Χειμώνας - Άνοιξη 1-0

Πάνω που χαρήκαμε κι είπαμε πως η άνοιξη μπήκε για τα καλά.
Πάνω που νιώσαμε το Πάσχα να κοντοζυγώνει.
(γιατί τί νομίζεις; ένα τσιγάρο δρόμος μας χωρίζει.)
Πάνω που αρχίσαμε να ονειρευόμαστε ρομαντζάδες στην βεράντα κι ελαφρύ ντύσιμο..
Πάνω που σκεφτήκαμε μήπως ήταν ώρα τις επόμενες μέρες να σηκώσουμε τα χαλιά..
Πάνω εκεί  έρχεται αυτός ο άτιμος ο καιρός και για άλλη μια φορά τα φέρνει όλα τούμπα.
Κρύοοοοοοο!
Η άνοιξη απομακρύνθηκε, την είδα σας λέω να στρίβει στην γωνία κρατώντας μια μικρή βαλιτσούλα στο χέρι.
Τώρα βέβαια, αν κρίνω απ' το μέγεθος της βαλίτσας, δεν θα λείψει για πολύ αλλά και πάλι ο ψόφος... ψόφος!
Το Πάσχα εξακολουθεί να κοντοζυγώνει αλλά φέρνει μαζί του κάτι αλάνια βοριαδάκια.
Και να πεις πως δεν του τό' πα;
Μάλλιασε η γλώσσα μου "πρόσεχε τις παρέες σου",  γιατί τί θα πει ο άλλος που δεν σε ξέρει και τόσο καλά;
 "δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι"  αυτό θα πει!
Έτσι,  το όνειρο για  ρομαντζάδα αουτσάιντ ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι.
Το ελαφρύ ντύσιμο δεν το συζητώ, αυτό κατέρρευσε σαν ένας γελοίος χάρτινος πύργος.
Τα χαλιά δεν μαζεύονται, τουλάχιστον όχι πριν νιώσω αρκετά ζεστά, (μόνο πάνω απ' το πτώμα μου).
Παρ' όλα αυτά, σε πείσμα όλων, άρχισα να στολίζω σιγά σιγά το σπίτι.
Διότι τί του λείπει του ψωριάρη;
Φούντα με μαργαριτάρι!
Αμόλησα το λοιπόν κάτι κοκόρους στον πάγκο της κουζίνας..

Ολίγα πασχαλινά .. ωά δώθε κείθε, ίσα να σπάσει λίγο την ξεραϊλα και την μονοτονία...

Και τέλος έριξα μια "τσαχπινιά" από κουνελοντεκόρ, μπας κι αλλάξει λίγο την διάθεση που έχει παγώσει..

Καλή εβδομάδα να έχουμε αδέλφια.
Ντυθείτε ζεστά και μην απελπίζεστε γιατί η άνοιξη..
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θά' ναι!!

Η Γειτονιά Μας

​Σαν παιδί την λάτρεψα κι έπαιξα ατέλειωτες ώρες στα στενά δρομάκια της.

Σαν έφηβη την σνομπάρισα και την περιφρόνησα με μανία.

Σαν ενήλικη γυναίκα την εκτίμησα αλλά την έχασα, και - τί παράξενο; - μου έλειψε!

Σαν blogger την ξαναβρήκα και το απολαμβάνω.

Η παλιά αγαπημένη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων χάνεται κάπου στην Καισαριανή.

Εκεί που γεννήθηκα κι απ' όπου έφυγα πεντάχρονο παιδάκι.

Τα σπίτια ήταν χαμηλά και οι αυλές γεμάτες ντενεκέδες με γεράνια και ζουμπούλια. 

Τα καλοκαιρινά απογεύματα είχαν γλύκα…, αθωότητα, παιδικές φωνές και σκοινάκι, στάκαμαν, κυνηγητό, αμάδες. 

Οι γειτόνισσες δυο δυο, τρεις τρεις έβγαζαν τις καρέκλες τους, την ώρα που ο ήλιος βουτούσε πίσω από τα βουνά στον δρόμο για να κεντήσουν, να σχολιάσουν, να συζητήσουν και να μοιραστούν.

Τηλεόραση είχε μόνο ένα σπίτι και τα απογεύματα ο νοικοκύρης έστρεφε την οθόνη προς την έξω μεριά του παράθυρου έτσι ώστε να «εξυπηρετείται» η πιτσιρίκαρία που μαζευόταν απ’ έξω να δει το ασπρόμαυρο θαύμα!

Η μπουγάδα απλωμένη στον δρόμο, να τον κόβει στα δυο και να προκαλεί καυγάδες.

-«πηγαίνετε πιο κάτω να παίξετε, θα τα λερώσετε». 

Κι εμείς ένα τσούρμο που ξεχυνόταν στα στενά και προκαλούσε πονοκέφαλο (ακόμα θυμάμαι την απορία που είχα τί να είναι αυτός ο πονοκέφαλος!) στην κυρία Ντίνα γιατί είχε την ατυχία η καημένη όλο το τζέρτζελο να γίνεται ακριβώς έξω από το σπίτι της.

Η παλιά γειτονιά χάθηκε στα βάθη των χρόνων μέσα σε τόνους από τσιμέντο και μπετόν.

Κι έγινε μια γλυκειά ανάμνηση για όλους εμάς (τους τυχερούς) που προλάβαμε και την ζήσαμε.

Οι εποχές άλλαξαν.

Όμως ο άνθρωπος παραμένει ίδιος.

Ίδιες και οι ανάγκες του.

Η ανάγκη  να γελάσει, να βρει, να παίξει, να συναντήσει, να δεχτεί, να πάρει πληροφορίες, να διασταυρώσει γνώμες και εν τέλει.. να ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ!
Κι αυτό το πετύχαμε όλοι εμείς μέσα απ' το blogging.
Mέσα από ποστ και αναρτήσεις γελάσαμε, κλάψαμε, ενθουσιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε, μάθαμε, ανακαλύψαμε, χτίσαμε φιλίες, μαλώσαμε..  μα κυρίως μοιραστήκαμε κομμάτια της ζωής μας.

Έτσι δημιουργήθηκαν οι δικές μας .. εξελιγμένες γειτονιές.
Οι  "ψηφιακές γειτονιές"!
Και είμαι πολύ χαρούμενη που φέτος θα είμαι κι εγώ σ'αυτή τη μάζωξη!
Για να γνωρίσω, να δω, να μάθω, να εξελίξω, να μοιραστώ και εν τέλει ΝΑ ΝΙΩΣΩ!
Να πάρουν επιτέλους μορφή και σχήμα τα πρόσωπα.
Και τα απλά ονόματα να γίνουν ανθρώπινες φιγούρες που θα μπορέσω να σφίξω στην αγκαλιά μου και να γίνω ένα μαζί τους με κοινό παρονομαστή την αγάπη μας για το .. blogging.

Keep blogging  λοιπόν και

Ραντεβού στις 4 και 5 του Απρίλη στις δικές μας γειτονιές.

Τις "ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ"...

Μελαγχολία

- Βασίλη θα μου κάνεις το μοντέλο.

- γιατί;

- δεν έχει γιατί, γιατί έτσι..  η άσκηση  την επόμενη Τετάρτη στο μάθημα της φωτογραφίας έχει θέμα την μελαγχολία.

- και τί μ' αυτό;  βλέπεις εμένα μελαγχολικό;

- όχι αλλά θα γίνεις, για τις ανάγκες της άσκησης.

- δεν θέλω.

- δεν σε ρώτησα, ο Παναγιώτης λείπει εκδρομή, εσένα έχω.

- δεν κατάλαβα... λίγος σου πέφτω;

- προχώρα παιδί μου να τελειώνουμε, άντε... κάθισε εκεί, φόρεσε και την κουκούλα απ' το φούτερ σου και μελαγχόλησε.

- μα δεν μπορώ, πώς να μελαγχολήσω στα καλά καθούμενα;

- σκέψου ότι θα σου πάρω πίσω το χαρτζιλίκι που σου έδωσα.

Κλικ..

- σταμάτα να χαζογελάς..


Κλικ..

-μελαγχόλα παιδί μου να τελειώνουμε!


Κλικ..

(τα χάχανα πάνε κι έρχονται.. )

- άστο Βασίλη.. θα βγάλω τον Δία.. πιο μελαγχολικός μου φαίνεται..

Απογευματινός Περίπατος

Το να ζεις στην εξοχή έχει και τα αρνητικά του.
Ειδικά τον χειμώνα που οι χωματόδρομοι μετατρέπονται με τις βροχές σε ατέλειωτη  λάσπη.
Τότε όσο και να φωνάξεις να σκουπίζουν τα πόδια τους, όσο και αν βάλεις σαν όρο εισόδου στο σπίτι να μείνουν τα παπούτσια απ' έξω, όσο κι αν σπάσεις τα νεύρα όλων μαζί και τα δικά σου, η λάσπη θα μπει στο σπίτι και θα κατσικωθεί, πάει και τέλειωσε!
Όσο όμως κι αν ψάχνω δεν βρίσκω άλλο απ' αυτό.
Τα θετικά είναι τόσα πολλά που μοιραία σε αποζημιώνουν για τις μέρες της "λασπουριάς".
Βγαίνεις ένα περίπατο και σε απόσταση αναπνοής υπάρχουν τόσα πολλά να δεις..  τόσα όμορφα μέρη για να περπατήσεις.
Γεμίζουν τα μάτια και η ψυχή σου με εικόνες και  οξυγόνο που αντισταθμίζουν την μιζέρια της καθημερινότητάς μας.
Έτσι ένα απόγευμα πήρα την φωτογραφική μηχανή και έχοντας για συντροφιά το μικρό αστροπελέκι, κινήσαμε για μια βόλτα που ξεκίνησε από τη θάλασσα και κατέληξε στο δάσος.

Ήταν ένα ζεστό και ήσυχο απόγευμα, λίγο πριν την ώρα που αρχίζει να δύει ο ήλιος.
Στο μικρό ξωκλήσι ήταν κι άλλοι που είχαν την ίδια με μας ιδέα.

Περπατήσαμε με προσοχή στην άκρη του τοίχου που όριζε το τέλος του κτίσματος και την αρχή της θάλασσας.

και πήγαμε κυκλωτικά ψάχνοντας και χαζεύοντας..

μικρές σπηλιές που γίνηκαν με την πάροδο των χρόνων στις πέτρες της θάλασσας

και σημεία όπου τα φύκια έφτιαχναν το δικό τους ιδιότυπο "δάσος".
Ανεβήκαμε ξανά πάνω για να μπούμε αυτή τη φορά μέσα στο ξωκκλήσι και να ανάψουμε ένα κερί.

Αφουγκραστήκαμε τον ήχο της θάλασσας και τις συζητήσεις των απογευματινών περπατητών.

κι έπειτα φύγαμε από την θάλασσα για να πάμε στο κοντινό δάσος..
Aφήσαμε το αυτοκίνητο και με την φωτογραφική πάντα ανά χείρας περπατήσαμε μια μεγάλη απόσταση.
Απολαύσαμε την ησυχία και τις μυρωδιές.
Χαιρετίσαμε τον φύλακα της πυρασφάλειας που πέρασε δίπλα μας με το αυτοκίνητο κάνοντας τον καθιερωμένο έλεγχο..
Γέμισαν τα μάτια μας από χρώματα κι αρώματα..

Μαζέψαμε κουκουνάρια,

μικρά κλαδιά πεύκου και πυράκανθου..

ρίζες από κυκλάμινα που υπήρχαν παντού διάσπαρτα..

και βρύα που τα βάλαμε σε γυάλα και φτιάξαμε έτσι τον δικό μας μικρό κήπο, το δικό μας μικροδάσος..

κι όταν νύχτωσε ανάψαμε τα κεριά κι απολαύσαμε το παιχνίδισμα της φλόγας..

που στο φως της όλα φαίνονται πιο ζεστά και πιο όμορφα.
Κι έχει τόσο λίγη σημασία πια η λάσπη που λερώνει το σπίτι όταν βρέχει..

Νά' στε όλοι καλά!

Το Θαύμα Της Άνοιξης

Σήμερα ξημέρωσε μια υπέροχα ηλιόλουστη μέρα.
Στον κήπο η νεοφυτεμένη μας πορτοκαλιά, που όταν την βάλαμε είχε ένα μονάκριβο πορτοκάλι λες και ήταν εκεί για να προσδιορίζει το είδος, έχει γεμίσει μικρά πορτοκαλάκια.

Γέμισε από καρπούς και λουλούδια και όταν πλησιάζεις  πλημμυρίζουν ομορφιά τα μάτια σου και ευωδιά η ψυχή σου.

Και βγήκε ένας ήλιος ζεστός και ολόλαμπρος που ήρθε να συμπληρώσει την χαρά που πήραμε χθες για τον Μικρό μας Αγωνιστή.
Κόντρα σε όλες τις δυσάρεστες προβλέψεις των γιατρών που μας έλεγαν να μην ελπίζουμε πολλά..
Με μόνο όπλο τις προσευχές  μας αλλά και όλων εσάς που δεν σταματήσατε λεπτό να ρωτάτε, να ενθαρρύνετε,  και να μας δίνετε κουράγιο,  βγήκαν χθες τα αποτελέσματα τη ακτινογραφίας.
Της ακτινογραφίας που θα σηματοδοτούσε την εξέλιξη.
Αυτής της ίδιας ακτινογραφίας, που μόλις την προηγούμενη βδομάδα,  έδινε άσχημες ενδείξεις.
Ενδείξεις που δύσκολα ανατρέπονται.
Δύσκολα αλλάζουν.
Δύσκολα αντιμετωπίζονται.
Και οι γιατροί ήσαν προβληματισμένοι και φειδωλοί.
Τα λόγια τους συγκρατημένα..
Κι όμως!
Χθες η ακτινογραφία ήταν πεντακάθαρη για τον ένα πνεύμονα.
Ό,τι υπήρχε είχε εξαφανιστεί!
Και στον δεύτερο η ένδειξη που υπήρχε, αυτή για την οποία οι γιατροί έλεγαν πως θα ήταν ευχαριστημένοι αν παραμείνει ίδια,  είχε μικρύνει!
Πέστε μου αν δεν είναι αυτό θαύμα τότε τί είναι;
Το θαύμα της Άνοιξης!
Και η βερυκοκιά του, εκείνη που φυτέψαμε όταν γεννήθηκε και είχε σκάσει τα πρώτα της μπουμπούκια την μέρα που ο Μικρός Αγωνιστής διέφυγε τον κίνδυνο, είναι πια καταπράσινη.
Τα μικρά μπουμπούκια γίναν καταπράσινα ολάνθιστα φύλλα.

Και τα χαμόγελα επέστρεψαν πια στα πρόσωπα όλων μας.
Μαζί η αισιοδοξία και η χαρά.
Και την βδομάδα που έρχεται ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε πια στο σπίτι του το δώρο που μας έκανε ο Θεός.
Γερό και δυνατό.. τον Μικρό μας Αγωνιστή!



υγ.  γράφω σήμερα  που ο Μικρός μας κλείνει ένα μήνα μέσα στο νοσοκομείο και δυό μήνες από την μέρα που ήρθε στον κόσμο, τυχαίο;

Kαλλιτεχνική Άποψη Ενός Πηρουνιού

Έχω τώρα εγώ ως άνθρωπος την ανησυχία μου,  να την πω;
Την θέληση,  να την πω;
Την τρέλα μου,  να την πω;
Θα την πω..
Να πάρω μαθήματα φωτογραφίας.
Γιατί κυρά μου;
Χάθηκε ο κόσμος να πας να μάθεις πλέξιμο μπας και πλέξεις κανα κασκόλ που σέρνονται τόσες ιώσεις;
Ράψιμο.. που εδώ και χρόνια έχεις δηλώσει πως το σιχαίνεσαι  και οι άντρες της οικογένειας ζουν μες την αγωνία και τον πανικό μη τυχόν και πέσει το κουμπί από τη θέση του και μετά ποιος θα το ράψει!
Έστω..  κέντημα...
Μάθε εκεί μια.. κομποβελονιά να σου βρίσκεται..
Τί τις θες τις καλλιτεχνίες;
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ.
Όταν πριν δυο τρεις μήνες αποφάσισα να πάρω μαθήματα φωτογραφίας το έκανα για δυο λόγους.
Ο ένας ήταν πως μ' αρέσει η φωτογράφιση (και όχι να φωτογραφίζομαι) και ο δεύτερος πως ήθελα οι λίγες φωτογραφίες που συνοδεύουν τις αναρτήσεις μου να είναι αισθητικά ευπαρουσίαστες.
Απλά και στοιχειώδη πραγματάκια δηλαδή.
Ή έτσι νόμιζα..
Και μπήκα στην ομάδα.
Και πολύ χάρηκα.
Ζαλωνόμουν κάθε Τετάρτη βράδυ την φωτογραφική μου, έριχνα κι ένα μπλοκ σημειώσεων στην τσάντα και πήγαινα στο μάθημα.
Και μαζί με τα μαθήματα άρχισαν και οι ασκήσεις, το homework που λένε.
Θυμάστε την πρώτη άσκηση με τις "γραμμές και τα σχήματα"...
Και τέλος πάντων τότε υπήρξα τυχερή, γιατί πήρε το μάτι μου στην παραλία το κιόσκι του ναυαγοσώστη, είχα και την μηχανή μαζί μου, κατέβηκα τράβηξα πέντε πλάνα και πάπαλα.
Από δω πάν' κι οι άλλοι, που λένε.
Όμως το "παιχνίδι" άρχισε να χοντραίνει.
Και μου έρχεται τις άλλες μήνυμα πως για την επόμενη φορά η άσκηση θα είναι η φωτογράφιση ενός.. πηρουνιού!
Ξαναδιαβάζω το μήνυμα να βεβαιωθώ πως δεν κάνω λάθος.
- πηρουνιού ; λέω στον δάσκαλο, ποιανού ίδέα ήταν; και τι μου απαντά;
- δική μου... πεινούσα εκείνη την ώρα!
Να δάσκαλος, να μάλαμα!
Τι του λες τώρα;
Τους συναντώ στο μάθημα και το συζητάμε από κοντά.
- μα πηρούνι; να επιμένω εγώ.
- γιατί όχι, είναι ωραία ιδέα, να απαντά η .. "συμμαθήτρια".
Την οποία "συμμαθήτρια" κάποια στιγμή θα την τσουρομαδίσω γιατί  όλο κάτι τέτοια  "κουλά" θέματα υποστηρίζει και πολύ με συγχίζει!
- γιατί το πηρούνι βρε παιδιά; να επιμένω εγώ, χάθηκε να φωτογραφίσουμε το πιάτο με το περιεχόμενο να χαρούν τα μάτια μας θέαμα;
Μουλάρια πεισμωμένα οι άλλοι..
Πηρούνι.. πηρούνι... πηρούνι..
Που να βράσω το πηρούνι και τον André Kertész μαζί που το φωτογράφισε και μας έβαλε σε μπελάδες.
Βούτηξα κι εγώ ένα πηρούνι απ' το συρτάρι, πήρα και για βοηθό το μικρό αστροπελέκι (τι τραβάει κι αυτό το παιδί με την μάνα πού' χει!) και έπιασα δουλειά.
- κράτα το ίσια Παναγιώτη, κλικ.
- γύρτο λίγο στο πλάι, κλικ.
- φέρε το σποτ και ρίξε μου το φως απ' αυτή τη μεριά, κλικ.
- ρίξε το φως από πάνω, κλικ.
- ρίξε το φως από κάτω, κλικ.

Που κλικ.. ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΟΥ!
Σπάσανε τα νεύρα μου της γυναίκας με το παλιοπήρουνο!
Και βέβαια σ' εκείνο το μάθημα με τις παρουσιάσεις των φωτογραφημένων πηρουνιών δεν ήμουν γιατί εν τω μεταξύ μεσολάβησαν οι αρρώστειες και τα νοσοκομεία κι έχω να πατήσω το πόδι μου στο μάθημα τρεις βδομάδες τώρα!
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Γιατί σήμερα συνάντησα στο σούπερ μάρκετ την.. "συμμαθήτρια" με τις φαεινές ιδέες και αφού πρώτα ρώτησε για τον Μικρό Αγωνιστή και αφού εξαντλήσαμε το θέμα υγείας, πιάσαμε τα καλλιτεχνικά.
- Έλα βρε συ αύριο, μου είπε, θα εισηγηθώ το επόμενο θέμα φωτογράφισης να είναι ένα ... αυγό !!

Να μου το θυμηθείτε... αυτή θα μείνει κουρούπα και θα είναι απ' το χέρι μου!
Δεν θα μου γλυτώσει..
Και το  κακό είναι πως την συμπαθώ πολύ!