Ο Νέος Είναι Ωραίος.. Αλλά Ο Παλιός Είναι Αλλιώς

Έβλεπα τα τελευταία χρόνια στα διάφορα blogs τις δημιουργίες decoupage ..

Στην αρχή με αδιαφορία μιας και δεν καταλάβαινα τί ήταν και πώς γινόταν αυτό που έβλεπα.

Όσο όμως εγώ αδιαφορούσα τόσο πλήθαιναν τα.. κρούσματα.

Όπου και να γύριζα τα μάτια, σε όποιο blog και να έμπαινα νά' σου μια κατασκευή decoupage να μου γελά ειρωνικά μες τα μούτρα.

Τσατίστηκα.. (η αλήθεια να λέγεται) και ρώτησα να μάθω τί στον κόρακα είναι αυτό το decoupage.

Έμαθα και συνέχισα να αδιαφορώ.. 

Έτσι κι αλλιώς έχω αποδεχτεί πως ότι έχει να κάνει με κατασκευές είναι σαν την φυσικοχημεία για μένα.

Στα δώδεκα χρόνια της σχολικής μου καριέρας είχαμε μια ισότιμη σχέση.

Την αγνοούσα επιδεικτικά και με αγνοούσε κι εκείνη!

Έτσι και με τις κατασκευές πάσης φύσεως..

Μέχρι που γράφτηκα στα μαθήματα εσωτερικής διακόσμησης όπου έμαθα πως θα συμπεριλαμβάνονταν κάποιες κατασκευές decoupage.

Αυτό ήταν, σκέφτηκα.. να η ευκαιρία μου!

Κι οργανώθηκα..

Ξαμολήθηκα με την "συμμαθήτρια" στα μαγαζιά και ψώνισα όχι μόνο όσα μας είχαν ζητηθεί, αλλά με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, θεώρησα πως έπρεπε να σηκώσω όλη την πραμάτεια!

Και δώστου κόλλες και δώστου κεραμικά και δώστου μπογιές και δώστου κορδέλες  και δώστου ριζόχαρτα και δώστου πινέλα και δώστου σπρέυ και δώστου... εξήντα κάτι ευρώπουλα,  έτσι με το καλημέρα σας!

Πήρα και δυο κουτιά για να αποθηκεύω όλο το τζάτζαλο που συγκέντρωσα και πήγα στο μάθημα περιχαρής!

Κι απλώσαμε τα σύνεργα στο τραπέζι οι "συμμαθήτριες" και πέσαμε με τα μούτρα στην δημιουργία..

Διάλεξα δυο παιδικά θέματα για να τα χαρίσω στους Πρίγκηπές μου κι ένα ουδέτερο κι άρχισα τις.. καλλιτεχνίες..

Η αλήθεια είναι πως ο καμβάς είναι ένα πολύ εύκολο υλικό, προφανώς γι' αυτό τον διάλεξε και η "δασκάλα" μας, οπότε "ξεπετάξαμε" σχετικά γρήγορα τις δημιουργίες μας και τις παρατάξαμε έξω από την αίθουσα να στεγνώσουν.

Γύρισα σπίτι και τα αποτελείωσα βάφοντας τα, (πασαλείβοντας και τον εαυτό μου παράλληλα)  και την δεύτερη φορά πήγα με πιο δύσκολο υλικό.. μια γυάλινη πιατέλα!

Εν τω μεταξύ, είχε μεσολαβήσει η επίσκεψη της αγαπημένης μου Ποδηλάτισσας στο σπίτι, η οποία μου έφερε δώρο αυτό το υπέροχο μπούστο από πηλό που είχε φτιάξει με τα χεράκια της κι απόμεινα να το κοιτάζω σαν χάνος..

Mα δεν είναι υπέροχο;

Αυτό ήταν!

Ο οίστρος της δημιουργίας με είχε συνεπάρει!

Άφησα στην άκρη τη φωτογραφική μηχανή κι έπεσα με τα μούτρα στις κατασκευές.

Έφτιαξα την πιατέλα μου..

την θαύμασα δεόντως... την στόλισα.. την φωτογράφισα και προχωρήσαμε στο τελευταίο στάδιο που ήταν η κατασκευή ενός επιδαπέδιου φωτιστικού από σύρμα..

αφού παλέψαμε δυο ώρες με τανάλιες, κοφτάκια, σπάγκους και με τα νεύρα μας, παραλάβαμε η κάθε μια ένα συρμάτινο κύλινδρο τον οποίο θα έπρεπε να "ντύσουμε" με κορδέλες της επιλογής μας.

Τέλος στο εσωτερικό του κύλινδρου στερεώνονται λαμπάκια (όπως αυτά που στολίζουμε το σπίτι τα χριστούγεννα) και το ιδιαίτερο φωτιστικό είναι έτοιμο για το εσωτερικό του σπιτιού  ή την βεράντα μας.

Γύρισα από το "μάθημα"  την Παρασκευή το βράδυ (Παναγίτσα μου) με το συρμάτινο ρολό παραμάσχαλα.. και Σάββατο πρωί πρωί έπιασα δουλειά.

Να προσπαθώ να στερεώσω τις κορδέλες από λινάτσα που είχα διαλέξει με μικρά συρματάκια και τα νεύρα μου να έχουν στήσει τρελό χορό!
Διότι δεν φτάνει που "δεν τό' χω"  κάνω και του κεφαλιού μου!
Μας είχε ζητηθεί κορδέλα 2,5 εκατοστών φάρδους έτσι ώστε να περνά ανάμεσα στα κενά του σύρματος και να στερεώνεται μ' αυτόν τον τρόπο.
Όμως εγώ, κόντρα στις συμβουλές της δασκάλας, διάλεξα διπλάσια σε φάρδος κορδέλα η οποία φυσικά δεν χωρούσε να περάσει και το υλικό της (λινάτσα) δυσκόλευε το όλο εγχείρημα καθώς ξέφτιζε.

Την πρώτη φορά που ένιωσα την παρόρμηση να ανοίξω την πόρτα και να το πετάξω απέναντι στα χωράφια.. δεν έδωσα σημασία..

Αντιπαρήλθα με αξιοπρέπεια που αρμόζει σε μια κυρία του πειρασμού να αρχίσω να βρίζω σαν λιμενεργάτης και συνέχισα να παλεύω σιωπηλά...

Είχε μεσημεριάσει πια όταν σταμάτησα, κοίταξα σιωπηλά το "φωτιστικό", ξήλωσα με σχετική ηρεμία τις κορδέλες που το έντυναν, το πήρα, το κατέβασα στην αποθήκη, το τοποθέτησα σε μια γωνιά και βγαίνοντας διπλοκλείδωσα την πόρτα.

Γύρισα πάνω στο σπίτι, συγύρισα το χάος που είχε δημιουργηθεί στην κουζίνα από τα ξέφτια της λινάτσας, σκούπισα, συγύρισα και πήρα αγκαλιά την φωτογραφική μου μηχανή.

Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και της υποσχέθηκα πως τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να μας χωρίσει από δω και μπρος..

Γιατί ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς...

Να Μας Ζήσεις Μικρέ Αγωνιστή

Ήσουν ο δεύτερος γιος και γι' αυτό τα συναισθήματα που προκάλεσε ο ερχομός σου ήταν "ελεγχόμενα".

Καμία σχέση με το παραλήρημα που επικράτησε στον πρώτο.

Ήσουν ο δεύτερος για όλους τους άλλους εκτός από μένα, που νιώθοντας την "διάκριση" έσκυψα με περισσότερη αγάπη πάνω σου.

Θύμωνα που ένιωθα πως δεν "τρελάθηκαν" και για σένα από χαρά.

Που δεν παραλήρησαν από ευτυχία όπως έγινε με τον αδελφό σου.

Κι ανέλαβα να σου δώσω εγώ τα περισσότερα, να καλύψω τα κενά, να πάρεις όσα δικαιούσουν, να μη νιώσεις, να μην πικραθείς..

Ήσουν δεν ήσουν δυο μηνών όταν βρεθήκαμε στο Παίδων εσύ να παλεύεις για την ζωή σου κι εγώ στο πλάι σου να ρωτάω με αγωνία τους γιατρούς "θα ζήσει;" και να παίρνω πάντα την ίδια απάντηση.. "αν αντέξει ο οργανισμός του.."

Και άντεξες.. και ξεπέρασες εκείνη την δυσκολία όπως και άλλες πολλές.

Γιατί δεν ήταν η τελευταία.

Και την Κυριακή βάφτιζες τον δεύτερο ανιψιό σου.

Τον Μικρό μας Αγωνιστή.

Δεύτερος κι εκείνος, πρώτος όμως μαζί με τον πρώτο στις καρδιές μας.

Γιατί εσύ κι εγώ είχαμε κάνει μια μυστική συμφωνία.
Να μην τον ξεχωρίσουμε, να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας λιγότερα ή πιο "ξεθυμασμένα" συναισθήματα.

Τον κρατούσες αγκαλιά κι εγώ σας κοιτούσα έχοντας ένα κόμπο στον λαιμό να με πνίγει.

Γιατί νονός και βαφτισιμιός ήσαστε τόσο όμοιοι.. τόσο ίδιοι!

Κι όχι μόνο στην εμφάνιση..

Ποιος να τό' ξερε όταν συμφωνούσατε με τον αδελφό σου να γίνεις ο νονός στο δεύτερο παιδί του, πως το ξεκίνημα της ζωής σας, της ζωής του νονού και του βαφτισιμιού,  θα ήταν τόσο ανατριχιαστικά όμοιο!

Μαχητές και οι δύο καταφέρατε να βγείτε νικητές..

Και την Κυριακή στάθηκες ευτυχισμένος δίπλα στην μέλλουσα γυναίκα σου και γίνατε οι πνευματικοί γονείς του Μικρού μας Αγωνιστή, ο οποίος αφηνόταν μ' εμπιστοσύνη πότε στη δική σου αγκαλιά και πότε στης νονάς του.

Και δεν έβγαλε άχνα!

Αφέθηκε να τον βουτήξουν στο νερό .. και μία.. και δυο.. και τρεις..

Και περιμέναμε χαμογελώντας πως δεν μπορεί.. έστω και λίγο θα κλάψει..

Δεν έκλαψε όμως τότε .. παρά μόνο αργότερα..  όταν κουράστηκε με τα ντυσίματα και τους καλλωπισμούς..

Ήταν κι η πείνα μεγάλη γιατί δεν είχε χορτάσει το στήθος της μάνας του και τότε η διαμαρτυρία έγινε κλάμα, αλλά κι αυτό για λίγο.

Γιατί πολύ σύντομα αφέθηκε μ' εμπιστοσύνη στην αγκαλιά σου και κοιμήθηκε..
Κι εσύ τον κοιτούσες με αγάπη.
Κι έσκυψα και σου ψιθύρισα πως σου μοιάζει.. κι έλεγα αλήθεια..
Ήσαστε γεννημένοι μαχητές..
Ήσαστε γεννημένοι αγωνιστές..
Ήσαστε γεννημένοι νικητές!
Θυμάσαι την βερυκοκιά που φυτέψαμε όταν γεννήθηκε ο Μικρός μας;

Εκείνη που πέταξε τα πρώτα μπουμπούκια όσο εκείνος πάλευε για την ζωή του στην εντατική; ..

πρασίνισε και φούντωσε

και την μέρα της βάφτισής του μας έδωσε τον πρώτο καρπό!

Και ήταν γλυκός σαν μέλι!..

Να μας ζήσει ο Μικρός μας..

Νά' χει την ευλογία του Θεού και με την βοήθειά Του,  οι μάχες της ζωής του να καταλήγουν πάντα σε .. νίκες!

Η Βροχή Που Έγινε Χαλάζι Και Ο Τσακίρης

- ΕΕΕγινε η βροχή χαΛΑζι, δεν πειΡΑζει, δεν πειΡΑζει.

γκραν γκραν... γκραν γκραν..
Ο ήχος της κακοποιημένης κιθάρας ανεβαίνει από την σκάλα και τρυπώνει στο δωμάτιό μου.
Κάτω τ' αστροπελέκια κάνουν μάθημα.
Γδέρνουν τις χορδές  και "σκοτώνουν" φωνητικά το τραγούδι..
Από αστροπελέκια μεταμορφώνονται σε αδελφούς Κακοφωνίξ!

- ΕΕΕγινε η βροχή χαΛΑζι, δεν πειΡΑζει, δεν πειΡΑΑΑΑΑΑζει..

Επάνω, στην κρεβατοκάμαρα, προσπαθώ να αναπληρώσω τις ώρες ύπνου που δεν συμπληρώνω τη νύχτα.

- ΕΕΕγινε η βροχή χαΛΑζι, δεν πειΡΑζει, δεν πειΡΑζει..

Ανοίγω τα μάτια και αφουγκράζομαι ακίνητη στο κρεβάτι.

- ΕΕΕγινε η βροχη χαΛΑζι, δεν πειΡΑζει, δεν πειΡΑΑΑΑΑΑζει..

Έτσι και κατέβω κάτω θα σου πω εγώ αν πειράζει ή δεν πειράζει, σκέφτομαι φουρκισμένη.
Τί αμαρτίες πληρώνω Θεέ μου!
Και τις πληρώνω... κυριολεκτικά!
Αλλά δεν φταίει άλλος εκτός από εμένα..
Εμένα που  έφερα τον κόσμο άνω κάτω για να βρω δάσκαλο να κάνει μαθήματα στους δυο Κακοφωνίξ!
Λούσου τα τώρα μαντάμ..
Δεν ήθελες να μείνουν μόνο με την ιστιοπλοϊα .. ντε και καλά να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους..
Εκεί τουλάχιστον βολοδέρνουν με τα κύματα και δεν ενοχλούν..
Κι αν κάνουν λάθος κίνηση θα τη πληρώσουν οι ίδιοι πέφτοντας στην θάλασσα και βγαίνοντας μουσκίδι, δεν θα την πληρώσουν τα αυτάκια σου!
Συνέχισα το παραμιλητό μου ακίνητη, ανάμεσα στους ήχους της κιθάρας και σε φάλτσες φωνές.
Και τότε θυμήθηκα την κουβέντα που κάναμε την ώρα του μεσημεριανού φαγητού και .. πνίγηκα στα γέλια!

 Παναγιώτης:    δεν θέλω να μου βάλεις πατάτες, μόνο κρέας.
Εγώ:                 θα φας και πατάτες.
Παναγιώτης:    δεν θέλω.
Εγώ:                 δεν πειράζει, θα τις φας κι ας μη θέλεις

(εδώ μπαίνει στην κουβέντα και ο Βασίλης)

- φάτε τες ρε, θέλεις να παρεξηγηθεί ο Καποδίστριας εκεί που είναι;
- γιατί να παρεξηγηθεί;
- που δεν σου αρέσουν
- ε και τί μ' αυτό, πού κολλάει ο Καποδίστριας;
- ποιός έφερε τις πατάτες στην Ελλάδα ρε  ;
- ο Τσακίρης!!!!!!

Όπως ήταν φυσικό με τα ασυγκράτητα γέλια που μας έπιασαν ξεχάσαμε την διαφωνία μας για το αν θα φάει ή όχι τις πατάτες..

- ΕΕΕγινε η βροχή χαΛΑζι, δεν πειΡΑζει, δεν πειΡΑΑΑΑΑΑζει..

Καφές Και Φωτογράφιση

Τις άλλες είχα μια χαλαρή μέρα απ' την δουλειά.
Είχα day-off  όπως λένε σε απλά.. ελληνικά.
Είπα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ.
Αποφάσισα να πάρω αγκαζέ την "συμμαθήτρια" και να πάμε για καφεδάκι.
Σκέφτηκα πως θα είναι μια καλή ευκαιρία να την "καλοπιάσω" μπας και σταματήσει να προτείνει κουλά θέματα φωτογράφισης στο μάθημα..
Να της δείξω πόσο ωραιότερα απ' τα πηρούνια πράγματα υπάρχουν για να φωτογραφίσει κανείς.
Έτσι, αρχικά,  την πήγα σε μια μικρή φάρμα που δυστυχώς ήταν κλειστή.
Η ιδιοκτήτρια, αν και διστακτική και καχύποπτη, μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε τον κήπο και τον περιβάλλοντα χώρο.
Έτσι, έχοντάς την να μας ακολουθεί κατά πόδας λες και επρόκειτο να φωτογραφίσουμε τα ανάκτορα του Μπάγκιγχαμ, αρχίσαμε τα κλικ.

Πόσο όμως να αντέξεις έχοντας την άλλη στα δυο μέτρα να σε παρακολουθεί;
Καταντάει - εκτός από ενοχλητικό - και άκρως εκνευριστικό.
Επειδή λοιπόν δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, είπαμε μερσί πολύ (κι άμα μας ξαναδούτε γράφτε μας), τα μαζέψαμε και φύγαμε.
Συνέχεια είχε ο καφές.
Το μέρος το πρότεινε η "συμμαθήτρια" και πράγματι ήταν εξαιρετικό.

Πήραμε καφεδάκι, πήραμε και τοστάκι ..στην φωτο είναι ό,τι απόμεινε απ' την γαρνιτούρα

κουβεντιάσαμε για βιβλία, κουβεντιάσαμε για φιλίες, κουβεντιάσαμε για φωτογραφία, κουβεντιάσαμε για την Άρτα, κουβεντιάσαμε για τα Γιάννενα και μετά από κανα δίωρο αποφασίσαμε πως ήταν πια ώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά..
Βγήκαμε έξω κι εγώ είχα την φαεινή ιδέα να φωτογραφίσω τα κύματα που σχηματίζονταν στην επιφάνεια της πισίνας απ' τον αέρα..
Να έχω κυκλώσει την πισίνα απ' όλες τις γωνίες..
Κλικ από δω, κλικ από κει, κλιπ παραπέρα..
Το αποτέλεσμα τραγικό.
Δεν μπορούσα να αποτυπώσω την λεπτομέρεια του θέματος όπως ήθελα.
Εν τω μεταξύ ένα ζευγάρι, που μάλλον είχαν έρθει για τον καθαρισμό της πισίνας,  με παρακολουθούσαν με τον ίδιο τρόμο που θα είχαν αν έβλεπαν την Λίντα Μπλερ στον εξορκιστή.
Κάποια στιγμή μάλιστα άκουσα την γυναίκα να ρωτά διστακτικά την "συμμαθήτρια"
- τί κάνει ακριβώς;
- φωτογραφίζει
- ναι, αλλά τί;
- εχμ.. την πισίνα, το νερό, την προοπτική..
Άκουγα την "συμμαθήτρια" να προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα (για την κυρία) δίχως να στραφώ καθόλου να κοιτάξω.
Με ύφος περισπούδαστο αποτέλειωσα τα κλικ μου, μάζεψα την φωτογραφική στην τσάντα της, την έκλεισα και γύρισα στη φίλη μου.
- πάμε; της είπα κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά δίχως να ρίξω ούτε ματιά στην απορημένη κυρία.
Η οποία κυρία, με το ύφος που είχα, θα νόμιζε πως είχε να κάνει - αν μη τί άλλο - με την αποκλειστική  φωτογράφο του national geographic!
Σιγά μη την άφηνα να καταλάβει την ασχετοσύνη μου!
Διότι για ένα πρεστίζ ζούμε κι εμείς οι πτωχοί - πλην τίμιοι - φωτογράφοι..
Αμ πως;