Πάει Ο Παλιός Ο Χρόνος!

Πάει ο παλιός ο χρόνος.
Πότε πρόλαβε ρε παιδιά να παλιώσει;
Σαν χθες ακόμα γιορτάζαμε την έλευσή του.
Και δώστου χαρές..
Και δώστου γλέντια..
Και δώστου ευχές..
Και τώρα .. πάει..
Πέρασε..
Πάλιωσε..
Κι ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε λέει..
Όχι ότι ήταν κι ότι καλύτερο..
Στριμμένος ήταν κι ανάποδος.
Μη σου πω ότι ήταν και ό,τι χειρότερο μας έχει βρει τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Παρ'όλα αυτά επιμένω πως πέρασε πολύ γρήγορα.
Μέχρι να πούμε καλή χρονιά, βρεθήκαμε να τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά κι αμέσως μετά να αερίζουμε τα μάλλινα.
Και μεθαύριο...δεύτε τελευταίον ασπασμόν.
Χαρήκαμε που σε είδαμε, άντε στο καλό και εις άλλα με υγεία.
Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε πια.
Η υγεία..
Παρηγοριά... μιας και δεν έχουμε τίποτα άλλο.
Στραγγίξαμε..
Και φοβάσαι πια και να αρρωστήσεις.
Ανεβάζεις πυρετό κι ανεβαίνει κι ο τρόμος σου.
Θα βρω γιατρό ή θα πέσω πάνω σε απεργία;
Θα μου καλύψει τα φάρμακα το ΙΚΑ ή θα τα πληρώσω κι αυτά απ'την τσέπη μου;
Η οποία τσέπη, παρεπιπτόντως, είναι όχι μόνο άδεια αλλά και τρύπια.
Ουστ λοιπόν παλιοχρόνε..
Και καλού κακού μην αρχίσετε τα "καλώς ήρθες" και τα "πόσο χαιρόμαστε που σε βλέπουμε" και τα "σας περιμέναμε πως και πως" κι άλλες τέτοιες αηδίες στον καινούργιο.
Γιατί ένα είναι βέβαιο..
Κλώνος του προηγούμενου θά'ναι κι αυτός..
Να μου το θυμηθείτε...

Σε Σένα Που Έφυγες Νωρίς!

Κυριακάτικη επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς πριν πολλά χρόνια.
Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα επτά.
Κατεβαίνω με τη μαμά και τον μπαμπά τα σκαλοπάτια και μετράω τις γλάστρες με τα γεράνια και τους πανσέδες.
Η γιαγιά λείπει κι ένα άγνωστο κορίτσι μας ρωτάει τί θέλουμε.
Η Μαρία ήταν λίγο μεγαλύτερή μου με κατακόκκινα μαλλιά και μια λευκή επιδερμίδα που την "στόλιζαν" αμέτρητες φακίδες.
Ήταν το κορίτσι που η γιαγιά είχε πάρει από το τότε Βρεφοκομείο να μεγαλώσει σαν ανάδοχη μητέρα.
Από τότε γίναμε αχώριστες.
Μοιραστήκαμε παιδικές αταξίες, αλλά και τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα.
Και πάντα περίμενα με μεγάλη χαρά να πάμε στην γιαγιά ή να έχουμε διακοπές απ'το σχολείο γιατί τότε η Μαρία ερχόταν σπίτι μας.
Έχασα τα ίχνη της για πολλά χρόνια όταν παντρεύτηκε και μετακόμισε μόνιμα στην Κρήτη.
Όταν την ξαναβρήκα είχε τρία παιδιά που πλησίαζαν την εφηβεία.
Στον δεύτερο γάμο μου ταξίδεψε απ'το νησί της μια βδομάδα πριν κι ήρθε να με βοηθήσει με τις ετοιμασίες.
Το πρωί του γάμου με ξύπνησε με τραγούδια και γέλια.
Και παρ'όλα τα παρακάλια μου έφυγε αμέσως μετά το μυστήριο ζητώντας μου μόνο να της στείλω μια φωτογραφία.
Τηλεφωνιόμασταν συχνά και λέγαμε τα νέα μας αλλά δεν ξαναβρεθήκαμε.
Όταν με πήρε και μου είπε πως οι γιατροί κάτι της έβρισκαν στο συκώτι δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή πως ήταν κάτι σοβαρό.
Ή δεν ήθελα να το πιστέψω.
Όταν μετά από καιρό τηλεφώνησα πάλι σπίτι της, άκουσα σοκαρισμένη τον άντρα της να μου λέει πως η Μαρία "έφυγε"....
Ήταν περίπου 45 χρονών.
Πριν μέρες τριγύριζαν στο μυαλό μου τα παιδιά της.
Προσπαθούσα να θυμηθώ το επίθετό τους.
Κι όταν τα κατάφερα, έκανα αναζήτηση στο facebook.
Έψαξα για την κόρη της, το "Χριστινιώ" της.
Μια από τις φωτογραφίες της αναζήτησης μου θύμιζε Εκείνη κι έτσι αποφάσισα να στείλω ένα μήνυμα.
"Αν ο τόπος διαμονής σου είναι το Ηράκλειο Κρήτης τότε θα ξέρεις ποιά είμαι".
Χθες μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο.
Ένα πολύ ώριμο για την ηλικία του νέο κορίτσι.
Γεμάτο όνειρα και αισιοδοξία για την ζωή.
Ένα γλυκύτατο πλάσμα που χωρίς να το ξέρει μου θύμιζε τόσο έντονα τη μητέρα της!
Μιλήσαμε ώρα πολύ έχοντας σαν σημείο αναφοράς Εκείνη.
Άκουσα το Χριστινιώ να μου λέει συγκινημένη πως δεν βλέπει την ώρα να έρθει να με δει και να με σφίξει στην αγκαλιά της.
Για κείνη είμαι ο μόνος -ας πούμε- συγγενής της μητέρας της.
Για μένα εκείνη είναι ένα κομμάτι της Μαρίας που ξαναβρήκα.
Καλωσήρθες στη ζωή μου Χριστινιώ!!
Και σου υπόσχομαι να μη σε χάσω ποτέ πια!

Ναύπλιο!

Το Ναύπλιο το λατρεύω.
Το συνδυάζω με μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια.
Τότε που πολύ συχνά επισκεπτόμασταν τον θείο Τασούλη, αγαπημένο ξάδελφο της μαμάς μου.
Τότε που μέσα σ'ενα μικρό σπιτάκι δύο δωματίων χωρούσαμε μεγάλοι και παιδιά.
Το τραπέζι στρωνόταν με ό,τι υπήρχε και πάντα στα μισά ο θείος Τασούλης ξεκινούσε το τραγούδι, λέ μωρέ λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο....
Από τ'ανοιχτά παράθυρα έμπαιναν οι μυρωδιές από τις λεμονιές.
Κι εμείς τρέχαμε στα σοκάκια της Πρόνοιας παίζοντας...
Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να κατέβω στο Ναύπλιο και άλλα τόσα να δω τον αγαπημένο μου θείο.
Tηλεφωνιόμασταν αραιά και πάντα του υποσχόμουν πως θα κατέβω να τους δω.
Μα πάντα κάτι συνέβαινε, κάτι άλλο προέκυπτε, κάπου αλλού μας πήγαινε η ζωή.
Την Παρασκευή τηλεφώνησα πάλι, μετά από πολύ καιρό, να δω τί κάνουν.
Η θεία που σήκωσε το τηλέφωνο έχει άνοια και ήμουν σίγουρη πως δεν θα κατάλαβε ποιά ήμουν.
Ο θείος έλειπε στο καφενείο.
Έκλεισα και πήρα την ξαδέλφη μου (την κόρη τους) που ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Κι εκεί ανάμεσα από ανταλλαγές των νέων της ζωής μας πέταξα αποφασιστικά "αύριο θα κατέβω να δω τους δικούς σου".
Σαν τρελή έκανε, "έλα, θα κατέβουμε κι εμείς" μου είπε "έχουμε κι εμείς καιρό να πάμε".
Ξεσηκώθηκα, πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου να μη κανονίσει τίποτα για το Σάββατο.
-θα πάμε στο Ναύπλιο, του είπα.
Έτσι κι έγινε.
Όταν φτάσαμε στον δρόμο που ανεβαίνει για το Παλαμήδι κι εκεί στα μισά στρίψαμε για το σπίτι του θείου, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.
Σα να μην είχε αλλάξει τίποτα.
Και την ώρα που παρκάραμε κι είδα τον θείο μου να έρχεται με γρήγορο βήμα να μας αγκαλιάσει, η συγκίνηση με πλημμύρισε, τα δάκρυα κύλησαν κι έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας.
Το μικρό σπίτι γέμισε πάλι από μεγάλους και παιδιά κι αυτή τη φορά εμείς είμαστε οι μεγάλοι..
Ο θείος άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες κι άρχισε να ξεδιπλώνει αναμνήσεις.
-να, εδώ με την μαμά σου και τον μπαμπά σου, είχαν έρθει γαμήλιο ταξίδι στο Ναύπλιο..
Το τραπέζι στρώθηκε πάλι με περίσσεμα αγάπης και μαζευτήκαμε γύρω του δεκαπέντε άτομα.
Κι όταν το βραδάκι σηκωθήκαμε να φύγουμε, ένιωσα τυχερή και γεμάτη!
Γεμάτη από συναισθήματα.
Γεμάτη από οικογένεια.
Γεμάτη από αγάπη!

Το Μωρό Μου!

Δεν θα σχολιάσω τί έγινε χθες.
Ειπώθηκαν τόσα πολλά και από τόσους πολλούς που φαντάζομαι πως η δική μου άποψη των πραγμάτων απλά ... περιττεύει.
Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματα και την συγκίνηση που ένιωσα βλέποντας το μικρό μου αστροπελέκι να παρελαύνει.
Παραστάτης παρακαλώ!
Και δεν συγκινήθηκα απλά.
Ένας λυγμός μου έκλεινε το λαιμό και με έπνιγε.
Μνήμες έρχονταν κι έφευγαν.
Τότε που το πρωτοείδα.
Ένα μικροσκοπικό ξανθό αγοράκι που οι βρεφοκόμες το είχαν ντύσει, χτενίσει και στολίσει λέγοντάς του πως θά'ρθει η "μαμά" του να το πάρει σπίτι.
Και για καιρό πολύ μετά νόμιζε πως έτσι γεννιούνται τα μωρά.
Σε ένα μεγάλο σπίτι μαζί με άλλα και κάποια στιγμή πάει η "μαμά" κι ο "μπαμπάς" και τα παίρνει....
Όταν μου το είχε πει είχα μείνει άφωνη!
Και τώρα εκτάκι πια παρελαύνει γεμάτο καμάρι!
Και είμαστε όλοι εκεί..
Ο μπαμπάς του, η μαμά του, ο αδελφός του, ο νονός κι η νονά του, όλοι...
Και του στέλναμε μηνύματα αγάπης.. που ξέρω πως τα ένιωσε..
Από την σφιχτή αγκαλιά και το χαμόγελο της ικανοποίησης στο προσωπάκι του μόλις τέλειωσε η παρέλαση.

Θυμώνω..

Ανταγωνιστική δεν ήμουν ποτέ.
Απλά προσπαθούσα να κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα μπορούσα.
Και πάντα αθόρυβα, ήσυχα, χωρίς περιττές φανφάρες.
Ξέρω πως το να "πλασάρεις" τον εαυτό σου είναι ταλέντο.
Το να δείχνεις πως όλα περνούν και εξαρτώνται από σένα κι αυτό είναι ταλέντο.
Ειδικά όταν το καταφέρνεις κάνοντας ακριβώς τα ίδια με τους άλλους συναδέλφους σου.
Το να "χτίζεις" γύρω από το όνομά σου τον μύθο της απαραίτητης και της κεφαλής όλων, μου είναι κατανοητό αν ο μικρόκοσμός σου έχει ανάγκη τέτοιας επιβεβαίωσης.
Δεν μπορώ όμως να δεχτώ την ρετσινιά αυτής που δεν κάνει τίποτα.
Ούτε να μη με αγγίξει το γεγονός πως επιβραβεύεται το δήθεν και όχι η πραγματικότητα.
Θυμώνω.

Πάρος!

Οι διακοπές μας φέτος ήσαν οκτώ μέρες στην Πάρο!
Οκτώ μέρες που περιελάμβαναν ξάπλες, μάσες και σουλάτσα άπειρων χιλιομέτρων στα σοκάκια του νησιού.
Παράλληλα έγινε και θεραπεία.. απεξάρτησης του μεγάλου αστροπελεκιού απ'τον υπολογιστή.
Το φύσαγε και δεν κρύωνε ο φουκαράς...
Κάποια στιγμή μάλιστα σε κουβέντα που ο μικρός ανέφερε την λέξη youtube, πετάχτηκε ο μεγάλος σα να τον τσίμπησε μύγα..
-μη λες αυτή τη λέξη, μη τη λες!
Περιφερόταν με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό και μας έριχνε άγριες ματιές που γελούσαμε (οι αναίσθητοι) μαζί του!
Και πώς να μη γελάς όταν τον βλέπεις (φανερά επηρεασμένο από γνωστή διαφήμιση) να κάθεται στην άμμο κοιτώντας το άπειρο και να μονολογεί:
-περνούν μηχανές και νομίζω πως είναι αναζήτησης, τα πουλιά μου κάνουν twit, οι ψαράδες μου κάνουν twit.....
Eν πάσει περιπτώσει τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά βέβαια..
Ναι.. θα προτιμούσε να έχει έναν υπολογιστή στο σπίτι που μέναμε (κι εγώ επίσης, ας μην κρύβομαι), αλλά το διακωμωδούσε κι αυτό είναι παρήγορο!
Περάσαμε οκτώ υπέροχες μέρες λοιπόν...
Γυρίσαμε την τελευταία στιγμή, δηλαδή την Κυριακή.
Και Δευτέρα πρωί ανέλαβα εγώ τον μεγάλο να τον συνοδέψω την πρώτη του μέρα στο γυμνάσιο.. και το στεφάνι μου πήγε με τον μικρό (εκτάκι πια) στο δημοτικό.
Το προηγούμενο απόγευμα ο μεγάλος μου γιός έδινε συμβουλές και .. πληροφορίες στον .. γυμνασιόπαιδα.
-λοιπόν τα πράγματα είναι απλά, μην αγχώνεσαι.Να στα πω εγώ που τα έχω περάσει. Θα πάτε το πρωί, θα βρεις κάποιους απ'τους συμμαθητές σου του δημοτικού, οι υπόλοιποι θα σου είναι παντελώς άγνωστοι αλλά θα τους γνωρίσεις εν καιρώ, η μαμά θα βουρκώνει συγκινημένη....

Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους .. παιδιά, γονείς, δασκάλους και καθηγητές!

Έχω Και Κότερο, Πάμε Μια Βόλτα;

Σήμερα αποφάσισα να σας διηγηθώ τις φετινές διακοπές (οι οποίες βρίσκονται εν εξελίξει) του γιου και της νύφης μου.
Αυτό γίνεται για δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως οι δικές μου αργούν ακόμα και ο δεύτερος γιατί απλά έτσι αποφάσισα (έχω την δημοκρατία στο αίμα μου πάει και τέλειωσε).
Για να σας δώσω λοιπόν μια εικόνα πρέπει να σας πω πως οι δυο μεγάλοι γιοί ασχολούνται.. παιδιόθεν με την ιστιοπλοϊα (από κει το κληρονόμησαν τ'αστροπελέκια το χούι).
Τους αρέσει τρελλά και με γειά τους και χαρά τους..
Ο μεγάλος τώρα, ο παντρεμένος .. που περιμένει και παιδί, (αυτά που σας λέω να τα σημειώνετε δεν τα λέω στον βρόντο έχω τον σκοπό μου), έχει αγοράσει (πολύ πριν παντρευτεί) ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, σαν τον Βουτσά ένα πράμα.. "έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;".
Κάθε καλοκαίρι λοιπόν όρτσα τα πανιά κι όπου γης και πατρίς ο τύπος.
Φέτος και συγκεκριμένα την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε η άδειά τους.
Έχουν κανονίσει λοιπόν να φύγουν με το σκάφος μαζί με άλλο ένα ζευγάρι (τους κουμπάρους τους) για διακοπές.
Έλα όμως που ο αέρας λυσσομανάει και δεν λέει να κοπάσει.
Μπαίνει στα διάφορα μετεωρολογικά σάιτ ο γιός, κοιτά, ρωτά, ενημερώνεται και μαυρίζει η καρδιά του.
Αποφασίζει λοιπόν να ξεκινήσει βράδυ (για να έχει πέσει ο αέρας) και να πάει Αργοσαρωνικό που δεν έχει τόσα μποφώρ όσο το Αιγαίο.
Ο άλλος γιος τώρα έχει τελειώσει από διακοπές... ότι πήρε .. πήρε.
Πήγε στα εξωτερικά, πήγε και στα νησάκια του, του είπαμε άντε και του χρόνου με υγεία κι έχει γυρίσει κανονικότατα για δουλειά.
Ακούει τα πλάνα όμως του αδελφού του, βλέπει και τον καιρό κι επειδή επρόκειτο να φύγουν Σάββατο βράδυ προθυμοποιείται να πάει μαζί για να τον βοηθήσει και από όποιο λιμάνι πιάσουν να γυρίσει πίσω την Κυριακή με το πλοίο της γραμμής.
Όχι, του λέει ο μεγάλος, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρηθείς εξ'άλλου έχω τον κουμπάρο για βοήθεια. (οι γνώστες του αθλήματος ξέρουν πως στο ιστιοπλοϊκό χρειάζονται "χέρια", δεν βάζουμε μπροστά την μηχανούλα και πάμε.. αυτά ξεχάστε τα).
Βρε άσε νά'ρθω, να επιμένει ο μικρός, δεν χρειάζεται να του απαντά ο μεγάλος.
Ο Θεός βοήθησε κι επικράτησε το πείσμα του μικρού όπως θα καταλάβετε από την συνέχεια.
Ξεκινάνε λοιπόν το -προηγούμενο- Σάββατο βράδυ από Ραφήνα.
Οι δυο ιστιοπλόοι αδελφοί (πώς λέμε οι αδελφοί Ράϊτ;), η έγκυος και οι κουμπάροι.
Όλα καλά στην αρχή και χαχαχα και χουχουχου.
Έλα όμως που ακόμα και την νύχτα ο αέρας είναι δυνατός!
Έλα που η νύφη μου ψιλοζαλίζεται στην νηνεμία, φαντάσου την στο κύμα ΚΑΙ ΕΓΚΥΟ!
Τον "χορό" τον ξεκίνησε πρώτη η κουμπάρα η οποία με το που βγήκαν απ'το λιμάνι και ξανοίχτηκαν άρχισε να κάνει τους πρώτους μορφασμούς αναγούλας.
Κιουρία ούσα όμως κατέβηκε στην καμπίνα της, έκλεισε και την πόρτα και δεν ξανακούστηκε όλο το υπόλοιπο ταξίδι.
Αμέσως επόμενο "κρούσμα" ο κουμπάρος, ο οποίος θέλοντας μάλλον να έχει ελαφρύ στομάχι είχε φάει πριν φύγουν από το σπίτι κάποιο γιαούρτι, το οποίο γιαούρτι αποδείχτηκε σκάρτο γιατί τον θέρισε τον φουκαρά τον κουμπάρο και βρέθηκε να έχει συνάψει σχέσεις καρδιακές με την τουαλέτα σε όλο το ταξίδι.
Και τρίτη και καλύτερη φυσικά.. ποιά άλλη; η έγκυος!
Η οποία είχε όλο το δίκιο με το μέρος της να ξερνάει όσο τραβούσε η ψυχούλα της και κανείς δεν μπορούσε να πει και τίποτα, έτσι;
Έτσι σε λίγη ώρα και με συνοπτικές διαδικασίες το ιστιοπλοϊκό μετατράπηκε σε Σπιναλόγκα.
Ο μικρός βρέθηκε κάποια στιγμή να κρατά το τιμόνι του σκάφους με το ένα χέρι και τον κουμπάρο με το άλλο να μη του φύγει όπως είχε σκύψει και ξέρναγε, ενώ ο μεγάλος έτρεχε κάτω στην καμπίνα να πάει την λεκάνη στην έγκυο για τους ίδιους λόγους.
Ξημερώματα πιάσανε Πόρο με μόνους όρθιους τους αδελφούς Ράϊτ και τους υπόλοιπους να ξεσκαρίζουν σιγά σιγά από τις καμπίνες τους.
Ξεπροβόδισαν τον μικρό που πήρε το πλοίο της επιστροφής, αφού τον ευχαρίστησαν και του υποσχέθηκαν να του στήσουν κάποιο αδριάντα (τώρα ψάχνουν την πλατεία)..
Έκτοτε ο θαλασσόλυκος (παντρεμένος που περιμένει και παιδί, μη τα ξαναλέμε) γιός, ο οποίος δεν καθόταν στο ίδιο λιμάνι πάνω από μια δυο μέρες,τους κάνει daily cruise ένα πράμα.
Τους πάει λίγο πιο κει σε καμμιά παραλία για να κάνουν μπάνιο και γρήγορα πίσω στο λιμάνι..
Και περιμένει να πέσει κάπως ο αέρας...
Και περιμένει..
Και περιμένει..
Και περιμένει..

Τα Αξεσουάρ...

Λοιπόν..

Έχουμε και λέμε..

Απαραίτητα αξεσουάρ:

Πλεκτό σάλι, (διαθέτω μόνο φουλάρια σε πολλά χρώματα).

Κουνιστή πολυθρόνα,(έχω στατικό ποδήλατο).

Παραμύθια,(να σου πω εγώ την ιστορία της ζωής μου να μείνεις ξερό).

Πλέξιμο στον ελεύθερο χρόνο, (το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και το blogging πιάνονται;)

Γυαλιά πρεσβυωπίας, (τόχω... τόχω.. αλλά έχουν κατακόκκινο σκελετό πειράζει;)

Μαλλί μαζεμένο σε κότσο, (τώρα που το είπα.. μετά τις διακοπές πρέπει να φρεσκάρω τις ανταύγειες και να τα κουρέψω λίγο... παραμάκρυναν).

Σκούρα χρώματα, (η ντουλάπα μου έχει κατ'εξοχήν χρωματιστά).

Σύνταξη (αυτή δεν θα την δω ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα).

Γλύκα και υπομονή, (ποιός ήρθε;).

Ακράτεια, (αυτή την απέκτησα από την ώρα που έμαθα το χαρμόσυνο!!)



Χμμμμμ... πιάνω ένα στα δέκα...

Τα απαραίτητα αξεσουάρ μπορεί να μη τα συγκεντρώνω, το σίγουρο είναι όμως πως θα τρελαθώ!!

Τί λέω;..

Είμαι ήδη τρελαμένη...

Η....γιαγιά!!!!!!!!!!!!!

Αντίο..

Άπλωσα το χέρι κι ας είχαν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια.
Πήρα τηλέφωνο όσο άβολα κι αν αισθανόμουν.
Το όφειλα στον εαυτό μου πάνω απ'όλα.
Και ζήτησα το .. αυτονόητο.
Να μάθω τί σου έκανα.
Δέκα χρόνια με απασχολούσε κι εξήγηση δεν έβρισκα.
Η απάντηση σκληρή...
-αν το σκεφτόσουν όπως λες δέκα χρόνια, θα είχες καταλάβει.
-μπορεί να είμαι χαζή, επέμενα, δεν έχω δικαίωμα να μάθω;
-θα περιμένεις...
Και περιμένω.
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες από τότε..
Θα μου πεις εδώ περίμενες δέκα χρόνια στους δυό μήνες κολλάς;
Δεν κολλάω, όμως είναι που .. να... νιώθω πως δεν έχει πια σημασία..
Και ξέρεις γιατι;
Γιατί αν ήταν αληθινή εκείνη η φιλία, θα έκανες κι εσύ ένα βήμα.
Αν ήμουν σημαντική για σένα, αν ήταν σημαντικά τα τριάντα χρόνια και όσα μοιραστήκαμε δεν θα άρπαζες την ευκαιρία για να τιμωρήσεις.
Γιατί αυτό κάνεις.
Μου είπες αν σκέφτηκα πως μπορεί να μην είναι ένα αλλά μια σειρά από πράγματα που έκανα.
Δεν θα το μάθω ποτέ.
Και ξέρεις κάτι;
Δεν έχει καν σημασία τώρα πια..
Νά'σαι καλά.
Αντίο!

Σ'αγαπάω Πολύ.. Πάρα Πολύ!

Είκοσι χρόνια πλάι μου.
Σε γνώρισα στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου.
Μοιράστηκα με σένα στιγμές απόλυτου πόνου κι απελπισίας.
Τότε που σου έλεγα "τώρα καταλαβαίνω πώς τρελαίνονται, πώς σαλεύει ο νους του ανθρώπου.."
Τότε που έβρεχε κι έπαιρνες τον άντρα σου να'ρθείτε νύχτα να δείτε αν είμαι καλά στο υπόγειο που νοίκιαζα.
Τότε που κατέρρεαν όλα γύρω μου.
Θυμάσαι που μου έλεγες "αυτήν την ιστορία πρέπει να την γυρίσουμε ταινία, ούτε ο Φώσκολος δεν σκέφτηκε τέτοιο σενάριο..".. μόνο και μόνο για να με δεις να γελάσω λίγο..
Αλλά και μετά..
Στα καλά.
Στις ευτυχισμένες στιγμές.
Γιατί ήρθαν κι αυτές..
Κι εσύ ήσουν εκεί.
Όταν χαμογελούσα ευτυχισμένη δίπλα στον άντρα που διάλεξα να μοιραστώ την υπόλοιπη ζωή μου.
Κι αργότερα που έστειλες στο μαιευτήριο την μεγαλύτερη και ομορφότερη ανθοδέσμη από ολόλευκα τριαντάφυλλα που έχω δει ποτέ!
Και τώρα η μοίρα τά'φερε να γειτονέψουμε επιλέγοντας να κατοικήσουμε μόνιμα στην εξοχή, στην ίδια περιοχή.
Και με παίρνεις τηλέφωνο τα βράδυα που είσαι "κάπως".. και μπαίνω στο αυτοκίνητο για να σε συναντήσω, ν'ακούσω όλα αυτά που γνωρίζω από πριν και να σε παρηγορήσω.
Ακριβώς όπως κάνεις κι εσύ άλλες φορές..
Και ήσουν... είσαι πάντα εδώ.
Δίπλα μου.
Ακουμπούσες... ακουμπάς την καρδιά μου.
Έτσι... απλά... σαν την ανάσα που μπαίνει στο στήθος και το γεμίζει οξυγόνο!
Κάποτε σου είπα πως είσαι η αδελφή που ποτέ δεν είχα.
Τώρα σου λέω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Και πως .. Σ'ΑΓΑΠΑΩ... ΠΟΛΥ.. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!


Υ.Γ. Πάντα θα είσαι το Νο1 στις κλήσεις μου και πάντα όταν με παίρνεις θα παίζει "το φιλαράκι"...

Οι.. Δρακόμαρκες

O λογαριασμός του ΟΤΕ είναι ένα στάνταρ ποσόν για μας.
Αυτός του πακέτου που έχουμε επιλέξει και περιλαμβάνει απεριόριστες αστικές, μια ώρα προς κινητά και ίντερνετ.
Έτσι ξέρω πως κάθε δίμηνο θα πληρώσουμε στάνταρ χ ευρώ.
Ούτε λιγότερα ... ούτε περισσότερα.
Μέχρι προχθές.
Που ήρθε ο καινούργιος λογαριασμός και μου έπεσε από τα χέρια.
Διακόσια πενήντα ευρώ!
Τά'χασα...
Κοιτάω την σελίδα με την ανάλυση και βλέπω πάνω από εκατό ευρώ χρεωμένα σε "άλλες κλήσεις"..
Παίρνω τηλέφωνο στον ΟΤΕ.
-τί είναι ρε παιδιά οι "άλλες κλήσεις"; ρωτώ..
-κλήσεις σε τηλέφωνα που αρχίζουν από 901 .. μου απαντούν.
Κλείνω το τηλέφωνο κι αρχίζω τις ανακρίσεις στ'αστροπελέκια οι οποίες -βεβαίως βεβαίως - για να έχουν αποτέλεσμα κρύβουν στοιχεία εκφοβισμού (άτιμη μάνα.. )
-πείτε μου πού τηλεφωνήσατε γιατί ο μπαμπάς θα πάει αύριο στον ΟΤΕ και θα του πουν ακριβώς τί έχει γίνει. Και ποιά τηλεφωνήματα έγιναν και πού έγιναν..και ποιός τα έκανε! Πείτε λοιπόν μόνοι σας να ξέρω...
Και η (δίκαιη) απορία των αστροπελεκιών...
-καλά βρε μαμά, το ποια τηλεφωνήματα έγιναν, τί ώρα έγιναν, σε ποιόν έγιναν το καταλαβαίνουμε. Πώς όμως βρίσκουν από ποιόν έγιναν;.......
Η απορία τους φυσικά δεν λύθηκε διότι σ'αυτό το σημείο αγριεύεις το βλέμμα παίρνεις αυστηρό ύφος και λές... "εγώ ρωτάω τώρα.."
Έτσι... τελείως δημοκρατικά..
Ομολόγησε λοιπόν ο μεγάλος πως έπαιζε ένα παιχνίδι στο ίντερνετ και πήρε κάποιο τηλέφωνο για να αγοράσει "δρακόμαρκες" για το παιχνίδι.
Αυτό ήταν... αμέσως κατάλαβα.
Την επομένη που πήγε ο άντρας μου στον ΟΤΕ και έβαλε φραγή για τέτοιου είδους κλήσεις ο υπάλληλος του είπε πως είμαστε πολύ τυχεροί που καθαρίσαμε με 150 ευρώ παραπάνω στον λογαριασμό... διότι ένα λεπτό νωρίτερα είχε φύγει μια κυρία η οποία είχε 2500 ευρώ από τέτοια τηλεφωνήματα!
Κι εγώ απλά ρώτησα "η κυρία έφυγε μόνη της ή την πήρε ασθενοφόρο;"

Το Σαφρακιασμένο

Χθες το πρωί έζησα την πρώτη (ελπίζω και την τελευταία) live ληστεία!
Να σας τα πω όμως απ'την αρχή.
Είχα η γυναίκα μια πιστωτική κάρτα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου την οποία δεν χρησιμοποιούσα κι αποφάσισα να πάω να την ακυρώσω για να μη πληρώνω άδικα την ετήσια συνδρομή.
Ως εδώ καλά.
Σηκώνομαι που λέτε χθες το πρωί και πάω στο Ταχυδρομείο.
Η ουρά μικρή.
4-5 άτομα μπροστά από μένα τα οποία εξυπηρετιόνταν σχετικά γρήγορα από τις δυο υπαλλήλους.
Υπήρχε και μια τρίτη υπάλληλος στο βάθος η οποία θα πρέπει να ήταν η προισταμένη γιατί μας κοιτούσε χωρίς να μας βλέπει (χαρακτηριστικό δημοσιουπαλληλικό)και κλασσικά ..μιλούσε στο τηλέφωνο.
Ξανά ως εδώ καλά.
Έρχεται λοιπόν η σειρά μου.
Δίνω την πιστωτική, συμπληρώνω το έντυπο, η υπάλληλος την κόβει μπροστά μου και μου λέει περιμένετε να πάρετε τον αριθμό πρωτοκόλλου.
Τον οποίο αριθμό θα τον έβγαζε η .. χάι προισταμένη.
Ακουμπάω λοιπόν την πλάτη στον κισέ και κάνω ελαφρά προς τα πίσω για να συνεχίσει η ουρά να εξυπηρετείται όσο εγώ περίμενα να τελειώσει το τηλεφώνημα η έτσι.
Και τότε ακούω μια φωνή... "μην κουνηθεί κανείς ληστεία".
Γυρνάω πίσω μου και βλέπω κάποιον με κουκούλα και γυαλιά ηλίου να έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας όπλο.
Η πρώτη σκέψη της τρελής ήταν "πλάκα μας κάνουν"..
Η δεύτερη..... "τί εποχή έχουμε, πέρασαν οι απόκριες;"
Κι η τρίτη..."έχουν τα αληθινά όπλα γκριζοπράσινο χρώμα όπως αυτό που κρατά τούτος;"
Γυρνώντας μπροστά μου και βλέποντας την υπάλληλο που με εξυπηρέτησε να τρέμει κατάλαβα πως δεν ήταν πλάκα και γινόταν ληστεία.
Ο ληστής - ένα σαφρακιασμένο γύρω στο 1,65 - πηδούσε από κισέ σε κισέ σα ζουλάπι κι έτρεμε πιο πολύ απ'τις υπαλλήλους.
Φώναζε από μακριά πως ήταν πρωτάρης!
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω τον κόσμο να βγαίνει έξω από το κατάστημα.
Ο ληστής - τρομάρα του!- ούτε που ασχολιόταν.
Εκείνος είχε το νου του στα δυο ταμεία.
Βγαίνω κι εγώ μαζί με τους άλλους.
Στα δέκα μέτρα είναι σταματημένη η μοτοσυκλέτα με τον συνεργό, χωρίς πινακίδες κι έχοντας ακάλυπτο το πρόσωπο!
Στα τριάντα μέτρα το αστυνομικό τμήμα.
Το οποίο αστυνομικό τμήμα ειδοποιήθηκε άμεσα από τους πρώτους που βγήκαν.
Όμως τα όργανα μήτε που κουνήθηκαν από τη θέση τους।
Θα είχαν ως φαίνεται σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν।
Φωτοτυπίες, υπεύθυνες δηλώσεις, ταυτότητες....
Αυτό έλειπε να αφήσουν όλα αυτά τα σοβαρά για ένα τυχάρπαστο σαφρακιασμένο!
Από τα διπλανά καταστήματα βγαίνουν και μας ρωτούν τί συμβαίνει.
Ο ληστής είναι ακόμα μέσα κι ο συνεργός λίγο πιο κει ...
Μιλάμε μεταξύ μας και παροτρύνουμε τους γείτονες να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία (αυτό το πείσμα του έλληνα να θέλει να αλλάξει τον ρουν.... ποτέ δεν θα το καταλάβω)..
Μέχρι τη στιγμή που το .. ζουλάπι βγήκε απ'το Ταχυδρομείο, καβάλησε την μοτοσυκλέτα κι εξαφανίστηκαν υπήρχε ά φ θ ο ν ο ς χρόνος όχι μόνο έναν αλλά δέκα ληστές σαν και του λόγου του να συλλάβουν!
Λέμε τώρα...
Συμβουλή προς το σαφρακιασμένο!
"Ξέρω η μπάζα ήταν μικρή όμως χαλάλισε μερικά από τα ευρώ που άρπαξες και πάρε καμμιά βιταμίνη, κανα τονοτίλ.... κανα δυναμωτικό, διότι σε είδα και σε λυπήθηκα! "
Κρίμα!
... και δεν πρόλαβα να πάρω και τον αριθμό πρωτοκόλλου, φτουυυυ!!

Αδειεύομαι..

Κι από σήμερα.... αδειεύομαι!
(πού'σαι Μπαμπινιώτη ...)
Για μια βδομάδα μόνο, μη φανταστείτε।
Αλλά θα ξεκουραστώ, θα κοιμηθώ, θα κάνω τα μπανάκια μου και θα ξεχάσω τιμολόγια και πιστωτικά।
Μεγάλο πράμα η άδεια।
Και μάλιστα όταν έρχεται σε στιγμή που όλο σου το σύστημα έχει βαρέσει μπιέλες (ούτε που ξέρω τί σημαίνει αλλά μου ακούγεται τρομαχτικό και νομίζω πως ταιριάζει σ'αυτό που θέλω να περιγράψω) κι έχεις φτάσει "στο μη παρέκει".
Βέβαια την βδομάδα που μας πέρασε, προκειμένου να κλείσω όλες τις εκκρεμότητες, βάρεσα ατέλειωτα δωδεκάωρα δουλειάς, αλλά δε βαριέσαι....
Από σήμερα ξεκινά μια βδομάδα ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς και δεν σκοπεύω να τη χαλάσω με μαύρες σκέψεις।
Μάλιστα ξεκίνησα από χθες το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι।
Με το που μπήκα μέσα μου λένε τα αστροπελέκια।
-μαμά, πάμε για μπάνιο ή είσαι κουρασμένη;
Προς στιγμή ταλαντεύτηκα... βλέπεις όταν είσαι από τις 5 το πρωί στο πόδι και γυρίζεις στις 5,30 το απόγευμα, μια λιποθυμιά σου έρχεται... πώς να το κάνουμε;
Παρ'όλα αυτά..
-βάλτε μαγιό, τους είπα, φύγαμε...
Κι έτσι κάναμε το πρώτο καλοκαιρινό μας μπανάκι..
(Δεν ξέρω αν σας είχα ενημερώσει, αλλά το τελευταίο μπάνιο που έκανα ήταν στις... 9 Ιανουαρίου!!
Τα καλά του να μένεις κοντά σε θάλασσα..)
Αδειεύομαι και τρελαίνομαι λοιπόν..
Και στα δικά σας.... οι μη έχοντες!!!!

Η Συνάντηση!

Ήταν τέλη Μαϊου του '77.
Δύο πούλμαν με μαθητές της τρίτης λυκείου ξεκινούσαν για την καθιερωμένη "πενταήμερη".
Στον γυρισμό υποσχεθήκαμε, πριν πάρει ο καθένας τον δρόμο του, να βρισκόμαστε κάθε χρόνο..
Και το τηρήσαμε...
Χθες κλείσαμε 34 ολόκληρα χρόνια..
34 χρόνια που κάθε..... μα κάθε χρόνο μαζευόμαστε για να δούμε ο ένας τον άλλον.
Να μάθουμε τα νέα μας..
Να θυμηθούμε...
Να αναπολήσουμε...
34 χρόνια που διατηρήσαμε εν ενεργεία το απουσιολόγιο εκείνης της τελευταίας τάξης του λυκείου.
Κάποιες χρονιές κάποιοι έλειπαν...
Άλλες,  κάποιοι έρχονταν μετά από χρόνια για πρώτη φορά...
Και τότε άρχιζαν οι απορίες κι οι ερωτήσεις..
-κάτι μου θυμίζεις... πες μου τ'όνομά σου.. με ποιόν καθόσουν; α, ναι βρε.. τί γίνεσαι; πού χάθηκες; γιατί δεν ερχόσουν τόσα χρόνια;...
Από έφηβοι γίναμε πια ... μεσήλικες...
Κι όμως, χθες βράδυ,  όταν ανάμεσα από ατέλειωτα γέλια θυμόμασταν  εκείνες τις στιγμές ... μας φαινόταν τόσο κοντινό εκείνο το .. "τότε"..
Να... έτσι ν'απλώναμε το χέρι θα το πιάναμε...
Κι όλοι συμφωνούσαμε πως πρέπει  να είμαστε οι μοναδικοί που τηρούν να συναντιούνται κάθε ....μα κάθε χρόνο...
Και πολύ το χαιρόμαστε!...
Γι'αυτό,  όταν ξημερώματα χωριστήκαμε,  η ευχή ήταν απ'όλους η ίδια...
Και του χρόνου!

Ποιό Πρότυπο Είπαμε;

Eιλικρινά δεν ξέρω ποιό μπορεί να είναι το πρότυπο της καλής μαμάς.
Μεγαλώνοντας τέσσερα αγόρια έκανα άπειρα λάθη.
Μετάνιωσα χιλιάδες φορές για άδικες φωνές που έβαλα, για νεύρα που δεν συγκράτησα, για έντονα ξεσπάσματα, για αυστηρές τιμωρίες, για.... για .... για.....
Κι άλλες τόσες όμως άκουσα με προσοχή, χάιδεψα, κανάκεψα, συζήτησα και δεν δίστασα να ζητήσω συγνώμη όπου έφταιξα.
Γιατί και οι μαμάδες είναι άνθρωποι.
Γιατί δυστυχώς δεν διδάσκεται πουθενά πώς να γίνεις τέλειος γονιός.
Προσπαθείς, κάνεις λάθη, διδάσκεσαι από αυτά και προχωράς.
Στα πρώτα χρόνια της "καριέρας" μου ως μαμά διάβαζα συνεχώς βιβλία.
Μεγαλώνοντας χαλάρωνα και λειτουργούσα πιο .. διαισθητικά.
Η ... πείρα βλέπετε.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόσο με βάρυνε και με άγχωσε το πρότυπο της καλής μαμάς.
Μπορώ όμως να πάρω όρκο πως προσωπικά .... ποτέ δεν υπήρξα!
«Εγώ δηλώνω Deconstructed Mummy». Εσείς;

Το Σάββατο, 7/5, στο Jockey’s country club στην Βαρυμπόμπη από τις 11 πμ ως τις 3,30μμ θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την καθημερινότητα των μαμάδων, καταρρίπτοντας και προκαλώντας το πρότυπο της τέλειας και ατσαλάκωτης μαμάς, όπως προβάλλεται από τα media και συχνά επιβάλλεται από την κοινωνία.
Για περισσότερες πληροφορίες: http://deconstructingmummy.blogspot.com/

Καλή Πρωτομαγιά!

Σε πείσμα της άνοιξης που φέτος κάνει πολλά τσαλίμια και σκέρτσα, του στυλ..
Έρχομαι, δεν έρχομαι, σκάω μύτη, το μετανιώνω...
Εύχομαι σε όλους Καλή Πρωτομαγιά με φόντο το ωραιότερο στεφάνι που κρέμασα ποτέ στην πόρτα μου!
(Μες την μετριοφροσύνη η δικιά σου).
Φιλιά σε όλους!

Ήρθε..

Ήρθε βρε το κορίτσι.
Εγώ να τα βλέπω που βιάστηκα να την κακοχαρακτηρίσω.
Τί άμυαλη την είπα, τί ξεμυαλισμένη, τί και τί......
Για την άνοιξη λέω.
Άργησε μεν.... ήρθε δε κι αυτό έχει σημασία.
Εμ βλέπεις νέο κορίτσι είναι, κάπου στο δρόμο ξεστράτισε.
Κάτι είδε, σε κάποια βιτρίνα κοντοστάθηκε, σε κάποιο μαγαζί μπήκε να χαζέψει...
Πολύ θέλει;
Πέρασε η ώρα δίχως να το πολυκαταλάβει.
Ήρθε όμως.
Και βγήκε ένας ήλιος ολόλαμπρος.
Και ζεστάθηκε μαζί με το κοκκαλάκι  και η ψυχή μας.
Και βγήκα στη βεράντα το πρωί να πιω τον καφέ μου κι χάρηκε το είναι μου λιακάδα!
Καλωσήρθες Άνοιξη!

(το πετρέλαιο πάντως που παρήγγειλα θα έρθει την Δευτέρα, καλού κακού... )

Πού Πήγε Η Άνοιξη;

Πού είναι η άνοιξη οεο;;
Μην είναι εδώ;
Μην είναι εκεί;
Μην είναι παραπέρα;
Μπαααα....
Μάλλον πήρε των ομματιών της κι έφυγε γι'άλλη γη.... γι'άλλα μέρη.
Μας βαρέθηκε..
Άει σιχτίρ, σου λέει, με τους μίζερους που κάθομαι κι ασχολούμαι.
Βρέχει, γιατί βρέχει...
Φυσάει, γιατί φυσάει...
Κάνει ζέστη, ουφ σκάνε...
Βρε ουστ!
Κι έφυγε...
Και μας έμεινε αμανάτι ο χειμώνας, που επειδή είναι γέρος κι ανήμπορος, πού να τρέχει τώρα, έμεινε να γηροκομηθεί εδώ.
Σαν τους παπούδες που τους παίρνει ο ύπνος στην πολυθρόνα κι άντε να τους ξυπνήσεις.
Από άνοιξη βολευτείτε με το ανοιξιάτικο καινούργιο background του blog και πολύ μας είναι...
Πάω να τηλεφωνήσω στο βενζινάδικο να παραγγείλω πετρέλαιο..

Η .. Ματαιοθήκη

Στο καινούργιο σπίτι υπάρχει ένα μικρό "τυφλό" δωμάτιο που είναι διαμορφωμένο σε ιματιοθήκη.
Δεν ξέρω αν είναι σωστή η λέξη που χρησιμοποιούμε οικογενειακώς, αλλά απ'τον καιρό που επεξεργαζόμασταν τα σχέδια του σπιτιού, το συγκεκριμένο δωμάτιο βαπτίστηκε από μένα έτσι κι έμεινε...
Ο πρόλογος είναι για να καταλάβετε την παρακάτω στιχομυθία μεταξύ πατέρα και μικρού αστροπελεκιού.
- Παναγιώτη κοίτα να δεις αν είναι το κινητό μου στο μπουφάν μου
- πού το έχεις το μπουφάν;
- στην ιματιοθήκη
Παναγιώτης τρέχοντας προς τη σκάλα του πάνω ορόφου
- α... στην ματαιοθήκη...

.... του μάταιου τούτου κόσμου!!!!

Καλό Μήνα!

Καλό μήνααααα!
Σας γέλασα!!!!!
Φιλιά σε όλους σας!

Ευχάριστα!

Όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει τούτο δω το μπλογκάκι, έμαθα να μοιράζομαι καλές και κακές στιγμές (καλά όχι όλες αλλά τις περισσότερες) με όλους εσάς.
Εσείς με εμψυχώνατε, με παρηγορούσατε, γινόσαστε μέτοχοι της χαράς μου.
Έτσι πρώτα σε σας θα πω τα ευχάριστα.
Το "στεφάνι" μου βρήκε μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλή δουλειά με πολύ καλές προοπτικές και ακόμα καλύτερο μισθό, με πληρωμένα σπίτι και αυτοκίνητο στο .... Ντισελντορφ της Γερμανίας.
Οπως καταλαβαίνετε είμαστε οικογενειακώς υπ'ατμόν!
Με το κλείσιμο των σχολείων θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την μετακόμιση.
Εγώ βέβαια δεν θά'χω δουλειά,  αλλά είναι τόσο καλά τα λεφτά για κείνον που θα έχω την ευκαιρία μέχρι να βρω κι εγώ κάτι, να οργανώσω το νέο μας σπιτικό και την καινούργια μας ζωή εκεί.
Θα ανεβάσω φωτογραφίες απ'το σπίτι σύντομα.
Είμαι πολύ χαρούμενη!

Όταν Ρεπάρει Μιά Γυναίκα

Δείτε τί κάνει μια γυναίκα όταν έχει ρεπό.
1. Σηκώνεται περίπου - άντε να κοιμηθεί το πολύ μια ώρα παραπάνω - την ίδια ώρα με τις μέρες που δουλεύει.
2.Με την τσίμπλα στο μάτι κάνει μια αναπάντητη στο κινητό της συναδέλφου στο γραφείο για να δώσει σήμα πως "ξύπνησα αν θέλετε κάτι πάρτε με".
3. Βάζει πλυντήρια.
4. Απλώνει τα πλυντήρια.
5. Κουρεύει το γκαζόν για το οποίο γκαζόν όταν γυρίσει ο σύζυγος απ'τη δουλειά θα πει: "γιατί παιδεύεσαι; θα το έκανα εγώ το Σάββατο"  (το γεγονός πως έχουν περάσει άπειρα Σάββατα δίχως να ασχοληθεί καθόλου και το γκαζόν έχει μετατραπεί σε δάσος απροσπέλαστο, θα το αφήσω ασχολίαστο.....)
6. Σκουπίζει, μαζεύει, συγυρίζει.
7. Απαντάει στις κλήσεις απ'το γραφείο δίνοντας οδηγίες παύλα κατευθύνσεις...
8. Πάει σούπερ μάρκετ και γυρίζει φορτωμένη σα γαϊδούρι.
9. Αποφασίζει να φτιάξει κάτι πιο .. μπελαλίδικο απ'τα συνηθισμένα φαγητά της χύτρας ή του φούρνου. Κάτι σε... κεφτεδάκια με πατάτες τηγανιτές της ώρας.. ας πούμε..
10. Σιδερώνει.
11. Το απογευματάκι φτιάχνει κι ένα γλυκό, να υπάρχει..... για τα παιδιά....
Τέλος περιμένει τί και πως την αυριανή μέρα να πάει στη δουλειά... (εκεί κουράζεται λιγότερο).

Συγνώμη.. Μου Λείπεις!

Eίναι φορές που σχεδόν σε ξεχνάω.
Είναι πάλι κάτι στιγμές...
Να όπως χθες βράδυ,  που ξέμεινα κάτω στο σαλόνι μόνη αργά το βράδυ.
Οι υπόλοιποι είχαν όλοι κοιμηθεί.
Και σε θυμήθηκα.
Κι ένιωσα έντονα να μου λείπεις.
Κι εκεί μ'έπιασαν τα κλάμματα.
Γιατί πιο πολύ απ'την απόρριψη πονάει που ποτέ δεν μου εξήγησες.
Θυμάσαι που γελάγαμε για όσα θα είχαμε να θυμόμαστε στα γεράματά μας;
Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στη θάλασσα;
Θυμάσαι που ρίξαμε κατά λάθος πορτοκαλάδα αντί για λάδι στο φαγητό;
Θυμάσαι τα συνομωτικά βλέμματα στο τραπέζι όταν όλοι έτρωγαν δίχως να πάρουν τίποτα χαμπάρι;
Κι έπειτα όταν κάποιος είπε "δεν πήραμε καμμιά πορτοκαλάδα να πιούμε". που μας έπιασαν γέλια τρανταχτά και λέγαμε
" έχει... έχει μέσα... όλα τά'χει..."
Πόσες στιγμές μοιραστήκαμε αλήθεια!
Μικρά κορίτσια που μεγάλωσαν πρόωρα... βίαια κι έγιναν μανάδες όταν οι συνομήλικες τους παίζαν ακόμα με τις κούκλες.
Και μας πονούσε αυτό θυμάσαι;
Μας πονούσε που δεν βιώσαμε όσα έπρεπε στον καιρό τους.
Όμως έβρισκες πάντα τα θετικά.
Και προχωρούσες μ'εκείνη την γαλήνη που σε διέκρινε και που πάντα θαύμαζα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως η μόνη παρηγοριά όταν θα πεθάνει η μάνα μου είναι η σκέψη πως θά'χω εσένα!
Και να που σας έχασα και τις δυό!
Πάνε κιόλας δέκα χρόνια!
Ποιός να το πίστευε!
Κι είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η μοναξιά!
Κι είναι τόσο αβάσταχτος τούτος ο πόνος!
Δεν ξέρω τί σου έκανα.
Δεν μ'άφησες ποτέ να μάθω, να ζητήσω συγνώμη βρε αδερφέ!
Είπες πως δεν ήμουν έτοιμη ν'ακούσω.
Θύμωσα πολύ μ'εκείνα τα λόγια.
Κι ακόμα δεν ξέρω...
Ό,τι κι αν ήταν σου ζητάω συγνώμη.
Σήμερα που σε θυμήθηκα.
Σήμερα που κλαίω για όσα ζήσαμε.
Σήμερα που κλαίω για όσα δεν θα μοιραστούμε πια.
ΣΥΓΝΩΜΗ....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!

Περαστικά Μου!

Oι ιδιοτροπίες σ'αυτή την ζωή (για την άλλη δεν ξέρω και δεν παίρνω κι όρκο) πληρώνονται.
Άλλοτε φτηνά κι άλλοτε ακριβά.
Εξαρτάται απ'την χρονική περίοδο.
Αν παραδείγματος χάρη πέσεις σε περίοδο εκπτώσεων, τότε τη σκαπουλάρεις σχετικά φθηνά.
Εγώ - ας πούμε - έχω την ιδιοτροπία να μη κρατάω ομπρέλα όταν βρέχει.
Πηγαινοερχόμουν μια ολόκληρη μέρα σαν ανταποκρίτρια καναλιού που καλύπτει τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα.
Κάτι λοιπόν η ιδιοτροπία μου, κάτι η ίωση που πέρασε τ'αστροπελέκι τις προηγούμενες μέρες ήρθαν κι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να με βγάλουν νοκ άουτ!
Και είμαι την Παρασκευή στο γραφείο κι από ένα σημείο και μετά αρχίζω να χάνω την επαφή με το περιβάλλον.
(αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό υπό άλλες συνθήκες)..
Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει και οι συνάδελφοι είχαν ανησυχήσει καθόσον ΤΟΣΟ αμίλητη δεν με έχουν συνηθίσει.
Σ'έναν απ'όλους ζήτησα να μ'ακουμπήσει στο μέτωπο να δει αν έχω πυρετό κι εκείνος χαμογελώντας (χαιρέκακα;;;) μου είπε "ένα τριανταοχτάρι τό'χεις"....
Τέλειωσα τη δουλειά μου και στην ώρα μου (μη τυχόν και ρίξω τα μούτρα μου να πω ότι "δεν αντέχω φεύγω νωρίτερα!! όοοοχι)  τα μάζεψα να γυρίσω σπίτι μου.
Αυτό τώρα είναι άλλη μικρή πικρή ιστορία γιατί η διαδρομή ήταν ένας εφιάλτης.
Οδηγούσα έχοντας την αίσθηση πως παθαίνω ασφυξία και πεθαίνω!!!
Μάλλον το αυτοκίνητο ξέροντας τη διαδρομή απ'έξω κι ανακατωτά γύρισε μόνο του, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μπήκα στο σπίτι και κυριολεκτικά σωριάστηκα στο κρεββάτι σχεδόν λιπόθυμη από την προσπάθεια.
Τ'αστροπελέκια τά'χασαν.
Ο μεγάλος έπεσε πάνω μου κλαίγοντας.
Το θερμόμετρο έδειξε 39 και κάτι ψιλά κι εγώ ταβλιάστηκα.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έπινα κάτι χυμούς και κάτι ματζούνια που με πότιζαν.
Χθες - σε στιγμή ανάκαμψης - έδωσα και την παραγγελιά μου .. τραχανά σούπα να μου φτιάξουν!!...
Και είμαι ακόμα κλινήρης.
Και έχει πιαστεί όλο μου το κορμί από την ξάπλα τόσων ωρών!
Κι εδώ σταματάω γιατί δεν μπορώ να κρατήσω άλλο το κεφάλι μου όρθιο.
Σας χαιρετώ , περαστικά μου κι άλλο κακό να μη με βρει!!

Πέφτει Η Βροχή...

Σήμερα ο καιρός είναι ιδανικός για σπίτι, χουχούλιασμα, τζακάκι, ρέμβασμα απ'τη τζαμαρία την βροχή να πέφτει και γενικότερα... άραγμα.
Σήμερα λοιπόν δεν δούλευα... είχα ρεπό.
Σιγά που θα μου ερχόντουσαν όμως όλα τόσο ιδανικά!
Κατ'αρχάς με ξύπνησε αχάραγα η συνάδελφος που με αντικαθιστούσε στο γραφείο γιατί δεν της εμφάνιζε το σύστημα τα δελτία που είχα από χθες αποθηκεύσει κι έπρεπε να δώσει για μια απλή .. απλούστατη εκτύπωση!
Φάγαμε κανα μισάωρο με οδηγίες δια τηλεφώνου και τελικά το κλείσαμε χωρίς να καταφέρει να εκτυπώσει τα ρημαδοδελτία.
Μου είπε πως θα προσπαθήσει ξανά και θα με πάρει αργότερα τηλέφωνο.
Από κείνη την ώρα... έχασα τα ίχνη της.
Ούτε φωνή ... ούτε ακρόαση.
Τί να κάνω κι εγώ;
Έτσι κι αλλιώς ο ύπνος πάει... πέταξε.
Ντύθηκα ... ξεπροβόδισα το στεφάνι μου και τ'αστροπελέκια  κι έφτιαξα καφέ.
Πάνω που άρχισα να τον πίνω και ν'απολαμβάνω το πρωϊνό μου ντριννννννν το τηλέφωνο.
Ήταν το μεγάλο αστροπελέκι απ'το σχολείο να μου πει να πάω νωρίτερα απ'το μεσημέρι στο ραντεβού που είχα με τον δάσκαλό του γιατί κάτι του προέκυψε κι έπρεπε να φύγει.
 Κοίταξα το ρολόι, σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στο σχολείο.
Εν τω μεταξύ η βροχή να πέφτει ακατάπαυστα.
Φτάνω στο σχολείο στην ώρα μου.
Η πόρτα της αυλής κλειδωμένη.
Βλέπω κάποια παιδιά να κυκλοφορούν.
Αρχίζω να φωνάζω "καλέ... καλέ.... κορίτσια..... καλέ..... καλέ.... αγόρια"
Τα μισά πρέπει να ήταν κουφά γιατί ούτε που γύρισαν και τα άλλα μισά που φαίνεται πως δεν είχαν κανένα ακουστικό πρόβλημα, απλά με αγνόησαν.
Εν τω μεταξύ να έχω γίνει λούτσα καθ'όσον έχω και την ιδιοτροπία να μη κρατάω ποτέ ομπρέλα γιατί μ'εκνευρίζει!
Με τα πολλά βλέπω το αστροπελέκι να προβάλλει στην αυλή και τού'βαλα τις φωνές (λες κι εκείνο έφταιγε) να ειδοποιήσει ΓΡΗΓΟΡΑ να έρθουν να μου ανοίξουν.
Τα λέμε με τον δάσκαλο και φεύγω με τη βροχή να πέφτει συνέχεια να πάω σούπερ μάρκετ.
Το σκηνικό ίδιο..
Μπαίνω .. βγαίνω .. πάντα χωρίς ομπρέλλα και στον γυρισμό κουβαλώντας κι ένα σκασμό τσάντες!
Γυρίζω σπίτι.
Μέχρι να τακτοποιήσω τα πράγματα και να ετοιμάσω το τραπέζι έχουν γυρίσει και τα παιδιά.
Τρώμε στα γρήγορα γιατί σε λίγη ώρα έχω ραντεβού στο κομμωτήριο για ... ρετούς (βλέπε βαφή).
Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι.....
Πηγαίνω ... βάφω..... στεγνώνω μόνο (σιγά μη τα χτενίσω, αφού είπαμε η βροχή πέφτει χωρίς σταματημό κι εγώ κλασικά... χωρίς ομπρέλα)!
Στο γυρισμό μια γρήγορη στάση πάλι στο σούπερ μάρκετ για δυο τρία πραγματάκια που ξέχασα να πάρω το πρωί.
Μια γρήγορη διακοπή του ατέλειωτου σημερινού πήγαινε - έλα για να γράψω αυτό το ποστ και σε λίγο θα πρέπει να ξαναβγώ να πάω τα μικρά στ'αγγλικά... (σιτ!)
Μετά όμως περιμένω ένα ζευγάρι φίλους..
Οπότε Και το τζάκι θα ανάψουμε Και στο κουβεντολόι θα το ρίξουμε Και στις 8,00 (αν δεν έχει γυρίσει ακόμα απ'τη δουλειά το στεφάνι μου) θα στείλω τον φίλο να φέρει τ'αστροπελέκια από τ'αγγλικά.
Αμ πως;;;;;;;;;;

Σ'ευχαριστώ

Είναι κάτι στιγμές που ανακαλύπτω την ύπαρξη Ανθρώπων (ή μήπως να πω φίλων;) δίπλα μου, εκεί που δεν το περιμένω.

Όπως τώρα.

Λίγο πριν φύγω απ'τη δουλειά έκανα ένα τηλεφώνημα.

Επειδή ήταν "επί προσωπικού" βγήκα έξω απ'το γραφείο να μιλήσω.

Όπως το περίμενα ταράχτηκα κι έφυγα πολύ συγχισμένη.

Αφού έφτασα σπίτι χτύπησε το κινητό μου.

-επειδή σε είδα που έφυγες ταραγμένη, πήρα να σου πω πως ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι............

Πώς γίνεται να σε νοιάζεται κάποιος που το μόνο που έχεις μοιραστεί μαζί του είναι αδιάφορο "εργασιακό" κουβεντολόϊ;

Πώς γίνεται κάποιος που ξέρεις ένα δυό χρόνια να δηλώνει παρών στα προβλήματα σου,  σε αντίθεση με "κολλητούς" ατελείωτων χρόνων που σου γύρισαν την πλάτη απαξιώντας ακόμα κι εξήγηση να  δώσουν;

Σ'ευχαριστώ για το νοιάξιμο.

Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Σ'ευχαριστώ  γιατί με μιά σου κουβέντα γλύκανες την ψυχή μου.

Σ'ευχαριστώ για τα τρυφερά συναισθήματα.

Απλά... Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

Μάνα "Κακούργα"

Το μικρό αστροπελέκι αρρώστησε!

Πράγμα σπάνιο, οφείλω να ομολογήσω.

Έχει κάνει άλλη μια φορά όλη όλη πυρετό (φτου φτου σκόρδα!).

Γυρίζοντας χθες απ'τη δουλειά έτρεξε όπως κάθε μέρα, να με βοηθήσει να μεταφέρω από το αυτοκίνητο τα ψώνια και μου είπε "μαμά άναψα το καλοριφέρ γιατί κρύωνα".

Η μαμά .. (η κακούργα) τον αγριοκοίταξε και του "τά'χωσε" με περίσσεια τρυφερότητα!

-και γιατί δεν έβαζες μια ζακέτα; δεν κάνει δα και τόσο κρύο...

Όταν το βράδυ είδα το προσωπάκι του κατακόκκινο και το θερμόμετρο να δείχνει 39μισό, δαγκώθηκα.

Το μωρό μου πρέπει να ανέβαζε πυρετό και προφανώς θά'χε κρυάδες.

Κι εγώ βιάστηκα να τον μαλώσω.

Του έδωσα αντιπυρετικό, τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του ζήτησα συγνώμη.

-συγνώμη Παναγιώτη μου που σε μάλωσα, δεν κατάλαβα πως ήσουν άρρωστος.

-δεν πειράζει μαμά, μη στενοχωριέσαι, το ξέρω πως μ'αγαπάς!

(σήμερα είναι καλά, τώρα το βράδυ είχε 37, άρα καλυτερεύει το πράμα)....

Eγώ όμως συνεχίζω να αισθάνομαι απαίσια ....

Μάνα σου λέει ο άλλος....

Γενέθλια!

Μετράω τις ευχές..

Μετράω τα χαμόγελα..

Μετράω τις τρυφερές αγκαλιές..

Μετράω το χάδι..

Μετράω τους λιγοστούς αλλά αληθινούς φίλους..

Μετράω την αγάπη..

Μετράω το γνοιάσιμο..

Μετράω τους δικούς μου ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν..

Τί σημασία έχει μετά απ'όλα αυτά να μετρήσω χρόνια;...

Είμαι γεμάτη!!

Είμαι ευτυχισμένη!!

Χρόνια μου Καλά!!!

Και Του Χρόνου!

Μαζέψαμε λοιπόν το δέντρο.

Κατεβάσαμε τις κούτες στο υπόγειο.

Βγήκε και το γιορτινό background απ'το μπλογκ.

Και η ζωή παίρνει πάλι τους γνώριμους ρυθμούς της.

Χωρίς λαμπιόνια και  στολίδια.

Χωρίς πιατέλες με γλυκά αραδιασμένες στον μπουφέ και το τραπέζι.

Χωρίς ίχνη από ζάχαρη άχνη πάνω στον πάγκο της κουζίνας, σημάδι τσιμπολογήματος από τ'αστροπελέκια.

Χωρίς πολύχρωμα κουτιά και την γλυκειά προσμονή της αποκάλυψης του περιεχομένου τους.

Χωρίς ατέλειωτες λίστες για ψώνια.

Γυρίζουμε λοιπόν στους γνωστούς καθημερινούς μας ρυθμούς.

Και του χρόνου!