Σαν ενήλικας είχαμε τρομερές κόντρες.
Και στην μια και την άλλη περίπτωση πάντα σε φοβόμουν.
Τα τελευταία δέκα χρόνια απλά .. με απογοήτευες ολοένα και περισσότερο.
Και οι κόντρες έγιναν μεγαλύτερες κι εντονότερες.
Κάθομαι και σε κοιτάω βυθισμένο στον κόσμο σου.
Παρακολουθώ με αγωνία το στήθος σου να ανεβοκατεβαίνει προσπαθώντας να πάρεις ανάσα.
Ένα αδύναμο κουβαράκι από κόκκαλα πάνω στο κρεββάτι.
Προσπαθώ να σε ταίσω.
Καταπίνεις με δυσκολία την αλεσμένη τροφή και σε κάθε κουταλίτσα πνίγεσαι.
Τα μάτια είναι συνεχώς κλειστά και η ανάσα δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο.
Φεύγεις....
