Τ'αστροπελέκια μου - όπως όλα τα παιδάκια - είπαν τα κάλαντα.
Συγκέντρωσαν λοιπόν ένα χρηματικό ποσό, που όπως είναι φυσικό, ήθελαν να το "επενδύσουν" άμεσα.
Άρχισαν λοιπόν να ρωτούν πότε θα πάμε στο παιχνιδάδικο να κάνουμε ως είθισται την "κατάθεση".Προσπάθησα με τρόπο να το αποφύγω λέγοντάς τους να περιμένουν και τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς, αλλά φευ!!
Άντρα θέλω - ή μάλλον - παιχνίδι θέλω, τώρα το θέλω!
Επειδή λοιπόν η γκρίνια και το μπούρου μπούρου μες τ'αφτιά μου έχουν ένα όριο, είπα χθες, κομμάτια να γίνει, ας τους πάω.
Δεν πρόλαβα να το ξεστομίσω κι είχαν πάρει κιόλας θέση στο αυτοκίνητο.
Φθάσαμε στο μαγαζί μέσα σε παραλήρημα χαράς!
Ο μεγάλος ήξερε τί ήθελε.
Πήγε κατ'ευθείαν στον συγκεκριμένο διάδρομο, στην συγκεκριμένη βιτρίνα και πήρε το συγκεκριμένο παιχνίδι για το nitendo του.
Ο μικρός αποδείχτηκε .. προβληματισμένος.
Γιατί σου λέει το παιδί, πώς έτσι αβασάνιστα θα κάνω την επένδυσή μου; να μή το σκεφτώ;
Κι αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους από υπόγειο σε ισόγειο κι από κει στον πρώτο όροφο και τούμπαλιν.
Πολλές φορές..
Πάρα πολλές φορές..
Αμέτρητες φορές...
Ούτε και μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές.
Στην αρχή το πήρα ψύχραιμα.
Σκέφτηκα παιδάκι είναι, βλέπει ένα σωρό, φυσικό να μπερδευτεί.
Και χαμογελούσα στωϊκά.
Μετά την εκκατομυριοστή φορά όμως που πέρασα μπροστά από τα επιτραπέζια, το χαμόγελο άρχισε να παγώνει στα χείλη μου.
-τί θα γίνει πουλάκι μου, θ'αποφασίσεις; τον ρώτησα, όπου νά'ναι θα κλείσουν.
-ναι μαμά, μου είπε και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό, υπόγειο - ισόγειο - πρώτος...
Πίσω του εγώ να σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που μ'έπιασαν οι καλωσύνες μου.
-να σου πω, του πρότεινα, αν δεν σ'αρέσει τίποτα ίσως χρειάζεσαι λίγο χρόνο να το σκεφτείς, πάμε σπίτι κι ερχόμαστε άλλη μέρα , νά'χεις τον χρόνο να αποφασίσεις τί θέλεις, ε;;;
Με κοίταξε μ'εκείνο το ύφος που λέει "δε σφάξανε".. και μου λέει
-όχι θα πάρω, πάμε πάνω (ΠΑΛΙ!!!) να δω τα βιβλία (!!).
Με το χαμόγελο νά'χει γίνει γκριμάτσα ανέβηκα για άλλη μια φορά στον πρώτο.
Κι αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους με τα βιβλία αυτή τη φορά.
Επειδή έβλεπα πως κι εδώ είχε μια δυσκολία επιλογής (μη σου πω και δύο), άρχισα να του προτείνω κάποια.
Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να μην ακούσει άλλη γνώμη.
Έπιανε στα χέρια του τα βιβλία, τα άνοιγε, διάβαζε λίγο, κοιτούσε τις εικόνες .. και πήγαινε στο επόμενο.
Τη στιγμή που σκεφτόμουν πως εκείνον τον καλό κύριο Ηρώδη πολύ τον είχαμε παρεξηγήσει και να το σβερκώσω να φύγουμε, τον άκουσα να λέει την μαγική λέξη!
-αυτό θέλω!
Επιτέλους! σκέφτηκα, καιρός ήταν!
Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στο ταμείο πλήρωσα και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.
Μέσα στη μεγάλη μου ανακούφιση που επιτέλους αποφάσισε δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο γεγονός πως ένα δεκάχρονο αμολημένο μέσα σ'ένα πολυκατάστημα παιχνιδιών, διάλεξε τελικά ένα βιβλίο!
Βρε μπας κι είχε πυρετό;
Να το πάω σε γιατρό;
