Ζω..........ακόμα!

M'"έφαγε" εκείνο το Κυριακάτικο κάλεσμα της φίλης μου της Άντζελας.

Σας περιμένω, μου είπε, για φαγητό. Θα μαζευτούμε το μεσημέρι σπίτι μου μερικοί φίλοι.

Χάρηκα...

Και πήγαμε.

Και πολύ γελάσαμε.

Και πολύ φάγαμε.

Και πολύ φχαριστηθήκαμε.

Και σηκωθήκαμε να φύγουμε το απόγευμα.

Όλες τις ώρες που ήμασταν εκεί είχα πίσω απ'την πλάτη μου μια πόρτα ανοιχτή (για τα τσιγάρα), να μπάζει ψοφόκρυο.

Η αλήθεια είναι πως δεν πολυέδωσα σημασία.

Την Δευτέρα στη δουλειά ένιωσα την πρώτη αδιαθεσία.

Την Τρίτη μ' επισκέφτηκαν τα πρώτα ρίγη. Στην αρχή υπέθεσα πως θα πουν τα "χρόνια πολλά", θα κάτσουν λίγο και θα ξεκουμπιστούν να φύγουν.

Αντί αυτού εκείνα ήρθαν και κατσικώθηκαν.

Την Τετάρτη πήγα στη δουλειά ...οργανωμένη, είχα στην τσάντα μου κουτί με χαρτομάντηλα, ντεπόν και βιταμίνες C.

Καταλαβαίνετε πως γυρίζοντας την Τετάρτη το βράδυ σπίτι, η διαδρομή που ακολούθησα ήταν συγκεκριμένη....έπεσα στο κρεββάτι.

Έτσι έκανα ρεβεγιόν παρέα με τα αντυπυρετικά, τα αναβράζοντα δισκία και τις εντριβές.

Ανήμερα σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, για να κάνω τρέμοντας ένα καυτό ντους και να ξαναγυρίσω με τρεμάμενα πόδια στο κρεββάτι.

Τη δεύτερη μέρα των χριστουγέννων έκατσα το μεσημέρι στο τραπέζι να φάω με την οικογένεια.

Σαν την τρελλή.

Κουκουλωμένη με μια χοντρή ζακέτα, με το μαλλί μαζεμένο μ'ενα λαστιχάκι, τα χείλη σκασμένα και έχοντας παντελή έλλειψη από γεύση και όσφρηση.

Σα να είχα βγει απ'τις ιλουστρασιόν σελίδες του marie claire ένα πράμα.

Ποιά Ζιζέλ και ποιό τοπ μόντελ!

Όλες ωχριούσαν μπροστά στη λάμψη και την ομορφιά μου!

Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως όλες τις μέρες έχω στο πάτωμα δίπλα απ'το κρεββάτι μου, τί άλλο;.....το σεσουάρ!

Με το που νιώθω τα πρώτα ρίγη να έρχονται, πιάνει δουλειά το σεσουάρ κάτω απ'το πάπλωμα.

Καταπληκτικό αποτέλεσμα!

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που αισθάνομαι καλύτερα, αλλά παραμένω κλινήρης!

Φανταστικό εορταστικό τετραήμερο έτσι;...

Δεν μπορείτε να πείτε!

Χρόνια Πολλά σε όλους σας!

Και Υγεία παιδιά......Υγεία πάνω απ'όλα!

Ελευθερία όχι...αναρχία

H blog+O-σφαιρα με κάλεσε σε παιχνίδι.

Προσωπικά μ'εκνευρίζουν τα μπλογκοπαίχνιδα.

Αυτό που κάποιος ξεκινά κάτι και μετά από λίγο σε όποιο μπλογκ και να μπεις βλέπεις το ίδιο θέμα να επαναλαμβάνεται, σαν ίωση που εξαπλώνεται, ποτέ δε μου γέμισε το μάτι.

Παρ΄όλα αυτά μου είναι δύσκολο να αρνηθώ προσκλήσεις, ειδικότερα όταν συμπαθώ κάποιον.

Μου φαίνεται πως θα πληγωθεί ή θα στενοχωρεθεί και σε καμμία περίπτωση δεν θέλω να γίνω αιτία για κάτι τέτοιο.

Έτσι λοιπόν, θα της κάνω το χατήρι να γράψω κάτι που να περιλαμβάνει τις λέξεις: "αναρχία, συναίσθημα, πέφτω, δίνω, τέλος" και μάλιστα κάτι αληθινό!

Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα όταν ήμουν έγκυος στον πρώτο μου γιό ήταν το "ελευθερία όχι αναρχία", φοβερό βιβλίο!

Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα που είχα στο τέλος.

Αισθανόμουν απόλυτα ικανή να χειριστώ οποιαδήποτε κατάσταση.

Επεδίωκα μάλιστα ν'ανοίγω κουβέντα με τις φίλες μου γύρω απ'το θέμα, για να μπορώ να δίνω μικρές "διαλέξεις" γύρω απ'τον άψογο, κατ'εμέ, τρόπο που ο συγγραφέας χειριζόταν απλές, αλλά και πιο σύνθετες, καταστάσεις με τους μικρούς μπόμπιρες.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν φορές που το ξεφυλλίζω για να καταλήξω  να πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμά του και να ανακαλύπτω πάντα κάτι καινούργιο!

Μη περιμένετε από μένα να καλέσω άλλους να συνεχίσουν....  :)

Σιωπή

Aπό την προηγούμενη βδομάδα μοιάζει νά'χουν περάσει αιώνες.

Γίνανε τόσα πολλά αυτές τις τελευταίες μέρες.

Πολλά και άσχημα.

Με επίκεντρο όλων,       ένα θάνατο.

Τον Άδικο θάνατο ενός παιδιού.

Ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό μου ή το δικό σου.

Επέλεξα να παραμείνω σιωπηλή όλες αυτές τις μέρες, διαβάζοντας....... ακούγοντας δηλώσεις και λόγια ...λόγια.....λόγια.

Κάποιες φορές μπήκα στον πειρασμό να φωνάξω.. "ΣΚΑΣΜΟΣ, επιτέλους".

Δεν έχω να πω τίποτα.

Νιώθω πως έχουν ειπωθεί όλα.

Παράλληλα έχω την αίσθηση πως τέτοιες στιγμές, είναι καλύτερα να σωπαίνει κανείς.

........................................................................................................................

Τ'αποτελέσματα της κάλπης

Σας ανακοινώνω τα αποτελέσματα όπως είχα υποσχεθεί.

Σας τα ανακοινώνω από σήμερα το βράδυ, διότι αύριο έχω κομμωτήρια, ψώνια, γενικά τρέξιμο και δεν προβλέπεται να σας δω και να με δείτε.

Λοιπόν, το 45,83% ψήφισε "όχι, μ'αρέσει πολύ έτσι όπως είναι".

Και πολύ καλά έπραξε, διότι ποιός τρέχει τώρα για συνεργεία και μαστόρους και ποιός μπλέκει μες τις γιορτές με ανακαινίσεις;

Το βαριόμουν αφάνταστα κι όσο οι πρώτοι κονταροχτυπιόντουσαν με τους δεύτερους  το 41,67% δηλαδή, που λέγανε "δεν είναι κακή ιδέα", τόσο έχανα τον ύπνο μου.

Είπαμε, να σας δώσω το δικαίωμα να αποφασίσετε "πριν από μας, για μας", αλλά όχι ό,τι κι ό,τι.

Μόνο αυτό που με βολεύει και θέλω.

Δεν θέλω αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες του τύπου "και πού να ξέρουμε τί θες;", διότι εμμέσως πλην σαφώς σας καθοδήγησα.

Τί, ότι είναι δώρο σας είπα (για να σας πιάσω στο συναίσθημα).

Τί, πως τα δώρα δεν τα πετάμε σας είπα, τί άλλο θέλατε δηλαδή για να καταλάβετε;

Αλλά μπαααα.....χαμπάρι εσείς..

Εκεί, επιμονή, "δεν είναι κακή ιδέα" και "δεν είναι κακή ιδέα".

Όλη τη βδομάδα μου σπάσατε τα νεύρα.

Τελικά ήρθατε δεύτεροι και πολύ το φχαριστήθηκα.

Αμ πως!

Εκείνοι όμως που μου έκαναν τα νεύρα τσατάλια, ήταν εκείνοι οι τρεις.

Για κείνους τους τρεις....ατάσθαλους λέω.

Τον ένα που ψήφισε "σαφέστατα ναι, αυτό είναι χάλια".

(Χάλια είναι τα μούτρα σου βρε, που θα μου πεις εμένα χάλια το μπλογκάκι μου.Που σου δώσανε το δικαίωμα της ψήφου και νόμισες πως έχεις την εξουσία να κρίνεις και να ακυρώνεις, κάφρε, ε, κάφρε!).

Και τους άλλους δυό που τόλμησαν να ψηφίσουν "βρε δεν με παρατάς, την έννοια σου νομίζεις πως έχω;"

Εσάς τώρα τί να σας πω;

Στην ευγένεια παίρνετε υπό το μηδέν.

Διότι εγώ μπορεί να το βάζω σαν επιλογή, αλλά εσείς οφείλετε να μη τη χρησιμοποιήσετε.

Γκέγκε;

Όχι πήραμε αμπάριζα και τα σαρώνουμε όλα.

Άντε γιατί α!

Μουντά χριστούγεννα

Δεκέμβρης πιά!

Μα πότε κιόλας έφτασε το τέλος αυτής της χρονιάς;...

Ούτε που το κατάλαβα.

Πέρυσι, όπως και κάθε χρόνο, τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη στόλιζα το σπίτι.

Λαμπάκια παντού, μέσα κι έξω απ'αυτό και το δέντρο να δεσπόζει στην είσοδο και να μας δυσκολεύει το μπες βγες.

Όμως κανείς δεν διαμαρτυρόταν.

Τις νύχτες άναβα όλα τα φωτάκια και καθόμουν δίπλα στο αναμμένο τζάκι περιμένοντας τον άντρα μου να γυρίσει απ'το μαγαζί.

Τα φετινά χριστούγεννα θα μας βρουν "φιλοξενούμενους" στο σπίτι του παππού.

Τ'αστροπελέκια έχουν για δωμάτιο το καθιστικό-σαλόνι.

Το σπίτι είναι άνετο δε λέω, όμως δεν είναι το σπίτι μας.

Η διάθεση μου για στολίσματα τη φετινή χρονιά είναι μηδενική.

Άσε που όλα τα στολίδια και το δέντρο έχουν μείνει στο πατάρι του σπιτιού της Αθήνας.

Προχτές με ρώτησε το μικρό αστροπελέκι

- Μαμά, δεν θα στολίσουμε;

- Όχι, του είπα, θα στολίσουμε μια και καλή του χρόνου που θα είμαστε σπίτι μας.

Όμως τα λυπάμαι. Δεν θέλω να είναι "μουντά" τα χριστούγεννά τους.

Μάλλον θα το μπαλώσω το πράμα με τίποτα στολίδια γύρω γύρω και λαμπάκια.

Κι ας μην έχουμε δέντρο, ίσα για το καλό που λένε.

Αυτό θα κάνω!