Έχω μια απορία η δόλια η μάνα και πρέπει να την καταθέσω δωνανά, να μου πείτε κι εσείς την γνώμη σας να με διαφωτίσετε γιατί θα σκάσω η γυναίκα. Μόνο τα σημερινά παιδιά είναι στην καρακοσμάρα τους ή ήμασταν κι εμείς αλλά δεν το ενθυμούμαι;....Σήμερα το πρωί είχαμε μια ανάλογη συζήτηση με τον άντρα μου κι αναρωτιόμασταν το ίδιο πράγμα κι επειδή συμπέρασμα δεν βγάλαμε είπα να ρωτήσω κι εσάς σαν μια τελευταία ελπίδα να βρω απάντηση στο ερώτημα. Να σας εξηγήσω όμως για να μπορέσετε με την σειρά σας να μου δώσετε τα φώτα σας. Είναι τώρα που λέτε απόγευμα και γυρίζουμε σπίτι .....και πρέπει να διαβάσουν, μάλιστα...... Τί είναι το λογικό να κάνουν; να πάνε στο δωμάτιο τους, ν'ανοίξουν τις τσάντες τους, να βγάλουν από μέσα βιβλία, τετράδια και μολύβια και να στρώσουν τον κώλο τους κάτω..... ε, μόνο αυτό δεν κάνουν. Εκείνη τη στιγμή θα τα πιάσει η κοιλιά τους και θα πάνε τουαλέτα, θα πεινάσουν ξαφνικά και θα ζητήσουν να τους φτιάξεις τοστ, θα θυμηθούν να ξύσουν το μολύβι, το οποίο μολύβι από το ξύσε-ξύσε θέλουμε μια δωδεκάδα την βδομάδα και πάλι λίγα σας λέω, θα θυμηθούν να "διαπραγματευτούν" μαζί σου αν θα τα αφήσεις μόλις τελειώσουν να δουν στο ΣΚΑΙ ντοκυμαντέρ....και η ώρα περνάει και αρχίζεις να κάνεις τις πρώτες ήπιες συστάσεις του τύπου "τέλειωνε αγοράκι μου αυτά που πρέπει να κάνεις για να σου μείνει χρόνος στο τέλος να δεις και τηλεόραση", εσύ το'πες....εσύ τ'άκουσες. Οι ρυθμοί συνεχίζουν να συναγωνίζονται αυτούς της χελώνας κι εσύ σιγά αλλά σταθερά ανεβάζεις πίεση και μαζί μ'αυτήν ανεβάζεις και τον τόνο της φωνής, ο οποίος την ώρα που κανονικά θά'πρεπε να έκαναν μπάνιο και να ετοιμάζονται για την νυχτερινή κατάκλιση κι αυτά ακόμα βολοδέρνουν χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, γίνεται ουρλιαχτό και το ακούει όλο το τετράγωνο, μη σας πω κι όλος ο δήμος.... Κι έτσι πείθονται οι άνθρωποι για άλλη μια φορά πως σ'εκείνο κει το σπίτι μένει μια τρελλή που τα απογεύματα την πιάνουν κρίσεις υστερίας... Αυτά δε, απτόητα, σα να μη τρέχει τίποτα, ένα πράμα......κι αφού μετά τις τσιρίδες τις δικές μου θα τελειώσουν κάποια φορά τα μαθήματα, έρχεται η ώρα να κάνουν μπάνιο.....εκεί να είστε από μια μεριά να βλέπετε. Μπαίνει στις εννιά παρά και στις εννιάμιση ακόμα μπάνιο κάνει....τί σκατά σαπουνίζει τόση ώρα ποτέ δεν το κατάλαβα. Προχθές που μπουκάρισα σε έξαλλη κατάσταση μέσα, βρήκα τον μεγάλο να κάθεται στην ντουσιέρα και να παίζει σιγοτραγουδώντας με τις σαπουνάδες.......κι εγώ να βγάζω αφρούς.... όχι την φαντάζεστε την σκηνή; Με τους ίδιους αργούς ρυθμούς θα φάνε το βραδινό τους και στη συνέχεια θα πλύνουν δόντια κι όταν πια πέσουν για ύπνο εσύ βρίσκεσαι σε κωματώδη κατάσταση. Κοιτάς το κενό με βλέμμα ηλίθιο, το στόμα έχει στραβώσει και επαναλαμβάνεις την ίδια φράση..."γιατί Θεέ μου; ....." Δεν μπορεί ρε παιδιά, κάτι φταίει, δεν είναι δυνατόν.....υποψιάζομαι πως κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα (μπορεί να έχει σχέση και με τους αεροψεκασμούς που βλέπω και καταγγέλουν συχνά πυκνά τελευταία κάποιοι μπλόγκερ), ή κάποιο βοτάνι τα ταίζουν στα μαιευτήρια την ώρα που γεννιώνται .... αλλιώς δεν εξηγείται. Το γέλιο το τρελό το έριξα τις άλλες στο κολυμβητήριο που άκουγα την προπονήτρια να τους φωνάζει "πιο γρήγορα τα πόδια, πιο γρήγορα.....",..... τί είπες τώρα και σύ κοριτσάκι μου;.....έχεις συνείδηση αυτών που ζητάς;... 'Ακου εκεί ....πιο γρήγορα!!!
Θυμάμαι έκλαιγα με απόγνωση, (όταν μου φέρονται άδικα πάντα κλαίω). Ο αίτιος είχε σκύψει και μου είχε χαιδέψει το κεφάλι (δεν υπάρχει μόνο το φιλί του Ιούδα, υπάρχει και το χάδι...), "μη στενοχωριέσαι", μου είχε πει "θα μιλήσω εγώ στους γονείς σου, θα τους εξηγήσω, όλα θα πάνε καλά", ......τον πίστεψα. Τίποτα δεν πήγε καλά, γιατί απλούστατα τίποτα δεν τους εξήγησε, το μόνο που έκανε ήταν να στρέψει τους πάντες εναντίον μου με ασύστολα ψέμματα και μια πειστικότητα που θα ζήλευε κι ο καλύτερος ηθοποιός. Κι όταν είδε πως δεν οπισθοχωρώ, έβαλε τα μεγάλα μέσα, πήρε δυο παιδικές ψυχούλες και τις γέμισε μίσος. Η πλάκα είναι πως όλα θα είχαν γίνει όπως τα ήθελε, αρκεί να μην έκανε το λάθος να με πεισμώσει, βλέπετε όταν με πολεμούν άδικα τότε γίνομαι θηρίο. Τότε βαράω μπουνιά στο μαχαίρι κι ας είμαι η πρώτη που θα πονέσει και θα ματώσει, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Η λογική μου πια δεν λειτουργεί, μπρος στα μάτια μου υπάρχει μόνο η αδικία κι αυτή με ατσαλώνει με ατέρμονο πείσμα απέναντι στην υποψία κάθε οπισθοχώρησης. Το μυστικό λοιπόν είναι απλό για όσους με γνωρίζουν , μη με αδικήσεις και μη με πεισμώσεις, όσο με κοντράρεις κι είναι η κόντρα σου αυτή άδικη, τόσο εγώ θα ματώνω το χέρι μου πάνω στο μαχαίρι...... Γιατί σας τα λέω όλα αυτά απόψε;.... Γιατί για άλλη μια φορά ανακάλυψα πόσο λίγο με ξέρουν ..............................................................
Σήμερα θέλω να σας πω για ένα μεγάλο μου παράπονο. Αφορμή γι'αυτό είναι η προηγούμενη εγγραφή που σας περιέγραφα πώς περάσαμε την μέρα μας όταν τα δυο μου καφράκια δεν είχαν σχολείο. Το παράπονό μου λοιπόν είναι η απουσία απ'την ζωή μας μιας γιαγιάς, ξέρετε την γυναίκα εκείνη που όταν την έχουμε είμαστε μες την γκρίνια γιατί κακομαθαίνει τα παιδιά μας, γιατί τους κάνει όλα τα χατήρια χωρίς κανενα περιορισμό και δεν ξέρω τί άλλο....αλλά όταν δεν την έχουμε την αποζητάμε σαν τρελές. Είχα την τύχη να έχω την μητέρα μου στο μεγάλωμα των δυο πρώτων μου γιών και πρέπει να παραδεχτώ πως τότε δεν εκτιμούσα την προσφορά της στον βαθμό που της έπρεπε. Την είχα βλέπετε δεδομένη, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε και βρέθηκα μετά από πολλά χρόνια να μεγαλώνω πάλι ένα μωρό χωρίς αυτή την φορά να υπάρχει η μητέρα μου, αλλά ούτε κι απο την άλλη μεριά μια πεθερά για να αναπληρώσει το κενό. Κι εντάξει, υπήρξα τυχερή γιατί βρήκα μια γυναίκα που πλήρωνα μέχρι να γίνει ο μεγάλος τεσσάρων και να πάει στο προνήπιο, που τον λάτρεψε και τον πρόσεξε καλύτερα κι από δικό της παιδί. Όμως, όταν γυρνούσα σπίτι με το μωρό στην αγκαλιά και ήμουν αποκαμωμένη από τις ατέλειωτες ώρες μες το μαγαζί κι ίσως ένοιωθα αδιάθετη ή είχα πυρετό......τότε δεν υπήρχε κανείς να έχει το νου του το μικρό για να μπορέσω να ξαπλώσω λίγο στο κρεββάτι και να συνέλθω. Οι μεγάλοι τότε έλειπαν με τα στρατιωτικά τους κι ο σύζυγος έπαιρνε από μένα την σκυτάλη στο μαγαζί και γύριζε αργά το βράδυ, οπότε στο σπίτι ημουν πάντα μόνη. Θυμάμαι πολλές φορές που έκλαιγα μόνη μου γεμάτη απόγνωση κι η μόνιμη επωδός μες το θολωμένο μου μυαλό ήταν η φράση "τί θα κάνω Θεέ μου;".... Όπου κι αν πήγαινα έσερνα πάντα μαζί μου και τον μικρό κι αργότερα μέχρι σήμερα και τους δυο, από το σούπερ μάρκετ μέχρι στα μαγαζιά για ψώνια, παντού και πάντα με τα δυο μικρά γύρω από τα φουστάνια μου, εγώ κι αυτά αυτοκόλλητοι θέλαμε δεν θέλαμε. Γι'αυτό σας λέω, εσείς που έχετε μια γιαγιά να την προσέχετε και να εκτιμάτε την προσφορά της κι ας τα κακομαθαίνει λίγο κι ας τους κάνει τα χατήρια,δεν πρόκειται να γίνουν παλιόπαιδα όταν οι αρχές που τους δίνετε είναι οι σωστές. Κανένας δεν έγινε αλήτης γιατί τον είχε κακομάθει η γιαγιά του.... Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, χάθηκε ο κόσμος να αφιερώσουν και μια παγκόσμια μέρα για την γιαγιά και τον παππού;.. μεγαλύτερη αξία δηλαδή έχει η φώκια ή η παχυσαρκία απ'αυτούς τους ανθρώπους που στο δειλινό της ζωής τους αναλαμβάνουν εκ νέου την ευθύνη του μεγαλώματος ενός εγγονιού;......
Σήμερα είναι Παρασκευή...... Στα σχολεία δεν έχουν μάθημα γιατί κάνουν , λέει , γιορτή... Αυτό σημαίνει πως απ'τις 11 και μετά ...(και μέχρι τις έξι το απόγευμα) θα έχω τα δυο μικρά καφράκια εδω στο μαγαζί μαζί μου... Που σημαίνει πως θ'αρχίσουν να ρωτάνε όλο μαλαγανιά..."μαμά μπορώ να πάρω κάτι;". Το κάτι μεταφράζεται σε ό,τι περιέχει συντηρητικό, μπόλικα χρωστικά κι άπειρες καρκινογόνες ουσίες. Έτσι θα πρέπει να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είχα επιτρέψει να φάνε κάτι από αυτά τα σκατολοΪδια και ανάλογα με το αν έχει περάσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ή όχι, να τους επιτρέψω και να πω το ναί ή να αμολήσω ένα τεράστιο ΟΧΙ σαν αυτό που είπε ο μακαρίτης ο Μεταξάς πριν εξήντα τόσα χρόνια. Η όλη διαδικασία μη σας φαίνεται απλή, ενέχει πολλαπλούς κινδύνους....ένας απ'αυτούς είναι η λύπηση...σκέφτεσαι τώρα εσύ "κρίμα είναι, άλλα παιδιά τα καταναλώνουν με την σέσουλα κι αυτά που καταλαβαίνουν και συμμορφώνονται να μη τ'αφήσεις να φάνε κάτι μια στο τόσο;", άλλος κίνδυνος είναι αυτός της βαρεμάρας....διότι όταν αρχίσουν τα "έλα μανούλα μου , σε παρακαλώ και σου υπόσχομαι να μη ξαναζητήσω τίποτα μέχρι ...." σ'αυτό το σημείο συμπληρώνει ένα χρονικό διαστημα από ενα μήνα μέχρι ένα χρόνο , (μιας και για τα παιδιά ο χρόνος είναι κάτι εντελώς αόριστο), οπότε κουράζεσαι από το συνεχές μπίρι μπίρι, σε παρακαλώ μανούλα μου, και πάλι μπίρι μπίρι και πάλι σε παρακαλώ μανούλα μου και λες φάτην την αηδία να δω τί θα καταλάβεις..σκασμένο (αυτό το τελευταίο το λες από μέσα σου , διότι απ'έξω σου είναι αντιπαιδαγωγικό). Αφού θα πάρουν λοιπόν το σκατολοΪδι, αφού το φάνε κι αφού το ευχαριστηθούν θα πέσουν στην μελέτη ΟΛΩΝ των παιδικών περιοδικών εκτός των Barbie, Winx, Mικρή Πριγκίπισσα και τα συναφή, σε αυτό το σημείο θα πέσει άκρα του τάφου σιωπή διότι θα προσπαθούν να εντρυφήσουν στα βαθυστόχαστα νοήματα κι αυτό θα τους κρατήσει απορροφημένους για καμμιά ώρα , ίσως και παραπάνω, προς μεγάλη δική μου χαρά. Μετά, αφού θα έχουν φάει και θα έχουν ξεσκονίσει τα κομικς, θ'αρχίσουν να βαριούνται κι εδώ θ'αρχίσουν τα δύσκολα για μένα. Διότι αυτή η στιγμή συνήθως έρχεται γύρω στις μεσημεριανές ώρες που η φύση κι η γειτονιά μαζί, συνηθίζει να ησυχάζει , κι οι δυο κάφροι θυμούνται εκείνη την ώρα να παίξουν έξω στον δρόμο σκληρίζοντας και φωνάζοντας. Κι εγώ σε έξαλλη κατάσταση να βγαίνω να τους βουτάω απ'τον γιακά και να τους βάζω σηκωτούς μέσα, θυμίζοντάς τους για πολλοστή φορά πως είναι μεσημέρι κι ο κόσμος δεν μας χρωστάει τίποτα επειδή εμείς δεν έχουμε μια γιαγιά να βάλει ένα χεράκι σ'αυτές τις δύσκολες στιγμές να χάνει την ησυχία και την μεσημεριανή του γαλήνη! Ευτυχώς που υπάρχει κι εκείνο το άγιο κανάλι το 0-6, που άγαλμα θα κάνω σ'αυτούς που το έχουν...διότι σ'αυτό ακριβώς το σημείο θα τους ανοίξω την τηλεόραση και θα μείνουν ακίνητοι κι αμίλητοι μέχρι το πρώτο brake για τις διαφημίσεις. Μιλάμε πως μπαίνει ο κόσμος, τους μιλάει και δεν ακούνε ...μόνο κοιτάνε την τηλεόραση, πολλές φορές με το στόμα να χάσκει, λες και είναι μαγεμένα, ...το σώμα τους παραμένει εδώ , το πνεύμα τους ενώνεται με όλους εκείνους τους σούπερ ήρωες και κάνει την μια ανδραγαθία πίσω από την άλλη .....μεχρι και λοβοτομή μπορείς να τους κάνεις εκείνη τη στιγμή και να μη πάρουν χαμπάρι. Η χαρά της μάνας σας λέω το 0-6!!, οι απανταχού μανούλες με καταλαβαίνουν....... Κάπως έτσι θα κυλήσει η μέρα μας σήμερα, γεμάτη "τρυφερές οικογενειακές στιγμές"!! Άντε σας αφήνω τώρα, πάω να τα φέρω απ'το σχολείο..... Πείτε μου "καλή μου δύναμη"........
Ήρθε τις άλλες στο μαγαζί,.... κρατούσε στα χέρια ένα ντοσιέ κι είχε ένα μισόξινο ύφος...ηλικία γύρω στα 35-40. Κατάλαβα αμέσως πως επρόκειτο για κάποιον βαριεστημένο υπάλληλο εταιρίας που ήρθε να πλασάρει κάποιο καινούργιο προϊόν. Τελικά ήταν από κάποια πολύ γνωστή εταιρία ζαχαρωδών κι ήθελε απλά να καταγράψει πόσα από τα είδη τους υπήρχαν στο μαγαζί, Μου έχει γυρίσει την πλάτη και σημειώνει στο ντοσιέ του τα πράγματα που τους αφορούν , ενώ παράλληλα ρίχνει και την κλασσική ερώτηση..."πώς πάει η δουλειά ;" Εγώ, γράφω εδώ κάποια απάντηση, κάποιο σχόλιο....δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν έχω καμμία όρεξη για τέτοιου είδους κουβέντες, οπότε απαντώ ένα διφορούμενο...."μμμμ. καλά σχετικά...". Ο δικός σου δεν πτοείται, αλλά με αφορμή την απάντηση ξεκινάει ένα λογίδριο για την κακή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, για τους κλέφτες και τους απατεώνες που την κυβερνούν δεκαετίες, για την άθλια και ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη...και κλείνει με το επιμύθιο..."έχω ζήσει χρόνια σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που ήρθαμε στην Ελλάδα, μεγάλο σφάλμα του πατέρα μου που το αποφάσισε", "πόσο χρονών ήσασταν;" τον ρωτάω......."Δεκαοχτώ" μου απαντά,.. "ωραία" του λέω " τότε ήσασταν δεκαοχτώ και αναγκαστικά ακολουθήσατε την οικογένεια, τώρα γιατί δεν γυρίζετε πίσω;", "το σκέφτομαι" μου λέει "και μάλλον κάτι τέτοιο θα κάνω"., παράλληλα όμως έχει στραβώσει από την έμμεση μπηχτή την δική μου κι αρχίζει την επίθεση. "Γιατί εσάς σας αρέσει που όταν αρρωστήσετε θα σας πετάξουν σε ένα ράντσο και κανείς δεν θα σας δίνει σημασία;, που πάτε σε μια δημόσια υπηρεσία και κανείς δεν σας εξυπηρετεί, που παντού υπάρχει βρωμιά, που τα παιδιά μας μόνο μόρφωση δεν παίρνουν απο τα σχολεία τους;¨ Ο τύπος έχει φουντώσει για τα καλά , αλλά κι εγώ έχω στραβώσει με τον επιθετικό κι απαξιωτικό του τρόπο, οπότε "του την λέω" κι εγώ με την σειρά μου έχοντας ειρωνικό ύφος. "κύριε μου , δεν μ'αρέσει αλλά εγώ εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ είναι η πατρίδα μου , δεν είχα την "τύχη" να γεννηθώ και να μεγαλώσω στον παράδεισο, ούτε έχω την "υποδομή" να πάω κάπου αλλού. Εσύ που γεννήθηκες στην Γερμανία κι εκεί κατά τα λεγόμενά σου είναι η γη της επαγγελίας , γιατί δεν πας και κάθεσαι εδώ με μας τους βρωμιάρηδες;..." Μου γυρίζει την πλάτη και βγαίνει από το μαγαζί ενώ παράλληλα μουρμουράει, "έτσι είστε εσείς οι Έλληνες, δεν είστε ευχαριστημένοι αλλά μόλις κάποιος σας κατηγορήσει την Ελλάδα, αμέσως να του "την πείτε"" Κι εκεί παιδιά γίνεται η έκρηξη ( όχι ότι θέλω και πολύ εγώ....), εκείνο το "ΕΣΕΙΣ οι Έλληνες" μου χτύπησε τόσο άσχημα στ'αυτιά........λες κι εκείνος δεν ήταν Έλληνας! Βγαίνει, που λέτε, από μέσα μου η Μπουμπουλίνα κι αρχίζω να του φωνάζω..."ναι ρε, έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, δική μας είναι η πατρίδα κι ότι θέλουμε την κάνουμε, την μία την αγαπάμε, την άλλη την βρίζουμε κι άμα λάχει την υπερασπιζόμαστε από κάτι "ξένους" σαν κι εσένα που εδώ τρώνε και πίνουν αλλά τους βρωμάει κιόλας η Ελλάδα,..............βρε ουστ!!.............." ............................................................................... Άναψα και κόρωσα η γυναίκα, έτοιμη ήμουν να βγω έξω και να του χουμήξω του καραγκιόζη!
Ε, δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει σήμερα.... Από το πρωί ξεκίνησα να κάνω μια μικρή αλλαγή , λόγω βαριεστημάρας, στο πρότυπο κι όλα γίνανε με φοβερές δυσκολίες, λες και επρόκειτο για τίποτα φοβερό.... Κι αφού εντέλει, το έκανα έτσι όπως ήθελα και τελείωσα, είπα να σας κεράσω ένα κρασάκι για τα καλορίζικα ....κι ούτε αυτό μου βγαίνει.... Όποτε "ανεβάζω" την δημοσίευση, πάει και πέφτει πάνω στην προηγούμενη εγγραφή....κι οι φωτογραφίες συνθλίβονται.... Δεν μπορώ άλλο παιδιά, τα παρατάω..... Περιπεράστε....και κεραστείτε για τα καλορίζικα κι εύχομαι αυτή εδώ η εγγραφή να δημοσιευτεί ακέραια..... άντε...εβίβα!! πάρτε και κανα μεζεδάκι...μη σας κόψει...
Σήμερα θέλω να γκρινιάξω, αλλά πολύ όμως. Θα μου πείτε γιατί στις προηγούμενες εγγραφές τί έκανες;... Οκ, γκρίνιαζα, αλλά .."καλυμένα",...με τρόπο,..... διακριτικά....πώς το λένε;..Σήμερα θέλω να γκρινιάξω πολύ και απροκάλυπτα, ν'αρχίσω την μίρλα και να ξεχάσω να σταματήσω. Γιατί;....γιατί έτσι...γιατί τό'χω ανάγκη....γιατί είμαι γκρινιάρα βρε αδερφέ!! Τί στο καλό, πρέπει να βρω μια δικαιολογία και γι'αυτό;.... Αν όμως επιμένετε και θέλετε καλά και σώνει δικαιολογία ..το μόνο εύκολο,....... να σας προσάψω εγώ δικαιολογίες για γκρίνια ένα σωρό.....να χρησιμοποιήσετε όσες θέλετε και να σας μείνει και καβάτζα. Σιγά μη κολλάει ο γκρινιάρης άνθρωπος στις δικαιολογίες. Που λέτε, εκνευρίζομαι αφάνταστα με ανθρώπους που πας στα μπλογκ τους, διαβάζεις και αντί να σηκωθείς να φύγεις μουγγά, θεωρείς υποχέωσή σου να αφήσεις δυό λόγια στον γράφοντα με τα σχόλια που ενδεχομένως έχεις. Επιστρέφεις τώρα μετά από ένα χ χρονικό διάστημα να διαβάσεις την απάντηση...ψάχνεις από δω...ψάχνεις από κει ...πουθενά απάντηση. Εδώ παίζουν δυο περιπτώσεις, η μια είναι ο/η μπλόγκερ να μην απαντά σε κανένα (τό'χω συναντήσει κι αυτό) κι η άλλη είναι να απαντά μόνο στους "δικούς του/της", όπου "δικοί" νοούνται οι του ιδίου σάιτ συνήθως...τους υπόλοιπους τους τρώει η μαρμάγκα. Κι εντάξει κατανοώ πως τους δικούς σου τους γνωρίζεις, έχεις καθημερινή επαφή κι άλλου είδους οικειότητα, αλλά βρε παιδί μου, τον ξένο που θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα σου πει δυο κουβέντες, στο φτύσιμο;.... Eπίσης μ'εκνευρίζουν αυτοί που δεν χαιρετάνε...μπαίνει πχ ο άλλος στο μαγαζί, σου πετάει το αντίτιμο και σε διατάσσει κοφτά.... "ένα πακέτο τσιγάρα..". Πες βρε άνθρωπε του Θεού μια καλημέρα, ένα γειά σας...δεν θα πάθεις τίποτα, μετά αν σου επιστέψω κι εγώ τα ρέστα μουγγά χωρίς ένα "ευχαριστώ", θα με χαρακτηρίσεις σαν αγενή επαγγελματία...την καμπούρα σου όμως δεν την βλέπεις... Η τρίτη κατηγορία των εκνευριζόντων με (τί είπα πάλι η γυναίκα!) είναι αυτοί που μου μιλάνε στον ενικό ενώ με βλέπουν για πρώτη φορά... Μπαίνει τώρα αυτός και κοιτάει γύρω γύρω..."τί ψάχνετε, να σας βοηθήσω;" ρωτάς όλο ευγένεια εσύ......κι η απάντηση ...."πιάσε μου μια μπύρα και τα ΝΕΑ"....να σου πιάσω το μαλλί και να στο βγάλω τρίχα τρίχα παλιορεμπεσκέ...με ξέρεις κι από χθες;..... έχουμε φάει κι έχουμε πιεί μαζί και δεν το θυμάμαι;....αει σιχτιρ απο κει.... Μου την δίνουν επίσης οι "πονηροί", οι οποίοι σου λένε "ένα εισιτήριο παρακαλώ" (το αντίτιμο είναι 0,50 λεπτά) του το δίνεις και σου πετάει το πενηντάευρο τάχαμ δήθεν αδιάφορα...Πες ρε φίλε..."έχω πενηντάευρο και θέλω να το χαλάσω , έχετε;...μπορείτε..." να σ'εξυπηρετήσω με όλη μου την ευχαρίστηση, αλλά μη μου το παίζεις κινέζος γιατί με κάνεις έξαλλη κι όταν στραβώνω δεν είμαι κι ότι καλύτερο έχεις δει στην μέχρι τώρα ζωή σου.....γι'αυτό σου λέω...ρώτα με.. Κι η τελευταία κατηγορία για σήμερα είναι αυτοί που σταματάνε με το αυτοκίνητό τους απ'έξω, και σου φωνάζουν ....."στο ΚΕΠ, πώς θα πάω απο δω;", περιμένοντας από σένα να αφήσεις την δουλειά σου ή και απλά την θέση σου, να σηκωθείς , να βγεις έξω και να τον καθοδηγήσεις.... Ρε φίλε, εσύ θες τις πληροφορίες, σήκω λοιπόν τον κώλο σου από το κάθισμα και βγες να ρωτήσεις, τι στο καλό......ασαράντιστος είσαι;..... Έχω κι άλλους λόγους που εκνευρίζομαι, που γίνομαι έξαλλη, που γυρίζει το μάτι μου και γίνομαι τρελλή από νεύρα, αλλά θα σταματήσω εδώ. Για σήμερα....ξεθύμανα!
Mέχρι σήμερα οι γνωριμίες που έχω κάνει μέσω ίντερνετ μόνο σε καλό μου έχουν βγει. Τελικά έρχομαι να καταλήξω πως ο άνθρωπος δείχνει τον χαρακτήρα του και μέσω των γραπτών του, Πολύ μικρές διαφορές θα βρεις στην "ζωντανή" επαφή σου μαζί του που ίσως σου διαφοροποιήσουν την εικόνα που έχεις ήδη διαμορφώσει. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;....για να σας πω ότι σήμερα γνώρισα την Φερενίκη. Ναι, ναι την γνωστή Φερενίκη, την δική μας Φερενίκη. Ήρθε στην Αθήνα για κάποιες προσωπικές της δουλειές και αφού είχαν μεσολαβήσει κάποιες επαφές μας και συζητήσεις μέσω μσν, ήρθε να γνωριστούμε κι από κοντά. Η Φερενίκη λοιπόν είναι κατά μεγάλο ποσοστό έτσι όπως την είχα φανταστεί, άνθρωπος ανοιχτός, οικείος με χιούμορ και .....λαλίστατη. Δεν ξέρω ποια περίεργη αίσθηση λειτούργησε, αλλά στρίβοντας στον δρόμο μου με το αυτοκίνητό της, πριν ακόμα σταματήσει , ήξερα πως ήταν εκείνη κι ας είναι ο δρόμος κεντρικός με δεκάδες περαστικά αυτοκίνητα...... Μπορεί να μην είχα πέσει μέσα όταν φανταζόμουν τα χαρακτηριστικά της, αλλά όταν την πρωτοκοίταξα ήταν σα να την ήξερα χρόνια. Περίεργη αίσθηση!! Ήπιαμε καφέ, κουβεντιάσαμε κανα δίωρο και φεύγοντας έμεινα με την γλυκειά αίσθηση της απόκτησης άλλης μιας φίλης. Χάρηκα πάρα πολύ σήμερα Φερενίκη που σε γνώρισα... Νά'σαι καλά!!
- βρε καλώς το παληκάρι μου, τώρα ξύπνησες; - μμμμμμ - να δεις τί σε ήθελα...τί σε ήθελα..δεν μπορώ να θυμηθώ. - τί με ήθελες ρε μάνα;... - α, ναι...το αυτόματο πότισμα, να το ρυθμίσεις κάθε δυο μέρες τώρα που ψύχρανε ο καιρός. - βρε μαμά, έλα να σου δείξω...έλα, μπορείς να το κάνεις και μόνη σου. - το ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου αγόρι μου, δεν είμαι κουτή. Άλλωστε χρόνια τώρα, κάνω πάρα πολλά πράγματα μιας κι έχω το κουσούρι της ανυπομονησίας και δεν μπορώ περιμένω από τους άλλους. Έχω βάψει το σπίτι μόνη μου, έχω βάψει ντουλάπες και πόρτες μόνη μου, έχω ανοίξει τρύπες στο πλακάκι του μπάνιου με το black&decker, έχω στοκάρει κι έχω τρίψει, έχω χειριστεί εργαλεία και πρόσφατα μαθαίνω να χειρίζομαι και την τεχνολογία των κομπιούτερ... Όμως, έχοντας πέντε άντρες μες στο σπίτι (κι άντε να μην υπολογίσω τα μικρά), τρείς άντρες λοιπόν μες στο σπίτι, θέλω να ακουμπήσω κι εγώ μια στιγμή, να πάρω ανάσα, να ξαποστάσω. Ξέρω ότι είναι πολύ απλό να ρυθμίσω το κομπιουτεράκι του αυτόματου ποτίσματος, αλλά δεν θέλω να το κάνω .Θέλω να το βάλω μια φορά κι εγώ σε πλάτες άλλες, να το κάνω πάσα και να ξενοιάσω... Όσο ικανή και δυνατή κι αν είμαι, έχω ανάγκη κάποιες φορές να κάνουν άλλοι αντί για μένα, να με κανακέψουν, να με προσέξουν, να με ελαφρώσουν από έγνοιες και δουλειές...να νιώσω πως δεν είναι ανάγκη να νοιαστώ ΚΑΙ γι'αυτό...πως κάποιος άλλος θα το κάνει αντί για μένα. Τίποτα δεν είναι να φτιάξω μόνη μου τη ρύθμιση στο αυτόματο πότισμα, αλλά να.....είναι αυτό το ρημάδι το παράπονο που με πιάνει μερικές φορές, που θέλω να πάψω να σκέφτομαι για όλους και για όλα, να φροντίζω από τα πιο απλά ως τα πιο πολύπλοκα μες την οικογένεια, που θέλω ν' αδειάσω εντελώς το μυαλό και τη σκέψη μου από κάθε έγνοια και να αφεθώ στην φροντίδα κάποιου άλλου.... Για μια φορά κι εγώ.... Τό'χω αυτό το δικαίωμα ....δεν τό'χω;.
Τό'μαθα χθες το μεσημέρι....κάποιος γείτονας που ήρθε να πάρει εφημερίδα μου το είπε και "κόπηκα" στα δυο......συγκλονίστηκα. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιόν μου έλεγε, ή δεν ήθελα να καταλάβω..Πώς γίνεται την μια στιγμή να βλέπεις κάποιον, να μιλάς μαζί του και μετά από λίγες ώρες να μαθαίνεις πως σκοτώθηκε; Ερχόταν τις περισσότερες φορές με τα κοριτσάκια του να πάρει τσιγάρα και να διαλέξουν κι οι μικρές ό,τι ήθελαν, ήσυχο παληκάρι, ευγενικό. Συμπτωματικά έχουμε εξοχικά στο ίδιο παραθαλάσσιο μέρος και τα καλοκαίρια τους συναντούσαμε στην παραλία σχεδόν καθημερινά. Με συγκλόνισε ο θάνατός του, ίσως γιατί ήταν ξαφνικός, δεν προηγήθηκε κάποια αρρώστεια που σε προετοιμάζει για το ενδεχόμενο της απώλειας.... Όμως εκείνο που δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι είναι τις μικρές του κόρες...τί θα τους πει εκείνη η κοπέλα η μάνα τους; πώς θα τους το εξηγήσει;....και τί να πρωτομαζέψει, τα δικά της κομμάτια ή να σταθεί όπως όπως στα πόδια της για τα παιδιά της;... Άγριο πράμα ο θάνατος όταν έρχεται νωρίς, όταν υπάρχουν πίσω παιδικές ψυχές που θα τις στιγματίσει η απώλεια, όταν αφήνει ανολοκλήρωτo τον κύκλο της ζωής...... Από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, οι ζωντανοί θα προχωρήσουν μπροστά. Θα πονέσουν, θα υποφέρουν, θα περάσουν δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος που κυλά σε πάει όλο και μακρύτερα, σε παίρνει από τον πόνο...σ'αλαργεύει...εκείνος όμως που χάνεται , δεν γυρίζει πίσω. Εκείνος έφυγε 39 χρονών παληκάρι κι άφησε πίσω του χαρές που δεν πρόλαβε να δει, που δεν θα ζήσει να τις δει.... Άφησε πίσω δυο κοριτσάκια που δεν θα δει να μεγαλώνουν, που θα λείπει απ'όλες τις σημαντικές κι ασήμαντες στιγμές τους....ενώ εκείνος θα γίνει μόνο μια φωτογραφία στο σαλόνι και μια ακαθόριστη ανάμνηση όσο θα περνά ο καιρός για τις μικρούλες.... Δεν ξέρω τί να πω στην γυναίκα του όταν την δω.......τί μπορείς να πεις τέτοιες στιγμές;...ποιά λόγια είναι ικανά να παρηγορήσουν, να απαλύνουν τον πόνο, χωρίς να φανούν ανούσια, μάταια, ανώφελα;....... Κι ίσως είναι ανόητο , αλλά νιώθω άσχημα που πρέπει να της πω λόγια χωρίς ουσία ενώ βρίσκομαι στην "άλλη" πλευρά...την ασφαλή (τουλάχιστον για την παρούσα στιγμή, γιατί κανείς δεν ξέρει το αύριο...). Ο Θεός ας αναπαύσει εκείνον κι ας δώσει δύναμη στους δικούς του να σταθούν γρήγορα στα πόδια τους.... Καλό σου ταξίδι γείτονα!
Eίμαι πολύ ψυχοπονιάρα,... αλλά είμαι και "υποψιασμένη", βλέπετε άμα καείς στον χυλό , φυσάς και το γιαούρτι....κι εγώ, όχι απλά έχω καεί αλλά έχω κυριολεκτικά τσουρουφλιστεί.... Και, δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά δεν καταπίνω αμάσητη κάθε πικρή-μικρή ιστορία που θα ακούσω, ειδικά όταν μου σερβίρεται από άντρα. Έχω επιφυλάξεις, κρατάω πισινή πώς το λένε;....άθελά μου θυμάμαι κάποιον άλλον πριν πολλά χρόνια, που με δάκρυα στα μάτια περιέγραφε την άκαρδη σύζυγο που τον εγκατέλειψε με δυο μικρά παιδιά, μόνο που στην αφήγησή του παρέλειπε να πει για το ξύλο που της έριξε ή για την ζωή που της την είχε κάνει κόλαση και τα παιδιά που δεν άφηνε να πάνε μαζί της. Έτσι μπορεί να φαίνομαι κυνική, αλλά προτιμώ αυτόν τον χαρακτηρισμό απ'το να με πει κάποιος ηλίθια. Γιατί ειλικρινά βρε παιδιά δεν καταλαβαίνω (ποτέ δεν το κατάλαβα) τί ωφελεί να κάνεις βούκινο το πρόβλημά σου στο διαδίκτυο; ...σε τί θα βοηθήσει να το μάθουν όλοι;...τί θα γίνει δηλαδή αν το γνωστοποιήσεις; θα φας λιγότερο ξύλο; Ή μήπως δεν ξέρεις τις λύσεις που έχεις;....τί παραπάνω θα γίνει αν το δημοσιεύσεις;....εκτός βέβαια, αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα υγείας που μπορεί να βρεθεί ένας δότης ή κάποια χρήματα που λείπουν κι είναι αναγκαία για να λύσουν κάποιο σοβαρή πάθηση, αλλιώς γιατί;....... Πέρα δηλαδή από μερικές κουβέντες συμπαράστασης, τί άλλο μπορείς να περιμένεις από μερικές χιλιάδες άγνωστά σου άτομα;.... Κι εν πάσει περιπτώσει, δεν υπάρχουν άλλα άτομα στην οικογένεια;.... στο σόι,.... φίλοι... που να σου σταθούν σ'αυτή την δύσκολη στιγμή;.....γιατί στους άγνωστους;....γιατί σ'αυτούς που εκ των πραγμάτων είναι μακριά και δεν μπορούν να προσφέρουν;......μήπως γιατί μπορούμε να κρυφτούμε ωραία ωραία πίσω απ'την ανωνυμία που μας προσφέρει ο χώρος;... Όταν ήμουν μικρή και διάβαζα στα κοριτσίστικα περιοδικά τα προβλήματα που έστελναν με γράμματα οι συνομήλικές μου ζητώντας λύση, απορούσα πώς δεν έβλεπαν το αυτονόητο....η λύση ήταν πάντα τόσο ευδιάκριτη στα παιδικά μου μάτια, τόσο κραυγαλέα .... Πόσο μάλλον τώρα που μεγαλώσαμε πια και μπορούμε να επεξεργαστούμε με άλλη λογική τα προβλήματά και να αναζητήσουμε τις λύσεις τους... Και για να μη παρεξηγηθώ, να διευκρινήσω πως δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως της Αμαλίας ή της Λυδίας όπου το προσωπικό πρόβλημα καθρεφτίζει μια γενικότερη απαξίωση της πολιτείας σε θέματα υγείας κι είναι καλό να ακούγεται και να δημοσιεύεται, μπας και ταρακουνηθεί κανένας απο τους αρμόδιους κι αλλάξει έστω κι ελάχιστα κάτι στο κρατικό χάος......αντίθετα μιλάω για προσωπικές πικρές ιστορίες κακοποίησης που δημοσιοποιούνται και αν εκφράσεις κιολας κάποια επιφύλαξη, θα εισπράξεις τον χαρακτηρισμό του άσπλαγχνου, του άκαρδου και του κυνικού. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου φάνηκε το λιγότερο γελοίο χθες να ποστάρονται εγγραφές η μια κάτω από την άλλη, εκλιπαρώντας στους τίτλους τους κάποιον να φανερωθεί...να δώσει σημεία ζωής, λέγοντάς του πως τον αγαπάνε... Αλλά είπαμε, εγώ είμαι άσπλαχνη και κυνική...............
Χθες το απόγευμα γυρίζω από το κολυμβητήριο τους πιτσιρικάδες με προορισμό το σπίτι. Στο αμάξι έχουμε πιάσει ψιλή κουβέντα για το πως πέρασαν την μέρα στο σχολείο. Ο μεγάλος είναι ακριβώς πίσω μου και μου λέει τα νέα με γουρλωμένα μάτια, φωνή έντονη και ανάσα που λαχανιάζει στην προσπάθειά του να αφηγηθεί και να δώσει έμφαση στα γεγονότα. -... και που λες μαμά, είχα ξεχάσει την τσάντα με το φαγητό (πάνε ολοήμερο) έξω από την τάξη και την πήρανε κάτι παιδιά της τετάρτης και την πετάγανε κι έπαιζαν ποδόσφαιρο. - την έχασες; -όχι την είδα στο διάλειμμα και την πήρα. - πέσανε τα φαγητά; - όχι, αλλά η τσάντα έγινε μες τις πατημασιές κι έπεσε το πηρούνι και το έχασα - και δεν είχες πηρούνι να φας; - μου έδωσε η Χριστίνα το δικό της και μετά στο διάλειμμα το βρήκε η Σπυριδούλα και μου το έφερε. - είδες για να μην είσαι υπεύθυνος; - είμαι υπεύθυνος,.... την τσάντα ξέχασα. - αυτό εννοώ, όταν κάποιος είναι υπεύθυνος δεν ξεχνάει τα πράγματά του, χίλιες φορές δεν σου έχω πει να προσέχεις, να γίνεις υπεύθυνος , να μην ξεχνάς πράγματα και δουλειές που έχεις να κάνεις;.... - .......και που λες μαμά, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τόσο καλούς φίλους και τόσο καλή μαμά! .................................................................... Τί του λες τώρα του μικρού γαλίφη;....αυθόρμητα χαμογέλασα. :))
Σας έχω πει πόσο κρυουλιάρα είμαι;....αν όχι σας το λέω τώρα... Δεν έχω ταίρι παιδιά, ..ο άντρας μου, ο οποίος είναι στο άλλο άκρο (χειμώνα καιρό με ένα πουκαμισάκι γυρίζει και μ'εκνευρίζει) με κοροιδεύει... Χθες βράδυ λοιπόν, άρχισα να μουρμουράω πως πρέπει να με βοηθήσει να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα, "άσε να περάσει αυτή η βδομάδα", μου είπε εκείνος, "θα ξανανέβει η θερμοκρασία".. Ανένδοτη εγώ....."όσο και ν'ανέβει, για να ξανακάνει καύσωνες αποκλείεται, πρέπει να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα και κλείσε την μπαλκονόπορτα...ξύλιασα" , ο άνθρωπος-ήρωας (ο άντρας μου είναι αυτός) με κοίταξε χαμογελώντας...."σε λίγο θα μου πεις ν'ανάψουμε και καλοριφέρ" μου λέει... "καλοριφέρ όχι, δεν είμαι υπερβολική, αλλά για το τζάκι δεν θά'χα αντίρρηση......." Μα πείτε μου σας παρακαλώ, δεν κάνει κρύο;....εγώ πολύ ευχαρίστως φόρεσα το πρωί την μακρυμάνικη μπλουζίτσα μου (ναι...ναι...τελικά μου'γινε το χατήρι και τα κατεβάσαμε τα χειμωνιάτικα..), βέβαια είμαι λίγο παράταιρη γιατί φοράω ακόμα καλοκαιρινό παπούτσι, ξέρετε αυτά που είναι κλειστά μπροστά και ανοιχτά πίσω................να βγαίνει η φτέρνα και να παίρνει αέρα...και σιχτίρισα χίλιες φορές τον εαυτό μου που δεν έβαλα ένα κλειστό παπουτσάκι με ένα ζευγάρι καλτσούλες μέχρι το γόνατο, κάτω από το παντελόνι μια χαρά θα ήταν.....ας είναι, αύριο θα όργανωθώ καλύτερα. Όταν δε πιάσει κανονικά ο χειμώνας, πού με χάνεις πού με βρίσκεις, αγκαλιά με ένα καλοριφέρ είμαι..η θέση μου στο σπίτι είναι σε μια πολυθρόνα που βρίσκεται δίπλα στο τζάκι, κουλουριάζομαι εκεί φορώντας ό,τι πιο ζεστό έχω και ανά τακτά χρονικά διαστήματα σηκώνομαι και πηγαίνω να αγκαλιάσω για λίγο το καλοριφέρ, έτσι για να στανιάρω που λένε... Αμ το άλλο;...όταν ξαπλώνω στο κρεββάτι, επειδή είναι αλήθεια ότι υποφέρω από το κρύο, βάζω το πιστολάκι για τα μαλλιά μέσα από το πάπλωμα και ζεσταίνω τον χώρο.......ο άνδρας μου φωνάζει πως θα πάρω φωτιά καμμιά ώρα, αλλά ποιός τον ακούει;.... Παρ'όλα αυτά, τον λατρεύω τον χειμώνα και τον προτιμώ απ'όλα τα καλοκαίρια του κόσμου...έχεις εναλλακτικές βρε παιδί μου πώς να το κάνουμε;...κρυώνεις;..προσθέτεις ρούχα , φοράς πιο χοντρές κάλτσες, στην ανάγκη κανεις μιζανπλί στο εσωτερικό του κρεββατιού....στον καύσωνα τί να κάνεις;...και ολογυμνος να μείνεις πάλι καύσωνα θα έχει. Oύτε μπορείς να είσαι συνεχώς μέσα σε κλιματιζόμενο χώρο, κάποια στιγμή θα πρέπει να κυκλοφορήσεις βρε αδερφέ.....και τότε τί θα κάνεις;...θα βγάλεις τις σάρκες σου;... Απαπα, χειμώνας και πάλι χειμώνας κι ας κρυώνω.....
Τώρα εμένα γιατί μου φαίνεται γελοίο όλο αυτό;.... Μιλάω για την σημερινή μέρα που είναι αφιερωμένη, λέει, απ΄όλους τους bloggers στο περιβάλλον. Κι άντε και γράψαμε όλοι απο πέντε αράδες για το περιβάλλον κι άντε βάλαμε και τις κατάλληλες φωτογραφίες κι άντε και ποστάραμε κι εκατό σχόλια του τύπου "το περιβάλλον είναι το μέλλον μας, σωστό είναι να το διαφυλάξουμε..." κι άλλα τέτοια όμορφα και χαρωπά.... So what?......E, και;.....ποιό θά'ναι το αποτέλεσμα δηλαδή;....Θα αλλάξει τίποτα στην νοοτροπία του ανεύθυνου που μπαζώνει τα ρέματα ή καίει τα δάση για να κονομήσει κλέβοντας ανάσα κι οξυγόνο από τον ίδιο και τα παιδιά του;..... Σε τί θα βοηθήσουν δηλαδή οι εγγραφές και τα ατέλειωτα μπλα μπλα μπλα, αν δεν γίνει κτήμα του καθενός μας και υποχρέωση να διαφυλάττουμε με κάθε τρόπο ό,τι μας χαρίστηκε από την φύση τόσο απλόχερα; Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί αφ'ενός δεν λογίζομαι για blogger περιωπής κι αφ'ετέρου μπορεί το μικρό μου μυαλό να μη "πιάνει" κάποια υψηλά νοήματα και σκοπούς....
Tελικά , σκέφτομαι, πως για μας τις γυναίκες δεν υπάρχουν αργίες ούτε Κυριακές... Μη σας πω ότι οι Κυριακές είναι χειρότερες καθώς έχουν μαζευτεί δουλειές απ'όλη την βδομάδα που πρέπει να τις κάνεις την μόνη μέρα που (υποτίθεται) πως κάθεσαι....κι ας έρχεται κάθε Σάββατο η Σβετλάνα (να'ναι καλά η γυναίκα) και κάνει το σπίτι λαμπίκο. Σκέψου δηλαδή να έπρεπε να καθαρίσω και το σπίτι τί θα γινόταν! Κάθεσαι είπα πριν;.........ας γελάσω. Ακόμα και τον καφέ τροχάδην τον πίνω, γουλιά κι απλώνω τα ρούχα, άλλη γουλιά και ψάχνω το ταψί για το φαγητό, τρίτη γουλιά και βάζω φωνή στ'αστροπελέκια να τελειώνουν με τα μαθήματά τους....αυτός δεν είναι καφές...ψυχοβγάλσιμο είναι. Και το απόγευμα με την κούπα του απογευματινού πια καφέ, θα στρωθεί η πρέσσα στο τραπέζι για να σιδερωθεί το βουνό απ'τα ασιδέρωτα...να τις βράσω τέτοιες Κυριακές. Έχω πεθυμήσει μια Κυριακή που να είναι άδεια από υποχρεώσεις, που να ξυπνήσω το πρωί και να μείνω στο κρεββάτι ως αργά χωρίς να σκέφτομαι τις δουλειές που περιμένουν. Μια Κυριακή χωρίς διαβάσματα και σιδερώματα, χωρίς μαγείρεμα. Μια νωχελική Κυριακή που να κυλήσει σε αργούς και ράθυμους ρυθμούς, χωρίς έννοιες , σκέψεις και προβληματισμούς για την επαύριο. Σαν τις Κυριακές της νιότης μου, που δεν ήξερα τί να τις κάνω, πώς να τις γεμίσω......που ήσαν ατέλειωτες. Τώρα λες και συρρικνώθηκαν, μάζεψαν, μίκρυναν....έγινας τόσες δα. Μέχρι να ξεκινήσουν....παφ! τελειώνουν. Τελικά μου φαίνεται πως αυτό που θέλω πίσω ...είναι η ξεγνοιασιά της νιότης μου....κι ας είναι όποια μέρα της βδομάδας θέλει..........:)
Το μαγαζί μου το αγαπώ, μπορεί να μην ήταν το όνειρό μου να γίνω ψιλικατζού, αλλά όταν -πριν 10 χρόνια- έμεινα άνεργη και σκέφτηκα να αξιοποιήσουμε αυτό τον χώρο δίπλα από το πατρικό του άντρα μου, που έμενε κλειστός και χρησίμευε μόνο σαν αποθήκη, εκτός από λεφτά έβαλα και μπόλικη απ'την ψυχή μου εδώ μέσα. Τότε θυμάμαι πως το ετοίμαζα με μεγάλο ενθουσιασμό και μεράκι....η "δική" μου δουλειά, χωρίς να έχω κανένα πάνω από το κεφάλι μου, λίγο τό'χετε;..... Τώρα μετά από δέκα χρόνια σχεδόν, έχω βάλει πωλητήριο, έχοντας πια κουραστεί από την έλλειψη ελεύθερου χρόνου και την "σκλαβιά" του ωραρίου. Όμως κάποια πράγματα θα μου λείψουν....και δεν μιλάω για την άνεση να κάνεις ό,τι θέλεις, την ώρα που το θέλεις...όοοοοχι, μιλάω για την ικανοποίηση που έπαιρνα ξέροντας πως μέσω εμού....η μόρφωση έφτανε σε κάθε σπίτι...ναι ...ναι, καλά ακούσατε... Μιλάμε για τόνους μόρφωσης και μάλιστα εγκυκλοπαιδικής...... μή μου πείτε ότι δεν αγοράσατε έστω και μια φορά κάποια εφημερίδα για το βιβλίο ή την εγκυκλοπαίδεια που είχε "ένθετο" , γιατί δεν πρόκειται να σας πιστέψω... Οι παραγγελίες αρχίζουν από την προηγούμενη ή μάλλον για να ακριβολογήσω από την στιγμή που το έντυπο θα διαφημιστεί....."να μου κρατήσεις την εφημερίδα που έχει ένα βιβλίο, πώς το λένε μωρέ...,ένα με πύργους,.... δεν πρόλαβα να τ'ακούσω στην τηλεόραση....", ..εκείνη δεν πρόλαβε να τ'ακούσει και περιμένει τώρα από σένα να καταλάβεις περί ποιάς εφημερίδας μιλάει για να την κρατήσεις. Ή εκείνες οι εγκυκλοπαίδειες!!....αν τα παιδιά όλων αυτών που αγόρασαν ΟΛΕΣ τις εγκυκλοπαίδειες που κυκλοφόρησαν από κάποια εφημερίδα, (αλήθεια γιατί εμάς τους γονείς μας πιάνει μανία να αγοράσουμε ό,τι από εγκυκλοπαίδεια κυκλοφορεί;....κανείς μας δεν θυμάται τις ελάχιστες φορές που την χρησιμοποίησε ο ίδιος σαν μαθητής;....) ανοίγουν έστω και ένα τόμο από αυτές την ημέρα και διαβάζουν μόνο μια σελίδα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνουν πάνσοφα. Όχι πέστε μου, τις έχετε δει τις εφημερίδες του σαββατοκύριακου;...μόνο εφημερίδες δεν είναι....μαζί με την εφημερίδα παίρνεις την Άρτα, τα Γιάννενα και πέντε ταινίες δώρο.....η χαρά του αναγνώστη!! Τώρα που είπα ταινίες.....τί μανία είναι πάλι αυτή να μαζεύουν dvd με ταινίες;.... απορώ πότε προλαβαίνουν να τις βλέπουν....αφού έχω μπερδευτεί ...... δεν ξέρω αν έχω ψιλικατζίδικο ή βίντεοκλαμπ....διότι δεν ζητάνε πια την εφημερίδα με το όνομά της αλλά με τον τίτλο της ταινίας που έχει..."θέλω την εφημερίδα με την Βουγιουκλάκη..¨", της την περνάς κολλάρο ν'αρχίσει να νιαουρίζει ..νιάου νιάου βρε γατούλα;..... Αλλά εκεί που έδινα και τα ρέστα μου ήταν όταν ερχόταν η άλλη κι έλεγε "είναι μωρέ ένα περιοδικό , που έχει μια πολύ ωραία τσάντα"....μουγκρίζεις εσύ ότι τα περιοδικά είναι εκεί και να ρίξει μια ματιά, τα σκαλίζει για ώρα και αφού τα ανακατέψει και τα πάει και τα φέρει εκατό φορές στα χέρια της, γυρίζει και σε ρωτάει με αθώο ύφος "μήπως την έχεις σε μαύρο;"...... Εκεί να με πετύχετε,..... δεν με βλέπω στον καθρέφτη αλλά φαντάζομαι πως από τα αυτιά και την μύτη θα βγάζω καπνούς την ώρα που της εξηγώ "μελιστάλαχτα" πως δεν πουλάω τσάντες κι αν θέλει να την βρει έτσι όπως την φαντάζεται το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να πάει στο κατάλληλο μαγαζί κι ότι το ψιλικατζίδικο δεν είναι κάτι τέτοιο.... Εκείνη όμως που την πλήρωσε για όλους τους προηγούμενους, ήταν μια άτυχη περαστική που αφού βρήκε σ'εμένα το περιοδικό με τις σαγιονάρες που έψαχνε και πολύ χάρηκε γιατί όπως μου εξήγησε είχε γυρίσει όλα τα ψιλικατζίδικα και τους είχε τελειώσει, γύρισε και με ρώτησε με αθώο ύφος...."μήπως τις έχετε σε νούμερο 39;"..............
Σαν άτομο, όχι που να το παινευτώ, αλλά είμαι ό,τι πιο υπεύθυνο έχει γεννήσει η πλάση, μέχρι του βαθμού της αηδίας ένα πράμα. Ανάθεσέ μου μια δουλειά και πες μου πως πρέπει να έχει τελειώσει την τάδε ώρα και μέρα και να έχουμε τα τάδε αποτελέσματα, θα κινήσω γη και ουρανό αλλά η δουλειά θα είναι άριστα φερμένη εις πέρας στην ώρα της. Αυτή τώρα η υπευθυνότητα που κουβαλάω, μου βγαίνει και σ'ότι έχει να κάνει με το περιβάλλον, έχω δηλαδή την αίσθηση πως αν εγώ προσωπικά δεν δραστηριοποιηθώ θα καταστραφούμε κι ότι η σωτηρία της φύσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι από μένα. Χρόνια έβλεπα στα ξένα έργα σκηνές που έδειχναν πως η μητέρα προέτρεπε τα παιδιά να βάλουν τα σκουπίδια στον κατάλληλο κάδο, ανάλογα με το υλικό τους και ζήλευα. Γιατί να μην έχουμε κι εμείς αναπτύξει τέτοια συστήματα, αναρωτιόμουν. Διότι τί να σου κάνουν μόνοι οι Αμερικάνοι;.....είναι και λίγο γκάου ως λαός...πόση φύση να σώσουν; ..Ενώ αν δραστηριοποιηθούμε όλοι -και κυρίως οι Έλληνες- την έχουμε εξασφαλισμένη την σωτηρία της φύσης στο πιτς φυτίλι. Καταλαβαίνετε λοιπόν την χαρά που έκανα όταν γύρισα μια μέρα σπίτι από την δουλειά και βρήκα στην πόρτα κρεμασμένες δυο τσάντες με προσπέκτους που ενημέρωναν πως ξεκινά η συγκομιδή των ανακυκλώσιμων υλικών, ότι οι νέοι κάδοι γι'αυτό το σκοπό θα τοποθετηθούν σε κάθε δρόμο, ότι όλοι πρέπει να βοηθήσουμε και διάφορα τέτοια ευχάριστα. Παίρνω τις τσάντες, ανεβαίνω σπίτι και καλώ τ'αστροπελέκια για καθοδήγηση.....ευτυχώς ήταν ενημερωμένα απ'το σχολείο και δεν χρειάστηκε να κοπιάσω και πολύ....με τις πρώτες κουβέντες είχαν μπει στο νόημα. Αρχίζουμε λοιπόν να μαζεύουμε, τίποτα δεν πήγαινε στα σκουπίδια, ....περιττό να σας πω πως πολύ σύντομα είχε γεμίσει η μια τσάντα και βάλαμε μπροστά και την δεύτερη. Σε τρεις μέρες οι τσάντες ήταν τίγκα....τις παίρνω που λέτε και βγαίνω να βρω τους ειδικούς κάδους...ψάχνω από δω ...ψάχνω απο κει ...πουθενά οι κάδοι. Με βλέπει η γειτόνισσα ζαλωμένη με τις τσάντες τίγκα στο πλαστικό και το τσίγκινο και μπαίνει στο νόημα. - τους κάδους ψάχνεις; μου λέει - όχι, τά'βγαλα βόλτα γιατί τους ήρθε μια στενοχώρια μες στο σπίτι... - δεν τους έχουν τοποθετήσει ακόμα, εν καιρώ..... - εν καιρώ;...τί θα πει "εν καιρώ"; και τότε γιατί μας μοίρασαν τα προσπέκτους και τις τσάντες; - για ενημέρωση....σε λίγο καιρό θα βάλουν και τους κάδους. Εγώ ρε παιδιά αλλιώς το είχα στο μυαλό μου, αν θέλω σαν δήμος να κάνω μια τέτοια κίνηση, τοποθετώ τους κάδους και παράλληλα μοιράζω και το ενημερωτικό υλικό στους δημότες μου....αλλά θα μου πείτε τί να ξέρω εγώ;....σωστά. Επιστρέφω που λέτε σπίτι, έτσι ακριβώς όπως έφυγα, ζαλωμένη με το πλαστικομάνι και τις βγάζω στο πίσω μπαλκόνι, σε δυο τρείς μέρες άρχισα να τα στοιβάζω σε μεγάλες σακκούλες σκουπιδιών, αλλά για να τα πετάξω , δεν τα πέταγα,....είχα πεισμώσει. Περνά ο καιρός και στο πίσω μπαλκόνι γινόταν το αδιαχώρητο, ήθελα να βγω για ν'απλώσω κι έπρεπε να μετακομίσω πρώτα όλο εκείνο το τσαντομάνι για να χωρέσω να περάσω.... Όχι μια....όχι δυό....όχι τρεις.....δεκαπέντε μέρες πέρασαν περιμένοντας, αφού όταν πια τους τοποθέτησαν, ο κάδος που τα πήγα τίγκαρε μόνο από τα δικά μου..... Τώρα έχω τον μεγάλο τον γιό που με κοροιδεύει, "τί μαζεύεις ρε μάνα;...αυτοί μας δουλεύουν, είναι δυνατόν να τα ρίχνεις έτσι ανάκατα, πλαστικό , γυαλί και χαρτί και να κάθονται να τα ξεχωρίζουν; πόσο προσωπικό δηλαδή πρέπει να έχουν γι'αυτή την δουλειά;...να δεις που στην χωματερή καταλήγουν κι εσύ κάθεσαι και παιδεύεσαι". "δεν με νοιάζει", του απαντώ, "ας παιδεύομαι, εγώ κάνω αυτό που πρέπει"....και συνεχίζω ακάθεκτη να μαζεύω. Και θα συνεχίσω δεν τίθεται θέμα, αλλά μ'έχει υποψιάσει την γυναίκα,.....βρε, λέτε να΄'χει δίκιο;.....
Προχθές τη νύχτα, ακούω μες τον ύπνο μου φωνές δυνατές, ξυπνάω και τεντώνω τ'αυτιά να καταλάβω τί γίνεται. Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή κι απο τον πίσω δρόμο άκουγα δυο αντρικές φωνές που τσακώνονταν ή έτσι μου φάνηκε εμένα, γυρίζω και κοιτάω τον άντρα μου,...κοιμόταν του καλού καιρού. Αγριεύτηκα, κοιτούσα την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και δεν τολμούσα να σηκωθώ να την κλείσω, αλλά ορκιζόμουν στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να την αφήσω ανοιχτή βράδυ. Σε λίγο κατάφερα να ξεχωρίσω τί έλεγαν , ο ένας άντρας φώναζε στον άλλον "τώρα θα δεις" κι ο άλλος του έλεγε "δεν πήρα τίποτα ρε φίλε" και μετά άκουσα τον ίδιον να φωνάζει "βοήθεια, βοήθεια" και τον πρώτο να του λέει "μη φωνάζεις.." αλλά άγρια. Δεν ήθελα περισσότερα για να πλέξω το σενάριο....προφανώς ο ένας ήταν κάποιο κλεφτρόνι βήτα διαλογής και τον έπιασε ο άλλος στα πράσα. Άρχισε λοιπόν, φουρκισμένος όπως ήταν, να τον "καταχερίζει" και το κλεφτρόνι καλούσε σε βοήθεια, ταυτόχρονα ακούω μια γυναικεία φωνή να τσιρίζει "μη καλέ, έχω καλέσει την αστυνομία"...... Εκείνη τη στιγμή που αρχίζω να βάζω τα κομμάτια του παζλ το ένα δίπλα στο άλλο, κι ενώ προσπαθώ να ξεδιαλύνω τί λένε καινούργιες φωνές που μπαίνουν στο έργο, ακούω δίπλα μου ένα δυνατό ροχαλητό, ο άντρας μου...... Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι, εδώ ο κόσμος χάνεται, όλη η γειτονιά είναι στο πόδι κι εκείνος δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;...Τον κοιτάω φουρκισμένη, το ροχαλητό δυναμώνει και μ'εμποδίζει πια να ακούσω τί παίζεται έξω στον δρόμο, νευριάζω ....εμ, δεν παίρνεις χαμπάρι τί γίνεται , εμ μου κάνεις και χαλάστρα., ....του δίνω μια ελαφριά σκουντιά...σηκώνει το κεφάλι ..με κοιτά χωρίς να με βλέπει και γυρίζει από την άλλη, ευτυχώς το ροχαλητό σταματάει, αλλά έξω δεν ακούω πια τίποτα.. μόνο τους γείτονες που συζητούν επιστρέφοντας (υποθέτω) σπίτι τους. Ορίστε, με το ροχαλητό έχασα το καλύτερο, το τέλος..... To επόμενο πρωί κάνω πλήρη περιγραφή στον άντρα μου με επίλογο την κλασική ερώτηση "καλά χριστιανέ μου , δεν άκουσες τίποτα;", ατάραχος εκείνος με κοιτά με το ύφος "πώς κάνεις έτσι;" και γελάει. "αφού το έχω δηλώσει, όταν κοιμάμαι δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα, τί θες να κάνω;"μου λέει. Δεν το βάζω κάτω, το απόγευμα βουτάω τον γιό μου ο οποίος κοιμάται στο ισόγειο κι η κρεββατοκάμαρά του συνορεύει όπως κι η δική μας με τον δρόμο..."το και το, του λέω, άκουσες;" με κοιτά με το ύφος της γελάδας "όχι" μου λέει "γιατί θά'πρεπε;"..................ε, δεν τρώγονται αυτοί με τίποτα.... Χθες βράδυ, την ώρα που έχουμε ξαπλώσει για ύπνο, γυρίζω φιλάω τον άντρα μου και του λέω "καληνύχτα αγάπη μου, κοιμίσου εσύ...θα μείνω εγώ να προσέχω"................
Δεν πάμε καλά....δεν πάμε καθόλου καλά, έχουμε ξεφύγει πολύ οι νεοέλληνες, πάει.... τό'χαμε που τό'χαμε λίγο .....το χάσαμε κι αυτό. Γιατί γκρινιάζω;....μα είναι να μη γκρινιάζω;....ξαφνικά ο κάθε φουκαράς υπαλληλάκος, εργολάβος ή μικρομεσαίος μαγαζάτορας προήχθει σε σύγχρονο γιάπη μπίσνεσμαν....και μάλιστα απ'τους υπεραπασχολημένους που η πρώτη του φροντίδα το πρωί είναι να κοτσάρει το ματσούκι στο αυτί και ν'αρχίσει να περιφέρεται στο λεκανοπέδιο Αττικής και περιχώρων σπάζοντάς μου εμένα τη χολή. Μιλάω γι'αυτή την μόδα των τελευταίων χρόνων με τα handsfree κινητά. Παιδιά, δεν μπορώ να τα συνηθίσω με τίποτα, τους βλέπω να περπατάνε στο δρόμο και να μιλάνε στο άπειρο...και σκιάζομαι. Είναι σα να έχουμε πέσει σε ομαδική παράκρουση ως λαός, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μένα...Τώρα δε, με τα νέα τσουχτερά πρόστιμα της τροχαίας...το πράμα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο....Ξαφνικά νιώθω σα να είμαι στο κλουβί με τις τρελές....δίπλα μου περνάνε άνθρωποι που μιλάνε μόνοι τους, στα αυτοκίνητα οι οδηγοί κοιτούν τον "Σταμάτη" και του μιλάνε γελώντας και στην λαική ο μανάβης λέει γλυκόλογα στα πράσα την ώρα που τα τακτοποιεί στον πάγκο του.... Αλλά εκεί που γίνομαι τούρκα στην κυριολεξία , είναι όταν έρχονται έτσι στο μαγαζί να ψωνίσουν...Μπαίνει τώρα ο άλλος κι από την πόρτα τον ακούω να μιλάει μόνος του, στην αρχή υποθέτω πως επαναλαμβάνει την λίστα για τα ψώνια (ξέρετε όπως κάναμε όταν ήμασταν μικρά που μας έστελνε στον μπακάλη η μάνα μας να πάρουμε τρία πράγματα και τα δυο τα ξεχνούσαμε.....και μας ξανάστελνε κι εμείς λέγαμε σ'όλο το δρόμο τα ψώνια για να μη τα ξεχάσουμε), με το που μπαίνει και βλέπω το "ματσούκι" στο αυτί καταλαβαίνω....και περιμένω. Κι εκείνος μιλάει, ....κι εγώ περιμένω, λες και δεν έχω καλύτερα πράγματα να κάνω απ'το να κάθομαι ν'ακούω τις ηλιθιότητες που λέει ο καθένας απ'το κινητό.....και μιλάει...και περιμένω.....και θέλω δεν θέλω ακούω όλο το πρόβλημα που τον ταλανίζει, αγωνιώ κι εγώ μαζί του για το αν θα βρουν τραπέζι Σάββατο βράδυ στο σκυλάδικο και στενοχωριέμαι όταν ακούω πως η Μαίρη έχει να πάει στο χωριό να δει τους δικούς της και δεν θα είναι στην παρέα.......υποθέτω (από τις απαντήσεις του) τί προτείνει ο άλλος και συμπαρίσταμαι με το βλέμμα όταν δυσανασχετεί κάνοντάς μου νόημα πως και καλά "τί να κάνω;...έχω μπλέξει".... Κι όταν πια με τα πολλά τελειώσει την "συνδιάλεξη", δεν ζητά ούτε ένα συγνώμη που σε έχει και περιμένεις τόση ώρα σαν τον............άντε μη το πω. Ήθελα νά'ξερα πώς ζούσαν όλοι αυτοί, μερικά χρόνια πριν που δεν υπήρχαν όχι τα handsfree, ούτε καν τα κινητά!...πώς επιβίωναν χωρίς το ματσούκι στο αυτί;.... Ψωνάρες.......ε, ψωνάρες!...........
Άμα σας λέω εγώ πως φέτος δεν είναι η χρονιά μου, να με ακούτε. Από τα πιο σημαντικά μέχρι τα πιο απλά και γελοία, όλα πάνε κατά μη πω πού......διότι τί είπα να κάνω η γυναίκα; το γαλακτομπούρεκο της πρίνσες είπα να κάνω, όχι φιλετάκια μινιόν με σάλτσα ζαρκαδιού!....(που παρεπιτπτόντως μια αηδία μου ακούγονται..), .αλλά είπαμε η μούτζα δεν κάνει διακρίσεις. Να τα πάρω όμως από την αρχή για να καταλάβετε κι εσείς περί ποιού μεγέθους καντεμιάς ομιλώ. Σάββατο ...κι απόβραδο με ασετυλίνη, (σόρυ παρασύρθηκα), Σάββατο που λέτε απόγευμα έχω ξυπνήσει φρέσκια φρέσκια από την μεσημεριανή μου σιέστα και λέω να φτιάξω το γαλακτομπούρεκο της Πρίνσες που παινευόταν η παινεψιάρα ότι είναι καταπληκτικό κι όχι ότι το λέει εκείνη αλλά να , όλοι οι άλλοι σφάζονται στην ποδιά του ή στο ταψί του, όπως σας βολεύει πάρτε το....και πάνω το γαλακτομπούρεκο και κάτω το γαλακτομπούρεκο ...είχα ζαλιστεί να την ακούω κι είπα να το κάνω να φιλέψω την οικογένεια, να τους γλυκάνω. Από το πρωί του Σαββάτου , έχω δώσει σαφείς και ρητές εντολές στον σύζυγο που πήγε σούπερ μάρκετ να βρει "φύλλο Βηρυττού", αυτό πάλι δεν το είχα ξανακούσει και μου φάνηκε πως πολύ θα παιδευτούμε να το βρούμε κι ότι επίτηδες η Πρίνσες το έκανε για την περίπτωση που το γλυκό έβγαινε μάπα, να είχε να μας αντιτάξει πως έφταιγε που δεν βάλαμε φύλλο Βηρυττού, γι'αυτό και ήμουν αυστηρή και απόλυτη,..."μη γυρίσεις σπίτι", του είπα "αν δεν βρεις φύλλο Βηρυττού". "Αν βρω άλλης περιοχής από κείνα τα μέρη να το πάρω;" με ρώτησε φεύγοντας "μμμμ, κρυάδες" του είπα και το θέμα έληξε εκεί. Τελικά αποδείχτηκε πως το μόνο εύκολο ήταν να βρούμε φύλλο Βηρυττού μιας και ήταν κάποιας πολύ γνωστής εταιρίας φύλλων, που το συγκεκριμένο που προοριζόταν για γλυκά ταψιού, το ονόμαζε έτσι. Περιχαρής εγώ σκέφτηκα πως ορίστε, έστω και στα μικρά κι ασήμαντα, η τύχη μου χαμογελά κι έτσι το απόγευμα είχα όλα τα απαραίτητα εφόδια για την παρασκευή του ...περί ου ο λόγος. Ανοίγω την πόρτα της κουζίνας στο πίσω μπαλκόνι, που συνορεύει με την κρεββατοκάμαρα κι αρχίζω να πηγαινοέρχομαι μέσω του μπαλκονιού, από κουζίνα σε κρεββατοκάμαρα και τούμπαλιν , για να διαβάζω απ'το ανοιχτό πισι στη σελίδα της Πρίνσες τις οδηγίες.....ότι μπορούσα κάλλιστα να ανοίξω το λαπτοπ στο τραπέζι της κουζίνας ούτε που μου πέρασε απ'το νου. Σ'εκείνο το σημείο μου γίνανε λίγο τα νεύρα κρόσσια , διότι κι εκείνη η χριστιανή δεν είχε παραθέσει την συνταγή με τον παλιό εκείνο γνωστό τρόπο, πάνω τα υλικά κάτω η εκτέλεση, αλλά την είχε δει ως καλλιτεχνική έκφραση της γραφής της και έψαχνα εν τω μέσω χίλιων δυο λεπτομερειών της οικογενειακής της ζωής να ξετρυπώσω τί μέλλει γενέσθαι με βούτυρο και πόση ζάχαρη να βάλω στο σιρόπι κι άλλα τέτοια επικοδομητικά... Μουρμουράω που λέτε και πηγαινοέρχομαι απ'το μπαλκόνι, κάτι γείτονες που έχουν έρθει τελευταία στην γειτονιά και καθόντουσαν στην αυλή τους οι άνθρωποι με κοιτούσαν σίγουροι ότι την έχω ψωνίσει, και φτάνω αισίως να έχω βάλει στο φούρνο το γλυκό και να ετοιμάζω το σιρόπι. Με την σιγουριά του αθλητή που είναι ένα χιλιοστό πριν την κοπή του νήματος, βράζω το σιρόπι.......και βράζω ......και βράζω.........και βράζω.....και δώστου να σηκώνω την κουτάλα να το δω να τρέχει "σαν κλωστή" (έτσι έλεγαν οι οδηγίες) και τίποτα εκείνο, νεράκι να κυλά και να χάνεται και δώστου εγώ να βράζω. Δεν ξέρω παιδιά πόση ώρα έβραζε, εκείνο που ξέρω είναι πως όταν το είδα πια με το μάτι, ότι είχε δέσει κι αφού σήκωσα την κουτάλα κι έτρεξε, όχι ωσάν τον άνεμο, αλλά σαν κλωστή , μόλις πήγα να το ρίξω πάνω στο γλυκό , εκείνο έκανε ένα πραφ....κι έγινε μια συμπαγής ζαχαρένια μάζα που πήγε και κατσικώθηκε πάνω στο γλυκό σα να ήταν άσπρο ζαχαρωτό καπέλο..... Τώωωωωρα;....τί γίνεται τώρα;.....το κοιτούσα έντρομη κι απελπισμένη. Να προσπαθώ να ξεκολλήσω την ζαχαρωτή μάζα και να μη φεύγει με τίποτα. Τελικά κάθησα, ούτε και ξέρω πόση ώρα, με ένα μαχαίρι να ξεκολλάω κομμάτι κομμάτι την καραμέλλα -γιατί καραμέλλα είχε γίνει- από την επιφάνεια του γλυκού, προσπαθώντας να μη χαλάσει το φύλλο κι εκείνη η ρημαδιασμένη να σπάει και να γίνεται χίλια μικρά μικρά κομματάκια κι εγώ να προσπαθώ να τα αλιεύσω και να καίγονται τα δάχτυλά μου και να ανοίγω την βρύση δίπλα να τα δροσίσω απ'το καψάλισμα.......και κάποια στιγμή που έχω ξεκολλήσει πολλά απο δαύτα έχω την φαεινή ιδέα να το γυρίσω ανάποδα στο νεροχύτη κρατώντας το, για να πέσουν όλα εκείνα τα μικρά ανεπιθύμητα ζαχαρωτά κομμάτια και την ώρα που το έχω γυρισμένο ...ξεκολλάει ολόκληρο από το ταψί και στο τσακ το γλύτωσα απ'το να σκάσει μες τον νεροχύτη και μετά να πάρει κατ'ευθείαν τον δρόμο του σκουπιδοτενεκέ..... Κι αφού κατάφερα μετά από ώρα να βγάλω την περισσότερη καραμέλλα , φτιάχνω καινούργιο σιρόπι με την ελπίδα πως όταν θα πέσει καυτό θα λιώσει κι όλα τα απομεινάρια που ήταν πάνω στο φύλλο......αμ δε...φρούδες ελπίδες! Το καινούργιο σιρόπι έπεσε αλλά εκείνα εκεί.....ακλόνητα, έμοιαζε το πάνω μέρος του γλυκού λες κι είχε πέσει ψιλό ψιλό χαλάζι κι είχε καλύψει όλη την επιφάνεια. Τελικά το γλυκό είναι πεντανόστιμο όσον αφορά την κρέμα κι αν δεν είχε γίνει η στραβή θα ήταν και τέλεια σιροπιασμένο το φύλλο, αυτό το συνεπέρανα από το φύλλο στο κάτω μέρος που ήταν τέλειο...στο πάνω ...απλά το βγάζουμε στην άκρη και το πετάμε....... Όχι τίποτα άλλο, αλλά η μυρωδιά σου έσπαγε την μύτη (τί κάνει το φρέσκο βούτυρο!) και μετά η εμφάνιση σου την έσπαγε γενικότερα.... Δεν πειράζει Πρίνσες θα το ξαναφτιάξω....αλλά του χρόνου....τ'ακούς Πρίνσες;..........του χρόνου!!!
Αυτή τη χρονιά θα γίνω προληπτική να μου το θυμηθείτε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά παινευόμουν κιόλας η ξιπασμένη πως εμένα δεν μ'αφορούν τέτοιου είδους κολλήματα και τί σαχλαμάρες είναι αυτές μορφωμένοι άνθρωποι και ...και ...και .. Πάρε τώρα νά'χεις, που απο την αρχή της χρονιάς δεν έχεις σηκώσει κεφάλι. Το τί αναποδιά και ατυχία έχουμε υποστεί σαν οικογένεια φέτος, δεν περιγράφεται. Το ένα πίσω απο το άλλο μας έρχονται χωρίς να προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Το κακό ξεκίνησε με την κλοπή του σπιτιού μας, μπήκαν μέρα μεσημέρι και μας πήραν όλα τα κοσμήματα. Ανυποψίαστη εγώ για το τί θα επακολουθήσει το πήρα ψύχραιμα. Δεν βαριέσαι, σάμπως και τα φορούσα ποτέ;σκέφτηκα....τα προόριζα για τις μελλοντικές μου νύφες, καλύτερα λοιπόν που ήρθαν έτσι τα πράγματα να τους πάρω καινούργια να είναι και στη μόδα και να μη με σιχτιρίζουν για τις αντίκες που τις φόρτωσα. Είχε δεν είχε περάσει ένα μήνας, με παίρνει τηλέφωνο ο άντρας μου απ'την δουλειά "μας έκλεψαν το μηχανάκι", μου λέει......το οποίο μηχανάκι ήταν παρκαρισμένο μαζί με δεκάδες άλλα στο κέντρο της Αθήνας κάτω από το γραφείο που δουλεύει. Ψυχραιμία πάλι εγώ, δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, καλύτερα να πηγαίνω με τα πόδια στο μαγαζί μπας και ρίξω και κανα κιλό....όσο για κείνον, .... το μετρό σε πηγαίνει σε λίγα μόλις λεπτά στο κέντρο και από το γραφείο θα του παρέχουν δικό τους μηχανάκι όποτε χρειάζεται να βγει για εξωτερικές δουλειές. Πάνω που το είχα "τακτοποιήσει" κι αυτό στο μυαλό μου κι έδιωχνα επιμελώς την σκέψη της κακοτυχίας, άρχισαν σαν χιονοστιβάδα να έρχονται απανωτές, διάφορες άλλες αναποδιές..... Ότι κι αν προγραμματίζαμε, από μια απλή έξοδο μέχρι κάποια σοβαρή αλλαγή που θα μας καλυτέρευε την ποιότητα της ζωής μας, πήγαινε στράφι..... Δεν λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να πραγματοποιηθεί;......ε, καμμία σχέση.....εδώ το σύμπαν συνομωτούσε για να μας σπάσει τα νεύρα και τα είχε καταφέρει....τσατάλια μας τα έχει κάνει. Το τί παρεξηγήσεις, το τί καυγάδες, το τί "μικροατυχήματα" έχουμε υποστεί φέτος ούτε σε ταινία τρόμου δεν τα βλέπεις μαζεμένα ..... Εμένα ειδικά το σύμπαν με έχει φαίνεται ιδιαίτερο άχτι, γιατί δεν υπάρχει πόνος και ψιλοατύχημα που να μη το έχω περάσει......όλα ΦΕΤΟΣ. Η μέση μου, τα χέρια μου, τα δόντια μου, μέχρι και αλλεργία έπαθα πρώτη φορά στη ζωή μου και τριγυρνάω σαν τα μαστούρια χαπακωμένη μ'εκείνα τα αντιισταμινικά χάπια που φέρνουν ύπνο και καμμιά απολύτως βελτίωση της αλλεργίας σου.... Και μη βιαστείτε να πείτε για αγιασμό ...γιατί ήταν το πρώτο που έκανα, αλλά οι ατυχίες εκεί...μπαστακωμένες στο σπίτι μας να μη λένε να πάνε παραπέρα. "Κάντε πιο κει καλέ....κορέους θα πιάσουμε"...τίποτα αυτές.."ήρθαμε και θα μείνουμε", μ'ένα πείσμα ....μ'ένα γινάτι οι δικές σου, που σου γίνονται τα νεύρα κρόσσια στο πιτς φυτίλι. Έχω παραιτηθεί από κάθε ελπίδα πιά....έχω αποδεχτεί πως φέτος έτσι θα μας πηγαίνει.....στο μόνο που ελπίζω είναι στην αλλαγή του χρόνου, λες και αν από 2007 , γράψει 2008 στο ημερολόγιο θα επέλθει κι η σωτηρία μας.... Ορίστε, δεν σας τά'λεγα;......είχα δεν είχα...έγινα προληπτική!
Χθες το απόγευμα, όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, σκάει μύτη ο άντρας μου στο μαγαζί με μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια. Αγκαλιές ...φιλιά.....συγκίνηση...χαιδολογήματα....όλα κατά πως πρέπει. Τα δυο μικρά αστροπελέκια παρακολουθούσαν αμίλητα, έχοντας όμως ένα πονηρό χαμόγελο. Αφού τελειώσαμε με τους εναγκαλισμούς, γυρίζω στα μικρά "άντε", τους λέω "να φύγουμε για το σπίτι γιατί έχετε διαβάσματα". Μαζεύουμε όλα τα τζάτζαλα (τσάντες σχολικές, τσάντες του φαγητού απ'το ολοήμερο, τσάντες των αγγλικών, κάτι "τάπες" που έσκουζαν σαν πήγα να τις πετάξω γιατί λέει είναι απαραίτητο να τις πάρουμε κι αυτές στο σπίτι) και τους μπογαλιάζω στο αυτοκίνητο. Πίσω οι πιτσιρικάδες μαζί με όλο το τσαντομάνι, στην θέση του οδηγού εγώ και δίπλα στη θέση του συνοδηγού τοποθετώ με προσοχή την ανθοδέσμη. Παρ'όλο που τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι ανοιχτά, ο χώρος πλημμυρίζει από το υπέροχο άρωμα των φρέσκων λουλουδιών. Στο φανάρι ακούω την φωνή του μεγάλου πίσω μου... - μαμά, τα λουλούδια είναι αληθινά;....(μην εκνευριστείς...σκέφτομαι, μικρό παιδί είναι) - αληθινά είναι αγοράκι μου, ....δεν φαίνεται; - τί να σου πω;...εμένα έτσι όπως τα βλέπω, μου μοιάζουν με ψεύτικα. - δεν σου μυρίζουν;...επιμένω να προσπαθώ εγώ. - μου μυρίζουν, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ψεύτικα και να μυρίζουν Το τιμόνι φεύγει ελαφρά απ'τον έλεγχό μου , αλλά το επαναφέρω αστραπιαία, τί στο καλό ....τόσα χρόνια εκπαίδευσης στα "χτυπήματα" των αστροπελεκιών, αν μη τί άλλο, μ'έχουν σκληραγωγήσει. - αληθινά είναι μωρό μου, τα ψεύτικα δεν μυρίζουν. Σ'εκείνο το σημείο επεμβαίνει ο μικρός που όλη την ώρα παρακολουθούσε αμίλητος. - ρε συ, αληθινά είναι, του λέει - πώς το ξέρες;...επιμένει ο μεγάλος ο οποίος νιώθει και λίγο θιγμένος από την παρέμβαση. - γίνεται ρε να πας ψεύτικα λουλούδια στην γυναίκα που αγαπάς;.....θα σε χωρίσει. Ντόοινγκ..........είπατε τίποτα;....
Θυμάμαι πως η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ζεστή, να......σαν τη σημερινή. Ξύπνησα έχοντας ένα περίεργο συναίσθημα που πλημμύριζε όλο μου το είναι, περίεργο...δεν το είχα νιώσει ξανά ή ....το είχα ξεχάσει. Άκουσα την πόρτα να χτυπά και τη φωνή της Μαρίας να με ρωτά "ξύπνησες;", η απάντησή ήταν ακόμα στα χείλια μου όταν η πόρτα άνοιξε διάπλατα για να μπει κρατώντας ένα δίσκο με καφέ και για τις δυό μας, ενώ ταυτόχρονα τραγουδούσε με πονηρό χαμόγελο...."σή με ρα γά....σήμερα γάμος γίνεται, σ'ωραίο περιβόλι......". Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και την άφησα να με φιλήσει και να με κανακέψει. Η Μαρία ήταν παιδική φίλη που ήρθε απ'την Κρήτη, να μου σταθεί αυτήν την μέρα, μιας κι η μάνα είχε φύγει νωρίς και δεν είχα κανένα αλλο, αλλά και γιατί όπως έλεγε "δεν υπάρχει περίπτωση αυτή τη μέρα να είμαι μακριά σου". Οι εφιάλτες του παρελθόντος ήταν πια πίσω κι εγώ προσδοκούσα γεμάτη ευτυχία , αυτή την καινούργια αρχή μαζί σου. Μαζί με σένα που ήσουν δική μου επιλογή κι όχι κάποιων άλλων, μαζί μ'εσένα γιατί έτσι πρόσταζε η καρδιά μου κι όχι τα "πρέπει" των γονιών. Έμεινα εκεί, ακουμπισμένη στο κεφαλάρι του κρεβατιού, να πίνω αργά τον καφέ και με τον ήχο της φωνής της Μαρίας στ'αυτιά μου , ονειρευόμουν με μάτια ανοιχτά το μέλλον μας,... εσύ κι εγώ μαζί.....ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ. Ένιωσα τα μάτια να γεμίζουν δάκρυα και την ψυχή μου να σφίγγεται, σα θυμήθηκα τη μάνα......την ήθελα δίπλα μου σήμερα, ....την είχα ανάγκη. Τελευταία μου είχε δείξει με τον τρόπο της πως αναγνώριζε τα λάθη που έκαναν, ένιωθα την συγνώμη της κι ας μη το λέγανε καθαρά τα χείλη και γελούσε όταν την προειδοποιούσα τάχα αυστηρά...."πρόσεξε κακομοίρα μου, μη κάνεις καμμιά στραβή.....γάμο περιμένουμε"....αλλά δεν μ'ακουσε, την έκανε την στραβή και μ'άφησε μόνη αυτή την μέρα......ή μήπως όχι; Σίγουρα όχι.....όχι δεν λείπει, είναι εδώ.... δίπλα μου ,.....την ένιωθα κάθε στιγμή...ακόμα και την ώρα που ήρθα να σε συναντήσω εκεί έξω από το μικρό εκκλησάκι που είχαμε δώσει ραντεβού, με την συντροφιά μόνο λίγων αγαπημένων προσώπων και φίλων. Εκεί που ορκιστήκαμε να πορευτούμε μαζί απο δω και πέρα.....στο καλό και στο κακό, στα δύσκολα και στα εύκολα, στη χαρά ...αλλά και στη λύπη. ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ!!
Κάθε πρωί έχω ένα μπελά, ένα κακό μπελά....την Αλεξάνδρα.... Εκεί γύρω στις δέκα, σκάει μύτη στον μσν .... -καλημέρα -καλημέρα -τί κανεις;.. -καλά -το χέρι; ( ή πόδι, ή μέση, ή κεφάλι...ανάλογα με το τί έχω δηλώσει τελευταία πως πάσχει) Εδώ, της κάνω μια αναφορά , αρκούντως κατατοπιστική, αλλιώς της γεννώνται απορίες κι αρχίζει τις επερωτήσεις, γι'αυτό κι εγώ προσπαθώ να καλύψω πλήρως το θέμα, έτσι ώστε να ξεμπερδεύουμε με δαύτο . Περνά έτσι ήσυχα λίγη ώρα χωρίς να μιλά και χωρίς να ενοχλεί.....κι εκεί που έχω χαλαρώσει, πίνω το πρωινό μου καφεδάκι και ρίχνω τις ματιές μου στα μπλογκς φίλων....ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο νέου μηνύματος στον μσν....κοιτάω και ...η ερώτηση κρίσεως.... -δεν θα γράψεις σήμερα;....αυτό τώρα δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται και θα σας εξηγήσω αμέσως τον λόγο. Αν της πω ότι θα γράψω αλλά αργότερα, συνεχίζει με άλλο θέμα, τί κανουν τα παιδιά, τί φαί μαγείρεψα για σήμερα κλπ κλπ..με χαρούμενη διάθεση όλα αυτά, διανθίζοντάς τα με μπόλικα γέλια και χαρές. Αν όμως τολμήσω να πω πως δεν έχω όρεξη, δεν θα γράψω, δεν έχω έμπνευση, δεν ...δεν ..δεν..., ακολουθεί μια σιωπή διαρκείας από την άλλη πλευρά, ενώ τα κύματα δυσαρέσκειας που λαμβάνω στην κυριολεξία με πνίγουν. Η Αλεξάνδρα έχει ένα μοναδικό τρόπο να δείχνει απίστευτα έντονη δυσαρέσκεια απλά......σιωπώντας, χωρίς γκρίνια, χωρίς άλλα λόγια......μόνο σωπαίνοντας....μεγάλο ταλέντο λέμε.. Λειτουργεί σαν την συνείδηση που δεν ακούγεται, αλλά είναι εκεί μέσα βαθειά στο κεφάλι σου και σου μουρμουράει συνέχεια και σε ζαλίζει με παραινέσεις και σου κουνά το δάχτυλο μπροστά στα μάτια έχοντας συνοφρυωμένο βλέμμα. Αφού τις περισσότερες φορές, ακριβώς επειδή δεν την αντέχω, στίβω το κεφάλι μου να βρώ κάτι έστω και μικρό να γράψω για να γλυτώσω..... Καταλάβατε βέβαια πως σήμερα ήταν μια απ'αυτές τις μέρες που είπα στην Αλεξάνδρα πως δεν θα γράψω..... Δεν την αντέχω την σιωπή της παιδιά......από κείνη την ώρα δεν έχει ξαναπεί κουβέντα....μούγγα εντελώς λέμε...γκιχ.. Εντάξει κυρία μου , εντάξει......να σου κάνω και σήμερα το χατήρι....ορίστε έγραψα.....είσαι ευχαριστημένη;....... (αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που όπου πάω παίρνω μαζί και την συνείδησή μου.....)
