Ο Περίεργος Και Οι Ξένοι

Έχω μια φίλη που περνά πολύ δύσκολα αυτόν τον καιρό  έχοντας  σοβαρά προβλήματα στην οικογένειά της.
Είναι αλλοδαπή και δεν έχει κανέναν δικό της στην Ελλάδα.
Έχω μιλήσει μαζί της τηλεφωνικά πριν φύγω απ' το γραφείο και της έχω υποσχεθεί να περάσω να τα πούμε μετά την δουλειά θέλοντας να της "σταθώ" και να την ηρεμήσω.
Το μεσημέρι στο τραπέζι με τ' αστροπελέκια λέμε τα νέα μας.
Τους ρωτώ πώς πήγε το σχολείο, πόσες ώρες μάθημα έκαναν, αν τους εξέτασαν σε κάποιο μάθημα κι εκείνοι με ρωτούν πώς τα πήγα στην δουλειά, τα νέα του γραφείου.. ξέρετε τώρα, οι γνωστές κουβέντες την ώρα του φαγητού.

Ώσπου κάποια στιγμή ο  Παναγιώτης, ο οποίος σημειώστε πως είναι φοβερά περίεργος, ρωτά:
- θα πας για ύπνο μετά;
- όχι
- μπα, πώς κι έτσι;
- έχω δουλειά , θα φύγω.
- πού θα πας;
- να μη σε νοιάζει.
- εμένα δεν με νοιάζει αλλά αν πάρει ο μπαμπάς και ρωτήσει πού είσαι να μη ξέρω να του πω;
- ο μπαμπάς ξέρει πού θα πάω.
- κι αν θέλει να σου μιλήσει;
- θα με πάρει τηλέφωνο.
- κι αν σε ζητήσουν απ' την δουλειά να μη ξέρω να τους πω πού είσαι;
- αν με ζητήσουν απ' την δουλειά πες τους να με πάρουν στο κινητό.
Η κουβέντα έχει φτάσει σε αδιέξοδο και νιώθει πως είναι ώρα να παίξει το τελευταίο του χαρτί..
- κι αν σε ζητήσει η Μαριλένα;
ανοίγω παρένθεση (η Μαριλένα είναι το άλλο μου μισό, η "αδελφή ψυχή" μου,  μιλάμε καθημερινά, πολλές φορές και για πολλή ώρα στο τηλέφωνο κι έχουμε αναπτύξει μια σχέση όπου δεν γίνεται να μην ενημερώσει η μια την άλλη για οτιδήποτε της συμβαίνει, από τα πλέον ασήμαντα έως τα πολύ σοβαρά, κλείνει η παρένθεση)
- η Μαριλένα ξέρει πού θα είμαι.
Και τότε έρχεται η αγανάκτηση.
- ωραία είσαι! ξέρουν οι ξένοι και δεν ξέρουν τα παιδιά σου.

.................................................................

Γι Αλλού Ξεκίνησα

Εγώ γι' αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει.
Και δεν εννοώ αυτό που καταλάβατε.
Όχι δεν μ' έπιασαν ξαφνικά  τα ψυχολογικά μου, ούτε έπεσα σε σκέψεις του στυλ, ποιά είμαι, πού πάω κι άλλα τέτοια βαθυστόχαστα.
Για πεζά πράγματα μιλώ η ταλαίπωρη νοικοκυρά-εργαζόμενη-μάνα, σαν αυτά που είχα κατά νου να κάνω σήμερα το απόγευμα.
Γιατί σήμερα  δεν είχα και πολλά κέφια για δουλειές (ενώ τις υπόλοιπες μέρες.. ).
Και παρ' όλο που το βλέμμα μου έπεσε στην λεκάνη με τα ασιδέρωτα, παρ΄όλο που για μια στιγμή (μια τοσοδούλα μικρή στιγμή) σκέφτηκα η τρελή να σιδερώσω, έσπευσα να διώξω άρον άρον τις απαίσιες σκέψεις απ' το μυαλό μου και να τον επαναφέρω στην τάξη.
Γιατί σήμερα είπαμε, ήμουν σε ψυχολογία βαριεστημάρας και  "ξεπετάγματος".
Επειδή όμως έχοντας τέσσερις άντρες στο σπίτι, το μαγείρεμα δεν μπορώ να το αποφύγω, σκέφτηκα πονηρά.
Είπα να ρίξω στην χύτρα ένα κιλό κιμά με την μορφή γιουβαρλακίων και να ησυχάσω  με το αυριανό φαγητό.
Και ξεκίνησα η ταλαίπωρη νοικοκυρά-εργαζόμενη-μάνα να μαγειρέψω τα γιουβαρλάκια.
Τα οποία γιουβαρλάκια τά'χω και για πολύ "ξεπέτα" φαγητό.
Διότι ρίχνεις τα υλικά σε μια λεκανίτσα, τα ζυμώνεις καλά όλα μαζί, τα πλάθεις ωραία ωραία σε στρογγυλά μπαλάκια και τα εναποθέτεις στην χύτρα.
Από εκεί, σε κανα τεταρτάκι,  θα βγουν έτοιμα για φάγωμα.
Αν μάλιστα βαριέσαι ελεεινά όπως εγώ σήμερα, παρακάμπτεις το αυγολέμονο και τα κάνεις σε σάλτσα ντομάτας.
Το σχέδιο λοιπόν πήγαινε μια χαρά κι ενώ υπολόγιζα σε κανα δεκαλεπτάκι να έχω ξεμπερδέψει και να αράξω στους καναπέδες, πήγα να πάρω απ' το καταψύκτη μαϊντανό που είχα ψιλοκομμένο σε σακκουλάκι.
Τί τό'θελα;
Φάτα κυρά μου τα γιουβαρλάκια δίχως μαϊντανό, σάμπως ποιός θα το έπαιρνε χαμπάρι;
Αλλά και να το καταλάβαιναν.. σιγά μη σου χάλαγαν την διαγωγή σε κοσμία!
Αλλά όοοχι, εκεί ... πείσμα να βάλω μαϊντανό.
Ανοίγω λοιπόν το συρτάρι του καταψύκτη και με πιάνει η καρδιά μου.
Γιατί εκτός από τα διάφορα τρόφιμα, το εν λόγω συρτάρι και τα υπόλοιπα αδελφάκια του, περιείχαν επίσης μπόλικο πάγο κολλημένο στα τοιχώματα, χυμούς από γρανίτες που έφτιαχνα για τ' αστροπελέκια, κάτι παγωμένα απομεινάρια αγνώστου προελεύσεως και μπόλικη Άρτα μαζί με μπόλικα Γιάννενα.
Με λίγα λόγια, την πατήσαμε αδέλφια!
Κι άρχισα η ταλαίπωρη νοικοκυρά-εργαζόμενη-μάνα να αδειάζω τα συρτάρια πάνω στον πάγκο της κουζίνας για να τα πλύνω.
Κι έγινε ο πάγκος της κουζίνας σαν την λαϊκή της Τετάρτης ένα πράμα!
Αφού ήμουν έτοιμη ν' αρχίσω να φωνάζω "πάρε, πάρε, πάρε , πάρε, εδώ τα καλά".
Και δώστου να πλένω στον νεροχύτη τα συρτάρια και δώστου να τρέχουν τα νερά στο πάτωμα κι από κει που είχα πει για ένα ξεπέτα-φαγητό βρέθηκα να κάνω γενική ανακαίνιση στην κουζίνα.
Άτιμη ζωή που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις!

Παιδί Μου!

Θά' θελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Τότε που  μπορούσα να διώξω τους φόβους σου μ' ένα χάδι.
Τότε που τα προβλήματα σου λύνονταν στην αγκαλιά μου μ' ένα φιλί και λίγα τρυφερά λόγια.
Τότε που σε κρατούσα απ' το χέρι κι ένιωθες ασφαλής.
Τότε που είχα την δύναμη να διώξω μακριά τους εφιάλτες σου.
Που σου σκούπιζα τα δάκρυα και σου'λεγα  να μη φοβάσαι, πως θά'μαι πάντα δίπλα σου
Που μ'ένα μαγικό τρόπο μπορούσα να απαλύνω το βάρος της ψυχούλας σου.
Που μπορούσα να νικήσω τους δράκους και τις μάγισσες.
Που μπορούσα να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Δεν μπορώ όμως..
Γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Γιατί το μικρό αγόρι είναι πια άντρας.
Και σαν άντρας δεν τρέχει πια στη μαμά του να του λύσει τα προβλήματα.
Πολεμά μόνος του τους δράκους και τις μάγισσες.
Κι όταν οι εφιάλτες τον ξυπνούν τις νύχτες, μένει στο σκοτάδι ακίνητος και παλεύει να ηρεμήσει μόνος του τους χτύπους της καρδιάς του.
Κι η μαμά του έχει χάσει πια την μαγική της δύναμη.
Και σε κοιτά κι αγωνιά αν θα τα καταφέρεις.
Και τις νύχτες μένει ξάγρυπνη και προσεύχεται για σένα.
Και γράφει ανοησίες με τα μάτια θολά απ' τα δάκρυα.
Και εν τέλει είναι μια ψεύτρα μαμά.
Μια μαμά που δεν κρατά τις υποσχέσεις της.
Γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σου διώξει τις αγωνίες.
Γιατί η αγκαλιά της έχασε πια την μαγική της δύναμη.
Γιατί μπορεί να είναι πάντα δίπλα σου αλλά δεν μπορεί να διώξει μακριά τις θύελλες.
Αυτές πρέπει να τις παλέψεις μόνος σου.
Παιδί μου!

Το διάλειμμα.. Τέλος

Πρώτη βδομάδα στην δουλειά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.

 Σιγά σιγά μπαίνω στους ρυθμούς μου.
Την Δευτέρα τα δάχτυλά μου παρέπαιαν στο πληκτρολόγιο, τώρα βρήκα πια το γνωστό μου τέμπο..
Έχω βάλει σε σειρά και τις εκκρεμότητες που είχαν μαζευτεί όσο έλειπα κι όλα καλά..
Αύριο ξεκινούν και τα σχολεία.
Τ' αστροπελέκια έριξαν την καθιερωμένη - πριν το άνοιγμα του σχολείου - "μπόμπα" στο μαλλί, έτσι ώστε ν' αποφύγουν αύριο τις -επίσης- καθιερωμένες καρπαζιές για το "μεγειά" απ' τους συμμαθητές τους.

 Απ' ότι με πληροφόρησαν βέβαια δεν θα τις αποφύγουν εντελώς , απλά θα είναι λιγότερες απ' ότι θα ήταν αν εμφανιζόντουσαν με μαλλί και την επομένη κουρεμένοι..
Βάσανα που' χουν τα καημένα τα παιδιά!
Πονάει η ψυχή μου όταν τα ακούω να μου τα περιγράφουν!
Ενιγουέι..
Έγινε και η αγορά της τσάντας της νέας σχολικής χρονιάς

 Καλά διαβάσατε.. ενικός..  Η τσάντα .. μία και μοναχική.. αυτή του Παναγιώτη.. του οποίου η παλιά είχε σκιστεί.
Ο Βασίλης συνεχίζει με την περσινή μιας κι εκείνη έδειξε μεγαλύτερη αντοχή στις κακουχίες.
Έτσι είναι πανέτοιμοι για την αυριανή μέρα.
 Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί νέα ξεκινήματα.
Τέλος στα καθημερινά ξενύχτια μπροστά στην τηλεόραση.
Τέλος οι βόλτες κάθε απόγευμα στην παραλία με τους φίλους τους.
Τέλος το χαλαρό ξύπνημα λίγο πριν μεσημεριάσει.
Μπαίνουμε στο χειμερινό πρόγραμμα.
Ξύπνημα στις 06:45 το πρωί (για τ' αστροπελέκια αυτό γιατί εγώ έχω ξυπνήσει τρεις ώρες νωρίτερα για την δουλειά) που με την σειρά του σημαίνει βραδινή κατάκλιση (ούτε φαντάροι να ήταν) στις 09:30 βία 10:00.
Ο δάσκαλος της κιθάρας επικοινώνησε ήδη μαζί μου για να με ενημερώσει πως έχει ξεκινήσει τα μαθήματα.
Τα αγγλικά αρχίζουν - ευτυχώς - τον επόμενο μήνα και πάει λέγοντας.
Το διάλειμμα τέλος... τα κεφάλια μέσα!
Καλή αρχή και καλή σχολική χρονιά για όλους ..
Παιδιά, δάσκαλους, καθηγητές και γονείς!

Καλή Αντάμωση

Τελευταία μέρα των διακοπών με μια αδιόρατη μελαγχολία..
Το πρωί πήγαμε στην αγαπημένη μας παραλία, αυτή της Καραθώνας.
Κι αφήσαμε τα μάτια και την ψυχή μας να γεμίσουν εικόνες και μυρωδιές για να τα πάρουμε μαζί.

Περπατήσαμε ως το μικρό ξωκκλήσι μαζεύοντας κοχύλια, πέτρες και θαλασσόξυλα.
Μικρά ευρήματα, μικρούς θησαυρούς αναμνήσεων, για να ξεγελάσουμε την μελαγχολία μας.

Στην επιστροφή  φωτογραφίσαμε ένα μικρό χταπόδι τυλιγμένο στο χέρι του κυρίου που το βρήκε και ο οποίος μας περίμενε υπομονετικά να τελειώσουμε για να το ρίξει πίσω στο νερό.

Και γνωρίσαμε την όμορφη Μπέλα που κολυμπούσε ακούραστα δίπλα στο αφεντικό της συντροφεύοντάς το.

Βουτήξαμε ξανά και ξανά, προσπαθώντας να κρατήσουμε την αλμύρα στο κορμί και στα χείλια μας.
Μα ότι κι αν κάναμε για να μεγαλώσουμε τον χρόνο εκείνος λες και το έκανε επίτηδες, πέρασε και χάθηκε...
Κι έγινε μια τόση δα στιγμούλα!
Κι ήρθε η ώρα να μαζέψουμε πια τα πράγματά μας.
Η ώρα να φύγουμε..

 Αφήσαμε πίσω το Ναύπλιο, τα αγαπημένα ξαδέλφια και δεν είπαμε αντίο, παρά μόνο..
Καλή αντάμωση!

Τα Δευτεροξαδέλφια

Παράξενα που είναι τα συναισθήματα!
Σου κληρονομεί τώρα εσένα η ζωή ένα σωρό συγγενείς.
Να τους έχεις και να τους χαίρεσαι (;)
Θείους, θείες, πρωτοξαδέλφια, δευτεροξαδέλφια.
Και φεύγουν λίγο λίγο οι γονείς, οι θείοι και οι θείες.

Και μένουμε τα ξαδέλφια.
Τα πρωτοξαδέλφια και τα δευτεροξαδέλφια.
Και κοίτα να δεις πώς τα φέρνει τώρα η ζωή.
Εκείνα που είναι σπαθί, που νιώθεις πως μιλάτε την ίδια γλώσσα, που εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος είναι τα δευτεροξαδέλφια!
Που σου ανοίγουν το σπίτι τους και σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι στο δικό σου.
Που ανοίγουν την αγκαλιά τους σε κλείνουν μέσα και νιώθεις τον παλμό της καρδιάς τους.
Που δεν χρειάζεται να πουν πολλά, οι πράξεις τους δείχνουν ....
Που τα νιώθεις αδέλφια σου κι ας μην είναι.
Ή μήπως είναι;
Γιατί τί άλλο είναι τα αδέλφια μου λες;
Να γιατί λατρεύω το Ναύπλιο....
Γιατί ένας τόπος, από μόνος του, όσο όμορφος κι αν είναι,  δεν δημιουργεί τις κλωστές που θα σε δέσουν μαζί του.
Αυτές τις κάνουν οι άνθρωποι.
Κάτι τέτοιες στιγμές, για κάτι τέτοιους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου, νιώθω πραγματικά τυχερή κι ευλογημένη!

T' Aναπλιού... συνέχεια

Σήμερα  θέλω να σας εκμυστηρευθώ πως σ'αυτές τις διακοπές όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με την γκουμούτσα.
Άρχισα να την χρησιμοποιώ δειλά δειλά και τώρα δεν μπορώ να την αποχωριστώ.
Μιλάμε για τρελό έρωτα μαζί της!
Και όσο την μαθαίνω τόσο πιο πολύ μου αρέσει.
Μην αρχίσετε τώρα τα "στα λέγαμε εμείς" και τα παρόμοια γιατί ναι.. το ξέρω... το παραδέχομαι.... είχατε δίκιο.
Παρ'όλα αυτά λένε πως για όλα τα πράγματα έρχεται η κατάλληλη στιγμή.
Το σωστό timing.
Έτσι φαίνεται έγινε και στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Η σχέση μου με την γκουμούτσα πέρασε από πολλά στάδια, αυτό της σιχαμάρας, της περιφρόνησης, της ακαταδεξιάς, της αγνόησης για να καταλήξει σε ανύποπτο χρόνο σε μεγάλο έρωτα!
 Πάμε όμως παρακάτω.
Σήμερα θέλω να σας πάρω μαζί μου.
Να βγείτε μαζί μου απ'το σπίτι και να σηκώσετε λίγο το βλέμμα για ν'αντικρύσετε το Παλαμήδι.

Το σπίτι μας στ'αριστερά της φωτο και το Παλαμήδι στο βάθος.

Το Παλαμήδι έτσι όπως το βλέπουμε απ'το σπίτι.

Ανεβαίνοντας τον δρόμο για την παραλία της Καραθώνας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής απ' το σπίτι, σταματάμε για να βγάλουμε άλλη μια φωτογραφία του Αναπλιού από ψηλά.

Στην θάλασσα πια το μάτι μας εντοπίζει δυό ... απρόσκλητους επισκέπτες.
Τους βγάζουμε έξω απ'το νερό και τους απαθανατίζουμε.

Μετά την εκκαθάριση τ' αγόρια μου επιδίδονται σε παιχνίδια με το νερό σαν μικρά παιδιά...

κι εγώ τους χαζεύω από μακριά αγναντεύοντας το πέλαγο..

Σε λίγο θα βγουν για να πάρουν θέση ολόγυρα σαν τους σωματοφύλακες..

και να λιαστούν δίπλα μου..

Καλό σας απόγευμα...