Γράμμα Για Την Εύη

Είναι ένα μειλ που έγραψα για στείλω στην Εύη και που τελευταία στιγμή αποφάσισα να το δημοσιεύσω..

Καλημέρα!
Συνήθως δεν είμαι εύκολη στο να γράψω, ξέρεις πως ούτε σχόλιο δεν αφήνω στο μπλογκ, παρ'όλο που ΠΑΝΤΑ θα σε διαβάσω.
Αυτή τη στιγμή όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα κι εσύ - απο κει και πέρα - να πράξεις κατά πως αγαπάς!
Όσοι γράφουμε σε μπλογκ ξέρουμε πως ο τρίτος που διαβάζει βλέπει μόνο την ωραιοποιημένη πλευρά μας, αυτήν που εμείς του επιτρέπουμε να δει.
Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουμε να "μιζεριάζουμε" μέσα απ'το μπλογκ.
Κι όταν λέμε κάποια απ'τα προβλήματά μας, τους ρίχνουμε λίγη χρυσόσκονη μόνο και μόνο για να σπάσει την πολύ μαυρίλα।
Έτσι όσοι σε διαβάζουμε, ζούμε το ... παραμύθι.
Την όμορφη ζωή σου, με τους πολλούς και καλούς φίλους, τον αγαπημένο σύντροφο, τον λατρεμένο γιό, τα συχνά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, τις εξόδους σου, αλλά και τις στιγμές που θα μείνεις χουζουρεύοντας στο όμορφο σπιτικό σου.
Και ζηλεύουμε...
Ναι ζηλεύουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν κάθεσαι να σκεφτείς πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ροζ.
Όταν έχω τα χιλιάδες προβλήματα και διαβάσω την καθημερινότητά σου σκέφτομαι "γαμώτο! στο πηγάδι κατούρησα;"
Πίστεψέ με σ'αγαπάω χωρίς να σε έχω γνωρίσει.
Από τότε που άπλωσες το χέρι σου (κι ας μην τόλμησα να το πάρω σκεφτόμενη πως δεν είμαι άξια να γίνω φίλη σου) κι έστειλες το κινητό σου (ακόμα τό'χω αποθηκευμένο) κι όταν πάλι ενδιαφέρθηκες να δώσεις το βιογραφικό μου για να βρω δουλειά.
Δεν ξεχνάω!
Κι αυτό που πολύ απλά θέλω να σου πω είναι πως επειδή βρέθηκε κάποιος/α και χρησιμοποιώντας εύσχημα λόγια κατάφερε να σε πονέσει, δεν σημαίνει πως πρέπει να του κάνεις το χατήρι!
Η Εύη που εγώ και όλοι φαντάζομαι έχουμε γνωρίσει μέσα απ'τα γραπτά της, είναι αγωνίστρια.
Δεν σε θέλουμε σιωπηλή αναγνώστρια.
Σε θέλουμε στις επάλξεις του blogging, να μας χαρίζεις απλόχερα το ροζ της καθημερινότητάς σου και να..... σκάμε από ζήλεια!
Περιμένω λοιπόν..

τα φιλιά και την αγάπη μου!

Κατωφοβία.....

Πρωινό στη βεράντα.

Ένα αεροπλάνο απογειώνεται και περνά πάνω από το σπίτι.

Το μεγάλο αστροπελέκι σηκώνει το κεφάλι και το κοιτά.

Μονολογεί..

- έχω "κατωφοβία".

Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου.

- τί έχεις; τον ρωτάω

(πού ξέρεις, μπορεί με τον θόρυβο του αεροπλάνου να μην άκουσα καλά)

- "κατωφοβία", επιμένει το αστροπελέκι

- υψοφοβία, τον διορθώνω

- όχι, "κατωφοβία".

υψοφοβία είναι όταν είσαι ψηλά και κοιτάς κάτω, εγώ φοβάμαι όταν είμαι κάτω και κοιτάω ψηλά.

άρα.... έχω "κατωφοβία".

(Τί ακουν τ'αφτιά μου Θεέ μου;;;;;;;;;;;;;;;;;;)

Καλή Εβδομάδα!

Ανοίγω τα μάτια σήμερα το πρωί.

Σηκώνομαι και κατεβάζω τα πόδια απ'το κρεβάτι.

Καθιστή όπως είμαι, κοιτάω απ΄το ανοιχτό παράθυρο που είναι δίπλα στο κρεββάτι μου έξω.

Και βλέπω .... αυτό.....

Δεν άντεξα..

Άπλωσα το χέρι στο κομοδίνο , πήρα το κινητό και τράβηξα ό,τι έβλεπα.

Το μοιράζομαι μαζί σας με την ευχή νά'ναι η βδομάδα που θα ξεκινήσει, τόσο όμορφη για όλους μας, όσο κι αυτή η εικόνα.

Σας φιλώ!

Δεν Είμαι Καλά..

Φθινοπώριασε...

Το καλοκαίρι πέρασε - θαρρείς - τρέχοντας.

Δεν λέω...

Μιας κι είμαστε απ'τους τυχερούς που μένουν μόνιμα στην εξοχή, τα μπάνια δεν μας έλλειψαν.

Και φυσικά θ'ακολουθήσουν κι άλλα.

Δεν μας έλλειψαν όμως κι οι επισκέψεις στα νοσοκομεία.

Από πέρσι που κάναμε την αρχή με τον "ανάπηρο", λες και πάθαμε ένα είδος εξάρτησης...

Μη περάσουν δέκα μέρες και δεν μπούμε σ'ένα απ' τα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου...

Θες να μας παρεξηγήσουν οι γιατροί πως δεν τους καταδεχόμαστε;

Για όνομα!

Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού το μικρό αστροπελέκι χειρουργήθηκε για να του αφαιρέσουν μια κύστη απ'το λαιμό.

Η κύστη ήταν μεγάλη κι ο χειρούργος, όπως μου εξήγησε, πέρασε το νυστέρι του δίπλα από πολύ επικίνδυνα σημεία φτάνοντας μέχρι πίσω την σπονδυλική στήλη, για να αφαιρέσει τον όγκο που ήταν μεγέθους τομάτας!

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά κι η βιοψία ήταν καθαρή.

Βγήκαμε απ'το νοσοκομείο και πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε πάλι στα νοσοκομεία ενναλάξ..

Μια για τον πατέρα και μια για τον αδελφό μου.

Ο πρώτος είναι ηλικιωμένος και σχεδόν κατάκοιτος κι ο δεύτερος άτομο με ειδικές ανάγκες.

Κι οι δυο λοιπόν εξαρτώνται άμεσα από μένα.

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι πως είμαστε προ των πυλών δυο χειρουργείων.

Το ένα αφορά τον πατέρα μου κι είναι άκρως επικίνδυνο...

Του διέγνωσαν ανεύρυσμα στην κοιλιά και πρέπει να αφαιρεθεί άμεσα αλλιώς.....

Το άλλο αφορά τον αδελφό μου κι εδώ το χειρουργείο πρέπει να γίνει άμεσα....

Το τρίτο δεν αφορά κάποιο χειρουργείο, αλλά μ΄έχει γεμίσει με περισσότερο τρόμο.

Το μεγάλο αστροπελέκι έχει αρχίσει να παραπονιέται τον τελευταίο καιρό αρκετά συχνά για πονοκεφάλους.

Την τελευταία φορά με ξύπνησε στις δυο τα ξημερώματα κλαίγοντας πως πονά το κεφάλι του.

Θορυβήθηκα!

Τον πήγαμε σε οφθαλμίατρο.

Τα μάτια είναι σε τέλεια κατάσταση.

Τον εξετάσαμε για ιγμόριο.

Πάλι τίποτα...

Εκεί φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Γιατί αυτό σήμαινε πως φεύγουμε απ' τα απλά και ψάχνουμε για πιο... "σύνθετες" περιπτώσεις.

Το επόμενο βήμα ήταν να τον δει παιδονευρολόγος.

Ο οποίος συνέστησε μαγνητική εγκεφάλου....

Θα την κάνει την επόμενη εβδομάδα...

Δεν είμαι καλά...

Νιώθω εκείνη την παλιά γνώριμη (βλέπε κατάθλιψη) να μου γνέφει από απέναντι.....