Δεύτερη Βδομάδα Αδείας

Tην προηγούμενη βδομάδα δεν την κατάλαβα πώς πέρασε.
Τρίτη βγήκαμε απ'το νοσοκομείο.
Τετάρτη και Πέμπτη τρέχαμε σε ΙΚΑ.. ΜΙΚΑ.. ΣΥΚΑ.
Ήρθε το Σαββατοκύριακο χωρίς καν να το καταλάβω.
Πάει η πρώτη βδομάδα της άδειας.
Πέρασε άδοξα, χωρίς ν'αφήσει καμμιά γεύση.
Άνοστη!
Ή μάλλον όχι,.... είχε γεύση.Πικρή.....
Η δεύτερη μόλις άρχισε και προβλέπεται να έχει γεύση βαρεμάρας και πλήξης.
Και μου τό'λεγε τ'αστροπελέκι στη δουλειά.
-μη λες για την άδειά σου, θα σε ματιάσουν!
Σιγά μην άκουγα εγώ.
Όλη την ώρα, λες και είχα καταπιεί κασέτα, επαναλάμβανα:
-22 του μήνα ποιός βγαίνει σε άδεια;
Και μετά από λίγο άντε πάλι..
-ποιός θα λείπει 22 του μηνός;...
Λείψε μαντάμ, όχι λείψε να δω τί θα καταλάβεις.
Που σ'έφαγαν τα νοσοκομεία, οι γιατροί και τα τρεξίματα.
Πότε θα μάθεις επιτέλους να κρατάς το στόμα σου κλειστό, ε;
Κάτσε τώρα στη βεράντα ν'αγναντεύεις τη θάλασσα.
Και νά'ναι η βόλτα σου σπίτι-σούπερ μάρκετ, σούπερ μάρκετ-σπίτι.
Έτσι για να μάθεις...
Τί ώρα είναι;....
Έχω να κάνω και την αλλαγή στο πόδι του ανάπηρου σήμερα.
Ορούς, betadine, αποστειρωμένες γάζες, επιδέσμους....
Σκέτη ομορφιά!

Kαλή Βδομάδα

Ξύπνησα αργά σήμερα, εκεί γύρω στις 9,00.
Είναι η δεύτερη βδομάδα της άδειάς μου.
Την επόμενη Δευτέρα γυρίζω στη δουλειά.
Άκουσα τ'αστροπελέκια που πετάχτηκαν απ'το κρεββάτι έντρομα.
Ο γείτονας τα πηγαίνει κάθε μέρα για μπάνιο μαζί με τα δικά του εγγόνια.
Φεύγουν γύρω στις 9 και γυρίζουν κατά τις 12.
Πετάχτηκαν απ'το κρεββάτι κι ετοιμάστηκαν σε χρόνο dt.
Έφτιαξα καφέ και βγήκαμε με τον άντρα μου στη βεράντα να τον πιούμε.
Μια καινούργια βδομάδα ξεκινά.
Ας είναι ήσυχη και χωρίς απρόοπτα!

Aποκαλυπτήρια

Ξέρω.. ξέρω.. σας έχω ζαλίσει με τις απανωτές αλλαγές.
Όμως τελευταία έχω μια διάθεση... αποκαλυπτική.
Δε λέω, τ'αγάπησα το "Νιόβη", το συνήθισα, αλλά δεν ήταν το πραγματικό μου όνομα.
Κι ένιωθα λίγο σα να σας ξεγελούσα.
Έτσι κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισα να σας αποκαλυφθώ.
Τούδε και στο εξής θα υπογράφω με τ'όνομα που με ξέρουν όλοι.
Μ'αυτό που με φωνάζουν από μικρό παιδί, τόσο που το αφτί μου να μην ακούει το άλλο .. το κανονικό, το βαφτιστικό μου ντε!
Κάποτε, στο δημοτικό (επί κρυφού σχολειού δηλαδή), κάποια συμμαθήτρια τηλεφώνησε σπίτι και θεωρώντας πως το Τζίνα είναι δική μου επιλογή, με ζήτησε επίσημα:
-την Γεωργία μου δίνετε παρακαλώ;
κι η μαμά μου -λάθος κάνετε...
Γι'αυτό σας λέω....
Το αληθινό είναι το Τζίνα, το άλλο.. το κανονικό... το επίσημο... είναι μόνο για τα χαρτιά. Όμως το αβατάρ μου δεν ήθελα να το αποχωριστώ.
Έτσι έκανα μια μικρή αλλαγή στο όνομα και το άφησα ως έχει ...
Λοιπόν;
Τί λέτε;...

Ξέβαψε Ο Παρνασσός

-μαμά το ξέρεις πως ο Παρνασσός παλιά ήταν βαμμένος;
..................................
Σιωπή... αφήνω να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα, παίρνω βαθιά ανάσα και ρωτώ:
-και τώρα ... ξέβαψε;

-ναι

Δεύτερη ανάσα, πιο βαθειά αυτή τη φορά και δεύτερη ερώτηση ... διερευνητική
-ποιός σας το είπε αυτό;

-η κυρία μας στο σχολείο

-τί σας είπε δηλαδή;

-να, ότι ο Παρνασσός παλιά είχε χρώμα!

(αμ έτσι πες μου, να καταλάβω.... )

Καυμένη δασκάλα και νά'ξερες τί κατάλαβαν τ'αστροπελέκια απ'αυτά που εσύ τους μάθαινες!!!

Η Σιδεροκατασκευή

Σήμερα, οκτώ μέρες μετά το ατύχημα, γυρίσαμε επιτέλους σπίτι!
Παράπονο δεν έχω, περάσαμε μούρλια στο νοσοκομείο.
Γνωρίσαμε κόσμο, ανταλλάξαμε απόψεις πάνω στα διαφόρου τύπου ατυχήματα με τους άλλους συγκατοίκους του θαλάμου, ζήσαμε ιστορικές στιγμές τις νύχτες προσπαθώντας να βολέψουμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας στις καρέκλες του νοσοκομείου....
Ένα ποίημα γενικώς!
Μετά το φαγητό θέλαν και τσιγάρο οι "ανάπηροι" ...
Έτσι έπρεπε να τους βγάζουμε ισάριθμες καρέκλες στο μπαλκόνι για να βγούν, κλοπ κλοπ κλοπ με τις πατερίτσες και να καπνίσουν τον καπνό της ειρήνης...
Ιστορικές στιγμές, ανεπανάληπτες...
Σήμερα όμως έπεσε η αυλαία σε όλα αυτά τα χαρμόσυνα.
Χαιρετίσαμε αλλήλους, ευχηθήκαμε σιδερένιοι και "μη χειρότερα" και πήρε ο καθένας το δρόμο του.
Οι δυό στους τέσσερεις πήραν εξιτήριο, έμειναν πίσω οι άλλοι δυό να περιμένουν τη δική τους σειρά μέχρι το τέλος της βδομάδας.
Σπίτι πια προσπαθούμε να βρούμε νέους τρόπους στην καθημερινότητά μας.
Βλέπετε ο αρχιτέκτονας (βλέπε γιατρός) έχει χτίσει ολόκληρη σιδεροκατασκευή, πού να το βολέψουμε το κτίσμα;
Το μπάνιο του "ανάπηρου" π.χ έχει γίνει ολόκληρη ιεροτελεστία.
Να βρούμε καρεκλάκι να το βάλουμε στην μπανιέρα, να βάλουμε άλλο καρεκλάκι έξω απ'την μπανιέρα για να ακουμπήσει ο "ανάπηρος" τη σιδεριά.
Φόβος να μπει....τρόμος να βγει...
Αλλά τουλάχιστον είμαστε σπίτι.
Σας έβγαλα και μια αναμνηστική φωτογραφία τη... σιδεροκατασκευή για να πάρετε μια ιδέα. Φιλιά πολλά και σας ευχαριστούμε θερμά για τις ευχές σας!

Το Ατύχημα

Στα γρήγορα να σας πω ότι είμαστε στο νοσοκομείο από την Τρίτη.
Ήταν που ήταν όλα δύσκολα για μας, έσκασε κι αυτό το ατύχημα του άντρα μου και γίναν όλα μαύρα κι άραχνα.
Μια άτυχη στιγμή ... ένα απότομο φρενάρισμα για να μη χτυπήσει την άλλη που πετάχτηκε στο δρόμο απ'το πουθενά... και το πέσιμο της μηχανής πάνω στο πόδι του έφτασε για να έχουμε ένα σπασμένο πόδι μπαταρισμένο με εξωτερικά σίδερα, δωράκι για τους επόμενους 3-6 μήνες, όπως μας πληροφόρησαν οι γιατροί.
Είμαι όλη μέρα και νύχτα εκεί, όπως καταλαβαίνετε.
Έρχομαι για μια ώρα το πρωί να μαγειρέψω στα παιδιά και πάλι πίσω.
Σας φιλώ.

Το Καινούργιο Αστροπελέκι

Τελευταία η ζωή μου έχει διανθιστεί μ'ένα καινούργιο αστροπελέκι.
Την καινούργια συνάδελφο στο γραφείο.
Είναι το "άλλο άτομο", που περίμενα υπομονετικά επτά μήνες τώρα να προσληφθεί, για να πάρω ανάσα και χέρι βοηθείας στον όγκο της δουλειάς.
Επτά μήνες πέρασαν δεκάδες άτομα, έγιναν αμέτρητες συνεντεύξεις κι εγώ συνεχώς αναρωτιόμουν "μα καλά, τί ψάχνουν; απόφοιτο του Χάρβαρντ;"...
Ώσπου μια ωραία πρωϊα Δευτέρας, έσκασε μύτη τ'αστροπελέκι...
Ζεστή, χαμογελαστή, αυθόρμητη -κυρίως αυτό - ένα κορίτσι ν'ανοίγει η καρδιά σου.
Όμως έχει πρόβλημα στο να διαχειριστεί πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Τιμολογεί;... μη της πεις να σημειώσει και κάτι άλλο... "ένα λεπτό" θα σου πει..."ένα λεπτό, δεν γίνεται όλα μαζί".
Σε μια δουλειά που πρέπει να κάνεις δέκα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα και συγχρόνως ν'απαντάς και στα τηλέφωνα που βαράνε συνεχώς...
Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι λογικό.... είναι ακόμα καινούργια είπα, θέλει χρόνο..
Όμως κοντεύουν δυο μήνες και τ'αστροπελέκι συνεχίζει απτόητη στους ίδιους ρυθμούς.
Τελευταία μάλιστα αρνείται πεισματικά να κάνει πράγματα που τη δυσκολεύουν.
- δεν το θέλω, μου λέει, δεν μ'αρέσει, σε παρακαλώ κάντο εσύ.
- βρε εγώ να το κάνω, κανένα πρόβλημα, όμως την άλλη βδομάδα θα λείψω δεκαπέντε μέρες με άδεια, τί θα κάνεις;
- θα κάνω όσα μπορώ κι αυτά θα τα βάλω στην άκρη να τα κάνεις όταν γυρίσεις, ήρθε η απάντηση ...
Δεν είναι όμως αχάριστη, ακριβώς επειδή μου φορτώνει δουλειά μπορεί να κάτσει παραπάνω ώρα να κάνει αρχειοθέτηση, που ξέρει πως τη σιχαίνομαι, για να μου ανταποδώσει τη χάρη.
Χθες με ρώτησε κάτι που το ήξερε για πολλοστή φορά.
- αφού στο έχω ξαναπεί, δες τις σημειώσεις σου, της είπα.
Κι η απάνηση..
- οι σημειώσεις είναι για ώρα ανάγκης, όταν θα λείπεις ας πούμε, τώρα είσαι εδώ!!!!!!!
Γκντουπ!!!!!!
Με πιάνει δε τρελό γέλιο όταν χτυπάει το τηλέφωνο και την ακούω να μου φωνάζει:
- μη το σηκώσεις (και πιο επιτακτικά ακόμα) ΜΗ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕΙΣ!
ή άλλες φορές
- Δεν είμαι εδώ για κανένα!
Χθες μου έπεσε άθελα ένα κλασέρ απ'το γραφείο στο πάτωμα και την ακούω απ'το απέναντι γραφείο:
- σού'χω πει......μην πανικοβάλεσσαι!
Μπορείς μετά να μη γελάσεις;... όχι πείτε μου.... μπορείς;;

Επίσημα Εγκαίνια

Επιτέλους αυτός εδώ ο χώρος πήρε τη μορφή που ήθελα!
Όλες αυτές τις μέρες που μετακόμισα σ'αυτή τη γειτονιά έψαχνα.
Έψαχνα γιατί δεν ήμουν ικανοποιημένη από τον....διάκοσμο του νέου μου σπιτικού.
Απλά έκανα υπομονή μέχρι να βρω αυτό που θα με ικανοποιούσε.
Ώσπου χθες βράδυ το είδα!
Το αγάπησα με την πρώτη ματιά και προχώρησα άμεσα στην εγκατάστασή του.
Μέχρι αργά τη νύχτα πάλευα να το ρετουσάρω και να το διαμορφώσω.
Πιστεύω πως τα κατάφερα στο μεγαλύτερο μέρος.
Κάτι λίγες λεπτομέρειες μένουν για να γίνει το .. ιδανικό για μένα!
Περάστε λοιπόν να κεραστείτε και να δώσετε τις ευχές σας.
Σήμερα είναι τα.... επίσημα εγκαίνια!

Καληνύχτα Σχολείο, Καλημέρα Διακοπές

Από την προηγούμενη βδομάδα ουσιαστικά τα σχολεία έχουν τελειώσει.
Απλά τα παιδιά πηγαινοέρχονται.
Έτσι.... σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Οι δασκάλες, εν τω μεταξύ, ένα περίεργο πράμα, αρρωσταίνουν αυτή τη συγκεκριμένη εποχή.
Και λείπουν....
Έτσι την προηγούμενη βδομάδα δυό μέρες δεν έκαναν μάθημα λόγω απουσίας της δασκάλας.
Την Παρασκευή πάλι δεν είχαν μαθήματα λόγω των επικείμενων εκλογών (τα περισσότερα βλέπεις είναι εκλογικά τμήματα).
Σήμερα το ίδιο.
Σήμερα βέβαια και εκλογές να μην είχαν προηγηθεί πάλι θα είχαν αργία λόγω του Αγίου Πνεύματος.
Αύριο πάνε εκδρομή στην Ακρόπολη.
Μεθαύριο και την Πέμπτη, για να σπάσει η ανία θα κάνουν μάθημα (λέμε τώρα..) και την Παρασκευή έχουν λέει γιορτή.
Προσωπικά νομίζω πως θα αυτές τις δυο μέρες θα το ρίξουν στις πρόβες εν όψει της αποχαιρετιστήριας "γιορτής"
Την Δευτέρα παίρνουν τα ενδεικτικά τους και πάπαλα.
Πάει κι αυτή η χρονιά.
Του χρόνου πάλι!

Απομεσήμερο Στη Βεράντα

Σαββατιάτικο απομεσήμερο.
Έχουμε φάει, έχουμε μαζέψει το τραπέζι και κάθομαι έξω στη βεράντα.
Ο άντρας μου πήγε να βάλει το ατέλειωτο κορμί του (έτσι είπε, μη γελάτε) να ξεκουραστεί και τ'αστροπελέκια είναι το ένα μπροστά στην τηλεόραση και τ'άλλο μπροστά στον υπολογιστή.
Πάντα με το μυαλό στη μάθηση τα παιδιά μου.......
Με το λαπτοπ μπροστά μου σκέφτομαι τί να σας γράψω.
Κοντεύουμε ένα χρόνο από τότε που μετακομίσαμε εδώ στην εξοχή.
Σ'αυτό το χρόνο που αναγκαστήκαμε να συγκατοικούμε με τον πατέρα και τον αδελφό μου - μέχρι να ετοιμαστεί το δικό μας σπίτι - το μετάνιωσα χιλιάδες φορές.
Όχι τη μετακόμιση και την εγκατάστασή μας εδώ, αυτό ήταν ό,τι σωστότερο έχουμε αποφασίσει ποτέ.
Αλλά τη συγκατοίκηση.
Αν το ξανάκανα απ'την αρχή θα περίμενα να γίνει το δικό μου σπίτι πρώτα ή θα νοίκιαζα κάποιο μέχρι τότε.
Δύσκολο να μπορέσεις να ταιριάξεις την καθημερινότητά σου με κάποιον άλλο.
Ειδικά όταν ο άλλος είναι ηλικιωμένος.
Το στραβό για σένα είναι ο σωστός τρόπος για κείνον.
Και τούμπαλιν...
Κι όταν προσπαθείς να του δώσεις να καταλάβει πως έτσι θα είναι καλύτερα, σου επιτίθεται λέγοντας "είναι το σπίτι μου κι έτσι μ'αρέσει".
Και μένεις να κόβεις φλέβες απ'τα νεύρα σου ή να .... παθαίνεις κατάθλιψη.
Έχω παραιτηθεί απ'το να προσπαθώ.
Το μόνο που κάνω είναι να μετράω το χρόνο μέχρι τον Οκτώβρη, που "πρώτα ο Θεός" θα είναι έτοιμο το σπίτι μας.
Μέχρι τότε, παίρνω βαθιές εισπνοές κι απολαμβάνω τη θέα!

Τα Κρικρι Και Τα... Μουλάρια!

Η Άννα μου θύμισε το δικό μου πέρασμα απ'το φαράγγι της Σαμαριάς πριν πολλά χρόνια.
Τότε που οι μεγάλοι μου γιοί είχαν την ηλικία των αστροπελεκιών.
Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι γυρίζαμε την Κρήτη οικογενεικά με τροχόσπιτο.
Φυσικό ήταν να μην αφήσουμε το φαράγγι έξω απ'την περιήγησή μας.
Ξεκινήσαμε νωρίς ένα πρωί κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τα στενά μονοπάτια του.
Τα πιτσιρίκια ακολουθούσαν χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό.
Για κείνα ήταν απλά ένα βαρετό περπάτημα και τίποτα περισσότερο.
Κάποια στιγμή θέλοντας να τους τραβήξω το ενδιαφέρον για κείνη τη μοναδική και υπέροχη εμπειρία που βίωναν και βλέποντας ψηλά στα βράχια μερικά κρικρί, γύρισα και τους είπα:
- κοιταξτε... κοιτάξτε, κρικρί!
Ο μεγάλος έριξε μια αδιάφορη ματιά δίχως να μπει καν στον κόπο να σχολιάσει.
Ο μικρός έψαξε με τα μάτια στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτή που τους έδειχνα εγώ κι όταν τελικά κατάλαβε πού έπρεπε να κοιτάξει, τα κρικρί είχαν εξαφανιστεί.
Λίγο πιο πέρα όμως έτυχε να δει ένα μουλάρι και τότε γύρισε κι είπε το ανεπανάληπτο!
- τελικά μαμά τα κρικρί μοιάζουν πολύ με μουλάρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλό μήνα, Καλό Καλοκαίρι!

Ήρθε το καλοκαιράκι πια...
Καιρός ήτανε.
Ήταν μακρύς ο φετινός χειμώνας και μαύρος... πολύ μαύρος.
Πέρασε όμως.
Ο ήλιος βγήκε ξανά και με ζέστανε.
Επιτέλους τα πρωινά που ξεκινώ για τη δουλειά χαμογελώ αισιόδοξα.
Και τα βράδια που πέφτω για ύπνο ονειρεύομαι το μέλλον.
Και ξέρετε κάτι;
Δεν έχει πια γκρίζα και μαύρα χρώματα, αλλά γαλάζια και ροζ και κίτρινα και πράσινα και κόκκινα!
Κάθε πρωί βάζω τη φόρμα και τα αθλητικά μου παπούτσια και ξεκινώ τη μέρα μου με μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα.
Βαδίζω δίπλα της, στο πλάι της και την καλημερίζω, όπως και τους λιγοστούς που συναντώ - κάθε μέρα σχεδόν τους ίδιους.
Την άγνωστη κυρία που κατεβαίνει με τα πόδια στη στάση, τον ηλικιωμένο που ρίχνει την πετονιά του ισοροπώντας στην άκρη των βράχων, τον οδηγό του σχολικού.....
Τέσσερα χιλιόμετρα πήγαινε - έλα με γρήγορο βάδισμα.
Γυρίζω σπίτι ιδρωμένη και κατακόκκινη, κάνω ένα ντους, τρώω το πρωινό μου και φεύγω για τη δουλειά.
Μ'ένα τεράστιο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη αλλά - κυρίως - στην ψυχή μου!
Καλό Καλοκαίρι νά'χουμε όλοι!!!!