Στην Πόλη Αδελφές Μου.. Στην Πόλη

Γράφω Σάββατο 26/4 αλλά εσείς θα διαβάζετε τούτο το ποστ την Δευτέρα το πρωί στις 8,30 γιατί τότε είναι προγραμματισμένο να ανέβει.
Δευτέρα πρωί λοιπόν..
Μια Δευτέρα που την ονειρεύομαι ένα μήνα τώρα!
Δευτέρα πρωί εσείς διαβάζετε τούτες τις γραμμές κι εγώ πετάω (κυριολεκτικά) στα σύννεφα.
Δευτέρα 28/4
Ώρα 08:25 π.μ.
Πτήση 990
Aegean Airlines
Kαι...
Κωνσταντινούπολη σου ερχόμαστε!
Πρώτη του Απρίλη έκλεισα τα εισιτήρια και όχι... δεν ήταν ψέμα πρωταπριλιάτικο!
Από κείνη τη στιγμή είχα ήδη ξεκινήσει το ταξίδι.
Μόνο το σώμα μου παρέμενε εδώ.
Πήγαινα στην δουλειά, γύριζα, μαγείρευα, σιδέρωνα, φωτογράφιζα.. με την ψυχή και το νου φευγάτους!
Αυτά είχαν ήδη φτάσει εκεί.
Στην Πόλη!
Και τριγύριζαν στα σοκάκια του Φαναριού.
Έκαναν βόλτα με την άμαξα στην Πρίγκηπο.
Έπιναν καφέ με θέα τον Βόσπορο.
Απολάμβαναν την πολυτέλεια ενός χαμάμ!
Ψώνιζαν στο πολύβουο μεγάλο παζάρι.
Αλώνιζαν στην Πόλη των χρωμάτων, των μυρωδιών και των αισθήσεων.

Καλό μας ταξίδι λοιπόν.
Κι εσείς αναμείνατε γιατί θα έχω πολλά να σας πω και να σας δείξω όταν με το καλό γυρίσω.

Φιλώ σας!



υγ. ναι, καλά καταλάβατε απ' την φωτογραφία.. τ' αστροπελέκια μείναν εδώ και μας κουνήσαν το μαντήλι..

Disqus Or Not Disqus?

Η σημερινή ανάρτηση γίνεται με αφορμή την δυσαρέσκεια κάποιων από σας για το disqus σαν φόρμα σχολίων.
Θέλω λοιπόν να σας εξηγήσω γιατί επέλεξα να το εφαρμόσω..
Τον τελευταίο καιρό είχα κατακλυστεί από spam σχόλια τύπου χάκινγκ σε σημείο να μην προλαβαίνω να διαγράφω..
Καθημερινά φθάνανε κατά δεκάδες και το μειλ μου γέμιζε από δαύτα!
Η ασφάλεια του μπλογκ κινδύνευε, έως που κάποια μέρα είπα.. ινάφ!
Τότε αποφάσισα να εγκαταστήσω το disqus και ομολογώ πως από εκείνη την στιγμή ησύχασα!
Βλέπετε το disqus - αν μη τι άλλο - προσφέρει ύψιστη ασφάλεια στα σχόλια.
Και δεν είναι το μόνο πλεονέκτημά του, παρ' όλο που θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο.
Μπορείς  να παρακολουθείς όλα τα σχόλια που έχεις κάνει ακόμα και να διαγράψεις κάποιο αν θες.
Επίσης μπορείς να εγγραφείς  και να φαίνεται το μπλογκ σου ή  να σχολιάσεις απλά σαν guest.
Μπορείς να ανεβάσεις μαζί με το σχόλιο κάποια φωτογραφία.
Όμως τίποτα απ' αυτά δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η ασφάλεια που σου παρέχει.
Δεν είναι τυχαίο πως τα πιο έγκυρα sites και blogs  χρησιμοποιούν το disqus!
Έχω σχολιάσει σε αρκετά blogs με το disqus πολύ πριν το εγκαταστήσω στο δικό μου και δεν είχα ποτέ πρόβλημα ούτε θυμάμαι να δυσκολεύτηκα..
Όσοι θέλετε μπορείτε να κάνετε εγγραφή σ' αυτό - μια και μοναδική φορά χωρίς απαραίτητα να το εγκαταστήσετε - και μετά το όνομά σας θα λειτουργεί σαν λινκ που θα κατευθύνει στην δική σας ιστοσελίδα ή το blog.
Παράλληλα σας δίνει την δυνατότητα επιλογής σχολιασμού με όποιον λογαριασμό εσείς επιλέξετε, google+, facebook ή twitter.
Mετά απ' όλες αυτές τις διευκρινήσεις και τις εξηγήσεις πιστεύω πως θα μου συγχωρέσετε την επιμονή να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ..

Φιλώ σας!

Πάσχα Είναι..

Πάσχα είναι Ανάσταση.

Είναι Αναγέννηση.

Είναι χαρά.

Είναι πάθος.

Είναι αγάπη.

Είναι συγχώρεση.

Είναι μετάνοια.

Είναι φίλιωμα.

Είναι φιλί.

Είναι άγγιγμα καρδιάς.

Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα!

Και είναι πρώτη η ψυχή που αφουγκράζεται, βιώνει, αισθάνεται και μετά έρχεται το σώμα  για να απολαύσει.

Ζήσαμε και την φετινή Ανάσταση, όπως πάντα,  σε μια υπέροχη αναστάσιμη λειτουργία που τέλειωσε ξημερώματα Κυριακής.
Για πρώτη φορά είχαμε μαζί και τον αδελφό μου που καταφέραμε να τον πείσουμε να κοιμηθεί αρκετά το μεσημέρι για να ξενυχτήσει, κάτι που δεν συνήθιζε μέχρι τώρα.
Στην επιστροφή για το σπίτι  τα παιδιά παρέμειναν ξύπνια στην διαδρομή και τιτίβιζαν χαρούμενα από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Και δώστου πειράγματα.. και δώστου γέλια..  και δώστου χαρά..
Μεγάλωσαν, σκεφτόμουν, τώρα μπορούν πιο εύκολα να παραμένουν ξύπνια και να βιώνουν στιγμές σαν κι αυτή.
Το πρωί σηκώθηκε - όπως πάντα - πρώτος ο Χρήστος για να βάλει να ψήνεται το υπέροχο κοκορέτσι μειντ μπαϊ Κρίστος!

Στα ενδιάμεσα το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπά.
Ευχές από φίλους αλλά κι από τα μεγάλα μου αγόρια που λείπουν.
Ευχές κι από τους γείτονες.
Χαμόγελα που δρασκελίζουν τα κατώφλια των αυλών κι έρχονται κι ακουμπάνε ακριβώς εκεί που πρέπει, πάνω στις ψυχές!
Καφεδάκι στην λιακάδα με θέα το κοκορέτσι και δίπλα τον Δία που περίμενε καρτερικά να τελειώσει η ιεροτελεστία για να πάρει κι εκείνος το δικό του μερίδιο από την γιορτή!

Και μετά το Πασχαλινό τραπέζι.

Στρωμένο με περίσσεμα αγάπης για όλα τα πρόσωπα που απαρτίζουν ό,τι πιο ευλογημένο.
Την οικογένειά μου!

Χριστός Ανέστη!

Μεγάλη Εβδομάδα Και Φέτος

Μεγάλη Εβδομάδα!

Οι μέρες της κατανυκτικές.

Σε καλούν να στραφείς μέσα σου.

Να διορθώσεις, να συγχωρέσεις, να μετανιώσεις..

Την αγαπώ αυτή την εβδομάδα.

Αγαπώ αυτές τις μέρες της κάθαρσης..

Τα απογεύματα διασχίζουμε με το αυτοκίνητο μια μεγάλη απόσταση - σχεδόν σαράντα πέντε λεπτών -  για να πάμε στην εκκλησία μας.

Στην δική μας εκκλησία.

Αυτή που πηγαίνουμε χρόνια τώρα.

Και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε τις Κυριακές παρ' όλο που μετακομίσαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά.

Εκεί τα παιδιά θα χαθούν μες το ιερό για να βοηθήσουν τον ιερέα στην λειτουργία, κάτι που κάνουν από τότε που ήσαν έξι χρονών.

Και χαίρονται τόσο γι' αυτό!

Μας το λένε στην επιστροφή για το σπίτι, μας το δείχνουν τα πρόσωπά τους και η ανυπομονησία τους να βρεθούν πάλι εκεί την επόμενη μέρα.

Εκεί στο ημίφως  που δημιουργείται από το φως των καντηλιών, με την μυρωδιά του μοσχολίβανου να ευωδιάζει τον χώρο και με υπέροχους βυζαντινούς ύμνους,  βιώνουμε κάθε χρόνο τα Πάθη, την Σταύρωση και εν τέλει την  Ανάστασή Του!

Ο Περσινός Επιτάφιος

Οι μέρες αυτές είναι αφιερωμένες στην εκκλησία.
Δεν με νοιάζει αν δεν προλάβω να φτιάξω κουλούρια και τσουρέκια.
Αυτά μπορώ και να τα αγοράσω.
Όμως δεν καταλαβαίνω Πάσχα αν δεν μετέχω στις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ακούω πολλούς να λένε "μια ιδέα είναι και το Πάσχα, άλλη μια μέρα με τρελό φαγοπότι"...
Έτσι είναι όταν φτάνεις σ' αυτό δίχως να στερήσεις τον εαυτό σου.
Δίχως την εκούσια αυτοσυγκράτηση που γίνεται με την νηστεία.
Στον βαθμό που ο καθένας μπορεί.
Όταν λοιπόν στερηθείς όλη την Σαρακοστή τότε έχουν άλλη αξία αυτά που θα γευτείς την Κυριακή του Πάσχα..
Φτάσαμε λοιπόν και φέτος, δίχως - η αλήθεια είναι - να πολυκαταλάβουμε πώς πέρασε ο καιρός, στα μισά της Μεγάλης Εβδομάδας.

Εύχομαι  η Ανάσταση του Κυρίου να φέρει την λύτρωση στις ψυχές και να φωτίσει τον δρόμο μας.

Καλή Ανάσταση    και  Καλό Πάσχα  σε όλους εσάς και τις οικογένειές σας!

Η Ζακέτα

Στην σημερινή ανάρτηση θα σας δείξω πώς το blogging συνεισφέρει στα εισοδήματα κάποιου.
Τώρα αυτός ο κάποιος δεν είναι απαραίτητο πάντα να είναι ο blogger!
Αντίθετα θα 'λεγα..
Επίσης θα σας δείξω πώς ο blogger μπορεί να πέσει θύμα εκβιασμού προκειμένου να εξασφαλίσει την δημοσιοποίηση μιας ανάρτησης.
Ξεκινάμε..

Μεσημέρι στο τραπέζι μαζί με τ' αστροπελέκια τρώμε και συζητάμε διάφορα, κάποια στιγμή το μεγάλο αστροπελέκι λέει:
- αγόρασα μια ζακέτα.
- από πού;
- από ένα φίλο μου.
- γιατί;
- μου άρεσε, την είχε πάρει για εκείνον αλλά του ήταν λίγο στενή και του την αγόρασα.
- πόσα έδωσες;
- ήταν δικά μου λεφτά, απ' το χαρτζιλίκι μου.
- εντάξει βρε παιδί μου, δικά σου λεφτά... πόσα όμως έδωσες;
- είκοσι ευρώ.
- μάλιστα, και πώς είναι αυτή η ζακέτα;
- κοίτα, εσένα δεν θα σου αρέσει, αλλά εμένα μ' άρεσε και γι' αυτό την πήρα.
- οκ, πώς είναι όμως;
- θα την δεις, επάνω την έχω στην ντουλάπα... κοίτα, δεν είναι για να την φοράς έξω, είναι για μέσα στο σπίτι.

Ομολογώ ότι όλα αυτά τα περίεργα (δεν είναι για έξω, μόνο για μέσα... δεν θα σου αρέσει αλλά την πήρα με δικά μου  λεφτά) μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον.
Κάτι μου βρώμαγε εδώ αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα τί ήταν..
Τί σόι ζακέτα είναι αυτή που δεν μπορείς να την φορέσεις έξω;
Τελειώσαμε το φαγητό λοιπόν, μαζέψαμε το τραπέζι και  πήρα τον ανήφορο για τον πάνω όροφο.
Και μπαίνω στο δωμάτιό τους.
Και ανοίγω την ντουλάπα.
Και παθαίνω ΣΟΚ!
Διότι αυτό δεν ήταν μια απλή ζακέτα.
Αυτό ήταν ο Φλωρινιώτης που πέρασε απ' το σπίτι μας και ξέχασε στην ντουλάπα το σακάκι που φορούσε στην πίστα!

λεπτομέρεια που δεν διακρίνεται στην φωτογραφία: το πίσω μέρος είναι μακρύτερο απ' το μπροστά -στυλ φράκο- και έχει το σχήμα ουράς χελιδονιού!

Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.

Ένιωσα για δευτερόλεπτα το στόμα να στραβώνει και το εγκεφαλικό να μου γνέφει γελώντας μέσα απ' την ντουλάπα.

- Βασίληηηηη τί είναι αυτό;

- η ζακέτα που σου έλεγα.

- παιδάκι μου πας καλά;  ποιά ζακέτα;  αυτό είναι σακάκι και μάλιστα κακόγουστο .. πού στο καλό θα το φορέσεις;

- γι' αυτό σου είπα πως δεν είναι για έξω.

Δεν αισθανόμουν καλά.. η πίεση πρέπει να είχε φτάσει 120!

- βάλτο στην τσάντα και αύριο κιόλας θα το πας πίσω ακούς;

- γιατί; αφού το πήρα με δικά μου λεφτά;

- γιατί ΕΤΣΙ! ακούς;

- καλά..

Κατέβασε τα μούτρα, μουρμούρισε τα σχετικά "δεν καταλαβαίνω αφού την πήρα με δικά μου λεφτά τί σε νοιάζει" αλλά τελικά συμμορφώθηκε.

Την άλλη μέρα, ήρεμη πια μιας και η "ζακέτα" είχε επιστραφεί στον αρχικό της κάτοχο το συζητούσαμε πάλι την ώρα του φαγητού.

- κρίμα όμως.. δεν σκέφτηκα να την φωτογραφίσω να γράψω μια ανάρτηση.

- την έχω φωτογραφίσει εγώ.

- αλήθεια αγοράκι μου;  θα μου δώσεις την φωτογραφία;

- πόσα θα μου δώσεις;

Και ναι... υπέκυψα στον εκβιασμό...

Για την ανάρτηση ρε γαμώτο!

Το Λουλούδι Της Γειτονιάς

Γύρισα αργά το βράδυ του περασμένου Σαββάτου απ' τις γειτονιές κι έπεσα αποκαμωμένη στον καναπέ.
Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο από όσα συναρπαστικά είχα ακούσει.
Το μυαλό μου σε εγρήγορση..
Υπάρχουν τόσες ιδέες, τόσα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς!
Αρκεί να το πιστέψει και να το παλέψει.
Ό,τι είχα ακούσει το διήμερο τριγυρνούσε στο μυαλό μου και νοερά άνοιγα την μια επιχείρηση πίσω απ' την άλλη.
Εν τω μεταξύ τ' αστροπελέκια είχαν αδειάσει το περιεχόμενο της πάνινης τσάντας με τα διάφορα δώρα και καλούδια που μας έδωσαν στο συνέδριο και τα επεξεργάζονταν.
Επιφωνήματα, σχόλια και γέλια..
Ώσπου έφτασαν και στα δυο μικρά χάρτινα σακουλάκια..
(ναι, είχα δυο βολβούς... τον δεύτερο μου το χάρισαν.. ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε)
- τί είναι αυτά μαμά;
- ξέρω γω; ανοίξτε τα να δούμε.

Σκύψαμε πάνω από τον καρπό και τον κοιτούσαμε με απορία. 

Τί νά' ναι άραγε τούτο το κρεμμύδι;

- για δες, είπα στο μεγάλο αστροπελέκι, κάτι γράφει επάνω, διάβασε να καταλάβουμε ..

Ήμουν σίγουρη πως μόλις διαβάζαμε το μικρό κειμενάκι όλες οι απορίες μας θα λύνονταν.

" Η καλύτερη στιγμή να φυτέψεις ένα δέντρο ήταν πριν είκοσι χρόνια.
  Η δεύτερη καλύτερη είναι τώρα..  "

Mάλιστα..
Κοιτάξαμε μια τα κρεμμύδια και μια το κείμενο πάνω στο σακκουλάκι.
- ωραία, είπα και τί δέντρο δηλαδή θα γίνει τούτο;
(θεωρώντας πως αφού η παροιμία μιλά για δέντρα και ο βολβός θα γινόταν ντε και σώνει .. δέντρο).
- κρεμμυδιά, απάντησε το "στεφάνι" μου και τ' αστροπελέκια πέσανε κάτω από τα γέλια.
Η αλήθεια είναι πως κι εμένα αυτήν την εντύπωση μου έδινε... κρεμμυδιού!
Αλλά  πάλι..  το ένστικτό μου έλεγε πως δεν ήταν δυνατόν να είναι ένα απλό κρεμμύδι.
Κάτι άλλο κρυβόταν ... αλλά τί;
Μέχρι που διάβασα στην σελίδα των ψηφιακών γειτονιών στο facebook ότι ο βολβός είναι γλαδιόλα.
Τέλεια!!
Χθες λοιπόν πήγα κι αγόρασα χώμα και έβαλα από ένα βολβό σε κάθε γλαστράκι

τα σκέπασα με χώμα, τα πότισα και περιμένω να δω τις γλαδιόλες μου να φυτρώνουν..

Eν τω μεταξύ έκανα και μια έρευνα στον γκούγκλη, διάβασα ότι τώρα είναι η εποχή για τη φύτευσή τους, ότι ανθίζουν όλο το καλοκαίρι και κάθε πόσο χρειάζεται να τις ποτίζω .
Χρειάζονται αρκετές βδομάδες μέχρι να βγουν τα λουλούδια οπότε .. οπλίστηκα με υπομονή και περιμένω με αγωνία να δω τί χρώμα θα έχουν.
Οι γλαδιόλες της γειτονιάς μας!
Της δικής μας γειτονιάς!

Εσείς φυτέψατε την δική σας;

Ψηφιακές Γειτονιές.. Ήμουν Κι Εγώ Εκεί!

Σας έχω πει ότι είμαι ντροπιάρα;
Αν όχι,  το ομολογώ τώρα.
Aπό ντροπή πέρυσι δεν πήγα στην πρώτη μάζωξη των "ψηφιακών γειτονιών".
Άκου τώρα βίτσιο, ντρεπόμουν να πάω μόνη μου!
Μετά βέβαια το σκυλομετάνιωσα αλλά ήτο πλέον αργά.
Φέτος λοιπόν είπα θα πάω ο κόσμος να χαλάσει.
Aφού λοιπόν είχα πάρει απόφαση να βάλω στην άκρη τις ντροπές και είχα αρχίσει να κάνω ασκήσεις θάρρους... πάνω κει ήρθε και η πρόσκληση.
"τί θά' λεγες να ερχόσουν στις ψηφιακές γειτονιές να μας μιλήσεις για το blog, την εμπειρία σου κι ότι άλλο θά' θελες εσύ να μοιραστείς;",
Ε, ναι... το ομολογώ... πέταξα την σκούφια μου (παρεπιπτόντως αν την δείτε πουθενά φέρτε την)..
Σε χρόνο dt (μην το μετανιώσουν και μείνω με την χαρά) έστειλα την θετική απάντηση.
Φαντάζομαι πως δεν θα έχουν πάρει γρηγορότερη απάντηση σε email οι άνθρωποι...
Για να καταλάβετε το δάχτυλο δεν είχε φύγει από το "αποστολή" του δικού τους email όταν έφτασε το δικό μου..
Έσπασα όλα τα ρεκόρ Γκίνες σε ταχύτητα..
Παρ' όλα αυτά, επειδή το χούι δεν αλλάζει,  κάλεσα και την καλή μου φίλη Teteel να με συντροφέψει αυτές τις δυο μέρες ώστε να έχω έναν "δικό μου" άνθρωπο μαζί..
Παρασκευή απόγευμα λοιπόν φτάσαμε σεινάμενες κουνάμενες στο Hub.
Εκεί στην είσοδο, παρ' όλα τα ζεστά χαμόγελα που μας υποδέχτηκαν, σκέφτηκα πως αν δεν είχα την Ελευθερία δεν θα περνούσα την πόρτα..
(είπαμε... είμαι ντροπιάρα).

Μας υποδέχτηκαν λοιπόν με ζεστά και εγκάρδια χαμόγελα οι άνθρωποι, παραλάβαμε τις καρτέλες με τα ονόματά μας, τις τσαντούλες με τα δωράκια μας και ανεβήκαμε τα σκαλιά.
Από κει και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους και το ταξίδι ξεκίνησε!

Παρακολουθήσαμε ό,τι υπήρχε από workshop..  μπήκαμε και βγήκαμε στις αίθουσες

και πίναμε καφέδες... όλων των ειδών ..

τα γλυκά, όπως αυτά της φωτογραφίας αλλά και κάτι άλλα υπέροχα - τουλάχιστον οπτικά - cupcakes που κάνανε πασαρέλα μπροστά απ' τα μάτια μου την επόμενη μέρα, δεν μπόρεσα να τα δοκιμάσω λόγω νηστείας.
Έτσι τα φωτογράφισα,  προτού εξαφανιστούν και μείνουν μόνο τα ψίχουλα,  για να τα βλέπω..

Την επόμενη μέρα (Σάββατο) ήμουν και πάλι εκεί απ' το πρωί.
Αυτήν την φορά πήγα μόνη μου μιας και η Ελευθερία θα ερχόταν αργότερα, αλλά "του είχα πάρει πια τον αέρα"  και δεν με πείραζε.. εξ' άλλου είχα κάνει τα κονέ μου .. τις γνωριμίες μου..

Mαρία (http://megalono-megaloneis-megalonei.blogspot.gr/), Φλώρα (http://www.fteroygismata.blogspot.gr/), Γεωργία (http://www.4seasonswithgeo.com/)



Κατερίνα (http://kapaworld.blogspot.gr/) και η αφεντιά μου

Οι ομιλίες ήταν μοναδικές!
Τις παρακολούθησα δίχως ίχνος βαρεμάρας από την πρώτη μέχρι την τελευταία.

Και βέβαια δεν σκεφτόμουν καθόλου, μα ΚΑΘΟΛΟΥ την ώρα που θα έπρεπε να ανέβουμε στην σκηνή.
Όσες λοιπόν με πλησίαζαν θα πρέπει να ήταν βαλτές γιατί όλες, μα ΟΛΕΣ με ρωτούσαν το ίδιο πράγμα "πώς αισθάνεσαι;  έχεις άγχος;"..
Τό ' παν μια, τό' παν δυο, τό' παν τρεις ... την τέταρτη άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά θα έπρεπε να έχω και σκεφτόμουν πόσο μουλάρα και αναίσθητη είμαι που όσο κι αν έψαχνα δεν ανακάλυπτα ίχνος απ' αυτό μέσα μου!..
Για να καταλάβετε όταν ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουμε εγώ ρωτούσα ηλιθιωδώς... "εμείς είμαστε τώρα;"...
Ανεβήκαμε λοιπόν στην σκηνή κι από κει και πέρα όλα καλύφθηκαν από ένα σύννεφο..
Τί είπα;
Τί με ρώτησαν;
Τί απάντησα;
Ο Θεός κι η ψυχή τους!
Αμυδρά θυμάμαι το χαμόγελο της Έφης Ανέστη και τα μάτια της που με κοιτούσαν, σημάδι πως απευθυνόταν σε μένα.
Τώρα της απάντησα, δεν της απάντησα.... κανείς δεν ξέρει.
Πάντως όταν κατεβήκαμε - ζαλισμένη ακόμα - από το overdose της διασημότητας που έζησα, βρέθηκα να παίρνω συγχαρητήρια για το πόσο καλές ήμασταν και πόσο εξαιρετικά τα είπαμε..
Παρακαλώ την οργανωτική επιτροπή αν μπορεί να μου στείλει εκείνο το βιντεάκι που αφορά το πάνελ μας, γιατί θα σκάσω η κακούργα αν δεν μάθω..
Στα διαλείμματα  περιφερόμασταν..

άλλοι συνέχιζαν να είναι σε συνεχή ανταπόκριση με τα social media..

τρώγαμε, πίναμε.. την Άρτα φοβερίζαμε και - τί πρωτότυπο! - φωτογραφίζαμε η μία την άλλη...

Teteel (http://teteel-myowngarden.blogspot.gr/)

Δεν θα αναφερθώ ειδικά σε κάποιον απ' τους ομιλητές γιατί όλοι ήταν υπέροχοι και μοναδικοί στον τομέα τους.

Τα στυλό είχαν πάρει φωτιά και οι σημειώσεις γέμιζαν μπλοκ και τετράδια..

Όταν στις 8,30 το βράδυ έπεσε το τελευταίο χειροκρότημα και μαζί  η αυλαία των φετινών ψηφιακών γειτονιών, ήταν σα να μην είχε περάσει ούτε λεπτό από το ξεκίνημά τους.

Πήρα λοιπόν απ' την αρχή να αγκαλιάζω και να φιλάω αλλά αυτή την φορά για λόγους αποχωρισμού..

Οι αγκαλιές τώρα ήταν πιο ζεστές, πιο εγκάρδιες, πιο "γνώριμες" ,  τα χαμόγελα πιο πλατιά.. πιο οικεία ..

Και η ευχή μια.....

Και του χρόνου!