Ανακοίνωση!

Παρακαλώ τους φίλους, τους αναγνώστες, τους γείτονες να με ενημερώσουν αν επιθυμούν να αναφέρονται στις εγγραφές μου.
Το ζήτημα είναι λεπτό και γι'αυτό θέλω να του δώσετε την πρέπουσα σημασία. Διότι τί νομίζετε;
Μπορεί το κάθε ψώνιο σαν κι εμένα που ξύπνησε ένα πρωί και την είδε συγγραφέας να εκθέτει διαδικτυακά τον κάθε ένα σεβαστό πολίτη αυτής της χώρας;......όχι βέβαια.
Γι'αυτό και μου τραβάω το αυτί, μου ρίχνω και μια σφαλιάρα, άμα λάχει, και με επαναφέρω στην τάξη.
Άει σιχτίρ πια, ....άντε γιατί τό'χω παρακάνει τελευταία.
Βουνό το δίκιο σας......βουνό, για να μη σας πω...οροσειρά.
Στείλτε λοιπόν την επιθυμία σας και η γράφουσα υπόσχεται να την σεβαστεί. Τούδε και στο εξής δεν πρόκειται να αναφέρω ξανά το ονοματεπώνυμό και την διεύθυνση κατοικίας σας...
Καταλαβαίνω την θέση σας, το πρωί που πάτε στην δουλειά σας, οι διπλανοί στο λεωφορείο σας στραβοκοιτάνε και κρυφομιλούν.....με το δίκιο σας κι εσείς να αισθανθείτε άβολα. Και για όλα αυτά τίς πταίει;.....εμουά!
Διότι μη το βλέπετε έτσι μικρό κι αθώο το μπλογκ μου, με τους χρωματιστούς του βώλους κι ένα αέρα από "άρες, μάρες....κουκουνάρες" να το στολίζει,....... κατά βάθος είναι μεγάλο σύγγραμα.
Δεν υπάρχει άνθρωπος το πρωί που θα ξυπνήσει που να μη του ρίξει έστω μια ματιά, η εμβάθυνση θα πραγματοποιηθεί μετά τον πρωινό καφέ (έχουμε το γνώθει σαυτόν, μη νομίζετε..).
Έτσι που λέτε, .. φυσικό κι επόμενο είναι λοιπόν, τη στιγμή που σας αναφέρω χωρίς καμμιά διακριτικότητα έναντι των προσωπικών σας δεδομένων, να γίνετε το σούργελο όλης της μπλογκόσφαιρας.
Σας διασύρω η κακούργα γυναίκα, όμως δεν φταίω εγώ......βάλτε τα με την ...φήμη μου ως συγγραφέα που έχει περάσει τα σύνορα κι έφτασε μέχρι το Ομάν, .....αμ πώς;......

Η οδοιπόρος

Χρόνια τώρα διανύω την απόσταση σπίτι-μαγαζί, μαγαζί-σπίτι με μηχανάκι και αυτοκίνητο εναλλάξ.
Το μηχανάκι το πρωί, έτσι ώστε να μείνει το αμάξι στον άντρα μου που πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο. Αφού τα αφήσει, έρχεται στο μαγαζί όπου θα αφήσει το αμάξι και θα πάρει το μηχανάκι να κατέβει στην δουλειά του που είναι στο κέντρο.
Το απόγευμα πάλι που φεύγω παίρνω το αμάξι, γιατί έχω μαζί μου τα παιδιά κι αφήνω το μηχανάκι στον άντρα μου να γυρίσει μ'αυτό κλείνοντας ....(με λίγα λόγια στην οικογένεια υπάρχουν ένα αμάξι κι ένα μηχανάκι, αυτός που έχει τα παιδιά μαζί του χρησιμοποιεί το αμάξι και τούμπαλιν).
Υπάρχουν είπα;....λάθος ..."υπήρχαν" έπρεπε να πω, γιατί πριν κάποιο καιρό μας έκλεψαν το μηχανάκι...Μετά το πρώτο σοκ κι αφού επέπληξα τον άντρα μου που μέρες πριν γκρίνιαζα πως έπρεπε να το πλύνει και τί θα λέει τώρα για την ανοικοκυρωσιά μας ο κύριος κλέφτης, αφού έκλαψα για την βαλίτσα που του είχαμε προσθέσει πρόσφατα (ξέρετε εκείνα τα μπαουλάκια στο πίσω μέρος, όπου τοποθετείς συνήθως το κράνος μιας και ποτέ δεν το φοράς) και χτυπήθηκα που δεν μας το έκλεβε καμμιά δεκαπενταριά μέρες νωρίτερα να γλυτώναμε τουλάχιστον το έξοδο, ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε πώς θα κάναμε τούδε και στο εξής τις μετακινήσεις μας.
Οι λύσεις ήταν δυό......ή με έφερνε ο άντρας μου το πρωί (η απόσταση είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο) και ξαναγύριζε σπίτι να ετοιμάσει τα παιδιά ή ερχόμουν με τα πόδια που σημαίνει περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα.
Αντιστάθηκα σθεναρά στην επιμονή του άντρα μου να με φέρνει εκείνος, λέγοντας πως καλό θα μου έκανε να περπατάω λίγο κι όπως γίνεται πάντα.....με απόλυτα δημοκρατικό διάλογο...επέβαλλα την άποψή μου.(δεν θέλω γελάκια...)
Σηκώθηκα που λέτε το πρώτο πρωινό, έχει αρχίσει να αργεί πια να ξημερώσει κι έξω ήταν ακόμα νύχτα σχεδόν , έβαλα την τσάντα χιαστί να μη μ'ενοχλεί και ξεκίνησα ο οδοιπόρος ....
Στο δρόμο...ψυχή, αραιά και πού έβλεπα κανένα συνοδοιπόρο φουκαρά που πήγαινε κι εκείνος για δουλειά κι έτερον ουδέν.......από αυτοκίνητα όμως να φαν κι οι κότες. Τί κίνηση ήταν αυτή καλέ;....ούτε στην εθνική μετά από μεγάλη έξοδο δεν έχει τόσο.
Περπατώντας την απόσταση σπίτι-μαγαζί , που λέτε, παρατήρησα πως τα αυτοκίνητα έχουν πια καλύψει εκτος από κάθε τετραγωνικό του δρόμου και αυτά τα ίδια τα πεζοδρόμια.
Δεν υπήρχε χώρος πεζοδρομίου ελεύθερος για να τον περπατήσεις, έτσι αναγκαζόμουν να κατεβαίνω στον δρόμο με κίνδυνο να με πάρει παραμάζωμα κανένας νυσταγμένος οδηγός....
Άσε που έχοντας παρκάρει και στις δυο πλευρές του πεζοδρομίου, ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα κι αναγκάζομαι κάθε φορά που ακούω αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου, να σταματάω και να κολλάω με την πλάτη στο παρκαρισμένο που θα βρίσκεται δίπλα μου , μέχρι να περάσει το διερχόμενο.
Σήμερα δε το πρωί , έπαθα το άλλο κουλό....Έχω φτάσει σε μια διασταύρωση δρόμων όπου το πεζοδρόμιο είναι ανύπαρκτο , στην γωνία ακριβώς έχει γίνει ένα με το οδόστρωμα κι είναι σα να μην υπάρχει (τα θαυμαστά έργα των δημάρχων),
Θέλω, που λέτε, ακόμα ένα βήμα για να φτάσω στην άκρη και βλέπω ξαφνικά να στρίβει από τον κάθετο δρόμο ένα μηχανάκι που ο οδηγός, αφού δεν υπάρχει πεζοδρόμιο κι αφού ήταν και μονόδρομος, πήρε τόσο κλειστή την στροφή που παραλίγο ν'αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε με πάθος.
Τον καφέ θα τον πίναμε στο ΚΑΤ....
Έρχομαι λοιπόν να συμπεράνω η οδοιπόρος, πως οι πεζοί στην Ελλάδα είναι ......άξιοι της μοίρας τους.
Αν δεν είσαι οδηγός κάποιου είδους μηχανοκίνητου μέσου, σ'εχουν φάει λάχανο.
Ή από αυτοκίνητο θα πας ή από στραμπούληγμα περπατώντας στους γεμάτους λακκούβες, κάθε είδους και μεγέθους, δρόμους.
Μήπως πρέπει να ξανασκεφτώ την πρόταση του άντρα μου να πάρουμε άλλο μηχανάκι;......

Ραντεβού για βαφή και χτένισμα

Μετά τα ψώνια, σειρά στις μεγάλες μου απέχθειες έχει το κομμωτήριο. Το καλό μ'εμένα είναι πως έχω σπαστό μαλλί που πέρα απ'το λούσιμο και λίγο αφρό δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.....ή σχεδόν τίποτα.
Βλέπετε τα χρόνια έχουν περάσει και το μαλλάκι έχει ασπρίσει, ως εκ τούτου πρέπει, θέλω δεν θέλω, μ'αρέσει δεν μ'αρέσει,να πηγαίνω άπαξ του μηνός στο κομμωτήριο για βαφή.
Την οποία βαφή, αν τα μαλλιά μου ήταν πέντε τρίχες που λένε, πολύ ευχαρίστως θα την έκανα και σπίτι, αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με προίκισε με πλούσια την κόμη, πέφτω στην ανάγκη της κομμώτριας.
Η οποία κομμώτρια παρεπιπτόντως ποτέ δεν λέγεται Μαρία, Σουλτάνα ή Κική. Κάθε κομμωτήριο που σέβεται τον εαυτό του "βαφτίζει" το προσωπικό με χολυγουντιανά ονόματα, έτσι η Μαρία γίνεται Μάϊρα, η Σουλτάνα Σαμάνθα κι η Κικίτσα Κορίνα.
Παίρνεις τώρα εσύ τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού για βαφή και χτένισμα (πας που πας ας κάνεις κι ένα χτενισματάκι να σου βρίσκεται...δεν είναι κακό).
- Κομμωτήριο , λέγεται
- Ναι, καλημέρα θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για βαφή και χτένισμα
- για πότε θέλετε;
- για το επόμενο Σάββατο
- ποιά κοπέλα σας περιποιείται; (αυτό δεν θα το σχολιάσω τώρα, γιατί θα συγχιστώ κι είναι νωρίς ακόμα,..... έτσι λες το πρώτο όνομα που θυμάσαι να υφίσταται στο καστ των κομμωτριών.)
- η Μάϊρα
- λυπάμαι αλλά η Μάϊρα είναι κλεισμένη, να σας βάλω με την Σαμάνθα; αλλιώς θα πρέπει να κλείσετε το μεθεπόμενο Σάββατο (σιγά μη κλείσω τον μεθεπόμενο μήνα)
- ας είναι, βάλτε με με την Σαμάνθα (την βαφή στο μαλλί θα περάσει τί διαφορά έχει αν την λένε Μάϊρα, Σαμάνθα ή Αφροξυλάνθη;....)
-τί ώρα θέλετε;
- στις δώδεκα
- α, στις δώδεκα δεν γίνεται είναι κλεισμένα όλα (τότε τί με ρωτάς κοπέλα μου;....πες εσύ τί ώρα σας βολεύει να τελειώνουμε)
- οπότε τί ώρα μου προτείνετε; (ρωτάς με διπλωματικότητα)
- μπορείτε στις 7,30;
- το απόγευμα; ρωτάς εσύ εντελώς ηλίθια
- όχι, το πρωί
Τί στα κομμάτια για κυνήγι θα βγείς και δεν το είχες καταλάβει;
- άλλη ώρα δεν υπάρχει;....
Από την άλλη μεριά ακούς θρόισμα φύλλων που γυρίζουν με νευρικότητα και περιμένεις αμίλητη μη τυχόν και συγχιστεί περισσότερο η ρεσεψιονίστ και σου κλείσει ραντεβού με την καθαρίστρια .....
- Δεν βλέπω άλλο κενό, εκτός κι αν ερθετε το μεσημέρι αργά και σας πάρει κάποια κοπέλλα "σφήνα"
Το οποίον σημαίνει πως έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να πας με την μπουκιά στο στόμα και να περιμένεις σε μια άκρη, λες και σε έχουν βάλει τιμωρία, ενώ κάθε φορά που μια απο αυτές θα περνά από μπροστά σου , θα σε θυμάται...και θα ρωτά την άλλη με αγχωμένη φωνή "μπορείς να πάρεις την κυρία μετά απ'το λούσιμο που κάνεις;"
κι η άλλη, χωρίς καν να κοιτάξει προς το μέρος σου, να απαντά με έμφαση "απαπα, έχω χτένισμα και να περάσω ανταύγειες...",
Ώσπου στο τέλος θα σε αναλάβει η πιο "καλόβολη" που συνήθως της φορτώνουν όλα τα έκτακτα και τρέχει και δεν προλαβαίνει ....κι ως εκ τούτου έχει μια ξινίλα στην μούρη που μέχρι κι εσύ την δικαιολογείς.
Κι όταν πια έχει περάσει μιάμισυ ώρα αναμονής... (έχεις ξεφυλίσσει όλα τα περιοδικά που υπάρχουν κι έχεις ενημερωθεί για το πώς θα τον σαγηνέψεις , ποιά μάσκα ενδείκνυτα για το τύπο δέρματος πού έχεις και τί τσάντα πρέπει να κρατάς όταν φοράς φλατ παπούτσι.).......έρχεται πια η σειρά σου, νιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν. Και την ώρα που σ'εχουν στον λουτήρα κάνεις τάχαμ δήθεν πως απολαμβάνεις το μασάζ για να κλείσεις λίγο τα μάτια από την νύστα που σ'έχει κυριέψει.
Η άλλη επιλογή είναι.....να κλείσεις ραντεβού για τον επόμενο μήνα, μέρα Δευτέρα και νά'ναι και αχάραγα.....εκεί γύρω στις έξη το πρωί μια χαρά το βρίσκω....
Τί λες;

Πάμε για ψώνια;

Δυο πράγματα σιχαίνομαι να κάνω σαν γυναίκα, να ψωνίζω ρούχα και να πηγαίνω στο κομμωτήριο.
Στην πρώτη περίπτωση εκείνο το ατέλειωτο μπες-βγες στο δοκιμαστήριο μπορεί να με κάνει τρελή......και όχι μόνο αυτό.
Πας τώρα εσύ στο μαγαζί που πουλάει ρούχα, έχεις δει στην βιτρίνα μια ωραιότατη μπλούζα που πολύ σου αρέσει κι απευθύνεσαι στην πωλήτρια. Η οποία πωλήτρια μπορεί να είναι απόφοιτος ανωτάτης παιδαγωγικής και να βλαστημά μέσα της την μαύρη της την μοίρα που την έριξε στην ανάγκη να εξυπηρετεί το κάθε ψώνιο, ως εκ τούτου έχει κάτι μούτρα που αναρωτιέσαι αν της έχεις σκοτώσει την μανούλα και σου διαφεύγει.
Πλησιάζεις λοιπόν δειλά και λες ευγενικά ...."θα ήθελα σας παρακαλώ να δω την μπλε μπλούζα με τα κίτρινα σχέδια που έχετε στην βιτρίνα". Η απόφοιτος....σε κοιτά από πάνω ως κάτω , σε ζυγίζει με το μάτι, σου κάνει στα γρήγορα και μια λιπομέτρηση και σου λέει με παγερό ύφος "δεν έχουμε στο νουμερό σας μαντάμ".
"έχει τελειώσει; ..μήπως πρόκειται να ξαναφέρετε;" επιμένεις ηλιθιωδώς εσύ...για να πάρεις την απάντηση πληρωμένη... "όχι μαντάμ δεν έχει τελειώσει, αλλά το ντιζάιν αυτής της μπλούζας είναι για πιο λεπτές κυρίες"...... γκντουπ, πάρτα άρρωστη, που απ'τον καιρό που έκοψες το τσιγάρο έχεις πάρει δέκα κιλά, έχεις φτάσει αισίως τα εβδομήντα κι έχεις το θράσος να θες ακόμα να ψωνίζεις στα νορμάλ μαγαζιά αντί ν'απευθυνθείς εκεί που ράβουν τ'αλεξίπτωτα....
Οπότε κι εγώ την βρήκα την λύση, επειδή είμαι τύπος νευρικός και δεν τό'χω σε τίποτα να την βουτήξω απ'το μαλλί την απόφοιτο και να την πάρουν κουρούπα απ'τα χέρια μου....ψωνίζω πια απο τα μεγάλα μαγαζιά όπου ψάχνεις μόνη σου, ανακατεύεις με την ησυχία σου τις κρεμάστρες, παίρνεις ένα σωρό από δαύτες και κλείνεσαι στο δοκιμαστήριο να τα προβάρεις, χωρίς να έχεις απ'έξω την ξινή να σε ρωτάει κάθε δυο λεπτά "εντάξει μαντάμ;...σας κάνει;".....
Την μεγάλη απόφαση βέβαια, την παίρνω μόνο αφού φτάσω στο έσχατο σημείο, να αμολάω τον σκώρο στην ντουλάπα μου κι εκείνος να ψοφάει από ασιτία.....αλλιώς ούτε που να τ'ακούσω....
Προσεχώς θα κουβεντιάσουμε για την άλλη μεγάλη μου αγάπη....το κομμωτήριο (και τα δυο μαζί δεν γίνεται, με πιάνει κρίση πανικού...).

Θυμάμαι..

Θυμάμαι το μικρό κοριτσάκι που ήταν πάντα μουτρωμένο, (έτσι φαινόταν στους άλλους), αλλά στην πραγματικότητα η θλίψη στο προσωπάκι του τό'κανε να μοιάζει έτσι.
Το θυμάμαι να κάθεται πάντα παράμερα και να κοιτά τα άλλα παιδιά να παίζουν χωρίς ποτέ να βρίσκει το θάρρος να ζητήσει να μπει κι εκείνο στην παρέα.
Το θυμάμαι να παρακαλάει την μητέρα του να της "κάνει ένα αδελφάκι"
Τη θυμάμαι αργότερα, μελαγχολική έφηβη να της έχουν φορτώσει στους ώμους έναν αρραβώνα, ενώ το μόνο που ήθελε εκείνη ήταν να την αφήσουν ήσυχη στην γωνιά με τα βιβλία της.
Θυμάμαι πόσες φορές σκέφτηκε να δώσει τέλος σ'αυτήν την παρωδία και ποτέ δεν έβρισκε το θάρρος.
Την θυμάμαι στην πρώτη της νιότη, παιδί ακόμα κι η ίδια, να μεγαλώνει δυο μωρά και σε κάθε νέα φιλία ν'αποζητά με λαχτάρα την αδελφή που της έλειπε.
Θυμάμαι χρόνο τον χρόνο την μοναξιά να την τυλίγει όλο και περισσότερο, όλο και πιο ασφυκτικά , τη φίλη που ποτέ δεν γινόταν "αδελφή" κι εκείνη να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό της, να μιλά μαζί του και ν'αρνείται σιγά σιγά, την επικοινωνία με τους άλλους.
Τη θυμάμαι νέα γυναίκα πια, ν'αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, τη θυμάμαι να παλεύει με νύχια και με δόντια για τα "θέλω" της.
Θυμάμαι την έκπληξη που προκάλεσε στους δικούς της. Για πρώτη φορά όρθωνε το ανάστημά της και διεκδικούσε, για πρώτη φορά δεν αποσύρθηκε αμίλητη στην γωνιά της , για πρώτη φορά ......τους τρόμαζε.
Θυμάμαι με τί λύσσα την πολέμησαν......της πήραν τα παιδιά της, την τσάκισαν, την πάτησαν κάτω σαν το σκουλήκι.....εκείνη όμως είχε πια πεισμώσει.....και πάλευε.
Την θυμάμαι με τα μάτια μόνιμα βουρκωμένα και τα χείλη σφιγμένα να αποδέχεται στωικά το τίμημα της ελευθερίας της......τον χαμό των παιδιών της.
Θυμάμαι αργότερα , όταν ο έρωτας της χτύπησε την πόρτα να τον σκιάζει η έλλειψη των αγαπημένων της παιδιών κι όταν απρόσμενα κι αναπάντεχα τα πράγματα άλλαξαν και "δικαιώθηκε", θυμάμαι τα δάκρυα χαράς στα μάτια της και για πρώτη φορά στην ζωή της να νιώθει "ευτυχισμένη".
Την θυμάμαι να "στήνει" τη νέα της οικογένεια, που τώρα περιλάμβανε και τα πιο αγαπημένα κομμάτια της παληάς της ζωής, γεμάτη ελπίδες για το μέλλον.
Την θυμάμαι να εγκλωβίζεται σ'ένα ατέλειωτο δώσιμο και να χάνει πάλι τον εαυτό της, τα θέλω του, τις δικές της ανάγκες.
Κι όταν πολλά χρόνια μετά αποφάσισε πως, αφού δεν ήξερε πια να μιλά, θα έγραφε γι'αυτά που την πονάνε,που την κάνουν ν'αγωνιά ή να χαίρεται.......τότε ξεσήκωσε πάλι πόλεμο.
Την είδα να κοιτά έντρομη, με τα μάτια γεμάτα συγκρατημένα δάκρυα, την άκουσα ν'αναρρωτιέται "γιατί κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι για μένα,θα πρέπει να ξεσηκώνονται θύελλες;".......
Δεν ήξερα τί να της απαντήσω...............

Χαίρε αγένεια....

Σαν λαός έχουμε λίγο την αγένεια στο αίμα μας, τον τσαμπουκά, την αγριάδα στο μάτι, το σιχτίρ στο στόμα.....όλα αυτά μαζί σε πρώτη ζήτηση και σε κάθε ευκαιρία.
Φταίει το μεσογειακό ταμπεραμέντο;...η ιδιοσυγκρασία μας ή τελικά το αναπτύσσουμε μεγαλώνοντας σ'ένα κράτος- που κακά τα ψέμματα- έχει γραμμένο τον πολίτη στα παλαιότερα των υποδημάτων του;
Δεν ξέρω.....αυτό που ξέρω είναι πως κουράστηκα να στήνω ένα καυγά ημερησίως, στην τράπεζα, στην δημόσια υπηρεσία, στην ουρά του ταμείου του σούπερ μάρκετ ή και σ'ολα αυτά μαζί.
Πάντα το πρωί ξεκινώ με τις καλύτερες των προθέσεων και σχεδόν πάντα μέχρι να έρθει το βράδυ έχω τουλάχιστον ένα έντονο εκνευρισμό στο ενεργητικό μου.
Έτσι για να μη βαριόμαστε και ρουτινιάζουμε ένα πράμα.....
Θυμάμαι εκείνη τη φορά που στρίβοντας στον μονόδρομο που βγάζει στο μαγαζί μου, ήρθα σε απόσταση αναπνοής με άλλο αυτοκίνητο που ερχόταν με ταχύτητα ανάποδα και παράνομα.
Σταμάτησα-κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή- και κοίταξα χαμογελώντας την οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, θεωρώντας το ζήτημα λήξαν αφού είχε αποφευχθεί το ατύχημα.
Το αποτέλεσμα ήταν να με σκυλοβρίσει φωνάζοντας απο το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου της "πού πας μωρή;", ......εμ χαμένος....εμ δαρμένος.....
Τί να πω......δεν ξέρω......μήπως εσείς μπορείτε να με διαφωτίσετε;...

Η....τρίτη ηλικία

Χθες το μεσημέρι την ίδια περίπου ώρα, ένιωσα να με τσιγκλάει και το άλλο χέρι....το "καλό" και μαζί μ'αυτό και το στομάχι μου έστελνε κάτι σήματα δυσφορίας.......(πολύ χαπακομάνι βρε παιδί μου, τί να σου κάνει το έρμο κι αυτό;)....
Η αλήθεια είναι πως πανικοβλήθηκα.....ήμουν που ήμουν τα μαύρα μου τα χάλια αν κουλαινόμουν κι απ'το άλλο χέρι και τά'φτυνε και το στομάχι, τότε δεν μου έμενε παρά να πάω να πάρω εκείνες τις ωραιότατες τσαντούλες που δίνουν τα φαρμακεία (από ύφασμα τώρα πια...) να ρίξω μέσα όλα τα κουτάκια με τα φάρμακα που πίνω αυτές τις μέρες και να πάω αχάραγα στην ουρά έξω απ'το ΙΚΑ.
Εκεί θα είχα την μοναδική ευκαιρία να γνωριστώ με άλλα γερόντια σαν κι εμένα, να ανταλλάξουμε απόψεις για τις παθήσεις μας, να μιλήσουμε για παρόμοιες περιπτώσεις που ταλαιπώρησαν τον αδελφό του μπατζανάκη του ξαδέλφου μας, να συστήσουμε οι μεν στους δε ...γιατρούς και φάρμακα, να γνωριστούμε, να συμπονέσουμε εαυτούς κι αλλήλους......
Διότι, τί νομίζετε;...έτσι γίνονται οι γνωριμίες και το κοινωνικό "πάρε δώσε" στις ουρές..... κι επειδή η ψυχολογία μου είχε πέσει στα τάρταρα, ένιωσα κι εγώ να μπαίνω στο πετσί των προβλημάτων της ....τρίτης ηλικίας.
Σήμερα όμως το χέρι είναι πολύ καλύτερα, οι πόνοι έχουν καλμάρει κατά πολύ κι η ψυχολογία ανέβηκε πάλι .....θεωρείο.
Ποιός κιαρατάς είπε για γεράματα και τρίτη ηλικία να του φάω το λαρύγγι;....

 

Υπό την εποπτεία αντρών.....

- θά'ρθω το απόγευμα να σε δώ
- να μην έρθεις
- γιατί;
- γιατί τώρα που είμαι ανήμπορη, το σπίτι τελεί υπό την εποπτεία των αντρών και δεν θα τ'αντέξεις το σοκ.
- δεν σε καταλαβαίνω
- τί δεν καταλαβαίνεις παιδάκι μου;....έχεις υπάρξει ποτέ άρρωστη κι ανήμπορη με άντρες στο σπίτι;
- όχι
- γι'αυτό δεν καταλαβαίνεις.....εγώ αυτές τις μέρες έχω πείσει τον εαυτό μου πως αλλάζουμε τη διαρρύθμιση του σπιτιού. Έχουν πχ όλα τα ρούχα που σιδέρωσαν ντανιασμένα σε καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού,......δεν αφήνομαι να συγχυστώ......λέω μέσα μου "τί ωραία που μεταφέραμε από δω την κρεββατοκάμαρα!!.....πάντα ήθελα να έχω στο δωμάτιό μου τζάκι!.".....
Στην κουζίνα πάλι, πάγκος και νεροχύτης δεν φαίνονται διότι είναι τίγκα στο πιατομάνι, ( μες το ντουλάπι υπάρχει πλυντήριο πιάτων αλλά αυτό τους αφήνει παγερά αδιάφορους). Έπεισα λοιπόν τον εαυτό μου πως καλύτερα που άδειασαν τα ντουλάπια κι έτσι μεθαύριο θα μπορέσει η "γυναίκα" που θά'ρθει να κάνει ένα καλό καθάρισμα στο εσωτερικό τους.....όσο να πεις ....χρειάζεται.
Άσε το χιούμορ τους.....να μου το θυμηθείς πως αυτό θα μ'αποτελειώσει.
- δηλαδή;....
- προχτές που ο πόνος στο χέρι μου ήταν σε έξαρση, εγώ χτυπιόμουν στο κρεβάτι και βογγούσα, μιας λοιπόν κι ο άντρας μου έλειπε στην δουλειά, έτρεξε το ένα από τα μικρά κάτω να ειδοποιήσει τους δυο μεγάλους ότι η μαμά πεθαίνει...(ναι, ναι....έτσι τους είπε)
Μπροστά στην ντουλάπα υπήρχε μια λεκάνη με διπλωμένα ρούχα για σιδέρωμα (οι μεγάλοι έχουν αναλάβει να σιδερώνουν μόνοι τα δικά τους, αυτά ήταν ρούχα όσων μένουμε επάνω, πώς λένε οι μεν και οι δεν;....ένα τέτοιο πράμα...), φτάνει που λες τρέχοντας ο μεγάλος γιος, σκύβει από πάνω μου "τί έχεις μαμά;" με ρωτά......"αααχχχ...το χέρι μου.....πεθαίνω", απαντάω βογγώντας εγώ.
Κι η απάντηση (με κρυφό γέλιο)......"καλά βρε μαμά, κι εγώ έχω σιδέρωμα αλλά δεν κάνω έτσι"......................
Τί να του πεις;......
Άντρες!...... 

Πόνος...

Δεν είμαι καλά....καθόλου καλά.
Θα σας αφήσω στην ησυχία σας για λίγο...(άντε πάλι τυχεροί....σας έφεξε...)
Από χθες βράδυ πονάει απελπιστικά το χέρι μου.....κι όταν λέω πονάει... εννοώ πονάει ΟΛΟ και ΠΑΝΤΟΥ. Από πάνω τον ώμο μέχρι τα ακροδάχτυλα.....κουλό εντελώς ...
Οι πόνοι είναι αφόρητοι κι εγώ ψάχνω απελπισμένα να βρω κάποια θέση να το "βολέψω" για να ηρεμήσω λίγο.
Τα ισχυρά παυσίπονα κι οι αλοιφές πάνε κι έρχονται ....αλλά ο πόνος .....πόνος. Έχει κατσικωθεί και δεν λέει να ξεκουμπιστεί να φύγει με τίποτα.
Εν τω μεταξύ είμαι με το μάτι στο ρολόι, ανά τρείς ώρες πίνω χάπια εκ περιτροπής.....τώρα τα δυνατά, σε ένα τρίωρο το ντεπονάκι και πάλι το δυνατό.....και πάει λέγοντας κι αποτέλεσμα.....μηδέν...."μόνο για λίγο καιρό (καμμιά ωρίτσα μετά βίας) ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά", που λέει και το ποιηματάκι...
Πώς είπατε; να πάω στον γιατρό;......δεν είστε καλά......εγώ στον γιατρό πάω μόνο όταν είμαι στα πρόθυρα της μετοίκησης εις Κύριον, αλλιώς ούτε σηκωτή που λένε......
Αφήστε να το παλέψω κανα δυό μέρες ακόμα με τα παυσίπονα και τις αλοιφές και βλέπουμε.....
Τί ώρα είναι;......
πάω να πιώ το δυνατό.....
.να σας κεράσω ένα;.....

 

Α..ρε χρόνε αλήτη!

Είχαμε πρόσκληση σε γάμο χθες.
Πάντρευε η παιδική μου φίλη και κουμπάρα (νονά του γιού μου) τον δικό της γιό....Δυο γιούς εκείνη....δυο κι εγώ (τότε..) τα τέσσερα αγόρια σχεδόν συνομήλικα, μεγάλωσαν ανταμώνοντας κάθε καλοκαίρι , μιας και τα εξοχικά μας είναι γειτονικά.
Στεκόμουν έχοντας στο πλάι τον γιό (τον βαφτισιμιό της) να με συνοδεύει κι ο χρόνος έμοιαζε να μου κλείνει πονηρά το μάτι.......
Κοιτούσα τον γαμπρό ....άντρας σωστός, να περιμένει με την ανθοδέσμη στα χέρια την νύφη και νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Κλεφτή ματιά στον γιό μου.....δηλαδή κοντοζυγώνει η ώρα να δω κι εκείνον γαμπρό;.....μα είναι τόσο μικρός ακόμα.!!.....
Χθες δεν ήταν που παίζανε φωνάζοντας και σκληρίζοντας; Πριν λίγο καιρό δεν έκαναν ποδήλατο κι έρχονταν με γδαρμένα και μελανιασμένα πόδια; Προχθές ακόμα δεν ήταν που είχαν εξαφανιστεί για ώρες, για να ανακαλύψουμε πως είχαν πάει ποδηλατάδα μέχρι κάτω την παραλία χωρίς να μας το πουν κι είχε γίνει καυγάς τρικούβερτος;....χώρια οι τιμωρίες που πέσανε....
Τώρα, ο μικρός με τα μελανιασμένα πόδια είχε γίνει ο ψηλός νεαρός, που με περνάει ένα κεφάλι και μου ψιθυρίζει πονηρά στ'αυτί "εκείνο το "μωρό" απέναντι μήπως ξέρεις ποιά είναι;".......κι εγώ χαμογελάω με καμάρι.
Ακούγονται κόρνες.....έφτασε η νύφη.....ο γαμπρός την κοιτά μ'ένα τεράστιο ευτυχισμένο χαμόγελο, σκύβει και την φιλά και τότε τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα συγκίνησης.
Ακούω δίπλα μου την φωνή του γιού μου...."αντε άντεεεεεεε, αν κλαις έτσι στον γάμο του Βασίλη, φαντάσου στους δικούς μας τί κλάμα θα ρίξεις".. ....
Α...ρε χρόνε αλήτη!.................

Γυναίκες....την πατήσαμε.

Γυναίκες .....την πατήσαμε.
Τί την θέλαμε την ισότητα μου λέτε; Γιατί δεν καθόμαστε ήσυχα ήσυχα στο σπιτάκι μας να μεγαλώνουμε με ηρεμία τα παιδάκια μας;
Που έτσι κι έβρισκα εκείνες τις πρωτεργάτισες του φεμινιστικού κινήματος, θα τις είχα τσουρομαδίσει.
Γιατί κυρά μου ξεσηκώνεσαι και ξεσηκώνεις και τις υπόλοιπες; Τί σου φταίξαμε;
Καλά δεν ήμασταν μες το σπίτι, με το πλέξιμο, το μαγείρεμα, το πρωινό καφεδάκι με τις φιλενάδες; Ήξερες βρε αδερφέ το πρωί μετά τον καφέ θα συγυρίσεις, θα βγεις για τα ψώνια σου, θα μαγειρέψεις....όλα αυτά σαν άνθρωπος κι όχι σαν την τρελή που βρίσκεται εν τω μέσω νευρικής κρίσης.
Είχες ώρα να κάνεις και το beaute σου που λέει ο λόγος.....
Αλλά όοοοχι δεν θέλαμε....εμείς είμαστε ισότιμες και ισάξιες με τους άντρες, θέλαμε το δικό μας πορτοφόλι, να μην απλώνουμε το χέρι για να πάρουμε ένα βρακί που είδαμε στην βιτρίνα και το λιμπιστήκαμε.....
Πάρε τώρα είκοσι ώρες δουλειά την μέρα νά'χεις και μείνε και δίχως βρακί.....
Τρέχα σαν τρελή από την δουλειά για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, νά'σαι ζαλωμένη με δεκάδες πλαστικές σακκούλες, με τα σκασμένα να κρέμονται απ'την ζακέτα σου -γιατί δεν έχεις χέρια να τα κρατήσεις- και με το κινητό να χτυπά αδιάκοπα.
Και μέσα σ'αυτόν τον χαμό να πρέπει να λύνεις και απορίες του είδους "γιατί μαμά δεν βλέπουμε τον Θεό;" ή πάλι να δέχεσαι επιτηρήσεις του είδους "γιατί δεν άφησες αυτόν τον καλό κύριο να σου καθαρίσει τα τζάμια, δεν ξέρεις πως πρέπει να βοηθάμε τους φτωχούς;".......
Και να πρέπει να απαντάς ήρεμα και χαμογελαστά γιατί είναι παιδιά και δεν σου φταίνε αν εσύ είσαι απ'τις εξήμιση το πρωί στο πόδι κι έχεις τις χιλιάδες έννοιες στο κεφάλι σου.
Και η μαγεία συνεχίζεται στο σπίτι, όπου θα πρέπει να τα βοηθήσεις στα μαθήματά τους ενώ παράλληλα μαγειρεύεις, απλώνεις τα ρούχα, μαζεύεις το μπάνιο και το καθιστικό και φτιάχνεις κι εκείνο το γλυκό του ψυγείου που ο γιός σου ζήτησε γιατί λέει, το κάνεις καταπληκτικό......(κι εσύ "τσίμπησες"...)
Κι όταν την ώρα που σιδερώνεις σου λέει ο καλός σου "κάτσε λίγο να ξεκουραστείς θα σιδερώσω εγώ", να λες.."άστο μωρέ, τώρα τελειώνω....αυτά τα λίγα μείνανε", γιατί ξέρεις πως θα περάσουν τρία τέταρτα για να σιδερώσει ένα πουκάμισο και θέλεις να τελειώνεις επιτέλους, να τα μαζέψεις όλα απ'την μέση και να σωριάσεις το ταλαιπωρημένο κορμί σου στην πολυθρόνα.....
Κι εκεί θα σε πάρει ο ύπνος μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά....για να σου βάλουνε και χέρι..."αφού νυστάζεις γιατί δεν πας στο κρεβάτι να κοιμηθείς και ταλαιπωρείσαι;"
Αλλά είπαμε.....δεν φταίει κανείς άλλος....εκείνες οι φεμινίστριες του κερατά φταίνε......κι εμείς που τις ακούσαμε. 

Η Άλεξ .....

Σήμερα θα γνωρίσω επιτέλους από κοντά την αγαπημένη μου φίλη.
Ναί, ναι καλά διαβάσατε....
Με την Αλεξάνδρα γνωριστήκαμε από κάποιο φόρουμ, εκείνη μόνιμη κάτοικος κάποιου νησιού, εγώ εδώ ...στην Αθήνα.
Επικοινωνούμε καθημερινά μέσω μσν,(στην πραγματικότητα είμαστε ονλάιν σχεδόν όλη μέρα, από την πρώτη καλημέρα μέχρι την βραδυνή καληνύχτα) λέμε τα νέα μας, γελάμε και στενοχωριόμαστε ανάλογα με το τί μας συμβαίνει, την έχω "έννοια" στις αγωνίες της....... αλλά το μόνο που έχω δει από κείνη είναι μια τοσοδούλα φωτογραφία στο πλαίσιο του μσν.
Δεν ξέρω αν είναι ψηλή , κοντή, χοντρή ή αδύνατη.....δεν έχω δει ποτέ τα μάτια της την ώρα που γελάνε ή που συννεφιάζουν......τί σημασία έχει όμως;.....
Αυτό που ξέρω είναι πως είναι ένα καλοσυνάτο άτομο, γεμάτο χαρά κι αισιοδοξία, ένας άνθρωπος "έξω καρδιά", που ξέρει να στέκεται στα εύκολα και στα δύσκολα.
Μια αυθόρμητη γυναίκα που σε κερδίζει αμέσως γιατί είναι αληθινή.
Επιτέλους θα την δω από κοντά, θα την αγκαλιάσω, θα την φιλήσω, θα κάτσουμε δίπλα δίπλα να τα πούμε (κι έχουμε τόσα πολλά...), θα "καφεδιαστούμε" όπως λέει εκείνη.....
Θα ακούσω τον ήχο του γέλιου της και θα δω τις εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπό της.
Σήμερα θα βγεί από κείνο το μικρό απρόσωπο πλαίσιο.....θα γίνει η αγαπημένη μου φίλη με σάρκα και οστά.....η Άλεξ μου!......

Είναι κάτι παιδιά....

Είναι κάτι παιδιά που δεν γεύονται την αγάπη.
Είναι κάτι παιδιά που το πρώτο αίσθημα που βιώνουν , είναι η απόρριψη....... η απόρριψη του ίδιου του γονιού που τα έφερε στον κόσμο.
Είναι κάτι παιδιά που έχουν για σπίτι τους ένα τεράστιο θάλαμο και όταν πονούν δεν υπάρχει διαθέσιμη αγκαλιά να τα παρηγορήσει, που σε κοιτούν με λυπημένα μάτια και σε αποκαλούν "μαμά" ....κι ας σε είδαν μόλις σήμερα.
Είναι κάτι παιδιά που περιμένουν μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, μια "μαμά"....μιας κι η δική τους τα απέρριψε πριν δουν καλά καλά το πρώτο φως της ζωής.
Είναι κάτι παιδιά που όταν σε ρωτούν "γιατί μαμά άργησες τόσο να έρθεις να με πάρεις;" ...δεν ξέρεις τί να τους απαντήσεις.
Ένας κόμπος μαζεύεται στον λαιμό και τον πνίγει.....και το μόνο που κάνεις είναι να τα σφίγγεις στην αγκαλιά σου για να μη δουν τα δάκρυα που γεμίζουν τα μάτια σου.
Αυτά τα παιδιά σου επιστρέφουν με άπειρη γενναιοδωρία την αγάπη που θα τους προσφέρεις.
Αυτά τα παιδιά σου λένε το καταπληκτικό.."Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΜΑ ΠΟΥ Μ'ΑΓΑΠΑΣ"....και τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, γιατί κανένα από τα δικά σου παιδιά δεν σου το είπε ποτέ, αλλά κι εσύ ο ίδιος δεν το είπες ποτέ στους δικούς σου γονείς.
Γιατί για όλους εμάς, η γονική αγάπη είναι κάτι δεδομένο, την βρήκαμε .....την γευτήκαμε με την πρώτη ανάσα ζωής.
Όχι όμως και γι'αυτά τα παιδιά.
Γι'αυτό όταν την βρουν, την προσέχουν σαν κάτι πολύτιμο που στερήθηκαν κι επιτέλους τους δίνεται.
Καλή σχολική χρονιά σε όλα αυτά τα παιδιά.....

Εύχομαι να βρεθεί σύντομα μια "μαμά" για όλα τους.

Καλή σχολική χρονιά Π.............

Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!!! 

 

Καλή σχολική χρονιά!

-Άντε βρε, καλή σχολική χρονιά.
- ξανθιά, μελαχρινή, καστανή ή κοκκονομάλλα;
- τι μουρμουρίζεις καλέ εκεί;
- δεν θυμάμαι την δασκάλα του μικρού.
- καλά, σοβαρά μιλάς; δεν θυμάσαι την δασκάλα του παιδιού σου;
- γιατί περίεργο σου φαίνεται; πόσο νομίζεις την είδα πέρσυ; αμέσως μετά τον αγιασμό πλακώσανε οι απεργίες και
πριν το καταλάβουμε έφτασαν οι διακοπές των χριστουγέννων. Αφού για να καταλάβεις, στην γιορτινή συγκέντρωση
για τα ποιήματα ......ξανασυστηθήκαμε.
- ε, καλά.....μετά όμως;
- τί μετά χρυσή μου; τί μετά;.....Αυτή πέρσυ δεν ήταν σχολική χρονιά , σχολική απονιά ήταν. Κάθε τρεις και λίγο το
παιδί μου ανακοίνωνε "αύριο μαμά δεν έχουμε σχολείο, η κυρία μας έχει απεργία". Για να καταλάβεις, στο τέλος- τις ελάχιστες φορές που έκαναν μάθημα- το έστελνα με μια φωτογραφία στο χέρι που - λες και τό'ξερα- είχα τραβήξει την πρώτη μέρα να την έχει ο μικρός ενθύμιο όταν μεγαλώσει. Ε, αυτή η φωτογραφία μας έσωσε.......την έδινα του παιδιού κι αναγνώριζε ποια ήταν η δασκάλα του.
- είσαι υπερβολική.
- μη με φουρκίζεις κι εσύ τώρα. Εγώ είμαι υπερβολική ή όλοι αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί που την "είδαν" Μπουμπουλίνες και Ανδρούτσοι και δεν έλεγαν να κατεβάσουν τα λάβαρα και τα όπλα του αγώνα; Και δεν φτάνει που την μισή χρονιά απεργούσαν , αλλά και την υπόλοιπη μισή τό'ριξαν στην πολιτιστική ενημέρωση. Και να τα θέατρα, και να οι επισκέψεις στα μουσεία, και να οι εκδρομές.....κι όταν καλύφθηκαν οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και άρχισες να ελπίζεις πως τώρα επιτέλους θα κάνουν καμμιά μέρα μάθημα μπας και ξεστραβωθούν εκείνα τα έρημα τα πιτσιρίκια, άρχισε άλλο βιολί. .......τα σεμινάρια των δασκάλων, οι εκλογές των δασκάλων, οι ψηφοφορίες των δασκάλων.....η σάρα και η μάρα των δασκάλων.....
- ηρέμησε.
- δεν μπορώ να ηρεμήσω, δεν θέλω να ηρεμήσω.....να την αναγνωρίσω θέλω.

 

Όοοοχι......δεν θα αγχωθώ.

Όταν, στο άσχετο και το ξεκούδουνο, άνοιξα τούτο δω το μπλογκ, το έκανα πρώτα απ'όλα γιατί μ'αρέσει ν'αποτυπώνω στο χαρτί τις σαχλαμάρες που σκέφτομαι και μετά γιατί (έχουσα και λίγο το ψώνιο) μ'αρέσει να τις διαβάζουν οι άλλοι.
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι , λίγο πολύ, έχουμε τους ίδιους λόγους, αλλιώς θα τα γράφαμε στο word του πισίου μας, θα τα διαβάζαμε μόνοι μας, πολύ θα φχαριστιόμασταν και πάπαλα.
Όλα λοιπόν έβαιναν βάσει του αρχικού σχεδίου, έγραφα εγώ, διαβάζατε εσείς, επικοινωνούσαμε και μέναμε άπαντες ευχαριστημένοι.
Ώσπου προχθές βλέπω ένα σχόλιο που άφησε στο προφίλ μου φίλος.... «τώρα που σε ανακάλυψα , θα σε διαβάζω κάθε μέρα» και μένω ξερή να κοιτώ το σχόλιο με γουρλωμένα μάτια.
Εκείνο το «κάθε μέρα» μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, γινόταν τεράστιο, ανέβαινε ψηλά κι εγώ μίκραινα, μίκραινα , μίκραινα και μετά το έβλεπα να κατεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα να πέφτει πάνω μου και να με κάνει σάντουιτς....κάτω πισί, στη μέση Νιόβη κι από πάνω τα διάφορα αξεσουάρ ....
Μ'έλουσε κρύος ιδρώτας, πανικοβλήθηκα, κοιτούσα και ξανακοιτούσα έντρομη την οθόνη χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτό που με βρήκε.
Δηλαδή τώρα εγώ υποχρεούμαι να γράφω ΚΑΘΕ μέρα;....και τι να λέω; Διότι στο μυαλό μου αλλιώς τα είχα σκεφτεί τα πράγματα.
Έλεγα πως θα γράφω όταν θα μου'ρχόταν μια ιδέα, όταν θα είχα κέφι, όταν και όποτε ήθελα βρε αδερφέ....όχι ΚΑΘΕ μέρα.
Ξαφνικά το μυαλό άδειασε, στέρεψε , αυτό το ΚΑΘΕ μέρα λειτούργησε αρνητικά μέσα μου, η όποια έμπνευση (λέμε τώρα) .....εξαφανίστηκε . περιφερόμουν μες το σπίτι σα ζόμπι στίβοντας το μυαλό μου και προσπαθώντας να βρω θέμα.
Να γράψω για τούτο;....απαπα βλακεία είναι, να γράψω για τ'άλλο;.....τσου ....για σαχλαμάρες θα λέμε τώρα;....να γράψω για το τρίτο;....τί τους νοιάζει τους ανθρώπους ν'ακούσουν τον πόνο που με δέρνει;
Ξαφνικά δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό παρά το απόλυτο κενό (με λίγα λόγια ήταν στην φυσιολογική του κατάσταση) κι αυτό δεν βοηθούσε καθόλου στη λύση του προβλήματος......
Ξημερώθηκα, που λέτε, σήμερα έχοντας κοιμηθεί αγκαλιά με την αγωνία και το άγχος και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου η Μπουμπουλίνα.
(Διότι, ως γνωστόν, του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν εσηκώνει κι άλλα τέτοια ηρωικά που κανονικά θα'πρεπε να σας τα γράψω την 28^η Οκτωβρίου, αλλά μού'ρθαν στο μυαλό νωρίτερα λόγω της ψυχολογικής πίεσης) .
Αποφάσισα λοιπόν ν'αντισταθώ σθεναρά στις όποιες πιέσεις.
Όοοοχι αγαπητοί μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να αγχωθώ και γι'αυτό. Έχω πολύ περισσότερα και ιδιαιτέρως σημαντικά να αγχωθώ, να σκάσω και να πλαντάξω άμα λάχει.
Εδώ θα γράφω ΟΤΑΝ , ΟΠΟΤΕ και ΑΝ θέλω, δεν θα το βάλω μαράζι στην καρδιά ......και μη προσπαθείτε να με ρίξετε με όμορφα λόγια και κοπλιμέντα γιατί δεν θα τα καταφέρετε......άντε γιατί α!............ως εδώ και μη παρέκει.
Ουφ! Τά'πα και ξεθύμανα.

Επιτέλους φθινόπωρο!

Επιτέλους κανονικό φθινόπωρο!
Με τις ψυχρούλες του, με το αγιάζι του, με τα ψιλόβροχα. Τώρα θα μου πείτε πού τα είδα τα ψιλόβροχα;..... «ποιητική αδεία» ρε παιδιά..
Ξέρω πως ψιλόβροχα γιοκ ....αν και όποτε δεήσει να βρέξει, τότε ανοίγουν οι καταρράκτες του ουρανού και γίνεται το Σύνταγμα ......η λίμνη του Μαραθώνα.
Αλλά μ'έπιασε η χαρά....μη δω κρύο εγώ .....πετάω τη σκούφια μου.
Εκείνο που δεν αντέχω είναι η ζέστη και γενικότερα το καλοκαίρι. Όλος αυτός ο οίστρος για τις παραλίες , τις ηλιοθεραπείες και τα παρελκόμενά τους, μ'αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Το χειρότερό μου; Να πάω για μπάνιο . Πρώτα απ'όλα βαριέμαι να κολυμπάω. Ποτέ δεν κατάλαβα όλους αυτούς που όχι μόνο κάθονται με τις ώρες, αλλά χρονομετρούνται κιόλας.
Εν τω μεταξύ, έχουν γνωριστεί μεταξύ τους οι βαρεμένοι και κάνουν και κόντρες «μεγαλύτερης παραμονής», (συνήθως οι αγαπώντες αυτό το σπορ είναι στην τρίτη μη σου πω και τέταρτη ηλικία).
-καλημέρα, καλημέρα .....ήρθατε; (αυτή τώρα είναι μέσα και κολυμπάει, τι κολυμπάει δηλαδή;...στέκεται μες το νερό και κάνει μικρές κινήσεις με τα χέρια, ίσα να κρατιέται στην επιφάνεια, μη σου πω ότι εκεί που κάθεται «πατώνει» κιόλας)
-καλημέρα, ναι αργήσαμε σήμερα, ο μικρός μ'έσκασε μέχρι να πιεί το γάλα (ο μικρός είναι το εγγόνι, μη μπερδετείτε). Είναι καλή; (εννοεί αν το νερό στη θάλασσα είναι ζεστό).
-πολύ καλή (και συμπληρώνει με καμάρι), εγώ είμαι ήδη τρία τέταρτα μέσα.
Κι εμείς μαντάμ, σαράντα πέντε τέταρτα κάτω απ΄την ομπρέλα, να περιμένουμε τα καμάρια μας (που έτσι κι έκαναν τα πήγαινε έλα τους σε ευθεία διαδρομή θα είχαν διασχίσει την Μάγχη), αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
Το μισό καλοκαίρι το περνάω κάτω απ'την ομπρέλα. Βέβαια όταν ξεκινάμε το πρωί για την θάλασσα, το μαγιώ το φοράω καλού κακού. Ποτέ δεν ξέρεις....μπορεί να πετύχω τα νερά έτσι όπως τα προτιμώ..... επιφάνεια «γυαλί» και να'χει απ'έξω πενήντα βαθμούς ...ε, τότε μπορεί και να μπω για κανα δεκάλεπτο να ρίξω πέντε απλωτές και μετά πίσω , κάτω απ'την ομπρέλα .....μη ξεχνιόμαστε.
Γι'αυτό σας λέω.... επιτέλους φθινόπωρο.
Να βγαίνεις απ'το σπίτι για να πας στη δουλειά και να ανατριχιάζει το δέρμα σου απ'την πρωινή ψύχρα και το βράδυ να ρίχνεις, άμα λάχει και μια πικεδένια κουβερτούλα πάνω σου,......νοικοκυρεμένα πράγματα.

Πήραμε......πήραμε.

Δυο φορές στην ζωή μου την έχω πατήσει έτσι άσχημα , μια πριν 25 χρόνια και μια τώρα.
Και καλά πρίν τόσα χρόνια είχα την δικαιολογία της ηλικίας, μικρό και άμυαλο που λένε....αλλά τώρα;
Ποια δικαιολογία να βρω για να ησυχάσω την Νιόβη που έχει γίνει έξαλλη;
Πώς να την ηρεμήσω που πηγαινοέρχεται και κοπανάει το κεφάλι της στις γωνίες;
(το'χει ρημάξει το οίκημα λέμε....)
Πώς να απαλύνω τον πόνο της;..... γιατί ότι φταίει....φταίει....και το ξέρει πολύ καλά, γι'αυτό και κοπανιέται.
Έλα όμως που με όσα καρούμπαλα κι αν στολίσει το κεφάλι της, τίποτα δεν θ'αλλάξει;
Άλλα μέτρα χρειάζονται εδώ......θα μου πείτε πιο δραστικά κι απ'το κοπάνημα;....ναι, πιο δραστικά.
(καλά ....μιλάμε χάλια έχουν γίνει τα φρύδια μου....για μισό ρε παιδιά....)
.........................................................................................................................................................................
Εντάξει τα σουλούπωσα....τι λέγαμε;.....α, ναι για το κεφάλι μου που θέλει σπάσιμο.....
Τώρα που έβγαζα τα φρύδια μου και μεταξύ καθρέπτου και τσιμπιδακίου, σκέφτηκα πως είναι καλύτερα αντί να σπάσω το δικό μου κεφάλι, αντί να σπάσω της αλληνής (και να φάω τα καλύτερα μου χρόνια σ'ένα υγρό κελί, όπου πολύ αμφιβάλλω αν θα έχουν καν σύνδεση dsl.... ), να φύγω κιουρία.......
Σαν τον Αντωνάκη..... «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» και κράτα τη «φιλία» και την «αγάπη» σου μανδάμ γι'αλλού......
Εμείς πήραμε δεν θέλουμε άλλο.......γεμίσαμε, χορτάσαμε, σκάσαμε από φιλία κι αγάπη ........ΦΤΑΝΕΙ!

Το απονενοημένο...

Επειδή σαν άνθρωπος, ένα πείσμα το διαθέτω, καθώς επίσης και μια εμμονή να βγάλω άκρη με πράγματα που μου αρέσουν....έκανα το απενενοημένο.....άνοιξα τούτο δω το blog.
Στην αρχή, όλα ήταν ωραία και καλά... χαχαχα και χουχουχου και δώστου να διαλέξουμε κι ένα αβαταρ κι άντε να προσθέσουμε κι εκείνο το στοιχείο....και δώστου να καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι ....
Μετά όμως, όπως λέει κι εκείνο το παιδικό τραγουδάκι που μαθαίναμε στο σχολείο, "άρχισε η μούρη μου να γυρεύει σέλα και να καμαρώνει με το σύρε κι έλα"....το οποίον σημαίνει πως ήθελα να προσθέσω διάφορες χαριτωμενιές σε προφίλ και blog, έχοντας ΠΛΗΡΗ άγνοια.......παρ'όλα αυτά το γεγονός αυτό καθαυτό καθόλου δεν με πτόησε.
Βγήκα τσάρκα στην γειτονιά και σαν άλλη κατίνα άρχισα να ξεσηκώνω ιδέες από άλλα blogs.
"κοίτα να δεις τί όμορφο αυτό! πώς να το έχει φτιάξει;....α...μάλιστα έχει βάλει άλλο background", κι έτσι στρώθηκα στην δουλειά.....πρώτα πρώτα βρήκα καναδυό σαιτς με backgrounds κι άρχισα να "ξεφυλλίζω" αμέτρητες σελίδες με εκατοντάδες από δάυτα, για να βρω αυτό που θα με ικανοποιούσε.
Που σημαίνει πως αφού πέρασα μερικές ώρες μπροστά στον υπολογιστή κι αφού έμπαινε πελάτης στο μαγαζί κι εγώ τον κοιτούσα ηλίθια (γιατί είχα τελείως κουρκουτιάνει), αποφάσισα με συνοπτικές διαδικασίες να βάλω στην άκρη "το υψηλό αισθητικό μου γούστο" (λέμε τώρα......) και να διαλέξω ένα που να με ικανοποιεί για να προχωρήσω παρακάτω, όπερ και εγένετο.
Κάνω copy που λέτε το «επίμαχον», πάω στην σελίδα του πρότυπου, κοιτάω με την ψυχραιμία του άσχετου, όλο εκείνο το κατεβατό με τα ακαταλαβίστικα (έτσι φάνταζαν και φαντάζουν ακόμα στα μάτια μου) και αφου διακρίνω κάπου στην μέση ένα κενό, λίγο χώρο ελεύθερο, μιας και τα «ακαταλαβίστικα» έγερναν λίγο σ'εκείνο το σημείο σαν τον πύργο της Πίζας, δεξί κλικ και τσαααακκκ.....paste.
Αποθήκευση και δυο βήματα πίσω να καμαρώσω το έργο τέχνης......τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε για την τύχη του πρωτάρη.
Διότι το αποτέλεσμα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως στην κεφαλίδα του blog είχε παραμείνει το χρώμα και το σχέδιο από το προηγούμενο πρότυπο , δεν ήταν καθόλου κακό.
Επειδή όμως η χειρουργική επέμβαση που είχα κάνει ήταν «εκ του προχείρου», φυσικό ήταν όταν προσπάθησα να κάνω την επόμενη αλλαγή (πχ.χρώμα και μέγεθος γραμματοσειράς), να τα βρω μπαστούνια.
Με πείσμα κι επιμονή πέρασα ώρες ατέλειωτες να προσπαθώ να βγάλω άκρη, ώσπου στο τέλος αποφάσισα να «ρίξω τα μούτρα μου» και να ρωτήσω.
Βγήκα πάλι στην γειτονιά, έριξα μια ματιά τριγύρω και με την πονηριά της γυναίκας, έκανα την πρώτη κρούση σε άντρα.....ξέρετε το γνωστό στυλ... .. «μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις ν'αλλάξω το λάστιχο, γιατί...χμμμμ γκουχ γκουχ......είμαι και λίγο σκράπας......» , δεν μπορώ να πω....ο άνθρωπος βοήθησε..... όμως δούλευε κιόλας κι όταν στην δεύτερη ερώτηση που έκανα πήρα την απάντηση «θα το κοιτάξω και θα σου πω γιατί τώρα πήζω», .....κατάλαβα πως έπρεπε να στραφώ αλλού για βοήθεια και ν'αφήσω τον χριστιανό να δουλέψει.
Ξανά σεργιάνι στις ρούγες.......και το δεύτερο στενό μαρκάρισμα, σε γυναίκα αυτή τη φορά, απέδωσε καρπούς.
Η γυναίκα όχι μόνο έχει τις γνώσεις, αλλά το σπουδαιότερο έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με μια τρελή και άσχετη......
Με τις οδηγίες που μου έδωσε λοιπόν ανά χείρας, άρχισα άλλον μαραθώνιο αλλά αυτή τη φορά γνωρίζοντας πού πατάω και πώς να βαδίσω.
Ποια δουλειά......ποιά παιδιά..... ποιο σπίτι.....και ποιος άντρας;......εδώ είχαμε σοβαρότερες ασχολίες, έπρεπε να επιλέξουμε το background, να συνδυάσουμε σωστά τα χρώμματα της γραμματοσειράς έτσι ώστε να «δέσουν» με το κυρίως θέμα, να επιλέξουμε με σοφία τον τύπο των γραμμάτων και τόσα άλλα............
Γενικό συμπέρασμα: ήρθα για να μείνω (πάρτε το και σαν απειλή αυτό, χαχαχα) και δεν θα γλυτώσετε έτσι εύκολα από μένα.
Υγ. ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στον Νίκο Περάκη και στην Μαρία Νικολάου.

Αχ αυτά τ'αστροπελέκια!!

- να ρωτήσω τώρα εγώ η δόλια η μάνα κάτι;

- Και δεν ρωτάς;

- Πες μου τί φταίει;......η ατμόσφαιρα.......αυτά που τα ταίζουμε..ή ο μολυσμένος αέρας που αναπνέουν;..

- Ποια καλέ;

- Τι ποια;.....τα παιδιά μας. Μιλάμε πως κάθε μέρα περνάω απανωτά σοκ.....δεν ξέρω από πού θα μού'ρθει .....κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους τρέχω για τα υπογλώσσια

- Δεν σε καταλαβαίνω

- Εμ, βέβαια εσύ δεν έχεις παιδιά....τι να καταλάβεις;.....βρε κορίτσι μου.....τά'χεις ποτέ παρακολουθήσει να δεις τι λένε;......

- Τι λένε δηλαδή;

- Κάθεσαι;.....κάτσε......θα σου πω το τελευταίο για να πάρεις μια ιδέα

- Για πες

- «μαμά ..γουργουρίζει το μπούτι μου..».....εσύ τι θα καταλάβαινες;

- Τι εννοούσε;

- Αυτό προσπάθησα κι εγώ να καταλάβω ....τι εννοεί....γιατί δεν μπορεί κάτι ήθελε να πει ο ποιητής......που εγώ η πτωχή κι ηλίθια μάνα δεν το αντιλαμβανόμουν.....κατέληξα λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες στο συμπέρασμα πως μάλλον είχε μουδιάσει το πόδι του.....

- Και;.......

- Τι και;......δεν έχει «και».......κατάπια μια φούχτα βαλεριάνες.......και πήγα να κάνω ένα ντους.......

ΦΟΒΑΜΑΙ!!

Πρώτη μέρα στην δουλειά σήμερα κι είναι κάπως περίεργα.......
Θυμάμαι άλλες χρονιές, μετά από ένα ολόκληρο μήνα ξεκούρασης κι αλλαγής παραστάσεων, με πόση χαρά γυρνούσα στο πόστο μου....
Σήμερα η καρδιά είναι βαριά, τα συναισθήματα το ίδιο και κάτι αδιόρατο πνίγει κάθε ανάλαφρη διάθεση.
Ξέρω τί είναι......είναι αυτή η επικείμενη αλλαγή στα καθημερινά μου "δεδομένα", που με τρομάζει, όπως και κάθε αλλαγή που αποφασίζουμε στην ζωή μας.
Βαθειά μέσα μου έχει κατασκηνώσει ο πανικός....θά'ναι άραγε για καλό ή μήπως κάνω πατάτα;....Θα μπορέσω, μετά από τόσα χρόνια σε δική μου επιχείρηση, να "αντέξω" την όποια εργοδοσία;....
Απ'την άλλη όμως, αυτή η παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου , μ'έχει τσακίσει.....
αυτά τα ατέλειωτα δωδεκάωρα καθημερινά, όσο κι αν δεν έχεις κανένα "πάνω απ'το κεφάλι σου", όταν πίσω σου υπάρχει μια πολυμελής οικογένεια που χρειάζεται την φροντίδα σου, καταντά ....υπόθεση αβάσταχτη.
Θέλω να νιώσω πώς είναι να έχεις ένα σαββατοκύριακο ελεύθερο, να βιώσω πάλι -μετά από δέκα σχεδόν χρόνια- πώς είναι να κανονίζεις κοντινές αποδράσεις για μια δυο μέρες, να συναντιέσαι με φίλους, να πηγαίνεις σε κοινωνικά καλέσματα με τον συντροφό σου κι όχι μόνη ....και τόσα άλλα που για την πλειοψηφία είναι "δεδομένα" και για μένα ήταν άπιαστο όνειρο.
Δεν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου παραθέτοντας τα υπέρ της απόφασής μου, γιατί έτσι κι αλλιώς η αλλαγή έχει πια δρομολογηθεί και εκ των πραγμάτων , δύσκολα θα αναιρεθεί, όμως ........ΦΟΒΑΜΑΙ!!