Τσομπανάκος ήμουνα και φλογέρα έπαιζα...

Από προχθές τα ακούσματά μου έχουν "εμπλουτιστεί" με...βουκολικούς ήχους.....ήχους του βουνού και του κάμπου! Η δασκάλα της μουσικής ζήτησε να αγοράσουμε στα παιδιά από μια φλογέρα που θα τους χρειαστεί λέει στο μάθημα. Κι εμείς βέβαια τρέξαμε να ανταποκριθούμε (που μαύρη να'ταν η ώρα) μη τυχόν και το "κλεινόν άστυ" στερηθεί κάποιο αυριανό ταλέντο εκκολαπτόμενου τσομπανάκου.
Τί στο καλό θα την κάνουν τώρα τα οκτάχρονα τη φλογέρα και σε τί θα τα βοηθήσει στο μάθημα της μουσικής, είναι απορίες δικές μου που δεν τολμώ να εκφράσω παραέξω. Διότι τώρα τελευταία, ο μικρός έχει αρχίσει να αντροτσουτσουρεύει και παίρνει κι ένα υφάκι απαξιωτικό του στυλ "τί να ξέρεις τώρα εσύ!..." και μ'έχει ψαρώσει τη γυναίκα. Οπότε κάνω κι εγώ...υπακοή. Φλογέρα θέλει η δασκάλα σου;....φλογέρα θα πάρουμε, σιγά μη φέρω αντίρρηση στον τρελλό.
Εν τω μεταξύ τέτοιο ενθουσιασμό, ούτε τον καιρό που πρωτοέμαθε να παίζει παιχνίδια στο playstation!
Όση ώρα δεν κάνει τα μαθήματά του είναι με τη φλογέρα στο στόμα... Κι επειδή προς το παρόν οι γνώσεις του περιορίζονται στο να φυσάει (κι εκεί τις βλέπω να παραμένουν όλο το διδακτικό έτος) το αποτέλεσμα είναι να παράγει κάτι παράταιρους και παράφωνους ήχους που με πάνε ένα τσακ απ'το εγκεφαλικό.
Όση ώρα δε εκείνος "εξασκείται", εγώ καταπίνω τις βαλεριάνες σαν καραμέλες κι ο Δίας πιάνει μια γωνιά (την πιο απομακρυσμένη συνήθως) κοιτώντας με παράλληλα μ'εκείνο το ύφος το.... "αφού τό'βλεπες από μικρό, γιατί δεν τό'πνιγες να γλυτώναμε;"....
Και τί να του πω του ζωντανού;..σάμπως έχει άδικο;..άλλο αν εγώ είμαι μάνα και σαν μάνα οφείλω να σταθώ στο παιδί μου και να το υποστηρίξω.
Και δεν μιλάω...μόνο χαμογελάω και καταπίνω βαλεριάνες...και κοιτάω με την άκρη του ματιού μου την ώρα.....και λέω "άντε το φάγαμε κι αυτό το μισάωρο, στο επόμενο πάνε για ύπνο κι ησυχάζω"...

 

Αγαπητέ άγιε Βασίλη..

Aγαπητέ άγιε Βασίλη,
Φέτος ..πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να σου γράψω και να σου ζητήσω πράγματα για μένα. Μέχρι τώρα, δεν έχεις παράπονο.....ποτέ μα ποτέ δε σε ενόχλησα....ούτε ως παιδί. Γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί ξέρεις.
Ένα παιδί που πάντα ρωτούσε "έχεις μαμά να μου πάρεις ..αυτό;" και δεν στρίγκλιζε κακομαθημένα όταν του έλεγαν όχι. Απλά την επόμενη φορά δεν ζητούσε καν.....
Φέτος όμως αποφάσισα πως αρκετά σ'έχω καλομάθει κι επειδή δεν είδα να φέρεις ποτέ ένα πράσινο φύλλο, έτσι "για τα μάτια" που λένε, είπα να σου γράψω και να σου υπενθυμίσω πως είμαι κι εγώ εδώ....
Όλα αυτά τα χρόνια πέρναγες με το έλκηθρο πάνω απ'το σπίτι μου και το μόνο που άφηνες ήταν οι κουτσουλιές των τάρανδων, κανόνισε λοιπόν τώρα να με αποζημιώσεις.
Λοιπόν, κατ'αρχάς θέλω να μου φέρεις.... Σαββατοκύριακα , τί δεν καταλαβαίνεις;...Το ξέρω πως έχω Σαββατοκύριακα, αλλά τα δικά μου Σαββατοκύριακα δεν είναι free, είναι Σαββατοκύριακα του μόχθου και του κάματου και μη πας να ξεφύγεις επειδή έχω ένα τόσο δα απόγευμα Κυριακής, γιατί το ξέρεις καλά πως είναι άδικο, πολύ άδικο!
Θέλω λοιπόν ελεύθερα Σαββατοκύριακα, που να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μπορώ να πιω ένα καφέ με τον άντρα μου, να πηγαίνω βόλτα μαζί του στα μαγαζιά, να χαζολογάω τις βιτρίνες και να ξενυχτάμε το βράδυ χωρίς να αγχώνομαι για το πώς θα ξυπνήσω την Κυριακή το πρωί.
Επίσης θέλω ένα μίνι ταξιδάκι, χωρίς παιδιά, χωρίς σκυλιά, μόνο εγώ κι εκείνος. Να τον χορτάσω και να με χορτάσει κι ας είναι όπου θέλεις. Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για τον προορισμό....μαζί του ...οι δυο μας....κι ας είναι και στα Σούρμενα. (αυτό τώρα μη το δέσεις και κόμπο, δεν θα με χάλαγε να είναι κάπου ωραιότερα απ'τα Σούρμενα...)
Τέλος, θέλω να βάλεις το χεράκι σου (τι στο καλό;...άγιος είσαι..), να μπορέσουμε γρήγορα να "την κάνουμε" απ'αυτή την βρωμόπολη. Θέλω εκείνο το σπίτι στην εξοχή που ονειρεύομαι μήνες τώρα. Να κάθομαι στη βεράντα μου και ν'αγναντεύω τη θάλασσα.

Να βγαίνω απ'την πόρτα μου και να μη βλέπω μόνο γκρί. Θέλω να δω και πράσινο και κίτρινο και κόκκινο και μπλε....

Να ανασαίνω μυρωδιές της γης και να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει απ'τη θάλασσα κι όχι πίσω από τις πολυκατοικίες.
Αυτά....
Βλέπεις...είμαι ολιγαρκής. Ούτε barbie, ούτε spiderman, ούτε της παναγιάς τα μάτια. Απλά, μικρά , καθημερινά πράγματα.
Άντε να σε δω....
Άντε για μια φορά στη ζωή μου...... να σε δω!

(να δεις που θα κάνει πως δεν κατάλαβε και θα "με βγάλει" με καμμιά barbie κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τις σιχαίνομαι τις κούκλες κι ειδικότερα την barbie...)

Χριστουγεννιατοπαίχνιδο...

Τό'χω πει εγώ...μ'αγαπάει ο Θεός, .. και να σας εξηγήσω πάραυτα γιατί το λέω για να σκάσετε κι εσείς απ'τη ζήλεια σας που μπορεί να μη σας έχει την ίδια αδυναμία.
Από χθες το απόγευμα που το σκεφτόμουν, δεν κατέβαζα καμμιά ιδέα για νέα εγγραφή.
Βρε τό'φερνα από δω, βρε τό'φερνα από κει...τίποτα. Το απόλυτο κενό.
Καταπιάστηκα μετά να λύσω κάτι προβληματάκια που ανακάλυψα να παίζονται με την εμφάνιση των μπάνερ στη σελίδα μου και συμβιβάστηκα με τη σκέψη πως σήμερα δεν είχε εγγραφή διότι ο ..."καλλιτέχνης" στερείτο έμπνευσης.
Έρχομαι που λέτε σήμερα το πρωί στο μαγαζί κι αρχίζω να χαζολογώ δεξά κι αριστερά στο μπλογκ, δίχως λόγο κι αφορμή που λένε...
Κι εκεί που χαζολογάω τα διάφορα σκατολοϊδια που έχω προσθέσει (ξέρετε όλα αυτά που μετρούν τη ματαιοδοξία μου) βλέπω και στο μπανεράκι του τεκνοράτι τον αριθμό να έχει αυξηθεί κατά ένα ακόμα.
Από 25 είχε γίνει 26, που σημαίνει πως κάποιος "μνημόνευσε" το όνομά μου και τσουπ συνέλαβε τον "μνημονεύοντα" το μηχάνημα και τον πρόσθεσε.. (τί σου είναι η τεχνολογία τς τς τς!).
Πατάω λοιπόν πάνω του για να πάω να δω (η ψωνάρα..) ποιός ήτο και καταλήγω στην ιστοσελίδα του καημού.
Ο οποίος καημός, άκου τώρα! σκέφτηκε λέει να γράψουμε πού και πότε είδαμε το πρώτο χριστουγεννιάτικο στόλισμα και με προσκαλούσε να συμμετάσχω...
Σιγά που θα έχανα την ευκαιρία.... εδώ λέμε δεν υπήρχε ψίχουλο έμπνευσης και θα έλεγα όχι στο καρβέλι που μου προσφερόταν;...
Αφορμή δοθείσης λοιπόν, να σας ενημερώσω πως πολύ μου αρέσει η πόλη μας κατά την διάρκεια των χριστουγέννων. Ειδικά όταν σκοτεινιάζει, δεν χορταίνω να βλέπω τα στολισμένα παράθυρα των σπιτιών που είναι μια πανδαισία, τις περισσότερες φορές πανδαισία κιτσαρίας αλλά αυτό δεν θα το αναλύσω τώρα.
Μου φτιάχνει η διάθεση κάθε πρωί που ξεκινώ να έρθω στο μαγαζί και μιας κι εκείνη την ώρα είναι ακόμα μαύρο σκοτάδι, να βλέπω ολα αυτά τα λαμπιόνια αναμμένα να κάνουν το καθένα και μια διαφορετική σύνθεση, να αναβοσβήνουν ή να μένουν σταθερά, σαν μικρά λαμπερά ματάκια που με κοιτούν και μου γνέφουν.
Εν τω μεταξύ, όλο αυτό το διάστημα του ενός...ενάμιση μήνα που διαρκεί το στόλισμα, εγώ διακινδυνεύω καθημερινά την σωματική μου ακεραιότητα. Διότι για φανταστείτε με λίγο σας παρακαλώ, όχι φανταστείτε με.
Μια τρελλή (εγώ) στις 7 παρά το πρωί , καβάλα σ'ένα μηχανάκι, να οδηγεί χαζολογώντας ταυτόχρονα όλα τα μπαλκόνια που είναι στον δρόμο της.
Πότε θα σαβουρωθώ και θα με μαζεύετε με τα κουταλάκια ...δεν ξέρω.
Φέτος λοιπόν, για να καταλήξω επιτέλους και στο κυρίως θέμα που είναι αυτό του καημού, το πρώτο χριστουγεννιάτικο στόλισμα που είδα, ήταν ένα μικρό μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας την προηγούμενη βδομάδα, που με ψιλοχάλασε κιόλας.
Κι αυτό γιατί τα λαμπάκια ήταν πολύχρωμα, ξέρετε κόκκινα, πράσινα, κίτρινα...κι εμένα αυτά καθόλου δε μου αρέσουν, διότι όταν τα βλέπω το μυαλό μου πάει κατ'ευθείαν σε ταβέρνα εξοχική με την ταμπέλα "τα δεκαπέντε ξαδέλφια"....
Ελπίζω η συνέχεια να μην είναι το ίδιο απελπιστική, όχι τίποτα άλλο αλλά αν είναι να φάω πουθενά τα μούτρα μου, να μη πάω από καρακιτσαρία.....έχουμε και μια άλφα αισθητική βρε αδελφέ!

Αν τώρα παρακαλέσω τον Stiliano, τη Φάβα και την Amadryas να παίξουν κι εκείνοι με την σειρά τους το παιχνίδι, θα το κάνουν ή θα με σιχτιρίσουν;....ιδού η απορία... 

 

Έχει ο σπάιντερμαν γκριζογάλανα μάτια;

Kαλέ τα Χριστούγεννα περιμένουμε ή τις απόκριες;...
Μπερδεύτηκα η γυναίκα......
Χθες το απόγευμα, είχα βάλει το ταψί με το φαί στο φούρνο (αυτά είναι τα ζόρια της εργαζόμενης...μαγειρεύεις από το προηγούμενο βράδυ θες δεν θες) και χάζευα στην οθόνη του πισίου μου, όχι δηλαδή αυτή καθαυτή την οθόνη....αλλά αυτά που έδειχνε η οθόνη.... να καταλαβαινόμαστε..
Εκεί που λέτε που έκανα τις περατζάδες μου στα μπλόγκια, βλέπω με την άκρη του ματιού μου να περνά βολίδα απ'το χωλ, ο σπάιντερμαν.
Στην αρχή είπα πως κάνανε πουλάκια τα μάτια μου και δεν έδωσα σημασία. Την δεύτερη φορά όμως που είδα την κόκκινη σκιά να περνά βολίδα, αντίθετα αυτή την φορά, πείστηκα πως έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή.
Να δεις που υπάρχει ο σπάιντερμαν κι εμείς οι άπιστοι Θωμάδες το αμφισβητούσαμε τόσο καιρό..σκέφτηκα. Αυτή η σιλουέτα όμως μέσα από το κόκκινο ρούχο με την μεγάλη μαύρη αράχνη στο θώρακα κάτι μου θύμιζε.....η περπατησιά του, το τρεχαλητό του, κάπου με παρέπεμπαν.....
- Για καμ του δώθε σπάιντερμαν, ανέκραξα..... και ω του θαύματος!...ο σπάιντερμαν υπάκουσε και ήρθε κοντά μου....Μέσα από τις δυο τρύπες της κοκκινόμαυρης κουκούλας του με κοιτούσαν δυο γκριζογάλανα μάτια......
Έχει ο σπάιντερμαν γκριζογάλανα μάτια;.....
- Π;.....
- ναι μαμά
- τί κάνεις παιδάκι μου με την αποκριάτικη στολή;
- παίζουμε μαμά.
Καλά καταλάβατε, τα δυο αστροπελέκια είχαν βρει στην ντουλάπα τις αποκριάτικες περσινές και προπέρσινες στολές κι αποφάσισαν να παρακάμψουν τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα και να πάνε κατ'ευθείαν στις Απόκριες....
Αφού δεν κατέβασαν απ'το πατάρι τις σανίδες, τα κουβαδάκια, τις τσουγκράνες και δεν τουμπάρισαν στο σαλόνι κανα κυβικό αμμοχάλικο, ..... είμαι κι ευχαριστημένη!

 

Κυριακή με άρωμα!

Η χθεσινή Κυριακή είχε γεύση από τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων.
Είχε κοκκινιστό και μακαρόνια με μπόλικο τυρί τριμμένο από πάνω, είχε μάζωξη όλης της οικογένειας γύρω από το τραπέζι. Είχε γέλια, αστεία και πειράγματα.
Ο μεγάλος γιος είχε, μόλις την προηγούμενη μέρα, τελειώσει μια σχέση και τους έλεγα πως έτσι όπως το πάνε οι δυο μεγάλοι, μας βλέπω να καταλήγουμε εκείνοι στα εξήντα τους δυο γεροντοπαλήκαρα και στα ογδόντα εγώ, να γηροκομούμε ο ένας τον άλλον...μιας και ο άντρας μου δήλωνε να μην τον υπολογίζουμε γιατί θα την "έχει κάνει" με κάποια Βουλγάρα....και δώστου χείμαρος τα γέλια να ξεχύνονται.
Το αστροπελέκι έλεγε τις νέες λέξεις που έχει μάθει στα αγγλικά κι ο μεγάλος τον πείραζε για την προφορά και το αξάν..και νέα γέλια έφερναν δάκρυα στα μάτια.
Μετά το φαγητό είχε συγκέντρωση γύρω από το αναμμένο τζάκι, με ζεστό καφέ, κομμάτια σπιτικό κέικ να τον συνοδεύουν και σιγανή μουσική απ'το ραδιόφωνο.
Είχε το τρεχαλητό των μικρών μέσα στο σπίτι, είχε τις δικές μου φωνές να μη πατάνε ξυπόλητα, είχε τα βροντερά γέλια των μεγάλων στα κωδικοποιημένα μεταξύ τους αστεία, είχε το τρυφερό χάδι του άντρα μου στη μέση μου.
Η χθεσινή Κυριακή ήταν απ'αυτές που μένουν στην μνήμη μας γιατί είχε απλά....περίσσεμα αγάπης! 

Μεγαλοπιάνομαι..(γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;...)

Είχα πρόσκληση από την γιαγιά Duck, να γράψω πού θα ήθελα να δω τ'όνομά μου.
Δεν πρόλαβε να βάλει τελεία στο μήνυμά της και είχα ήδη απαντήσει θετικά. Σιγά μην άφηνα να μου ξεφύγει η ευκαιρία να αποδείξω, για άλλη μια φορά, πόσο μεγάλο ψώνιο είμαι!
Έχουμε και λέμε λοιπόν.... πρώτα πρώτα θα ήθελα να φιγουράριζε το ονοματάκι μου σε κάποιο βιβλίο...να σαν κι αυτό...


Τί να κάνω , έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο χιούμορ και την πένα της Έλενας Ακρίτα κι εκεί που άλλοι θά'θελαν να δουν το όνομά τους να φιγουράρει σε κάποιο best seller, εμένα θα με έκανε ευτυχισμένη να φτάσω κάποτε να γράψω-έστω κι ελάχιστα- όπως εκείνη.














Στην συνέχεια δεν θα με χάλαγε καθόλου να έβλεπα

το ονοματάκι μου σε ένα χρυσό αγαλματάκι σαν κι αυτό.......
Όχι τίποτα άλλο, αλλά σαν επιβράβευση του νεανικού μου όνειρου να γίνω κάποτε ηθοποιός...
Ε, αν ήταν να γίνω, ας ήμουν τουλάχιστον άξια ενός Οσκαρ...
(τί στο καλό δεν θα κάνω περικοπές στα όνειρα και τις επιθυμίες μου....τρελλή είμαι ότι θέλω ονειρεύομαι...)












































Και τέλος θά'θελα να είχα ένα όμορφο μαγαζί , ή μάλλον αλυσίδα μαγαζιών σε όλο τον κόσμο (όνειρο είναι....) και να πουλάω βιβλία, τετράδια και μολύβια ....τρελλαίνομαι για την μυρωδιά του χαρτιού και της γομολάστιχας...


































Θα παρακαλέσω κι εγώ με την σειρά μου την Πρίνσες και τον Βασίλη να πάρουν την σκυτάλη.... 

Ο ξινός ξαναχτύπησε...

Ο ξινός "χτύπησε" πάλι χθες..
Μπήκε το πρωί με φούρια στο μαγαζί κρατώντας ένα δεκάευρο και μου είπε με επιτακτικό τόνο..."κάντο μου δυό τάλιρα". Σήκωσα το κεφάλι αργά, τον κοίταξα ίσια στα μάτια και του είπα ξερά..... "καλημέρα". Με κοίταξε ξαφνιασμένος και μουρμούρισε κάτι ακαταλαβίστικα, θέλοντας να απολογηθεί για την βιασύνη του που οφειλόταν στο ότι τον περίμενε ο πελάτης για τα ρέστα.
Δεν του έδωσα σημασία, του έδωσα τα δυο χαρτονομίσματα και σκέφτηκα πως αν μη τί άλλο, ο άνθρωπος είναι πολύ γύφτος. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε εξυπηρετήσει κι αν θέλεις κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να το ζητήσεις με ευγένεια ρωτώντας πρώτα αν ο άλλος μπορεί να το κάνει. Δεν απαιτείς, ζητάς.......ρωτάς..
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, σωστά....Μπορεί επειδή έχω βάλει τον εαυτό μου στην ψυχολογία του "φεύγω απ'αυτόν τον χώρο", να έχω γίνει λιγότερο ανεκτική στις χοντράδες και την αγένεια των άλλων. Έτσι κι αλλιώς η αγένεια ανέκαθεν ήταν κόκκινο πανί για μένα. Φαίνεται πάντως πως θα τον κοίταξα πολύ "κρύα" γιατί την υπόλοιπη μέρα δεν ξαναπλησίασε, μάλιστα όσες φορές έτυχε να κοιτάξω προς το μέρος του τον είδα να με κοιτά με μισό μάτι. Είχα μια σκασίλα!
Του έκανα όμως κι εγώ άλλο σπάσιμο, γυρίζοντας με τις μεσημεριανές εφημερίδες (το αυτοκίνητο του πρακτορείου δεν περνά με την λαική και πηγαίνω στον κάτω δρόμο να τις πάρω), κοντοστάθηκα επίτηδες στον πρόσθετο πάγκο που είχε βάλει και μου έκλεινε πάλι την είσοδο και του είπα με τρόπο που δεν σηκώνει αντίρρηση.
- Αυτό δεν θα το ξαναβάλεις, τελευταία φορά που το βλέπω.
Έτσι όπως το διαβάζετε....ορθά...κοφτά και χωρίς "παρακαλώ", στην γλώσσα που καταλαβαίνει....και με το ανάλογο ύφος βεβαίως βεβαίως...εκείνο που φέρνει λίγο σε δικτάτορα.
Ψέλισσε κάτι δικαιολογίες για τον διπλανό που δεν είχε έρθει το πρωί και νόμιζε πως θα ήταν ο χώρος ελεύθερος (κι είπε να επεκταθεί μη τυχόν και χάσει την ευκαιρία) και κάτι άλλα που δεν στάθηκα ν'ακούσω καθώς προχώρησα και μπήκα στο μαγαζί μου.
Το μεσημέρι που μάζεψαν τους πάγκους τους κι έφυγαν, ανακάλυψα πως είχε ξεχάσει πάνω στο ψυγείο των παγωτών το μπουφάν του.
Ένα μπεζ μπουφάν που έζεχνε από βρώμα. Φλερτάρισα λίγο με την σκέψη να το πάω ντουγρού στον κάδο των σκουπιδιών, αλλά στο τέλος το μετάνιωσα. Είμαι και λυπησιάρα τρομάρα μου.
Το πήρα και το έβαλα στο μπάνιο, αλλά βρώμισε όλος ο χώρος από την βαρειά μυρωδιά της απλυσιάς που είναι ανακατεμένη με ιδρώτα.
Έτσι το πήγα στην αυλή διπλανού σπιτιού που δεν κατοικείται και το κρέμασα σ'ενα σημείο που είναι προφυλαγμένο από την βροχή.
Αν δεν του το πάρουν μέχρι την επόμενη Πέμπτη τότε το μπουφάν θα είναι πάλι δικό του, αλλά και να μην είναι, δεν θα το βάλω και καυμό.....

 

Γιατί μου φέρεται έτσι το wordpress;

Αγαπητοί μου "συμπλογκίτες" θέλω να σας ενημερώσω πως εδώ και λίγο καιρό, γίνεται εις βάρος μου ένας ανελέητος πόλεμος κι ένα αισχρό σαμποτάζ ταυτόχρονα....
Με αθέμιτα μέσα έχουν βαλθεί να με φιμώσουν και να εμποδίσουν την ελεύθερη έκφραση και γνώμη μου, όμως δεν πρόκειται να τα καταφέρουν...θα αντισταθώ με νύχια και με δόντια...
Αλλά ας τα πάρω απ'την αρχή για να καταλάβετε κι εσείς περί τίνος πρόκειται...
Από κείνη την αποφράδα μέρα του Αυγούστου που άνοιξα τούτο δω το μπλογκ, άρχισα παράλληλα να περιφέρομαι (για κακή τους τύχη) και στα μπλογκ των άλλων και ν'αφήνω όποτε έκρινα πως είναι απαραίτητο και σχόλια....ως εδώ καλά...(για μένα...για τους άλλους δεν ξέρω..)
Πρέπει να ομολογήσω εδώ, πως στα γειτονικά σαιτ ψιλοδυσκολεύτηκα στην αρχή μέχρι να βρω πώς στο καλό θα αφήσω το μήνυμα βάζοντας το όνομά μου να κάνει λινκ στην ιστοσελίδα μου, αλλά επειδή (όχι που να το παινευτώ) τα "πιάνω" εύκολα, γρήγορα βρήκα την άκρη και ξεπέρασα το εμπόδιο..
Όλα λοιπόν πήγαιναν καλά μέχρι την προηγούμενη βδομάδα, που στην δεύτερη επίσκεψή μου σε μπλογκ για να δω αν υπάρχει απάντηση σε σχόλιό μου, είδα ότι όχι μόνο δεν υπήρχε απάντηση αλλά ούτε καν το σχόλιο.
Στην αρχή δεν υποψιάστηκα η αθώα! είπα πως ίσως η μπλόγκερ δεν τα είχε δει ακόμα για να τα εγκρίνει και υπέθεσα πως θα γινόταν αργότερα...Αργότερα όμως που επέστρεψα πάλι, είδα πως υπήρχαν νεώτερα σχόλια απ'το δικό μου που μοστράριζαν πρώτη μούρη και το δικό μου το έρμο το σχολιάκι ήταν άφαντο!
Προσπάθησα να θυμηθώ τί έγραφα, βρε μπας και παρεξηγήθηκε η γυναίκα με κάτι που είπα και το απέρριψε;...δεν θυμόμουν κάτι τέτοιο...γράφω νέο σχόλιο και περιμένω. Επιστρέφω....κοιτάω......τίποτα πάλι...τζίφος!
Κάποια στιγμή μετά από μέρες βλέπω επιτέλους το σχόλιό μου δημοσιευμένο και την μπλόγκερ να μου γράφει πως βρήκε το λατρευτό μου σχολιάκι από καθαρή τύχη...στα spam!!! Πάλι δεν πήγε ο νους μου στο κακό, είπα εντάξει θά'τυχε, τόσο καιρό δεν υπήρχε πρόβλημα, ίσως έγινε κάποιο λάθος που πάει πέρασε κι όλα ωραία όλα καλά...Αμ, δε.....Δεύτερη φορά προχθές μου γράφει πως ανέσυρε το σχόλιό μου απ'τα spam γράφοντας επί λέξη.."τί θα γίνει με σένα βρε κοπελιά μου; όλο στα spam σε πάει..."..
Αφήνω σχόλια και σε άλλους του ιδίου σάιτ για να δω.....πουθενά τα σχόλια, τα καταπίνει όλα η μαύρη μαρμάγκα των spam!
Και δεν καταλαβαίνω γιατί μου φέρεται έτσι το wordpress;...τί του'χω κάνει;... Όχι αλλά αν του έχω κάνει κάτι να ζητήσω και συγνώμη...αρκεί να μη με καταπίνει η αβυσσαλέα τρύπα των spam, γιατί είμαι και κλειστοφοβικός τύπος ρε παιδιά....
Δεν τα μπορώ τα σκοτάδια...αγριεύομαι...άσε που ζω με το άγχος αν θα με πάρουν χαμπάρι να έρθουν να με ελευθερώσουν ή θα μείνω δια παντός εκεί στην μαύρη μαυρίλα.
Ανοίχτε καλέεεεεεεεεεεεεεεε!!

 

Η ντροπή των ψιλικατζήδων....

Ένας πελάτης μου είχε πει κάποτε πως ρεζιλεύω τον κλάδο των ψιλικατζήδων....
Κι αυτό, όχι τόσο γιατί δεν ξέρω τί γίνεται στην γειτονιά (ξέρετε ποιος χώρισε, ποιά παντρεύεται, τί ώρα γυρνάνε από τις εξόδους τους.....) όσο γιατί "είσαι προκλητικά αδιάφορη", μου είπε ο περί ων πελάτης σχεδόν με αποστροφή.... και είχε δίκιο.
Θυμάμαι μια φορά που μπήκε κάποια αλαφιασμένη ρωτώντας με γιατί είναι το περιπολικό στην γωνία και κόσμος μαζεμένος και πετάχτηκα ξαφνιασμένη από την θέση μου, ζητώντας πληροφορίες από κείνη...
Δεν μ'ενδιαφέρει βρε παιδιά, δεν ασχολούμαι, δεν δίνω σημασία, σκασίλα μου, πώς το λένε;....
Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να μη θαυμάσω όσες επιδίδονται σ'αυτό το "σπορ" με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και ταλέντο.Έχω πχ την ξαδέλφη μου που μένει ακριβώς πάνω από το μαγαζί. Όποτε βγει για να σκουπίσει τον δρόμο, την κάνω χάζι..
Ξεκινά το σκούπισμα ρίχνοντας ματιές τριγύρω, την πρώτη ή τον πρώτο γείτονα που θα δει να περνά, τον έχει αγκαζάρει στο μπίρι μπίρι τουλάχιστον για το επόμενο τέταρτο της ώρας...μέχρι να τελειώσει το σκούπισμα των 5-10 μέτρων του πεζοδρομίου, έχει ενημερωθεί πλήρως για όλα τα "τεκταινόμενα". Όχι ότι κι οι άλλοι δεν τα θέλουνε....Τελικά έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι αρέσκονται στον "κοινωνικό σχολιασμό"....όλοι εκτός από μένα..το απολωλό πρόβατο της γειτονιάς, την ντροπή και το μίασμα.
Εκεί δε, που γίνεται το τρελλό τζέρτζελο είναι όταν μπαίνουν να ρωτήσουν για κάποιον που μένει εκεί γύρω και δυστυχώς γι'αυτούς (και για μένα..) δεν θυμούνται πού ακριβώς. Ξεκινούν λοιπόν αναφέροντάς μου όλα τα πιθανά κι απίθανα στοιχεία που κατά την γνώμη τους θα με βοηθήσουν να καταλάβω ποιόν ψάχνουν.
- Ψάχνω ένα ψαρομάλλη, με μια μικρή καράφλα...."γεμάτο", η γυναίκα του είναι μια χοντρή με ξανθά μαλλιά και περμανάντ, μένουν εδώ πολλά χρόνια, η καταγωγή του είναι από τα Φάρσαλα, έχει ένα γιο και μια κόρη, μεγάλα παιδιά, η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη μ'ένα "μονιμά" του στρατού.... και δουλεύει στο ταχυδρομείο.....
Αυτό το τελευταίο, είναι ο άσσος στο μανίκι που το κρατά για το τέλος και το αμολάει με ιδιαίτερη χαρά και την πεποίθηση πως μου δίνει πια το στοιχείο κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα του μυστηρίου.
Σου λέει ο άνθρωπος (που δεν γνωρίζει σε τί περίπτωση πάνω έχει πέσει) δεν μπορεί.... της δίνω ατράνταχτα στοιχεία, ειδικά με την δουλειά,.. της έχω κάνει πασιφανές ποιόν ψάχνω... Απ'την άλλη εγώ τον κοιτάω με το βλέμμα της αγελάδας και με απολογητικό χαμόγελο ψελλίζω κάτι μασημένα "ξέρετε, δεν τους γνωρίζω καλά εδώ γύρω,....μπορεί να τον ξέρω "οπτικά" αλλά να μη μου έρχεται τώρα στο μυαλό ποιόν ακριβώς εννοείται....."
Μετά απ'αυτό πώς να με έχουν σε υπόληψη στην γειτονιά;....Σκατά ψιλικατζού είμαι...η ντροπή και το όνειδος του κλάδου!....... 

Αναρωτιέμαι...και ντρέπομαι!

Αναρωτιέμαι σε τί διαφέρουμε εμείς οι "συνειδητοποιημένοι" και "καλοί" γονείς από κείνους που κακοποιούν τα παιδιά τους.
Αυτούς, που όταν αποκαλύπτεται η δράση τους, κατακρίνουμε με ευκολία, αναρωτιόμαστε με στόμφο "μα πώς μπόρεσε;" και με την ίδια ευκολία αναθεματίζουμε.
Βλέπεις εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς, εμείς είμαστε οι "καλοί", αυτοί είναι η εξαίρεση, εμείς ο ..κανόνας.
Ο κανόνας που όταν όμως νευριάσει και πολύ, τότε θα σηκώσει το χέρι και θα ρίξει τις ξυλιές, που τις περισσότερες φορές μπορεί να προσέχει να πηγαίνουν στο κωλαράκι ή στα πόδια, αλλά αν ξεφύγει και κανένα χαστούκι δεν χάθηκε ο κόσμος.....
Εμείς οι "καλοί" που μπορούμε να ουρλιάζουμε πάνω από ένα ανυπεράσπιστο παιδί, που το μόνο που μπορεί να κάνει για να προφυλαχθεί τρομαγμένο καθώς είναι απ'την υστερία μας, είναι να αγκαλιάζει το κορμάκι του με τα χέρια του παρακαλώντας μας να μη το χτυπήσουμε.
Κι όλα αυτά εμείς οι "συνειδητοποιημένοι" που τό'χουμε καμάρι πως διαβάσαμε και δέκα βιβλία για την ανατροφή των παιδιών, που παίζουμε στα δάχτυλα τις Μοντεσσοριανές θεωρίες....
Θεωρίες....αυτό είναι...λόγια μεγάλα και παχειά που ξεχνάμε με την πρώτη ευκαιρία. Γιατί δουλεύουμε σαν τρελλοί για να τους εξασφαλίσουμε ό,τι καινούργιο έχει να δείξει η τεχνολογία και ξεχνάμε να τους εξασφαλίσουμε κατανόηση στις ονειροπολήσεις τους, ανοχή στην παιδικότητά τους, συμπαράσταση στο δικαίωμα να είναι παιδιά.
Είναι φοβερά εύκολο να ξεσπάσεις τα νεύρα σου πάνω σ'ένα παιδί, βλέπεις εκείνο δεν μπορεί να σε αντιμετωπίσει ισότιμα, δεν μπορεί να σου ουρλιάξει με την σειρά του στα μούτρα...έχεις το πάνω χέρι, είσαι εσύ ο δυνατός...είσαι εσύ ο...μάγκας. Τσάμπα μάγκας.....
Ντρέπομαι που είμαι τέτοιος γονιός, ντρέπομαι που δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα και την πίεση της καθημερινότητας και ξεσπάω πάνω σε ότι αγάπησα περισσότερο ....στο παιδί μου. Σ'αυτό το πλάσμα που περήφανα υποστηρίζω πως θά'δινα και την ζωή μου για χάρη του.
Και αναρωτιέμαι, μιας κι η πιθανότητα να χρειαστεί να δώσω την ζωή μου είναι απειροελάχιστη, μήπως να τού 'δινα πιο πολλή υπομονή;....πιο ήρεμη αντιμετώπιση;.....μεγαλύτερη κατανόηση;.....
Αναρωτιέμαι................
...και ντρέπομαι!.......................

Το χαλάζι του Σαββάτου..

Σάββατο πρωί τ'αστροπελέκια είχαν κολυμβητήριο, τα πήγε ο μεγάλος γιος, ο οποίος είχε και την τύχη να απολαύσει το θέαμα που μετά μου διηγιόταν μέσα από τρελά γέλια.
Μαζί με τα δικά μου παιδιά πάει κι η κόρη της φίλης μου. Τα μπουρνούζια τώρα των παιδιών, επειδή είναι πανομοιότυπα, έχουμε βάλει η κάθε μαμά ένα μικρό σημάδι για να τα ξεχωρίζουν τα καμάρια μας. Εγώ τους έχω σαν σημάδι μια μικρούλα παραμάνα στην εσωτερική ετικέτα που γράφει το νούμερο, η φίλη μου πάλι έχει ράψει ένα ροζ φιογκάκι στο πέτο του μπουρνουζιού της μικρής της.
11,15 πέσανε στην πισίνα και ξεκίνησαν την προπόνηση, το μικρό αστροπελέκι ήταν μες την τρελλή χαρά καθώς θα έβαζε τα ολοκαίνουργια -κίτρινα παρακαλώ- βατραχοπέδιλά που τόσο είχε πεθυμήσει τις προηγούμενες μέρες..
Γύρω στις 11,30 ο ουρανός αρχίζει να σκοτεινιάζει και πριν περάσουν μερικά λεπτά ανοίγουν οι καταπακτές και ξεκινούν να πέφτουν σαλοτραπεζαρίες ανακατεμένες με χοντρό χαλάζι.
Επικρατεί πανικός..... οι προπονήτριες βγάζουν άρον άρον απ'την πισίνα τα παδιά, κάποια απ'αυτά (τα πιο μικρά) έχουν φοβηθεί και κλαίνε και όλα προσπαθούν να καλύψουν το κεφάλι τους από τα παγάκια (όπως είπε το μεγάλο αστροπελέκι) που πέφτουν.
Μες τον πανικό και μες την ζάλη, ποιός κάθεται να δώσει σημασία σε σημάδια των μπουρνουζιών και να κοιτάξει να πάρει το σωστό;...Όλα βουτάνε το πρώτο μπουρνούζι που βρίσκουν μπροστά τους και τρέχουν καλύπτοντας με χέρια ή βατραχοπέδιλα το κεφάλι τους.
Κι εκεί γίνεται το μεγάλο σόου.....Πρώτη φτάνει στα αποδυτήρια η μικρούλα της φίλης μου,. η οποία κλαίει τρομαγμένη και κρατά στο χέρι ένα μπουρνούζι που είναι λες και είχε πέσει στην πισίνα και μούλιαζε....μούσκεμα.
Ακολουθεί το μικρό αστροπελέκι (δώστε βάση εδώ) ..που επιστρέφει αργά αργά φορώντας ένα μπουρνούζι που του φτάνει στους αστραγάλους, ενώ τα μανίκια κρέμονται τουλάχιστον 30 πόντους παραπάνω από το τέλος της παλάμης, φοράει το σκουφάκι, έχει τα γυαλιά της κολύμβησης στα μάτια του (μέσα σ'εκείνη τη σκοτεινιά απορώ πώς έβλεπε) και βαδίζει έχοντας τα βατραχοπέδιλα φορεμένα στα πόδια του (παρακαλώ φανταστείτε λίγο το θέαμα....:PP)
Και τέλος σκάει μύτη το μεγάλο αστροπελέκι..σε αργούς ρυθμούς κι αυτό -τά'χουμε ξαναπεί αυτά - κρατώντας τα βατραχοπέδιλα στο χέρι και φορώντας ένα μπουρνούζι που με το ζόρι έφτανε στο πάνω μέρος των μηρών του, αφήνοντας ακάλυπτα όλα τα μπούτια του κι έχοντας ένα ροζ φιόγκο στο πέτο!
Τό'χασα το θέαμα ...το'χασα η καντέμω.....(μαράζι τό'χω πάντα στα καλύτερα να λείπω......) :PPPP 

 

Εδώ πολυτεχνίτης...(της Έλενας Ακρίτα)

Η σημερινή εγγραφή δεν είναι δικιά μου, ανήκει στην Έλενα Ακρίτα και την διάβασα στα ΝΕΑ ,επειδή όμως γράφει όλα όσα οι περισσότεροι από μας σκέφτονται χωρίς να τολμούν να εκφράσουν, την παραθέτω αυτούσια....

Την αλήθεια μου θα την πω και το κρίμα στο λαιμό μου.Παντελώς είχα ξεχάσει την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Μου την θύμισε ο γιος μου-κι όχι επειδή τον είδα να δονείται από εθνικό παλμό.
-Παρασκευή θα πάω σινεμά, δεν έχουμε σχολείο!
-Γιατί;
-Είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου!
Κοίτα να δεις! Η επέτειος του Πολυτεχνείου! Σαν τα χιόνια! Πού χαθήκαμε βρε ψυχή; Κι έλεγα "πού την είχα, πού την είχα". Εδώ καλέ! Μπρος στα μάτια μου!
Και να πεις οτι την είχα γραμμένη; Κορόνα στο κεφάλι μου.Αλλά κάτι τα χρόνια που φεύγουν, κάτι οι ευθύνες που έρχονται, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, Αντωνάκη μου....Πολύ θέλει ο άνθρωπος; Εδώ την ξέχασαν αυτοί που πρωτοστάτησαν τότε. Αυτοί που φωνάζανε βραχνιασμένα συνθήματα με την ντουντούκα.
-Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο; Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;. Πάρε ότι θέλεις παπατζή, απο μια επέτειο που δεν ζει! Τί γίνανε τα παιδιά με τα κασκόλ, τα αμπέχονα και τον Τσε στην αφίσα της φοιτητικής γκαρσονιέρας;
Ε, λοιπόν, μην το πάθεις το σοκ, τον κλονισμό, τον ντουβρουτζά-αλλά σού'χω νέα, αγάπη μου: Μεγάλωσαν. Τα παιδιά τώρα είναι μεσήλικες. Κάνουν crash diets για να πέσει η μπάκα κι εμφυτεύσεις για να ξαναβγεί το μαλλί. (Ιδεολογικές εμφυτεύσεις δεν γίνονται. Είπαμε, η επιστήμη κάνει άλματα, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο).
Μεγαλώσανε, που λες, τα "παιδιά". Και τώρα κάνουν παρέα με τα "άλλα παιδιά": της αντίπερα όχθης. Μ'αυτά που σκοτώνονταν στα αμφιθέατρα. Μ'αυτά που πλακώνονταν στη Στουρνάρη και στο Μουσείο. Μ'αυτά που ήταν ο ταξικός εχθρός. Τώρα τα "παιδιά" με τα "παιδιά" τακιμιάσανε. Κολλητάρια. Ίδια ζωή, ίδια αντίληψη, ίδια νοοτροπία. Στο ίδιο ιδιωτικό πάνε τα παιδιά τους. Στις ίδιες μεζονέτες μένουνε. Ίδια 4χ4 έχουνε. Με τους ίδιους (ιδεολογικούς) αερόσακους.
Ίδια ντύνονται, ίδιες γυναίκες παντρεύτηκαν, ίδιες παντόφλες φοράνε: κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άσχετο που κάθε τετραετία ο ένας ψηφίζει δεξιόστροφα κι ο άλλος αριστερόστροφα. Άσχετο που όταν βγαίνουν παρεούλα τα βράδια πλακώνονται αν πρέπει να πιάσει ή να αφήσει στασίδι η Ν.Δ. Άσχετο αν ο ένας βρίζει τους Αλβανούς απ'έξω του κι ο άλλος από μέσα του.
Ναι, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Κάποιοι που μέινανε, εμμείνανε, επιμείνανε. Με κίνδυνο να θεωρηθούν νοσταλγοί του παρελθόντος. Με κίνδυνο να αντιμετωπιστούν ως γραφικοί, ντεμοντέ, γελοίοι, παρωχημένοι.....Κάποιοι...Οι εξαιρέσεις. Που ισχύουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οδοστρωτήρας η ζωή, τα πήρε όλα και τα σήκωσε. Πανό, συνθήματα, όνειρα, μνήμες, τραγούδια, κραυγές και ψίθυρους. Σύντροφοι που γίνανε executives. Αναμενόμενο; Πάντα! Κάθε εξέγερση που γίνεται "επέτειος" μένει στην Ιστορία και χάνει την ουσία. Και η ουσία δεν είναι "μια-δεν υπάρχει αθανασία". Η ουσία είναι αυτή που "κουβαλούμε εντός μας". Η ουσία είναι η ψυχούλα που μεταγγίζουμε στα παιδιά μας. Η ουσία. Όχι η επέτειος.
Βολεύτηκαν. Βολευτήκαμε. Μπορεί η δική μου γενιά να....έπεται ελαφρώς, αλλά μη βγάζουμε την ουρά μας απ'έξω.
Βολευτήκαμε μια χαρά και με ταχύτητα φωτός. Από το "Εδώ Πολυτεχνείο" περάσαμε στο "Εδώ Πολυτεχνίτης". Εμείς....Οι (ιδεολογικά) πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες.
Δεν βαριέσαι, σύντροφε...Δεν πειράζει...Και στην τελική, τί έγινε; Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας παν' στην ευχή τα παλιά!

(ΝΕΑ 17Νοεμβρίου 2007)

 

Βατραχοπέδιλα με ονοματεπώνυμο....

Για τον βενιαμίν της οικογένειας σας έχω ξαναπεί, μπορεί να μην είναι σάρκα από την σάρκα μου αλλά είναι παιδί "της καρδιάς μου" και στα τρία τελευταία χρόνια που έχει μπει στην οικογένεια μας αποτελεί ισότιμο μέλος της χωρίς καμμιά απολύτως διαφορά από τους υπόλοιπους τρεις.
Ο Π. λοιπόν έχει το δικό του ονοματεπώνυμο, το οποίο είναι όνομα Π..... και επίθετο που αρχίζει από την συλλαβή Τσι...., μέχρι εδώ όλα καλά ...κρατήστε αυτές τις πληροφορίες γιατί θα σας χρειαστούν στην συνέχεια.
Τα δυο μικρά αστροπελέκια λοιπόν πηγαίνουν εδώ και δυο χρόνια στο κολυμβητήριο, ο μεγάλος πέρασε πιο γρήγορα στην μεγάλη πισίνα όπως ήταν φυσικό κι η προπονήτρια του ζήτησε να αγοράσει βατραχοπέδιλα που τους είναι απαραίτητα για κάποιες ασκήσεις, ως εδώ καλά. Στα βατραχοπέδιλα που λέτε, σημειώνουν στο πίσω μέρος τους με αδιάβροχο μαρκαδόρο τα αρχικά του ονόματός τους για να ξέρει το κάθε παιδί ποιά είναι τα δικά του και να τα ξεχωρίζει από αυτά των άλλων,... αυτό είχαμε κάνει και στα δικά μας.
Ο Π.. συνέχιζε να προπονείται μια "τάξη" πίσω από τον μεγάλο δείχνοντας όμως μεγάλη πρόοδο και εξέλιξη που είχαν σαν φυσική συνέπεια να "προαχθεί" κι εκείνος με την σειρά του στο επόμενο γκρουπ που είναι κι ο αδελφός του.
Ο μεγαλύτερος γιός μου (28 χρονών) είναι και νονός του Π.. κι εκείνος που συνήθως -αν δεν λείπει σε ταξίδι με την δουλειά του- τους πηγαινοφέρνει στο κολυμβητήριο.
Την Τρίτη που μας πέρασε λοιπόν ο Π..ήρθε μετά την προπόνηση όλος χαρά να μου αναγγείλει γεμάτος περηφάνεια την "προαγωγή" του....τον αγκάλιασα και τον φίλησα μ'ενθουσιασμό. Είπα και όλα όσα είθισται να λέμε οι χαζομαμάδες σε αντίστοιχες περιπτώσεις κι ήμασταν απόλυτα φχαριστημένοι άπαντες.....εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια που φρόντισε να μου θυμήσει έχοντας σοβαρό ύφος.
- ξέρεις όμως μαμά;...... τώρα πρέπει να πάρω κι εγώ βατραχοπέδιλα
Τα βατραχοπέδιλα βλέπετε, πρέπει να είχαν την έννοια κάποιου βαθμού , ίσως και παρασήμου στο μυαλουδάκι του, ήταν το αντικείμενο που επισφράγιζε την άνοδό του...γι'αυτό και το ύφος που συνόδευε την ανακοίνωση είχε την ανάλογη βαρύτητα.
- φυσικά και θα πάρουμε μωρό μου, του λέω, την Πέμπτη που θα σας πάει ο νονός θα του πω να σου πάρει.
Έλα όμως που χθες Πέμπτη ο μεγάλος έλειπε ταξίδι....έτσι επειδή δεν μπορούσα να φύγω από το μαγαζί για να τους πάω, τηλεφώνησα στην φίλη μου που πάει κι εκείνη την κόρη της, να περάσει να πάρει και τα δικά μου κι εγώ πήγα τρέχοντας στο τέλος να τα γυρίσω σπίτι.
- δεν πήραμε βατραχοπέδιλα, μου λέει στον γυρισμό.
- δεν προλαβαίναμε σήμερα αγάπη μου, του λέω, το Σάββατο όμως θα πάρουμε.
Το βράδυ γυρίζει κι ο μεγάλος σπίτι, με τον που τον βλέπει ο Π...αμέσως να του πει τον καυμό του.
- νονέ, δεν πήραμε βατραχοπέδιλα.
- εντάξει μη στενοχωριέσαι, το Σάββατο που θα σας πάω θα πάρουμε.
Κι εκεί πέφτει η τρελλή ατάκα.....
- και πού θα βρούμε στο κολυμβητήριο μαρκαδόρο να γράψουμε επάνω.......Που- τση;...:PPPP

O ξινός..

Από την πρώτη του Οκτώβρη και για τέσσερεις μήνες, κάθε Πέμπτη γίνεται στον δρόμο έξω από το μαγαζί λαϊκή. Εδώ και δέκα χρόνια λοιπόν είχα "γείτονα" τις Πέμπτες τον Σπύρο.
Ο Σπύρος είχε τον πάγκο του έξω ακριβώς από το μαγαζί μου, άνθρωπος καλοσυνάτος, χαρούμενος και καλαμπουρτζής, χαλούσε τον κόσμο όταν άρχιζε να φωνάζει.."εδώ τα καλά τα μήλα, μήλα που κάνουν χράτσα χρούτσα κι όχι χλάπα χλούπα, νανανανά εδώ τα καλάαα", ......με ζάλιζε αλλά τον συμπαθούσα κιόλας.
Έστηνε την πραμάτεια του, την τακτοποιούσε με τάξη και μετά άρχιζε το συγύρισμα, τα σκούπιζε ένα ένα με κάποιο πανί, τα στοίχιζε, τα στόλιζε...σχεδόν τους μιλούσε.
Με τους πελάτες πάλι ήταν έξω καρδιά, τους πείραζε, τους έλεγε αστεία κι όταν πετούσε καμμιά φαρμακερή ατάκα γυρνούσε και κατά το μέρος μου για να μου κλείσει συνομωτικά το μάτι.
Όλα αυτά μέχρι πέρσυ που ο Σπύρος αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, ήθελε να ανοίξει ένα "φαγάδικο". Λάτρης του καλού φαγητού ο ίδιος ήθελε να προσφέρει και στον κόσμο την γνώση και το μεράκι του για τους καλούς μεζέδες.
Για καιρό μου έδειχνε τα προσπέκτους από τα τραπεζοκαθίσματα που ήθελε να βάλει, μου διηγιόταν τον αγώνα της γυναίκας του που είχε μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για να βγάλει την άδεια του μαγαζιού, το ατέλειωτο κυνηγητό με τους μαστόρους που δεν ήταν συνεπείς....Ώσπου κάποια στιγμή η πολυπόθητη άδεια βγήκε, οι μαστόροι τέλειωσαν τις δουλειές τους, τα τραπεζοκαθίσματα μπήκαν στην θέση τους κι ο Σπύρος μας αποχαιρέτησε συγκινημένος.
Έτσι απέξω απ'το μαγαζί τις Πέμπτες ήρθε νέος γείτονας.....στριφνός κι αγέλαστος τούτη τη φορά. Το πρωί όταν έρχομαι να ανοίξω κάνει πως δε με βλέπει μπας και πει την καλημέρα και του λείψει. Με τους πελάτες πάλι ...μια από τα ίδια....τα απολύτως απαραίτητα που λένε, αλλά το εκνευριστικό είναι πως ο τύπος έχει ...επεκτατικές τάσεις.
Την προηγούμενη Πέμπτη έρχομαι το πρωί ν'ανοίξω και βλέπω τον πάγκο του να μου κλείνει σχεδόν την είσοδο, γύρισε το μάτι μου .....με ευγένεια αλλά και με τρόπο που δεν χωρά αντίρρηση του ζήτησα να τραβηχτεί έτσι ώστε να μου ελευθερώσει την είσοδο, συμμορφώθηκε ρίχνοντάς μου συνάμα άγριες ματιές.
Πέρασαν κανα δυο ώρες και τον βλέπω να μπαίνει στο μαγαζί έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. Σκιάχτηκα η γυναίκα....έτοιμη ήμουν να κάνω το σήμα του σταυρού με τα δάχτυλά μου να ξορκίσω το κακό... τί έπαθες τούτος ξαφνικά και πέρασε έτσι αβίαστα από την ξινίλα στο χαμόγελο της colgate;...
Για όλα όμως υπάρχει μια εξήγηση, ο τύπος ήθελε να φορτίσει το κινητό που είχε αδειάσει η μπαταρία του , εξ'ου και τα χαμόγελα....
Είπα προς στιγμήν να του πω να πάει να κόψει τον λαιμό του, αλλά προτίμησα να μη ρίξω το επίπεδό μου....
Βρε πώς αλλάζει ο άνθρωπος όταν έχει ανάγκη από κάτι!!
Μιράκολο....μιράκολο!! 

Το...κρητικό παξιμάδι

Ο Δίας είναι περίεργος με το φαγητό του, δεν πολυσυμπαθεί την ξηρά τροφή και τρελαίνεται για ότι άλλο βλέπει να τρώμε εμείς.
Η κτηνίατρος πάλι είναι κατηγορηματική, όχι δική μας τροφή αλλά αποκλειστικά την ξηρά που του δίνει όλα όσα χρειάζεται ο οργανισμός του χωρίς να παχαίνει.
Στην προσπάθειά μας να τον κάνουμε να την τρώει ,αφ'ενός δεν του δίνουμε μπουκιά απ'το δικό μας φαγητό, όσο κι αν μας κοιτά με ικετευτικό βλέμμα κι αφ'ετέρου αλλάζουμε μάρκα μπας και βρούμε κάτι να του αρέσει.
Έχουμε λοιπόν το μπωλ με την νέα μάρκα ξηράς τροφής, είμαστε συγκεντρωμένοι όλοι στην κουζίνα κι ετοιμαζόμαστε για το ..εγχείρημα. Του βάζω το μπωλ με το φαγητό μπροστά του, ο Δίας την μυρίζει κι απομακρύνεται έχοντας απαξιωτικό βλέμμα.
Αναλαμβάνει την σκυτάλη ο πρωτότοκος -εκείνος που έπαιζε κουτουλιές μαζί του, θυμάστε;...- φωνάζει τον Δία, παίρνει ένα μπαλάκι ξηράς τροφής απ'την σακκούλα κι αρχίζει να το τρώει επιδεικτικά, ο Δίας τον παρακολουθεί με προσοχή. Οι υπόλοιποι έχουμε γουρλώσει τα μάτια κάνοντας και τα ανάλογα σχόλια ..."καλά, είσαι ηλίθιο παιδάκι μου;...τρως αυτό το πράμα;...." , ο μεγάλος συνεχίζει να τρώει εξηγώντας μας παράλληλα πως μοιάζει στη γεύση με παξιμάδι και μάλιστα κρητικό, "ε, τότε να μη πηγαίνω στο φούρνο να αγοράζω" του λέω " να σου σερβίρω αυτά"....
Μες το πανδαιμόνιο από φωνές , χαχανητά και υστερίες δικές μου...βλέπουμε τον Δία να πηγαίνει στο πιάτο και ν'αρχίσει να τρώει.....δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν είχε σχεδόν γυαλίσει το μπωλ του.
Το βλέπει ο μεγάλος και μας λέει "Ορίστε, τα βλέπετε;.....το σκυλί ήθελε παράδειγμα, του το έδωσα και ιδού το αποτέλεσμα.."


υγ. μη μου πείτε πως τα παιδιά μου είναι ζαβά....τό'χω αποδεχτεί χρόνια τώρα :PPPPP 

 

Μαύρα χάλια

Είπα να μη γράψω καθόλου σήμερα γιατί η διάθεση μου δεν είναι από τις καλύτερες.
Για να είμαι πιο συγκεκριμένη θα έπρεπε να πω ότι η διάθεσή μου "έχει πιάσει πάτο". Αλλά μετά σκέφτηκα, αν δεν γράψω τον πόνο μου σ'αυτούς τους ανθρώπους που ανύποπτοι θα κάτσουν να διαβάσουν , σε ποιόν θα τον γράψω;
Διότι αν ξέρατε ότι θα ακολουθήσει κείμενο μες την μαύρη μαυρίλα, σίγουρα θα αλλάζατε με την μια μπλογκ, μη σας πω και σάιτ....
Μιας όμως και τώρα ξέρετε τί θα ακολουθήσει μπορείτε να "την κάνετε" .....ακόμα είναι νωρίς. Αν όμως μείνετε, μάθετε πως σήμερα είναι μια από κείνες τις μουρτζούφλες μέρες που σου βγάζουν κάτι από προσωπική αναζήτηση και αυτοψυχανάλυση.
Αυτό τώρα μη το δείτε ως καλό και θετικό, γιατό μόνο τέτοιο δεν είναι. Διότι όταν αρχίζεις τις ερωτήσεις στον εαυτό σου τύπου: πού πάω; που βαδίζω; ποιά είμαι; γιατί βρίσκομαι εδώ;......πιστέψτε με μόνο σε καλό δεν σου βγαίνουν.
Άσε που σου γεννούν και μια διάθεση να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο και να την κάνεις για μέρη μακρινά κι ονειρεμένα.
Και τό'χω πει στα αρσενικά της οικογένειας...."το νου σας ρεμάλια, θα σηκωθώ και θα φύγω καμμιά ώρα και θα με ψάχνετε", αλλά εκείνοι γελούν....γιατί ξέρουν πως δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, πως ό,τι και να λέω, όσο κι αν γκρινιάζω θα είμαι πάντα εδώ....
Εκείνο που δεν ξέρουν, εκείνο που κανείς μας δεν ξέρει, είναι πότε θα συμβεί στο μυαλό κάποιου εκείνο το μαγικό και καταστροφικό συνάμα "κλικ"......
Εκείνο το "κλικ" που σε κάνει να υπερπηδάς τις όποιες αναστολές, τους φόβους, τα μήπως και τα γιατί.....εκείνο το "κλικ" που δεν ξέρω αν πρέπει να το ονομάσω τρέλλα ή "θέλω" μου...................

Υγ. μη μου δίνετε σημασία....μέρα είναι και θα περάσει....(είναι κι αυτός ο πονοκέφαλος που δεν λέει να μ'αφήσει..)

 

Ο Δίας αρρώστησε..

Χθες ήταν μια άσχημη μέρα για μένα. Ξεκίνησε απ'το πρωί στραβά κι ενώ ήμουν ακόμα στο κρεββάτι.
Ξαφνικά άκουσα τον Δία να γρυλλίζει απειλητικά και το μεγάλο αστροπελέκι να φωνάζει "μαμά" με έντρομη φωνή ανακατεμένη με κλάματα.
Πετάχτηκα απ'το κρεβάτι και βρήκα τον μικρό να είναι γρατζουνισμένος στο πρόσωπο από το σκυλί και να κλαίει τρομαγμένος. Στις επίμονες ερωτήσεις μου για το τί ακριβώς συνέβει , απαντούσε πως χάιδευε το σκύλο όταν εκείνος του επιτέθηκε.
Η όλη φάση δεν μου κολλούσε με τίποτα, στο δεκαήμερο που έχουμε τον Δία στο σπίτι είχε δείξει πως είναι ένα πολύ ήρεμο σκυλί που λατρεύει τα παιδιά και τις ίδιες ακριβώς συστάσεις είχαμε κι από την κυρία που μας τον έδωσε.
Εδώ πρέπει να; σας πως ότι το προηγούμενο απόγευμα είχα δώσει κάποια χάπια στον Δία για να καθαρίσει το έντερο του και να εμβολιαστεί. Σκεφτήκαμε λοιπόν μπας και είχε κάποιον εκνευρισμό σαν παρενέργεια των χαπιών που είχε πιεί. Τηλεφώνησα στην κτηνίατρο να την ρωτήσω αλλά μου το απέκλεισε, η μόνη παρενέργεια μου είπε που μπορούσε να έχει ήταν ο εμετός.
Τον πήρα να τον πάω την πρωινή του βόλτα για την ανάγκη του και σ'όλη την διαδρομή τον έβλεπα ιδιαίτερα ανήσυχο, αλλά πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω την αιτία.
Γυρίσαμε σπίτι, εγώ ανήσυχη και στενοχωρεμένη για το συμβάν κι ιδιαίτερα προβληματισμένη....Δεν περνάει μια ώρα κι ενώ το σκυλί κάθεται ξαπλωμένο στο πάτωμα πάει το δεύτερο απ'τα μικρά και το χαιδεύει στο κεφάλι.
Ο Δίας αντιδρά πάλι και γρυλλίζοντας απωθεί το χέρι του μικρού...ο πιτσιρικάς κλαίει έντρομος κι εγώ έχω πεταχτεί απ'την θέση μου και τηλεφωνώ στον μεγάλο μου γιο να έρθει να τον πάρει στο κάτω σπίτι.
Ο μεγάλος ανεβαίνει τρέχοντας και προσπαθεί να με πείσει πως κάτι άλλο συμβαίνει με το σκυλί κι ότι δεν είναι δυνατόν να έχει αλλάξει συμπεριφορά από την μια στιγμή στην άλλη. Εγω απ'την άλλη είμαι στο τηλέφωνο με την προηγούμενη ιδιοκτήτρια η οποία μου περιγράφει πώς ο Δίας κοιμόταν αγκαλιά με τον δωδεκάχρονο γιό της χωρίς να υπάρξει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα, πώς σε πάρτυ του παιδιού της το τραβολογούσαν είκοσι καφράκια κι εκείνο δεν έδειξε ούτε ίχνος επιθετικότητας και φαινόταν ειλικρινά έκπληκτη όσο κι εγώ μ'αυτήν την συμπεριφορά.
Κλείνω το τηλέφωνο μαζί της και παίρνω φίλη κτηνίατρο να μου πει κι εκείνη μια γνώμη, με ακούει με προσοχή και υποθέτει πως το σκυλί προσπαθεί να προσδιορίσει την θέση του στην οικογένεια και μιας και τα μικρά είναι "του χεριού του" πάει να τους επιβληθεί, με συμβουλεύει να πω στα μικρά να μη τον ενοχλούν όταν είναι ξαπλωμένος, παρά μόνον όταν εκείνος θέλει παιχνίδια.
Την ώρα που μιλάμε και βρίσκω αυτή την άποψη λογική, βλέπω το σκυλί να κάνει εμετούς. Όλα ξαφνικά ξεδιαλύνουν και βρίσκουν την εξήγησή τους.
Ο Δίας προφανώς, με τα χάπια που είχε πάρει αισθανόταν αδιαθεσία κι ίσως πόνους στο στομάχι, εξ'ου και η όλη ανήσυχη συμπεριφορά. Όταν λοιπόν εκείνος ήταν ξαπλωμένος και προφανώς πονούσε πήγαν τα δυο μικρά να τον χαιδολογήσουν πράγμα που τον εκνεύρισε και προσπάθησε να τα αποδιώξει, μιας όμως και είναι ιδιαίτερα μεγαλόσωμος η κάθε του κίνηση αποβαίνει τραυματική με τις γνωστές εξελίξεις...
Μετά απ'αυτό το σκυλί φαινόταν ανακουφισμένο, εγώ ηρέμησα κι ο μεγάλος μου γιός μου έλεγε "στά'λεγα εγώ πως το σκυλί κάτι έχει, σου έλεγα πως μούγκριζε σα να πονούσε κι εσύ ισχυριζόσουν πως ήταν μουγκρητά ευχαρίστησης"....
Αλήθεια ήταν παιδιά....έτσι έλεγα η ηλίθια!!..

 

Το χθεσινό ασμπέτα..

Στο χθεσινό ασμπέτα φτάσαμε τελευταίοι...οι υπόλοιποι ασμπετιανοί είχαν προλάβει να γνωριστούν (όσοι δεν γνωρίζονταν από προηγούμενες συναντήσεις) και να τιμήσουν δεόντως τα "πρώτα".
Μετά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας κι αφού άφησα να με χαλαρώσουν τα ζεστά τους χαμόγελα προσπάθησα να ψαρέψω κάτι υπολείμματα σαλάτας και κολοκυθοκεφτέδων που είχαν γλυτώσει απ'την επιδρομή των "πιο γρήγορων πηρουνιών".
Δίπλα μου καθόταν ο Μανώλης ...απ'αυτό και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πως δεν είχα καμμία τύχη στην αναζήτηση τροφής..όλα τα πιάτα ήταν καλογυαλισμένα...αρκέστηκα λοιπόν σ'ενα μονάκριβο κολοκυθοκεφτέ που είχε γλυτώσει κι είχε ξομείνει στο πιάτο και σε λίγες, παγωμένες πια, τηγανιτές πατάτες.
Ο Μανώλης ανέλαβε να με πληροφορήσει για το ποιός είναι ποιός, αρχίζοντας από την BD που καθόταν απέναντί μου κι είχε ένα υπέροχα ζεστό χαμόγελο, την LNA με τα όμορφα μάτια, την e-vet με την οποία δεν μπορέσαμε να πούμε και πολλά,την Ερόεσσα που μου χαμογελούσε ζεστά, την Φερενίκη που την ήξερα, την Βίκυ που καθισμένη στο άλλο άκρο απέναντι από τον Γιώργο τον Θεοδοσάτο δεν κατάφερα να πω παρά μια καλησπέρα και μια καληνύχτα στο τέλος, την Πρίνσες που με ρωτούσε επίμονα για τί άλλο; για τον Δία, τον Βασίλη που είχε ετοιμάσει ένα κόμικ μια σελίδας με ήρωες τους ασμπετιανούς , τον Άρη που δεν έβαλε γλώσσα μέσα όλο το βράδυ και φυσικά τον Μανώλη που μου έδινε τις πληροφορίες με την προειδοποίηση πως θα με εξετάσει σε ανύποπτο χρόνο για να δει αν τα εμπέδωσα.
Η παρέα ήταν εμπλουτισμένη κι από συνοδούς και φίλους των ασμπετιανών, οι οποίοι έδεσαν πολύ αρμονικά με τους υπόλοιπους και έδειξαν απόλυτη κατανόηση για την πορεία της κουβέντας που τις περισσότερες φορές , όπως ήταν φυσικό, αφορούσε τα μπλογκς και την μπλογκογειτονιά.
Μετά το φαγητό τιμήσαμε ιδιαιτέρως το ντοματάκι γλυκό που είχε φέρει η Φερενίκη απ'το νησί της και τις δίπλες του Γιώργου που φαντάζομαι θα έφτιαξε η γλυκύτατη γυναίκα του κι αποχωρήσαμε.
Στο γυρισμό με ακολουθούσε η γλυκειά αίσθηση πως συνάντησα φίλους που είχα καιρό να δω......

 

Το χθεσινό βράδυ..

Χθες βράδυ ανάψαμε το τζάκι...άλλη αίσθηση βρε παιδί μου....άλλη θαλπωρή μες στο σπίτι!
Τα μικρά τρελάθηκαν απ'την χαρά τους, είχαν πάρει τη μασιά και το σκάλιζαν μέχρι που κατάφεραν να το ψιλοσβήσουν. Έβαλα τις φωνές και τους απομάκρυνα απ'το παιχνίδι που είχαν βρει, μπας και μπορέσουμε να το απολαύσουμε.
Ευτυχώς δεν είχα μαγειρέματα και σιδερώματα, τα μικρά είχαν μείνει όλη μέρα σπίτι λόγω εκλογών των δασκάλων και τα είχε "διαβάσει" ο μεγάλος που τυγχάνει αδειούχος αυτήν την βδομάδα, οπότε ελεύθερη από έννοιες....άνοιξα το λαπτοπ στο τραπεζάκι του σαλονιού και με την φωτίτσα δίπλα μου βγήκα τσάρκα στην μπλογκογειτονιά.
Διάβασα κι από άλλους την φρίκη που πήρανε με το χάλι του δικτύου χτες, παρηγορήθηκα η γυναίκα πως δεν ήμουν η μόνη που ταλαιπωρήθηκε και είχα το αυτί τεντωμένο να ακούσω το πλυντήριο να στίβει για να πάω να απλώσω. Είπαμε δεν είχα μαγείρεμα και σιδέρωμα, όχι πως δεν είχα και πλύσιμο.
Ευτυχώς που δεν ζούμε σε κείνα τα χρόνια τα παλιά, που τα πλυντήρια δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα ή κι αργότερα που η απόκτησή τους ήταν όνειρο απλησίαστο για τα πολλά νοικοκυριά και το πλύσιμο γινόταν στην σκάφη.....μπρρρρρρ.... ο Θεός με φύλαξε!
Με πέντε άντρες μες το σπίτι, αν έπρεπε να πλένω και στην σκάφη θα είχα εναποθέσει στη σαπουνάδα κάποιας μπουγάδας και τα κοκκαλάκια μου.
Αργά το βράδυ κι αφού τα μικρά είχαν πέσει για ύπνο, γύρισε και "τ'αγόρι μου" από το μαγαζί, κάτσαμε λίγο αγκαλίτσα στο χαλί μπροστά στο τζάκι κι είπαμε τα νέα της μέρας που συνήθως έχουν να κάνουν με τα μικρά και τον τελευταίο καιρό άρχισαν να περιλαμβάνουν και τον Δία.
Με πληροφόρησε λοιπόν πως το απόγευμα είχε βουτήξει ο μεγάλος το σκυλί και προσπαθούσε να το ανεβάσει στην ζυγαριά γιατί είχε επικοινωνήσει με την κτηνίατρο, η οποία κτηνίατρος τον είχε ρωτήσει πόσα κιλά είναι περίπου το σκυλί, για να δει πόσα χάπια πρέπει να πάρει για τον καθαρισμό του εντέρου του που προηγείται των εμβολίων.....
Έσπρωχνε λοιπόν ο μεγάλος...(τόσο μυαλό έχει κι αυτός..) να στριμώξει το γομάρι πάνω στην ζυγαριά, αντιστεκόταν σθεναρά ο Δίας έντρομος από την επιμονή,...και γινόταν ΤΟ σόου......
Τελικά πέρασε του Δία και δεν ανέβηκε κι ο μεγάλος αρκέστηκε να υπολογίσει πως αφού το σκυλί τον Ιουλιο (από πληροφορίες της προηγούμενης κτήτορος) ήταν 32 κιλά, άντε να'χει πάρει λίγα ακόμα.....πες 35 να΄σαι μέσα....κι ησύχασε εκείνος...ησύχασε κι ο Δίας με τον τρελό που του'λαχε..... γελάσαμε κι εμείς που το συζητούσαμε κι όλα καλά.
Καλή η φωτίτσα και το μπούρου μπούρου δεν λέω, αλλά σύντομα τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν κι όταν άρχισα και τα πρώτα μακρόσυρτα χασμουρητά, άφησα την συντροφιά της φωτιάς κι έτρεξα να χωθώ στο κρεβατάκι μου για νάνι...... 

Φτου... καντεμιά!

Tί φρίκη ήταν αυτή που έφαγα σήμερα;
Ξεκινάω που λέτε το πρωί να γράφω το κειμενάκι μου, έχω τρελή έμπνευση και τα δάχτυλα τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο.
Σταματάω μόνο για να απαντήσω στις απορίες της Φερενίκης που έχει καταπιαστεί με την ανακαίνιση του μπλογκακίου της και φαίνεται νά'χει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια μαζί..
Για πρώτη φορά δεν κάνω αποθήκευση στα ενδιάμεσα γιατί πληκτρολογώ σχεδόν χωρίς παύση, από την άλλη η Φερενίκη αν αργήσω να απαντήσω αρχίζει τις δονήσεις.....της βάζω τις φωνές και την πληγώνω, ζητάω συγνώμη ....με συγχωρεί και συνεχίζω να γράφω...
Στο τέλος την πείθω να "κατεβάσει" τον firefox, μπλέκεται με τις εγκαταστάσεις και με αφήνει ήσυχη να συνεχίσω.
Τελειώνω κάποια στιγμή.....έχω γράψει ένα κατεβατό. Το διαβάζω μια φορά ολοκληρωμένο απ'την αρχή μέχρι το τέλος, του βάζω τίτλο, συμπληρώνω tags, φτιάχνω την γραμματοσειρά και το χρώμα, ... κάνω ένα βήμα πίσω ....το καμαρώνω.....λέω "φτου σου πουλάκι μου, κουκλί έγινες".....και πατάω αποθήκευση.
.................................................................................................................................................................................
"Υπέρβαση ορίου χρόνου της σύνδεσης".....διαβάζω με τρόμο στην οθόνη και παθαίνω το πρώτο εγκεφαλικό....
Δεν μπορεί.....δεν θέλω να πιστέψω πως όλα όσα έχω γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή χάθηκαν....κάνω μια πίσω την σελίδα......και ναι.....είναι αλήθεια......όλα έχουν χαθεί.
Κάθομαι και κοιτάω ηλίθια την οθόνη..... απ'το μυαλό μου περνάνε σκέψεις τρελές....να της δώσω μια να την κάνω χίλια κομμάτια;...κρίμα....ένα σωρό λεφτά δώκαμε να την πάρουμε....
Ρίχνω δέκα μούτζες στα μούτρα μου που έγραφα τόση ώρα η ηλίθια χωρίς να έχω κάνει μια αποθήκευση ενδιάμεσα και προσπαθώ να "μπω" στον παθ χωρίς να τα καταφέρνω. Τελικά απ'ότι είδα υπήρχε κάποιο γενικότερο πρόβλημα στις διαδυκτιακές γραμμές σήμερα, που επηρέασε καθώς φαίνεται και το δικό μας σαιτ.
Έτσι λένε οι γενικές πληροφορίες που έχω, αλλά αν με ρωτήσετε τί πιστεύω , θα σας πω πως μάλλον είναι δάχτυλος της Φερενίκης.... Φαίνεται την ώρα που την μάλωσα θα μου'ριξε κάποια κρυφή μούτζα πίσω από την οθόνη κι ήρθε εκείνη και βρήκε τον στόχο της.......
Έτσι είναι φιλενάδα;....... 

Το Ροχαλητό

Σας το'χα πει ότι ο Δίας ροχαλίζει έτσι δεν είναι;...Μέχρι χθες ούτε κι εμείς είχε τύχει να τον ακούσουμε, απλά αυτή η πληροφορία μας δόθηκε από την κυρία που τον είχε πριν.
Χθες το απόγευμα λοιπόν καθόμαστε στο σαλόνι, εγώ έχω στρώσει την πρέσσα στο τραπεζάκι και σιδερώνω τον "ατέλειωτο" και το μεγάλο αστροπελέκι έχει φέρει τετράδιο και βιβλίο να του υπαγορεύσω την ορθογραφία του.
Ο Δίας έχει ξαπλώσει φαρδύς πλατύς μπροστά στην πόρτα της εισόδου και κοιμάται, εκεί λοιπόν που υπαγορεύω την ορθογραφία ακούω ένα περίεργο βρυχηθμό....κοιταζόμαστε με τον μικρό στα μάτια χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τί είναι αυτό που ακούγεται.....ο βρυχηθμός επαναλαμβάνεται κι αυτή την φορά ξεκαθαρίζει.....είναι βαρύ ροχαλητό.
Γυρίζουμε ταυτόχρονα και κοιτάμε τον Δία.....ενώ ξεσπάμε σε γέλια..."μαμά", μου λέει ο μικρός "ο Δίας ροχαλίζει σαν τον μπαμπά...". κι επειδή του φάνηκε φοβερά αστείο ένα σκυλί να ροχαλίζει σαν μεγάλος άνθρωπος είχε πέσει πανω στον καναπέ κι από τα γέλια είχε δακρύσει, (προσωπικά πιο πολύ γελούσα με τον μικρόν κι έτσι όπως έκανε παρά με τον κοπρίτη).
Δεν τελειώσαμε όμως εδώ, αργότερα είχαμε κι άλλο ευτράπελο. Το βράδυ που λέτε, ανέβηκαν οι δυο μεγάλοι κι είμαστε μαζεμένοι στην κουζίνα όπου συζητάμε τα νέα της μέρας.., ανάμεσά μας κι ο Δίας.....
Ο μεγάλος γιός πλησιάζει το πρόσωπό του στην μούρη του σκύλου, του γρυλλίζει και τον κουτουλάει. Ο Δίας τον κοιτάει απορημένος με το ύφος εκείνο που λέει "πόσο χαζός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;..." και κάθεται ακίνητος στην θέση του.
Ξανά ο γιος τα ίδια...πλησίασμα στο πρόσωπο του σκύλου έτσι ώστε τα μάτια να είναι σε ίσια γραμμή, τον κοιτά επίμονα, του γρυλλίζει και τέλος τον κουτουλάει....ο Δίας συνεχίζει να παρακολουθεί ακίνητος, χωρίς καμμιά αντίδραση.
Την τρίτη φορά ο γιός έχει απλά πλησιάσει το πρόσωπό του, τον κοιτάει χωρίς να μιλάει και χωρίς να κάνει καμμιά άλλη κίνηση, περνάνε λίγα δευτερόλεπτα έτσι να κοιτάζονται .....σα να αναμετριούνται και εντελώς απρόσμενα ο Δίας ρίχνει μια κουτουλιά στον γιό......
Τα δυο μικρά σχεδόν κατουρήθηκαν από τα γέλια....ήταν τόσο αστείο το θέαμα....θα σκέφτηκε προφανώς ο κοπρίτης πως αφού τις άλλες δυο φορές ακολουθήθηκε αυτή η σειρά, έτσι θα πρέπει να γίνει και τώρα και τί έλειπε;....η κουτουλιά......
Μωρέ καλά του έκανε για να μάθει να λέει πως το σκυλί μου είναι ηλίθιο....όχι μιά...πολλές κουτουλιές έπρεπε να του ρίξει....:PP

 

Δεν είμαι εγώ..ποιός, ποιά θα ήμουν;...(συνέχεια..)

Μου έκανε την τιμή ο Βασίλης να με συμπεριλάβει στα τρία γυναικεία μπλογκ που προτιμά κι έτσι πήρα από κείνον την σκυτάλη για να πω κι εγώ με την σειρά μου τους τρεις άντρες και τις τρεις γυναίκες που ξεχωρίζω και να φέρω έτσι εις πέρας την καινούργια αποστολή που μου ανατέθηκε.
Έτσι θα ξεκινήσω από τις κυρίες πρώτα.
Αν ρίξετε μια ματιά στα αγαπημένα μου θα δείτε πως είναι πολλές οι γυναίκες που ξεχωρίζω, όμως ο κανόνας του παιχνιδιού λέει πως πρέπει να ονοματίσουμε μόνο τρείς και αναγκαστικά θα υπακούσω. Μιας όμως και κάποια γυναικεία ονόματα έχουν ήδη ειπωθεί από τους προηγούμενους, δεν θα τα επαναλάβω παρ'όλο που είναι στις πρώτες προτιμήσεις μου, μόνο και μόνο για να ακουστούν όσο γίνεται περισσότεροι που είναι σίγουρο πως το αξίζουν.
Έτσι η πρώτη που θα ξεχωρίσω είναι η Εύη που δεν γράφει χιουμοριστικά, αλλά έχει μια αμεσότητα κι έναν αυθορμητισμό που ζηλεύω. Ενημερώνει σε καθημερινή σχεδόν βάση το e-ημερολόγιο της και μπορεί να γράφει για το πού πήγε με τις φίλες της ή για την οικογενειακή βραδιά που πέρασε με φίλους σπίτι, έχει όμως ένα δικό της προσωπικό στυλ να σου μεταφέρει τα πιο απλά πράγματα έτσι που να τα διαβάζεις με ενδιαφέρον.
Θα μου πείτε πως η γυναίκα είναι δημοσιογράφος κι είναι φυσικό....καθόλου θα σας απαντήσω, ξέρω πολλούς δημοσιογράφους που έχουν "ξύλινη" γλώσσα και δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο να τους διαβάζω...κι εν πάσει περιπτώσει... η Εύη ξεχωρίζει και μου αρέσει ακόμα κι όταν γράφει για την Μύκονο που δεν πολυσυμπαθώ, τελεία και παύλα.
Η δεύτερη είναι η Λένα της οποίας το μπλογκ είναι μεγάλη απόλαυση να διαβάζω παρ'όλο που δεν γράφει όσο συχνά θα ήθελα.
Έχει ένα τόσο απολαυστικό τρόπο να περιγράφει καταστάσεις και πράγματα που προσωπικά τον ζηλεύω και θά'θελα να είχα περισσότερες εγγραφές της να απολαμβάνω, αλλά ας όψεται.....
Έχω γελάσει αφάνταστα με την περιγραφή του γαμήλιου ταξιδιού της και περιμένω με αγωνία την συνέχεια που μας έχει τάξει...
Και η τρίτη είναι η Λόλα που την ανακάλυψα τώρα τελευταία και την αγάπησα για την τρέλα που κουβαλάει και τον υπέροχο τρόπο που έχει να αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τις καθημερινές καταστάσεις της ζωής της.
Πάμε τώρα και στους άντρες ...πρώτον θα αναφέρω τον Μανώλη που νιώθω σα να είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας που συμπαθώ ιδιαίτερα. Γράφει για την καθημερινότητά του, για την δουλειά και την οικογενειά του κι όλα αυτά με ένα "ήσυχο" τρόπο που τον κάνει ιδιαίτερο στα μάτια μου.
Μετά δε κι από την υπέροχη συνταγή με τα πιροσκί που μας έδωσε (τα πιροσκί του Μανώλη)πήρε κι άλλους πόντους στην εκτίμησή μου.
Ο δεύτερος είναι ο Ονήσιμος του οποίου το μπλογκ αποπνέει μια συγκινητική ευαισθησία που δύσκολα συναντάς σε άντρα και αυτό ήταν ο κύριος λόγος που τον ξεχώρισα, καθώς μου θυμίζει μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα μου που προσπαθώ να κρύβω με επιμέλεια....
Και τρίτος και τελευταίος είναι ο χασοδίκης που μ'αρέσει ιδιαίτερα ο καυστικός και σαρκαστικός τρόπος του όταν θίγει τα κακώς κείμενα της καθημερινότητάς μας.
Όπως βλέπετε οι προτιμήσεις μου δεν έχουν να κάνουν με το πού γράφει ο καθένας, αυτό για μένα δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία.
Εκείνο που μ'ενδιαφέρει είναι να απολαμβάνω αυτά που διαβάζω και προτιμώ πάντα εκείνους που γράφουν για απλά καθημερινά πράγματα και που εκφράζονται το ίδιο απλά ......Με λίγα λόγια προτιμώ αυτούς που θα ήθελα να είμαι, αν δεν ήμουν εγώ....αυτό εξ'άλλου δεν είναι και το παιχνίδι;...
Πάσα λοιπόν σ'αυτούς τους έξι από μένα να συνεχίσουν το παιχνίδι και να γράψουν για τις δικές τους τρεις γυναικείες και τρεις αντρικές μπλογκο-προτιμήσεις..... 

Η κριτική του γιού...

Προχθές το βράδυ χάζευα εδώ τριγύρω και ως συνήθως σας επισκεπτόμουν έναν έναν...
Τα μικρά κάνανε μπάνιο κι ο μεγάλος είχε βγάλει τον Δία για την βραδινή του βόλτα. Απορροφημένη καθώς ήμουν να διαβάζω δεν τους άκουσα να γυρίζουν, ούτε την πόρτα που άνοιξε, γι'αυτό και ξαφνιάστηκα όταν τους είδα δίπλα μου.
Ο Δίας με έγλυφε ευχαριστημένος καθώς ήταν από τον περίπατο και το βλέμμα του γιού μου είχε σταθεί στην οθόνη.
- Αυτό είναι το μπλογκ σου; με ρώτησε.
- Ναι
- Για φύγε, να διαβάσω να δω επιτέλους τί γράφεις;
Τά'χασα, δεν κουνήθηκα απ'την θέση μου..."κάτσε να σου πω εγώ ποιό να διαβάσεις" τραύλισα......κι άρχισα να ψάχνω τις εγγραφές χωρίς να ξέρω τί ακριβώς ζητούσα.
- Καλά ρε μαμά, δεν σε πειράζει να διαβάζουν τόσοι άγνωστοι και άσχετοι και σε πειράζει να διαβάσει ο γιός σου;
Δεν θυμάμαι τί απάντησα, αλλά η αλήθεια ήταν αυτή....όχι πως με πείραζε, όχι προς Θεού! Ξέρω όμως πως ο συγκεκριμένος γιός είναι ίδιος η μάνα του (πολλές φορές του λέω πως στο πρόσωπό του "βλέπω" τα ελαττώματά μου) και ήξερα εκ των προτέρων πως η όποια κριτική θα ήταν αυστηρή, χωρίς καλοπιάσματα στο όνομα της συγγένειας που μας δένει και θα εκφραζόταν με απόλυτη ειλικρίνεια.....με το δίκιο μου λοιπόν να έχω τρακ και να θέλω να διαβάσει το καλύτερο αν γινόταν.
Το μυαλό μου έτρεχε με χίλια...ποιό να του δείξω απ΄όλα;....ποιό είχε πάρει τις καλύτερες κριτικές από σας;....
Να, αυτά είναι....εσείς ποτέ δεν θα με πικραίνατε, ποτέ δεν θα μου λέγατε κατάμουτρα πως γράφω σαχλαμάρες , ενώ ο εν λόγω γιός δεν τό'χει σε τίποτα.....
Τελικά επειδή δεν μ'έπαιρνε να καθυστερώ και πολύ, θυμήθηκα πως το "Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει στην ατμόσφαιρα.." σας είχε διασκεδάσει και είχατε εκφραστεί θετικά, οπότε αποφάσισα να του δείξω αυτό .
Κάθησε στο γραφείο μου κι άρχισε να διαβάζει σιωπηλός, από δίπλα εγώ να διαβάζω παράλληλα με κείνον από μέσα μου ενώ του έριχνα κρυφές ματιές μήπως και μπορέσω να καταλάβω από την έκφραση του προσώπου του.
Θα πρέπει να είχαμε φτάσει περίπου στην μέση όταν του ξέφυγε το πρώτο γέλιο κι εγώ αναθάρρησα, "καλό σημάδι.." σκέφτηκα.
Το προσωπό του εξακολουθούσε να γελάει όσο διάβαζε, ενώ κάποια στιγμή ξέσπασε κιόλας σε ένα δυνατό κι αυθόρμητο γέλιο που μου έδωσε ακόμα περισσότερο θάρρος. Στο τέλος τεντώθηκε πίσω στην καρέκλα του και γύρισε να με κοιτάξει,ενώ εγώ το'παιζα ψύχραιμη κι είχα πάρει βλέμμα αδιάφορο.
- Ωραίο....πολύ καλό, τελικά γράφεις καλά, μπράβο!
Συγκράτησα τον αναστεναγμό ανακούφισης που ήταν έτοιμος να μου ξεφύγει κι απάντησα με ύφος εκατό καρδιναλίων "και βέβαια γράφω καλά, τί νόμιζες;....."