Αρχίσαμε :)

Το μεγάλο αστροπελέκι απαντάει στα σχόλια που έχουν φτάσει στο μπλογκ τους.
Το μικρό είναι δίπλα και παίζει φιδάκι με τα γειτονόπουλα.
Ο μεγάλος φτάνει στο σχόλιο της Σμάρως που τους λέει κολακευτικά λόγια για τα χρώματα και το μπλογκ τους.
Προβληματίζεται για δευτερόλεπτα και μετά γράφει:
"Σμάρω σ'ευχαριστούμε .....και το δικό σας (ο πληθυντικός είναι ευγενείας, έχουμε και αρχές δεν είμαστε ότι ... ότι.. ) μπλογκ είναι πολύ ωραίο". - τό'χεις δει; τον ρωτάω.
- όχι αλλά δεν μπορεί, ωραίο θά'ναι... γιατί να μην είναι;
Πώς να του πω τώρα εγώ πως η Σμάρω δεν έχει μπλογκ;...........

 

Nτεμπούτο

T'αστροπελέκια έχουν πια τον δικό τους χώρο στη γειτονιά.
Κάτω από το άγρυπνο μάτι της μαμάς και την δική της εποπτεία θα επιχειρήσουν να κάνουν τα
πρώτα δειλά τους βήματα ως bloggers.
Με αγαστή συνεργασία ετοίμασαν το πρώτο τους κείμενο και περιμένουν με ανυπομονησία τα
σχόλιά σας.
Κάντε τους μια επίσκεψη... 

Για Σένα!

Σε σένα μωρό μου που σήμερα γίνεσαι δέκα χρονών.
Σε σένα το τρυφερό "αστροπελέκι" μου, που με κοιτά πάντα στα μάτια κι ανησυχεί όταν τα βλέπει σκοτεινιασμένα.
Σε σένα που ρωτάς πάντα μ'ενδιαφέρον "τί έχεις μαμά μου;"
Σε σένα που σε κάποιο καυγά μας μου είπες "δεν με νοιάζει που με μαλώνεις γιατί έχεις δίκιο, όμως δεν θέλω να είσαι θυμωμένη γιατί σου κάνει κακό.. "
Χρόνια σου πολλά μωρό μου!
Χρόνια σου καλά!
Νά'σαι πάντα γερός.
Να μεγαλώσεις και να γίνεις άντρας.
Άντρας δίκαιος με τους καλούς, σκληρός με τους άδικους, αδυσώπητος με όσους δυναστεύουν!Κι εγώ στη σκιά της ζωής σου να καμαρώνω!

Υπάρχουν Και e-Γαϊδούρια

Aυτού του είδους την συμπεριφορά δεν την καταλαβαίνω.
Το μπλογκ του καθένα μας είναι ο χώρος του.
Το "σπίτι" του στο οποίο μάλιστα αφήνει την πόρτα ανοιχτή νύχτα μέρα για τους περαστικούς.
Ο καθένας λοιπόν με το προσωπικό του γούστο και την προσωπικότητά του "διακοσμεί" το "σπιτικό" του και ξετυλίγει εκεί μέσα κομμάτια της ψυχής του για να τα μοιραστεί με τους υπόλοιπους.
Οι υπόλοιποι τώρα (όλοι εμείς δηλαδή) είτε μας αρέσει η παρέα και μένουμε και πηγαινοερχόμαστε και "τα λέμε", είτε δεν ξαναπατάμε.
Απλά τα πράγματα.
Κανείς δεν έσυρε κανέναν με το ζόρι να τον "διαβάσει".
Όταν λοιπόν μπούμε σε "ξένο" σπίτι πρώτη φορά και τυχαίνει να μην συμφωνούμε με τα γραφόμενα του "νοικοκύρη", απλά "την κάνουμε" με ελαφριά πηδηματάκια.
Το να πετάμε την ειρωνία και να την αφήνουμε μάλιστα αναπάντητη είναι ...γαϊδουριά!
Ή εν πάσει περιπτώσει, αν ντε και καλά θες να ειρωνευτείς, τουλάχιστον στάσου να απαντήσεις στην απορία του άλλου που δεν καταλαβαίνει (ειλικρινά) προς τί η όλη συμπεριφορά σου κι έχει μείνει.. μαλάκας!
Όχι βρήκαμε την πόρτα ανοιχτή, μπήκαμε , φτύσαμε και φύγαμε.....
Άει σιχτίρ!

Η .. Φύτρα

Βραδάκι.
Ζέστη.
Έχω βάλει το φαγητό στη χύτρα και βγαίνω στην βεράντα. - Αν ακούσεις την βαλβίδα να σφυρίζει φώναξέ με, λέω στον άντρα μου, να την χαμηλώσω.
Εκείνος βλέπει, στο διπλανό δωμάτιο απ'την κουζίνα, τηλεόραση.
Περνά κανά πεντάλεπτο κι ο "ανάπηρος" στέλνει το μικρό αστροπελέκι να με ειδοποιήσει.

Κι εκείνο με δυνατή φωνή:
- μαμά, η .... Φύτρα σφυρίζει (!!!!!)


Υγ. Οι γείτονες που ήταν κι εκείνοι έξω στην βεράντα τους κι έτρωγαν, κόντεψαν να πάνε από πνιγμό!

Βραβείο Νάμπερ Του!

O λαός λέει : "όταν σού'ρθει τό'να.. περίμενε να σού'ρθει και τ'άλλο".
Και πολύ σωστά τα λέει..
Διότι ήταν να μη γίνει η αρχή στα βραβεία.
Τώρα ποιός με πιάνει!
Κάντε χώρο να περάσει, που λένε....
Πήρα το ένα και νάσου ο blueprints (άραγε είναι τυχαίο ότι εκείνος μου έδωσε και το πρώτο βραβείο;... Βρε μπας και με ψυχοπόνεσε και το κάνει από συμπόνοια; Σου λέει ο άνθρωπος για να χοροπηδάει από χαρά αυτή και να γράφει τόσες τρέλες, ας της δώσω άλλο ένα να την δω να κάνει και κωλοτούμπες στον αέρα, καιρό έχω να γελάσω..).
Δεν υπολόγισε όμως, πως πάντα την πρώτη φορά είναι .. διαφορετικά.
Μετά το παίρνεις πιο ψύχραιμα το πράμα..
Το αντιμετωπίζεις πιο χαλαρά.
Έχεις τον αέρα του..... έχοντος και κατέχοντος βρε παιδί μου!
Βέβαια η κορώνα έχει άλλη χλιδή, άλλο κύρος...
Γι'αυτό και δεν πέρασε απαρατήρητη , η αλήθεια να λέγεται...(μη σας το παίζω και τελείως κουλ, διότι θα έλεγα ψέμματα κι εμένα τα ψέμματα δεν μ'αρέσουν).
Και πρέπει λέει τώρα να αναφέρω πέντε ταινίες, βιβλία ή μουσικές που μου αρέσουν.
Εγώ παιδιά να τ'αναφέρω, αλλά (συγνώμη κιόλας) ποιός χέστηκε για το τί μ'αρέσει εμένα;
Σιγά το ενδιαφέρον δηλαδή στις προτιμήσεις μου.
Εδώ βαριόμουν να τα γράψω στο προφίλ μου κι ανέφερα ένα δυό πράγματα επιγραμματικά, θα κάτσω να γράψω ολόκληρο ποστ;
Μην είμαστε και πλεονέχτες!
Κλείνοντας να πω πως το κουσούρι μου το ξέρετε.
Βραβεία δεν δίνω σε άλλους που να κοπανιέστε όλοι κάτω.
Δικό μου είναι και δεν το μοιράζομαι με κανέναν.

Υγ. Blueprints σ'ευχαριστώ πολύ... ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όμως ....
(πες μου βρε, γιατί το κάνεις;... θα σκάσω!)

Ραντεβού Για Βαφή Και Χτένισμα

Μετά τα ψώνια, σειρά στις μεγάλες μου απέχθειες έχει το κομμωτήριο. Το καλό μ'εμένα είναι πως έχω σπαστό μαλλί που πέρα απ'το λούσιμο και λίγο αφρό δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.....ή σχεδόν τίποτα.
Βλέπετε τα χρόνια έχουν περάσει και το μαλλάκι έχει ασπρίσει, ως εκ τούτου πρέπει, θέλω δεν θέλω, μ'αρέσει δεν μ'αρέσει,να πηγαίνω άπαξ του μηνός στο κομμωτήριο για βαφή.
Την οποία βαφή, αν τα μαλλιά μου ήταν πέντε τρίχες που λένε, πολύ ευχαρίστως θα την έκανα και σπίτι, αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με προίκισε με πλούσια την κόμη, πέφτω στην ανάγκη της κομμώτριας.
Η οποία κομμώτρια παρεπιπτόντως ποτέ δεν λέγεται Μαρία, Σουλτάνα ή Κική. Κάθε κομμωτήριο που σέβεται τον εαυτό του "βαφτίζει" το προσωπικό με χολυγουντιανά ονόματα, έτσι η Μαρία γίνεται Μάϊρα, η Σουλτάνα Σαμάνθα κι η Κικίτσα Κορίνα.
Παίρνεις τώρα εσύ τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού για βαφή και χτένισμα (πας που πας ας κάνεις κι ένα χτενισματάκι να σου βρίσκεται...δεν είναι κακό).
- Κομμωτήριο , λέγεται
- Ναι, καλημέρα θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για βαφή και χτένισμα
- για πότε θέλετε;
- για το επόμενο Σάββατο
- ποιά κοπέλα σας περιποιείται; (αυτό δεν θα το σχολιάσω τώρα, γιατί θα συγχιστώ κι είναι νωρίς ακόμα,..... έτσι λες το πρώτο όνομα που θυμάσαι να υφίσταται στο καστ των κομμωτριών.)
- η Μάϊρα
- λυπάμαι αλλά η Μάϊρα είναι κλεισμένη, να σας βάλω με την Σαμάνθα; αλλιώς θα πρέπει να κλείσετε το μεθεπόμενο Σάββατο (σιγά μη κλείσω τον μεθεπόμενο μήνα)
- ας είναι, βάλτε με με την Σαμάνθα (την βαφή στο μαλλί θα περάσει τί διαφορά έχει αν την λένε Μάϊρα, Σαμάνθα ή Αφροξυλάνθη;....)
-τί ώρα θέλετε;
- στις δώδεκα
- α, στις δώδεκα δεν γίνεται είναι κλεισμένα όλα (τότε τί με ρωτάς κοπέλα μου;....πες εσύ τί ώρα σας βολεύει να τελειώνουμε)
- οπότε τί ώρα μου προτείνετε; (ρωτάς με διπλωματικότητα)
- μπορείτε στις 7,30;
- το απόγευμα; ρωτάς εσύ εντελώς ηλίθια
- όχι, το πρωί
Τί στα κομμάτια για κυνήγι θα βγείς και δεν το είχες καταλάβει;
- άλλη ώρα δεν υπάρχει;....
Από την άλλη μεριά ακούς θρόισμα φύλλων που γυρίζουν με νευρικότητα και περιμένεις αμίλητη μη τυχόν και συγχιστεί περισσότερο η ρεσεψιονίστ και σου κλείσει ραντεβού με την καθαρίστρια .....
- Δεν βλέπω άλλο κενό, εκτός κι αν ερθετε το μεσημέρι αργά και σας πάρει κάποια κοπέλλα "σφήνα"
Το οποίον σημαίνει πως έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να πας με την μπουκιά στο στόμα και να περιμένεις σε μια άκρη, λες και σε έχουν βάλει τιμωρία, ενώ κάθε φορά που μια απο αυτές θα περνά από μπροστά σου , θα σε θυμάται...και θα ρωτά την άλλη με αγχωμένη φωνή "μπορείς να πάρεις την κυρία μετά απ'το λούσιμο που κάνεις;"
κι η άλλη, χωρίς καν να κοιτάξει προς το μέρος σου, να απαντά με έμφαση "απαπα, έχω χτένισμα και να περάσω ανταύγειες...",
Ώσπου στο τέλος θα σε αναλάβει η πιο "καλόβολη" που συνήθως της φορτώνουν όλα τα έκτακτα και τρέχει και δεν προλαβαίνει ....κι ως εκ τούτου έχει μια ξινίλα στην μούρη που μέχρι κι εσύ την δικαιολογείς.
Κι όταν πια έχει περάσει μιάμισυ ώρα αναμονής... (έχεις ξεφυλίσσει όλα τα περιοδικά που υπάρχουν κι έχεις ενημερωθεί για το πώς θα τον σαγηνέψεις , ποιά μάσκα ενδείκνυτα για το τύπο δέρματος πού έχεις και τί τσάντα πρέπει να κρατάς όταν φοράς φλατ παπούτσι.).......έρχεται πια η σειρά σου, νιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν. Και την ώρα που σ'εχουν στον λουτήρα κάνεις τάχαμ δήθεν πως απολαμβάνεις το μασάζ για να κλείσεις λίγο τα μάτια από την νύστα που σ'έχει κυριέψει.
Η άλλη επιλογή είναι.....να κλείσεις ραντεβού για τον επόμενο μήνα, μέρα Δευτέρα και νά'ναι και αχάραγα.....εκεί γύρω στις έξη το πρωί μια χαρά το βρίσκω....
Τί λες;

Το Όνειρο Και Το Πάθημα

T'αστροπελέκια πάνε κάθε μέρα για μπάνιο με την... ευγενική χορηγεία του γείτονα που τα παίρνει μαζί με τα εγγόνια του.
Ο γείτονας τώρα έχει "την καρδιά του".
Ως εκ τούτου πάνε για μπάνιο αχάραγα, έτσι ώστε στις 10,00 που αρχίζει η ζέστη να έχουν γυρίσει.
Τα παιδιά . παιδιά είναι και σιγά που τα πειράζει να σηκωθούν στις 7,00 για να πάνε στη θάλασσα.
Ίσα ίσα που βάζουν μόνα τους ξυπνητήρι, ντύνονται, παίρνουν απ'το ψυγείο ό,τι τους έχω ετοιμάσει, την τσάντα με όλα τα της θαλάσσης αξεσουάρ και δεν μ'ενοχλούν καθόλου.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Για να σας διηγηθώ παρακάτω το σημερινό μου πάθημα.
Τ'ακούω, που λέτε, που σηκώνονται σήμερα το πρωί, ακούω τις ετοιμασίες τους και μετά τις ομιλίες τους έξω στην αυλή με τους φίλους τους.
Ήσυχη συνεχίζω τον ύπνο μου.
Μετά από λίγη ώρα αισθάνομαι να με σκουντά ο άντρας μου.
- τα παιδιά τα ξύπνησες; με ρωτάει
- ναι, φύγανε, του απαντώ εγώ και γυριζω πλευρό.
Τί τό'θελα;
Διότι εκεί, πάνω στο πλευρό που γύρισα έγινε όλο το κακό.
Φαίνεται, που λέτε, πως βυθίστηκα για κάποια λεπτά σε βαθύ ύπνο.
Ανοίγει παρένθεση παύλα όνειρο.
Βλέπω απ'το παράθυρο τα παιδιά να κοιτούν στο διπλανό σπίτι - του γείτονα - και τ'ακούω που λένε:
- όχι ρε γαμώτο, φύγανε..δεν προλάβαμε.
Μετά μπήκαν - λέει - σπίτι και πήγανε στον πατέρα μου που έβλεπε τηλεόραση και τα ακούω να του ζητούν να τα πάει εκείνος μέχρι την παραλία με το αυτοκίνητο.
Ο παππούς τους απαντά :
- όχι, δεν μπορώ να σας πάω εγώ, δεν είμαι καλά.
Κλείνει η παρένθεση παύλα όνειρο.
Σηκώνομαι απ'το κρεββάτι σιχτιρίζοντας μέσα μου την μαύρη μου τη μοίρα κι αποφασισμένη να τα πετάξω μέχρι την παραλία, μη τυχόν και χάσουν την διασκέδαση και το μπάνιο τους.
Περνάω μπροστά απ'τον πατέρα μου που κάθεται στο καθιστικό και βλέπει τηλεόραση και βγαίνω έξω στη βεράντα.
Πουθενά τα παιδιά..
Πάω γύρω γύρω την αυλή φωνάζοντας τα, απάντηση καμμία.
Πανικοβάλλομαι.
Φύγανε, σκέφτομαι, μόνα τους.
Αφού ρώτησαν τον παππού κι εκείνος τους αρνήθηκε, θα αποφάσισαν να πάνε να βρουν τους φίλους τους με τα πόδια.
Η απόσταση μέχρι τη θάλασσα είναι γύρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο κι υπάρχουν δυο διαδρομές.
Η μία είναι από "περιφερειακό" δρόμο κι η άλλη απ'την λεωφόρο.
Αντί η τρελή να μπω στο σπίτι και να ρωτήσω τον πατέρα μου
- μπαμπά σου ζήτησαν τα παιδιά να τα πας στη θάλασσα; όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, όοοοοοοοοοχι.
Όπως ήμουν με τις πυτζάμες μπαίνω στο αυτοκίνητο και κάνω την πρώτη διαδρομή.
Πουθενά τα παιδιά.
Γυρίζω και βγαίνω στη λεωφόρο.
Έχω πανικοβληθεί πια για τα καλά.
Στα μισά βλέπω κάποιους εργάτες που δουλεύουν σε έργα του οδοστρώματος.
Σταματάω και τους ρωτάω.
- είδατε δυό μικρούς να κατεβαίνουν προς την θάλασσα;
-όχι, μου απαντάνε.
Ο πανικός διπλασιάζεται.
Αρχίζω να σκέφτομαι παλαβά πράγματα, οτι δηλαδή μπορεί και να πήραν το λεωφορείο να πάνε κάτω στη θάλασσα.
Ότι βαδίζοντας στη λεωφόρο κάποιο αυτοκίνητο θα σταμάτησε και θα τα βούτηξαν.
Κι άλλα πιο παλαβά που θέλω σελίδες αμέτρητες να σας τα μολογήσω.
Γυρίζω σπίτι.
Βλέπω στην βεράντα τον άντρα μου.
Σιχτιρίζω άλλη μια φορά τη μαύρη μου τη μοίρα που τώρα βρέθηκε να έχει σπάσει κι εκείνος το πόδι του και να μη μπορεί να τρέξει μαζί μου να ψάξει.
-ήρθαν τα παιδιά; τον ρωτάω χωρίς να το εννοώ.
(Βέβαιη πως έχει παιχτεί κάποιο απ'τα προηγούμενα σενάρια που πέρασαν απ'το μυαλό μου, μη σας πω κι όλα μαζί σε συνδυασμό!)
- όχι, αλλά ρώτησα τον πατέρα σου και μου είπε πως τα παιδιά ποτέ δεν του ζήτησαν να τα πάει κάτω κι ότι έφυγαν κανονικά.
Τον κοιτώ αποσβολωμένη χωρίς να μπορώ να καταλάβω.
Όλα μου τα σενάρια έγιναν συντρίμια σε μια μόνο στιγμή!
Κάθομαι σε μια καρέκλα και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.
Και παίρνω την χαριστική βολή απ'τον άντρα μου.
- τηλεφώνησα και στον κύριο Τ. (τον γείτονα) στο κινητό του και το επιβεβαίωσα.
Καταλάβατε;
Ο .... "ανάπηρος" χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του με δυό απλές κινήσεις μου έκανε...ρουά ματ!!

Το Μπούστο

Σήμερα στη δουλειά μας συγκέντρωσε όλους ο διευθυντής να μας μιλήσει.
Μας ανακοίνωσε λοιπόν πως απαγόρευσε σε συγκεκριμένο delivery που μας "εξυπηρετεί" με καφέδες και σάντουιτς, να ξανάρθει.
Θα πρέπει, μας τόνισε, να βρούμε άλλο μαγαζί να παραγγέλνουμε.
Ο λόγος ήταν πως ο συγκεκριμένος ντιλιβεράς πιάστηκε από κάμερα να χαράζει με τα κλειδιά του, αυτοκίνητο εργαζόμενου στον προαύλιο χώρο.
Φυσικό επακόλουθο λοιπόν το "εμπάργκο" από μεριάς επιχείρησης, παράλληλα με την μήνυση που έφαγε και τα δικαστικά επακόλουθα της πράξης του.
Το γέλιο όμως είναι αλλού.
Έχει τελειώσει η "μάζωξη" κι αφού μαθαίνουμε τα γιατί και τα πως, γυρίζουμε στις δουλειές μας. Στο γραφείο η καινούργια συνάδελφος (τ'αστροπελέκι ντε) είναι έντρομη.
- έχουμε κάμερες; με ρωτά με αγωνία στη φωνή.
- ναι, γιατί δεν το ξέρεις;
- όχι, πού είναι;
- σχεδόν παντού, δεν έχεις δει τις ταμπέλες που λένε πως ο χώρος εποπτεύεται από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης;
- όχι, πού έχει;
- δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς να σου πω
- θυμήσου, είναι ανάγκη
- γιατί παιδάκι μου;
- γιατί εγώ όταν βγαίνω από την τουαλέτα, στον διάδρομο κάνω έτσι.. (και μου κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουμε οι γυναίκες όταν θέλουμε να ανασηκώσουμε το μπούστο μας).
Μ' έπιασαν τρελλά γέλια λέμε...
Μέχρι δακρύων....

Το Βραβείο Μου!

Moύ'δωσαν βραβείο!
ΜΟΥ'ΔΩΣΑΝ ΒΡΑΒΕΙΟ!!
Τί χαρά ήταν αυτή η χθεσινή!
Μπήκα να διαβάσω το καινούργιο ποστ του φίλου μου blueprints κι εκεί ανάμεσα στους πολλούς πήρε το μάτι μου και το δικό μου όνομα.
Στην αρχή το προσπέρασα.
Απ'το σοκ δεν κατάλαβα ότι με αφορούσε η συγκεκριμένη αναφορά.
Διότι τό'βλεπα αυτό το βραβείο να περιφέρεται από blog σε blog και μόνο στο δικό μου δεν ερχόταν.
Λες κι ήταν καταραμένο.
Βρε τί συγύριζα, τί αέριζα το μπλογκόσπιτό μου, τί τού'βαζα διάφορα κεντίδια και στολίδια.
Τί έβγαινα τ'απογεύματα στην ξώπορτα κι έστηνα καραούλι μη τύχει και περάσει ξώφαλτσο κανα βραβείο να το βουτήξω.
Τίποτα.
Το βραβείο περνούσε απ'έξω και γύριζε επιδεικτικά τη μούρη του απ'την άλλη μεριά.
Με περιφρονούσε το σκασμένο, κατάλαβες;.
Έτσι για να μου σπάσει τα νεύρα.
Εν τω μεταξύ σ'όποιο μπλογκ κι αν έμπαινα υπήρχε εκεί, σε κάποια γωνιά του να με κοιτά ειρωνικά.
Άσε που οι πιο πολλοί το έχουν πάρει διπλή και τριπλή φορά.
Εγώ ούτε για δείγμα!
Ούτε από σπόντα.
Έτσι κι εγώ χθες το αγνόησα για λίγο, για μερικά δευτερόλεπτα.
Ελάχιστα, μην φανταστείτε. Ίσα να μου περάσει το σοκ του "είναι , δεν είναι, βλέπω καλά ή με γελούν τα μάτια μου" και τα συναφή.
Και μετά βέβαια το πήρα με χίλια δυό "ευχαριστώ" και "δεν έπρεπε" και "πολύ με συγκίνησες" κι άλλες τέτοιες τσιριτσάντζουλες και τό'φερα εδώ.
Τώρα ψάχνω θέση περίοπτη να το .. εναποθέσω!
Δεν πάει να το βάλω σ'ότι κι ότι ράφι.
Θέλει τον χώρο του, τη μεριά του, τη γωνιά τη σωστή, τον φωτισμό του!
Έτσι νομίζετε θα τ'αφήσω εγώ το βραβειάκι μου;
Πάω να μελετήσω τον χώρο μέσα και ν'αποφασίσω.

Υγ. Εν τω μεταξύ, σας τό'πα; δεν σας τό'πα. Δεν το δίνω σε κανέναν! Πάτε καλά ρε; Είδα κι έπαθα να το πάρω και τώρα θα πρέπει να το δώσω αλλού;... Ξεχάστε το!

Τα Εννιά..Κακά

Το μικρό αστροπελέκι είναι κλεισμένο στο μπάνιο.
Το μεγάλο απ'έξω "επείγεται" κι αυτό με τη σειρά του...
- άντε ρε Παναγιώτη, τέλειωνε
- περίμενε
- τί περίμενε; δεν μπορώ..
- τώρα
- τέλειωνε ρε, αργείς;
- ναι
- πόσα έχεις ακόμα;
- εννιά!.................

Πάμε Για Ψώνια;

Αποφάσισα να .. μεταφέρω απ'το παλιό μπλογκ, τα ποστ εκείνα που - κατά τη γνώμη μου - έχουν γέλιο.
Έτσι γιατί μ'άρεσαν, αφ'ενός και αφ'ετέρου γιατί θέλω να τα μοιραστώ και με όλους εσάς που "γνωριστήκαμε" πρόσφατα.
"Πάμε για ψωνια" λοιπόν;
Δυο πράγματα σιχαίνομαι να κάνω σαν γυναίκα, να ψωνίζω ρούχα και να πηγαίνω στο κομμωτήριο.

Στην πρώτη περίπτωση εκείνο το ατέλειωτο μπες-βγες στο δοκιμαστήριο μπορεί να με κάνει τρελή......και όχι μόνο αυτό.

Πας τώρα εσύ στο μαγαζί που πουλάει ρούχα, έχεις δει στην βιτρίνα μια ωραιότατη μπλούζα που πολύ σου αρέσει κι απευθύνεσαι στην πωλήτρια.

Η οποία πωλήτρια μπορεί να είναι απόφοιτος ανωτάτης παιδαγωγικής και να βλαστημά μέσα της την μαύρη της την μοίρα που την έριξε στην ανάγκη να εξυπηρετεί το κάθε ψώνιο, ως εκ τούτου έχει κάτι μούτρα που αναρωτιέσαι αν της έχεις σκοτώσει την μανούλα και σου διαφεύγει.

Πλησιάζεις λοιπόν δειλά και λες ευγενικά ....

"θα ήθελα σας παρακαλώ να δω την μπλε μπλούζα με τα κίτρινα σχέδια που έχετε στην βιτρίνα".

Η απόφοιτος....σε κοιτά από πάνω ως κάτω , σε ζυγίζει με το μάτι, σου κάνει στα γρήγορα και μια λιπομέτρηση και σου λέει με παγερό ύφος

"δεν έχουμε στο νουμερό σας μαντάμ".

"έχει τελειώσει; ..μήπως πρόκειται να ξαναφέρετε;" επιμένεις ηλιθιωδώς εσύ...

για να πάρεις την απάντηση πληρωμένη...

"όχι μαντάμ δεν έχει τελειώσει, αλλά το ντιζάιν αυτής της μπλούζας είναι για πιο λεπτές κυρίες"......

γκντουπ, πάρτα άρρωστη, που απ'τον καιρό που έκοψες το τσιγάρο έχεις πάρει δέκα κιλά, έχεις φτάσει αισίως τα εβδομήντα κι έχεις το θράσος να θες ακόμα να ψωνίζεις στα νορμάλ μαγαζιά αντί ν'απευθυνθείς εκεί που ράβουν τ'αλεξίπτωτα....

Οπότε κι εγώ την βρήκα την λύση, επειδή είμαι τύπος νευρικός και δεν τό'χω σε τίποτα να την βουτήξω απ'το μαλλί την απόφοιτο και να την πάρουν κουρούπα απ'τα χέρια μου....ψωνίζω πια απο τα μεγάλα μαγαζιά όπου ψάχνεις μόνη σου, ανακατεύεις με την ησυχία σου τις κρεμάστρες, παίρνεις ένα σωρό από δαύτες και κλείνεσαι στο δοκιμαστήριο να τα προβάρεις, χωρίς να έχεις απ'έξω την ξινή να σε ρωτάει κάθε δυο λεπτά "εντάξει μαντάμ;...σας κάνει;".....

Την μεγάλη απόφαση βέβαια, την παίρνω μόνο αφού φτάσω στο έσχατο σημείο, να αμολάω τον σκώρο στην ντουλάπα μου κι εκείνος να ψοφάει από ασιτία.....αλλιώς ούτε που να τ'ακούσω....

Προσεχώς θα κουβεντιάσουμε για την άλλη μεγάλη μου αγάπη....το κομμωτήριο (και τα δυο μαζί δεν γίνεται, με πιάνει κρίση πανικού...).

Νεύρα

Nεύρα...πολλά νεύρα.
Μη μου μιλήσει άνθρωπος....δαγκώνω. Μη ρωτήσετε γιατί και πώς.
Δεν ξέρω. Ή κι αν ξέρω δεν θέλω να το αναλύσω.
Το αποτέλεσμα μετράει. Κυκλοφορώ όλη μέρα με τα μούτρα κατεβασμένα, μου φταίνε όλοι και όλα και με το παραμικρό βάζω τις φωνές.
Είμαι καλά γιατρέ μου;
(σιγά μην είμαι, τα χάλια μου έχω και το ξέρω).

Το #$%@* Ίντερνετ

Aυτές τις μέρες, που η μόνη μου παρηγοριά είναι το μπλογκ και η επικοινωνία μαζί σας, ο ΟΤΕ έχει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα.
Εκεί που κάθομαι ωραία και καλά και σας διαβάζω τσουπ κόβεται το ίντερνετ.
Κι όταν κόβεται κάνει ώρες να επανέλθει.
Όλες , μα όλες αυτές τις μέρες το ίντερνετ κι εγώ παίζουμε το κρυφτούλι.
Τσα!
Πούντο μωρέ;...
Μην είναι δω;...μην είναι κει;....μην είναι παραπέρα;..
Πούντο πούντο το ιντερνετάκι, νάτο νάτο δεν θα το βρεις!
Τα νεύρα μου κρόσια...
Οι υπάλληλοι και οι τεχνικοί του 121, απ'τις πολλές φορές που έχω επικοινωνήσει μαζί τους, έχουν γίνει πια κολλητάρια μου.
-καλημέρα
-καλημέρα
-σας παίρνω απ'το 22........8 -α! τί κάνετε καλά; ο σύζυγος;
-καλά δόξα τω Θεώ, λίγο τη νύχτα τον ενόχλησε το τραύμα, αλλά ήπιε ένα μεσουλίντ και ηρέμησε.
-χαίρομαι, τα παιδιά καλά;
-μια χαρά, τα δικά σας; η σύζυγος;
Παρ'όλα αυτά αποτέλεσμα μηδέν.
Το κρυφτούλι με το ίντερνετ έχει γίνει το αγαπημένο μου game σ'αυτές τις διακοπές.Χθες το απόγευμα κάθομαι στη βεράντα με το λαπτοπ.
Ξαφνικά (οποία πρωτοτυπία!) κόβεται η σύνδεση.
Επειδή αυτή η κατάσταση είναι συνηθισμένη πια για μένα, κρύβω τα νεύρα που ανεβαίνουν να με πνίξουν και κοιτάω πάνω απ'το λαπτοπ...το άπειρο.
Με βλέπει ο μεγάλος μου γιός να χαζεύω και ρωτά: - τί έγινε μαμά κόπηκε το ίντερνετ;
- ναι, απαντώ συνεχίζοντας να κοιτάω σ'ένα συγκεκριμένο σημείο του ορίζοντα.
Κι ο γιός μου
-και γιατί κοιτάς εκεί;....από κει θα έρθει;..