Χριστουγεννιάτικος Διάκοσμος

Τελευταία μέρα του χρόνου θα σας καταθέσω το προσωπικό μου συμπέρασμα για τον φετινό γιορτινό στολισμό.
Όχι πως ενδιαφέρει κανέναν  αλλά θα το πω να βγει από μέσα μου μη τυχόν και φουσκώσει και με σκάσει.
Όπου κοιτούσα σε δρόμους και δημόσιους χώρους, εκτός λίγων εξαιρέσεων, το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό.
Δεν είναι που τα στολίδια ήταν λιγότερα φέτος αλλά έγιναν ξαφνικά τόσο πρόχειρα, τόσο κιτς που ήθελες ν' αποστρέψεις το βλέμμα σου το πρώτο λεπτό.
Αναρωτιέμαι αν οι υπεύθυνοι διακόσμησης των Δήμων έκαναν ιδιαίτερη προσπάθεια γι' αυτό ή απλά τους βγήκε.. αυθόρμητα.
Αντίθετα αυτό που  έβλεπα "μπαίνοντας" στα σπίτια όλων των μπλογκοφίλων με έκανε να απολαμβάνω με τα μάτια και να χαζεύω για ώρα την κάθε λεπτομέρεια από την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σπιτιών σας.
Όμορφα, λιτά, σικάτα, ιδιαίτερα, ζεστά, χαρούμενα είναι λίγα από τα επίθετα που μου έρχονται τώρα στο νου για να τα χαρακτηρίσω.
Δεν λέω, ίσως έπαιξε ρόλο και η φωτογράφιση που επιλεκτικά αναδείκνυε τα καλύτερα σημεία, τις πιο όμορφες γωνίες, το καταλληλότερο φως!
Δεν με νοιάζει.
Τα δικά μου μάτια γέμισαν με όμορφες γιορτινές παραστάσεις χάρη σ' αυτές τις φωτογραφίες και γι' αυτό τις κρατώ.
Πετώ τις υπόλοιπες των πρόχειρα στολισμένων δρόμων, των κιτσάτων πλατειών (είπαμε εκτός λίγων εξαιρέσεων) και φυλάω στο σεντούκι των αναμνήσεών μου όλα τα στιγμιότυπα από τα δικά σας σπίτια, τις δικές σας διακοσμήσεις, τα δικά σας σπιτικά.


υγ. οι φωτογραφίες που απαρτίζουν το κολάζ είναι τυχαία παρμένες από τα φιλικά ιστολόγια:
  η ζωή είναι ωραία,
  home is where your story begins,
  Kapa και
  lamprouka.

 Και του χρόνου!

Πέφτει Η Βροχή

Bρέχει.

Κι είναι από τις σπάνιες φορές που είμαι σπίτι.
Στο γραφείο δεν έχουμε ορατότητα στον εξωτερικό χώρο.
Δεν βλέπουμε αν βρέχει, έχει ήλιο ή χιονίζει.
Στο κέντρο ενός τεράστιου χώρου πολλών τετραγωνικών υποψιαζόμαστε την βροχή από τον ήχο της στην σκεπή κι άλλες φορές ζητάμε πληροφορίες από συναδέλφους οδηγούς που έρχονται από τον έξω κόσμο και μας ενημερώνουν για το τί γίνεται.
 Έτσι σήμερα καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, με τραβηγμένες τις κουρτίνες απολαμβάνω την σπάνια εμπειρία.

Μ' αρέσει αυτός ο καιρός.
Κι αν δεν είχαμε τους χωμάτινους δρόμους έξω και γύρω από το σπίτι να γεμίζουν με λάσπη σκάλες και είσοδο, θα μου άρεσε πολύ περισσότερο.
Ας είναι.
Δεν μπορεί να τα έχει όλα κανείς.
Στην πρωινή ησυχία του σπιτιού πίνω τον πρωινό καφέ κι αφήνω το νου μου να τρέξει..

Καλημέρα!!


υγ. δεν θέλω να προκαλέσω το δημόσιο αίσθημα αλλά περιμένω το πετρέλαιο που παραγγείλαμε,  κοπιάστε!
   

Περιμένοντας Τα Χριστούγεννα

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα βολτάραμε στα μαγαζιά,

  φωτογραφίσαμε τον γελαστό άγιο Βασίλη και το ξωτικό του,

 αγοράσαμε βιβλία για δώρα,

 χαζέψαμε το μουσικό συγκρότημα που έδινε τον καλύτερο εαυτό του κάτω απ' το ψιλόβροχο

και μετά σπίτι ο καθένας στα δικά του, εγώ καταπιάστηκα να φτιάξω τα σοκολατάκια που είχα βάλει στο μάτι εδώ και μέρες και θέλω να τα προσφέρω δώρο σε μια καλή μου φίλη

το μικρό αστροπελέκι σε αγώνες ιστιοπλοϊκούς και το μεγάλο με το κινητό στο χέρι και τ' αυτιά τα ακουστικά για να μην ακούει γκρίνιες



με αγριοκοίταξε όταν με πήρε είδηση και μου γρύλισε να σταματήσω να τον φωτογραφίζω

 κι εγώ αθώα : "δεν φωτογραφίζω εσένα αγοράκι μου, το διάφραγμα ρυθμίζω .. " κι έστρεψα τον φακό σε ουδέτερα σημεία

παίζοντας με το βάθος πεδίου (για να μην ξεχνάμε και τα μαθήματα φωτογραφίας).

Να περνάτε καλά!

Μπορούμε

Όλες τούτες τις μέρες παρατηρώ  μια έξαρση καλοσύνης και μια γενικότερη πρεμούρα για καλές πράξεις.
Έχει ξεπηδήσει από μέσα μας ο καλός Σαμαρείτης, η πονοψυχιά, η συμπόνια και κάτι λίγο από Ξανθόπουλο!
Όχι, δεν αμφισβητώ τα ειλικρινή αισθήματα, ούτε την καλή προαίρεση.
Όμως το έχω δει να επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα.
Πάντα σε περιόδους γιορτών θυμόμαστε τους φτωχούς, τους άνεργους, τους άστεγους, τους ανήμπορους.
Κι ανοίγουμε τις ντουλάπες μας για να ξεσκαρτάρουμε, επ' ευκαιρία,  ρούχα και παπούτσια που δεν φοράμε πια.
Και συγκεντρώνουμε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, τόσα όσα χρειάζονται για να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας.
Η οποία παρεμπιπτόντως δεν θέλει και πολύ..
Φτάνουν μερικά αποφόρια και μερικά πακέτα με ζυμαρικά και όσπρια.
Κι όλα αυτά απ' το περίσσεμα, από κείνα που έτσι κι αλλιώς τα είχαμε μπόλικα.
Γιατί το τραπέζι μας θα είναι γεμάτο ακόμα και χωρίς αυτά.
Απόδειξη η κοσμοπλημμύρα στα ταμεία των σούπερ μάρκετ παραμονές των αργιών.
Και τί περίεργο πράμα που είναι αυτή η συνείδηση!
Όσο εύκολα ησυχάζει άλλο τόσο εύκολα ξεχνά την επομένη των γιορτών.
Ναι.. ναι.. την αμέσως επόμενη μέρα!
Ούτε ώρα αργότερα.

Τότε που θα την πακετάρουμε μαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και θα την ανεβάσουμε σε πατάρια κι αποθήκες.
Για να την κατεβάσουμε πάλι στις επόμενες γιορτές και να την "στολίσουμε" σε περίοπτη θέση για όσο  χρόνο αυτές θα διαρκούν.
Κι ύστερα;
Μετά τις γιορτές τί;..
Δεν πεινάνε πια οι φτωχοί;
Δεν έχουν ανάγκη οι ανήμποροι;..
Έχουν καλύψει τις ανάγκες τους οι άνεργοι;
Τότε γιατί εμείς δεν βλέπουμε και δεν ακούμε πια;
Γιατί προσπερνάμε αδιάφορα το απλωμένο χέρι;
Γιατί δυσανασχετούμε στις εκκλήσεις βοήθειας;
Γιατί κοιτάμε καχύποπτα τον ρακένδυτο που πλησιάζει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας;
Γιατί;
Τί περιμένουμε;
Τις επόμενες γιορτές;..
Δίπλα μας υπάρχουν οικογένειες που υποφέρουν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν.
Ας "υιοθετήσει" ο καθένας μας κάποιον που έχει πρόβλημα.
Ας μοιραστούμε το καρβέλι το ψωμί. 
Ας τους νοιαστούμε και μετά τις γιορτές.
Κι αν δύσκολα μας περισσεύουν πια τα διάφορα αγαθά, ας περάσουμε με λιγότερα δεν πειράζει.
Θα έχουμε κερδίσει πιο σπουδαία πράγματα.
Γιατί απ' το υστέρημα έχει αξία η προσφορά, όχι απ' το περίσσεμα..
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας στον διπλανό, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο κι ας τον νοιαστούμε ακόμα κι όταν σβήσουν τα φώτα απ' τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Έναν άνθρωπο να φροντίσουμε ο καθένας δεν θα υπάρχουν πια άστεγοι, ούτε πεινασμένοι, ούτε μόνοι!
Αυτές οι γιορτές ας γίνουν αρχή για μια προσφορά συνεχή κι όχι  με ημερομηνία λήξης.
Μπορούμε!

Το Καλύτερο Δώρο

Aνταποκρινόμενη στο κάλεσμα του αγαπημένου blueprints θα γράψω για ένα δώρο που με ξάφνιασε και με συγκίνησε απεριόριστα.
Ένα δώρο, που αν και δεν προσφέρθηκε σε μένα, εν τούτοις η χαρά ήταν μεγαλύτερη.
Ένα δώρο που ετοιμαζόταν πάνω από έξι μήνες.
Ας τα πάρω όμως απ' την αρχή.
Ο δεύτερος γιος μου έχει γιορτή και γενέθλια με λίγες μέρες  διαφορά.
Μια από τις αγάπες του, εκτός από την φωτογραφία, την ιστιοπλοϊα, την μοτοσυκλέτα του και τα ταξίδια  είναι και το ποδήλατο.
Πέρυσι έκανε τον γύρο της Ευρώπης με το ποδήλατό του.
Τον καιρό λοιπόν που εκείνος ετοιμαζόταν για το ταξίδι του ο μεγάλος βρήκε πεταμένο στον δρόμο ένα ποδήλατο mercier.

Γνωρίζοντας την αγάπη του αδελφού του αποφάσισε να το μαζέψει, να το ανακατασκευάσει και να του το κάνει δώρο τον Δεκέμβρη στην γιορτή του.
Το ποδήλατο όπως βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες ήταν σε κακή κατάσταση.

 σκουριασμένο κι ελεεινό.

Ανασκουμπώθηκε λοιπόν κι έπιασε δουλειά.
Κατ' αρχάς μας έκανε συνένοχους στο μυστικό και μας επέστησε την προσοχή να μη μας ξεφύγει κουβέντα.
Το ποδήλατο λύθηκε εις τα "εξ ων συνετέθη" κι άρχισε μια επίπονη, επίμονη και κοπιαστική δουλειά.
 

 μια δουλειά που γινόταν στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που του έμενε, συνήθως απογεύματα και βράδια.
Μια δουλειά που έπρεπε να μαζεύεται και να φυλάσσεται από τυχόν απρόσμενες επισκέψεις του αδελφού όταν εκείνος επέστρεψε από το ταξίδι του και μέχρι την ώρα της γιορτής του.
Μια δουλειά που εκτός από την επισκευή των εξαρτημάτων του ποδηλάτου, εμπεριείχε και ατέλειωτες ώρες έρευνας στο διαδίκτυο για κομμάτια τα οποία παρήγγειλε από διάφορες χώρες (Ολλανδία, Ιταλία, Αγγλία.. ).
Έτσι σιγά σιγά και κομμάτι κομμάτι άρχισε να διαμορφώνει το mercier από σκουπίδι σε ποδήλατο.

με ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή στη κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και στο παγουρίνο..

στις ρόδες του ..

στην σέλα..

μέχρι την ολοκλήρωση του έργου σε αυτό το αποτέλεσμα..

το οποίο του προσφέρθηκε στην γιορτή του (σαν αύριο) με αναβάτη - ποιόν άλλον; - τον Πρίγκηπα φυσικά!
Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την συγκίνηση του "μικρού" όταν είδε το δώρο.
Κάποια στιγμή που βρεθήκαμε μόνοι μας στην κουζίνα γύρισε και μου είπε
- ξέρεις τί με συγκίνησε μαμά; ότι το έφτιαξε με πολύ μεράκι
και τότε του είπα:
- δεν το έφτιαξε με πολύ μεράκι... το έφτιαξε με πολλή Αγάπη.. κι αυτό είναι το σημαντικό!

Ό,τι Αρχίζει Ωραίο Τελειώνει Με Πόνο

Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο.
Οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο.
Κι αυτοί που γυρίζουν στην δουλειά μετά από ολιγοήμερη άδεια.
Όπως η αφεντιά μου.
Τί ωραία που ήταν η βδομάδα που πέρασε!
Μια βδομάδα όμως που πέρασε και πάει..
Πάει και πίσω δεν γυρνάει.
Μια βδομάδα που είχε χαλάρωση, ξεκούραση, ύπνο, βόλτες και αργούς ρυθμούς δίχως ένταση και άγχος!
Αυτά αρνήθηκα να τα θυμηθώ σε όλη την διάρκεια της βδομάδας Μου.
Μια βδομάδα που είχε ΚΑΙ στολισμούς εορταστικούς..
Άφησα τ' αστροπελέκια ν' ασχοληθούν με το χριστουγεννιάτικο δέντρο που βαριέμαι θανάσιμα..

να κρεμάσουν τις μπάλες και τα παιχνίδια στα κλαδιά του

κι εγώ ασχολήθηκα με το υπόλοιπο σπίτι, μέσα κι έξω...
Βάζοντας παντού λαμπάκια που λατρεύω το φως τους

και φροντίζοντας τις μικρές λεπτομέρειες σε όλες τις γωνιές του σπιτιού

 

 κρεμάσαμε αστέρια σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του σπιτιού

και τέλος φτιάξαμε μουστοκούλουρα σε χριστουγεννιάτικη βερσιόν!..
μη ρωτήσετε ποιανού ήταν η ιδέα...
Ένας (ή μάλλον μία) είναι η τρελή στο σπίτι μας, η γράφουσα...

Καλό μήνα λοιπόν..
Καλή εβδομάδα και..
Καλό μου κουράγιο!

(δεν θέλω να πάω, δεν θέλω να πάω, δεν θέλω να πάω, δεν θέλω να πάω, δεν θέλω να πάω, δεν... )