Νά'ξερες πόσο λυπάμαι..

Είναι πολύ αργά  για να σου δώσω την αγάπη που σου στέρησα όσο ζούσες.

Βλέπεις αυτήν την κρατούσα για κάποιον που - αργά συνειδητοποίησα - δεν έφτανε ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι.

Σ'εκείνον είχα τη μεγάλη αδυναμία.

Εσύ ήσουν πάντα λίγο πιο πίσω στην καρδιά μου.

Θυμάμαι πως πάντα είχαμε προστριβές, ποτέ δεν υπήρξαμε δεμένες, ποτέ δεν μοιράστηκα μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα.

Δεν ξέρω τί έφταιξε.

Όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν πέθανες μάτωσε κυριολεκτικά η καρδιά μου.

Ξαφνικά χάθηκαν όλα για μένα.

Γύριζα σπίτι απ'τη δουλειά κι έπεφτα στο κρεβάτι κλαίγοντας με σπαραγμό.

Πέρασα μια φρικιαστική περίοδο περίπου δυο χρόνων, στη διάρκεια των οποίων έκανα βουτιές στην κατάθλιψη.

Τίποτα δεν είχε νόημα για μένα.

Κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί το τελευταίο πρωινό της ζωής  σου έφυγα για τη δουλειά χωρίς να σε φιλήσω.

Χωρίς να σου πω πόσο σ'αγαπούσα.

Μα πώς να στο πω;....σάμπως το'ξερα;

Από τότε σ'όλες τις δυσκολίες της ζωής, έρχεσαι πάντα στον ύπνο μου, σα να θες να μου πεις να μη φοβάμαι, πως είσαι κοντά μου, δίπλα μου.

Θυμάμαι τότε που ήρθες πρώτη φορά μετά το θάνατό σου κι εγώ έκλαιγα και σού'λεγα πόσο λυπόμουν που έφυγες χωρίς να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπάω.

Και μετά σού'κανα παράπονα για κείνον.

Κι εσύ χαμογέλασες και μού'πες "μη στενοχωριέσαι, θα του μιλήσω"...και ως δια μαγείας τα πράγματα φτιάξανε, έστω και για λίγο.

Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει, πόσο μάλλον όταν έχει γεράσει.

Σήμερα πάλι ρίξαμε καυγά τρικούβερτο. Τώρα όμως δεν τον φοβάμαι πια. Πέρασε ο καιρός που τον έτρεμα.

Τό'χει καταλάβει και τον ενοχλεί.

Περισσότερο όμως τον ενοχλεί που σε υπερασπίζομαι με πάθος.

Λυπάμαι για την αγάπη που σου στέρησα.

Λυπάμαι για τις στιγμές που δεν μοιράστηκα μαζί σου.

Λυπάμαι που υπήρξα ψυχρή κι αδιάφορη.

Λυπάμαι που υποτίμησα το μεγαλείο της ψυχής σου.