Πολύ είχα χαρεί όταν μετακομίσαμε στην εξοχή.
Κι ακόμα περισσότερο όταν πληροφορήθηκα πως σ'αυτες τις περιοχές (που θεωρουνται "απομακρυσμένες") η Νομαρχία διαθέτει πούλμαν για την μεταφορά των παιδιών από και προς το σχολείο.
Μεγαλεία, σκέφτηκα....Εύγε στη Νομαρχία.
Έτσι κίνησε ο άντρας μου την Τρίτη που μας πέρασε να γράψει τα παιδιά στο καινούργιο σχολείο.
Απλή η διαδικασία.
Στα χέρια είχαμε το χαρτί της μεταγραφής από το προηγούμενο σχολείο με τις σφραγίδες, τις υπογραφές...με όλα του τα κομφόρ τέλος πάντων.
Τίποτα δεν του έλειπε.
Ένα χαρτάκι μούρλια, που όμως δεν χρησιμοποιήθηκε, τουλάχιστον όχι μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες.
Ξεκινά ,που λέτε, το πρωί ο άντρας μου για το σχολείο γύρω στις 8.
Εγώ έμεινα σπίτι να τον περιμένω να γυρίσει για να φύγουμε μαζί για το γραφείο.
Κάνω το μπάνιο μου, ντύνομαι, χαζεύω στην τηλεόραση,.......πουθενά ο άντρας μου.
Κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο.
"Θα αργήσω, μου λέει, εδώ είναι μόνο μια δασκάλα κι ο διευθυντής ο οποίος κάνει τις εγγραφές θά'ρθει κατά τις εννιά".
Οκ, τί να κάνουμε τώρα;...περίμενε, του λέω.
Στις 9,30 με ξαναπαίρνει...ναι...ναι...καλά καταλάβατε. Ο κύριος διευθυντής δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του.
Ντρεπότανε;.....το'παιζε ντίβα;....θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου.
Είχε λέει κάποια δουλειά. Τώρα αυτές τις δουλειές των δημοσίων υπαλλήλων τις ξέρουμε όλοι καλά,....
Αρχίζω να "ανεβάζω θερμοκρασία".
"Πες σ'αυτή τη δασκάλα που είναι εκεί να του τηλεφωνήσει να έρθει, τί θα πει έχει δουλειά; φωνάζω στο τηλέφωνο...κι εσύ έχεις δουλειά και καθυστερείς αυτή τη στιγμή".
Ο άντρας μου πιο "χαμηλών τόνων" άνθρωπος, με καθησυχάζει.
"καλά, καλά....φύγε εσύ για το γραφείο μην αργήσουμε κι οι δυό και θά'ρθω κι εγώ".
Έτσι νόμιζε..
Διότι όταν επιτέλους έκανε την εμφάνισή του ο κύριος διευθυντής ήταν για να μας κάνει την καρδιά περιβόλι.
Το σχολείο λέει είναι υπερπλήρες.
Σε αίθουσες που θά'πρεπε να είναι 20 παιδιά, έχει 30 κι αρνιόταν πεισματικά να γράψει έστω κι ένα ακόμα.
"Κι ο υπουργός ο ίδιος νά'ρθει" είπε στον άντρα μου, "άλλα παιδιά δεν παίρνω, να πάτε στο διπλανό σχολείο".
(Και μου τό'χε πει ο υπουργός....."Νιόβη άμα θες να πάω να τον παρακαλέσω....στα πόδια του να πέσω"... )Αυτό που θά'πρεπε να κάνει ο υπουργός, ρε φίλε, άλλο ήταν και δεν το είχε πράξει, εσένα θα παρακαλούσε;...ήμαρτον Κύριε!
Εμείς, εδώ που τα λέμε, κανένα πρόβλημα δεν είχαμε να πάμε στο διπλανό κτίριο.
Διότι και πιο καινούργιο είναι σε σχέση με το πρώτο που στεγάζεται σε ένα παλιό σπίτι και πιο σύγχρονο και καλύτερο προαύλιο χώρο διαθέτει.
Πήγαμε όμως εκεί, όπου ανήκει λέει ο δρόμος μας.
Χάρηκε, που λέτε ο άντρας μου...."κάθε εμπόδιο σε καλό" σκέφτηκε.
Με το μούρλια χαρτί λοιπόν στο χέρι, πέρασε στο απέναντι κτίριο σκεπτόμενος πως σε καλό μας βγήκε η αναποδιά.
Έτσι νόμιζε.
Διότι ο καινούργιος διευθυντης του δήλωσε πως τα πούλμαν του σχολείου του δεν περνάνε από το σπίτι μας......
"Δεν μπορείτε να τα φέρνεται και να τα παίρνετε εσείς;" ρώτησε ηλίθια.
Αν μπορούσαμε ρε φίλε θα πέφταμε στην ανάγκη σου;.... Εργαζόμενοι είμαστε...φεύγουμε στις επτάμιση το πρωί και γυρίζουμε στις επτά τ'απόγευμα..
Κι εδώ ξεκίνησε η τηλεφωνική "μάχη" μεταξύ των δυο στρατοπέδων.
"Ας έρχονται με το δικό μας πούλμαν", έλεγε ο πρώτος διευθυντής, "και να περνάνε σε σας μόνα τους, αυτό δεν κάναμε και πέρυσι;".
Παρένθεση: τα δυό σχολεία έχουν πενήντα μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο, αλλά είναι πάνω σε κεντρικό δρόμο.
"Πριτς.. " απαντούσε ο δεύτερος διευθυντής, "αυτό έγινε και δεν ξαναγίνεται, διότι αν συμβεί το οτιδήποτε στα παιδιά, θα βρω τον μπελά μου".
Το να συνοδεύει κάποιος δάσκαλος αυτά τα δέκα παιδάκια που "περισσεύουν" από το ένα σχολειο στο άλλο, τσιμουδιά.....
Ξέρω...ξέρω....έχω τρελές απαιτήσεις.
Να μη τολμήσω να πω και την ακόμα πιο τρελή μου σκέψη, πως θα μπορούσε το δρομολόγιο του πούλμαν να διαμορφωθεί έτσι ώστε να περιλαμβάνει και μια περιοχή λίγο πιο πέρα απ'την εμβέλειά του....διότι καταλαβαίνω πως είναι θρασύτατη ακόμα και σαν σκέψη!
Μπαλάκι που λέτε τα παιδιά, άλλαζαν χέρια από τον ένα διευθυντή στον άλλο κι άκρη δε βρισκόταν.
Στο τέλος είπαν στον άντρα μου πως θα έκαναν συμβούλιο την Πέμπτη και να τηλεφωνήσουμε να μάθουμε.
Τηλεφωνάμε......δεν είχαν βρει λέει ακόμα λύση - σιγά μην εύρισκαν- και να πάρουμε την Παρασκευή.
Φυσικά ούτε την Παρασκευή υπήρξε λύση.
Αυτό που έκαναν όμως, ήταν να μας πασάρουν τα τηλέφωνα δυό άλλων σχολείων και να μας πουν να δούμε αν κάποιο από αυτά μπορεί να μας "καλύψει".
Πάσα μας έκαναν το μπαλάκι οι άνθρωποι και μας άφησαν να τρέξουμε στο γήπεδο!
Τηλεφώνησα η ίδια στα δυό σχολεία.
Στο πρώτο δεν μου απάντησε ποτέ κανείς, διότι η ώρα που πήρα ήταν "προχωρημένη" για τα δημοσιουπαληλικά δεδομένα.
ΜΙΑ Η ΩΡΑ το μεσημέρι κι εγώ η θρασύτατη περίμενα να βρίσκεται ο δημόσιος υπάλληλος δάσκαλος στο γραφείο του!
Έχω μεγάλο θράσος, το ξέρω.
Στο δεύτερο όμως υπήρξα πιο τυχερή.
Μετά από πολλά κουδουνίσματα μου απάντησε ο διευθυντής αυτοπροσώπως παρακαλώ...και μου είπε πως ναι, τα σχολικά τους μπορούν να περάσουν από την περιοχή μας και να πάω τη Δευτέρα να γράψω τα παιδιά.
Τώρα εγώ γιατί δεν αφήνομαι να το χαρώ ακόμα;...
Θα σας πω την Δευτέρα......άσε να δούμε πρώτα...
