Ναύπλιο!

Το Ναύπλιο το λατρεύω.
Το συνδυάζω με μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια.
Τότε που πολύ συχνά επισκεπτόμασταν τον θείο Τασούλη, αγαπημένο ξάδελφο της μαμάς μου.
Τότε που μέσα σ'ενα μικρό σπιτάκι δύο δωματίων χωρούσαμε μεγάλοι και παιδιά.
Το τραπέζι στρωνόταν με ό,τι υπήρχε και πάντα στα μισά ο θείος Τασούλης ξεκινούσε το τραγούδι, λέ μωρέ λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο....
Από τ'ανοιχτά παράθυρα έμπαιναν οι μυρωδιές από τις λεμονιές.
Κι εμείς τρέχαμε στα σοκάκια της Πρόνοιας παίζοντας...
Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να κατέβω στο Ναύπλιο και άλλα τόσα να δω τον αγαπημένο μου θείο.
Tηλεφωνιόμασταν αραιά και πάντα του υποσχόμουν πως θα κατέβω να τους δω.
Μα πάντα κάτι συνέβαινε, κάτι άλλο προέκυπτε, κάπου αλλού μας πήγαινε η ζωή.
Την Παρασκευή τηλεφώνησα πάλι, μετά από πολύ καιρό, να δω τί κάνουν.
Η θεία που σήκωσε το τηλέφωνο έχει άνοια και ήμουν σίγουρη πως δεν θα κατάλαβε ποιά ήμουν.
Ο θείος έλειπε στο καφενείο.
Έκλεισα και πήρα την ξαδέλφη μου (την κόρη τους) που ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Κι εκεί ανάμεσα από ανταλλαγές των νέων της ζωής μας πέταξα αποφασιστικά "αύριο θα κατέβω να δω τους δικούς σου".
Σαν τρελή έκανε, "έλα, θα κατέβουμε κι εμείς" μου είπε "έχουμε κι εμείς καιρό να πάμε".
Ξεσηκώθηκα, πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου να μη κανονίσει τίποτα για το Σάββατο.
-θα πάμε στο Ναύπλιο, του είπα.
Έτσι κι έγινε.
Όταν φτάσαμε στον δρόμο που ανεβαίνει για το Παλαμήδι κι εκεί στα μισά στρίψαμε για το σπίτι του θείου, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.
Σα να μην είχε αλλάξει τίποτα.
Και την ώρα που παρκάραμε κι είδα τον θείο μου να έρχεται με γρήγορο βήμα να μας αγκαλιάσει, η συγκίνηση με πλημμύρισε, τα δάκρυα κύλησαν κι έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας.
Το μικρό σπίτι γέμισε πάλι από μεγάλους και παιδιά κι αυτή τη φορά εμείς είμαστε οι μεγάλοι..
Ο θείος άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες κι άρχισε να ξεδιπλώνει αναμνήσεις.
-να, εδώ με την μαμά σου και τον μπαμπά σου, είχαν έρθει γαμήλιο ταξίδι στο Ναύπλιο..
Το τραπέζι στρώθηκε πάλι με περίσσεμα αγάπης και μαζευτήκαμε γύρω του δεκαπέντε άτομα.
Κι όταν το βραδάκι σηκωθήκαμε να φύγουμε, ένιωσα τυχερή και γεμάτη!
Γεμάτη από συναισθήματα.
Γεμάτη από οικογένεια.
Γεμάτη από αγάπη!