Θυμός!

Το τηλέφωνο που σου βρόντηξα δεν αντιπροσώπευε τον θυμό που κλείνω μέσα μου.

Είναι πολύ μεγαλύτερος.

Θάλασσα ανταριασμένη!

Δεν θέλω να σε ξανακούσω.

Δεν θέλω να σε ξαναδώ.

Δεν θέλω να θυμάμαι πόσα επένδυσα στην φιλία μας.

Λάθος επενδύσεις ψυχής!

Ψέμματα, δεν το κατάλαβα σήμερα....

Τό'χω καταλάβει από τότε που η άλλη "φίλη-αδελφή" έκοψε ανεξήγητα κάθε επαφή και αρνήθηκε πεισματικά να δώσει την παραμικρή εξήγηση.

Κι εσύ διατήρησες ουδέτερη στάση, γιατί ήταν κάτι - λέει - μεταξύ εκείνης κι εμένα κι έπρεπε να το λύσουμε μόνες μας.

Μάλιστα........

Και σήμερα απαίτησες ν'ακούσεις αλήθειες.

Τις αλήθειες που ποτέ δεν είπες εσύ!

Είμαι πολύ θυμωμένη! 

Όχι με σας...

Με τον εαυτό μου..

Τέλος Καλό, Όλα Καλά!

Δευτέρα πρωί βγαίνουμε απ'το σπίτι για το νοσοκομείο.

Είχαμε κανονίσει εδώ και καιρό μια χειρουργική επέμβαση στο μικρό αστροπελέκι για την αφαίρεση μιας κύστης στο λαιμό του.

Ζήτησα μια βδομάδα άδεια από την δουλειά, ετοιμαστήκαμε και Δευτέρα πρωί πρωί ξεκινήσαμε.

Περιττό να αναφέρω πως απ'την Παρασκευή τα ξημερώματα που χάσαμε τον Δία, ο ύπνος μου ήταν ελάχιστος.

Βγαίνουμε λοιπόν οικογενειακώς απ'το σπίτι και βλέπουμε ξαπλωμένο στην αυλή...........τον Δία!!!!!!!!!!!!

Ένα Δία με πληγές, ένα Δία που κούτσαινε, ένα Δία που δεν είχε κουράγιο να σηκώσει το κεφάλι για να πιεί νερό, ένα Δία που μας κουνούσε με το ζόρι αδύναμα την ουρά του κι όλους εμάς απ'την άλλη να χοροπηδάμε και να ουρλιάζουμε από χαρά.

Δεν πρόλαβα να τον δω πολύ γιατί έπρεπε να φύγουμε.

Καθάρισα λίγο τις πληγές του και του έβαλα bedadine, του έκανα πολλά χάδια και τον άφησα στα χέρια του συζύγου που ανέλαβε αυτή τη βδομάδα που λείπω με τον μικρό στο νοσοκομείο να φροντίζει στο σπίτι εκτός των άλλων και την ανάρρωση του Δία μας.

Ο μικρός χειρουργήθηκε κι όλα πήγαν πολύ καλά.

Η κύστη που του αφαιρέθηκε - σε μέγεθος μικρής ντομάτας - του έχει αφήσει δέκα ραμματάκια κι αν όλα συνεχίσουν να πηγαίνουν ομαλά την Παρασκευή θα γυρίσουμε στο σπίτι.

Ο Δίας μαθαίνω απ'τον σύζυγο είναι ακόμα πολύ αδύναμος, όμως συνέρχεται κι εκείνος σιγά σιγά.

Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά!

Xάθηκε Ο Δίας!

Παρασκευή πρωί βγαίνω απ'το σπίτι για την δουλειά।

Φτάνω μέχρι το αυτοκίνητο, μπαίνω και βάζω μπροστά।

Συνειδητοποιώ πως δεν έχω δει τον Δία।

Βγαίνω και κοιτάω γύρω γύρω, το σκυλί δεν είναι πουθενά και η πόρτα της αυλής κλειστή।

Δεν την είχαμε κλειδωμένη βέβαια....

Την προηγούμενη νύχτα γύρω στις 1,30 γάβγιζε έντονα, άνοιξα από πάνω το παράθυρο της κρεββατοκάμαρας και είδα κάποιον να περνά έχοντας ένα σκύλο।

Ξανάπεσα για ύπνο κι έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή άκουσα μες τον ύπνο μου το τρίξιμο του σύρτη της αυλόπορτας।

Ο Δίας δεν έχει φανεί από τότε και κάτι μου λέει πως δεν θα τον ξαναδούμε।

Το ένστικτό μου λέει πως κάποιος τον πήρε।

Ίσως κάποιος γείτονας που ενοχλείτο απ'το γάβγισμά του।

Πάει... τον χάσαμε τον Δία μας.....

Πονάω πολύ!