Μετάλλαξη!

Χρόνια τώρα η σχέση μου με τη θάλασσα υπήρξε... χλιαρή.

Μ'άρεσε να την βλέπω, να περπατάω δίπλα της, να την μυρίζω.

Εκεί που τα χαλάγαμε ήταν στα μπάνια.

Βαριόμουν το κολύμπι και σιχαινόμουν την αίσθηση του αλατιού στο σώμα μου.

Όσο τα αστροπελέκια ήταν πιο μικρά πήγαινα αναγκαστικά για να κάνουν εκείνα μπάνιο και ψιλοβουτούσα.

Πέρυσι με τον καλό μας γείτονα που τα έπαιρνε μαζί με τα δικά του και τα πήγαινε καθημερινά στη θάλασσα κι έχοντας τον ανάπηρο με τις σιδεριές, είχα την τέλεια δικαιολογία για να μη κάνω ούτε ένα μπάνιο!

Κι ομολογώ πως δεν μου έλειψε κιόλας.

Αδιαφορούσα για κείνη... μέχρι πριν ένα μήνα περίπου.

Γυρίζαμε από Αθήνα σπίτι μας ένα Κυριακάτικο μεσημέρι.

Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε.

Σε κάποιο φανάρι και χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάποιο χτύπημα στο κεφάλι ή άλλο ισχυρό σοκ, γύρισα κι είπα στον άντρα μου.

- πάμε για μπάνιο;

Κόντεψε να του φύγει το τιμόνι από τα χέρια του έρμου.

- στη θάλασσα; ψέλισσε χωρίς να πιστεύει κι ο ίδιος αυτό που άκουσε.

- στη θάλασσα βέβαια, απάντησα, πού αλλού;

- πάμε.

Απο κείνη τη μέρα όταν τελειώνω απ'το γραφείο κι ετοιμάζομαι να φύγω τους τηλεφωνώ.

Έρχονται και με συναντούν στο μικρό κολπάκι που πηγαίνουμε για μπάνιο και βρίσκεται στη διαδρομή του γυρισμού μου από την δουλειά στο σπίτι.

Κολυμπάμε καμμιά ωρίτσα, χαζεύουμε στην αμμουδιά άλλη τόση και γυριζουμε απογευματάκι σπίτι για μπάνιο και φαγητό.

Δεν πτοήθηκα ούτε τις μέρες που ο καιρός ήταν μουντός, ούτε καν εκείνο το απόγευμα πριν καμμιά δεκαριά μέρες που ψιλόβρεχε.

Σας πληροφορώ μάλιστα πως τότε είχε την πιο ζεστή και ήσυχη θάλασσα.

Ήταν υπέροχα!

Περιττό βέβαια να σας πω ότι το γεγονός έχει γίνει θέμα συζήτησης σε γνωστούς και φίλους.

- Η Τζίνα κάνει μπάνια στη θάλασσα;...

- Δεν μπορεί!...

- Δεν το πιστεύω!...

-Πλάκα μου κάνεις!

Κι όμως αγαπητοί μου.....

Γι'αυτό, ποτέ μη πεις.... ποτέ.

Το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος.

Σκοπεύω να συνεχίσω τα μπάνια και τον χειμώνα!!!!!!!!!!!!