Συγνώμη.. Μου Λείπεις!

Eίναι φορές που σχεδόν σε ξεχνάω.
Είναι πάλι κάτι στιγμές...
Να όπως χθες βράδυ,  που ξέμεινα κάτω στο σαλόνι μόνη αργά το βράδυ.
Οι υπόλοιποι είχαν όλοι κοιμηθεί.
Και σε θυμήθηκα.
Κι ένιωσα έντονα να μου λείπεις.
Κι εκεί μ'έπιασαν τα κλάμματα.
Γιατί πιο πολύ απ'την απόρριψη πονάει που ποτέ δεν μου εξήγησες.
Θυμάσαι που γελάγαμε για όσα θα είχαμε να θυμόμαστε στα γεράματά μας;
Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στη θάλασσα;
Θυμάσαι που ρίξαμε κατά λάθος πορτοκαλάδα αντί για λάδι στο φαγητό;
Θυμάσαι τα συνομωτικά βλέμματα στο τραπέζι όταν όλοι έτρωγαν δίχως να πάρουν τίποτα χαμπάρι;
Κι έπειτα όταν κάποιος είπε "δεν πήραμε καμμιά πορτοκαλάδα να πιούμε". που μας έπιασαν γέλια τρανταχτά και λέγαμε
" έχει... έχει μέσα... όλα τά'χει..."
Πόσες στιγμές μοιραστήκαμε αλήθεια!
Μικρά κορίτσια που μεγάλωσαν πρόωρα... βίαια κι έγιναν μανάδες όταν οι συνομήλικες τους παίζαν ακόμα με τις κούκλες.
Και μας πονούσε αυτό θυμάσαι;
Μας πονούσε που δεν βιώσαμε όσα έπρεπε στον καιρό τους.
Όμως έβρισκες πάντα τα θετικά.
Και προχωρούσες μ'εκείνη την γαλήνη που σε διέκρινε και που πάντα θαύμαζα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως η μόνη παρηγοριά όταν θα πεθάνει η μάνα μου είναι η σκέψη πως θά'χω εσένα!
Και να που σας έχασα και τις δυό!
Πάνε κιόλας δέκα χρόνια!
Ποιός να το πίστευε!
Κι είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η μοναξιά!
Κι είναι τόσο αβάσταχτος τούτος ο πόνος!
Δεν ξέρω τί σου έκανα.
Δεν μ'άφησες ποτέ να μάθω, να ζητήσω συγνώμη βρε αδερφέ!
Είπες πως δεν ήμουν έτοιμη ν'ακούσω.
Θύμωσα πολύ μ'εκείνα τα λόγια.
Κι ακόμα δεν ξέρω...
Ό,τι κι αν ήταν σου ζητάω συγνώμη.
Σήμερα που σε θυμήθηκα.
Σήμερα που κλαίω για όσα ζήσαμε.
Σήμερα που κλαίω για όσα δεν θα μοιραστούμε πια.
ΣΥΓΝΩΜΗ....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!

Περαστικά Μου!

Oι ιδιοτροπίες σ'αυτή την ζωή (για την άλλη δεν ξέρω και δεν παίρνω κι όρκο) πληρώνονται.
Άλλοτε φτηνά κι άλλοτε ακριβά.
Εξαρτάται απ'την χρονική περίοδο.
Αν παραδείγματος χάρη πέσεις σε περίοδο εκπτώσεων, τότε τη σκαπουλάρεις σχετικά φθηνά.
Εγώ - ας πούμε - έχω την ιδιοτροπία να μη κρατάω ομπρέλα όταν βρέχει.
Πηγαινοερχόμουν μια ολόκληρη μέρα σαν ανταποκρίτρια καναλιού που καλύπτει τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα.
Κάτι λοιπόν η ιδιοτροπία μου, κάτι η ίωση που πέρασε τ'αστροπελέκι τις προηγούμενες μέρες ήρθαν κι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να με βγάλουν νοκ άουτ!
Και είμαι την Παρασκευή στο γραφείο κι από ένα σημείο και μετά αρχίζω να χάνω την επαφή με το περιβάλλον.
(αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό υπό άλλες συνθήκες)..
Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει και οι συνάδελφοι είχαν ανησυχήσει καθόσον ΤΟΣΟ αμίλητη δεν με έχουν συνηθίσει.
Σ'έναν απ'όλους ζήτησα να μ'ακουμπήσει στο μέτωπο να δει αν έχω πυρετό κι εκείνος χαμογελώντας (χαιρέκακα;;;) μου είπε "ένα τριανταοχτάρι τό'χεις"....
Τέλειωσα τη δουλειά μου και στην ώρα μου (μη τυχόν και ρίξω τα μούτρα μου να πω ότι "δεν αντέχω φεύγω νωρίτερα!! όοοοχι)  τα μάζεψα να γυρίσω σπίτι μου.
Αυτό τώρα είναι άλλη μικρή πικρή ιστορία γιατί η διαδρομή ήταν ένας εφιάλτης.
Οδηγούσα έχοντας την αίσθηση πως παθαίνω ασφυξία και πεθαίνω!!!
Μάλλον το αυτοκίνητο ξέροντας τη διαδρομή απ'έξω κι ανακατωτά γύρισε μόνο του, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μπήκα στο σπίτι και κυριολεκτικά σωριάστηκα στο κρεββάτι σχεδόν λιπόθυμη από την προσπάθεια.
Τ'αστροπελέκια τά'χασαν.
Ο μεγάλος έπεσε πάνω μου κλαίγοντας.
Το θερμόμετρο έδειξε 39 και κάτι ψιλά κι εγώ ταβλιάστηκα.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έπινα κάτι χυμούς και κάτι ματζούνια που με πότιζαν.
Χθες - σε στιγμή ανάκαμψης - έδωσα και την παραγγελιά μου .. τραχανά σούπα να μου φτιάξουν!!...
Και είμαι ακόμα κλινήρης.
Και έχει πιαστεί όλο μου το κορμί από την ξάπλα τόσων ωρών!
Κι εδώ σταματάω γιατί δεν μπορώ να κρατήσω άλλο το κεφάλι μου όρθιο.
Σας χαιρετώ , περαστικά μου κι άλλο κακό να μη με βρει!!

Πέφτει Η Βροχή...

Σήμερα ο καιρός είναι ιδανικός για σπίτι, χουχούλιασμα, τζακάκι, ρέμβασμα απ'τη τζαμαρία την βροχή να πέφτει και γενικότερα... άραγμα.
Σήμερα λοιπόν δεν δούλευα... είχα ρεπό.
Σιγά που θα μου ερχόντουσαν όμως όλα τόσο ιδανικά!
Κατ'αρχάς με ξύπνησε αχάραγα η συνάδελφος που με αντικαθιστούσε στο γραφείο γιατί δεν της εμφάνιζε το σύστημα τα δελτία που είχα από χθες αποθηκεύσει κι έπρεπε να δώσει για μια απλή .. απλούστατη εκτύπωση!
Φάγαμε κανα μισάωρο με οδηγίες δια τηλεφώνου και τελικά το κλείσαμε χωρίς να καταφέρει να εκτυπώσει τα ρημαδοδελτία.
Μου είπε πως θα προσπαθήσει ξανά και θα με πάρει αργότερα τηλέφωνο.
Από κείνη την ώρα... έχασα τα ίχνη της.
Ούτε φωνή ... ούτε ακρόαση.
Τί να κάνω κι εγώ;
Έτσι κι αλλιώς ο ύπνος πάει... πέταξε.
Ντύθηκα ... ξεπροβόδισα το στεφάνι μου και τ'αστροπελέκια  κι έφτιαξα καφέ.
Πάνω που άρχισα να τον πίνω και ν'απολαμβάνω το πρωϊνό μου ντριννννννν το τηλέφωνο.
Ήταν το μεγάλο αστροπελέκι απ'το σχολείο να μου πει να πάω νωρίτερα απ'το μεσημέρι στο ραντεβού που είχα με τον δάσκαλό του γιατί κάτι του προέκυψε κι έπρεπε να φύγει.
 Κοίταξα το ρολόι, σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στο σχολείο.
Εν τω μεταξύ η βροχή να πέφτει ακατάπαυστα.
Φτάνω στο σχολείο στην ώρα μου.
Η πόρτα της αυλής κλειδωμένη.
Βλέπω κάποια παιδιά να κυκλοφορούν.
Αρχίζω να φωνάζω "καλέ... καλέ.... κορίτσια..... καλέ..... καλέ.... αγόρια"
Τα μισά πρέπει να ήταν κουφά γιατί ούτε που γύρισαν και τα άλλα μισά που φαίνεται πως δεν είχαν κανένα ακουστικό πρόβλημα, απλά με αγνόησαν.
Εν τω μεταξύ να έχω γίνει λούτσα καθ'όσον έχω και την ιδιοτροπία να μη κρατάω ποτέ ομπρέλα γιατί μ'εκνευρίζει!
Με τα πολλά βλέπω το αστροπελέκι να προβάλλει στην αυλή και τού'βαλα τις φωνές (λες κι εκείνο έφταιγε) να ειδοποιήσει ΓΡΗΓΟΡΑ να έρθουν να μου ανοίξουν.
Τα λέμε με τον δάσκαλο και φεύγω με τη βροχή να πέφτει συνέχεια να πάω σούπερ μάρκετ.
Το σκηνικό ίδιο..
Μπαίνω .. βγαίνω .. πάντα χωρίς ομπρέλλα και στον γυρισμό κουβαλώντας κι ένα σκασμό τσάντες!
Γυρίζω σπίτι.
Μέχρι να τακτοποιήσω τα πράγματα και να ετοιμάσω το τραπέζι έχουν γυρίσει και τα παιδιά.
Τρώμε στα γρήγορα γιατί σε λίγη ώρα έχω ραντεβού στο κομμωτήριο για ... ρετούς (βλέπε βαφή).
Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι.....
Πηγαίνω ... βάφω..... στεγνώνω μόνο (σιγά μη τα χτενίσω, αφού είπαμε η βροχή πέφτει χωρίς σταματημό κι εγώ κλασικά... χωρίς ομπρέλα)!
Στο γυρισμό μια γρήγορη στάση πάλι στο σούπερ μάρκετ για δυο τρία πραγματάκια που ξέχασα να πάρω το πρωί.
Μια γρήγορη διακοπή του ατέλειωτου σημερινού πήγαινε - έλα για να γράψω αυτό το ποστ και σε λίγο θα πρέπει να ξαναβγώ να πάω τα μικρά στ'αγγλικά... (σιτ!)
Μετά όμως περιμένω ένα ζευγάρι φίλους..
Οπότε Και το τζάκι θα ανάψουμε Και στο κουβεντολόι θα το ρίξουμε Και στις 8,00 (αν δεν έχει γυρίσει ακόμα απ'τη δουλειά το στεφάνι μου) θα στείλω τον φίλο να φέρει τ'αστροπελέκια από τ'αγγλικά.
Αμ πως;;;;;;;;;;