Το Κρύωμα

Όταν κάτι συμβαίνει "εκτός εποχής"  είναι πολύ ενοχλητικό.
Ένα κρύωμα ας πούμε, είναι αναμενόμενο τον χειμώνα, όπου δεν τρελαίνεσαι βέβαια που ήρθε αλλά το δικαιολογείς.
Χειμώνας είναι λες, κρύο κάνει, κάπου θα την άρπαξα.
Και κουκουλώνεσαι και πίνεις τα διάφορα αφεψήματα, χαπακώνεσαι και με τα ανάλογα παυσίπονα και αντιπυρετικά και περιμένεις να κάνει τον κύκλο του.
Όταν όμως το καλοκαιράκι σου κλείνει πονηρά το μάτι  κι εσύ έχεις κρυάδες μια σύγχυση την παίρνεις.
Και προσπαθείς να πάρεις ανάσα από την βουλωμένη μύτη και ο λαιμός σου πονάει και πρέπει να έχεις κι ένα ψιλοπυρετάκο και με τούτα και με κείνα δεν θες και πολύ για να αρχίσεις την γκρίνια.
Με το που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί ένιωσα το κεφάλι μου στα όρια έκρηξης.
Κατεβάζω ένα ντεπόν με τα μάτια ακόμα κλειστά  και σέρνομαι μέχρι το αυτοκίνητο.
Οδηγώ μέχρι τη δουλειά με τον πονοκέφαλο να έχει μπαστακωθεί στο κεφάλι μου σε σημείο να νομίζω πως είναι το μόνο που περιέχει!
Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά, ας είναι καλά η συνήθεια και η επανάληψη!
Ξεδιπλώνω όμως όλη μου την γκρίνια προς όλες τις κατευθύνσεις.
Όχι που θά' χανα την ευκαιρία.
Οι οδηγοί που μπαίνουν στο γραφείο για να πάρουν τα τιμολόγια  τα αρπάζουν κι εξαφανίζονται σαν κυνηγημένοι!
Οι υπόλοιποι που δεν μπορούσαν να φύγουν από τον χώρο, άρχισαν οι μισοί να μου φέρνουν παυσίπονα κι αντιπυρετικά και οι άλλοι μισοί να με προτρέπουν να φύγω.
Σιγά που θα έφευγα!
Έμεινα εκεί βογγώντας, γκρινιάζοντας και μουρμουρίζοντας μέχρι που συνάδελφος μου έφερε κάτι πράσινα μαγικά χαπάκια για το κρύωμα.
Πίνεις λέει δυο από αυτά για δυο μέρες πρωί και βράδυ και γίνεσαι περδίκι.
Τα ήπια..
Σε μισή ωρίτσα ήμουν ασυγκρίτως καλύτερα, έτσι σταμάτησα τα βογγητά και τα "ωωωωχχ πεθαίνω" κι άρχισα να λαλάω!
Έχω την υποψία πως ούτε έτσι με θέλανε....