Πρώτος Μάης

Μάη δεν είχα ξαναφτιάξει, αλλά πάντα ήθελα .
Μ' άρεσε να βλέπω τα στεφάνια κρεμασμένα στις εξώπορτες, τα ζήλευα.
Έτσι, φέτος πείσμωσα.
Και παρ' όλο που ήμουν από τις 4,00 τα ξημερώματα στη δουλειά, απ' όπου έφυγα αφού είχα κλείσει δεκάωρο, παρ' όλο που συνέχισα σπίτι με μπόλικο σιδέρωμα χωρίς καθόλου ξεκούραση, το απόγευμα ξαμολήθηκα παρέα με τον Παναγιώτη (μικρό αστροπελέκι) στους αγρούς.
Μη έχοντας εμπειρία κλαδέψαμε ότι βρέθηκε στο διάβα μας.
Ξεκινήσαμε με διάφορες πρασινάδες, κλαδάκια ελιάς, μαργαρίτες, δάφνη..

 και αφήσαμε για το τέλος τα τριαντάφυλλα από τον κήπο μας...

 Αφού λοιπόν τα αραδιάσαμε στο τραπέζι της βεράντας, άρχισα να πειραματίζομαι καθώς δεν είχα ιδέα του τί πρέπει να κάνω.
Ξέθαψα  αυτό το στεφάνι από κλαδιά που είχε υπήρχε στο σπίτι κι άρχισα τις επεμβάσεις.

Η πρώτη μου προσπάθεια να τα "παντρέψω" όλα σε ένα ...νοικοκυρεμένα απέτυχε παταγωδώς.
Μπλέκανε πρασινάδες και τριαντάφυλλα και γινόταν ένα απίστευτο τουρτουλούκι!
Έτσι αποφάσισα να τα χωρίσω.
Οι πρασινάδες μαζί και τα τριαντάφυλλα μόνα τους.
Λύγισα λοιπόν τα φρέσκα κλαδάκια της ελιάς φτιάχνοντας - όσο γινόταν ένα κύκλο -  έφερα μια γύρα και τις υπόλοιπες πρασινάδες, τα στερέωσα σε κάποια σημεία με σύρμα και στο τέλος έβαλα μερικές κορδέλες για ... τσαχπινιά!
Αυτό είναι το αποτέλεσμα και το κρεμάσαμε στην εξωτερική ξύλινη αυλόπορτα του σπιτιού.

Μετά ήταν τα εύκολα, πάνω στο έτοιμο στεφάνι από κλαδιά μπήξαμε τα μυρωδάτα τριαντάφυλλα και σε λίγο μόλις λεπτά.. ταρατατάμμμμ.. έτοιμος και ο δεύτερος Μάης!!
Αυτός κρεμάστηκε στην εξώπορτα.

Με δυό Μάηδες λοιπόν απ΄τα χεράκια μου μπορώ με περισσή περηφάνεια να ευχηθώ σε όλους σας ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
Σας φιλώ γλυκά..

Ο Χώρος Μου

Στο  σπίτι  υπάρχει στην είσοδο ένας χώρος διαμορφωμένος σε γραφείο.
Με τον καιρό καθόμουν όλο και λιγότερο.
Κάτι ο άντρας μου που λόγω δουλειάς ήταν στον υπολογιστή, κάτι τα αστροπελέκια που πριν προλάβει καλά καλά να σηκωθεί ο πατέρας τους είχαν θρονιαστεί για να παίξουν, κατέληγα να σερφάρω έχοντας το laptop στα πόδια, πότε στο σαλόνι, πότε στην κουζίνα και πότε καθισμένη στο κρεβάτι μου.
Έτσι το προηγούμενο Σάββατο πήρα τον Παναγιώτη (μικρό αστροπελέκι)  παρέα και πήγαμε ΙΚΕΑ.
Γυρίσαμε μετά από δυο τρεις ώρες έχοντας ψωνίσει όλα τα απαραίτητα για να δημιουργήσω τον χώρο μου!

Ο χώρος είναι δίπλα στο κρεββάτι μου , εκεί υπήρχε ένα κομοδίνο, τώρα τοποθετήθηκε ένα μικρό ξύλινο γραφειάκι σε μαύρο χρώμα για να δέσει με το κρεββάτι που είναι κι εκείνο μαύρο αλλά σιδερένιο.

Στον τοίχο κρεμάστηκε ένας μεταλλικός πίνακας memo και στολίστηκε με μαγνητάκια που τα πρώτα πράγματα που στερέωσαν ήταν η φωτογραφία της μαμάς μου που δεν ζει πια, μια καρτούλα από τον δεύτερο γιό μου με την αφιέρωση "στην πολυτιμότερη γυναίκα της ζωής μου" που συνόδευε πριν από χρόνια ένα μπουκέτο λουλούδια που μου χάρισε στην γιορτή της μητέρας και η πρόσκληση για τα πρώτα γενέθλια του Πρίγκηπα!

Πάνω από τον πίνακα μπήκε ένα ραφάκι στο ίδιο χρώμα όπου τοποθετήθηκε μια γλαστρούλα με ορχιδέα, το κουτί μέσα στο οποίο μου πρόσφερε το πρώτο δώρο της σχέσης μας ο άντρας μου και άλλα μικρομπιχλιμπίδια......

Μικρές λεπτομέρειες το καύκαλο από μωρό χελωνάκι που βρήκα σε ένα περίπατο (προφανώς το ίδιο το χελωνάκι θα έγινε μεζές για κάποιο φίδι) και το mouse pad με το μικρό αστροπελέκι να χαμογελά λες και διαφημίζει οδοντόκρεμα!

Ορίστε λοιπόν το μικρό μου γραφείο! 

 

 Τώρα πια έχοντας τον δικό μου χώρο,  μπορώ να συνεχίσω να σερφάρω με το laptop ακουμπισμένο στα πόδια μου στο σαλόνι, την κουζίνα και καθισμένη πάνω στο κρεββάτι μου!

    Γιατί οι συνήθειες δεν κόβονται αγάπη μου!

Στην Λιβαδειά

Το μικρό αστροπελέκι ήταν σήμερα εκδρομή με το σχολείο.
Στην Λιβαδειά!

Αφού λοιπόν έδωσα από χθες οδηγίες παύλα κατευθύνσεις  τύπου "να προσέχεις,.... να φας,.... μην πλακωθείς σε πατατάκια και αηδίες...." και άλλα τέτοια μαμαδίστικα,  έφυγα  (πολύ πριν από κείνον εννοείται) το πρωί  για τη δουλειά.
Κατά τις 10,30 με 11,00 είπα να πάρω ένα τηλέφωνο να δω αν έχουν φτάσει ή αν πλησιάζουν να φτάσουν στον προορισμό τους και γενικότερα να μάθω πώς περνά.
ντριιιιιννν!
φωνή βραχνιασμένη (από τα γκαρίσματα υποθέτω) από την άλλη πλευρά.
-ναι
-έλα αγόρι μου τί κάνεις;
-καλά μαμά
-περνάς καλά;
-ουου! τέλεια!
-πού είσαστε;
-στο πούλμαν!

.........................................................

Βραβείο Νάμπερ Σιξ

H Luna μου έδωσε ένα καινούγιο βραβείο, το βραβείο νάμπερ σιξ με τον όρο να πω έντεκα πράγματα για μένα.
Γιατί έντεκα κι όχι δώδεκα ή ακόμα ακόμα και δέκα , δεν το καταλαβαίνω.
Άλλος ένας περίεργος όρος για τα βραβεία που δίνονται....
Αφού λοιπόν πρωτίστως το εναπόθεσα στη βιτρίνα μαζί με τα άλλα για να το σιγουρέψω,  αποφάσισα να της κάνω το χατήρι, εξ' άλλου κοτζάμ βραβείο μου έδωσε, μη γίνομαι αχάριστη!
Ευχαριστώ πολύ Luna!
Πάμε λοιπόν :
1. η μαμά μου (θεός 'σχωρέστην) με είχε μάθει από μικρή να πλέκω ΚΑΙ με βελόνες ΚΑΙ με βελονάκι ΚΑΙ να κεντάω!! 
2. αφού λοιπόν έπλεξα κανα δυό ωραιότατα τραπεζομάντηλα και μερικά πουλόβερ, ένιωσα πως έκλεισα σαν πλέκτρια.
(Αυτά τα αναφέρω για να κλείσω τα στόματα μερικών μερικών που νομίζουν πως επειδή δεν ξέρω ντεκουπάζ (ή όπως αλλιώς το λένε τέλος πάντων) είμαι και καμμιά τυχάρπαστη.)
Συνεχίζω.
3. Όταν πριν χρόνια απολύθηκα από την δουλειά μου.... με τα λεφτά της αποζημίωσης ανοίγω ένα μικρό μίνι μάρκετ στο οποίο μπαίνει υπολογιστής. Αυτό ήταν!
4. Μυούμαι στο κόσμο του διαδικτύου και ανακαλύπτω το blogging. Mε λίγα λόγια... την πατήσατε!
5. τον Αύγουστο του 2007 ανοίγω στον pathfinder τις πρώτες "άρες μάρες.. κουκουνάρες"
6. Πουλάμε το μαγαζί και καταφέρνουμε να φύγουμε απ' το κλεινόν άστυ και να μετακομίσουμε μόνιμα στην εξοχή, έτσι γίνομαι απ' τους τυχερούς που ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βλέπω τη θάλασσα!
7. είμαι νευρική και απότομη, αλλά δεν διστάζω να ζητήσω συγνώμη.
8. έχω εμμονές με την τάξη μες το σπίτι, εμμονές με το να γίνονται αυτά που θέλω.... την ώρα που τα θέλω,
9. έχω πάθος με το δίκιο και τη δικαιοσύνη, aλλά είμαι και γκρινιάρα 
10. περισσότερο κι από τα ελαττώματά μου σιχαίνομαι τους αγενείς! και τέλος, 
11. λατρεύω τους γιούς μου, μπλογκάρω (που είσαι Μπαμπινιώτη να ακούσεις και να φρίξεις) γιατί μ΄αρέσει τρελά, δουλεύω  με ωράρια λουλουδούς στα μπουζούκια και  από πέρσυ τον Μάρτη που μπήκε στη ζωή μου ο Πρίγκηπας είμαι ΚΑΙ γιαγιά!
Τί άλλο να ζητήσω η γυναίκα;.
Τα έχω όλα!

Βραβείο Νάμπερ Φάιβ..

Θέλει η γυναίκα να μου δώσει το βραβείο.
Της αρέσω ρε παιδί μου, γουστάρει και λέει χαλάλι.. στην Τzina θα το δώσω.
Πώς πας εσύ και της βάζεις τον περιορισμό;.
"το μπλογκ πρέπει να έχει λιγότερα από 200 μέλη"...
Τί λες καλέ; .. σοβαρά;...
Και τί θα πω εγώ στους δέκα παραπάνω;
Εξκιουσμι αλλά περισσεύετε και θέλω ααν τρελή το βραβείο;..
Και να πετάξω τους ανθρώπους στον δρόμο;..
Όοοοοοοχι, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ.
Είμαι ψυχοπονιάρα εγώ.
Γι'αυτό ευχαριστώ πολύ τη Μαρία που ύψωσε το ανάστημά της, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και είπε "εντ δε όσκαρ γκοους του τζίιιιιιιινaaaaaaaaaaa!!!"
Τώρα, πρέπει να το δώσω κι εγώ με τη σειρά μου ...
Φαντάζομαι πως ο όρος για τα λίγα μέλη θα μπήκε για να μαθευτούν και να γνωρίσουμε καινούργια μπλογκς.
Θέλω λοιπόν να δώσω το βραβείο σε δυο μπλογκς που κάθε φορά που επισκέπτομαι γαληνεύω.
Ειλικρινά δεν ξέρω - και δεν με νοιάζει κιόλας - αν έχουν λιγότερα από 200 μέλη.
Είναι δυο μπλογκς που πάνε κόντρα στο ρεύμα και σε όσα κατά κύριο λόγο αρέσουν.
Δυο μπλογκς που δεν έχουν για θέμα τις κατασκευές, το μπλα μπλα ή τις προτάσεις παντός είδους.
Είναι δυο μπλογκς που έχουν κύριο θέμα τους τον λόγο του Θεού!
Είναι το "ορθόδοξη γυναίκα" της πρεσβυτέρας Κρίνας
και το "Σαλογραία" της Ευανθίας Παναγοπούλου.
Το δίνω με πολλή χαρά και  τις ευχαριστώ για τις ψυχωφελείς αναρτήσεις τους.
 
Καλό σας βράδυ!