Για περάστε για μία ψήφο...

Το αποφάσισα και το πράττω.

Θα σας βάλω τεστάκι...ή μάλλον όχι τεστάκι, λάθος.

Θα σας βάλω να ψηφίσετε (γιατί δεν θέλω να έχω την ευθύνη και γιατί μ'αρέσει η ιδέα της ψήφου).

Θα ψηφίσετε λοιπόν αν θέλετε ν'αλλάξω το template του μπλογκ μου.

Σιγά...δεν τέλειωσα ακόμα.

Τσ τσ τσ ..πολύ βιαστικοί είστε.

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. 

Υπάρχουν κάποια δεδομένα που θα πρέπει να λάβετε υπ'όψιν σας.

Αμέσως, με το χέρι προτεταμμένο στο ποντίκι μου είστε.

Περιμένετε πρώτα ν'ακούσετε τα "γιατί" και τα "καθότι" και μετά μου σπρώχνεστε.

Τί το κάναμε εδώ αμέρικαν μπαρ;

Λοιπόν, το τωρινό template έκλεισε σχεδόν ένα χρόνο και με έχει πιάσει μια διάθεση ανανέωσης.

(Κάτι θέλω να αλλάξω, λίγο τη φράντζα, κάτι στο χρώμα...ένα κατιτίς στο διάκοσμο....ακριβώς δεν ξέρω, γι'αυτό μη σας πω και σας γελάσω γιατί δεν είναι καθόλου μες τις προθέσεις μου.)

Ένα το κρατούμενο.

Απ'την άλλη όμως, η φίλη μου η Φερενίκη (που μου το είχε "δωρίσει"), είχε κάνει αρκετό κόπο κι είχε χάσει πολύτιμο για κείνη χρόνο.

Κι εγώ τα δώρα των φίλων μου τα εκτιμώ και τα υπολογίζω και καθόλου δε μου πάει να τα χώσω σ'ένα συρτάρι σαν κάτι χωρίς αξία.

Δύο τα κρατούμενα.

Κι εδώ που τα λέμε εκτός απ'τη διάθεση της ανανέωσης, δεν έχω άλλο λόγο να θέλω ν'αλλάξω τη μόστρα μου διότι πολύ μου αρέσει!

Τρίτο  (και το λουρί της μάνας) κρατούμενο.

Εσείς όμως τί λέτε;...

Άντε καλέ...TΩΡΑ πατάτε το κουμπάκι ...

(Για να δω,.. τί θα ψηφίσετε; )  ;)

Ενημερωτικά:  η κάλπη θα παραμείνει ανοιχτή όλη την ερχόμενη βδομάδα και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν το επόμενο Σάββατο.

Λες;...

Ήμουν μια χαρά και κυριολεκτώ.

Γύρισα προχτές απ'τη δουλειά σπίτι, φίλησα τ'αστροπελέκια και τον άντρα μου.

Καθήσαμε να φάμε και λίγο πριν πέσω για ύπνο πήγα να κάνω μπάνιο.

Εκεί ένιωσα τις πρώτες ενοχλήσεις στο γόνατο αλλά χωρίς να δώσω σημασία.

Μέχρι να βγω απ'το μπάνιο κούτσαινα.

Ο πόνος ήταν οξύς και το κυριότερο ήρθε απ'το πουθενά, μιας και όσο κι αν προσπάθησα δεν θυμόμουν να έχω χτυπήσει.

Από την μια στιγμή στην άλλη κατάντησα σαν εκείνο το παμπάλαιο τραγούδι που λέει: "είμαι ανάπηρος κι έχω ανάγκη απ'τη συμπόνοια σας".

Σύρθηκα ως το κρεββάτι βογκώντας και μουρμουρίζοντας.

Έβαλα μια αλοιφή που είχαμε σπίτι και ξημερώθηκα άυπνη καθώς ήταν αδύνατο να το βολέψω έτσι  ώστε να κλείσω έστω και για λίγο τα ματάκια μου.

Στις παραινέσεις του άντρα μου να το κόψουμε και να βάλουμε ένα ξύλινο να τελειώνουμε, απάντησα με ...αγριοκοίταγμα.

Το πρωί που ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα, ήπια ένα μεσουλίντ (ποιός; εγώ που δεν πίνω ούτε ντεπόν) και πήγα στη δουλειά.

Μέχρι τώρα που σας γράφω πονάω, αλλά πολύ λιγότερο και πλέον υποφερτά.

Κι αναρωτιέμαι.

Βρε μπας κι είναι αρθριτικά;...

Αρθριτικά δεν είναι που παθαίνουν οι γέροι;....

Πού ξέρεις;...μπορεί έτσι να ξεκινάνε...ένας πόνος σήμερα, άλλος πόνος αύριο και στο τέλος να πηγαίνεις με μπαστούνι.

Βρε λες;.... 

Για να μη σας χάσω :)

Άει στο καλό!...

Μια ώρα έγραφα.... (που λέει ο λόγος).

Και πάνω που είχα τελειώσει, είχα μορφοποιήσει το κείμενο και είπα να βρω και μια ωραία εικόνα να εμπλουτίσω την εγγραφή μου, πάω να κάνω την αποθήκευση και......τσαφ!

Το κείμενο εξαφανίστηκε!

Ας είναι καλά ο Παθ και τα τερτίπια του.

Τώρα δε θυμάμαι πώς τα έγραφα κι ούτε έχει και καμμιά ιδιαίτερη σημασία πιστέψτε με.

Γι'αυτό θα σας ενημερώσω, εν συντομία, πως την ερχόμενη βδομάδα (όπως και τις δυο προηγούμενες) είμαι 10,00 - 6,00 στη δουλειά, με αποτέλεσμα να φεύγω πάντα γύρω στις 7,00.

Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει χρόνος για εγγραφές στο μπλογκ.

Το μόνο που κάνω (κι αυτό όχι κάθε μέρα) είναι να σας διαβάζω όλους, άσχετα αν τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνω να αφήσω ούτε σχόλιο.

Πάντως τα νέα σας τα μαθαίνω.

Θα μου πεις σάμπως την βδομάδα που δε δούλευες έγραφες;....

Όχι....αλλά τό κανα επίτηδες, για να σας προφυλάξω.

Πόσα ν'αντέξετε κι εσείς μ'αυτά που διαβάζετε; Πόσες αντοχές να έχετε;.....Άνθρωποι είστε.

Θα μου πάθετε και τίποτα κι άντε μετά να δω ποιός θα με διαβάζει....ούτε καν εγώ η ίδια σας το υπογράφω.

Γι'αυτό σας λέω....

Αραιά και που..για να μου αντέξετε.

(Προσέχω για να έχω.. ).

Σας γλυκοφιλώ λοιπόν όλους κι εύχομαι μια...

Πολύ Καλή Βδομάδα για όλους μας!

Χειμωνιάζει..

Επιτέλους χειμωνιάζει.

Το μεσημέρι μετά το φαγητό χουχουλιάσαμε καμμιά ωρίτσα στο κρεββάτι με τον άντρα μου βλέποντας (γι'άλλη μια φορά) τα "φιλαράκια".

Απ'το παράθυρο του δωματίου μας βλέπαμε τα κλαδιά των δέντρων που τα φυσούσε ο αέρας.

 - Θυμάσαι; με ρώτησε εκείνος κάνοντάς μου νεύμα να κοιτάξω έξω απ'το παράθυρο.

- Όπως τότε που ήμασταν παιδιά κι είχαμε ακόμα δέντρα στα πεζοδρόμια της γειτονιάς μας και το φθινόπωρο το καταλαβαίναμε από τα φύλλα που πέφταν.

Κούρνιασα πιο κοντά στην αγκαλιά του γνέφοντας "ναι, πράγματι", ενώ σκεφτόμουν γι'άλλη μια φορά πόσο,  μα πόσο τυχεροί είμαστε!

Ου γαρ έρχεται μόνον.....

Μωρέ πολύ καλά έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

"Ου γαρ έρχεται μόνον.....".

Γιατί το λέω;...

Γιατί σήμερα είναι γιορτή και μαζί με όλους τους άλλους Μιχάληδες, Ματίνες, Αγγελικές, Σταμάτηδες και δε συμμαζεύεται, γιορτάζει κι η αγαπημένη μου φιλη η Άντζελα.

Την οποία Άντζελα μέχρι πέρυσι, έχοντας ατράνταχτη δικαιολογία το μαγαζί που μας εγκλώβιζε και ήταν ανασταλτικός παράγοντας στο να κάνεις κοινωνική ζωή, έπαιρνα τηλέφωνο της έλεγα  τα χρόνια πολλά, κι απο δω πάν' κι οι άλλοι

Φέτος όμως δεν έχω δικαιολογία.

Πάει το μαγαζί..πουλήθηκε.

Και τί να πεις τώρα στην Άντζελα που δήλωσε ότι μας περιμένει το βράδυ, πως βαριέσαι θανάσιμα;

Πως καλύτερα έχεις να κάτσεις πάνω στο κρεββατάκι σου χαζολογώντας χαζοταινίες στο χαζοκούτι;

(Χαζολογώντας - χαζοταινίες - χαζοκούτι, μωρέ μπράβο ευφράδεια!).

Πως η σκέψη και μόνο ντύσου, στολίσου, νοικοκυρέψου....σου είναι αφόρητη;.

Απαπαπα.....πάει.....γέρασα! 

Νά'ξερες πόσο λυπάμαι..

Είναι πολύ αργά  για να σου δώσω την αγάπη που σου στέρησα όσο ζούσες.

Βλέπεις αυτήν την κρατούσα για κάποιον που - αργά συνειδητοποίησα - δεν έφτανε ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι.

Σ'εκείνον είχα τη μεγάλη αδυναμία.

Εσύ ήσουν πάντα λίγο πιο πίσω στην καρδιά μου.

Θυμάμαι πως πάντα είχαμε προστριβές, ποτέ δεν υπήρξαμε δεμένες, ποτέ δεν μοιράστηκα μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα.

Δεν ξέρω τί έφταιξε.

Όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν πέθανες μάτωσε κυριολεκτικά η καρδιά μου.

Ξαφνικά χάθηκαν όλα για μένα.

Γύριζα σπίτι απ'τη δουλειά κι έπεφτα στο κρεβάτι κλαίγοντας με σπαραγμό.

Πέρασα μια φρικιαστική περίοδο περίπου δυο χρόνων, στη διάρκεια των οποίων έκανα βουτιές στην κατάθλιψη.

Τίποτα δεν είχε νόημα για μένα.

Κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί το τελευταίο πρωινό της ζωής  σου έφυγα για τη δουλειά χωρίς να σε φιλήσω.

Χωρίς να σου πω πόσο σ'αγαπούσα.

Μα πώς να στο πω;....σάμπως το'ξερα;

Από τότε σ'όλες τις δυσκολίες της ζωής, έρχεσαι πάντα στον ύπνο μου, σα να θες να μου πεις να μη φοβάμαι, πως είσαι κοντά μου, δίπλα μου.

Θυμάμαι τότε που ήρθες πρώτη φορά μετά το θάνατό σου κι εγώ έκλαιγα και σού'λεγα πόσο λυπόμουν που έφυγες χωρίς να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπάω.

Και μετά σού'κανα παράπονα για κείνον.

Κι εσύ χαμογέλασες και μού'πες "μη στενοχωριέσαι, θα του μιλήσω"...και ως δια μαγείας τα πράγματα φτιάξανε, έστω και για λίγο.

Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει, πόσο μάλλον όταν έχει γεράσει.

Σήμερα πάλι ρίξαμε καυγά τρικούβερτο. Τώρα όμως δεν τον φοβάμαι πια. Πέρασε ο καιρός που τον έτρεμα.

Τό'χει καταλάβει και τον ενοχλεί.

Περισσότερο όμως τον ενοχλεί που σε υπερασπίζομαι με πάθος.

Λυπάμαι για την αγάπη που σου στέρησα.

Λυπάμαι για τις στιγμές που δεν μοιράστηκα μαζί σου.

Λυπάμαι που υπήρξα ψυχρή κι αδιάφορη.

Λυπάμαι που υποτίμησα το μεγαλείο της ψυχής σου.