλίγει ένα από τ'αλουμινόχαρτα, κοιτά με ανασηκωμένο φρύδι και ξανατυλίγει το ψητό...

Παρακολουθώ την κουβέντα της διπλανής που ετοιμάζεται σε δυό μήνες ν'ανεβεί νυφούλα τα σκαλιά της εκκλησίας και ρωτά τη "φίρμα" πόσο θα της κοστίσει το πακέτο "χτένισμα-μακιγιάζ" και αν θα μπορεί να χτενίσει παράλληλα  τη μαμά και την αδελφή της ....κι όταν αρχίζω να ψιλοβαριέμαι ξανάρχεται η μικρή για να μου προτείνει.

"περάστε παρακαλώ στο λουτήρα".

Και περνάω στο λουτήρα για να εγκατασταθώ εκεί για την επόμενη μιάμιση ώρα.

Στην αρχή τις είδα πάνω απ'το κεφάλι μου να ανταλλάσουν βλέματα και μισές κουβέντες. Μετά, όταν το πασπάτεμα στο μαλλί έπαιρνε ώρα με καθησύχασαν πως "να, είναι λίγο πιο ανοιχτές και θα τις σκουρήνουμε".

Όταν όμως έβγαλαν την πετσέτα απ'το μαλλί μπροστά στον καθρέφτη για να με χτενίσουν, έπαθα τρία απανωτά εγκεφαλικά.

Οι ανταύγειες ήταν σε τρεις αποχρώσεις....

Ξεκινούσε η τούφα από ξανθό, συνέχιζε στη μέση με κόκκινο...για να καταλήξει στην άκρη......πορτοκαλί!

Διαβεβαίωσα τη "φίρμα" πως δεν επρόκειτο να φύγω από κει μέσα με το κεφάλι μου....ουράνιο τόξο κι απαίτησα να επανορθώσουν.

Το βλέμμα μου είχε σκοτεινιάσει και  αφού δήλωσα πως το αποτέλεσμα ήταν απαράδεκτο, κάθησα αμίλητη παρακολουθώντας τη φίρμα να έχει χάσει το γεμάτο αυτοπεποίθηση βλέμμα της και να προσπαθεί να με καθησυχάσει.

Όσο εγώ δεν ανταποκρινόμουν και συνέχιζα να παρακολουθώ αμίλητη, τόσο ο πανικός της μεγάλωνε.

Τελικά με είχαν στον λουτήρα γύρω στη μιάμιση ώρα.

Το κεφάλι μου είχε πάρει φωτιά και τα νεύρα μου επίσης......

Στο τέλος όμως "τό'σωσαν" και κατάφεραν το αποτέλεσμα να είναι το....επιθυμητό.

Ναι, μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πολύ, απλά έχω την απορία.

Αν δεν αντιδρούσα θα με χτένιζαν και θα με άφηναν να φύγω με το μαλλί ...τρικολόρε;

Πληρώνω...πληρώνεις...πληρώνουμε!

Οι δυο βδομάδες που πέρασαν είχαν δυό πράγματα που επαναλαμβάνονταν με φοβερή επιτυχία!

Τρέξιμο και πληρωμές........... πληρωμές και τρέξιμο.

Πρώτα πρώτα πλήρωσα το τίμημα της...υπόσχεσής μου.

Για τις σχολικές τσάντες λέω και τις υποσχέσεις που δίνω ......

Έσκασα λοιπόν τα πρώτα 70 ευρουλάκια κι είπα μέσα μου: "καλά να πάθεις, άλλη φορά να σκέφτεσαι δυο φορές πριν υποσχεθείς στ'αστροπελέκια!"

Μετά έφτασε η μέρα του αγιασμού.

Kαι πολύ χαρήκαμε που ξεκίνησαν τα σχολεία και που απ'το καινούργιο σχολείο μας βλέπουμε στα πενήντα μέτρα τη θάλασσα!....και  τί ωραία σκιά που κάνουν οι ευκάλυπτοι και τα πεύκα στην αυλή του!....και τί καλά που θα γνωρίσουμε καινούργιους φίλους!

......Και ύστερα ........ήρθαν οι μέλισσες!

Πρώτα πρώτα το πούλμαν χρεώνει 90 ευρώ το κάθε παιδί για το πήγαινε - έλα από.... και προς το σχολείο.

Που σημαίνει πως εγώ που έχω δύο ήθελα 180 τα οποία έσκασα την αμέσως επόμενη μέρα.

(παρένθεση: ακόμα περιμένω την απόδειξη που έχω ζητήσει.. κλείνει η παρένθεση).

Αφού λοιπόν εξασφαλίσαμε την μετακίνησή μας, πήγαμε όλο χαρά με τις καινούργιες τσάντες για μάθημα την πρώτη μέρα!

Και μου γύρισαν τα σκασμένα κραδαίνοντας  μια λίστα μεγαλύτερη απ' το μπόι τους το καθένα!

"μαμά...μαμά...η κυρία μας είπε ν'αγοράσουμε κάποια πράγματα".

Τα "κάποια πράγματα" ήταν ......η Άρτα και τα Γιάννενα!

Τα τετράδια, τα μολύβια, οι μαρκαδόροι, τα ψαλίδια, τα ντοσιέ και τα χαρτόνια μας φτιάξαν ένα ωραιότατο λογαριασμό από 45 ευρώπουλα.

Αν νομίζετε όμως πως τελειώσαμε μ'αυτά, γελιέστε.

Μετά από ενδελεχή (τί είπα πάλι η γυναίκα!) έρευνα αγοράς, τους έγραψα σε γνωστό φροντιστήριο αγγλικών του οποίου η φήμη είναι ανάλογη με τα δίδακτρα που χρεώνει.

Έτσι, σκάσαμε κι εκεί τα πρώτα 310 ευρώ από τα 1100 του συνόλου και φύγαμε με δυο καινούργιες λίστες για ν'αγοράσουμε τα βιβλία των αγγλικών, αυτή τη φορά.

Τα οποία βιβλία μας στοίχισαν 175 ευρώ - μετά την έκπτωση παρακαλώ...!

Με τούτα και με κείνα δηλαδή φύγαν τα πρώτα 780 ευρώ και ...ψυχανεμίζομαι πως θά'χουμε συνέχεια.

Βλέπετε στο παιχνίδι τώρα θα μπουν και τα αουτσάιντερ...

Για κάτι δάσκαλους της μουσικής και των αγγλικών στο σχολείο λέω...που όλο και κάτι θα θέλουν κι εκείνοι με τη σειρά τους!

Γίνεται να τους αφήσουμε παραπονούμενους;......

Δεν γίνεται....

Ντροπή! 

Γραφτήκαμε....γραφτήκαμε!

Συγνώμη που άργησα να σας ενημερώσω αλλά χθες γύρισα απ'τη δουλειά σε κακό χάλι κι έπεσα με τα μούτρα στο κρεβάτι.

Είχε μεσολαβήσει ένα πέσιμο (ευτυχώς ανώδυνο) με την μοτοσυκλέτα του άντρα μου στην επιστροφή για το σπίτι κι ένα στομάχι που μετά από καιρό αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κάνει αισθητή την παρουσία του και να "ταιστεί" με zantac.

Ας είναι...

Την Δευτέρα το πρωί που λέτε κίνησα για το καινούργιο σχολείο έχοντας στην τσάντα μου ό,τι μπορείτε να φανταστείτε από "χαρτούρα".

Τί λογαριασμούς της ΔΕΗ, τί τα ενδεικτικά, τί πιστοποιητικά!

Είχα σκεφτεί όλα τα ενδεχόμενα κι είχα φροντίσει να καλύψω τα νώτα μου σε κάθε περίπτωση.

Ο κύριος διευθυντής έκανε την εμφάνισή του γύρω στις 9,30, ήταν όμως ευγενέστατος.

Κράτησε μόνο ένα από τα χαρτιά που κουβαλούσα στην τσάντα μου και μου είπε να μείνω ήσυχη,  τα παιδιά θα γραφτούν στο σχολείο τους.

Στην ερώτησή μου (αυτό μας καίει) από πού ακριβώς και τί ώρα θα περνάει το πούλμαν, μου απάντησε πως δεν είχε  βγεί ακόμα το πρόγραμμα και πως θα ξέρει μεθαύριο στον αγιασμό.

Μου είπε επίσης πως τα υπόλοιπα χαρτιά θα πάνε υπηρεσιακά από το προηγούμενο σχολείο και να μην ανησυχώ.

Το σχολείο τελικά είναι ένα κτίριο σε αρκετά καλή κατάσταση, που από την αυλή του βλέπεις τη θάλασσα, (θά'ναι δε θά'ναι εκατό μέτρα μακρύτερα).

Ο προαύλιος χώρος είναι μεγάλος με μπασκέτες και στην άκρη πεύκα κι ένας ευκάλυπτος ρίχνουν τη σκιά τους στην αυλή.

Όλα καλά λοιπόν....καλύτερα μάλιστα απ΄το σχολείο που κανονικά ανήκε ο δρόμος μας, μιας κι εκείνο στεγαζόταν σ'ένα παλιό σπίτι, χωρίς καν θέρμανση.

Έτσι ετοιμαζόμαστε την Πέμπτη για τον αγιασμό.

Το Σάββατο που μας πέρασε αγοράσαμε και τις καινούργιες τσάντες (αυτές που είχα υποσχεθεί!).

Πάτησα πόδι στην επιθυμία τους να πάρουν εκείνες που είχαν κάτι τέρατα επάνω τους.

Ο μεγάλος ψιλοβούρκωσε αλλά όταν με είδε αποφασισμένη, άλλαξε γνώμη και διάλεξε μια με τον spiderman, o oποίος spiderman μπροστά στις άλλες παραστάσεις φάνταζε αγγελάκι, σας διαβεβαιώ.

Εύχομαι νά'χουμε όλοι, παιδιά, δάσκαλοι και γονείς μια ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!! 

Πάσα στην πάσα...

Πολύ είχα χαρεί όταν μετακομίσαμε στην εξοχή.

Κι ακόμα περισσότερο όταν πληροφορήθηκα πως σ'αυτες τις περιοχές (που θεωρουνται "απομακρυσμένες")  η Νομαρχία διαθέτει  πούλμαν για την μεταφορά των παιδιών από και προς το σχολείο.

Μεγαλεία, σκέφτηκα....Εύγε στη Νομαρχία.

Έτσι κίνησε ο άντρας μου την Τρίτη που μας πέρασε να γράψει τα παιδιά στο καινούργιο σχολείο.

Απλή η διαδικασία.

Στα χέρια  είχαμε το χαρτί της μεταγραφής από το προηγούμενο σχολείο με τις σφραγίδες, τις υπογραφές...με όλα του τα κομφόρ τέλος πάντων.

Τίποτα δεν του έλειπε.

Ένα χαρτάκι μούρλια, που όμως δεν χρησιμοποιήθηκε, τουλάχιστον όχι μέχρι  τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες.

Ξεκινά ,που λέτε,  το πρωί ο άντρας μου για το σχολείο γύρω στις 8.

Εγώ έμεινα σπίτι να τον περιμένω να γυρίσει για να φύγουμε μαζί για το γραφείο.

Κάνω το μπάνιο μου, ντύνομαι, χαζεύω στην τηλεόραση,.......πουθενά ο άντρας μου.

Κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο.

"Θα αργήσω, μου λέει, εδώ είναι μόνο μια δασκάλα κι ο διευθυντής ο οποίος κάνει τις εγγραφές θά'ρθει κατά τις εννιά".

Οκ, τί να κάνουμε τώρα;...περίμενε, του λέω.

Στις 9,30 με ξαναπαίρνει...ναι...ναι...καλά καταλάβατε. Ο κύριος διευθυντής δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του.

Ντρεπότανε;.....το'παιζε ντίβα;....θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου.

Είχε λέει κάποια δουλειά. Τώρα αυτές τις δουλειές των δημοσίων υπαλλήλων τις ξέρουμε όλοι καλά,....

Αρχίζω να "ανεβάζω θερμοκρασία".

"Πες σ'αυτή τη δασκάλα που είναι εκεί να του τηλεφωνήσει να έρθει, τί θα πει έχει δουλειά; φωνάζω στο τηλέφωνο...κι εσύ έχεις δουλειά και καθυστερείς αυτή τη στιγμή".

Ο άντρας μου πιο "χαμηλών τόνων" άνθρωπος, με καθησυχάζει.

"καλά, καλά....φύγε εσύ για το γραφείο μην αργήσουμε κι οι δυό και θά'ρθω κι εγώ".

Έτσι νόμιζε..

Διότι όταν επιτέλους έκανε την εμφάνισή του ο κύριος διευθυντής ήταν για να μας κάνει την καρδιά  περιβόλι.

Το σχολείο λέει είναι υπερπλήρες.

Σε αίθουσες που θά'πρεπε να είναι 20 παιδιά, έχει 30 κι αρνιόταν πεισματικά να γράψει έστω κι ένα ακόμα.

"Κι ο υπουργός ο ίδιος νά'ρθει" είπε στον άντρα μου, "άλλα παιδιά δεν παίρνω, να πάτε στο διπλανό σχολείο".

(Και μου τό'χε πει ο υπουργός....."Νιόβη άμα θες να πάω να τον παρακαλέσω....στα πόδια του να πέσω"...  )

Αυτό που θά'πρεπε να κάνει ο υπουργός, ρε φίλε,  άλλο ήταν και δεν το είχε πράξει, εσένα θα παρακαλούσε;...ήμαρτον Κύριε!

Εμείς, εδώ που τα λέμε, κανένα πρόβλημα δεν είχαμε να πάμε στο διπλανό κτίριο.

Διότι και πιο καινούργιο είναι σε σχέση με το πρώτο που στεγάζεται σε ένα παλιό σπίτι και πιο σύγχρονο και καλύτερο προαύλιο χώρο διαθέτει.

Πήγαμε όμως εκεί, όπου ανήκει λέει ο δρόμος μας.

Χάρηκε, που λέτε ο άντρας μου...."κάθε εμπόδιο σε καλό" σκέφτηκε.

Με το μούρλια χαρτί λοιπόν στο  χέρι, πέρασε στο απέναντι κτίριο σκεπτόμενος πως σε καλό μας βγήκε η αναποδιά.

Έτσι νόμιζε.

Διότι ο καινούργιος διευθυντης του δήλωσε πως  τα πούλμαν του σχολείου του δεν περνάνε από το σπίτι μας......

"Δεν μπορείτε να τα φέρνεται και να τα παίρνετε εσείς;" ρώτησε ηλίθια.

Αν μπορούσαμε ρε φίλε θα πέφταμε στην ανάγκη σου;.... Εργαζόμενοι είμαστε...φεύγουμε στις επτάμιση το πρωί και γυρίζουμε στις επτά τ'απόγευμα..

Κι εδώ ξεκίνησε η τηλεφωνική "μάχη" μεταξύ των δυο στρατοπέδων.

"Ας έρχονται με το δικό μας πούλμαν", έλεγε ο πρώτος διευθυντής, "και να περνάνε σε σας μόνα τους, αυτό δεν κάναμε και πέρυσι;".

Παρένθεση: τα δυό σχολεία έχουν πενήντα μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο, αλλά είναι πάνω σε κεντρικό δρόμο.

"Πριτς.. " απαντούσε ο δεύτερος διευθυντής, "αυτό έγινε  και δεν ξαναγίνεται, διότι αν συμβεί το οτιδήποτε στα παιδιά, θα βρω τον μπελά μου".

Το να συνοδεύει κάποιος δάσκαλος αυτά τα δέκα παιδάκια που "περισσεύουν" από το ένα σχολειο στο άλλο, τσιμουδιά.....

Ξέρω...ξέρω....έχω τρελές απαιτήσεις.

Να μη τολμήσω να πω και την ακόμα πιο τρελή μου σκέψη, πως θα μπορούσε το δρομολόγιο του πούλμαν να διαμορφωθεί έτσι ώστε να περιλαμβάνει και μια περιοχή λίγο πιο πέρα απ'την εμβέλειά του....διότι καταλαβαίνω πως είναι θρασύτατη ακόμα και σαν σκέψη!

Μπαλάκι που λέτε τα παιδιά, άλλαζαν χέρια από τον ένα διευθυντή στον άλλο κι άκρη δε βρισκόταν.

Στο τέλος είπαν στον άντρα μου πως θα έκαναν συμβούλιο την Πέμπτη και να τηλεφωνήσουμε να μάθουμε.

Τηλεφωνάμε......δεν είχαν βρει λέει ακόμα λύση - σιγά μην εύρισκαν- και να πάρουμε την Παρασκευή.

Φυσικά ούτε την Παρασκευή υπήρξε λύση.

Αυτό που έκαναν όμως, ήταν να μας πασάρουν τα τηλέφωνα δυό άλλων σχολείων και να μας πουν να δούμε αν κάποιο από αυτά μπορεί να μας "καλύψει".

Πάσα μας έκαναν το μπαλάκι οι άνθρωποι και μας άφησαν να τρέξουμε στο γήπεδο!

Τηλεφώνησα η ίδια στα δυό σχολεία.

Στο πρώτο δεν μου απάντησε ποτέ κανείς, διότι η ώρα που πήρα ήταν "προχωρημένη" για τα δημοσιουπαληλικά δεδομένα.

ΜΙΑ Η ΩΡΑ το μεσημέρι κι εγώ η θρασύτατη περίμενα να βρίσκεται ο δημόσιος υπάλληλος δάσκαλος στο γραφείο του!

Έχω μεγάλο θράσος, το ξέρω.

Στο δεύτερο όμως υπήρξα πιο τυχερή.

Μετά από πολλά κουδουνίσματα μου απάντησε ο διευθυντής αυτοπροσώπως παρακαλώ...και μου είπε πως ναι, τα σχολικά τους μπορούν να περάσουν από την περιοχή μας και να πάω τη Δευτέρα να γράψω τα παιδιά.

Τώρα εγώ γιατί δεν αφήνομαι να το χαρώ ακόμα;...

Θα σας πω την Δευτέρα......άσε να δούμε πρώτα...