Τα Γενέθλια Της Κρίσης

Ένα από τα βράδυα της προηγούμενης βδομάδας τ' αστροπελέκια γύρισαν από την βόλτα τους κι άρχισαν να με γυροφέρνουν.
Με ζώσαν  μαύρα φίδια.
Όταν αυτοί οι δυο κάνουν ανακωχή στην ανταγωνιστικότητα τους και συμπράττουν δεν είναι ποτέ για καλό.
Τουλάχιστον όχι για το δικό μου καλό.
Σύντομα οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.
Οι δυό συνωμότες είχαν ρωτήσει στο beach-bar που έχουν κάνει στέκι με την παρέα τους και είχαν πάρει τιμή ανά άτομο για να κάνουν εκεί τα γενέθλια του Βασίλη που ήταν το Σάββατο που μας πέρασε.
Τα άτομα που είχαν κατά νου να καλέσουν, με πρόχειρους υπολογισμούς, ήταν καμιά δεκαπενταριά.
Το ξέκοψα μιας εξ' αρχής.
Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει τους είπα και τους εξήγησα τους λόγους.
Ο πρώτος ήταν οικονομικός κι ο δεύτερος και σπουδαιότερος για μένα ήταν πως τον Δεκέμβρη που ήταν τα γενέθλια του Παναγιώτη για πολλές και διάφορες αιτίες, που δεν είναι της παρούσης στιγμής, τα γενέθλια του μικρού πέρασαν τελείως απαρατήρητα.
Πέρα από ευχές, φιλιά, σφιχτές αγκαλιές και το δώρο του,  δεν κάναμε καν τούρτα!
Θεωρούσα λοιπόν άδικο να γίνει κάτι διαφορετικό για τον Βασίλη.
Μαζεύτηκαν και δεν επέμεναν.
Ο Βασίλης βιάστηκε να μου πει πως δεν τον ένοιαζε.
Ο μικρός πάλι, που απ' ότι φάνηκε καιγόταν περισσότερο από τον εορτάζοντα για το πάρτυ που είχαν κατά νου, μουρμούρισε πως έτσι κι αλλιώς στα δικά του γενέθλια δεν γινόταν να κάνουμε κάτι και το καταλάβαινε και δεν τον πείραζε καθόλου να κάνουμε για τον Βασίλη και μπλα μπλα μπλα....
Εγώ ανένδοτη!
Ότι είχε ο ένας θά'χει κι ο άλλος, τελεία και παύλα.
Τα γενέθλια θα γιορταστούν οικογενειακά τους είπα και η κουβέντα έκλεισε εκεί.
Κι έφτασε το Σάββατο.
Η τούρτα είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ κι ήταν έτοιμη στο ψυγείο.
Το πρωί που κατέβηκα τους βρήκα να τρώνε πρωϊνό κι άρχισα να του τραγουδώ.. "σήμερα γιορτάζει όλη η γη, με πουλιά θα στείλω μιαν ευχή...."   και δώστου τα φιλιά και δώστου οι αγκαλιές και δώστου η συγκίνηση.
Και δώστου τα μαμαδίστικα .... που τόσο δα ήσουν, να .. μια σταλίτσα και πότε έγινες ολόκληρο παλικάρι (σ' αυτό το σημείο συνήθως συνέρχομαι απ' την συγκίνηση και συμπληρώνω αυστηρά  .. και μυαλό δεν έβαλες) για να τον ακούσω να μου λέει "πάλι τα ίδια άρχισες βρε μαμά" και να γελάσουμε όλοι μαζί.
Καλεσμένοι ήταν η οικογένεια.
Η νύφη μου με τον Πρίγκηπα

(ο μεγάλος μου γιός έλειπε σε αγώνες ιστιοπλοϊας στο ράλυ Αιγαίο), ο δεύτερος γιός μου με την κοπέλα του, ο αδελφός μου κι ο κολλητός φίλος των αστροπελεκιών.
Απλά... λιτά κι απέριττα..
Για το καλό της μέρας στρώθηκε ένα "ιδιαίτερο" τραπεζομάντιλο στο τραπέζι, καραβάκια ξύλινα και μικροί φάροι τοποθετήθηκαν ολόγυρα στην βεράντα και φαναράκια με κεριά

 έφτιαξαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα.
Γυρίζοντας το μεσημέρι από την προπόνηση της ιστιοπλοϊας  άρχισαν τα επιφωνήματα.
"πω πω!! πολύ ωραία τα' φτιαξες μαμά! "
Έτσι η οικογένεια συγκεντρώθηκε, η μουσική έπαιζε και τα αγόρια έκαναν χορευτικές φιγούρες στο γκαζόν με τον Πρίγκηπα να τους παρακολουθεί από κοντά.

Οι πίτσες κατέφθασαν κι εξαφανίστηκαν, τα γέλια ήταν πολλά και η διάθεση χαρούμενη !
Το τραγούδι των γενεθλίων τραγουδήθηκε δυνατά απ' όλους μας και τα κεράκια σβήσανε μέσα σε χειροκροτήματα.

Αργά το βράδυ όταν όλοι είχαν φύγει κι εγώ τριγύριζα στην κουζίνα μαζεύοντας και συγυρίζοντας άκουσα με έκπληξη τον Βασίλη να λέει " ήταν πάρα πολύ όμορφα μαμά !".
Έμεινα για λίγο ακίνητη και συλλογίστηκα με πόσο απλά και λίγα πράγματα είναι ευχαριστημένα τα παιδιά!
Μήπως τελικά δυσκολεύουμε μόνοι μας την ζωή μας;...
Λέω... μήπως....

Το Αγριμιώ Και Τα Βότσαλα

https://aplosetoxeri.wordpress.com/

Τα "προξενιά" τα έκανε η Αριστέα.
Εκείνη μίλησε για την ανάρτηση "η αμοιβή μου" στο Αγριμιώ κι εκείνη ήρθε σε επαφή μαζί μου αφήνοντας σχόλιο.
Παρορμητική, ζεστή και μ' ένα ενθουσιασμό που με ξάφνιασε.
Εκεί στην μακρινή Μελβούρνη δουλεύει εθελοντικά σαν κοινωνική λειτουργός μένοντας με παιδιά που έχουν προβλήματα στο οικογενειακό τους περιβάλλον, παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σωματικά ή σεξουαλικά, παιδιά που βιώνουν την σκοτεινή πλευρά της ζωής.
Της απάντησα ευγενικά αλλά αρνήθηκα την πρότασή της να γράψουμε  κάτι  μαζί για τις ανάδοχες οικογένειες και την αναδοχή.
Τί είχα άλλωστε να πω;
Ένιωθα πως οτιδήποτε ήταν αυτό το είχα κλείσει στις λίγες προτάσεις της συγκεκριμένης ανάρτησης.
 Νόμιζα πως την απέτρεψα, πως ήταν σαφής και κατηγορηματική η άρνησή μου και την... ξέχασα.
Σε λίγες μέρες κατέφθασε ένα email σωστός χείμμαρος!
Χείμμαρος αγάπης και ζεστασιάς.
Μιλούσε σα να με ήξερε χρόνια.
Σαν να γνωριζόμαστε.
Με έλεγε .. αδελφή της κι είχε χτυπήσει άθελά της το ευαίσθητο σημείο μου.
Την αχίλλειο πτέρνα μου.
Την κρυφή  επιθυμία που με ταλανίζει όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αχ και νά' χα μια αδελφή!
Να μπορώ να μιλήσω, να γελάσω, να κλάψω, να μοιραστώ μαζί της.
Κι ήρθε ξάφνου απ' το πουθενά μια άγνωστη να μου απλώνει το χέρι, να ανοίγει μια πελώρια αγκαλιά και να με καλεί να γίνουμε αδελφές.
Από την μια στιγμή στην άλλη τα χιλιάδες χιλιόμετρα τα κάλυψε το γέλιο  της, ο ενθουσιασμός της, η ενέργεια που ένιωθα να μου στέλνει και να με ξυπνά, να με ταράζει, να με αφυπνίζει.
Δεν μπορούσα να μη δεχτώ.
Δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο.
Είχε ήδη ξεκινήσει το στήσιμο της ιδέας της και στο email εκείνο μας έστελνε (μιας και στα σχέδιά της ήμασταν τρεις οι κρίκοι η Αριστέα, Εκείνη κι εγώ) αναλυτικά τις προτάσεις τις οποίες είχε βάλει ήδη σε εφαρμογή!
Με συγκίνησε και μ' έκανε να χαμογελάσω μα καθώς περνούσε ο καιρός την ξέχασα πάλι.
Μες την τριβή με την καθημερινότητα και τα προβλήματά της η μικρή ενθουσιώδης φίλη μου ξεχάστηκε για άλλη μια φορά.
Και σήμερα, έτσι ξαφνικά, την θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα τί να απέγιναν όλα εκείνα τα σχέδια κι ο ενθουσιασμός.
Είπα μέσα μου πως πάει... ξεχάστηκε το πράγμα.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και παράλληλα θυμόμουν απ' τα γραφόμενά της πως το εικοσιτετράωρο της δεν έφτανε για να καλύψει το δόσιμο σε κοινά και δραστηριότητες.
Και τότε είδα το email.
Ένας σύνδεσμος που με παρέπεμπε σε ένα ολοκαίνουργιο ιστολόγιο και μάλιστα σαν... διαχειρίστρια μαζί με τις άλλες δυο αγαπημένες την Αριστέα και το Αγριμιώ.
Το χέρι μου οδηγούσε το ποντίκι δίχως στην αρχή να καταλαβαίνω τί γίνεται.
Τα μάτια μου δάκρυσαν στις πρώτες αράδες που διάβασα.
Το Αγριμιώ όχι μόνο δεν είχε ξεχάσει αλλά είχε κάνει πράξη όσα με ενθουσιασμό υποστήριζε και πρότεινε πριν από καιρό.
Είχε στήσει μόνη της ένα ολοκαίνουργο μπλογκ μ' εμάς τις τρεις σαν δημιουργούς του.
Δεν είμαι καλή στο να περιγράφω. όμως αν μπείτε και διαβάσετε την σελίδα "ποιές είμαστε"  θα καταλάβετε γιατί με πήραν τα ζουμιά.
Ευχαριστώ πολύ Αγριμιώ.
Ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό που μου μετέδωσες, για την θάλασσα αγάπης που μου έστειλες, για την τιμή που μου έκανες να με πεις αδελφή σου.
Ευχαριστώ!

Μόνο Πρέπει

Είμαι κουρασμένη.
Είμαι διαλυμένη.
Είμαι θυμωμένη.
Έτοιμη με το παραμικρό να βάλω τις φωνές.
Και θέλω να κλάψω με λυγμούς κλεισμένη στο δωμάτιό μου.
 Να μείνω μόνη  και να ουρλιάξω απ' τον πόνο..
Όχι πόνο σωματικό.
Πόνο ψυχής!
 Πνίγομαι κι έχω λυγίσει.
Όλοι θέλουν από μένα, όλοι ζητούν, όλοι περιμένουν.
Κι εγώ πρέπει να είμαι εδώ για όλους και για τον καθένα χωριστά.
Να νοιαστώ για τις ανάγκες.
Να φροντίσω τα μικρά και τα μεγάλα.
Τα καθημερινά.
Τα απλά και τα σύνθετα.
Τα εύκολα και τα δύσκολα.
Και θέλω απεγνωσμένα κάποιος να πάρει όλο αυτό το βάρος από πάνω μου.
Και να κάνει εκείνος όλα αυτά που πρέπει εγώ να κάνω..
Και να αφεθώ κι εγώ στις φροντίδες κάποιου άλλου.
Και νά'χω να νοιαστώ μόνο γι' αυτά που με ευχαριστούν.
Αυτά που μου δίνουν χαρά.
Όπως τότε που ήμουν παιδί.
Αλλά δεν γίνεται.
Γιατί τώρα είμαι μαμά.
Και σαν μαμά δεν έχω "θέλω" αλλά μόνο "πρέπει".

Η Μετάβαση Των Αστροπελεκιών

Τούτο το καλοκαίρι συντελείται η απόλυτη μετάβαση των αστροπελεκιών από την παιδική ηλικία στην εφηβεία.
Η αρχή έγινε με το που έκλεισαν τα σχολεία και μου ζήτησαν την άδεια να πηγαίνουν για μπάνιο  με τους φίλους τους.
Η δικαιολογία έτοιμη... "εσύ θα γυρίζεις από την δουλειά κουρασμένη και θα θέλεις να ξεκουραστείς" .
Σκέφτεσαι πως δεν έχουν κι άδικο.
Όταν γυρνάς μετά από δέκα, δώδεκα, ακόμα και δεκατέσσερις ώρες δουλειάς το τελευταίο πράγμα που  ζητάς είναι να πας στη θάλασσα!
Aπό την άλλη έχω ένα (και μοναδικό προσόν) .......θυμάμαι.
Θυμάμαι στα χρόνια τους τί ήθελα, τί με ευχαριστούσε, τί ζητούσα .. και προσπαθώ μέσα σε πλαίσια και λογικά όρια να τους επιτρέπω πράγματα που θα τα κάνουν να έχουν όμορφες αναμνήσεις από την περίοδο της εφηβείας τους.
Άρχισαν λοιπόν να πηγαίνουν για μπάνιο μόνοι τους.
Οι γονείς ενός από τους φίλους τους έχουν ένα beach bar στην παραλία, εκεί λοιπόν έγινε το στέκι τους.
Μπάνιο, παιχνίδι, παρέα με τους φίλους τους, ότι θά' θελε ένας έφηβος για να περάσει καλά.
Και χθες είχαν πάει σε συναυλία των ONIRAMA στο εκπτωτικό χωριό McArthur.

Ξεκίνησαν από νωρίς όλη η παρέα γιατί θα πήγαιναν με το λεωφορείο έως εκεί και στις δέκα πήγε ο πατέρας τους και τους έφερε.
Ενθουσιασμός!
Πέρασαν λέει τέλεια!
Τα μάτια τους γυάλιζαν από χαρά, τα λόγια έβγαιναν χείμμαρος για να μου περιγράψουν όσα έζησαν.
Η αίσθηση της ελευθερίας, ότι πήγαν μόνοι τους με το λεωφορείο, ότι κινήθηκαν δίχως την παρουσία κάποιου γονιού τα ενθουσίασε.
Γι' αυτό κι άκουσα τον Παναγιώτη να λέει: "περνάμε τέλεια φέτος!"
Εκείνοι περνάνε τέλεια κι εγώ αγωνιώ.
Για το αν θα διαχειριστούν την ελευθερία τους σωστά.
Για το αν θα λειτουργήσουν οι αρχές και οι αξίες ζωής που τους εμφυσήσαμε όλα τα χρόνια.
Για το αν θα υπερισχύσουν αυτές απέναντι απ' το αίσθημα της ένταξης στο σύνολο και της διάθεσης να μοιάσεις, να μην διαφέρεις από τους άλλους.
Ήδη βλέπω αλλαγές στο ντύσιμο.
Ένα κασκέτο που δωρίστηκε στον Βασίλη φοριέται νυχθημερόν, κυριολεκτικά.

Φαντάζομαι πως αν δεν τον ενοχλούσε θα το φορούσε ακόμα και στον ύπνο.
Και προχθές που είχαμε πάει σε ένα πανηγύρι αγόρασαν και τα πρώτα τους χαϊμαλιά.
Ο Βασίλης μια πλακέτα με το σήμα των anonymous (και για όσους δεν γνωρίζουν όπως  εγω - γι' αυτό και ρώτησα - οι τύποι είναι χάκερς!)

  κι ο μικρός έναν τεράστιο σταυρό (τουλάχιστον τούτος κρατάει ακόμα) !!

Nαι, το  παραδέχομαι, φοβάμαι.
Ποιός γονιός όμως δεν φοβάται, δεν αγωνιά, δεν ανησυχεί;
Και προσεύχομαι σ' Εκείνον να τα φωτίζει και να τα σκεπάζει.
Άλλη ελπίδα δεν έχω.

Ο Εφιάλτης Τελείωσε

Η εβδομάδα της άδειάς μου πέρασε αργά και βασανιστικά.
Με καθημερινές επισκέψεις σε διαγνωστικά κέντρα και μια σειρά εξετάσεων απλών και πιο σύνθετων οι οποίες ευελπιστούσα να μας λύσουν το μυστήριο των χτυπημάτων του αδελφού μου.
Πήραμε την τελευταία απάντηση εξέτασης την προηγούμενη Πέμπτη και ήδη είχα κλείσει ραντεβού σε γιατρό την Δευτέρα το απόγευμα να δει τις απαντήσεις και να φωτίσει το μυστήριο.
Δεν προλάβαμε.
Σάββατο βράδυ είμαι ξαπλωμένη και διαβάζω το βιβλίο μου, ο Χρήστος απολαμβάνει τη δροσιά στην βεράντα, τα παιδιά έχουν κατέβει με φίλους τους στην παραλία.
Το κουδούνι της πόρτας χτυπά συνεχόμενα και μας κάνει να πεταχτούμε έντρομοι.
Η φωνή του γείτονα  "τρέξτε ο Α. έχει πέσει εδώ πιο κάτω κι έχει χτυπήσει", μας κάνει να βγούμε στον δρόμο πανικόβλητοι.
Αντικρύζω τον αδελφό μου με αίματα στο πρόσωπο, να μη μπορεί να σταθεί όρθιος και να βρίσκεται σε σύγχυση.
Με πιάνει τρόμος.
 Κάθε προσπάθειά μου να τον ηρεμήσω έπεφτε στο κενό.
Συγκεντρωμένοι γείτονες προσπαθούν να με καθησυχάσουν.
Το ασθενοφόρο είχε ήδη ειδοποιηθεί κι έφτασε σχετικά γρήγορα.
Παίρνουμε μαζί όλες τις απαντήσεις των εξετάσεων και τον συνοδεύουμε στο νοσοκομείο.
Καινούργιες εξετάσεις ακολουθούν οι οποίες βγαίνουν καθαρές.
Όπως ακριβώς κι αυτές που είχαμε ήδη στα χέρια μας.
Το μυστήριο παραμένει,.
Τί προκαλεί τα πεσίματά του;
Πώς πέφτει και χτυπά τόσο άσχημα στο πρόσωπο;
Γιατί δεν θυμάται;.
Έχει φτάσει δύο τα ξημερώματα της Κυριακής κι ενώ ο Χρήστος περιμένει να δει ο γιατρός του νοσοκομείου την απάντηση της αξονικής που του έκαναν και μετά απ' αυτό να φύγουμε ουσιαστικά άπραγοι κι ενώ είμαι δίπλα στο φορείο που είναι ξαπλωμένος στον διάδρομο, τον ακούω να λέει "ωχ, ωχ το χέρι μου".
Γυρίζω και βλέπω το χέρι να κάμπτεται προς την εξωτερική μεριά του σώματος, το πρόσωπό του να έχει ασπρίσει, τα μάτια να έχουν κλείσει ερμητικά, το στόμα να έχει σφίξει και το σώμα να κυριεύεται από σπασμούς.
Αυτό που υποψιαζόμουν όλον αυτό τον καιρό γινόταν μπρος τα μάτια μου.
Η φωνή μου τρόμαξε κι εμένα την ίδια "ένα γιατρό, γρήγορα ένα γιατρό".
Θυμάμαι κάποιους που έτρεξαν και το φορείο να μπαίνει με ταχύτητα, για δεύτερη φορά,  στα επείγοντα.
Τον κόσμο που περίμενε απ' έξω και ζητούσε κάποια πληροφορία για τον δικό τους άνθρωπο και τον σεκιουριτά που τους απαντούσε "περιμένετε παρακαλώ, έχουν ένα βαρύ περιστατικό μέσα" κι εγώ εκεί δίπλα να ακούω χωρίς να νιώθω, λες και είχα αδειάσει από κάθε ίχνος ζωής.
Η πόρτα του εξεταστηρίου ανοίγει, με φωνάζουν μέσα, μου λένε πως με ζητά, ζητά επίμονα την αδελφή του.
Μπαίνω.
Οι γιατροί μαλώνουν μεταξύ τους ρίχνοντας ευθύνη ο ένας στον άλλον που ήταν έτοιμοι να μας διώξουν.
Βλέπω τον αδελφό μου στο φορείο να του έχουν δέσει στα κάγκελα χέρια και πόδια.
Με ρωτά πότε θα φύγουμε.
Προσπαθώ να τον καθησυχάσω.
Οι γιατροί με  ρωτούν αν είχε στο παρελθόν παρόμοιες κρίσεις, αν παίρνει άλλα φάρμακα, την γενική κατάσταση της υγείας του, αν πίνει, αν... αν.... αν....
Απαντώ χωρίς δύναμη, μηχανικά, ξέπνοα.
Το πρόσωπό του γεμάτο αγωνία με κοιτά σα να περιμένει να τον σώσω από όλο αυτό!
Η εικόνα του θολώνει καθώς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα.
Ο γιατρός με παίρνει παράμερα.
- ξέρετε, ο αδελφός σας παθαίνει κρίσεις επιληπτικές, πρέπει να τον κρατήσουμε μέσα λίγες μέρες για παρακολούθηση...
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι χωρίς να μιλήσω.
Στον θάλαμο που μας ανεβάζουν αντιδρά πάλι και βάζει τις φωνές.
Θέλει να φύγουμε, προσπαθεί να σηκωθεί απ'το κρεβάτι και αρνείται να συνεργαστεί και να μείνει ακίνητος.
Τοποθετούνται κι εδώ κάγκελα και τα χέρια δένονται για να μπορέσουν να του βάλουν ορρό.

Ξεκινούν αμέσως την χορήγηση του φάρμακου που τον ηρεμεί και τον ρίχνει σε βαθύ και συνεχόμενο ύπνο.

Από την Δευτέρα, ξεκινάμε τις βάρδιες στο νοσοκομείο, δίπλα του.
Πηγαίνω στην δουλειά έχοντας το μυαλό μου σ' εκείνον κι αμέσως μετά το σχόλασμα τρέχω δίπλα του, για να αντικαταστήσω την κοπέλα που μένει κοντά του.
Την Τρίτη είναι καλύτερα και οι γιατροί επιτρέπουν να σηκωθεί  απ' το κρεβάτι και να κάτσει για λίγο σε μια καρέκλα.
Πρέπει να συνηθίσει τα χάπια που του δίνουν και τα οποία φέρνουν ζαλάδα και αστάθεια.
Έχει ηρεμήσει και συνεργάζεται.
Την Τετάρτη το πρωί μου τηλεφωνά χαρούμενος στην δουλειά  να μου πει πως ο γιατρός που πέρασε είπε πως θα φύγει σήμερα.
Μένω έκπληκτη.. νόμιζα... μου είχαν πει πως θα μέναμε μέχρι την Παρασκευή.
Πράγματι... παίρνει εξιτήριο.
Ο γιατρός με ενημέρωσε πως θα πρέπει ανελλιπώς και εφ' όρου ζωής να παίρνει τα χάπια του και πως όλα θα πάνε καλά.
 Οι κρίσεις ελέγχονται πλήρως με την φαρμακευτική αγωγή και συνήθως οι ασθενείς δεν παρουσιάζουν ξανά κάποιο επεισόδιο εκτός από ένα μικρό ποσοστό που μπορεί να παρουσιάσει μετά από κάποια χρόνια μια κρίση. 
Γυρίσαμε σπίτι ήσυχοι κι αισιόδοξοι πως όλα θα πάνε καλά.
Τον έβαλα στο μπάνιο, του έλουσα τα μαλλιά και τον έπλυνα σαν μωρό.
Δεν μίλησε, ακολουθούσε τις οδηγίες μου χωρίς αντίρρηση.
Τον κράτησα δυο μέρες εδώ μαζί μας, να τον βλέπω, να τον παρακολουθώ, να ησυχάσω πως συνήλθε.
Σήμερα ήρθε μαζί μας στα ψώνια και μου ζήτησε το απόγευμα να πάει μια βόλτα σε φίλους του που μένουν εκατό μέτρα απ' το σπίτι μας, είπα ναι.
Το βράδυ θα κοιμηθεί πια στο σπίτι του, δίπλα απ΄το δικό μας.
Ξέρω πως αυτήν την πρώτη νύχτα θα είμαι με την έννοια του, πως δεν θα κοιμηθώ απ' την ανησυχία, όμως πρέπει σιγά σιγά να μπούμε στους συνηθισμένους ρυθμούς μας.
 Ο εφιάλτης τελείωσε.
Όσο σοβαρό κι αν είναι κάτι, απαλαίνει όταν το γνωρίζεις και ελέγχεται.