Άρρωστο Θά'ναι!

Τ'αστροπελέκια μου - όπως όλα τα παιδάκια - είπαν τα κάλαντα.

Συγκέντρωσαν λοιπόν ένα χρηματικό ποσό, που όπως είναι φυσικό, ήθελαν να το "επενδύσουν" άμεσα.

Άρχισαν λοιπόν να ρωτούν πότε θα πάμε στο παιχνιδάδικο να κάνουμε ως είθισται την "κατάθεση".

Προσπάθησα με τρόπο να το αποφύγω λέγοντάς τους να περιμένουν και τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς, αλλά φευ!!

Άντρα θέλω - ή μάλλον - παιχνίδι θέλω, τώρα το θέλω!

Επειδή λοιπόν η γκρίνια και το μπούρου μπούρου μες τ'αφτιά μου έχουν ένα όριο, είπα χθες, κομμάτια να γίνει, ας τους πάω.

Δεν πρόλαβα να το ξεστομίσω κι είχαν πάρει κιόλας θέση στο αυτοκίνητο.

Φθάσαμε στο μαγαζί μέσα σε παραλήρημα χαράς!

Ο μεγάλος ήξερε τί ήθελε.

Πήγε κατ'ευθείαν στον συγκεκριμένο διάδρομο, στην συγκεκριμένη βιτρίνα και πήρε το συγκεκριμένο παιχνίδι για το nitendo του.

Ο μικρός αποδείχτηκε .. προβληματισμένος.

Γιατί σου λέει το παιδί, πώς έτσι αβασάνιστα θα κάνω την επένδυσή μου; να μή το σκεφτώ;

Κι αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους από υπόγειο σε ισόγειο κι από κει στον πρώτο όροφο και τούμπαλιν.

Πολλές φορές..

Πάρα πολλές φορές..

Αμέτρητες φορές...

Ούτε και μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές.

Στην αρχή το πήρα ψύχραιμα.

Σκέφτηκα παιδάκι είναι, βλέπει ένα σωρό, φυσικό να μπερδευτεί.

Και χαμογελούσα στωϊκά.

Μετά την εκκατομυριοστή φορά όμως που πέρασα μπροστά από τα επιτραπέζια, το χαμόγελο άρχισε να παγώνει στα χείλη μου.

-τί θα γίνει πουλάκι μου, θ'αποφασίσεις; τον ρώτησα, όπου νά'ναι θα κλείσουν.

-ναι μαμά, μου είπε και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό, υπόγειο - ισόγειο - πρώτος...

Πίσω του εγώ να σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που μ'έπιασαν οι καλωσύνες μου.

-να σου πω, του πρότεινα, αν δεν σ'αρέσει τίποτα ίσως χρειάζεσαι λίγο χρόνο να το σκεφτείς, πάμε σπίτι κι ερχόμαστε άλλη μέρα , νά'χεις τον χρόνο να αποφασίσεις τί θέλεις, ε;;;

Με κοίταξε μ'εκείνο το ύφος που λέει "δε σφάξανε".. και μου λέει

-όχι θα πάρω, πάμε πάνω (ΠΑΛΙ!!!) να δω τα βιβλία (!!).

Με το χαμόγελο νά'χει γίνει γκριμάτσα ανέβηκα για άλλη μια φορά στον πρώτο.

Κι αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους με τα βιβλία αυτή τη φορά.

Επειδή έβλεπα πως κι εδώ είχε μια δυσκολία επιλογής (μη σου πω και δύο), άρχισα να του προτείνω κάποια.

Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να μην ακούσει άλλη γνώμη.

Έπιανε στα χέρια του τα βιβλία, τα άνοιγε, διάβαζε λίγο, κοιτούσε τις εικόνες .. και πήγαινε στο επόμενο.

Τη στιγμή που σκεφτόμουν πως εκείνον τον καλό κύριο Ηρώδη πολύ τον είχαμε παρεξηγήσει και να το σβερκώσω να φύγουμε, τον άκουσα να λέει την μαγική λέξη!

-αυτό θέλω!

Επιτέλους! σκέφτηκα, καιρός ήταν!

Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στο ταμείο πλήρωσα και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.

Μέσα στη μεγάλη μου ανακούφιση που επιτέλους αποφάσισε δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο γεγονός πως ένα δεκάχρονο αμολημένο μέσα σ'ένα πολυκατάστημα παιχνιδιών, διάλεξε τελικά ένα βιβλίο!

Βρε μπας κι είχε πυρετό;

Να το πάω σε γιατρό;

(στη φωτό το περί ου ο λόγος βιβλίο .. )

Σ'αρέσει το... χαϊδάρι;

Το μικρό αστροπελέκι είναι απρόσμενο.
Χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις.
Στο ξεκούδουνο.
Μεσημέρι στο τραπέζι πριν μερικές μέρες.
Έχουμε κουβεντιάσει τα καθημερινά "πώς τα πήγαν στο σχολείο", "αν έγινε τίποτα ενδιαφέρον", "αν τους είπε κάτι ο δάσκαλος" κλπ, κλπ.
Συνεχίζουμε το φαγητό σχετικά αμίλητοι όταν....
-μαμά σ'αρέσει το χαϊδάρι;
Το πηρούνι μένει μετέωρο μπροστά απ'το ανοιχτό μου στόμα.
Σκέφτομαι πως αποκλείεται να ρωτά για τον γνωστό Δήμο, άλλωστε δεν είχαμε ανάλογη κουβέντα.
-αν μ'αρέσει τι;
-το χαϊδάρι
-τί είναι αυτό; (προσπαθώ να καταλάβω)..
-φαγητό
-μάλλον κάτι άλλο θες να πεις τότε
Γυρίζει στο πιάτο του "συννεφιασμένος".
-ναι.... άστο.....
Τον λυπάμαι και προσπαθώ να τον βοηθήσω.
-με τί μοιάζει;
Και πριν μου απαντήσει ο μικρός, το μεγάλο αστροπελέκι αναφωνεί περήφανα
-χαβιάρι θέλει να πει ε;...
-ναιιιιιιιιιιι
Ο όμοιος .. τον όμοιο τον καταλαβαίνει.
Άκου....χαϊδάρι!!!!!!!!!!!

Xρόνια Σου Πολλά Μωρό Μου!

Ήρθες στη ζωή μας πριν από έξι χρόνια.

Ήσουν μόλις τριάμιση χρονών.

Ένας μικρός ξανθός άγγελος με γκριζογάλανα μάτια!

Θυμάμαι την μέρα που ήρθα να σε πάρω.

Μου έδωσες το λεπτό σου χεράκι μ'εμπιστοσύνη και μπήκες στο αυτοκίνητο δίχως να κοιτάξεις ούτε μια φορά πίσω σου.

Σήμερα γίνεσαι δέκα χρονών.

Τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής σου που ξεκίνησε τόσο μα τόσο άσχημα.

Το πρωί σ'αγκάλιασα και μαζί με τα χρόνια πολλά σου είπα πόσο τυχερή είμαι που σ'έχω!

Από τα δικά σου χειλάκια άκουσα ό,τι πιο εκπληκτικό έχει πει ποτέ παιδί στην... μαμά του.

"σ'ευχαριστώ μαμά που μ'αγαπάς!"

Θέλω να ξέρεις πως θα σ'αγαπάω πάντα.

Θέλω να ξέρεις πως στην καρδιά μου θά'χεις πάντα ιδιαίτερη θέση.

Για μένα θά'σαι πάντα ο τέταρτος γιός μου..

Ο μικρούλης μου...

Ο πιο τρυφερός απ'όλους...

Ο πιο αγαπημένος....

Το μικρό μου αστροπελέκι...

Χρόνια σου πολλά μωρό μου..

Ελπίζω κι εύχομαι η ζωή - που τόσο άδικη υπήρξε μαζί σου - να σου χαρίσει όλα τα καλά!

Νά'σαι χαρούμενος...

Νά'σαι ευτυχισμένος..

Νά'σαι ευλογημένος!
Να σε χαίρομαι που σ'έχω......... η τυχερή!!!!!!!!!!!

Γιορτινές Μυρωδιές

Έτοιμα και τα μελομακάρονα!

Για να μυρίσει το σπίτι, όπως έλεγε η μανούλα μου.

Και πράγματι το σπίτι μοσχοβόλισε!

Κι από γεύση τέλεια!!!

Μελωμένα τόσο όσο να "κρατάνε" και να μην είναι .. τίγκα σιροπιασμένα, τσάκισα ήδη τρία.

Αύριο θα φτιάξω τους κουραμπιέδες..

Περάστε να σας κεράσω!

Kαι Του Χρόνου!

Για να πω τη μαύρη αλήθεια όρεξη για στόλισμα δεν είχα..

Το απόφευγα μέρες τώρα.

Κι όταν τα αστροπελέκια ρωτούσαν "πότε μαμά θα στολίσουμε;" έδινα κάτι ασαφείς απαντήσεις του στυλ "θα δούμε", "κάποια απ'τις επόμενες μέρες", "το Σαββατοκύριακο" (χωρίς να κάνω σαφές ποιό Σαββατοκύριακο), μέχρι που την πάτησα κι απάντησα "αύριο"....

Τί τό'θελα;

Με περίμεναν να γυρίσω απ'τη δουλειά και μετά το φαγητό ρίξανε την βόμβα..

-λοιπόν μαμά, θα στολίσουμε;

Αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί...

-βαριέμαι να κατέβω στο υπόγειο να φέρω τα πράγματα του δέντρου

-εμείς θα τα φέρουμε, μου απάντησαν μες την τρελή χαρά και συνέχισαν

-τί μας έχεις κοτζάμ άντρες;

Όπως καταλαβαίνετε βρέθηκα να κοιτάω μπροστά τον γκρεμό και πίσω το ρέμα...

Οι.... "άντρες" κουβάλησαν ασθμαίνοντας, μια τεράστια είναι αλήθεια, κούτα με το δέντρο κι όλα τα στολίδια, όλη τη σκάλα του υπογείου.

Αφού λοιπόν τους είδα αποφασισμένους, βγήκα να τους βοηθήσω να την ανεβάσουν την υπόλοιπη σκάλα μέχρι το σπίτι.

Ξαφνικά ο χώρος γέμισε από τσάντες με λαμπάκια, μπάλες, γιρλάντες, πολύμπριζα και άλλα αξεσουάρ..

Στρώθηκα λοιπόν να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα και λίγο αργότερα είχα βρει το κέφι μου κι αρχίσαμε να τραγουδάμε (το τρίο μπελκάντος) διάφορες χριστουγεννιάτικες.... επιτυχίες.

Στο τσακίρ κέφι στολίσαμε σαλόνι, μπαλκονόπορτες και τη βεράντα στον πάνω όροφο.

Ιδού λοιπόν το δέντρο μας

...άποψη του τζακιού (αν και λίγο σκοτεινή.. )

και το πιθάρι με τα κλαδιά στο σαλόνι, που τη θέση του πήρε το δέντρο και για να το αποζημιώσουμε το στολίσαμε με χριστουγεννιάτικες κάρτες..

στόλισα και το μπλογκάκι κι..... ησύχασα..

Άντε και του χρόνου!!

Ο Άσωτος ... Σκύλος

Όχι αγόρι μου.

Δεν κάνουν έτσι.

Δε λέω άντρας είσαι και σαν άντρας ήθελες κι εσύ να περπατήσεις.

Με γειά σου με χαρά σου.

Βγες, πήγαινε, περπάτα και θες μετά από δύο;

Θες τρεις;

Θες πέντε μέρες;

Γύρνα στο σπίτι σου.

Γιατί δεν σου φταίω τίποτα να μου φτάνει - 13 μέρες τώρα - η ψυχή στο στόμα.

Να κοιμάμαι τα βράδυ με το ένα μάτι και το ένα αυτί σε εγρήγορση.

Να γυρίζω ατέλειωτες ώρες ψάχνοντας.

(Και νά'χει πάει κι η βενζίνη στα ύψη!)

Νά'χω τ'αστροπελέκια να μουτσοκλαίνε όλη μέρα...

Και νά'χει κολλήσει η βελόνα στο "θέλω τον Δία", "θέλω τον Δία", "θέλω τον Δία"......

Θελιά και φούρκα!!

Λες κι εγώ έψαχνα για πλάκα!

Και σηκώνομαι σήμερα αξημέρωτα να πάω στη δουλειά.

Και βάζω μπροστά το αυτοκίνητο.

Και ξεπαρκάρω.

Και στρίβω για να πάρω την κατηφόρα.

Και πέφτουν οι προβολείς του αυτοκινήτου πάνω σου.

Ταλαίπωρος ανέβαινες την ανηφόρα...

Και παρατάω το αυτοκίνητο με τη μηχανή αναμμένη.

Και πετάγομαι έξω και σ'αγκαλιάζω.

Κι αρχίζω να φωνάζω μες την νύχτα.

"Αγόρι μου.... αγόρι μου.... αγόρι μου"...

Μια τρελή που αγκαλιάζει μες τη μαύρη νύχτα έναν κοπρίτη και τον αποκαλεί "αγόρι της"...

Για δέσιμο εντελώς η κυρία!

Αχ βρε μούργο τί μού'χεις κάνει!

Χάθηκε...

Χάθηκε...

Έτσι όπως ήρθε στην ζωή μας..

Απρόσμενα...

Ξαφνικά...

Κι έχω τύψεις..

Γιατί δεν κινητοποιήθηκα γρήγορα..

Γιατί η πρώτη μου σκέψη ήταν .. "θα γυρίσει".

Δεν γύρισε όμως..

Τί κι αν γέμισα με αφίσες που έχουν τη φωτογραφία του την πόλη..

Τί κι αν ψάχνουμε καθημερινά ώρες ατέλειωτες..

Ο Δίας άφαντος!

Κάθε μέρα που περνάει οι ελπίδες λιγοστεύουν...

Θυμάμαι που τον είδα σε αγγελία στο ίντερνετ και τον αγάπησα με την πρώτη ματιά.

Θυμάμαι που πήγαμε την ίδια μέρα κιόλας στην άλλη άκρη της πόλης να τον πάρουμε.

Θυμάμαι τότε που τον σώσαμε στο τσακ από φόλα ..τότε που τον γυρίσαμε - στην κυριολεξία - απ'τον θάνατο.

Και την προηγούμενη φορά που γύρισε σε κακό χάλι, που πάλευα μέρες να τον συννεφέρω με χάπια, φάρμακα και φροντίδα...

Και φανταζόμουν την ζωή μας με τον Δία στην οικογένειά μας.

Και τώρα πάει ...

Εγώ φταίω....εγώ ....

Αν έβγαινα αμέσως να ψάξω...

Αν κολλούσα τις φωτογραφίες του την άλλη κιόλας μέρα...

Αν .... αν.... αν....

Τα παιδιά κλαίνε με μαύρο δάκρυ....

Κι αν δεν σκεφτόμουν πως θα τα κάνω να απελπιστούν περισσότερο, θά'κλαιγα κι εγώ μπροστά τους...

Όμως κρατιέμαι...

Και κλαίω τα βράδυα που μένω άγρυπνη και προσεύχομαι να γυρίσει...

Κλαίω όταν δεν με βλέπουν...

Κλαίω...που δεν θα τον ξαναδώ......

Να Ζήσουνε!

Άφησα να περάσει μια βδομάδα για να σας πω τα νέα του γάμου.

Ήθελα να "ξεμεθύσω" λίγο ...

Να προσγειωθώ....

Να είμαι πιο αντικειμενική...

Και ναι...

Έχω "ξεμεθύσει" λίγο...

Και ναι...

Δεν σκέφτομαι όλες τις στιγμές ξανά και ξανά...

Όχι με την ίδια ένταση τουλάχιστον.

Γιατί η αλήθεια είναι πως μια βδομάδα τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο!

Από νωρίς κατέφθασαν οι φίλοι του...

Και το σπίτι γέμισε γέλια, πειράγματα, τραγούδια και χορό...

Τον έντυσαν ξεσπώντας ξανά και ξανά σε τραχταντά γέλια.

Κι εκείνος πρωτοστατούσε..

Τους φυσούσε τον αφρό όταν πλησίαζαν να τον ξυρίσουν, έβαζε το πουκάμισο ανάποδα (σε στυλ ζουρλομανδύα), γελούσε ολόκληρος!

Στο τέλος τον είδα να συγκινείται και να δακρύζει...

Όλα τα συναισθήματα στο φόρτε τους!

Όλα με ένταση!

Ντυμένος πια γαμπρός πήγε δίπλα στο σπίτι του κατάκοιτου παπού να τον φιλήσει και να πάρει την ευχή του.

Ξεκινήσαμε για την εκκλησία με φωνές και γέλια..

Ο καιρός παρ'όλο που την τελευταία στιγμή φοβηθήκαμε πως θα μας έκανε "μούσκεμα", μας έκανε το χατήρι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διατηρηθεί μέχρι τέλους άψογος!

Στην εκκλησία δεν προλάβαινα να αγκαλιάζω και να φιλάω φίλους αγαπημένους, συγγενείς και παλιούς γείτονες που έκαναν τον κόπο να ξεκινήσουν από μακριά για να μας τιμήσουν με την παρουσία τους.

Τους ευχαριστώ θερμά όλους!

Η νύφη ήταν μια κούκλα!

Χαμογελαστή και χαλαρή, γελούσε και απολάμβανε τις στιγμές που ζούσε.

Καθ'όλη τη διάρκεια του μυστηρίου η ησυχία μες την εκκλησία ήταν απόλυτη.

Κάτι που δεν μπόρεσε να μη σχολιάσει με επαινετικά λόγια ο Δεσπότης που πρωτοστάτησε στην τέλεση του γάμου.

Και μετά στο γλέντι που είχε οργανώσει το ζευγάρι με καλεσμένους αποκλειστικά τους αγαπημένους τους φίλους και τους γονείς, το γλέντι άναψε!

Η γράφουσα πέταξε κάποια στιγμή και τα παπούτσια και συνέχισε τον χορό ξυπόλητη μέχρι τις 5 το πρωί!

Τα αστροπελέκια μαζί με τα επτά ανήψια της νύφης -σύνολο εννιά αγόρια (με ηλικία από ενάμισυ χρονών έως δεκαπέντε) ήταν ντυμένα με τα ίδια κουστούμια και στα ίδια χρώματα με εκείνο του γαμπρού.

Το μεγάλο αστροπελέκι χόρευε ακατάπαυστα όλο το βράδυ κι όποτε τύχαινε να βρεθούμε κοντά, μου έλεγε χαρούμενος "τί ωραία που είναι μαμά μου, τί ωραία!".....

Κι όταν γελώντας του ευχήθηκα "και στα δικά του" μου απάντησε σοβαρός "σ'ευχαριστώ μαμά, αλλά δεν νομίζεις πως είναι ακόμα νωρίς;".....

Στο τέλος της βραδιάς είχε αποκτήσει μια τεράστια φουσκάλα στο πόδι ενθύμιο απ'τις ατέλειωτες ώρες χορού που έριξε!

Συμπέρασμα:

Αν αγαπούσα μια φορά τη νύφη μου τώρα την αγαπώ χίλιες.

Για όλη την ευτυχία που είδα στα μάτια του γιού μου εκείνο το βράδυ.

Για όλη την αγάπη που έβλεπα στα μάτια τους όταν κοιτάζονταν.

Γιατί απλά........ το αξίζει!!!

Σήμερα Γάμος Γίνεται!!!

Ανεξάρτητος..

Από παιδί...

Από τότε που έβαζες την κατσαρόλα στο κεφάλι κι έκανες μοναχικούς περιπάτους...

Ο πρώτος μου...

Παιδί κι εγώ έπαιζα τη μαμά μαζί σου.

Και καμάρωνα όταν μου έλεγαν πως είσαι κουκλί και ποιός ξέρει πόσες καρδιές θα κάψεις σαν μεγαλώσεις.

Δεν ξέρω αν ... και πόσες καρδιές ακριβώς έκαψες..

Αυτό που ξέρω είναι πως την τελευταία ... "καμμένη¨", .. την παντρεύεσαι σήμερα.

Κι εγώ καμαρώνω όπως τότε...

Ή μάλλον περισσότερο από τότε...

Και σ'αγαπάω όπως πάντα..

Πολύ, πάρα πολύ...

Τόσο όσο αγαπάει κάθε μάνα το παιδί της...

Κι ακόμα πιο πολύ!

Και προσεύχομαι νά'ναι η ζωή σας γεμάτη με όμορφες στιγμές..

Και τα "δύσκολα" να τα περνάτε μονιασμένοι... δίνοντας και παίρνοντας δύναμη ο ένας απ'τον άλλον..

"Καλή ζωή" νά'χεις αγόρι μου...αστέρι μου...

"Καλή ζωή" νά'χετε ...

Γεύση Από Ευτυχία!

Σήμερα είχα ρεπό μιας και το Σάββατο πρόκειται να δουλεύω.
Τα φχαριστιέμαι τα μεσοβδόμαδα ρεπό.
Σηκώθηκα το πρωί ήπια δυό γουλιές καφέ και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης μου για να κάνω κάποιες δουλειές που είχα.
Άφησα το αυτοκίνητο και χαζεύοντας τις βιτρίνες άρχισα την βόλτα μου.
Πρώτη στάση το ταχυδρομείο για να στείλω κάποια προσκλητήρια.
Αμέσως μετά το ΚΕΠ για να πάρω το γνήσιο της υπογραφής μου που μου χρειάζεται.
Βγαίνοντας απ'το ΚΕΠ έριξα μια κλεφτή ματιά στο σχολείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μπας και τύχαινα σε διάλειμμα τ'αστροπελέκια να τα κεράσω τίποτα, αλλά δυστυχώς...
Τρίτη στάση στο σούπερ μάρκετ και τελευταία στον φούρνο για ζεστό ψωμί.
Στον γυρισμό κοίταγα τη θάλασσα μέσα απ'το αυτοκίνητο.
Έμοιαζε με λίμνη!
Τόσο ήσυχη και τόσο γαλάζια!
Γύρισα σπίτι μαγείρεψα, σιδέρωσα χαζεύοντας τα "πρωϊνάδικα" και την ώρα που τακτοποιούσα τα ρούχα στις ντουλάπες χτύπησε το κουδούνι.
Είχαν γυρίσει τ'αστροπελέκια απ'το σχολείο.
Βάλτε μαγιό, τους είπα, θα πάμε για μπάνιο.
Κατεβήκαμε στο γνωστό μας κολπάκι αναφωνώντας σαν χαζά.
-Δεν είναι κανείς!!! είμαστε μόνοι μας!!!
Ήταν τόσο παράξενο να βλέπουμε την παραλία χωρίς κανέναν άλλο!
-Λέγε μαμά πού θες να βάλουμε την καρέκλα σου, έχεις όλη την αμμουδιά στη διάθεσή σου, μου λέγανε γελώντας.
Βουτήξαμε στα γρήγορα και κολυμπήσαμε έντονα για να ζεσταθούμε.
Ήταν υπέροχα!
Αλήθεια σας λέω βγήκα με το ζόρι μετά από κανα μισάωρο.
Κάθησα άλλη τόση ώρα έξω, κλείνοντας τα μάτια στον λίγο (ευτυχώς) μεσημεριάτικο ήλιο χαλαρώνοντας.
Γυρίσαμε σπίτι ευτυχισμένοι.
Το απόγευμα άρχισαν τα μπουμπουνητά, οι αστραπές και πολύ γρήγορα ήρθε η μπόρα κι ... έφυγε το ηλεκτρικό ρεύμα..
Οι συνέπειες της βροχής βλέπετε...
Ευκαιρία για παιχνίδι.
Φέρτε κόλλες χαρτί και στυλό, είπα στ'αστροπελέκια, θα παίξουμε "όνομα-ζώο-πράγμα".
Ενθουσιασμός!
Το ρεύμα επανήλθε μετά από κανένα μισάωρο παιχνιδιού με μπόλικα γέλια και φωνές.
Δεν ξέρω γιατί ... αλλά η σημερινή μέρα - παρ'όλο που ήταν φαινομενικά "άλλη μια καθημερινή χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο", εν τούτοις μου άφησε μια γεύση .. ευτυχίας!
Καλό σας βράδυ!

(στη φωτό το μεγάλο αστροπελέκι κάνοντας παιχνίδια στην ολοδικιά του θάλασσα)

Φόρεμα Γάμου

Με φάγανε πια γνωστές και φίλες..

-Ακόμα δεν πήγες για φόρεμα;

τί περιμένεις; τελευταία στιγμή;

δεν θα βρεις...

Ο λόγος για το φόρεμα που πρόκειται να βάλω στον γάμο του γιού μου που θα γίνει 13 του Νοέμβρη.

Στην αρχή κρατούσα χαρακτήρα.

-Άντε καλέ που δεν θα βρω, σιγά ένα απόγευμα δουλειά είναι.

Επέμενε όμως η.. αντιπολίτευση.

-Κι αν κάτι πάει στραβά και δεν βρίσκεις κάτι να σου αρέσει, να μην έχεις το χρόνο να ψάξεις;

-Η μητέρα του γαμπρού θα είσαι, όχι απλά μια καλεσμένη..

Και συνέχιζαν με άλλη παραλλαγή.

-Κι αν θέλει κάποια μεταποίηση; στην τούρλα του Σαββάτου θα πας;..

Κι αν..... κι αν .... κι αν.... κατάφεραν να με βάλουν στο τριπάκι.

Ότι σιχαίνομαι τα ψώνια σαν τις αμαρτίες μου σας το έχω εξομολογηθεί.

Βάλε με να ψωνίζω είδη σπιτιού, να είμαι εικοσιτετράωρα στα μαγαζιά.

Μη μου πεις πήγαινε για ρούχα, παπούτσια, τσάντες και τα συναφή, βγάζω φλύκταινες....

Έτσι όποτε αναγκαστικά πρέπει να το κάνω, η επιλογή γίνετα στο πατ κιουτ και χωρίς την παραμικρή ..χρονοκαθυστέρηση.

Στην προκειμένη περίπτωση μου σύστησαν κάποιο μαγαζί με πολύ ωραία βραδινά φορέματα κι έτσι προχθές τ'απόγευμα πήρα το ¨βάσανο" και πήγαμε.

Μπαίνω μέσα η καλή σου, συστήνομαι (από ποιά πηγαίνω) κι έρχομαι στο παρασύνθημα.

-Θέλω ένα βραδινό φόρεμα διότι θα γίνω μια ... θανάσιμη πεθερά, έχετε;

-Βεβαίως, μου απαντά η ευγενεστάτη κυρία ιδιοκτήτρια και μου φέρνει τα πρώτα δυό κομμάτια.

Μπαίνω στο δοκιμαστήριο (το χειρότερό μου) βάζω το πρώτο, μμμμμ μια χαρά.

Βγαίνω να με δει και το "βάσανο", του αρέσω!

-Δοκιμάστε και το άλλο, με παροτρύνει η ιδιοκτήτρια.

Κομμάτια να γίνει σκέφτομαι, ας μην αγοράσω το πρώτο που είδα, ας δοκιμάσω κι άλλο ένα, μόνο και μόνο για να έχω να πω πως διάλεξα μεταξύ δύο!

Βάζω και το δεύτερο.... μμμ μπα.... όχι... το πρώτο ήταν καλύτερο.

Συμφωνεί και το "βάσανο".

Κι εκεί που είμαι έτοιμη να πω φέρε το πρώτο να πληρώσουμε να φύγουμε, μου φέρνει η κυρία ιδιοκτήτρια "ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ".

Το λατρεύω με το που το βλέπω!

Μπαίνω ξανά στο δοκιμαστήριο αλλά χωρίς να δυσανασχετήσω αυτή τη φορά.

Και μου έρχεται "γάντι".

Με κοιτά το "βάσανο" και χαμογελάει πλατιά.

-Τέλειο! μου λέει

Η κυρία ιδιοκτήτρια μου φέρνει και τις γόβες που ταιριάζουν με το φόρεμα.

Το αποτέλεσμα που βλέπω στον καθρέφτη είναι απλά.... καταπληκτικό!

Πληρώσαμε και φύγαμε.

Γέλαγαν και τα μουστάκια (που δεν έχω) που βρήκα με τη μία κάτι τόσο όμορφο και ταιριαστό στον σωματότυπό μου και γιατί....

Συνολικά κάναμε δε κάναμε ένα τέταρτο της ώρας!!

Γράμμα Για Την Εύη

Είναι ένα μειλ που έγραψα για στείλω στην Εύη και που τελευταία στιγμή αποφάσισα να το δημοσιεύσω..

Καλημέρα!
Συνήθως δεν είμαι εύκολη στο να γράψω, ξέρεις πως ούτε σχόλιο δεν αφήνω στο μπλογκ, παρ'όλο που ΠΑΝΤΑ θα σε διαβάσω.
Αυτή τη στιγμή όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα κι εσύ - απο κει και πέρα - να πράξεις κατά πως αγαπάς!
Όσοι γράφουμε σε μπλογκ ξέρουμε πως ο τρίτος που διαβάζει βλέπει μόνο την ωραιοποιημένη πλευρά μας, αυτήν που εμείς του επιτρέπουμε να δει.
Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουμε να "μιζεριάζουμε" μέσα απ'το μπλογκ.
Κι όταν λέμε κάποια απ'τα προβλήματά μας, τους ρίχνουμε λίγη χρυσόσκονη μόνο και μόνο για να σπάσει την πολύ μαυρίλα।
Έτσι όσοι σε διαβάζουμε, ζούμε το ... παραμύθι.
Την όμορφη ζωή σου, με τους πολλούς και καλούς φίλους, τον αγαπημένο σύντροφο, τον λατρεμένο γιό, τα συχνά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, τις εξόδους σου, αλλά και τις στιγμές που θα μείνεις χουζουρεύοντας στο όμορφο σπιτικό σου.
Και ζηλεύουμε...
Ναι ζηλεύουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν κάθεσαι να σκεφτείς πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ροζ.
Όταν έχω τα χιλιάδες προβλήματα και διαβάσω την καθημερινότητά σου σκέφτομαι "γαμώτο! στο πηγάδι κατούρησα;"
Πίστεψέ με σ'αγαπάω χωρίς να σε έχω γνωρίσει.
Από τότε που άπλωσες το χέρι σου (κι ας μην τόλμησα να το πάρω σκεφτόμενη πως δεν είμαι άξια να γίνω φίλη σου) κι έστειλες το κινητό σου (ακόμα τό'χω αποθηκευμένο) κι όταν πάλι ενδιαφέρθηκες να δώσεις το βιογραφικό μου για να βρω δουλειά.
Δεν ξεχνάω!
Κι αυτό που πολύ απλά θέλω να σου πω είναι πως επειδή βρέθηκε κάποιος/α και χρησιμοποιώντας εύσχημα λόγια κατάφερε να σε πονέσει, δεν σημαίνει πως πρέπει να του κάνεις το χατήρι!
Η Εύη που εγώ και όλοι φαντάζομαι έχουμε γνωρίσει μέσα απ'τα γραπτά της, είναι αγωνίστρια.
Δεν σε θέλουμε σιωπηλή αναγνώστρια.
Σε θέλουμε στις επάλξεις του blogging, να μας χαρίζεις απλόχερα το ροζ της καθημερινότητάς σου και να..... σκάμε από ζήλεια!
Περιμένω λοιπόν..

τα φιλιά και την αγάπη μου!

Κατωφοβία.....

Πρωινό στη βεράντα.

Ένα αεροπλάνο απογειώνεται και περνά πάνω από το σπίτι.

Το μεγάλο αστροπελέκι σηκώνει το κεφάλι και το κοιτά.

Μονολογεί..

- έχω "κατωφοβία".

Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου.

- τί έχεις; τον ρωτάω

(πού ξέρεις, μπορεί με τον θόρυβο του αεροπλάνου να μην άκουσα καλά)

- "κατωφοβία", επιμένει το αστροπελέκι

- υψοφοβία, τον διορθώνω

- όχι, "κατωφοβία".

υψοφοβία είναι όταν είσαι ψηλά και κοιτάς κάτω, εγώ φοβάμαι όταν είμαι κάτω και κοιτάω ψηλά.

άρα.... έχω "κατωφοβία".

(Τί ακουν τ'αφτιά μου Θεέ μου;;;;;;;;;;;;;;;;;;)

Καλή Εβδομάδα!

Ανοίγω τα μάτια σήμερα το πρωί.

Σηκώνομαι και κατεβάζω τα πόδια απ'το κρεβάτι.

Καθιστή όπως είμαι, κοιτάω απ΄το ανοιχτό παράθυρο που είναι δίπλα στο κρεββάτι μου έξω.

Και βλέπω .... αυτό.....

Δεν άντεξα..

Άπλωσα το χέρι στο κομοδίνο , πήρα το κινητό και τράβηξα ό,τι έβλεπα.

Το μοιράζομαι μαζί σας με την ευχή νά'ναι η βδομάδα που θα ξεκινήσει, τόσο όμορφη για όλους μας, όσο κι αυτή η εικόνα.

Σας φιλώ!