Σε Σένα Που Έφυγες Νωρίς!

Κυριακάτικη επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς πριν πολλά χρόνια.
Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα επτά.
Κατεβαίνω με τη μαμά και τον μπαμπά τα σκαλοπάτια και μετράω τις γλάστρες με τα γεράνια και τους πανσέδες.
Η γιαγιά λείπει κι ένα άγνωστο κορίτσι μας ρωτάει τί θέλουμε.
Η Μαρία ήταν λίγο μεγαλύτερή μου με κατακόκκινα μαλλιά και μια λευκή επιδερμίδα που την "στόλιζαν" αμέτρητες φακίδες.
Ήταν το κορίτσι που η γιαγιά είχε πάρει από το τότε Βρεφοκομείο να μεγαλώσει σαν ανάδοχη μητέρα.
Από τότε γίναμε αχώριστες.
Μοιραστήκαμε παιδικές αταξίες, αλλά και τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα.
Και πάντα περίμενα με μεγάλη χαρά να πάμε στην γιαγιά ή να έχουμε διακοπές απ'το σχολείο γιατί τότε η Μαρία ερχόταν σπίτι μας.
Έχασα τα ίχνη της για πολλά χρόνια όταν παντρεύτηκε και μετακόμισε μόνιμα στην Κρήτη.
Όταν την ξαναβρήκα είχε τρία παιδιά που πλησίαζαν την εφηβεία.
Στον δεύτερο γάμο μου ταξίδεψε απ'το νησί της μια βδομάδα πριν κι ήρθε να με βοηθήσει με τις ετοιμασίες.
Το πρωί του γάμου με ξύπνησε με τραγούδια και γέλια.
Και παρ'όλα τα παρακάλια μου έφυγε αμέσως μετά το μυστήριο ζητώντας μου μόνο να της στείλω μια φωτογραφία.
Τηλεφωνιόμασταν συχνά και λέγαμε τα νέα μας αλλά δεν ξαναβρεθήκαμε.
Όταν με πήρε και μου είπε πως οι γιατροί κάτι της έβρισκαν στο συκώτι δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή πως ήταν κάτι σοβαρό.
Ή δεν ήθελα να το πιστέψω.
Όταν μετά από καιρό τηλεφώνησα πάλι σπίτι της, άκουσα σοκαρισμένη τον άντρα της να μου λέει πως η Μαρία "έφυγε"....
Ήταν περίπου 45 χρονών.
Πριν μέρες τριγύριζαν στο μυαλό μου τα παιδιά της.
Προσπαθούσα να θυμηθώ το επίθετό τους.
Κι όταν τα κατάφερα, έκανα αναζήτηση στο facebook.
Έψαξα για την κόρη της, το "Χριστινιώ" της.
Μια από τις φωτογραφίες της αναζήτησης μου θύμιζε Εκείνη κι έτσι αποφάσισα να στείλω ένα μήνυμα.
"Αν ο τόπος διαμονής σου είναι το Ηράκλειο Κρήτης τότε θα ξέρεις ποιά είμαι".
Χθες μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο.
Ένα πολύ ώριμο για την ηλικία του νέο κορίτσι.
Γεμάτο όνειρα και αισιοδοξία για την ζωή.
Ένα γλυκύτατο πλάσμα που χωρίς να το ξέρει μου θύμιζε τόσο έντονα τη μητέρα της!
Μιλήσαμε ώρα πολύ έχοντας σαν σημείο αναφοράς Εκείνη.
Άκουσα το Χριστινιώ να μου λέει συγκινημένη πως δεν βλέπει την ώρα να έρθει να με δει και να με σφίξει στην αγκαλιά της.
Για κείνη είμαι ο μόνος -ας πούμε- συγγενής της μητέρας της.
Για μένα εκείνη είναι ένα κομμάτι της Μαρίας που ξαναβρήκα.
Καλωσήρθες στη ζωή μου Χριστινιώ!!
Και σου υπόσχομαι να μη σε χάσω ποτέ πια!

Ναύπλιο!

Το Ναύπλιο το λατρεύω.
Το συνδυάζω με μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια.
Τότε που πολύ συχνά επισκεπτόμασταν τον θείο Τασούλη, αγαπημένο ξάδελφο της μαμάς μου.
Τότε που μέσα σ'ενα μικρό σπιτάκι δύο δωματίων χωρούσαμε μεγάλοι και παιδιά.
Το τραπέζι στρωνόταν με ό,τι υπήρχε και πάντα στα μισά ο θείος Τασούλης ξεκινούσε το τραγούδι, λέ μωρέ λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο....
Από τ'ανοιχτά παράθυρα έμπαιναν οι μυρωδιές από τις λεμονιές.
Κι εμείς τρέχαμε στα σοκάκια της Πρόνοιας παίζοντας...
Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να κατέβω στο Ναύπλιο και άλλα τόσα να δω τον αγαπημένο μου θείο.
Tηλεφωνιόμασταν αραιά και πάντα του υποσχόμουν πως θα κατέβω να τους δω.
Μα πάντα κάτι συνέβαινε, κάτι άλλο προέκυπτε, κάπου αλλού μας πήγαινε η ζωή.
Την Παρασκευή τηλεφώνησα πάλι, μετά από πολύ καιρό, να δω τί κάνουν.
Η θεία που σήκωσε το τηλέφωνο έχει άνοια και ήμουν σίγουρη πως δεν θα κατάλαβε ποιά ήμουν.
Ο θείος έλειπε στο καφενείο.
Έκλεισα και πήρα την ξαδέλφη μου (την κόρη τους) που ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Κι εκεί ανάμεσα από ανταλλαγές των νέων της ζωής μας πέταξα αποφασιστικά "αύριο θα κατέβω να δω τους δικούς σου".
Σαν τρελή έκανε, "έλα, θα κατέβουμε κι εμείς" μου είπε "έχουμε κι εμείς καιρό να πάμε".
Ξεσηκώθηκα, πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου να μη κανονίσει τίποτα για το Σάββατο.
-θα πάμε στο Ναύπλιο, του είπα.
Έτσι κι έγινε.
Όταν φτάσαμε στον δρόμο που ανεβαίνει για το Παλαμήδι κι εκεί στα μισά στρίψαμε για το σπίτι του θείου, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.
Σα να μην είχε αλλάξει τίποτα.
Και την ώρα που παρκάραμε κι είδα τον θείο μου να έρχεται με γρήγορο βήμα να μας αγκαλιάσει, η συγκίνηση με πλημμύρισε, τα δάκρυα κύλησαν κι έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας.
Το μικρό σπίτι γέμισε πάλι από μεγάλους και παιδιά κι αυτή τη φορά εμείς είμαστε οι μεγάλοι..
Ο θείος άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες κι άρχισε να ξεδιπλώνει αναμνήσεις.
-να, εδώ με την μαμά σου και τον μπαμπά σου, είχαν έρθει γαμήλιο ταξίδι στο Ναύπλιο..
Το τραπέζι στρώθηκε πάλι με περίσσεμα αγάπης και μαζευτήκαμε γύρω του δεκαπέντε άτομα.
Κι όταν το βραδάκι σηκωθήκαμε να φύγουμε, ένιωσα τυχερή και γεμάτη!
Γεμάτη από συναισθήματα.
Γεμάτη από οικογένεια.
Γεμάτη από αγάπη!