Ο κυρ-Στέφανος

Ο "κυρ-Στέφανος" είναι σχετικά καινούργιος στην εταιρεία.
Μας ήρθε μια Γενναριάτικη μέρα πριν δυο χρόνια.
Πολύ νέος σε ηλικία, μπήκε ψηλός κι αγέρωχος στην αποθήκη με το κουστουμάκι του συνοδευόμενος απ'το μεγάλο αφεντικό,
Κοίταξε τριγύρω, (με διακριτικότητα ομολογώ),  έπαθε έναν εσωτερικό ντουβρουτζά απ'αυτό που αντίκρυσαν τα μάτια του, ψύχραιμος όμως ων,  είπε πως πολύ χάρηκε για την γνωριμία και χαμογέλασε.
Ήταν ο καινούργιος διευθυντής μας.
Στην συνέχεια αποδείχτηκε πως  του  "κυρ-Στέφανου" του αρέσει πολύ το "ωραίο" και έχει μια εμμονή με την καθαριότητα!
Έτσι  άρχισαν οι αλλαγές.
Ενώ  προϊστάμενοι και  υπεύθυνοι των διαφόρων τμημάτων ανεβοκατέβαιναν πανικόβλητοι στο γραφείο του για να τον ενημερώνουν, μπογιατζήδες βάφανε το γραφείο του και τους διαδρόμους, η αυλή άρχισε να καθαρίζεται, οι άδειες ζαρτινιέρες φυτεύτηκαν με λουλούδια και η καθαρίστρια αφού πρώτα είχε "γλύψει" απ' άκρη σ'άκρη εσωτερικά το γραφείο, απογειώθηκε στα ύψη πάνω σε ένα κλαρκ για να καθαρίσει την τζαμαρία των γραφείων από την εξωτερική πλευρά.
Η "καντίνα",  όπου οι εργαζόμενοι κάνουν το διάλειμμά τους. εξοπλίστηκε με φούρνο μικροκυμάτων και μια τοστιέρα για να ζεσταίνουν το φαγητό από το σπίτι ή να ψήνουν το τοστ τους.
Ο χώρος στις τουαλέτες απέκτησε καθρέφτη με γυάλινο ραφάκι  παρακαλώ και η εντολή ήταν να καθαρίζονται κάθε δύο ώρες!
Ο "κυρ-Στέφανος" επιστατούσε των πάντων κι εμείς βάζαμε στοιχήματα για το πόσο καιρό θα συνέχιζε να φορά κουστούμι ...
Σήμερα δυο χρόνια μετά ο "κυρ-Στέφανος" φορά κουστούμι μόνο όταν έχει κάποια σημαντική συνάντηση, κυκλοφορεί στην αποθήκη με τζιν και το μπουφάν με το λογότυπο της εταιρείας στην πλάτη, σκάει μύτη απ'το πουθενά αχάραγα και βγάζει παραγγελίες στα ψυγεία μαζί με τους πικαδόρους, οργανώνει "συνάξεις" με ουζάκια που καταλήγουν σε τρικούβερτα γλέντια και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να ρίξει και τις ζεμπεκιές του.

Επίδειξη Τάπερ

Χθες ήμουν καλεσμένη σε επίδειξη τάπερ.
Και μη βιαστείτε να αναρωτηθείτε αν γίνονται ακόμα επιδείξεις τάπερ, σας διαβεβαιώ πως γίνονται.
Και μάλιστα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια, τα ίδια επιχειρήματα, μη σας πω και με τα ίδια σκεύη.
Σα να μην πέρασε μια μέρα!...
Ένα μοναδικό flashback στο παρελθόν.
Η dealer (αλήθεια έτσι τις λένε ακόμα;) κατέφθασε κρατώντας την πραμάτεια της μέσα σε τρεις τεράστιες τσάντες.
Την αράδιασε πάνω στο χαμηλό τραπέζι και μεμιάς έγινε η χαρά του Πρίγκηπα που είχε στη διάθεσή του ένα σωρό χρωματιστά "παιχνίδια" να πιάσει, να ανοίξει, να χτυπήσει, να πετάξει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και ξεκίνησε το ατέλειωτο μπούρου μπούρου χωρίς παύσεις και χωρίς ανάσα!
Σ'αυτό το σημείο δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω  την επινοητικότητα!
Παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας τάπερ για κάθε περίσταση.
Για το φαγητό που έμεινε (κάποιος να τους πληροφορήσει πως παρήλθαν οι χρόνοι που περίσσευε το φαγητό), για το φούρνο, για την κουζίνα, για τα μικροκύματα, για το πλυντήριο πιάτων, τάπερ για ψήσιμο, τάπερ για βράσιμο, τάπερ όλων των χρωμάτων και όλων των μεγεθών, τάπερ για την Άρτα και τάπερ για τα Γιάννενα..
Οι δε τιμές ..άλλος ένας λόγος θαυμασμού.
Ένα μπωλάκι που χωράει δεν χωράει δέκα ελιές συναγωνίζεται επάξια σε τιμή τον ελαιώνα!
Πάντως προσωπικά το κατιτίς μου το πήρα.
Έτσι.. τιμής ένεκεν για τις μνήμες που μου ζωντάνεψε το χθεσινό σουαρέ..
Και τώρα ψάχνω αγοραστή για το χρυσό μονόπετρο μπας και μπορέσω να συγκεντρώσω τα χρήματα για να  πληρώσω!

 

Το Κοπή Τη Πίττα

Σήμερα στην δουλειά έχει "το κοπή τη πίττα".
Ναι, ναι, μετά από "το κοπή του μισθού" (το πετσόκομμα θά'λεγα καλύτερα), μια κοπή πίττας ήταν ό,τι χρειαζόμασταν.
Κι άργησαν κιόλας.
Αφού τις νύχτες που έπεφτα για ύπνο μιαν ανησυχία την είχα.
Θα κόψουμε φέτος πίττα; δεν θα κόψουμε;...
Για τον μισθό δεν είχα βάλει έννοια.
Καθότι τα λεφτά τρέχουν απ'τα μπατζάκια μας.
Τί ρώτησες;. γιατί δουλεύω;.
Χομπίστρια αγάπη μου, να περνά η ώρα ένα πράμα.
Και ΝΑΙ!!
Έφτασε το πολυθόθητο μειλ με την πρόσκληση.
Επίσημα πράματα, αμ τι νομίζατε;
....και θα ακολουθήσει γεύμα (έτσι έλεγε η πρόσκληση)
Για να γλυκάνει την στιφάδα στο στόμα.
Να κατευνάσει τα σπασμένα νεύρα.
Να ξεχαστούμε για λίγο.
Και εγώ έχω ρεπό.
Και με ρώτησαν "θά'ρθεις;".
"σιγά μην έρθω" απάντησα (όπως πάντα ευγενικά και με διπλωματία)
"κι αν σου πέσει το φλουρί;" με ξαναρώτησαν
"ε, σοβαροί μου φαίνεστε, φυλάξτε το να μου το δώσετε μεθαύριο"

Άντε και του χρόνου! 

 

Η Στρίγγλα

Δεν είμαι γλυκιά.
Δεν ήμουν ποτέ.
Αντίθετα τις περισσότερες φορές ο τρόπος που μιλάω προσδίδει κάτι αυταρχικό που βγαίνει ασυναίσθητα.
Θέλω να πω πως δεν το κάνω συνειδητά και δεν το καταλαβαίνω κιόλας.
Με τα χρόνια προσπαθώ να το ελέγξω όμως κακά τα ψέμματα.
Το χούι δεν κόβεται.
Είμαι έτσι όσο θυμάμαι τον εαυτό  μου κι ας μη πάει το μυαλό σας σε θεωρίες του στυλ "άσχημα παιδικά χρόνια" ή "παιδί χωρισμένων γονιών" γιατί θα σας απογοητεύσω.
Η παιδική μου ηλικία ήταν ομαλότατη και τους γονείς μου τους χώρισε ο θάνατος.
Οι δικοί μου μ'έχουν συνηθίσει, κανένας τους δεν δίνει σημασία.
Οι φίλοι μου δεν το σχολιάζουν καν.
Στην δουλειά πάλι με μάθανε.
Όταν όμως κάποιος "γαυγίσει" ειρωνικά στο τέλειωμα κάποιας φράσης μου.. στενοχωριέμαι.
Θά'θελα πολύ να ανήκα στην κατηγορία των αξιαγάπητων, γελαστών και αξιολάτρευτων ανθρώπων.
Δεν είμαι έτσι όμως, ποτέ δεν ήμουν.
Κι όπως είπα κάποτε σε κάποιον συνάδελφο που έκανε κάποιο παρόμοιο σχόλιο, δεν θα γίνω τώρα στα πίσω πίσω....
Όσοι λοιπόν μπορείτε να με αντέξετε με την ιδιαιτερότητα αυτή του χαρακτήρα μου καλώς, οι υπόλοιποι μακριά από μένα.
Σας στην σπάω, δεν με αντέχετε, μη με κάνετε παρέα γιατί ούτε κι εγώ σας θέλω σχολιαστές μου αλλά μόνο φίλους!