Μια Βόλτα Που Ήθελα

Με την ευκαιρία της Δευτεριάτικης αργίας καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε κάτι που συζητούσα και ζητούσα εδώ και καιρό.
Κάτι απλό.
Κάτι που με όλα τα σαββατοκύριακα γεμάτα από προπονήσεις των αστροπελεκιών στον ιστιοπλοϊκό όμιλο  φαινόταν σχεδόν αδύνατο.
Μια βόλτα.
Ένα περίπατο στην Πλάκα και το Μοναστηράκι.
Κι επιτέλους τα καταφέραμε.
Βέβαια τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί..
Το μεγάλο αστροπελέκι αρνήθηκε πεισματικά να ακολουθήσει κι έμεινε σπίτι.
Έτσι ξεκινήσαμε το πρωί έχοντας συντροφιά μας μόνο τον Παναγιώτη.
Παρ' όλα αυτά ο καιρός ήθελε να μου κάνει το χατήρι και αν και στα τέλη του Οκτώβρη, ήταν υπέροχα καλοκαιρινός!
Οι δρόμοι και τα καφέ ήταν γεμάτα από κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο και την ζέστη.
Μεγάλοι και παιδιά κατηφόριζαν από το Σύνταγμα μετά το τέλος της παρέλασης .

Κατεβήκαμε λοιπόν κι εμείς με το μετρό στο Μοναστηράκι και ανακατευτήκαμε με το πλήθος.

Σεργιανίσαμε στα στενά και χαζέψαμε τα μαγαζιά και τις πραμάτειες τους.

Χωθήκαμε στα μικρά ανηφορικά δρομάκια της Πλάκας περνώντας απ' τους Αέρηδες και την Παλιά Αγορά.

Είδαμε όμορφες μικρές εκκλησιές,

το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας,

θαυμάσαμε όμορφα νεοκλασικά, μπαλκόνια με χρυσάνθεμα, αυλές στολισμένες με γιασεμιά και μπουκαμβίλιες

και γέμισε η ψυχή μας ομορφιά!

Η κ.Κρίση Και Τα Ρολόγια

Εμένα που με βλέπετε (που λέει ο λόγος) έχω μια .. λατρεία να το πω;.. μανία να το πω;..
Θα το πω..
Τα ρολόγια.
Όπου δω ρολόι λιγώνομαι και δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
Αγοράζω ή μάλλον .. αγόραζα.
Κι έχω πολλά από δαύτα.
Δεν με νοιάζουν τα κοσμήματα, δεν δίνω δεκάρα για τσάντες και παπούτσια, ο δικός μου έρωτας είναι τα ρολόγια.
Δώσε μου ρολόι και πάρε μου την ψυχή (που λέει ο λόγος).
 Και κάθε φορά που αγόραζα ένα, έδινα υπόσχεση στον εαυτό μου πως θά' ναι το τελευταίο γιατί (και καλά) αυτό ήταν ό,τι περίμενα όλη μου τη ζωή, ΤΟ ρολόι!!
Και ήταν... αλλά μέχρι να δω το επόμενο που θα μου έκλεβε την καρδιά.
Ήρθε όμως μια ωραία ημέρα (που λέει ο λόγος) και μας επισκέφτηκε η κ.Κρίση.
Στην αρχή το είδαμε σαν.. απλή εθιμοτυπική επίσκεψη.
Δεν πήγε ο νους μας στο κακό, δεν υποψιαστήκαμε καν πού θα κατέληγε το πράμα.
Έτσι της ανοίξαμε οι αφελείς την πόρτα και την μπάσαμε στο σαλόνι.
Την τρατάραμε καφεδάκι, της βγάλαμε γλυκό, την κεράσαμε και λικεράκι κι αρχίσαμε το κουβεντολόι.
Είπαμε για τον καιρό, είπαμε για τις δουλειές, είπαμε για το πού πήγαμε διακοπές, είπαμε.. είπαμε.. είπαμε..
Και περιμέναμε πως - δεν μπορεί - όπου να' ναι θα φύγει. 
Αλλά που!
Στρογγυλοκάθισε η δικιά σου και δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί.
Κι όταν βράδιασε για τα καλά γύρισε, μας κοίταξε και μας ρώτησε "στο δωμάτιό σας θα μου στρώσετε ή στο δωμάτιο των παιδιών;"
 Κι έμεινε η κ.Κρίση μόνιμα πια στο σπιτικό μας.
Έφερε και τα διάφορα τσαμασφίρια της κι εγκαταστάθηκε.
Και πάνε οι αδυναμίες και πάνε τα ρολόγια και πάνε τα περιττά έξοδα παντός τύπου και παντός καιρού (που λέει ο λόγος).
Κι έμεινα που λέτε να τα θαυμάζω πια από μακριά και ν' αναστενάζω για τις παλιές καλές εποχές.
Μέχρι τις προάλλες που έκανα την υπέρβαση.
Η κ. Κρίση είχε βγει να βολτάρει λίγο στον κήπο γιατί από το κάτσε-κάτσε είχαν πιαστεί τα λουμπάγκα της κι εγώ βρήκα την ευκαιρία.
Μπήκα στο ebay και "χτύπησα" ένα καταπληκτικό (που λέει ο λόγος) ρολόι στην φοβερή τιμή των 12 ή 13ων ευρώ.
Δεν θυμάμαι και καλά γιατί όλα έγιναν πολύ γρήγορα με τον φόβο να εμφανιστεί ξαφνικά στην πόρτα η κ.Κρίση και να με πιάσει στα πράσα.
Και μετά έμεινα να κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή μ' ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.
Για την .. υπέρβαση.
Για την τρέλα.
Για το ξεγέλασμα..
Για το.. έξοδο!
(που λέει ο λόγος.. )

Tί Κάνεις Γιάννη; Κουκιά Σπέρνω..

Aναρωτιέμαι η μάνα.. είναι και τα δικά σας παιδιά στον κόσμο τους ή τα δικά μου διεκδικούν την αποκλειστικότητα;
Αυτό που άλλο ρωτάς, άλλο απαντάνε, αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του συμβαίνει και σε σας ή το έπαθλο μας ανήκει;
Γιατί αν το φαινόμενο είναι γενικό θα ησυχάσω.
Θα παρηγορηθώ.
Θα βρω συμπαραστάτες που θα με ακούσουν και θα με καταλάβουν.
Που θα νιώσουν την απόγνωση και την απελπισία.
Που θα κατανοήσουν το αίσθημα να θες να χτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο..
Κι επειδή τώρα εσείς κάτι πάτε να καταλάβετε αλλά "με χάνετε" κιόλας, ας γίνω σαφής.
Δευτέρα απόγευμα η φίλη μου η Μαριλένα, που γνωρίζει τα περίεργα ωράριά μου στην δουλειά, "βλέπει" στο facebook τον Παναγιώτη και του στέλνει μήνυμα.
Μαριλένα: Παναγιώτη χίλια μπράβο για τους αγώνες, έσκισες!
                Ελπίζω την άλλη φορά που θα έρθουμε να σε δούμε.
               Δεν μου λες, η μαμά σου έχει δουλειά, κοιμάται ή μπορώ να την πάρω τηλέφωνο;
Και η απάντηση...
             - Ευχαριστώ.

Έμεινε η γυναίκα να κοιτά την οθόνη με απορημένο βλέμμα.
Ευτυχώς που διαθέτει χιούμορ, κατανόηση και παιδί στην ίδια ηλικία, αλλιώς ένα νευρολόγο θα τον "χτύπαγε"..

Ο Πρώτος Του Αγώνας

Aυτό το σαββατοκύριακο είναι σημαντικό και διαφορετικό για μας.
Το μικρό μας - ο Παναγιώτης μας - παίρνει μέρος για πρώτη φορά σε αγώνες ιστιοπλοΐας που γίνονται στην Λίμνη Ευβοίας.
Η χαρά του απερίγραπτη !
Χθες μετά το σχολείο τριγύριζε από το δωμάτιό του στο μπάνιο και πάλι πίσω,  μαζεύοντας τα πράγματά του.
Εγώ : την κρέμα σου μην ξεχάσεις.
- ναι μαμά.
- οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα πήρες;
- ναι μαμά.
- καπέλο, το σφουγγάρι σου;
- τα πήρα.
- εσώρουχα, το τζιν μπουφάν σου, κάλτσες.....
- κι αυτά.
- τα πράγματα της ιστιοπλοΐας;
- ναι.
- έτοιμος πάμε;
- ναι πάμε.
Χαρούμενος, αγχωμένος και αφύσικα αμίλητος στην διαδρομή μέχρι τον όμιλο απ' όπου θα έφευγαν όλη η ομάδα.
Έπρεπε να είμαστε 3:30 εκεί ώστε το αργότερο στις 3:45 να έχουν ξεκινήσει.
Στο αυτοκίνητο συνέχισα:
- να ακούς τον προπονητή σου, μην αγχωθείς για τίποτα απόλαυσέ το, δες το σαν εκδρομή και σαν εμπειρία, να θυμάσαι πως δεν περιμένουμε τίποτα μόνο να γυρίσεις και να μας πεις πως πέρασες όμορφα τίποτα άλλο, έτσι αγόρι μου;
- ναι μαμά.
- όποτε μπορείς να με παίρνεις τηλέφωνο και στον αγώνα να φοράς το καπέλο και την κρέμα σου.
-  ωχ!
- τί έγινε;
- ξέχασα την κρέμα μου!
Είχαμε φτάσει σχεδόν στα γραφεία του ομίλου και η ώρα ήταν 3:27!
- βρε Παναγιώτη την κρέμα ξέχασες; ήταν το πρώτο που σε ρώτησα και το πιο σημαντικό απ' όλα.
(είναι η κρέμα που βάζει στο πρόσωπο και όλο του το σώμα για την ιχθύαση, ειδικά όταν είναι στη θάλασσα και τον ήλιο είναι παραπάνω από απαραίτητη).
Πήρα βαθειά ανάσα για να ηρεμήσω και να μην αρχίσω τον εξάψαλμο κατανοώντας πως την ξέχασε απ' το άγχος και την υπερένταση που είχε.
- πάρε τον προπονητή σου και ρώτησέ τον αν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε να την πάρουμε.
Τελικά έκανα αναστροφή και γύρισα πίσω  περνώντας και ένα κόκκινο (αφού πρώτα έλεγξα καλά εννοείται).
Ο Παναγιώτης είχε ειδοποιήσει τηλεφωνικά τον Βασίλη  ο οποίος πήρε την κρέμα και μας την έφερε τρέχοντας έξω στον δρόμο πριν φτάσουμε καν στο σπίτι.
Την παραλάβαμε με το αυτοκίνητο σχεδόν εν κινήσει, έκανα πάλι στροφή και πίσω για τον όμιλο κάνοντας ένα μικρό ράλι!
Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα και πληροφορηθήκαμε πως περίμεναν κι άλλο ένα παιδί το οποίο έφτασε μετά από πέντε λεπτά.
Αγκαλιές, φιλιά και συγκίνηση στον αποχαιρετισμό.
- να περάσεις καλά και να προσέχεις.
- ναι μαμά.
- και Παναγιώτη.. σ' αγαπάω πολύ !
- κι εγώ μαμά !

Πολύτιμοι Άνθρωποι

Xθες ήταν ένα Σάββατο που περιείχε πολλά συναισθήματα.
Είχε πίκρα, είχε κούραση, αλλά είχε και αποκάλυψη και χαρά!
Ήταν ένα Σάββατο που έπρεπε να πάμε στο Ναύπλιο για το ετήσιο μνημόσυνο του αγαπημένου θείου Τασούλη που έφυγε απ' τη ζωή πέρυσι τέτοιο καιρό.
Σηκωθήκαμε στις 5,30 ήπιαμε ένα καφέ και ξεκινήσαμε γύρω στις 6,00 χωρίς να βιαζόμαστε.
Τ' αστροπελέκια έμειναν πίσω γιατί είχαν προπόνηση (όπως κάθε σαββατοκύριακο) στην ιστιοπλοΐα.
Μετά την λειτουργία από το μπαλκόνι της εκκλησίας αντίκρισα αυτό.

Γέμισαν άλλη μια φορά η ψυχή και τα μάτια μου από το αγαπημένο Ναύπλιο.
Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί μέχρι εκεί που έφτανε ενώ σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά μετρούν οι συγγένειες με το πέρασμα του χρόνου.
Όταν είμαστε νέοι σχεδόν τις περιφρονούμε, έχουμε άλλα καλύτερα (;) πράγματα ν' ασχοληθούμε από τους θείους και τις θείες.
Έχουμε τους φίλους και τις παρέες μας, τί να μας πουν οι θείοι;
Χθες όμως, από εκεί ψηλά  στο μπαλκόνι της εκκλησίας, με το Ναύπλιο να απλώνεται κάτω τόσο όμορφο και τόσο οικείο, ένιωσα έντονη την απώλεια...

Σκεφτόμουν πως λίγο λίγο φεύγουν όλοι οι αγαπημένοι.
Πρώτα η μητέρα μου, μετά ο πατέρας, τα αδέλφια τους και τώρα ο θείος που ήταν πρώτος εξάδελφος της μαμάς, αλλά τόσο μα τόσο αγαπημένος θείος!
Άνθρωποι που απαρτίζουν τις πιο όμορφες μνήμες της παιδικής μου ηλικίας.
Κι ένιωσα μια πίκρα κι ένα συναίσθημα έντονης ορφάνιας να με τυλίγει.
Και τότε βρέθηκα δίπλα στον αδελφό του θείου Τασούλη και την γυναίκα του, είδα τον πόνο για την απώλεια του αδελφού στα δακρυσμένα του μάτια, άπλωσα το χέρι να τον συλλυπηθώ, καθίσαμε μαζί στο τραπέζι  και μιλήσαμε για πολλά.
Γι' αυτούς που έφυγαν, για τις παλιές μέρες, όπως εκείνοι τις θυμόντουσαν, για τα σμιξίματα με τους γονείς μου, για κάποια παλιά τους έξοδο για φαγητό στην Κίο.
Άκουσα την θεία να μου περιγράφει τον λαχανόκηπό της που με πολλή αγάπη φροντίζει, την αγωνία για τα παιδιά της και το μέλλον τους και είδα..
Είδα πως τόσα χρόνια για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο, το Ναύπλιο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον θείο Τασούλη και μόνο!
Και μέσα από κείνον έχω δεθεί κι έχω αγαπήσει πολύ τα παιδιά του,  που τα 'νιωθα και τα νιώθω πολύ περισσότερο από δεύτερα ξαδέλφια.
Όμως στο Ναύπλιο υπάρχουν κι άλλοι.
Είναι ο θείος Β. με την γυναίκα και τα παιδιά τους που σχεδόν δεν γνωρίζω και είναι κι εκείνα ξαδέλφια μου.
Κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται να υπάρχουν συγγενείς, άνθρωποι με τους οποίους έχεις συναντηθεί σποραδικά στο πέρασμα του χρόνου χωρίς να σταθείς σ'αυτούς, χωρίς να τους γνωρίσεις ουσιαστικά, χωρίς να δεθείς.
Και χάνεις έτσι την ευκαιρία  να απολαύσεις περισσότερη αγάπη και .. οικογένεια!
Χθες λοιπόν είχα τη χαρά να "γνωρίσω" δυο πολύ γλυκούς ανθρώπους, δυο ακόμη συγγενείς, δυο πολύτιμες παρουσίες.
Υποσχέθηκα να τους επισκεφτώ όταν ξαναβρεθώ στο Ναύπλιο..
Και νιώθω πάλι ευλογημένη.
Γιατί εκείνο το συναίσθημα της απώλειας τό'διωξε μακριά η χαρά της ανακάλυψης ανθρώπων που έβλεπα αλλά δεν γνώριζα.
Και που τώρα βρήκα.
Και γέμισε ξανά η ψυχή με αγάπη και περισσότερη οικογένεια!

Έλα Ύπνε Και Πάρε Με

Ότι δουλεύω τρελά ωράρια τα έχουμε πει.
Ότι ξεκινάω για την δουλειά την ώρα που ο περισσότερος κόσμος πέφτει για ύπνο πάλι τα έχουμε πει.
Ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίτερα από τις 11 με 12 το βράδυ, παρ' όλο που σε δυο με τρεις ώρες πρέπει να σηκωθώ, δεν θυμάμαι να το έχουμε πεί αλλά συμβαίνει.
Έτσι περνά καιρός κι εγώ τριγυρνάω με τρεις.. βία τέσσερις ώρες ύπνο το εικοσιτετράωρο, κουτουλάω δεξιά κι αριστερά σαν τον Ορέστη Μακρή (αλλά για άλλους λόγους) και είναι να με βλέπεις και να με συμπονάς.
Για ύπνο όμως κουβέντα!
Μέχρι χθες.
 Που γύρισα από την δουλειά, φάγαμε με τα παιδιά κι είπα η τρελή να πάω να ξαπλώσω.
Αύριο (δηλαδή σήμερα) θα είχα ρεπό, οπότε στο μυαλό μου σχεδιαζόταν ένας δίωρος υπνάκος και μετά ένα χουχουλιάρικο απόγευμα στο σπίτι, με χαζολόγημα έως αργά μπροστά στο λαπτοπ και ένα αυριανό (δηλαδή σημερινό) ξύπνημα ότι ώρα θέλανε τα ωραία μου μάτια να ανοίξουν.
Αμ δε!
Γιατί τα σχέδιά μου ξεκίνησαν μεν έτσι όπως τα έπλασε η φαντασία μου η πλανεύτρα, τερμάτισαν δε πριν καν ολοκληρωθούν.
Διότι έπεσα για ύπνο γύρω στις τρεις το μεσημέρι με απώτερο σκοπό να σηκωθώ κατά τις πέντε και ξεράθηκα!
Κυριολεκτικά!
Γύρω στις εννιά το βράδυ με ξύπνησε από το μπάνιο, το οποίο μπάνιο για κακή μου τύχη είναι μεσοτοιχία με την κρεββατοκάμαρα, ο συνεχόμενος ήχος βρύσης που τρέχει.
Άλλαξα πλευρό βρίζοντας από μέσα μου τ' αστροπελέκια που όταν κάνουν  μπάνιο ξεχνούν να κλείσουν την βρύση.
Η βρύση συνέχισε να ακούγεται τουλάχιστον για το επόμενο δεκάλεπτο πράγμα που με ανάγκασε να συρθώ με τα μάτια κλειστά (κυριολεκτικά) μέχρι το μπάνιο, να μουρμουρίσω κάτι ακατάληπτα μέσα απ' τα δόντια μου στο αστροπελέκι (δεν ξέρω ποιό απ' τα δύο τον κάλυπτε βλέπετε η κουρτίνα), να κάνω με την ευκαιρία τσίσα και να γυρίσω (πάντα με τα μάτια κλειστά) να συνεχίσω τον ύπνο μου.
 Δεν άκουσα και δεν κατάλαβα τίποτα άλλο.
Ούτε τον Χρήστο που ήρθε για ύπνο (ή μήπως δεν ήρθε;), ούτε τ' αστροπελέκια, κανέναν και τίποτα!
Μια δυο φορές στην διάρκεια του ατέλειωτου νιρβάνα που βρισκόμουν, σκέφτηκα πως πρέπει να σηκωθώ να πλύνω τα δόντια μου, αλλά έμεινα στην σκέψη.
Και τελικά ξύπνησα σήμερα το πρωί στις οκτώ, αφού είχα συμπληρώσει δεκαεπτά ώρες ύπνου με τα δόντια άπλυτα!
Ναί, τ' ομολογώ είναι το μόνο που με κάνει να έχω τύψεις.
Και τώρα νιώθω πως έχω χάσει μια μέρα απ' την ζωή μου.
Πείτε μου,  έγινε τίποτα συνταρακτικό εν τω μεταξύ;