Όμορφη Ζωή

Όμορφα είναι να μη δουλεύεις.
Να μη χρειάζεται να σηκωθείς μέσα στην άγρια νύχτα.
Να ξυπνάς χαλαρά και χωρίς βιασύνη.
Να παίρνεις πρωινό στο κρεββάτι χαζεύοντας απ' τ' ανοιχτό παράθυρο την θάλασσα.

Κι ύστερα να κρεμάς στον ώμο την φωτογραφική σου μηχανή και να να βγαίνεις σεργιάνι.
Στο απέναντι δασάκι το χώμα είναι ακόμα βρεγμένο απ' την χθεσινή νεροποντή κι η μυρωδιά του γεμίζει τα πνευμόνια μου.
Από ένα σημείο και μετά οι θόρυβοι απομακρύνονται κι είναι σαν να έχω μείνει τελείως μόνη πάνω στη γη.
Περπατώ χαλαρά ρουφώντας τον καθαρό αέρα και τις μυρωδιές που φέρνει μαζί του.
Πεύκο, βρεγμένο χώμα, θυμάρι!
Σταματώ για να τραβήξω κάποιες κόκκινες πινελιές στην μονοτονία του πράσινου.

Κι εκεί στην απόλυτη σιωπή του τοπίου συνομιλώ με τον Θεό.
Τον ευχαριστώ για όλα τα πολύτιμα που ζω, για όλα όσα με αξιώνει να έχω.
Για την υγεία, το πιάτο το φαγητό, το ζεστό σπιτικό, την αγάπη!
Σκύβω κοντά στη γη και χαζεύω το πήγαινε-έλα των μυρμηγιών.

Παρατηρώ τα μανιτάρια στο χώμα κι αναρωτιέμαι αν είναι απ' αυτά που τρώμε..

Κόβω μερικά κλαδιά  για να στολίσω το σπίτι και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.

Όμορφη που' ναι η ζωή!

Γραμμές Και Σχήματα

Οι φανατικοί αναγνώστες τούτου δω του μπλογκακίου θα θυμούνται πως τελευταία μου προέκυψε νέα αγάπη.
Αυτή της φωτογραφίας.
Που αν ήξερε το τί της επιφύλασσε η μοίρα, θα είχε πάρει φως και θα είχε καεί σαν το Αρκάδι πολύ πριν ανακαλυφθεί.
Στην πρώτη δημόσια εμφάνιση της "δουλειάς μου" κόντεψα να ξεκάνω όλη την φωτογραφική ομάδα.
Οι άνθρωποι στο τσακ γλύτωσαν απ' το εγκεφαλικό.
Αφού για να καταλάβετε, από τότε καθιερώσαμε  στα μαθήματα την  βαλεριάνα σε αφέψημα ή χάπι.
Όρος απαρράβατος!
Έτσι, χθες βράδυ που με είδαν να καταφθάνω με τον αέρα της "τρελής κι αδέσποτης παρ όλη την αγάπη, έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά, έλα σαν όνειρο στο άδειο μου κρεβάτι, έλα δω κάτω στην θλιμμένη μου καρδιά",  πάγωσε το γέλιο στα χείλια τους.
Τον είδα εγώ τον πανικό στο μάτι τους αλλά σιγά που θα κιότευα.
Ούτε όταν ανακάλυψα πως το στικάκι με τις φωτογραφίες "γραμμές και σχήματα" ήταν άφαντο το έβαλα κάτω.
Τα πάνω κάτω έφερα την τσάντα μου για να το ανακαλύψω.
Οι άλλοι εν τω μεταξύ αναθάρρησαν.
Σου λέει την γλυτώσαμε γι' απόψε την ένεση την ηρεμιστική.
Αλλά φευ!
Διότι εμένα με έπιασε το πείσμα μου.
Αφού το πήρα το στικάκιον... ήμουν σίγουρη!
Άδειασα όοολο το περιεχόμενο της τσάντας πάνω στο τραπέζι.
Πουθενά το άτιμο το στικάκι!
Κι εκεί που άρχισαν να σιγουρεύονται οι υπόλοιποι πως την γλύτωσαν και τα χαμόγελα επιστρέφανε δειλά δειλά στα χείλια τους, μου ήρθε η φλασιά!
Στο αυτοκίνητο θα είναι, τους είπα και βγήκα στα γρήγορα να πάω να δω.
Για κακή τους τύχη είχα δίκιο.
Όπως είχα ακουμπήσει την τσάντα αυτή έγειρε κι έπεσε το στικάκι πάνω στο κάθισμα του αυτοκινήτου.
Γύρισα πίσω περιχαρής κραδαίνοντας το στικάκιον σαν τρόπαιο.
Εν τω μεταξύ οι βαλεριάνες είχαν μοιραστεί στα τραπέζια και οι έχοντες πιο ευαίσθητα νεύρα είχαν κατεβάσει ήδη από δυο χάπια έκαστος.
Μες την απελπισία τους αποφάσισαν να ξεκινήσουν από μένα για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα.
Σου λέει "θα δούμε τη φόλα στην αρχή και θα μας μείνει το καλό για το τέλος, τουλάχιστον να φύγουμε με τη γλύκα στο στόμα".
Κι άρχισαν..
 Αυτή ήταν η πρώτη.
Τα "μοντέλα" μου ήταν τα αποξηραμένα αρωματικά που έχω σε δίσκο πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.

ακολούθησε αυτή η οποία ομολογουμένως μου βγήκε λίγο κουνημένη

κι αυτή που σχολιάστηκε το μεγάλο κενό στο δεξί μέρος και είχαν δίκιο.

και τέλος οι τελευταίες τέσσερις που τις είχα τραβήξει στην παραλία.

 Αποτέλεσμα;
Δεν θα το πιστέψετε..
Άρεσαν!!!

Λένγκω

Κυριακή πρωί το αυτοκίνητο τρέχει στην Αττική οδό.
Το ραδιόφωνο παίζει Χαρούλα.

 

"Στην κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
                                                                               πάψε να με κυβερνάς
                                                                                Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
                                                                                πάψε να με τυραννάς"

Ερώτηση από το πίσω κάθισμα.
- μπαμπά τί είναι το λένγκω;
Απάντηση του μπαμπά ενώ προσπαθεί να πνίξει το γέλιο του.
- τουβλάκια...
Και η απόλυτη ικανοποίηση απ' το αστροπελέκι.
- α!

Μάθημα Φωτογραφίας Βου

Γιατί κουκλίτσα μου παιδεύεσαι και παιδεύεις και τον ξένο κόσμο που δεν σου φταίει τίποτα;
Καλά δεν περνούσες τόσο καιρό;
Είχες το blog  όπου αράδιαζες γραπτές τις σαχλαμάρες σου (εξ ου και το "άρες μάρες"), διάβαζες των άλλων τις αναρτήσεις, ξεσήκωνες που και που ιδέες και συνταγές και περνούσε ο καιρός ήσυχα και καλά.
Εκείνη δε την "γκουμούτσα" του κλώτσου και του μπάτσου την είχες.
Άσε το πείσμα το τρελό που σε είχε πιάσει.. όλο δεν την θέλω και τί να την κάνω και δεν είναι εύχρηστη και άλλα τέτοια μας αράδιαζες και σχεδόν μας είχες πείσει.
Τί σ' έπιασε ξαφνικά και την ανέσυρες απ' την απραξία της;
Τί ξαφνική μετάλλαξη έγινε στο μέσα σου;
Και κυρίως τί σου φταίνε οι δόλιοι οι άνθρωποι της φωτογραφικής ομάδας που σε δέχτηκαν για μέλος;
Και μου πήρες πάλι χθες βράδυ παραμάσχαλα την γκουμούτσα, αποθήκευσες και πέντε απ' τις αηδίες που ονόμασες φωτογραφίες σου σε στικάκιον και πήγες η τρελή στο μάθημα.
Κι άρχισαν κάποια στιγμή να προβάλλονται στην  οθόνη οι φωτογραφίες των άλλων μελών κι άνοιξες το στόμα ως χάνος και θάμαξες!
Κι έκανες ωωωω! και  τσ τσ τσ! και μουρμούρισες και μπράβο και εύγε και όλα καλά μέχρι εκεί.
Το στικάκιον με τις δικές σου φωτο (ο Θεός να τις κάνει) γιατί το έδωσες κουκλίτσα μου;
Γιατί δεν το κατάπινες να γλυτώσουν και οι άνθρωποι τα απανωτά εγκεφαλικά που τους βρήκαν;
Σε τί σε ενόχλησαν οι άμοιροι και τους εκδικήθηκες έτσι ανελέητα;
Βουβαμάρα έπεσε στην αίθουσα με το που  άρχισε η προβολή των φωτογραφιών σου (ο Θεός να τις κάνει) .
Τις κοιτούσαν οι δόλιοι και αναρωτιόντουσαν να τις κόψουν τις φλέβες τους μιας εξαρχής ή να περιμένουν να τους αποτελειώσεις εσύ;
Κι έκαναν εκεί δυο σχόλια από ευγένεια, για το φως, για την έκφραση, για την μαύρη σου την τύφλα και πήγαν ύστερα να λιποθυμήσουν με την ησυχία τους.
Τους ξέκανες κακούργα!
Και πήρες και το θέμα της φωτογράφισης για το επόμενο μάθημα.
"Γραμμές και σχήματα"..
Που το άκουσες και σκεφτόσουν "τί εννοεί ο ποιητής;"
Άντε να σε δω τώρα τί θα βρεις να φωτογραφίσεις..
Άντε να δω τί θα βάλεις στο στικάκιον την επόμενη Τετάρτη..
Κι άσε κάτω τους χάρακες των αστροπελεκιών.. δεν εννούσε αυτό ο.. ποιητής!

Νέο Ξεκίνημα, Νέα Αγάπη

Βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση τελευταία.
Μου αρέσουν καινούργια πράγματα, αναθεωρώ τα παλιά και προσπαθώ να βγω απ' το τέλμα και την μονοτονία της καθημερινότητας.
Βαρέθηκα να κάνω συνεχώς τα ίδια.
Με κούρασαν οι ίδιες παραστάσεις.
Θέλω φρέσκο αέρα στην καθημερινότητά μου, καινούργιες ιδέες.
Χρειάζομαι νέα ξεκινήματα και αλλαγή.
Να μη ξεκινά η μέρα μου και να γνωρίζω πώς θα τελειώσει.
Θέλω έκπληξη και φαντασία.
Θέλω κινητοποίηση και ενδιαφέρον.
Κι άρχισα να "ψάχνομαι".
Αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με τον τελευταίο έρωτα που μου προέκυψε.
Αυτόν με την φωτογραφική μου μηχανή , την αγαπημένη πια "γκουμούτσα" και την φωτογραφία.
Θέλω να μάθω, να γνωρίσω, να ανοίξω τους ορίζοντές μου πέρα από το απλό πάτημα ενός κουμπιού.
Θέλω να γνωρίσω τα τεχνικά αλλά κυρίως την αισθητική άποψη αυτής της τέχνης.
Κι ανασκουμπώθηκα.
Μπήκα στο ίντερνετ κι έψαξα για σεμινάρια.
Έστειλα μειλ και ω του θαύματος.. πήρα απαντήσεις!
Με προβλημάτιζε όμως που θα έπρεπε να διασχίζω το μισό λεκανοπέδιο για να φτάσω στον προορισμό μου.
Παρ' όλα αυτά θα το έκανα αν..
Αν δεν σκεφτόμουν να ρωτήσω στον Δήμο μου.
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την ευγενική κυρία που μας εξυπηρετεί όταν πηγαίνουμε με τ' αστροπελέκια στην Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Την ρώτησα αν ήξερε να υπάρχει στον Δήμο κάποιο πρόγραμμα για φωτογραφία.
Μου απάντησε πως πέρυσι υπήρχε, θα το κοιτούσε και θα με ενημέρωνε.
Όταν όμως χτύπησε το τηλέφωνό μου στην δουλειά και είδα κάποιο άγνωστο κινητό δεν φαντάστηκα πως θα υπήρχε τόσο σύντομα απάντηση.
Κι όμως!
Έτσι, στα γρήγορα, βρέθηκα να είμαι μέλος της φωτογραφικής ομάδας του  Δήμου.
Μιας παρεϊστικης ομάδας ανθρώπων που αυτό που τους δένει είναι η αγάπη για την φωτογραφία.
Την προηγούμενη βδομάδα πήγα στο πρώτο μου "μάθημα".
Με δέχτηκαν ζεστά και με καλωσόρισαν.
Αυτό όμως που με απογείωσε είναι που είδα ενδιαφέρον για κινητοποίηση και έργο.
Ο επικεφαλής της ομάδας που μας μυεί στον μαγικό κόσμο της φωτογραφίας είναι ένα δραστήριο άτομο που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του.
Έχει έρθει σε επαφή με τους υπεύθυνους των δημοσίων σχέσεων μεγάλου εμπορικού κέντρου της περιοχής μας.
Η ιδέα είναι να καλύπτει φωτογραφικά η ομάδα μας τα event που γίνονται κάθε σαββατοκύριακο στον χώρο του Εμπορικού και οι φωτογραφίες αυτές (ασπρόμαυρες) να βγουν σε μια έκθεση που θα γίνει στον συγκεκριμένο χώρο τα Χριστούγεννα!
Χθες λοιπόν ήμουν στην πρώτη μου αποστολή μαζί με τους υπόλοιπους της ομάδας.

Δεν έχει σημασία που -σαν πρώτη φορά- πάταγα το κουμπί στον γάμο του  Καραγκιόζη.
Που λίγο πολύ δεν ήξερα τί μου γινότανε.
Που μόνο μια δυο φωτογραφίες, απ'τις πολλές που τράβηξα,  μου μισοάρεσαν και αυτές ήταν τραβηγμένες στην τύχη..
Σημασία έχει πως κάνω κάτι που μου αρέσει τρελά.
Πως θα μάθω γιατί ΘΕΛΩ να μάθω.
Πως γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους.
Πως επιτέλους γίνεται κάτι διαφορετικό και όμορφο για μένα.
Και κυρίως .. πως όλο αυτό μου δίνει χαρά και με κάνει ευτυχισμένη!

Πώς Το Βlogging Επηρεάζει Την Ζωή Μας

 Με τούτη δω την ανάρτηση θα σας αποδείξω πως το blogging μπορεί να επηρεάσει το μυαλό και τις αισθήσεις σας.
Θα δείτε επίσης πόσο σοβαρά κι επικίνδυνα αποτελέσματα μπορεί να έχει στην υγεία σας κι ότι εν κατακλείδι (τί γράφω πάλι ο Μπαμπινιώτης!) δεν είναι τόσο αθώο όσο μπορεί να φαίνεται.
Την Πέμπτη που μας πέρασε λοιπόν, πήρα το μετρό από την Παλήνη να κατέβω στο κέντρο.
Στο βαγόνι στέκομαι όρθια στο πλάϊ της πόρτας.
(αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό).
Στην επόμενη πόρτα  και ακριβώς απέναντί μου  στέκεται όρθια μια όμορφη ψηλή κοπέλα.
Την κοιτάζω επίμονα καθώς μου είναι πολύ γνωστή η φυσιογνωμία της.
Τα χαρακτηριστικά της απίστευτα οικεία..
Κι εδώ αρχίζει ένας εσωτερικός διάλογος με τα αντίστοιχα νοερά σενάρια.
(ΑΥΤΟ είναι.. κακό)
Βlogger είναι, σκέφτομαι με μια αδιαφιλονίκητη σιγουριά.
Αλλά ποιά;
(προσέχετε την σιγουριά έτσι;.. δεν διαπραγματεύομαι πως είναι blogger, το ΠΟΙΑ blogger είναι που με δυσκολεύει)
Και ο διάλογος συνεχίζεται έντονος..
Πού την έχω δει;
Ποιά απ' όλες έχει γράψει πως μένει σ' αυτές τις περιοχές;
Μήπως έχω δει το πρόσωπό της σε αβαταρ;
Ποιά έχει την φωτογραφία της αβατάρ;
Και το παραλήρημα γιγαντώνεται..
Θα πάω να της μιλήσω.
Θα της πω: καλημέρα, με λένε Τζίνα Βαρότση (δίνω και τα στοιχεία της ταυτότητας η παράφρων) κι έχω την αίσθηση πως από κάπου σας ξέρω.
Κι εκείνη θα μου πει πως είναι η Τάδε και θα αγκαλιαστούμε και θα φιληθούμε (είναι απίστευτο τί μπορεί να φτιάξει το σαλεμένο μυαλό μιας blogger) και θα κάνουμε πολύ χαρά που  βρεθήκαμε.
(τρελή είμαι όπως θέλω τα ταιριάζω)
Kαι ο μονόλογος της παραφροσύνης δεν έχει τέλος..
Άντε .. σταμάτα να την κοιτάς, συνεχίζω να μαλώνω τον εαυτό μου και πήγαινε μίλα της.
Πέντε βήματα απόσταση σας χωρίζουν δεν είναι κρίμα να χάσεις την ευκαιρία να γνωριστείς με κάποια που μπορεί να μιλάς καθημερινά στα μπλογκς;
Τώρα σε πιάσαν οι ντροπές;
Και την ώρα που είμαι έτοιμη η τρελή να διανύσω την μικρή απόσταση που μας χωρίζει και να κάνω την υπέρβαση....
Την ώρα που οπλισμένη με το θάρρος της άγνοιας ετοιμάζομαι να ανοίξω το στόμα μου..
Ευτυχώς για μένα.. θυμάμαι!
Η κοπελιά ήταν η ηθοποιός που ερμηνεύει τον ρόλο της καθηγήτριας - φιλενάδας του Άρη στα "κλεμμένα όνειρα"...
Πυροβολήστε με!