Είναι κάτι στιγμές που ανακαλύπτω την ύπαρξη Ανθρώπων (ή μήπως να πω φίλων;) δίπλα μου, εκεί που δεν το περιμένω.
Όπως τώρα.
Λίγο πριν φύγω απ'τη δουλειά έκανα ένα τηλεφώνημα.
Επειδή ήταν "επί προσωπικού" βγήκα έξω απ'το γραφείο να μιλήσω.
Όπως το περίμενα ταράχτηκα κι έφυγα πολύ συγχισμένη.
Αφού έφτασα σπίτι χτύπησε το κινητό μου.
-επειδή σε είδα που έφυγες ταραγμένη, πήρα να σου πω πως ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι............
Πώς γίνεται να σε νοιάζεται κάποιος που το μόνο που έχεις μοιραστεί μαζί του είναι αδιάφορο "εργασιακό" κουβεντολόϊ;
Πώς γίνεται κάποιος που ξέρεις ένα δυό χρόνια να δηλώνει παρών στα προβλήματα σου, σε αντίθεση με "κολλητούς" ατελείωτων χρόνων που σου γύρισαν την πλάτη απαξιώντας ακόμα κι εξήγηση να δώσουν;
Σ'ευχαριστώ για το νοιάξιμο.
Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Σ'ευχαριστώ γιατί με μιά σου κουβέντα γλύκανες την ψυχή μου.
Σ'ευχαριστώ για τα τρυφερά συναισθήματα.
Απλά... Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!
