Ας Μιλήσουμε Γι' Αγάπη

Αυτόν τον Βαλεντίνο ποτέ δεν τον συμπάθησα.
Ξενέρωτος και λίγο φλούφλης μου φαινόταν ανέκαθεν.
Άσε που έχω μια φυσική απέχθεια σε καρδούλες, αρκουδάκια, κουκλάκια και τα συναφή.
Αυτό δε, που μια μέρα τον χρόνο καλούμαστε ντε και σώνει να διατυμπανίσουμε τον έρωτά μας με λουλούδια, σοκολατάκια και λογιών λογιών αηδιούλες τύπου "σ'αγαπάω, λιώνω, πεθαίνω για σένα" αρνούμαι να το κατανοήσω.
Απλά.. με ξεπερνάει.
Και για έφηβους και νεαρής ηλικίας άτομα μπορώ να το κατανοήσω και να το δικαιολογήσω επίσης.
Μικρά και άμυαλα...
Στους μεγάλους όμως;
Κι όταν λέω μεγάλους, μη ξεθαρρεύετε, εννοώ όλους τους άνω των είκοσι.. άντε βία εικοσιπέντε.
Θέλετε να μιλήσουμε για αγάπη;
Θα μοιραστώ μαζί σας μια στιγμή..
Μια φωτογραφία που τράβηξα πέρυσι που παραστεκόμουν στον αδελφό μου στο νοσοκομείο.
Στο απέναντι κρεββάτι ήταν ένας ηλικιωμένος ασθενής που είχε την γυναίκα του στο πλάϊ του.
Ο παππούς ήταν, θυμάμαι, λίγο παράξενος, λίγο γκρινιάρης, λίγο δύστροπος, λίγο απ' όλα όσα έχουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι.
Η γιαγιά πάλι υπομονετική και γλυκομίλητη προσπαθούσε να τον ηρεμήσει και να τον βοηθήσει σε κάθε τι που ζητούσε.
Οι δυό τους βρίσκονταν εκεί αρκετές μέρες, με την γιαγιά να μην έχει φύγει λεπτό απ' το πλευρό του, γέρνοντας το γέρικο κορμάκι της στην άβολη καρέκλα τις νύχτες που ξαγρυπνούσε δίπλα στον άντρα της.
Ένα μεσημέρι λοιπόν είδα το εξαίσιο...
Ο παππούς.... ο ιδιότροπος, κακότροπος παππούς σηκώθηκε απ' το κρεββάτι κι έβαλε την γυναίκα του να ξαπλώσει... να ξεκουραστεί... να κοιμηθεί για λίγο..
Εκείνος κάθησε στην καρέκλα δίπλα της και της κρατούσε τρυφερά το χέρι.
Έμεινε αρκετή ώρα έτσι.
Δυστυχώς βρήκα το θάρρος να σηκώσω την φωτογραφική μηχανή την ώρα που εκείνος τραβούσε πια το χέρι του.

Αν δεν είναι αυτό η πεμπτουσία της αγάπης, τότε τί;

υγ. .. και δεν ήταν καν η μέρα του αγίου Βαλεντίνου..

Κοπή Πίττας

Την απόγευμα της προηγούμενης Τετάρτης είχαμε event στην εταιρεία.
Την κοπή της πίττας.
Μεγαλεία!
Catering, dj, πλούσιος μπουφές, ροτόντες στρωμένες με ολόλευκα τραπεζομάντηλα.. κι όλα αυτά έξω στο ψοφόκρυο.
Στην αυλή!
Να θες να πιάσεις το πιάτο και τα δάχτυλα να μην υπακούν στην εντολή που έδινε ο εγκέφαλος.
Περιμέναμε το μεγάλο αφεντικό για ν' αρχίσουμε κι ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον αγκαλιασμένοι.
Εκατό άτομα σφιχταγκαλιασμένα.. που τουρτουρίζανε.
Μας έβλεπε ο άσχετος, ο περαστικός και θαύμαζε την αγάπη και την σύμπνοια!
Πού νά' ξερε!
Αφού για να καταλάβεις πήγα στον μπουφέ κι αντί να  σερβιριστώ άπλωσα τα χέρια πάνω από τα φαγητά για να ζεσταθούν.
Και δεν ξεμάκρυνα για κανένα λόγο.
Το ταψί με τα μπιφτεκάκια κι εγώ γίναμε αυτοκόλλητοι.
Μου είπε για την ζωή του από γάμο σε βάφτιση, του είπα τα δικά μου.
Κλάψαμε, συγκινηθήκαμε.. μέχρι που αλλάξαμε και τηλέφωνα.
Κι ήρθε η στιγμή της κλήρωσης των λαχνών.
15 δωροεπιταγές των 150 ευρώ και 7 ηλεκτρικές μικροσυσκευές μοιράστηκαν στους 22 τυχερούς.
- έλα κοντά να με βοηθήσεις, μου λέει ο διευθυντής, τραβάει τον πρώτο λαχνό και διαβάζει το όνομά μου!
Ουουουουουουουουουου... ακούστηκε το γιουχάισμα από τους προσφιλείς συναδέλφους..
- σικέ το παιχνίδι, φώναζαν, ντροπή!!
Δεν πτοήθηκα.
Σιγά που θα....
Αντιπαρήλθα με αξιοπρέπεια τις διαμαρτυρίες των -κατά τα άλλα- αγαπημένων συναδέλφων και τσέπωσα την δωροεπιταγή.
Τελικά φάγαμε, στήσαμε και το σχετικό γλεντάκι με χορούς κυκλωτικούς (ότι πρέπει για φυσικό ζέσταμα), είπαμε "και του χρόνου" και το διαλύσαμε ευτυχισμένοι.

Άντε .. και στην επόμενη κοπή... στεγασμένοι!

Η Κληρονομιά Και Ο Βασιλικός Τάφος

Kυριακή απόγευμα.
Ο αέρας έξω λυσσομανάει αλλά μέσα το σπίτι είναι ζεστό και μοσχοβολάει φρεσκοψημένο κέικ.

 
Αραχτοί σε καναπέδες και πολυθρόνες είμαστε αφοσιωμένοι ο καθένας στα δικά του.
Το απρόσμενο κουδούνισμα μας ξαφνιάζει.
Ο Αντώνης είναι ασφαλιστής αλλά και πολύ καλός φίλος.
Προ καιρού είχαμε αποφασίσει πως, μιας και οι μεγάλοι γιοί έχουν πια τις δικές τους οικογένειες, να αλλάξουμε τους κληρονόμους σε περίπτωση ατυχήματος και να μείνουν μόνο τ' αστροπελέκια.
Έτσι μιας και είχε έρθει στα μέρη μας ο Αντώνης, είπε να περάσει να μας αφήσει και τα συμβόλαια.
Τα βγάζει λοιπόν από την τσάντα του και μου τα δίνει.
Επειδή όμως η κουβέντα είχε γίνει πριν τις γιορτές και παράλληλα δεν φημίζομαι για την μνήμη μου ρωτώ η αφελής..
- τί είναι αυτά;
- τα καινούργια συμβόλαια
 - ποιά συμβόλαια;
- ζωής, δεν είχες πει να  αφήσουμε κληρονόμους μόνο τον Βασίλη και τον Παναγιώτη;
- ΕΜΑΣ;... άφησε κληρονόμους ΕΜΑΣ;..
Ο Παναγιώτης είχε γουρλώσει τα μάτια, ολόκληρο το πρόσωπό του γελούσε και αν δεν ήξερες θα νόμιζες πως του είχε πέσει ο πρώτος αριθμός του λαχείου.
Και συνεχίζει χωρίς να πάρει ανάσα.
 - και πόσα παίρνουμε; (αυτός μας έθαψε απ' ευθείας) κι αν δηλαδή πεθάνει ο ένας και μετά ο άλλος παίρνουμε κι από τους δυο κληρονομιά;
Σου λέει το παιδί,  "μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, αν είναι να μας "κάτσει" ας είναι κι απ' τους δυο, έτσι θα ξεμπερδεύουμε και θα μπορέσουμε να δούμε πώς θα διαχειριστούμε την κληρονομιά".
Η οποία κληρονομιά φαντάζομαι πως είχε ήδη στο μυαλό του μετατραπεί σε λαπτοπ, playstation, iphone και όλα τα παρεμφερή που αρέσουν σε μικρούς και (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε)  μεγάλους.
- και τα παίρνουμε αμέσως; (δεν κρατιέται ο τύπος.. )
- όχι, του λέει ο Αντώνης, πρέπει να κλείσεις τα δεκαοχτώ.
- φτουυυυυ! (φτύσιμο δυσαρέσκειας κι απογοήτευσης)
- ντροπή σου, του λέω, για τα λεφτά δεν σε νοιάζει να πεθάνουν η μάνα και ο πατέρας σου;
και τότε βγήκε ο διπλωμάτης από μέσα του ...
- δεν κατάλαβες ρε μαμά, ρωτάω πόσα θα είναι τα λεφτά για να δω αν φτάνουν να σας κάνω "βασιλικό" τάφο...

Δεν το γλυτώνω το έμφραγμα...