Δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε φέτος κι αφήσαμε τελευταία στιγμή τα δώρα του ...άγιου Βασίλη. Αυτά ντε, που θα φέρει στ'αστροπελέκια... Μ'εχουν ζώσει τα μαύρα φίδια μη γίνει καμμιά στραβή και έχει έλλειψη το κομπιούτερ του spiderman κι άντε να δω μετά τί θα κάνουμε!... Όπως καταλαβαίνετε δεν της έχω καμμιά εμπιστοσύνη της χρονιάς που φεύγει. Την έχω ικανή μέχρι τελευταία στιγμή να την κάνει την κουτσουκέλα της. Θα ξαμολυθεί τ'άγόρι μου σε λίγο στα παιχνιδάδικα να τα βρει τα κομπιούτερ....παρακαλάτε να μην έχουν εξαντληθεί απ'τις προηγούμενες ορδές των βαρβάρων που πέρασαν και να προλάβουμε δυο και ...μοναχικά (που έλεγε κι ο Ζήκος)... Το μεσημέρι θα φτιάξω την καθιερωμένη βασιλόπιττα και το βράδυ θα μαζευτούμε όλη η οικογένεια (εκτός του μεγάλου γιού που έχει βάρδια στη δουλειά του και θα αλλάξει εκεί τον χρόνο). Έτσι θα είμαστε με τ'αστροπελέκια και τον δεύτερο γιο, ο οποίος μετά την κοπή θα "την κάνει" κι εκείνος για ποτάκι με φίλους και τα συναφή. Φυσιολογικά πράγματα δηλαδή.... Εύχομαι σε όλους να έχουμε μια "γεμάτη" χρονιά, να σκάσουμε όλοι από Υγεία και να πλημμυρίσει από αγάπη το σπιτικό μας! Χαίρομαι που μέσα απ'την καντεμιά της χρονιάς που φεύγει, είχα την χαρά να σας "γνωρίσω" και να μοιραστώ μαζί σας την καθημερινότητά μου. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την αγάπη και τις καθημερινές επισκέψεις σας! ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!! Νά'ναι το 2008 χαρούμενο και δημιουργικό!
To Nατασσάκι μου είχε ζητήσει να πω πώς διάλεξα το αβατάρ μου. Εγώ πάλι αυτό δεν το θυμάμαι .....(το κάλεσμα του Νατασσακίου, όχι το αβατάρ), αλλά για να το λέει δεν έχω λόγους να την αμφισβητήσω. (Απλά αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να ξεκινήσω τα χάπια για την γεροντική άνοια από τώρα...."νοοτρόπ¨νομίζω τα λένε. Αν υπάρχει κανένας γιατρός μεταξύ μας παρακαλώ να μου δώσει τα φώτα του.) Τί λέγαμε; α,μάλιστα για το αβατάρ. Όταν πρωτοξεκίνησα στον Pathfinder είχα διαλέξει μια νεανίζουσα μορφή σε αβατάρ κι αυτό γιατί το "Νιόβη" μου θύμιζε κοριτσόπουλο. Ξέρετε τώρα ...η "πρώτη η νιότη" και "πώς παρήλθαν τα χρόνια εκείνα" και όλα τα συναφή. Σημειώνω εδώ για τους μη γνωρίζοντες πως το Νιόβη δεν είναι το πραγματικό μου όνομα αλλά επειδή μ'αρέσει πολύ το ....υιοθέτησα. Μόλις έκλεισα κανα μήνα ως μπλόγκερ, αποφάσισα να δώσω μια πιο σοβαρή νότα στο πρεστιζ μου και άλλαξα το αβατάρ με μια ..."μεγαλοκοπέλα" αυτή τη φορά. Τούτη δω. Αλλά κι αυτή δεν στέριωσε για πολύ. Κάποια μέρα η Ηλιαχτίδα με μύησε στο μαγικό κόσμο των μπάνερ και με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου μπανεράκι που θα έχει χρώματα κι αρώματα που μ'αρέσουν και θα γίνει το σήμα κατατεθέν μου. Έτσι έφτιαξα αυτό που έχω τώρα.Διάλεξα την εικόνα, την μίκρυνα, έγραψα πάνω της το "ΝΙΟΒΗ", έβαλα τ'αγαπημένα μου χρώματα και την λανσάρισα. M'άρεσε τόσο που στην πορεία αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω και σαν αβατάρ. Από τότε εγώ κι αυτό ...πάμε πακέτο. Το αγαπώ πολύ γιατί είναι δικό μου δημιούργημα αφ'ενός και αφ'ετέρου επειδή έχει τα ζεστά χρώματα του ήλιου που λατρεύω να βλέπω. Ελπίζω να κάλυψα τη φίλη μου το Νατασσάκι. Αν και κάποιος άλλος από σας μου έχει ζητήσει κάτι και βλέπετε να το παίζω κινέζα, μη με παρεξηγείτε......"ου γαρ έρχεται μόνον.." Υγ.Μπορεί όποιος θέλει από σας να πάρει πάσα και να μας πει για το δικό του αβατάρ....
Στις 23 Αυγούστου του περασμένου καλοκαιριού, στη βεράντα του εξοχικού ξεφύλλιζα βαριεστημένα το RAM. Eκεί προς το τέλος υπήρχε ένα αφιέρωμα στα μπλογκς του Ιχνηλάτη, με πληροφορίες για την δημιουργία τους. Γύρισα και είπα στον άντρα μου "με βοηθάς ν'ανοίξω ένα μπλογκ;", ανασήκωσε τους ώμους του μ'εκείνο τον τρόπο που λέει "σάμπως θα γλυτώσω απ'την μουρμούρα αν πω όχι;" Μέσα σε ελάχιστα λεπτά το λάπτοπ είχε στηθεί στο τραπέζι της βεράντας κι εγώ άνοιγα τον προσωπικό μου λογαριασμό στον Pathfinder. Aπόλυτα άσχετη με το αντικείμενο, άρχισα να κάνω δειλά τις πρώτες μου εγγραφές. Θυμάμαι πως στα πρώτα σχόλια έτρεξα ν'απαντήσω στο μπλογκ του καθένα ξεχωριστά κι όχι στο δικό μου....δεν ήξερα ακόμα πώς γίνεται! Όσο περνούσε ο καιρός κι όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο περισσότερο μ'άρεσε. Γρήγορα άρχισα να επισκέπτομαι κι άλλες γειτονιές εκτός απ'αυτήν του Ιχνηλάτη. Γνώρισα κι άλλα άτομα. Καθημερινά η λίστα των μπλογκς που διάβαζα γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Έτσι 4 μήνες μετά, δίνοντας και παίρνοντας, έφτασα σήμερα να γιορτάζω το 100ό μου ποστ! Περάστε λοιπόν να σας τρατάρω και να μου ευχηθείτε. Ελάτε ν'αφήσετε δυο λόγια από καρδιάς κι εγώ θα τα φυλάξω μαζί με όλα τα πολύτιμα κι αγαπημένα! Λοιπόν τί λέτε; θα 'ρθείτε να κόψουμε την τούρτα; :))))
Χθες είχα την τιμητική μου. Mε διαφορά μιας ώρας σχεδόν, είχα πρόσκληση πρώτα απ'την Μαλίνα και μετά απ'τον Βασίλη, να αποτυπώσω στο χαρτί 7+1 θύμησες της χρονιάς που -δεν βλέπω την ώρα- να της κουνήσω το μαντήλι. (Όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστεί , τόσο καλύτερα!) Η αλήθεια είναι πως η χρονιά που φεύγει, υπήρξε στριφνή και άχαρη! Τον περισσότερο καιρό ήταν μες την μίρλα και τη γκρίνια. Δεν έχω να θυμάμαι παρά ελάχιστα όμορφα πράγματα απ'αυτήν, έτσι θα προτιμούσα να φύγει και να μη γυρίσει ούτε σαν ανάμνηση! (εκτός αν ήταν .."επιλεκτική") Έχουμε και λέμε λοιπόν. 1. Μάρτης. Το τηλέφωνο στο μαγαζί χτυπάει, το σηκώνω.."εμπρός", απ'την άλλη μεριά ακούω τη φωνή του άντρα μου, "μας έκλεψαν το μηχανάκι".......... 2. Απρίλης. Γυρίζω σπίτι το απόγευμα. Όλα φαίνονται να είναι όπως ακριβώς τα άφησα το πρωί που έφυγα. Πηγαίνω στην κρεββατοκάμαρα ν'αλλάξω. Πάνω στο στρωμένο κρεββάτι βλέπω ένα σκουλαρίκι που έχω χρόνια να φορέσω. Απορώ....τί δουλειά έχει αυτό έξω!.....Ανοίγω το συρτάρι,... το κουτί με τα κοσμήματα είναι άδειο..... 3. Μάης. Απ'το πουθενά μας κατεβαίνει η ιδέα μιας νέας ζωής, μιας άλλης δουλειάς. Ονειρευόμαστε την καθημερινότητά μας έξω απ'αυτή τη βρωμόπολη, κάπου όπου θα μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά πιο ανθρώπινα.Ενθουσιαζόμαστε. (αν εξαιρέσουμε κάτι μικρά βήματα, ακόμα παραμένει στα σχέδια..).... 4. Aύγουστος. Οι πολυπόθητες διακοπές ξεκινούν. Μαζί μ'αυτές ξεκινά και μια φοβερή φαγούρα σε όλο μου σχεδόν το σώμα. Οι μέρες (και οι νύχτες) κυλούν με μπόλικο ξύσιμο, αμέτρητα ζιρτεκ και επαλήψεις διαφόρων αλοιφών..... 5. Σεπτέμβρης. Κάποιες επιβαρυντικές κινήσεις και μερικά παραπάνω βάρη έχουν σαν αποτέλεσμα νύχτες αγρύπνιας και δάκρυα ανακατεμένα με αφόρητους πόνους στα χέρια που με κάνουν να πίνω τα mesulid σαν καραμέλες και τις νύχτες να ψάχνω κάποια βολική θέση για να μπορέσω να κλείσω τα μάτια μου έστω και λίγο..... 6. Νοέμβρης. Μας κάνει ποδαρικό ο Δίας, (απ'τα ελάχιστα καλά που μας έτυχαν).... 7. Δεκέμβρης. Τα "παίρνει στο κρανίο" όταν η κόρη της φίλης μου επιχειρεί να του πάρει το κόκκαλο που τρώει κι αποφασίζει αντί αυτού...να φάει εκείνη.....Δέκα μέρες (μέχρι στιγμής) νοσηλεία στο Παίδων η μικρή..... +1. Παρ'όλες τις αναποδιές και σε πείσμα της φετινής καντεμιάς που μας έφτασε δυο τρείς φορές στο χείλος της απόγνωσης, είμαστε μαζί και περισσότερο αγαπημένοι από ποτέ. Έχουμε την υγειά μας και μιας κι η προηγούμενη χρονιά μας πήγε δέρνοντας, έχουμε να περιμένουμε μόνο καλά απ'την νέα! Με τη σιγουριά λοιπόν και την αισιοδοξία πως από δω και πέρα μόνο καλά έχουμε να προσδοκούμε, αν θέλει η Μαριλένα, το Νατασσάκι και ο Γκρινιάρης ας πουν κι εκείνοι με την σειρά τους τα 7+1 πράγματα που έχουν να θυμούνται απ'την χρονιά που φεύγει..
Αστροπελεκιού ..απορία... - μαμά έχoυν όλοι οι άνθρωποι αλλεργίες; - όχι όλοι, κάποιοι όμως έχουν - εγώ έχω; - όχι - εσύ; - έχω - σε τί; - σε σένα - ψέμματα λες, τότε γιατί όταν έρχομαι δίπλα σου δεν κάνεις αψού;......
Μαράζι τό'χα να σηκωθώ ένα πρωί με την ησυχία μου. Τό'χα πει πολλές φορές και τό'ξεραν. Έτσι χθες ένιωσα τον άντρα μου να σηκώνεται απ'το κρεββάτι και να βγαίνει απ'το δωμάτιο κλείνοντας πίσω την πόρτα, ώστε να κοιμηθώ όσο ήθελα. Ήμουν ξύπνια, απλά παρέμεινα κάτω απ'το ζεστό μου πάπλωμα απολαμβάνοντας την πολυτέλεια του χουζουρέματος που τόσο σπάνια έχω. Όταν πια αποφάσισα να σηκωθώ, τους φώναξα να μου δώσουν από ένα φιλάκι. Μαζί με τον άντρα μου και τ'αστροπελέκια κατέφθασε κι ο Δίας που έχωνε την μουσούδα του μέσα στα σκεπάσματα ψάχνοντάς με. Έτσι γλυκά και μελωμένα ξεκίνησε η μέρα μου. Στο σαλόνι το τζάκι έκαιγε και μέχρι να πλυθώ και να πάω κοντά, βρήκα να με περιμένει κι ένα φλυτζάνι αχνιστός καφές. Τα μικρά έβλεπαν παιδικά προγράμματα, αλλά τα στείλαμε στο υπνοδωμάτιο να συνεχίσουν στην μικρή τηλεόραση κι εγώ πήρα το τηλεκοντρόλ στο χέρι να αλλάξω κανάλι. Τί τό'θελα;. Όλα τα κανάλια έπαιζαν είτε παιδικά, είτε επαναλήψεις των καθημερινών σειρών. Πάτα πάτα έφθασα και στον "Άλφα", με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Αυτιά. Ωραία σκέφτομαι, θα ακούσουμε κανα νέο. Αμ δε! Γλέντι τρικούβερτο είχε στηθεί πρωί πρωί στο πλατό του Αυτιά. Οκτώμιση ώρα με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, βρέθηκα ν'ακούω το "μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνων...φτάνει ως εδώ ...φτάνει ως εδώ, άαααααλλο δεν μπορώ" και στο καπάκι "αυτός ο άνθρωπος ..αυτός, είναι ο άλλος μου εαυτόοοοοοοοος" και δώστου μεράκια και δώστου ντέρτια και ν'ανοίγει τις σαμπάνιες ο Αυτιάς και να κοιτάω εγώ το ρολόι μου "δεν μπορεί, κάποιο λάθος κάνω, να δεις που παρακοιμήθηκα και ξύπνησα πια νύχτα". Αλλά όχι, δεν είχα παρακοιμηθεί. Kαι δώστου οι καλεσμένοι στο στούντιο να ρίχνουν πρωί πρωί τις ζεμπεκιές τους κι εγώ να αναρωτιέμαι πού στα κομμάτια βρίσκουν το κέφι και την όρεξη πρωί πρωί με τον καφέ! Όταν πια πείστηκα πως έτσι θα συνέχιζε το πράμα, την έκλεισα την ρημάδα κι άνοιξα το ραδιόφωνο. Τουλάχιστον εκεί τα τραγούδια ήταν αυτά που άρμοζαν ν'ακουστούν στις εννιά η ώρα το πρωί και δεν παρέπεμπαν σε μεταμεσονύχτιο γλέντι σκυλάδικου!
Aπό προχτές (Παρασκευή απόγευμα) ζω ένα εφιάλτη. Σπίτι ήταν η φίλη μου με τα πιτσιρίκια της για καφεδάκι και να παίξουν τα μικρά. Η κόρη της 6 ετών κι ο γιος της 4, μαζί με τα δικά μου. Η μικρή της πηγαίνει συνέχεια κοντά στον Δία και τον πειράζει. Της λέω πολλές φορές να φύγει και να πάνε στο παδικό δωμάτιο, επαναλαμβάνω πως το σκυλί δεν είναι παιχνίδι. Παίζουμε το κρυφτούλι με την πιτσιρίκα. Όποτε με βλέπει απασχολημένη τρέχει να πειράξει τον σκύλο. Τελικά τον βάζω να κάτσει πάνω στο στρωματάκι του και του δίνω ένα κόκκαλο απο αυτά που μασουλάνε για τα δόντια τους. Η μικρή κάθεται δίπλα του και προφανώς (αυτό δεν πρόλαβα να το δω) πάει να του πάρει το κόκκαλο. Ακούω το γρύλλισμα του σκύλου και τα ουρλιαχτά της μικρής. Τα μάτια της δεν φαίνονται από τα αίματα. Τρέχουμε στο μπάνιο να της ρίξω νερό και να δω...τί να δω!! Ευτυχώς ήταν ο μεγάλος γιός σπίτι. "φύγε του λέω για Παίδων, βάλε αλαρμ, κόρνα και τρέχα". Η μικρή έκανε 15 ράμματα στο κούτελο και θα μείνει μέσα να την παρακολουθήσουν για πιθανή μόλυνση. Ο σκύλος ευτυχώς με όλα τα εμβόλια καλυμμένος. Εγώ σε κατάσταση υστερίας. Να κλαίω, να χτυπιέμαι, να φωνάζω πως χίλιες φορές να είχε συμβεί σε δικό μου παιδί και να με παρηγορεί η φίλη μου. Ο γιατρός που την έραψε προσπαθούσε να της εκμαιεύσει τί έκανε στο σκυλί. Του φαινόταν περίεργη η φάση καθώς αυτού του είδους τα σκυλιά δεν είναι καθόλου επιθετικά. Ο άλλος γιατρός είπε να προσέξουμε γιατί αφού το έκανε μια φορά, θα το ξανακάνει. Κτηνίατρος που επικοινώνησα μου είπε πως πρέπει να πήγε η πιτσιρίκα να του πάρει το κόκκαλο...κι εκείνος ενστικτωδώς υπερασπίστηκε την τροφή του. Συζητήσαμε σοβαρά να τον δώσουμε, είμαστε όλοι φοβερά αναστατωμένοι. Απ'την άλλη είναι ένα σκυλί που το γαύγισμά του δεν το έχουμε ακούσει. Μένει όλη μέρα μόνος τους μες το σπίτι κι όταν γυρίζουμε δεν έχει πειράξει το παραμικρό. Χαδιάρης και τρυφερός με όλους...πώς τό'κανε αυτό ....πώς;;;;
Tο έχουμε πια αναγάγει σε έθιμο κάθε που κάποιο απ'τα αστροπελέκια έχει τα γενέθλιά του, εκτός των άλλων δώρων να παίρνει κι όποιο παιχνίδι θέλει απ'το μαγαζί. Έτσι και χθες, με το που γύρισαν απ΄το σχολείο ο μικρός έκανε μια γρήγορη προεπισκόπιση στο ράφι και διάλεξε ένα αρμόνιο. Όταν μου εκδήλωσε την επιθυμία του μ'έζωσαν ελαφρά τα μαύρα φίδια αλλά είπα μέσα μου "δεν βαριέσαι, πόσο θόρυβο πια να κάνουν;" Λάθος μέγα φίλοι μου!.... Στο τέλος αποδείχτηκε πως αντιμετώπισα το θέμα πάρα πολύ επιπόλαια κι ελαφρά, διότι ανοίγοντας το κουτί για να βάλουμε στο αρμόνιο μπαταρίες ανακαλύψαμε πως περιείχε κι ένα .....καραόκε! Κι εκεί άρχισαν τα όργανα. Ο ένας έπαιζε (τί έπαιζε δηλαδή...βαρούσε τα πλήκτρα σα να του είχαν σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα) κι ο άλλος τραγουδούσε. Οι αδελφοί Κατσάμπα σε νέα προχωρημένη έκδοση! Τί την "άγια νύχτα" άκουσα , τί τα κάλαντα, τι αυτοσχέδια τραγούδια δικής τους έμπνευσης..... Να τραγουδάνε και να παίζουν και να τρίζουν τα τζάμια απ'τις παραφωνίες τους, αλλά εγώ τσιμουδιά. Ούτε γκρίνιαξα, ούτε τις φωνές έβαλα, ούτε είπα γλυκά γλυκά "για.... σκασμός τώρα!"...ούτε τίποτα. Ιώβεια υπομονή επέδειξα η δόλια η μάνα λόγω της ημέρας! Aλλά μόλις είδα το αυτοκίνητο του πρώτου γιού να στρίβει την γωνία για να τους πάει στο κολυμβητήριο, πετάχτηκα με τέτοια χαρά απ'τη θέση μου και τα είχα βάλει μέσα πριν το αμάξι ακόμα σταματήσει......εν κινήσει! Με κοίταξε λίγο παράξενα ο μεγάλος, του είπα χαμηλόφωνα "θα σου εξηγήσω σπίτι" κι έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου πριν το μετανιώσει κανένα απ'τα δυο και κατέβει! (ελπίζω να μη θυμηθεί το μεγάλο αστροπελέκι τη φλογέρα και θελήσουν να φτιάξουν ....μπάντα, γιατί τότε κανονίστε ποιός από σας θα με φιλοξενήσει!)
Έχεις τα γενέθλιά σου σήμερα! Γίνεσαι επτά χρονών! Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη την πρώτη φορά που σε είδα. Είχαμε έρθει μετά από αμέτρητες συνεντεύξεις με τις κοινωνικές λειτουργούς να σε γνωρίσουμε. Οι βρεφοκόμοι σε είχαν ντύσει με όμορφα ρούχα, σε είχαν χτενίσει, σου είχαν βάλει ζελέ στα ξανθά σου μαλλιά. Δεν μας κοιτούσες στα μάτια, έκανες πως ασχολιόσουν με τα παιχνίδια σου, αλλά η υπερκινητικότητά σου πρόδιδε την ταραχή σου. ΄Ησουν σχεδόν τεσσάρων. Ένας ξανθός μπόμπιρας με υπέροχα γκριζογάλανα μάτια, γεμάτος τρυφερότητα αλλά και τσαμπουκά. Μπήκες στη ζωή μας και την ομόρφυνες περισσότερο. Έγινες ο τέταρτος γιός μου, ο μικρούλης μου, ο βενιαμίν μας. Πριν λίγο καιρό σε είδα σκεφτικό, "τί σκέφτεσαι Π μου;" σε ρώτησα. Πήρες ύφος προβληματισμένο και χωρίς να με κοιτάς μου είπες - αναρωτιέμαι ποιά να είναι η μάνα μου. Τα πόδια μου λύγισαν, γονάτισα και σε κοίταξα στα μάτια. - μωρό μου ποιός σε φροντίζει, ποιός νοιάζεται για σένα, ποιός ξενυχτάει όταν αρρωσταίνεις; - εσύ.. - τότε;....ποιά είναι η μαμά σου; Τύλιξες τα λεπτά σου χεράκια στο λαιμό μου ...."εσύ μαμά μου"... Χρόνια σου πολλά λουλούδι μου! Νά'σαι πάντα γερός και δυνατός και να συνεχίσεις να "διεκδικείς" τη ζωή σου με ..τσαμπουκά! :)) Υγ. σου υπόσχομαι πως όταν έρθει η ώρα, θα με έχεις παραστάτη στη προσπάθειά σου να βρεις και να γνωρίσεις την βιολογική σου μητέρα..... Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς...... βλέπεις για την κάθε μάνα προέχει πάντα η ψυχική γαλήνη του παιδιού της!
Σήμερα το μεγάλο αστροπελέκι πήρε βαθμούς στο σχολείο. Ο πρώτος του έλεγχος! Η δασκάλα του είχε κάποιο πρόβλημα κι έλειπε, έτσι δεν είχαμε άμεση επαφή μαζί της ώστε να μας πει λεπτομέρειες της επίδοσής τους, αλλά πιστεύω πως λίγο πολύ οι γονείς ξέρουμε πού είναι καλό ή πού υστερεί το παιδί μας. Πήγα κι εγώ προετοιμασμένη να παραλάβω τον έλεγχο που υπολόγιζα να περιέχει ένα "βήτα" και με το φτωχό μου μυαλό το τοποθετούσα στο μάθημα της γλώσσας, βλέπετε εκείνη η ρημαδοορθογραφία δεν μοιάζει να είναι το δυνατό μας σημείο. Αντί αυτού, παρέλαβα ένα έλεγχο τίγκα στα "άριστα Α" και με το μοναδικό "πολύ καλά Β", στο μάθημα της μελέτης περιβάλλοντος!..... Κι έχω μείνει να κοιτάω τους βαθμούς σαν τον χάνο η δόλια η μάνα, διότι αυτό το μάθημα δεν το είχα ποτέ μέχρι τώρα αξιολογήσει σαν κάτι ιδιαίτερο. Η έννοια μου πάντα ήταν αν διάβασε το μάθημα, αν έμαθε την ορθογραφία του, αν έλυσε τις ασκήσεις των μαθηματικών, αν διάβασε ιστορία......δεν ρώτησα ποτέ αν διάβασε την μελέτη περιβάλλοντος! Όταν το ξεφύλισσα τις πρώτες μέρες της πρώτης τάξης, τότε που υπήρχε ενθουσιασμός κι ενδιαφέρον ένθεν κι ένθεν....πήρε το μάτι μου κάτι για γειτονιές, κάτι για ταχυδρομεία....κάτι για τα σούπερ μάρκετ....ησύχασα κι εγώ κι είπα "ωραία θα μαθαίνουν τ'αστροπελέκια πού να πηγαίνουν να πληρώνουν την ΔΕΗ όταν μεγαλώσουν , να φανούν κι αυτά λίγο χρήσιμα στην οικογένεια που μέχρι στιγμής μόνο "φύρα" είναι..." και το έκλεισα χωρίς να ξανασχοληθώ μαζί του. Μου τη φύλαγε που λέτε το άτιμο το μάθημα και σου λέει έτσι είσαι;...με απαξιώνεις;...δεν με υπολογίζεις;....πάρε τώρα ένα περιποιημένο "βήτα" νά μάθεις! Και δεν έχω καταλάβει κιόλας πού υστερεί τ'αστροπελέκι! Δηλαδή αν αύριο- μεθαύριο του δώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ να πάει να τον πληρώσει θα κατευθυνθεί προς τα διόδια Αθηνών-Λαμίας;..... Τί δεν έχει εμπεδώσει το σκασμένο;....χρειάζεται άραγε "ιδιαίτερα";..... Πού είναι οι δάσκαλοι της μπλογκογειτονιάς να μου δώσουν τα φώτα τους;... Βοηθάτε βρε παιδιά, ....για τ'αστροπελεκάκι μας πρόκειται!!
Το κόλπο παλιό αλλά διαχρονικό. Κοιτάς το αστροπελέκι στα μάτια, κάνεις ένα γρήγορo "ζύγισμα" της κατάστασης και ..ποντάρεις. - ψέμματα λες - δεν λέω - λες - πού το ξέρεις; - το βλέπω στα μάτια σου, όταν μου λες ψέμματα το γράφουν. Από κει και πέρα το πράμα δουλεύει από μόνο του. Κάθε φορά που θέλει να σε γελάσει προσπαθεί να μη σε κοιτάει στα μάτια και ...διαβάσεις εκεί μέσα την αλήθεια. Τους έχω πείσει γι'αυτό, όπως είχα πείσει και τους δυο μεγάλους όταν ήσαν στην ίδια ηλικία που είναι τα μικρά τώρα.
Γυρίζει το μεγάλο αστροπελέκι χθες το απόγευμα από τ'αγγλικά.
- έκανα τρία λάθη στην ορθογραφία.
Τα μάτια στρέφουν στην αντίθετη από μένα μεριά και διακρίνω ένα μισοκρυμμένο χαμόγελο "κάτω απ'τα μουστάκια του"
- ψέμματα λες
- δεν λέω
- λες
- όχι, σου λέω
- καλά, αφού έκανες τρία λάθη τί βαθμό πήρες;
Σκέφτεται για δευτερόλεπτα
- δεκάξι.
Το πονηρό χαμόγελο επιμένει να βρίσκεται στα χειλάκια και τα μάτια πάντα στραμμένα αλλού.
- εντάξει, τί να κάνουμε;....δεκάξι...δεκάξι...την επόμενη φορά θα πάρεις καλύτερο βαθμό.
- να στο δείξω;
- για δείξτο μου.
Στρέφει κατά πάνω μου με το τετράδιο ορθάνοιχτο να έχει στη σελίδα του γραμμένο "μπράβο!" κι ένα μεγάλο 20 με κόκκινο στυλό!
- ταρατατααααααααμμ!!!
- πωπωπω! ΕΙΚΟΣΙ!!!!....δεν το πιστεύω....με γέλασες πονηρέ ε;.....
Γέλιο χαρούμενο σαν το γάργαρο κελαρυστό νεράκι......γέλιο ικανοποίησης και χαράς.
Χθες το απόγευμα φτιάξαμε μελομακάρονα. Εγώ έβαζα τα υλικά στη λεκάνη, το στεφάνι μου τα ζύμωνε (με το "παράλυτο" χέρι δεν είναι για να κάνω τέτοιες δουλειές, μετά πεθαίνω στους πόνους) και τέλος τα πλάσαμε παρέα με τα ενθουσιασμένα αστροπελέκια. Tην ώρα που τα πλάθαμε γύρισα και είπα στον άντρα μου - ξέρεις τί κάνουμε τώρα; - φτιάχνουμε μελομακάρονα , μου είπε Κι εγώ δείχνοντάς του με τα μάτια τ'αστροπελέκια του απάντησα. - φτιάχνουμε ...αναμνήσεις .......γι'αυτά. Aς είναι..... Η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη...φημίζονται τα μελομακάρονά μου! Στο τέλος αφού τα μέλωσα, ρίξαμε μπόλικη τριμμένη καρυδόψιχα από πάνω και σκεπάσαμε τις πιατέλες με μεμβράνη. Την επόμενη Κυριακή θα φτιάξουμε τους κουραμπιέδες (καλά νά'μαστε!). Από δω και στο εξής καθημερινά θα υπάρχουν γύρω γύρω στο τραπεζομάντηλο , τα ίχνη από το φάγωμά τους.....σκορπισμένη καρυδόψιχα ...κι όταν προστεθούν κι οι κουραμπιέδες τότε θα υπάρχει και ζάχαρη άχνη. Ζήτημα να περάσουμε μια βδομάδα.... φτάνοντας δηλαδή στην επόμενη Κυριακή που θα φτιάξω τους κουραμπιέδες, θα τελειώνουν τα μελομακάρονα. Σαν τα πιράνχας ορμάνε, ειδικά οι μεγάλοι τα τρώνε πέντε πέντε.....πού να φτουρίσουν;...εμείς εδώ θέλουμε όλη την χριστουγεννιάτικη παραγωγή και πάλι.... Εν τω μεταξύ, για κουραμπιέδες τρελαίνομαι εγώ και μέχρι χθες νόμιζα ότι άρεσαν πολύ και στον δεύτερο γιό, ο οποίος κάθε χρόνο στην κυριολεξία τους τσακίζει, χθες όμως σε ανάλογη κουβέντα που είχαμε δήλωσε. - μ'αρέσουν πάρα πολύ τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες όχι και τόσο. ΕΓΩ: τότε γιατί δεν προλαβαίνω να σταυρώσω κουραμπιέ κάθε χρόνο; - για αλλαγή τους τρώω - δηλαδή; - κοίτα, άμα έχεις φάει οχτώ μελομακάρονα, θες μετά ένα δυο κουραμπιέδες για ν'αλλάξεις τη γεύση. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τις Κυριακές πάμε εκκλησία. Εκ περιτροπής, λόγω του μαγαζιού. Την μια Κυριακή εγώ με τα πιτσιρίκια , την επόμενη το στεφάνι μου με τα πιτσιρίκια. Τ'αστροπελέκια παίζουν μπαλαντέρ, όποιος και να πάει είναι κι εκείνα μέσα. Ο μεγάλος από τα πέντε του μπαίνει στο ιερό και βοηθά στη λειτουργία μαζί με τον γιό του παπά. Ο μικρός άρχισε κι εκείνος να συμμετέχει απ'την άνοιξη που μας πέρασε. Κάνουν μεγάλη χαρά και τους αρέσει. Σήμερα ήταν η σειρά μου, πήγα να τους ξυπνήσω..είχαν κοιμηθεί αργά για τα δεδομένα τους χθες βράδυ, γύρω στις 10,30 κι ήταν κι οι δυο κουκουλωμένοι μέχρι τ'αφτιά. -σηκωθείτε, πρέπει να ετοιμαστούμε. Ο μικρός πετάχτηκε αμέσως κι έτρεξε στο μπάνιο. Ο μεγάλος παρέμεινε στο κρεββάτι κάνοντας μορφασμούς πόνου και διπλωμένος στα δυό. -μαμά, πονάει η κοιλιά μου. Δεν μου "κάθησε" καλά αυτός ο ξαφνικός πόνος. - πού πονάς για δείξε μου - να εδώ - καλώς, σήκω ντύσου να σε πάω στο μαγαζί να μείνεις εκεί με τον μπαμπά. Δαγκώνεται, δεν είναι αυτό που ήθελε....αλλού το πήγαινε η μικρή μαφία.Τον κοιτάω και περιμένω αντίδραση. Δεν μιλάει....τί να πει; Του δίνω τα ρούχα του και του λέω να ντυθεί, αρχίζει να το κάνει με μισή καρδιά. - πες μου την αλήθεια, πονάς πραγματικά; Τσιμουδιά. - αν μου πεις την αλήθεια θα σε αφήσω να μείνεις να δεις τηλεόραση αφού ξέρω ότι αυτό θες. Αλλά περιμένω από σένα να μου μιλήσεις ειλικρινά. Βουρκώνει.. - εντάξει, δεν πονάω - χαίρομαι που μου λες την αλήθεια. Ξέρεις ανησύχησα όταν μου είπες ότι πονάς. Καταλαβαίνω πως βαριέσαι κι εγώ το παθαίνω μερικές φορές. Μείνε να δεις τηλεόραση. μην έρθεις...αλλά θέλω από σένα να μου μιλάς ειλικρινά, εντάξει; - εντάξει μαμά, συγνώμη. Σφιχτή αγκαλιά, φιλί κι όρθιος!!!!
Απ'το πρωί τ'αστροπελέκια μου έχουν ζαλίσει το κεφάλι. Θέλουν να πάρουν ένα περιοδικό που έχει μια κατσαρίδα βαλσαμωμένη.....Ναι, ναι...μη γελάτε. Όλα έχουν μπει στα περιοδικά τα έντομα θα γλυτώνανε;...Ξαμολυθήκανε που λέτε οι αρμόδιοι σε βουνά και κορφούλες και μαζέψανε ό,τι έντομο κυκλοφορούσε. Τα αμπαλάρανε σε πλεξιγκλας βιτρινούλες και τα εκδώσανε σαν μορφωτικό και άκρως παιδαγωγικό περιοδικό. Κι έχω τώρα τους πιτσιρικάδες να κλαίνε και να οδύρονται να πάρουν την κατσαρίδα. Και κάνουν υπολογισμούς αν τους φτάνει το χαρτζηλίκι τους, το οποίο χαρτζηλίκι φτάνει μόνο αν το ενώσουν. Έλα όμως που ο μικρός άλλαξε στην πορεία γνώμη και τώρα θέλει να αγοράσει με τα λεφτά του άλλο περιοδικό και το εναπομείναν χαρτζηλίκι του μεγάλου δεν φτάνει για το σίχαμα την κατσαρίδα;. Μεγάλος καυγάς ξέσπασε πρωινιάτικα. Διότι ο μικρός αρνείται να ενδώσει στις αρχικές παρακλήσεις κι αργότερα στις απειλές του μεγάλου και επιμένει...... κι ο μεγάλος χτυπιέται κι οδύρεται. Προσπαθώ να παραμείνω ήρεμη. Αν ακούσετε ουρλιαχτά, δεν θά'ναι γιατί είδα μια κατσαρίδα, αλλά γι'αυτόν τον "κιαρατά" που πήγε και τη βαλσάμωσε και την μοστράρισε πρώτη μούρη στο περιοδικό.
Χτες το πρωί....(πολύ πρωί...έξι ώρα αχάραγα), ακούω την πόρτα να ανοίγει. Μια σκιά περιφέρεται στο σαλόνι...και μετά από λίγο την βλέπω στην είσοδο της κρεββατοκάμαρας. Ο μεγάλος γιός. -μαμά -ναι -γίνεται να πάει κάποιος άλλος τον Δία την βόλτα του γιατί φεύγω εκδρομή και πρέπει να προλάβω το καράβι που φεύγει στις 7,30; -εντάξει, θα τον πάω εγώ. -σ'ευχαριστώ μαμά, φεύγω ε;.. -πότε θα γυρίσεις; -δεν ξερω, μάλλον την Κυριακή. -εντάξει, καλά να περάσεις. Κι έφυγε....και σηκώθηκα να βγάλω τον κόπρο για τσίσα. Αρνήθηκα την προσφορά του άντρα μου να τον πάει εκείνος κι ετοιμάστηκα για την πρωινή εξόρμηση. Έξω ήταν ακόμα νύχτα, ψιλόβρεχε κι έκανε κρύο. Ο κόπρος μες την τρελή χαρά. Φτάνουμε στο τέλος του δρόμου μας για να περάσουμε στο απέναντι παρκάκι και στη γωνία μες το αμάξι του βλέπουμε τον γιό που ξεκινούσε να φύγει. Ο κόπρος στέκεται και τον κοιτά με παράπονο. Έχει κάτσει κάτω και βγάζει μικρά παραπονιάρικα μουγκρητά λες και βλέπει την γκόμενα να του φεύγει μακριά. Προσπαθώ να τον τραβήξω να προχωρήσουμε γιατί η βροχή δυνάμωνε, αλλά εκείνος εκεί.....βλέμμα προσηλωμένο στην "αδυναμία" του και μουγκρητό όλο παράπονο και ντέρτι. Σε άλλη περίπτωση το κοπρόσκυλο θα με πήγαινε καρότσι μέχρι το πάρκο αλλά τώρα είχε στυλώσει τα πόδια κι έκλαιγε που του έφευγε ο "βόλταμαν". (Έτσι λέμε σπίτι τον συγκεκριμένο γιό, επειδή είναι εκείνος που πηγαίνει τον Δία πρωί και βράδυ βόλτα). Βρε τί τραβούσα, τί απειλούσα, τί αγρίευα, τί παρακαλούσα, τί ικέτευα... εκείνος εκεί, καθισμένος σούζα να κοιτά με θρησκευτική προσήλωση τη φιγούρα του "βόλταμαν" μέσα από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου. Κουνήθηκε μόνο όταν είδε το αμάξι ν'απομακρύνεται και τότε βέβαια θυμήθηκε ότι η κύστη του επείγεται ν'αδειάσει και με πήγε καρότσι μέχρι το πρώτο δέντρο.... Αχάριστο σκυλί!!
Bιάστηκα η τρελλή να χαρώ, πως χθες και καλά με την απεργία, δεν θα ήμουν στο μαγαζί απ'το πρωί μέχρι αργά τ'απόγευμα.....πριτς! Σιγά μη μου πάνε όλα πρίμα...όοοοοχι εκεί να παιδευτώ, να ταλαιπωρηθώ ακόμα και τη μέρα που εκ των πραγμάτων θα έπρεπε όλα να ήταν πιό χαλαρά. Και χαλαρά ξεκίνησαν. Ήρθε το πρωί το στεφάνι μου να ανοίξει το μαγαζί, για να μπορέσω να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω η καντέμω, αλλά ο ανάποδος άνθρωπος (εγώ είμαι αυτός) ξύπνησε πάλι απ'τις εξήμιση και παρίστανε το αρνί στη σούβλα καμμιά ώρα ακόμα, μέχρι που απελπίστηκα και σηκώθηκα. Κατά τις δεκάμιση έσκασα μύτη στο μαγαζί για να φύγει ο άντρας μου σε κάποιες δουλειές που είχε και να επιστρέψει το μεσημέρι. Συννενοηθήκαμε να πάει σπίτι, να φάει με τα παιδιά και στις 4,00 που θα έφερνε στ'αγγλικά το μεγάλο αστροπελέκι, να έρθει στο μαγαζί για να φύγω εγώ. Στις τρισήμιση βλέπω το αμάξι να σταματά έξω απ'το μαγαζί και σκέφτομαι "μα τόσο νωρίς πήγε το παιδί στα αγγλικά;" ....εκείνη τη στιγμή βλέπω το περί ου ο λόγος παιδί να βγαίνει απ'το αυτοκίνητο και το άλλο παιδί από μέσα να κρατά το κεφάλι του....το οποίο κεφάλι ήταν μες τα αίματα. Και παθαίνω το πρώτο σοκ. Ταυτόχρονα ακούω τον άντρα μου να μου φωνάζει..."φεύγω για το νοσοκομείο, ο Π. χτύπησε το κεφάλι του"..και παθαίνω και το δεύτερο σοκ...το οριστικό και αμετάκλητο. Προσπαθώ τώρα να βγάλω συμπέρασμα για το τί έγινε απ'το μεγάλο αστροπελέκι. Καλύτερα να ρωτούσα τον Δία, πιό απλά θα μου τα εξηγούσε. - ο Π. ήταν στο τζάκι, όχι μπροστά στον καναπέ....απέναντι....ξέρεις...όχι στον μεγάλο καναπέ, τον άλλον....τον διπλό...και ξαφνικά γυρίζω να τον κοιτάξω και βλέπω το κεφάλι του μες τα αίματα κι έκλαιγε.....αχ! μαμά μου πολύ στενοχωρέθηκα για τον Π. μας. Τί συμπέρασμα βγάζετε τώρα εσείς;...γιατί εγώ... αδύνατον!... Το μόνο συμπέρασμα που μπόρεσα να βγάλω ήταν για το πόσο αστροπελέκι είναι....ορίτζιναλ, όχι ό,τι κι ό,τι!..... Παίρνω τον άντρα μου στο κινητό, μου λέει πως πηγαίνει στο Παίδων κι ότι ο μικρός έχει πολύ μεγάλο και βαθύ σκίσιμο στο κεφάλι. Γλύστρισε λέει και έπεσε πάνω στην παλιά κομόντα και χτύπησε πάνω σε ένα απ'τα μπρούτζινα χερούλια της, άκου τώρα!!!! Το αποτέλεσμα..... επτά ράμματα στο κεφάλι και παρακολούθηση για ένα 24ωρο...να μη τον στείλουμε σχολείο κλπ κλπ.....λουκούμι τού'ρθε του αστροπελεκιού δυο μέρες στη σειρά ραχάτι. Άσε που κρυφοκαμαρώνει που έγινε το επίκεντρο κι όλοι τον ρωτάνε τί και πώς...... Και τελικά έφυγα απ'το μαγαζί στις επτά παρά.....από τις έξι που φεύγω συνήθως....το κέρατό μου!........ (Ορίστε Μαλίνα...σου έγινε το χατήρι. Χθες δεν με προσκάλεσες να γκρινιάξω;....ε, δεν σε καθυστέρησα και πολύ....μόνο μια μέρα!!!!)
Σήμερα είναι διαφορετική μέρα για μένα. Λόγω της απεργίας ο άντρας μου δεν πήγε στη δουλειά, οπότε άνοιξε εκείνος το πρωί το μαγαζί, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να κοιμηθώ παραπάνω. Ε, απ'την ώρα που σηκώθηκε εκείνος-γύρω στις 6,30- το μάτι γαρίδα κι εγώ. Το πάλεψα βέβαια το πράμα, έμεινα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά καμμιά ώρα. Στο τέλος αφού είδα πως χαϊρι και προκοπή δεν έκανα, σηκώθηκα κι έβαλα καφέ, μουρμουρίζοντας "ανάποδος άνθρωπος!" , εννοώντας φυσικά τον εαυτό μου. Τ'αστροπελέκια κοιμόντουσαν.Πήρα τον καφέ κι άνοιξα το πισί να τον πιω χαζεύοντας μπροστά στην οθόνη κι εκεί που χαλάρωνα και απολάμβανα αυτή τη διαφορετικότητα της μέρας, ακούω ένα γδούπο και το κροτάλισμα από αντικείμενα που πέφτουν στο πάτωμα. Κατάλαβα αμέσως. Ο Δίας όλες αυτές τις μέρες ρίχνει "σφαλιάρες" στο δέντρο με την ουρά του καταφέρνοντας κάθε φορά που περνάει από δίπλα του να ρίχνει και 5-6 μπάλες. Ε, αυτή τη φορά έριξε όλο το δέντρο! Με το που με είδε πήγε και χώθηκε σε μια γωνιά αποφεύγοντας να με κοιτάξει. Το δέντρο ανάκατο με παιχνίδια και λαμπάκια ήταν χυμένο στο πάτωμα. Τ'αστροπελέκια ξύπνησαν κι εκείνα απ'τον θόρυβο κι όλοι μαζί προσπαθήσαμε να ανασυντάξουμε το σκορποχώρι... Τα καταφέραμε μετά από λίγο, Bέβαια μου φαίνεται σα "στραβοχυμένο" το δέντρο μας πια, μιας και για να γίνει σωστό θα έπρεπε να το κάνουμε απ'την αρχή κι αυτό ούτε που να το σκεφτώ!.... Έτσι το αναστηλώσαμε όπως όπως, το στήσαμε εκ νέου στη θέση του και περιμένουμε το επόμενο σαβούρωμα που θα προκαλέσει η ουρά του Δία!... Nά'σασταν από μια μεριά ν'ακούγατε το μεγάλο αστροπελέκι. - σε παρακαλώ βρε Δία, γίνε πιο προσεκτικός....κοίτα τί έκανες στο δέντρο...αν δεν έχουμε δέντρο πού θα αφήσει τα δώρα ο αη-Βασίλης..... (αυτό είναι όλο το ζουμί...τα δώρα) :))))
Διάβασα τις άλλες το ποστ του Βασίλη για τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια των παιδιών και θυμήθηκα πριν μερικές μέρες το μικρό αστροπελέκι να αναφωνεί μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση. -σ'ευχαριστώ Θεούλη μου, πολύ σ'ευχαριστώ....τό'ξερα εγώ πως δεν θα με άφηνες έτσι....σ'ευχαριστώ Θεούλη μου.....τώρα ξέρω τί να ζητήσω απ'τον Άγιο Βασίλη. Ο Θεούλης όπως καταλάβατε, ήταν η διαφήμιση που μόλις είχε δει και τού'χε δώσει την λύση στο τί παιχνίδι να ζητήσει φέτος απ'τον άγιο.... Σφαίρα πήγε στο δωμάτιό του κι αφού κατατόπισε και το μεγάλο αστροπελέκι , διενήργησαν ένα σύντομο μίνι συμβούλιο μεταξύ τους κι αποφάσισαν να ζητήσουν το ίδιο παιχνίδι απ'τον άγιο Βασίλη. Που σημαίνει πως θα πρέπει να ξηλωθούμε να πάρουμε δυο κομπιούτερ spiderman (αυτή ήταν η θεϊκή έμπνευση...) εκτός κι αν ο άγιος Βασίλης έχει οικονομικά στριμώγματα λόγω των πολλών παιδιών ανά την υφήλιο που περιμένουν από κείνον τα δώρα τους αυτές τις μέρες και αποφασίσει να μας βγάλει με κάτι οικονομικότερο. Αλλά πάλι.....γιατί να τους στερήσεις την χαρά;....αφού μπορείς να το πάρεις..... Εξ'άλλου τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά, έτσι δε λένε;....ας χαίρονται τουλάχιστον εκείνα, μιας και σε μας τους μεγάλους περισσεύουν οι έγνοιες και δεν μας αφήνουν να τα απολαύσουμε! Κάθε χρόνο, κρύβουμε μέρες πριν τα δώρα τους στο κάτω σπίτι των μεγάλων αγοριών και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αφού πέσουν για ύπνο, τα φέρνουμε και τα τοποθετούμε κάτω από το δέντρο. Εν τω μεταξύ, από νωρίς έχουμε βάλει στο τζάκι ένα πιάτο με κουραμπιέ και μελομακάρονο και δίπλα ένα ποτήρι νερό για να φάει, να γλυκαθεί και να ξεδιψάσει ο κουρασμένος άγιος που θα κατέβει απ'το τζάκι τη νύχτα, όταν όλοι θα κοιμόμαστε και θ' αφήσει τα παιχνίδια των παιδιών. Κι όλο σκύβει και κοιτά την καμινάδα ο μικρός....κι όλο αγωνιά.....θα μπορέσει να περάσει από κει ο άγιος Βασίλης; και στα άλλα παιδάκια που δεν έχουν τζάκι από πού περνά;.... Κι άντε να του εξηγείς πως ο άγιος περνά από παντού, ακόμα και μέσα απ'τον τοίχο, γιατί είναι....άγιος...και να πετάγεται ο μεγάλος ο 28χρονος και να τους λέει γελώντας......"μην ακούτε βλακείες, δεν υπάρχει άγιος Βασίλης, ο μπαμπάς κι η μαμά σας παίρνουν τα δώρα" και να διαμαρτύρονται τα μικρά ζητώτας από μένα να τα επιβεβαιώσω κι εγώ να του λέω με τρόπο "σταμάτα...μην ανακατεύεσαι....άστα...είναι μικρά ακόμα" κι εκείνος να παραδίνεται στο τέλος μουρμουρίζοντας "εντάξει, αλλά αν αύριο μεθαύριο μάθετε την αλήθεια, μη μου ζητήσετε τα ρέστα......εγώ σας τά'λεγα"... Και το πρωί, ξυπνά συνήθως πρώτο το μεγάλο αστροπελέκι και τον ακούω που τρέχει ξυπόλυτος μέχρι το δέντρο και μετά πάλι τρέχοντας πίσω στο δωμάτιο να ξυπνήσει και τον μικρό για να του αναγγείλει πως ήρθε ο άγιος Βασίλης και ναι, τους έφερε και φέτος δώρα παρ'όλο που η μαμά έλεγε πως δεν ήταν απόλυτα σίγουρο, μιας και τις έκαναν τις αταξίες τους μες την χρονιά που πέρασε. Κι έρχονται μετά στο δωμάτιό μας για να μας ρωτήσουν αν μπορούν να ανοίξουν τα δώρα τους και ξεσηκωνόμαστε όλοι ..... κι ο χώρος γεμίζει με σκισμένα χαρτιά περιτυλίγματος και κορδέλες και φωνούλες ενθουσιασμού.... Για κάτι τέτοιες στιγμές είναι που περιμένω κι εγώ με λαχτάρα τον άγιο Βασίλη! (ο οποίος παρεπιπτόντως, κάθε χρόνο, τιμά δεόντως και τον κουραμπιέ και το μελομακάρονο!.....) Υγ. .κι όταν αργότερα ανέβει κι ο μεγάλος (ο 28χρονος που λέγαμε) και τα μικρά του πουν μ'ενθουσιασμό "είδες που στο λέγαμε;...ήρθε ο άγιος Βασίλης", εκείνος απαντά γελώντας "το βλέπω, το βλέπω....και μάλιστα ψωνίζει κι απ'τον "Μουστάκα").........
Χθες το μεσημέρι τρώγαμε νωρίς, τ'αστροπελέκια κι εγώ, για να φύγουμε αμέσως μετά για το θέατρο. Οι μεγάλοι έλειπαν κι ο μπαμπάς μας ήταν (ως συνήθως) στο μαγαζί. Καθόμαστε που λέτε στο τραπέζι και οι γλωσσίτσες τους πάνε ροδάνι. Κάτι που η λογοδιάρροια είναι η φυσική κατάσταση όλων των παιδιών, κάτι που τα δικά μου χθες τα διακατείχε η χαρά της επικείμενης επίσκεψης στο θέατρο, καταλαβάινετε τί επικρατούσε! Την κουβέντα δεν την έπιασα απ'την αρχή της γιατί ήμουν αφοσιωμένη να σερβίρω και το μυαλό μου έτρεχε αλλού, αλλά από ένα σημείο και μετά...μου κίνησε το ενδιαφέρον. - μαζευτήκαμε όλα τα αγόρια και το παραδεχτήκαμε. - πού μαζευτήκατε; - στο πίσω μέρος της αυλής. ΕΓΩ: τί είπατε όλα τ'αγόρια; - κάναμε μια συνέντευξη (!!!) και παραδεχτήκαμε όλοι, ότι είμαστε ερωτευμένοι με την Σπυριδούλα. ΕΓΩ: μάλιστα.....και της το είπατε; - όχι, το παραδεχτήκαμε μεταξύ μας, δεν είναι κακό...κι εγώ παραδέχτηκα ότι την αγαπάω, τί πειράζει; πειράζει μαμά; - όχι δεν πειράζει - κι ο Γιώργος έκανε σεξ μαζί της (!!!!!) Το πηρούνι παραλίγο να γλυστρίσει απ'το χέρι μου κι η μπουκιά μου στέκεται για λίγο στο λαιμό.....ξεροβήχω ...την κατεβάζω και με απόλυτη ψυχραιμία (τί στο καλό με οκτάχρονο μιλάω...δεν μπορεί...) κάνω την επόμενη ερώτηση. - ναι ε;.....και πώς ακριβώς κάνανε σεξ;.. - να βρε μαμά, παίζαμε κυνηγητό στο διάλειμα κι έτρεχε από δω ο Γιώργος κι έτρεχε απ'την άλλη η Σπυριδούλα .... ήρθαν μούρη με μούρη....και την φίλησε. (γέλια πονηρά) (αυτό εννοούσε τ'αστροπελέκι σεξ.....είπα κι εγώ). Άντε.....καλή βδομάδα να έχουμε :)))
Σάββατο κι απόβραδο,...... αλλά χωρίς ασετυλίνη.....μόνο με ηλεκτρικό ρεύμα κι ας πάει στα ύψη η ΔΕΗ. Εμείς θ'αντιστεκόμαστε...και θα πληρώνουμε, καλά νά'μαστε. Πίνω το απογευματινό μου καφεδάκι και κάνω την βόλτα μου στην μπλογκογειτονιά. Σήμερα έχω όρεξη ν'ανακαλύψω καινούργια πρόσωπα.....νέα μπλογκ.. Κάνω μεγάλη χαρά κάθε που βρίσκω κάποιον ή κάποια που το "διάβασμά" του μ'αρέσει....μου ταιριάζει....με ικανοποιεί και με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τον προσθέτω στη λίστα αυτών που επισκέπτομαι. Τ'αστροπελέκια τέλειωσαν τα μαθήματά τους και ζωγραφίζουν στο δωμάτιό τους......όχι ....όχι...δεν είναι άρρωστα, απλά αύριο το πρόγραμμα έχει παιδικό θέατρο κι ο όρος για να πάμε ήταν να μη φτάσει το απόγευμα της Κυριακής με γράψιμο και διάβασμα της τελευταίας στιγμής. Εκβιασμός θα μου πείτε. Ε, ναι....τί να κάνω η δόλια η μάνα;....κάπως πρέπει κι εγώ να χειριστώ αυτή την κατάσταση του "τρέχουμε την τελευταία ώρα"....κι αποφάσισα να βάλω μπροστά τα αθέμιτα μέσα....χεχεχε. Οι δυό μεγάλοι έχουν πάει σινεμά και το "αγόρι μου" είναι στο μαγαζί. Εκείνος εκεί....κι εγώ εδώ....κι οι δυό μας μόνοι. Ελπίζω να φτάνει ο καιρός που θα μπορούμε να πίνουμε ένα απογευματινό καφεδάκι παρέα.....για να δούμε......... Λοιπόν, μη σας ζαλίζω άλλο, πάω για .....αλίευση νέων μπλογκ, σας φιλώ σταυρωτά στη μούρη. Καλό βράδυ σε όλους και καλά να περάσετε!!
Από τον καιρό που η Φερενίκη έβαλε εκείνο το υπέροχο template στο μπλογκ της, μου είχε πει να διαλέξω κι εγώ κάποιο που να μ'αρέσει για να μου το φτιάξει. Δεν δυσκολεύτηκα να αποφασίσω γιατί το συγκεκριμένο το είχα ήδη ξεχωρίσει στις βόλτες που έκανα στα σαιτς με τα templates. Σήμερα το πρωί λοιπόν μου το έστειλε κι αρχίσαμε τις πρόβες. Κόψε λίγο από δω, μάκρυνε λίγο από κει, ίσιωσε το στρίφωμα....τέτοια. Ακόμα δεν έχουμε τελειώσει, γι'αυτό θα σας ζητήσω να δείξετε υπομονή και κατανόηση στις τυχόν ατέλειες...ελπίζω πως αύριο όλα θα είναι έτοιμα. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς την Φερενίκη που ξόδεψε πολύτιμο για κείνη χρόνο, για να μου δωρίσει αυτό το πανέμορφο template, που ταιριάζει απόλυτα και στα χρώματα των γιορτών! (Μάλιστα, μου είχε τάξει πως θα μου το έχει έτοιμο έτσι ώστε ο καινούργιος χρόνος να με βρει να φορώ τα "καλά" μου....... κι ήταν συνεπής στην υπόσχεσή της!) Σ'ευχαριστώ πολύ Φερενίκη, το δώρο σου είναι πραγματικά πολύτιμο!!
Έχω ψιλοαπελπιστεί με το μαγαζί που δεν πουλιέται. Απ'την άλλη πάλι, ξέρω πως δεν είναι εύκολο και λόγω οικονομικών συνθηκών του κόσμου και για την ιδιαιτερότητα του ωραρίου του, που κάνει τον επίδοξο αγοραστή να το σκέφτεται δυο και τρεις φορές. Χθες ήρθε να ψωνίσει η κυρά-Πελαγία, υπερήλικη γειτόνισσα, η οποία απ'την αρχή που άκουσε πως θα του πουλήσουμε μου είχε πει - στενοχωριέμαι που θα φύγετε, σας έχω συνηθίσει κόρη μου, είναι σα να έρχομαι σε δικό μου μαγαζί, σε δικούς μου ανθρώπους. Πού να συνηθίζω τώρα αυτόν που θα έρθει και πώς να με μάθει κι εκείνος;.... Χθες λοιπόν μου λέει μ'ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. - δεν θα φύγετε έτσι δεν είναι; Την κοίταγα σα χαζή...δεν καταλάβαινα γιατί το έλεγε. Φαίνεται πως αφού είδε πως πέρασαν δυό-τρεις μήνες, σου λέει...αυτό ήταν, δεν πουλιέται το μαγαζί...άρα μένουν.. - δεν το ξέρουμε ακόμα κυρά Πελαγία, μόλις βρεθεί κάποιος θα το δώσουμε. - εγώ πάντως παρακαλάω να μη βρεθεί. - κυρά Πελαγία να μη το λες αυτό σε παρακαλώ. Έχω κουραστεί πολύ, πάνε δέκα χρόνια σ'αυτή τη δουλειά, δέκα χρόνια που δεν μπορώ να είμαι μια ολόκληρη μέρα σπίτι μου, που δεν έχω δει όσο θά'θελα τον άντρα μου...δεν αντέχω άλλο..... κι η απάντηση καταπέλτης! -ε, κάνε λίγο υπομονή, πόσο νομίζεις θα ζήσω ακόμα; Έμεινα κάγκελο παιδιά. Από την μια καταλαβαίνω πως είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που της φαίνεται βουνό ν'αλλάξει συνήθειες, ακόμα κι αν αυτές αφορούν το ποιός θα την εξυπηρετήσει στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Αλλά απ'την άλλη μου ακούστηκε φοβερά εγωιστικό.... Κάτσε δηλαδή εσύ και χτυπήσου κάτω, σκασίλα μου, αρκεί εγώ όσο θα ζω να μη ξεβολευτώ! Πολύ της θύμωσα μέσα μου της κυρά Πελαγίας... κι ας βρίσκει η λογική μου άπειρες δικαιολογίες γι'αυτή τη συμπεριφορά της. Κι ας κατανοώ την ανασφάλεια της ηλικίας της που την ταλανίζει.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα σα να με γρουσούζεψε.....κι ότι τίποτα δεν θα γίνει... Με πήρε από κάτω....
- Nα πάτε να αλλάξετε, σε λίγο θα έρθει ο Ν. να σας πάρει για το κολυμβητήριο. (ακούγεται έντονος βήχας και το μεγάλο αστροπελέκι ρωτά με αθώο βλέμμα). - εγώ μπορώ να πάω έτσι στο κολυμβητήριο; - γιατί; τί έχεις; - δεν με ακούς;...βήχω και πονάει ο λαιμός μου. - ε, καλά, ...δεν θα κολυμπήσεις με τον λαιμό. - μα σου λέω πονάω, όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.......υπέφερα. - και τί θες; να μη πας; - ότι μου πεις εσύ... - να πας.... - καλά, πάντως να ξέρεις πως πονάω πολύ..(νέος βήχας πιο έντονος αυτή τη φορά) - τί θες παιδάκι μου; να μη πας; μη πηγαίνεις....κάτσε εδώ - όοοχι, ό,τι μου πεις εσύ θα κάνω, αν θες να πάω θα πάω.. - ωραία, τότε εγώ λέω να πας. - εντάξει, αλλά να ξέρεις πως πονάω πάρα πολύ και τη νύχτα πονούσα και δεν κοιμήθηκα καθόλου απ'τον πόνο! - τέλος!....μην πας! ....κάτσε εδώ...αμάν πια, μ'έσκασες! - εντάξει αφού θες να μη πάω, δεν θα πάω.....ό,τι πεις εσύ μαμά μου! ...............................................................................................................
Αισθάνομαι λίγο σαν εκείνους τους απατεώνες με τα πολλά ονόματα που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τους βρεις από κάτω. Βέβαια στην δική μου περίπτωση το όνομα παραμένει το ίδιο..."Νιόβη", όπως επίσης και το αβατάρ με τα λουλουδάκια που το συνοδεύει, "σήμα κατατεθέν" του όλου πακέτου της εμφάνισής μου. Από κει και πέρα όπου σαιτ για μπλογκς...μέσα η Νιόβη...... κι εδώ.....κι εκεί....και παραπέρα. Σαν ίωση, ένα πράμα, που εξαπλώνεται και παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Θα σιχαθεί το ανθρώπινο μάτι να με βλέπει. Προς το παρόν έχω καλύψει τα τρία μεγάλα σαιτς για μπλογκς και μου απομένουν κανα δυό ακόμα μικρότερα, αν δεν κάνω λάθος. Αν πάλι κάνω, παρακαλώ να με ενημερώσετε να τρέξω να καλύψω το κενό. Διότι δεν θέλω να πουν οι "δε" πως τους αδίκησα έναντι των "μεν"...Α! όλα κι όλα...διακρίσεις δεν κάνω. Βέβαια, η βάση μου παραμένει ο ιχνηλάτης, εδώ γίνεται όλη η οργάνωση της δουλειάς, τα άλλα είναι παραρτήματα ίσα ίσα για να μπορώ να ....υπογράφω επιταγές που να έχουν αντίκρυσμα, if you know what I mean.... Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;....Επειδή χθες βράδυ άνοιξα λογαριασμό ΚΑΙ στο wordpress... Ε, ναι...το παραδέχομαι...βαρέθηκα να πηγαίνω συνέχεια στη μαύρη τρύπα των σπαμ και να περιμένω κάποιος να με πάρει χαμπάρι και να με ανασύρει κι είπα ν'ακολουθήσω τη φιλική συμβουλή του ίδιου του wordpress όταν τους έγραψα το πρόβλημα..."ανοίξτε ένα λογαριασμό σ'εμάς" μου είπαν οι άνθρωποι κι αν και τσίνισα στην αρχή , έτσι για το "θεαθείναι"...στην πορεία αφού είδα κι απόειδα, έριξα τα μούτρα μου και πήγα. Παράπονο δεν έχω , οι άνθρωποι με δέχτηκαν με μεγάλη καλωσύνη και χαρά. Με κέρασαν και κάτι φοντανάκια που τά'κοψα ελαφρώς μπαγιάτικα αλλά είπα να μη το σχολιάσω, μου βγάλανε και λικεράκι, όλα καλά...... Με ξεναγήσανε και στις εγκαταστάσεις του, "χριστό" δεν κατάλαβα αλλά δεν έχει καμμία σημασία....σάμπως θα έκανα εκεί εγγραφή;..όχι....τους χαμογέλασα λοιπόν ευγενικά, φιληθήκαμε σταυρωτά κι υπογράψαμε την....συνεργασία. Με το που μπήκαν οι υπογραφές, έτρεξα να κάνω το πρώτο τεστ....Είχα τσεκάρει πως το Νατασσάκι είχε ελεύθερα τα σχόλια στο μπλογκ της, οπότε μου ήρθε κουτί. Πάω που λέτε γράφω δυο λόγια και πατάω στο κουμπάκι της δημοσίευσης σχολίου, κάνω πίσω και περιμένω..... και ω! του θαύματος!......νάτο!!! εμφανίστηκε.....δεν πήγε στον κουβά....ήταν εκεί το ολόφρεσκο σχολιάκι μου γερό και δυνατό....Τί χαρά ήταν αυτή..... έτοιμη ήμουν να με πάρουν τα ζουμιά απ'τη συγκίνηση. Έγραψα κι άλλα 4-5 απανωτά να μου φύγει ο καημός και το ντέρτι για όλον αυτό τον καιρό που με παίδευαν και με είχαν στην απομόνωση και πήγα για ύπνο ευτυχισμένη. Γιατί τί νομίζετε;....θέλει πολλά μια μπλόγκερ για να είναι ευχαριστημένη;......
Στολίσαμε χθες... Πραγματικά δεν είχα καμμιά, μα καμμιά διάθεση κι είχα σκεφτεί να το κάνω την επόμενη Κυριακή. Όμως τα αστροπελέκια είχαν άλλη άποψη. Έτσι λίγο τα παρακαλετά τους, λίγο που σκέφτηκα πως η μέρα ήταν ιδανική για να κάνω όλον τον εξωτερικό στολισμό, μιας και η συγκεκριμένη δουλειά γίνεται πολύ δυσάρεστη όταν κάνει ψοφόκρυο, ενέδωσα. Βρήκα την ευκαιρία που είχα και τον έναν απ'τους μεγάλους στο σπίτι και τον αγκάρεψα να με βοηθήσει. Κατ'αρχάς έβαλε την σκάλα κι ανέβηκε στο πατάρι απ'όπου κατέβασε την τεράστια κούτα με το δέντρο κι άπειρες συνοδευτικές σακκούλες με λογιών λογιών παιχνίδια και λαμπάκια. Και ξεκινήσαμε απ'έξω....Μέχρι τα μισά της εξωτερικής δουλειάς όλα πήγαιναν σχετικά καλά, αν εξαιρέσεις κάτι μουρμουρητά για το ότι έχουμε θησαυρίσει τους έμπορους λαμπακίων στα οποία δεν απαντούσα. Από τα μισά και μετά άρχισε να δυσανασχετεί πιο φανερά ρωτώντας με τρόμο "έχεις κι άλλα;".......Εκεί τον έστειλα μέσα να βοηθήσει τ'αστροπελέκια που είχαν αναλάβει να βάλουν τα στολίδια στο δέντρο και τό'βλεπα να γέρνει μονόπατα. Στο αστέρι είχαμε ένα ζήτημα για το ποιανού απ'τα δυο αστροπελέκια ήταν η σειρά να το βάλει στην κορυφή. Αυτό το πρόβλημα το'χω κάθε χρόνο γιατί με ρωτάνε κι εγώ ποτέ δεν θυμάμαι, οπότε κάνω πάντα το ίδιο. Λέω στην τύχη τον έναν απ'τους δυό αλλά με απόλυτα φυσικό ύφος σα να είχε γίνει μόλις χθες και να το θυμόμουν, οπότε ο άλλος πείθεται πως δεν αδικήθηκε αλλά απλά πρέπει να περιμένει του χρόνου να έρθει η σειρά του. Σ'εκείνη τη φάση βέβαια έπεσε κι η πρόταση απ'τον μεγάλον "φέτος, να το βάλει η μαμά", αλλά δεν είδα τα μικρά να ενθουσιάζονται μ'αυτή την προοπτική κι έτσι τηρήσαμε τα ...πατροπαράδοτα. Το σπίτι είχε γίνει ψιλομπάχαλο, τσάντες, λαμπάκια και στολίδια παντού ένα γύρω, χωρίς να έχουν βρεί ακόμα τη θέση τους κι ο Δίας ξαπλωμένος κυριολεκτικά μες την μέση. Ψιλοφλερτάρισα με την ιδέα να πάθω μια κρίση υστερίας, αλλά είπα να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα και τις μελλοντικές αναμνήσεις των αστροπελεκιών και το ανέβαλα επ'αόριστον. Με το που βάλαμε και τα φωτάκια στο δέντρο κι ενώ υπολείπονταν ακόμα ο υπόλοιπος εσωτέρικος στολισμός, ο μεγάλος εξαφανίστηκε.... Μεταξύ μας.....και πολύ έκατσε. Τέλειωσα που λέτε με την βοήθεια των μικρών την υπόλοιπη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, η οποία επεκτείνεται μέχρι τις σκάλες της εισόδου και στο τέλος μαζέψαμε ό,τι παρίσσεψε, το ρίξαμε στην κούτα του δέντρου, την ανέβασα πίσω στο πατάρι και βάλαμε ηλεκτρική σκούπα. Μόλις μαζεύτηκε η ακαταστασία, αμέσως φάνηκε όλη η δουλειά...το σπίτι είχε μετατραπεί σε χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Φωτισμένο ως την πιο μικρή γωνιά του, λουσμένο στο φως από δεκάδες λαμπάκια που στόλιζαν εκτός απ'το δέντρο, το τζάκι, τους καθρέφτες, ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής, σου έφτιαχνε αμέσως την ψυχολογία και σου ανέβαζε την διάθεση. Και βέβαια, όπως κάθε χρόνο, έκανα και την κλασσική τελευταία κίνηση μόλις έπεσε το σκοτάδι. Κατέβηκα κάτω και πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο να καμαρώσω το αποτέλεσμα. Το πρώτο στολισμένο σπίτι στο στενό μας! Και του χρόνου!!
Είχα το γνωστό πρόβλημα με τοwordpress,προστέθηκε από χθες και το blogspot κι ήρθε κι έδεσε το πράμα. Ευτυχώς το blogspot έδειξε ανωτερότητα και χαρακτήρα, δεν έκανε διακρίσεις, μας πήρε όλους η μπάλα. Τί;...δεν είστε μέλη του σαιτ μας; αφήστε το ονοματάκι σας μαζί με το σχόλιο κι αυτά που ξέρατε, να βάζετε την διεύθυνση της ιστοσελίδας σας για να μπορεί κάποιος που πιθανόν θέλει να σας βρει, ξεχάστε τα. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βρε το διαδίκτυο πρέπει να είναι ελεύθερος χώρος έκφρασης και ανταλλαγής ιδεών (λέμε τώρα), τίποτα αυτό....είχε μουλαρώσει. Είδα κι απόειδα κι εγώ κι αφού με το καλό δεν έπαιρνε, αναγκάστηκα να βγω στην επίθεση. Έτσι μου είσαι; σκέφτηκα, τώρα θα δεις! Πάω που λέτε η καλή σου κι ανοίγω λογαριασμό στο blogger, δημιουργώ κι ένα μπλογκ κι ανεβάζω μια και μοναδική ανάρτηση που λέει "με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία, αλλά θα με βρείτε εδώ", στο εδώ έχω κάνει λινκ την ιστοσελίδα μου στο pathfinder. Έτσι μπορώ πλέον να αφήνω τα σχόλιά μου επώνυμα και με λινκ στη σελίδα μου για όσους θελήσουν βέβαια να την επισκεφτούν. Τραβηγμένο;...ίσως...αλλά θα πρέπει να σας εξηγήσω πως οι φίλοι που επισκέπτομαι στο blogspot είναι πάρα πολλοί και καθημερινά προσθέτω και κάποιον ακόμα. Αφήνοντας λοιπόν σχόλια ανώνυμα το πράμα μπερδευότανε (ήδη χθες η Μαριλένατην πάτησε νομίζοντας πως είναι δικό μου κάποιο σχόλιο) και απ'την άλλη μεριά η διεύθυνση της ιστοσελίδας του καθένα μας, είναι για να επιτυγχάνεται η επικοινωνία μεταξύ μας, η γνωριμία και η ανταλλαγή σκέψεων και δεν δέχομαι να μου το στερούν αυτό το δικαίωμα. Χώρια που άμα μου πας κόντρα εμένα, μου βγαίνει το επαναστατικό και θυμάμαι την Μπουμπουλίνα που κρύβω μέσα μου...... Αερααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!
κι αυτό γιατί το "Νιόβη" μου θύμιζε κοριτσόπουλο. 
