Σαν ενήλικας είχαμε τρομερές κόντρες.
Και στην μια και την άλλη περίπτωση πάντα σε φοβόμουν.
Τα τελευταία δέκα χρόνια απλά .. με απογοήτευες ολοένα και περισσότερο.
Και οι κόντρες έγιναν μεγαλύτερες κι εντονότερες.
Κάθομαι και σε κοιτάω βυθισμένο στον κόσμο σου.
Παρακολουθώ με αγωνία το στήθος σου να ανεβοκατεβαίνει προσπαθώντας να πάρεις ανάσα.
Ένα αδύναμο κουβαράκι από κόκκαλα πάνω στο κρεββάτι.
Προσπαθώ να σε ταίσω.
Καταπίνεις με δυσκολία την αλεσμένη τροφή και σε κάθε κουταλίτσα πνίγεσαι.
Τα μάτια είναι συνεχώς κλειστά και η ανάσα δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο.
Φεύγεις....
Κι εμεις σ αυτο το σταδιο ειμαστε Ποσο σε καταλαβαινω Τζινα μου ειναι σαν να εχει φυγει ηδη ο δικος μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήας φύγει ήρεμα και ειρηνικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο θάνατος είναι λύτρωση.
Οταν είδα τη γιαγιά μου σε μια τέτοια κατάσταση δεν άντεχα ούτε ένα λεπτο στο δωμάτιο....Οταν έφυγε πόνεσα πολύ και ακόμα πονάω.Απο την αλλη θα πονούσε πιο πολύ να τη βλέπω να σβήνει έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυλληπητήρια Τζίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ζήσετε να τον θυμάστε :(