Η Αμοιβή Μου

Έχουν περάσει κιόλας εννέα χρόνια.
Εννέα χρόνια από τότε που βγήκαμε χέρι χέρι από την πόρτα του ιδρύματος.
Θυμάμαι πως φτάσαμε σπίτι, ο Βασίλης ήταν στο νηπιαγωγείο κι ο μπαμπάς είχε πάρει άδεια απ'τη δουλειά του για να κρατήσει το μαγαζί όσο εγώ θα ήμουν μαζί σου.
Σου έδειξα τους χώρους του σπιτιού.
Τόσο διαφορετικοί αλήθεια από τη μεγάλη αίθουσα με τα πολλά κρεββατάκια του ιδρύματος που μεγάλωσες.
Σου έδειξα το δωμάτιό σου και θυμάμαι πως στην αρχή μπέρδευες τις πόρτες όταν ήθελες να πας στο μπάνιο.
Και χάζευες με όλα τα καινούργια που έβλεπες.
Σου έκανε εντύπωση η ηλεκτρική κουζίνα, το σίδερο που σιδέρωνα τα ρούχα.. πράγματα κι αντικείμενα που δεν είχες δει μέχρι τώρα.
Κι άπλωνες το χεράκι σου να τα αγγίξεις, να τα νιώσεις, να τα καταλάβεις...
Κι έτρεμα μη καείς, μη χτυπήσεις, μη πάθεις κακό.
Και περάσαμε δύσκολα τον πρώτο καιρό.
Κι εσύ κι εμείς.
Γιατί έπρεπε να μάθουμε ο ένας τον άλλον και δεν ήταν εύκολο.
Είχες ζήσει τριάμισυ χρόνια στο ίδρυμα κι έπρεπε τώρα να μάθεις σε άλλο τρόπο ζωής.
Με άλλα πράγματα και άλλους ανθρώπους.
Και πείσμωνες και θύμωνες - μια σταλιά σκατό - κι άνοιγες την πόρτα και μου έλεγες θα φύγω.
Κι απελπιζόμουν πως πάει δεν θα τα καταφέρουμε.
Κι ήταν στιγμές που - ναι το παραδέχομαι - μετάνιωσα για όλο αυτό.
Όμως η αγάπη μου για σένα μεγάλωνε μέρα την μέρα.
Κι αυτό μου έδινε δύναμη.
Κι έκανα κουράγιο και προσπαθούσα να μένω ήρεμη στις προκλήσεις και στις δοκιμασίες που μου έβαζες.
Όχι πως δεν σου φώναξα, όχι πως δεν σε μάλωσα.
Όμως το έκανα όπως ακριβώς γινόταν και με τον Βασίλη.
Γιατί μέρα τη μέρα δεν σας ξεχώριζα πια.
Και χθες είχαμε ραντεβού με την ψυχολόγο του ιδρύματος.
Είχε προηγηθεί μια επαφή μεταξύ εσένα κι εκείνης προ καιρού και σε είχε περάσει διάφορα τεστ.
Και χθες πήγαμε με τον μπαμπά σου να μας πει τα συμπεράσματα των τεστ.
Και μας είπε πως είσαι ένα πολύ έξυπνο παιδί, που δεν τα παρατάει εύκολα, κοινωνικό, χαρούμενο και δοτικό.
Και πως κάναμε πολύ καλή δουλειά και σου έχουμε εμφυσήσει αξίες και σωστές βάσεις για να γίνεις ένας αξιόλογος άνθρωπος.
Και συγκινήθηκα...
Κι έκλαψα...
Γιατί αυτό ήταν η αμοιβή μου!!

 

Βόλτα, Χαλάρωση Και Κατασκευές

Για να μη γίνομαι μίζερη πρέπει να παραδεχτώ πως τούτη η βδομάδα εκτός από αγωνία και τρεξίματα για εξετάσεις έχει και χαλάρωση.
Έχει και βολτούλες, έχει και ψώνια, έχει λίγο απ' όλα.
Χθες ήμασταν στα Leroy και Ιkea (τα πήραμε με τη σειρά το ένα μετά το άλλο), όπου βολτάραμε οικογενειακώς, φάγαμε εκεί και επιστρέψαμε σπίτι με διάφορα καλούδια μεταξύ των οποίων κι ένας κομποστοποιητής!!
 Είμαστε χρόνια φαν της ανακύκλωσης όλοι μας (εντάξει τα αστροπελέκια απλά μιμούνται αυτό που βλέπουν από εμάς) κι είπαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα με τον κομποστοποιητή.

Ο κομποστοποιητής μας τοποθετημένος στον κήπο.

Το τί χαρά πήρα δε λέγεται!
Έτσι είναι... 
Άλλες γυναίκες χαίρονται να ψωνίζουν ρούχα και παπούτσια, εμένα δώσε μου ψώνια σπιτιού, διακόσμησης και τα συναφή ... και πάρε μου την καρδιά!
Ανάποδος άνθρωπος!
Σήμερα πήγα για τους βαθμούς των αστροπελεκιών.
Τελειώσαμε και τυπικά πια με το σχολείο.
Τα πήγαν αρκετά καλά.
15 1/2 ο μεγάλος και 17 1/2 ο μικρός μέσο όρο.
Γκρίνιαξα βέβαια γιατί στα γραπτά των τελικών εξετάσεων είχαν ρίξει και οι δυο τους βαθμούς τους, σημάδι πως δεν διάβαζαν όσο θα έπρεπε, αλλά οκ....
Το πρωί λοιπόν μεταξύ επίσκεψης στο γυμνάσιο για τους βαθμούς και ψώνια στο σούπερ μάρκετ έφτιαξα και δυο μαυροπίνακες.
 Λατρεύω τους μαυροπίνακες!!
Ακολούθησα τις οδηγίες της Λίτσας κι έφτιαξα έναν για το ψυγείο τον οποίο και στερέωσα με τα μαγνητάκια

και έναν δεύτερο που τοποθετήθηκε στην πόρτα της κουζίνας και στερεώθηκε με μπόλικο blue tack.

Φύτεψα και τα διάφορα  βότανα και μυρωδικά που πήρα απ'το leroy

 κι .... ησύχασα!!
Αύριο το μεσημέρι έχουμε το πρώτο ραντεβού για τις εξετάσεις.
Προς το παρόν .. σας φιλώ γλυκά!

 

Εβδομάδα Εξετάσεων

Νύχτα καλοκαιριού.
Ενός καλοκαιριού δίχως μυρωδιές.
Ενός καλοκαιριού χωρίς χρώμα.
Μέσα στο σπίτι το τζάκι στολισμένο με βότσαλα

 σε μια ύστατη προσπάθεια να φτιάξει η διάθεση....
Μάταια..
Αύριο ξεκινά μια νέα εβδομάδα.
Μια βδομάδα άδειας απ' την δουλειά.
Την είχαμε κανονίσει πολύ καιρό, καταφέραμε μάλιστα να συγχρονιστούμε με τον Χρήστο, να πάρει κι εκείνος την ίδια βδομάδα άδεια απ' την δουλειά του.
Πριν λίγο καιρό μάλιστα δειλά δειλά σχεδιάζαμε και κάποια απόδραση.
Έστω  και μέχρι το χωριό.
Όταν όμως ο άνθρωπος έκανε σχέδια, ο Θεός γελούσε...
Οι μέρες της βδομάδας μας, οι μέρες της άδειάς μας έκλεισαν με ραντεβού για εξετάσεις του αδελφού μου.
Τουλάχιστον να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά.
Κι ελπίζω να βγάλουμε μια άκρη, να φύγει ο κόμπος απ'το στήθος κι η αγωνία.
Απόψε έχει πανσέληνο.

Καθήσαμε στην βεράντα.
Άναψα τα κεριά στα φανάρια της πέργκολας

στο πάτωμα

και πάνω στο τραπέζι.

Κι απολαύσαμε για λίγο την νυχτερινή δροσιά και το φεγγάρι που ανέβαινε κι από πορτοκαλί γινόταν κάτασπρος δίσκος.
Αύριο ξεκινά ναι νέα εβδομάδα.
Εβδομάδα εξετάσεων κι αγωνίας.
Ας πάνε όλα καλά Θεέ μου...

 

Ο Αδελφός Μου

Θυμάμαι είχα χαρεί τόσο πολύ με τον ερχομό σου!
Χρόνια παρακαλούσα τη μάνα και τον πατέρα να μου "κάνουν ένα αδελφάκι".
Κι όταν ήρθες ήμουν ήδη έντεκα χρονών.
Πεταγόμουν τις νύχτες απ' τον ύπνο να βοηθήσω στο άλλαγμα και το τάϊσμά σου.
Κι αργότερα όταν είχες γίνει ένας μικρός κακομαθημένος τύραννος σ'έπαιρνα μαζί μου όταν πήγαινα στις φιλενάδες μου για να ξεκουραστεί λίγο η μάνα.
Και καμάρωνα που επιτέλους είχα κι εγώ αδελφάκι.
Ένα αδελφάκι που δεν έμελλε ποτέ να μοιραστώ μαζί του σκέψεις, αγωνίες, προβλήματα και χαρές όπως κάνουν άλλα αδέλφια..
Μεγάλωνες μαθαίνοντας με δυσκολία όσα άλλα παιδιά έπαιζαν στα δάχτυλα.
Κι άρχισαν οι επισκέψεις στα νοσοκομεία κι οι εξετάσεις..
Κι όταν οι γιατροί απεφάνθησαν "νοητική υστέρηση"  θυμάμαι τους γονείς που έσκυψαν το κεφάλι, αλλά η ψυχή ποτέ δεν το δέχτηκε.
Θυμάμαι τη μάνα να μαζεύει ρούχα και προικιά στο μπαουλοντίβανο για σένα, για την ώρα που θα παντρευόσουν.
Κι ας προσπαθούσα με τρόπο να της πω ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ.
Τό' ξερε... η ψυχή της όμως δεν το δεχόταν.
Σε λάτρευε.
Κι όταν εκείνη πέθανε ο πατέρας με πήρε ιδιαιτέρως και με παρακάλεσε να μη πειράξω τα προικιά..
Ήσουν πάντα η έννοια τους.
Όταν πήγες φαντάρος θυμάμαι την αγωνία τους για το πως θα τα βγάλεις πέρα.
Στις τελευταίες στιγμές της ζωής τους με έβαζαν να υπόσχομαι ξανά και ξανά πως θα σε φρόντιζα.
Κι εγώ τους διαβεβαίωνα πως θα το έκανα έτσι κι αλλιώς.
Κι είναι ένας χρόνος τώρα, αφού πέθανε κι ο πατέρας, που έγινα εγώ το στήριγμά σου.
Μου τηλεφωνείς για να με ενημερώσεις για τις κινήσεις σου.
"έλα Τζίνα, είμαι στο λεωφορείο"...
 "έλα Τζίνα έφτασα"...
"έλα Τζίνα γυρίζω"...
Κι έγινες το πέμπτο μου παιδί, το πιο μικρό (όχι ηλικιακά) , αυτό που με έχει  την μεγαλύτερη ανάγκη.
Και τώρα αγωνιώ τρελά για σένα.
Γιατί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχεις πέσει και χτυπήσει τέσσερις φορές, χωρίς να θυμάσαι ακριβώς τί έγινε.
Και δεν μπορείς να μου εξηγήσεις...
Και οι γιατροί προσπαθούν κι εκείνοι να βγάλουν συμπέρασμα και μιλάνε για κρίσεις..
Περάσαμε μαζί ένα απόγευμα στα επείγοντα ..
Εγώ να κάθομαι δίπλα σου να σε καθησυχάζω κι εσύ με τα μάτια καρφωμένα στον ορρό να με ρωτάς "τελειώνει;"....
Και τώρα έχουμε πάλι ένα σωρό εξετάσεις που πρέπει να γίνουν..
Και κάθε μέρα αγωνιώ μήπως χτυπήσει το τηλέφωνο και μου πουν πως έπεσες... πως χτύπησες... πως δεν είσαι καλά.
Ξυπνώ και κοιμάμαι με την έννοια σου.
Κι ας μην είχαμε ποτέ τη σχέση που έχουν άλλα αδέλφια.
Ας μη μοιράστηκα ποτέ τις δυσκολίες και τις χαρές μου μαζί σου.
Είσαι όμως ο αδελφός μου και σ' αγαπάω.
Κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα....

 

Το Κρύωμα

Όταν κάτι συμβαίνει "εκτός εποχής"  είναι πολύ ενοχλητικό.
Ένα κρύωμα ας πούμε, είναι αναμενόμενο τον χειμώνα, όπου δεν τρελαίνεσαι βέβαια που ήρθε αλλά το δικαιολογείς.
Χειμώνας είναι λες, κρύο κάνει, κάπου θα την άρπαξα.
Και κουκουλώνεσαι και πίνεις τα διάφορα αφεψήματα, χαπακώνεσαι και με τα ανάλογα παυσίπονα και αντιπυρετικά και περιμένεις να κάνει τον κύκλο του.
Όταν όμως το καλοκαιράκι σου κλείνει πονηρά το μάτι  κι εσύ έχεις κρυάδες μια σύγχυση την παίρνεις.
Και προσπαθείς να πάρεις ανάσα από την βουλωμένη μύτη και ο λαιμός σου πονάει και πρέπει να έχεις κι ένα ψιλοπυρετάκο και με τούτα και με κείνα δεν θες και πολύ για να αρχίσεις την γκρίνια.
Με το που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί ένιωσα το κεφάλι μου στα όρια έκρηξης.
Κατεβάζω ένα ντεπόν με τα μάτια ακόμα κλειστά  και σέρνομαι μέχρι το αυτοκίνητο.
Οδηγώ μέχρι τη δουλειά με τον πονοκέφαλο να έχει μπαστακωθεί στο κεφάλι μου σε σημείο να νομίζω πως είναι το μόνο που περιέχει!
Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά, ας είναι καλά η συνήθεια και η επανάληψη!
Ξεδιπλώνω όμως όλη μου την γκρίνια προς όλες τις κατευθύνσεις.
Όχι που θά' χανα την ευκαιρία.
Οι οδηγοί που μπαίνουν στο γραφείο για να πάρουν τα τιμολόγια  τα αρπάζουν κι εξαφανίζονται σαν κυνηγημένοι!
Οι υπόλοιποι που δεν μπορούσαν να φύγουν από τον χώρο, άρχισαν οι μισοί να μου φέρνουν παυσίπονα κι αντιπυρετικά και οι άλλοι μισοί να με προτρέπουν να φύγω.
Σιγά που θα έφευγα!
Έμεινα εκεί βογγώντας, γκρινιάζοντας και μουρμουρίζοντας μέχρι που συνάδελφος μου έφερε κάτι πράσινα μαγικά χαπάκια για το κρύωμα.
Πίνεις λέει δυο από αυτά για δυο μέρες πρωί και βράδυ και γίνεσαι περδίκι.
Τα ήπια..
Σε μισή ωρίτσα ήμουν ασυγκρίτως καλύτερα, έτσι σταμάτησα τα βογγητά και τα "ωωωωχχ πεθαίνω" κι άρχισα να λαλάω!
Έχω την υποψία πως ούτε έτσι με θέλανε....